Πολλές δεκάδες χιλιάδες λαού και νεολαίας συναντήθηκαν με την ανατρεπτική πρόταση του ΚΚΕ στη μεγάλη γιορτή των 50 χρόνων του Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή». Ρεκόρ συμμετοχής σημειώθηκε σε αυτό το ανεπανάληπτο τετραήμερο!

Εικόνες και στιγμές που επιβεβαίωσαν πως υπάρχει μια συγκλονιστική δύναμη που παλεύει να αλλάξει τον κόσμο.

Το 50ό Φεστιβάλ τιμήθηκε όπως έπρεπε. Ανοίγοντας ένα παράθυρο στο φωτεινό μέλλον. Τον Σοσιαλισμό!

Πενήντα ολόκληρα χρόνια η ελπίδα είναι εδώ: Σημείο αναφοράς, επιτελείο αγώνα και πόλος οργάνωσης, αντάμωμα των αγωνιστών του σήμερα και του αύριο.

Μια αγκαλιά οι ΚΝίτες και οι ΚΝίτισσες από την ίδρυση της ΚΝΕ έως σήμερα, που όλα αυτά τα χρόνια χτίζουν αυτή τη μικρογραφία του μέλλοντος, το Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή»...

Η κορύφωση των εκδηλώσεων του 50ού Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή» αποτύπωσε όλη αυτή τη δύναμη στη μεγαλειώδη πολιτική συγκέντρωση με ομιλητή τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, με τη συμμετοχή χιλιάδων λαού και νεολαίας. Γιατί, όπως ανέφερε στην ομιλία του ο Δ. Κουτσούμπας, «γι' αυτό είναι τόσο όμορφο, τόσο νεανικό, τόσο ξεχωριστό και ιδιαίτερο το Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Γιατί είναι δεμένο με τους πόθους μας και τον καθημερινό αγώνα μας να ζήσουμε σε μία ολότελα διαφορετική, μια άλλη ανώτερη κοινωνία. Είναι δεμένο με τις αγωνίες και τα όνειρα της νέας γενιάς να ζήσει αλλιώς, πιο όμορφα, πιο δημιουργικά, πιο ανθρώπινα! Κι όταν οι πόθοι και τα όνειρα συναντιούνται με την ανατρεπτική πολιτική του ΚΚΕ, τότε είναι που μετατρέπονται σε θύελλα που συμπαρασύρει το παλιό και σάπιο. Τότε ακριβώς είναι που εξασφαλίζεται ότι δεν θα παραμείνουν απλοί πόθοι και όνειρα, αλλά θα γίνουν ασυμβίβαστοι στόχοι και σκοποί του αγώνα μας. Θα γίνουν ο λόγος που παλεύουμε, ο λόγος που αγωνιζόμαστε, μέχρι να γίνουν τελικά και ο λόγος που θα νικήσουμε!».

Εικόνες γνώριμες για τους επισκέπτες του Φεστιβάλ, μα κάθε χρόνο και πιο δυνατές! Δεν είναι υπερβολή η διαπίστωση ότι οι τρεις πρώτες μέρες του Φεστιβάλ ήταν σαν «Σάββατο», αλλά το περασμένο Σάββατο 21 Σεπτέμβρη ήταν το «Σάββατο του 50ού Φεστιβάλ»! Εντυπωσιακή, μοναδική η συμμετοχή δεκάδων χιλιάδων λαού και νεολαίας της Αττικής! Πιάνει το νήμα από τη λαμπρή πορεία κορύφωσης των εκδηλώσεων που πέρασε από όλα σχεδόν τα μέρη που είχε περάσει το κεντρικό Φεστιβάλ μέσα σε αυτά τα 50 χρόνια... Πιάνει το νήμα από τους μεγάλους αγώνες που αναπτύχθηκαν τα τελευταία χρόνια, αντανακλά το αυξημένο κύρος του ΚΚΕ, που εκφράζεται εξάλλου σε όλους τους αγώνες του λαού και της νεολαίας και που καταγράφηκε και με την εκλογική του ενίσχυση.

Και γίνεται ταυτόχρονα μια όαση πολιτισμού, με τους πάνω από 400 καλλιτέχνες σε όλες τις σκηνές του να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό! Με όλα τα είδη της μουσικής να εκπροσωπούνται και να έχουν την τιμητική τους. Με μια εξαιρετική εικαστική έκθεση που μαγνήτισε τα βλέμματα. Με θέατρο και stand up comedy, με το βιβλίο στην ημερήσια διάταξη, αλλά και με τις διοργανώσεις του που προηγήθηκαν για τον κινηματογράφο, τον αθλητισμό κ.λπ.

Ενα ξέσπασμα ελπίδας, αχτίδα μαχητικότητας, διεκδίκησης και πολιτισμού!

Ο «Ριζοσπάστης» παρουσιάζει σήμερα ρεπορτάζ από τη συγκλονιστική πολιτική συγκέντρωση του 50ού Φεστιβάλ με την ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, και τον χαιρετισμό του Γραμματέα του ΚΣ της ΚΝΕ, Θοδωρή Κωτσαντή, καθώς επίσης ρεπορτάζ από το μουσικό πρόγραμμα στην Κεντρική και στη Λαϊκή Σκηνή. Στα επόμενα φύλλα θα επανέλθουμε με όλο τον πλούτο των εκδηλώσεων και το καλλιτεχνικό πρόγραμμα που παρουσιάστηκε και τις 4 μέρες στο Φεστιβάλ.

RIZOSPASTIS

Χαρά, συγκίνηση και περηφάνια! Για τα 50 χρόνια του Φεστιβάλ, για τα παιδιά της ΚΝΕ που φτάνουν από πολύ μακριά και τραβούν πολύ μακριά, για το μέγα «ναι» στη ζωή και για τον όρκο που ανανεώνεται κάθε χρόνο, για τον σοσιαλισμό!

