Ο χρονιάτικος απολογισμός της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ δεν αφήνει την παραμικρή αμφιβολία, για τον ταξικό της προσανατολισμό, το βαθμό της φιλομονοπωλιακής της συνέπειας και της πίστης της στον ευρωατλαντισμό
Ενας χρόνος συμπληρώθηκε τις μέρες αυτές από τις περσινές εκλογές. Ενας χρόνος θητείας της "νέας" κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Κι ενώ ο πρωθυπουργός και οι κυβερνώντες, γενικότερα, δεν κουράζονται να επαναλαμβάνουν τα περί "εκσυγχρονισμών", "εθνικής παλιγγενεσίας" και "αναβάθμισης της διεθνούς θέσης και του ρόλου της Ελλάδας", οι εργαζόμενοι κάνουν το δικό τους απολογισμό για το κυβερνητικό έργο. Και το αποτέλεσμα είναι ολοφάνερα αρνητικό.
Η κυβέρνηση Σημίτη όχι μόνο συνέχισε να βαδίζει στα χνάρια των προηγούμενων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, αλλά και επιτάχυνε τους ρυθμούς αυτής της πορείας, ενίσχυσε σοβαρά την ένταση και το βάθος των αντιλαϊκών πολιτικών και μέτρων.
Δικαιολογημένα η κυβέρνηση Σημίτη περηφανεύεται ότι ακολουθεί και εφαρμόζει, με τη μεγαλύτερη από ποτέ συνέπεια, τις κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Δικαιολογημένα περηφανεύεται ότι ανταποκρίνεται με τη μεγαλύτερη από ποτέ προθυμία στα κελεύσματα των ΗΠΑ και των Ευρωπαίων "εταίρων", όπως και στις απαιτήσεις των μεγαλοεπιχειρηματιών. Απόλυτο δίκιο, όμως, έχουν και οι εργαζόμενοι, απονέμοντάς της το... έπαθλο της χειρότερης κυβέρνησης της μεταπολίτευσης.
Η συνέχιση και η παραπέρα ένταση της σκληρής, μονόπλευρης λιτότητας, των ιδιωτικοποιήσεων και του σκανδαλώδους ξεπουλήματος των δημόσιων επιχειρήσεων, της άγριας περικοπής των κοινωνικών δαπανών και της παράδοσης των κρίσιμων τομέων της παιδείας, της υγείας και της πρόνοιας στις κερδοσκοπικές ορέξεις της "ιδιωτικής πρωτοβουλίας", της αντιδραστικής αλλαγής των εργασιακών σχέσεων και της πολύμορφης ενίσχυσης της ασυδοσίας του μεγάλου κεφαλαίου αποτελούν τα βασικά χαρακτηριστικά του κυβερνητικού χρονιάτικου απολογισμού, στους διάφορους τομείς της εσωτερικής πολιτικής. Την ίδια στιγμή, η πλήρης ευθυγράμμιση και προσαρμογή στις απαιτήσεις της ιμπεριαλιστικής "νέας τάξης πραγμάτων" βάζει έντονα τη σφραγίδα της στην εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης.
Κι ενώ η κυβερνητική ηγεσία - έχοντας την πλήρη υποστήριξη των μεγάλων Μέσων Μαζικής χειραγώγησης της κοινής γνώμης και του δικομματικού της εταίρου - επιχειρεί συστηματικά να καμουφλάρει την πολιτική αυτή με τον "κοινωνικό διάλογο" - κοροϊδία και τα σενάρια της "κεντροαριστεράς" και της "κεντροδεξιάς", γίνεται καθημερινά και περισσότερο φανερό το πραγματικό, ανάλγητο και αυταρχικό πρόσωπό της. Συνειδητοποιείται καθημερινά και περισσότερο ότι αυτή η νεοφιλελεύθερη αντιδραστική πολιτική δεν παίρνει μερεμέτια. Το εργατικό κίνημα μπορεί να φράξει τον κατήφορο του κυβερνητικού μονόδρομου, βαδίζοντας το δικό του μονόδρομο, της συγκρότησης του λαϊκού μετώπου πάλης, έως την ανατροπή της.