Χαρά, συγκίνηση και περηφάνια για όλες τις γενιές αυτών των 50 χρόνων που συναντήθηκαν τέσσερις μέρες στο Φεστιβάλ, μαζί με δεκάδες χιλιάδες κόσμου. Μια συνάντηση με το βλέμμα στο παρόν και στο μέλλον μας!

Ολο αυτό το συναίσθημα και τη δύναμη συμπύκνωσε η ανεπανάληπτη πολιτική συγκέντρωση του 50ού Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή», με ομιλητή τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, γιατί από το σύστημα του πολέμου, της φτώχειας, της αδικίας που συναντάμε σε κάθε μας βήμα και σε κάθε αναπνοή μας, υπάρχει διέξοδος: «Εδώ ζωντανεύει η ελπίδα, εδώ φουντώνει η αγωνιστική αισιοδοξία και θεριεύει η πεποίθηση ότι η εργατική τάξη θα τα καταφέρει, οι λαοί όλου του κόσμου θα τα καταφέρουν, θα βγουν νικητές».

«Καλωσορίζουμε στον χώρο του Φεστιβάλ τους ΚΝίτες και τις ΚΝίτισσες από την ίδρυση της ΚΝΕ έως σήμερα, που όλα αυτά τα χρόνια έχτιζαν αυτή τη μικρογραφία του μέλλοντος, το Φεστιβάλ ΚΝΕ - "Οδηγητή"», ακούγεται από τα μεγάφωνα και οι σημαίες αρχίζουν ήδη να ανεμίζουν, τα κόκκινα λάβαρα, μαζί και με παλαιστινιακές σημαίες της προλεταριακής αλληλεγγύης. Στον χώρο ηχεί ο Υμνος της ΚΝΕ! Η μεγάλη πολιτική συγκέντρωση του 50ού Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή» ξεκινάει με ένα σύντομο βίντεο για τα 50 χρόνια του Φεστιβάλ. Στη συνέχεια ανεβαίνει στο βήμα και απευθύνει χαιρετισμό ο Γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ, Θοδωρής Κωτσαντής.

Μετά την ομιλία του Δημήτρη Κουτσούμπα ακούστηκε η «Διεθνής», οι γροθιές υψώθηκαν και η εικόνα της Κεντρικής Σκηνής η καλύτερη απόδειξη ότι εδώ γράφουμε Ιστορία, παλεύουμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Θα τα καταφέρουμε!

Στη συγκέντρωση παρευρέθηκε πολυμελής αντιπροσωπεία της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας (ΠΣΟ), με επικεφαλής τον πρόεδρό της, Μάικ Ματιάμπα, και τον γγ της, Μπάμπη Κυρίτση. Επίσης, ο Chris Smalls, πρόεδρος του Συνδικάτου Εργαζομένων στην «Amazon» (Amazon Labor Union), και η Suzan Tayseer Salam, πρόεδρος της Ενωσης Παλαιστινιακών Συνδικάτων της Ιερουσαλήμ.

Τη συγκέντρωση παρακολούθησαν οι εκπρόσωποι των 44 Κομμουνιστικών και Εργατικών Νεολαιών που συμμετείχαν στις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ.

Ακόμα, οι πρέσβεις της Κούβας, Αραμίς Φουέντε Ερντάντες, και της Παλαιστίνης, Γιουσέφ Ντορχόμ.

Επιπλέον έδωσαν το «παρών» μεταξύ άλλων: Η Μάγδα Φύσσα. Οι ηθοποιοί Βασίλης Κολοβός, Αντώνης Ξένος, Ελένη Γερασιμίδου, Αγγελική Ξένου και ο Νίκος Καραγιώργης, πρόεδρος του ΣΕΗ. Οι καθηγητές πανεπιστημίου Γιάννης Μηλιός και Νότης Μαριάς. Ο μαέστρος Χρήστος Κολοβός. Ο Νάσος Χαλκίδης, πρόεδρος του ΕΕΤΕ. Ο Βασίλης Παρασκευόπουλος, πρόεδρος του ΠΜΣ. Ο Κυριάκος Ρόκος, γλύπτης. Ο Βασίλης Βασιλάτος, σύνθετης - μουσικός. Ο Ακης Αποστολίδης, διευθυντής φωτογραφίας. Οι δημοσιογράφοι Δημήτρης Λιάτσος, Ιωάννα Κολοβού, Νίκος Αγγελίδης, Μιχάλης Λεάνης. Ο Βασίλης Πριμηκύρης. Και οι δήμαρχοι Πάτρας Κώστας Πελετίδης, Χαϊδαρίου Μιχάλης Σελέκος, Καισαριανής Ηλίας Σταμέλος και Ικαρίας Φανούρης Καρούτσος.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Είμαστε ξανά εδώ, όπως κάθε Σεπτέμβρη τα τελευταία 50 χρόνια! Συνεπείς στο ραντεβού μας να γράφουμε Ιστορία και να αλλάζουμε τον κόσμο! Να ανταμώνουμε, να συζητάμε, να τραγουδάμε, να χορεύουμε, να ανεμίζουμε τις κόκκινες σημαίες στο μεγαλύτερο πολιτικό - πολιτιστικό γεγονός της χρονιάς, σ' αυτήν τη μικρογραφία του μέλλοντος που έγινε θεσμός, στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του «Οδηγητή».

Το φετινό Φεστιβάλ, μάλιστα, μοιάζει ομορφότερο από ποτέ, θα λέγαμε 50 φορές πιο όμορφο, γιατί γιορτάζει. Γιορτάζει τα 50χρονά του και εκπέμπει την ίδια εκτυφλωτική λάμψη που εξέπεμπε τον Σεπτέμβρη του '75 στου Ζωγράφου, όταν πρωτοξεκίνησε το όμορφο ταξίδι του.

Σ' αυτό το μακρινό ταξίδι του Φεστιβάλ στον χρόνο, από το γήπεδο μιας λαϊκής συνοικίας μέχρι αυτό το τεράστιο πάρκο της Δυτικής Αθήνας, ίδιος είναι ο πόθος για τον μετασχηματισμό της κοινωνίας, ίδια και απαράλλαχτη είναι η λάμψη της επαναστατικής αλλαγής, του αγώνα για τον σοσιαλισμό.

Και αυτή η λάμψη φωτίζει κάθε χρόνο πιότερο τον δρόμο μας και τον κάνει να ξεχωρίζει μέσα στα σκοτάδια του συστήματος της εκμετάλλευσης και της αδικίας. Αυτή η λάμψη είναι ο φάρος και ο καθοδηγητής του αγώνα μας, είναι η πηγή που τροφοδοτεί με δύναμη, πίστη και αντοχή την πάλη μας και μετατρέπει το Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του «Οδηγητή», κάθε Σεπτέμβρη, σε ένα από τα πιο όμορφα μέρη πάνω στη Γη. Εδώ ζωντανεύει η ελπίδα, εδώ φουντώνει η αγωνιστική αισιοδοξία και θεριεύει η πεποίθηση ότι η εργατική τάξη θα τα καταφέρει, οι λαοί όλου του κόσμου θα τα καταφέρουν, θα βγουν νικητές.

Το γήπεδο Ζωγράφου, η Καισαριανή, το Περιστέρι, το Αιγάλεω, τα Ιλίσια και τώρα το Πάρκο Τρίτση, κάτω από το μαγικό άγγιγμα των παιδιών της ΚΝΕ, μεταμορφώνεται και κάνει το Φεστιβάλ να μοιάζει με εικόνα βγαλμένη από το μέλλον. Ενα στιγμιότυπο στην ατέλειωτη ιστορική κίνηση, που μαρτυρά τι ονειρεύονται οι επαναστάτες. Αφήνοντας κάθε χρόνο μία μικρή, αλλά δυνατή αίσθηση από τον καινούργιο κόσμο που αγωνιά να βγει στο προσκήνιο.

Γι' αυτό είναι τόσο όμορφο, τόσο νεανικό, τόσο ξεχωριστό και ιδιαίτερο το Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Γιατί είναι δεμένο με τους πόθους μας και τον καθημερινό αγώνα μας να ζήσουμε σε μια ολότελα διαφορετική, μια άλλη, ανώτερη κοινωνία.

Είναι δεμένο με τις αγωνίες και τα όνειρα της νέας γενιάς να ζήσει αλλιώς, πιο όμορφα, πιο δημιουργικά, πιο ανθρώπινα! Και όταν οι πόθοι και τα όνειρα συναντιούνται με την ανατρεπτική πολιτική του ΚΚΕ, τότε είναι που μετατρέπονται σε θύελλα που συμπαρασύρει το παλιό και σάπιο. Τότε ακριβώς είναι που εξασφαλίζεται ότι δεν θα παραμείνουν απλοί πόθοι και όνειρα, αλλά θα γίνουν ασυμβίβαστοι στόχοι και σκοποί του αγώνα μας. Θα γίνουν ο λόγος που παλεύουμε, ο λόγος που αγωνιζόμαστε, μέχρι να γίνουν τελικά και ο λόγος που θα νικήσουμε!

Τα καλύτερά τους χρόνια ζουν και σήμερα χιλιάδες νέοι και νέες μέσα από τις γραμμές της ΚΝΕ, γιατί η πάλη για τη νιότη του κόσμου, παρά τη λάσπη και τη συκοφαντία, εξακολουθεί να εμπνέει και να συναρπάζει. Γιατί το ΚΚΕ άντεξε, κράτησε την ελπίδα ζωντανή, κόπιασε, μελέτησε, προχώρησε σε νέες επεξεργασίες που αποδεικνύουν πως η δυνατότητα μπορεί να γίνει πραγματικότητα, ώστε η εργατική τάξη, ο λαός και η νεολαία να ζήσουν όπως τους αξίζει με τις κατακτήσεις της σύγχρονης εποχής, χωρίς τη βαρβαρότητα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Και αν νέα παιδιά στα Φεστιβάλ της ΚΝΕ συνεχίζουν να στέκονται με δέος και να φωτογραφίζονται κάτω από τη γιγάντια ζωγραφιά του Λένιν, αυτού του μεγάλου επαναστάτη που φέτος τιμήσαμε τα 100 χρόνια από την έλλειψη της φυσικής παρουσίας του, είναι γιατί το ΚΚΕ με όπλο την επαναστατική ιδεολογία του συνεχίζει, παρά τις δυσκολίες και τον συνολικό αρνητικό συσχετισμό, να γράφει συνεχώς «καλύτερα χρόνια» με τόλμη, γνώση και αντοχή. Με προοπτική. Και μπορεί σήμερα με περηφάνια να πει πως έχει συγκεκριμένο σχέδιο, Πρόγραμμα, πολιτική πρόταση που δίνει διέξοδο στην εργατική τάξη και στη νεολαία για να ζήσει ικανοποιώντας τις σύγχρονες ανάγκες της.

Πάμε, λοιπόν, να ζήσουμε και σήμερα και αύριο τα καλύτερά μας χρόνια, τώρα που οι αναμνήσεις γενιών και γενιών, ο ενθουσιασμός των νεανικών χρόνων και η ωριμότητα των επόμενων, μπορούν να γίνει συνείδηση: Την Ιστορία θα τη γράψουμε εμείς, τον κόσμο θα τον αλλάξουμε εμείς!

Το μέλλον μας είναι ο σοσιαλισμός!

Από αυτήν τη μεγάλη, συγκλονιστική συγκέντρωση του 50ού Φεστιβάλ θέλουμε να απευθυνθούμε σε όλους εκείνους που ψάχνουν απαντήσεις για το σήμερα και αγωνιούν για το αύριο.

Στους εργαζόμενους που βλέπουν τον μισθό να μη φτάνει ούτε για το πρώτο δεκαπενθήμερο, ενώ διαβάζουν ότι οι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο επιχειρήσεις πάνε για νέο ρεκόρ κερδοφορίας φέτος, μετά το περσινό των 10,5 δισ.

Στους βιοπαλαιστές επαγγελματίες και στους αγρότες που αντιμετωπίζουν μόνιμα ζήτημα επιβίωσης εξαιτίας της υπερφορολόγησης, του υπέρογκου κόστους παραγωγής και της «περικύκλωσής» τους από τους μεγάλους ομίλους.

Στους μαθητές που στοιβάζονται σαν σαρδέλες με τις συγχωνεύσεις, πολλές από τις οποίες ακυρώνονται κάτω από τις αντιδράσεις γονιών - εκπαιδευτικών - μαθητών, στις τάξεις ενός σχολείου που εξοντώνει. Στους φοιτητές που θέλουν πτυχία με αξία, με τους γονείς τους που γονατίζουν από το υπέρογκο κόστος της δήθεν δωρεάν Εκπαίδευσης.

Στους απόμαχους της δουλειάς, που επειδή η σύνταξη δεν φτάνει, τους παρουσιάζουν ως «παροχή» τη δουλειά έως τα βαθιά γεράματα.

Σε όλους εκείνους που ζουν από πρώτο χέρι τις οριακές καταστάσεις σε κρίσιμους τομείς, όπως είναι η Υγεία, η Πρόνοια, το Φάρμακο, εξαιτίας της εμπορευματοποίησής τους.

Σε όλους εκείνους που αντιμετώπισαν για ένα ακόμα καλοκαίρι, ιδιαίτερα στην Ανατολική Αττική, τις συνέπειες της απουσίας μέτρων πρόληψης από τις φωτιές και όλες τις φυσικές καταστροφές, αφού αυτά λογίζονται ως κόστος χωρίς όφελος για το κεφάλαιο και το κράτος του.

Πίσω από όλα αυτά και πολλά ακόμα προβλήματα δεν κρύβονται κάποιοι «εξωγενείς παράγοντες», κάποια «φυσικά φαινόμενα», κάποια υποτιθέμενη «έλλειψη πόρων» και οι δήθεν «περιορισμένες δημοσιονομικές δυνατότητες» για τις οποίες τολμά να μιλά η κυβέρνηση της ΝΔ και να σιγοντάρουν οι υπόλοιποι, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ.

Ποιος μπορεί να μιλά για έλλειψη πόρων σε μια κοινωνία με δισεκατομμυριούχους που νοικιάζουν διαστημόπλοια για να φωτογραφηθούν στο Διάστημα; Ποιος μπορεί να μιλά για έλλειψη τεχνικών δυνατοτήτων την εποχή της Τεχνητής Νοημοσύνης, των μεγάλων τεχνολογικών και επιστημονικών επιτευγμάτων;

Γι' αυτό βλέπουμε κυβερνήσεις, κεντρικές τράπεζες, υπερεθνικούς οργανισμούς, όλους τους σπουδαγμένους τεχνοκράτες που τα στελεχώνουν, να βολοδέρνουν από την περιοριστική στην επεκτατική δημοσιονομική πολιτική, όταν λιγοστεύουν οι επενδύσεις, και πάλι πίσω, όταν εκτοξεύεται ο πληθωρισμός.

Ολα αυτά, βέβαια, τα πληρώνουν πάντα οι λαοί. Γι' αυτό τη μία τους ακούμε να μιλάνε για τα «οφέλη της εξωστρέφειας στην οικονομία» και την άλλη αναγκάζονται να παραδεχτούν τα προβλήματα που προκαλεί ο υπερτουρισμός, με την ακρίβεια σε ακτοπλοϊκά και ενοίκια, την αλλοίωση ολόκληρων νησιών, την κατασπατάληση πόρων όπως είναι το νερό.

Στο μεταξύ οι λαϊκές οικογένειες πληρώνουν, ενώ κάποιοι θησαυρίζουν και κανείς δεν απολογείται για τα ψέματα που είπε. Γι' αυτό τη μία δοξάζουν και βάζουν υπερφίαλους στόχους για την ηλεκτροκίνηση, και την άλλη ετοιμάζονται να κλείσουν εργοστάσια της «Volkswagen» στη Γερμανία, γιατί τελικά «δεν υπάρχει αγορά», όπως λένε. Και, φυσικά, εννοούν ότι τα κέρδη δεν είναι αυτά που προσδοκούσαν.

Ποιος μπορεί να μιλάει για «περιορισμένες δημοσιονομικές δυνατότητες» όταν δαπανώνται δισεκατομμύρια για στρατιωτικούς εξοπλισμούς, κυρίως για τις πολεμικές ανάγκες του ΝΑΤΟ; Οταν μάλιστα τα επόμενα χρόνια θα απογειωθούν, μιας και η στροφή στην πολεμική οικονομία είναι η καινούργια τους γραμμή, μήπως και υπάρξει αναθέρμανση επενδύσεων, όπως προβλέπει και το περιβόητο σχέδιο Ντράγκι.

Γι' αυτό, φίλες και φίλοι, θέλουμε να συζητήσουμε με όλους και όλες, όσοι, όσες και στη χώρα μας αγωνιούν για τις εξελίξεις στα μέτωπα του πολέμου σε ολόκληρο τον κόσμο και κυρίως στη γειτονιά μας. Που βλέπουν ότι από εκεί που ξεκίνησαν πριν δυόμισι χρόνια να συζητάνε αν θα στείλουν στο καθεστώς Ζελένσκι κράνη και ανθρωπιστική βοήθεια, πέρασαν στις σφαίρες και στα πυρομαχικά, μετά στα τεθωρακισμένα, στα F-16 και τώρα έχουν φτάσει στους πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς, που θα μπορούν να χτυπήσουν βαθιά μέσα στο ρωσικό έδαφος.

Την ίδια στιγμή πληθαίνουν οι αναλύσεις για το ενδεχόμενο ενός πυρηνικού πολέμου, λες και είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο. Δεν θα μπούμε στον κόπο να ρωτήσουμε πού - αλήθεια - κρύβονται σήμερα όσοι ρωτούσαν στην αρχή του πολέμου «πού τη βλέπει το ΚΚΕ την εμπλοκή του ΝΑΤΟ;». Μάλλον κρύβονται εκεί που χώνονται πάντα όταν χρεοκοπεί η προπαγάνδα τους.

Θέλουμε να συζητήσουμε με όλους όσοι δεν το σηκώνει η καρδιά τους να βλέπουν σε ζωντανή σύνδεση έναν χρόνο τώρα μια πραγματική γενοκτονία, αυτή του λαού του Παλαιστίνης από το κράτος - τρομοκράτη Ισραήλ, το οποίο με τη στήριξη των ΗΠΑ και της ΕΕ βάζουν μπουρλότο στη Μέση Ανατολή, στην Ερυθρά Θάλασσα και στην Ανατολική Μεσόγειο, για να προωθήσουν τα σχέδιά τους σε μια περιοχή με τεράστια αποθέματα φυσικού πλούτου και από την οποία περνούν οι σημαντικότεροι δρόμοι μεταφοράς εμπορευμάτων και Ενέργειας.

Και, βέβαια, δεν θα ρωτήσουμε πού κρύφτηκαν οι τηλεοπτικοί ιεροεξεταστές που απαιτούσαν καταδίκες της Χαμάς από όποιον καταδίκαζε τη γενοκτονία στη Γάζα, τώρα που η σφαγή έχει επεκταθεί στη Δυτική Οχθη, εκεί όπου δεν υπάρχει Χαμάς. Τώρα που έχει ανάψει η φωτιά του πολέμου στον Λίβανο και αλλού. Που το Ισραήλ σκοτώνει, χρησιμοποιώντας ασύμμετρες απειλές και πρακτικές δολοφονίας αμάχων, όπως τώρα στον Λίβανο.

Οποιο μεγάλο και μικρό πρόβλημα της εποχής και αν εξετάσουμε, θα δούμε ότι από πίσω βρίσκεται το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους που κινεί τα πάντα σε αυτό το σύστημα, οι μεγάλοι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και αντιθέσεις, η μοιρασιά της λείας, οι κατευθύνσεις της ΕΕ, η αντιλαϊκή πολιτική των κάθε είδους αστικών κυβερνήσεων.

Προσπαθούν να κρυφτούν οι κυβερνήσεις και οι πολιτικές δυνάμεις κάθε απόχρωσης, οι πολιτικές τους επιλογές, που βλέπουν το κυνήγι του κέρδους ως προϋπόθεση για τη «μείωση των ανισοτήτων», όπως λέει και ο Μητσοτάκης, ενώ στην πραγματικότητα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Προσπαθούν να κρύψουν τα ίδια τα αδιέξοδα ενός γερασμένου καπιταλιστικού συστήματος, που γίνεται όλο και πιο επιθετικό, που είναι ρυθμισμένο να καταργεί δικαιώματα δεκαετιών, να εμπορευματοποιεί κάθε πτυχή της ανθρώπινης ζωής, που οδηγεί τους λαούς μέχρι και στην αιματοχυσία, όταν δεν μπορεί πια αλλιώς να λύσει τους εσωτερικούς του ανταγωνισμούς.

Το ζήτημα είναι πολύ πιο βαθύ και δεν μπορεί βέβαια να εξηγηθεί μιλώντας απλά και μόνο για κυβερνητική «ανικανότητα», για τη διαφθορά ορισμένων κρατικών παραγόντων ή κάποιες «νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες», όπως λένε τα άλλα κόμματα της βολικής αντιπολίτευσης. Οχι ότι δεν υπάρχουν και τέτοια, αλλά εάν ήταν τόσο απλό - δεν μπορεί - θα είχε βρεθεί τόσα χρόνια ένας πιο ικανός, αδιάφθορος και ανοιχτόμυαλος διαχειριστής του συστήματος να τα κάνει αλλιώς. Και τέτοιοι επίδοξοι σωτήρες εμφανίστηκαν, όμως δεν είχαν και πολύ καλή κατάληξη. Γιατί πράγματι η ουσία βρίσκεται αλλού, είναι πιο βαθιά.

Θέλουμε να συζητήσουμε με όλους όσοι αισθάνονται αριστεροί, προοδευτικοί, είναι τίμιοι άνθρωποι και βγάζουν συμπεράσματα, αηδιάζουν από την εικόνα που παρουσιάζουν τα κόμματα της αμαρτωλής σοσιαλδημοκρατίας, ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και το ΠΑΣΟΚ. Τίποτα απ' όλα αυτά, τις ίντριγκες, τους βυζαντινισμούς, τα πισώπλατα μαχαιρώματα δεν θυμίζει πλέον ό,τι είχαν μάθει να ονομάζουν «αριστερό».

Αυτή βέβαια είναι η φυσιολογική και αναμενόμενη κατάληξη μιας διαδρομής που ως σημείο αφετηρίας της - δείχνει μακρινό σήμερα - είχε τη συνθηκολόγηση απέναντι στο σύστημα, την απεμπόληση του στόχου της ανατροπής του, την άρση της εμπιστοσύνης στη δύναμη που έχει ο λαός να πάρει τη ζωή του στα χέρια του. Και που, βέβαια, σε άλλο σημείο της, πιο κοντινό, έχει την πρόθυμη δήλωση διαθεσιμότητας για τη βρώμικη δουλειά του συστήματος όταν αυτό έχει ζόρια, όταν οι επί δεκαετίες διαχειριστές του δεν μπορούν πια να συνεχίσουν να περνούν τα μέτρα που τσακίζουν τον λαό χωρίς σοβαρές επιπτώσεις στο ίδιο το σύστημα.

Σήμερα, τα αδιέξοδα του συστήματος μεταφράζονται και σε πολιτικά αδιέξοδα, αφού η πλήρης ταύτιση όλων των αστικών κομμάτων στις βασικές επιλογές της άρχουσας τάξης δεν τους επιτρέπει να διαφοροποιούνται και να δημαγωγούν με πειστικό τρόπο, να εγκλωβίζουν, πότε ο ένας πότε ο άλλος, εναλλάξ, τη λαϊκή δυσαρέσκεια με τον τρόπο που το έκαναν παλιότερα. Κάθε καινούργιο «χαρτί» που εμφανίζεται, «καίγεται» πολύ πιο γρήγορα, αν δεν είναι από την αρχή καμένο.

Αντίστοιχα αδιέξοδα βλέπουμε και σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Οπως στη Γαλλία, όπου το περιβόητο «Νέο Λαϊκό Μέτωπο» της σοσιαλδημοκρατίας έδωσε το φιλί της ζωής στον στριμωγμένο Μακρόν, στηρίζοντας τους υποψηφίους του, ξέπλυνε όλη την αντιλαϊκή πολιτική του, δήθεν για να «φράξει τον δρόμο στην Λεπέν» και τώρα κλαίγονται που ο Μακρόν τους πέταξε σαν στυμμένες λεμονόκουπες και διόρισε πρωθυπουργό που έχει τη συναίνεση της Λεπέν. Και εδώ στην Ελλάδα, όλοι εκείνοι που μόλις δυο μήνες πριν πανηγύριζαν και εγκαλούσαν το ΚΚΕ που δεν κάνει τα ίδια στην Ελλάδα, ως συνήθως είναι τώρα εξαφανισμένοι, έχουν δαγκώσει τη γλώσσα τους.

Τα ίδια και στη Γερμανία, όπου η ομοσπονδιακή σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση και οι αντίστοιχες κρατιδιακές, με τη συμμετοχή μάλιστα και της συστημικής «Αριστεράς», με την πολιτική τους και ιδιαίτερα με τη στήριξη του Ζελένσκι και την άμεση πολεμική εμπλοκή τους στην Ουκρανία, έχουν ανοίξει διάπλατα τον δρόμο για να ενισχύονται αντιδραστικές δυνάμεις που μπορούν να δημαγωγούν και να οικειοποιούνται τη δίκαιη λαϊκή δυσαρέσκεια.

Και τώρα τι κάνουν; Δεν έχουν κανένα πρόβλημα να υιοθετούν μια επικίνδυνη ατζέντα στο Μεταναστευτικό, αφού αυτή άλλωστε, εδώ που τα λέμε, είναι η κατασταλτική και ξενοφοβική ατζέντα της ίδιας της ΕΕ, που ανοίγει τη στρόφιγγα, τα σύνορά της, όποτε χρειάζεται φθηνό εργατικό δυναμικό μεταναστών και την κλείνει όταν μια νέα οικονομική κρίση βρίσκεται ενόψει, όπως τώρα στη Γερμανία και αλλού.

Τα παραπάνω ανησυχούν έντονα τα επιτελεία του συστήματος και δεν το κρύβουν. Γι' αυτό μιλούν για την «ανισορροπία του πολιτικού συστήματος» και την «έλλειψη αντιπολίτευσης», που καμία σχέση δεν έχει βέβαια με τη γνήσια εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση που έχει ανάγκη ο λαός.

Το σύστημα πάντα ενδιαφέρεται να υπάρχουν τουλάχιστον δύο ισχυροί αστικοί πόλοι, ώστε ο ένας να κυβερνά και ο άλλος να απορροφά και να ενσωματώνει τη λαϊκή δυσαρέσκεια που προκαλεί η αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική. Να χρησιμεύει, δηλαδή, ως εναλλακτική κυβερνητική επιλογή για το σύστημα όταν η υπάρχουσα κυβέρνηση θα πάψει πια να παίζει αποτελεσματικά τον ρόλο της, ώστε να μπορεί να ενσωματώνεται κάπου η λαϊκή δυσαρέσκεια.

Και βέβαια αναζητούν έναν πόλο που να είναι διαθέσιμος να παράσχει συναίνεση και πολιτική νομιμοποίηση σε κυβερνητικές αποφάσεις που συνεπάγονται μεγάλο πολιτικό κόστος, είναι όμως απαραίτητες για το σύστημα. Το είδαμε αυτό κατά κόρον την περίοδο της προηγούμενης καπιταλιστικής κρίσης και των μνημονίων και δεν αποκλείεται να το ξαναδούμε άμεσα, στο ενδεχόμενο μιας νέας κρίσης, μιας πιο γενικευμένης πολεμικής εμπλοκής ή μιας επαίσχυντης διευθέτησης στα Ελληνοτουρκικά και στο Κυπριακό.

Η κυβέρνηση της ΝΔ, τα άλλα κόμματα του συστήματος, είναι φανερό πως ούτε θέλουν ούτε μπορούν να δώσουν διέξοδο σε αυτά τα αδιέξοδα, να δώσουν λύσεις στα λαϊκά προβλήματα.

Το τελευταίο διάστημα έχουν ξετρυπώσει πάλι διάφοροι και λένε ή γράφουν ότι «το ΚΚΕ δεν αναλαμβάνει ευθύνες». Αλήθεια, σε ποιους τα λένε αυτά;

Το ΚΚΕ, στην υπερεκατοντάχρονη Ιστορία του, πάντοτε ήξερε να αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Ποτέ δεν κρύφτηκε, ποτέ δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά για να ριχτεί στη φωτιά της μάχης. Ποτέ δεν φοβήθηκε να πάει κόντρα στο ρεύμα για να υπηρετήσει τον σκοπό για τον οποίο ιδρύθηκε. Οι κομμουνιστές ποτέ δεν λυπήθηκαν την προσφορά στον λαό και τις θυσίες, ακόμα και την υπέρτατη, και ποτέ δεν ζήτησαν προσωπικά ανταλλάγματα.

Για να μην πάμε πολύ παλαιότερα, το '89-'91, τότε που «έβγαζε βρώμα η Ιστορία ότι ξοφλήσαμε», τότε που ο κόσμος ερχόταν ανάποδα και πολλοί έσπευδαν να αποκηρύξουν ιδέες, ιδανικά και σύμβολα, για να πιάσουν βολική θέση στη νέα κατάσταση που διαμορφωνόταν, το ΚΚΕ ανέλαβε την ευθύνη στη χώρα του και κράτησε ψηλά την κόκκινη σημαία, διακηρύσσοντας πρωτοσέλιδα από τον «Ριζοσπάστη»: «Η ελπίδα στην πάλη των λαών»!

Αργότερα πήρε την ευθύνη και είπε την αλήθεια στον λαό για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, που όλοι οι άλλοι έτρεχαν να υπερψηφίσουν, λέγοντας ότι στην ΕΕ «θα τρώμε με χρυσά κουτάλια». Το ίδιο και για την Ευρωζώνη, την ΟΝΕ και τόσα άλλα.

Το 2012-2015, όταν άλλοι πουλούσαν με το κιλό τις ψεύτικες ελπίδες και τις αυταπάτες, ότι χωρίς ρήξη με την ΕΕ και τις κατευθύνσεις της, με το ΝΑΤΟ, με τα οικονομικά συμφέροντα που έχουν την πραγματική εξουσία στη δικιά μας και σε κάθε χώρα, αλλά μονάχα με μια ψήφο και με μια κυβερνητική εναλλαγή μπορούν να καταργηθούν μνημόνια και αντιλαϊκοί νόμοι, να σταματήσει η αντιλαϊκή επίθεση και να κερδίσει ο λαός. Πάλι, το ΚΚΕ πήρε την ευθύνη, χωρίς να υπολογίζει ούτε το μεγάλο εκλογικό κόστος και προειδοποίησε ότι οι ψεύτικες ελπίδες γρήγορα θα διαψευσθούν. Προετοίμασε τον λαό για κάθε εξέλιξη, έμεινε στο πλάι του και δεν πέρασε απέναντι, αρνήθηκε κάθε στήριξη ή ανοχή σε οποιαδήποτε αντιλαϊκή κυβέρνηση και μπόρεσε έτσι να κρατήσει ζωντανό το όραμα και την ελπίδα όταν επικρατούσε η απογοήτευση.

Ποιος επιβεβαιώθηκε και συνεχίζει για την ορθότητα της στάσης του κάθε μέρα όλα αυτά τα χρόνια της οικονομικής κρίσης, μετά της ανάκαμψης, της πανδημίας, των πολέμων; Το ΚΚΕ; `Η όλοι αυτοί που απαξιωμένοι πλέον στη συνείδηση του λαού και χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, πιπιλάνε πάλι την ίδια καραμέλα, δηλώνοντας ξανά διαθέσιμοι;

Το ΚΚΕ και σήμερα αναλαμβάνει τεράστιες ευθύνες. Αναλαμβάνει την ευθύνη να αποτελεί, μαζί με τον λαό που αγωνίζεται, τη μόνη πραγματική, εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση, αυτή που αναμετριέται στα ίσα με την κυβέρνηση Μητσοτάκη σε όλα τα μέτωπα. Συγκρούεται και αποκαλύπτει την πολιτική στην οποία όλοι οι άλλοι ομονοούν και ξερογλείφονται για κάποια κοκαλάκια από το τραπέζι της εξουσίας.

Το ΚΚΕ βρίσκεται παντού! Μέσα και έξω από τη Βουλή, στους χώρους δουλειάς, στους χώρους Εκπαίδευσης, στα νοσοκομεία, στις γειτονιές, εκεί όπου τα κοράκια προσπαθούν να ξεσπιτώσουν λαϊκές οικογένειες, στους δρόμους του αγώνα. Αναλαμβάνει την ευθύνη να βρίσκεται με τα μέλη και τα στελέχη του στην πρώτη γραμμή της μάχης για να σώζονται ζωές και περιουσίες, στις πυρκαγιές και στις πλημμύρες, εκεί που το επιλεκτικά ανίκανο κράτος είναι απόν, κάνει πράξη το σύνθημα «Μόνο ο λαός σώζει τον λαό». Αναλαμβάνει την ευθύνη να καλλιεργεί στον λαό αντισώματα στη σαπίλα που προσφέρει απλόχερα το σύστημα, στον άκρατο ατομισμό, τον ρατσισμό, τον σεξισμό, σε κάθε αντιδραστική άποψη που πλασάρεται σαν πρόοδος, να παράγει ένα τεράστιο πολιτιστικό έργο, αποκορύφωμα του οποίου είναι βέβαια το Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του «Οδηγητή».

Το ΚΚΕ μπορεί και να κάνει όλα αυτά, γιατί έχει αναλάβει και αναλαμβάνει μια ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη.

Μέσα από την επιστημονική, κοπιαστική μελέτη της Ιστορίας του, της πείρας του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, της σύγχρονης παγκόσμιας κατάστασης, έχει διαμορφώσει σύγχρονο, επεξεργασμένο Πρόγραμμα εξουσίας, το οποίο καταθέτει ανοιχτά στον λαό και παλεύει κάθε μέρα για να το προωθήσει.

Το ΚΚΕ έχει απόλυτη συναίσθηση των ευθυνών του. Μαζί με τον λαό και θέλει και μπορεί να το πάει μέχρι τέλους. Ναι μέχρι τέλους, μέχρι την επαναστατική ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, την εγκαθίδρυση μιας πραγματικής εργατικής - λαϊκής εξουσίας και διακυβέρνησης, που θα ηγηθεί στην οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας στην Ελλάδα, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Δεν περιμένουμε, όμως, να ξημερώσει κάποια μεγάλη μέρα που θα παλέψουμε τότε γι' αυτό.

Γιατί, όπως λέει ο ποιητής:

«Η κομμούνα δεν είναι μια βασιλοπούλα του παραμυθιού, για να την ονειρεύεσαι τις νυχτιές. Μέτρησε, καλοσκέψου, σημάδεψε

και τράβα βήματα τα βήματα,

έστω και πάνω σε μικροζητήματα»...

Από σήμερα παίρνουμε μέτρα κι εμείς για να έρθει το μέλλον. Δουλεύουμε, παρεμβαίνουμε παντού για να μπαίνει όλο και πιο αποφασιστικά στο στόχαστρο ο πραγματικός αντίπαλος, η άρχουσα τάξη και η εξουσία της, να αμφισβητείται σήμερα η στρατηγική της και οι στόχοι της, στους οποίους ομονοούν όλοι οι άλλοι.

Να, γιατί μπορούμε να είμαστε παρόντες, μπροστάρηδες και οργανωτές σε κάθε αγώνα του λαού μας και να γιατί οι άλλοι δεν μπορούν. Γιατί σήμερα, έστω και για την πιο μικρή κατάκτηση, πρέπει να αμφισβητηθεί στην πράξη αυτή η στρατηγική. Για να κερδίσει το παραμικρό ο λαός, πρέπει να χάνει το κεφάλαιο.

Με ένα κίνημα πανελλαδικά συντονισμένο, με το ΚΚΕ μπροστά, δυναμώνουμε την πραγματική εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση στην κυρίαρχη πολιτική. Ενισχύουμε το ρεύμα αμφισβήτησής της, με στόχο να αποκτάει αντιιμπεριαλιστικό, αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο. Οι ρωγμές του συστήματος δεν μας τρομάζουν, ούτε τρέχουμε να τις επιδιορθώσουμε. Παλεύουμε για να γίνουν αυτές οι ρωγμές μεγάλα ρήγματα, μέχρι τη συνολική ανατροπή. Γι' αυτό τώρα αναλαμβάνουμε την ευθύνη να κάνουμε το Κόμμα μας ικανό, έτοιμο να ανταποκριθεί στον ρόλο του, στην αποστολή του σε όλες τις συνθήκες, σε κάθε απότομη καμπή της ταξικής πάλης.

Γιατί όσα φέρνει η ώρα, δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος. Και τότε, όπως λέει και το τραγούδι για το Κόμμα μας που έγραψε ο Δημήτρης Ραβάνης - Ρεντής και μελοποίησε ο Θάνος Μικρούτσικος, πρέπει:

«Να πάμε μπρος, να πάμε ίσια

Κόρες ιτιές, γιοι κυπαρίσσια.

Αλλάζει η ζωή, η σκέψη αλλάζει

Σπάστε ένα ρόδι στο περβάζι

Ζύμωσε ιδρώτα, αίμα, χώμα

Να πάει ψηλά, μπροστά το Κόμμα

Κοίτα, πληθύναμε πολύ

Για νέο αγώνα μας καλεί».

Πάμε, λοιπόν, με την ορμή των 50 χρόνων του Φεστιβάλ να γράψουμε τις νέες σελίδες της Ιστορίας. Θα τα καταφέρουμε!

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Σήμερα το Πάρκο Τρίτση πλημμυρίζει χαρά, συγκίνηση και περηφάνια! Σήμερα γιορτάζουμε τα 50 χρόνια του Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή»!

Από τον μακρινό Σεπτέμβρη του 1975, ο σπόρος του Φεστιβάλ φύτρωσε, άνθισε, άντεξε τη θύελλα της αντεπανάστασης, αντιστάθηκε στις Σειρήνες της υποταγής, θέριεψε, έγινε δέντρο που «όλο φυλλωσιές πετάει» και σκέπασε όλη την Αθήνα, όλη την Ελλάδα.

Κάθε χρόνο ο Σεπτέμβρης είναι ταυτισμένος με το Φεστιβάλ της ΚΝΕ.

Το Φεστιβάλ μας αποδείχθηκε ανθεκτικό, ασυμβίβαστο, καινοτόμο γιατί ποτίστηκε από τις πρωτοπόρες ιδέες και τα ιδανικά του ΚΚΕ, από τους αγώνες και τα όνειρα της νεολαίας για μια αλλιώτικη ζωή, από το όραμα για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Το Φεστιβάλ μας γράφει Ιστορία γιατί τα παιδιά της ΚΝΕ, όπως λέει ο ποιητής μας, φτάνουν από πολύ μακριά, τραβούν πολύ μακριά... «έχουν δοσμένο τον μεγάλον όρκο στη Λευτεριά, στον Ερωτα, στην Ομορφιά, στη Δικαιοσύνη να φτιάξουν μέρες δυνατές και ειρηνικές από τρακτέρ, αγάλματα, σημαίες, ποιήματα, να φτιάξουν έναν κόσμο ευτυχισμένο». Κάθε χρόνο στο Φεστιβάλ ανανεώνουμε αυτόν τον όρκο να αλλάξουμε τον κόσμο. Το μέλλον μας είναι ο σοσιαλισμός! Εκ μέρους του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ χαιρετίζουμε θερμά όλες τις γενιές ΚΝιτών και ΚΝιτισσών που βρίσκονται ανάμεσά μας. Ο καθένας και η καθεμιά τους ξεχωριστά έβαλε το λιθαράκι του ώστε το Φεστιβάλ μας να γίνει ο μεγαλύτερος πολιτικός - πολιτιστικός θεσμός της χώρας!

Δίπλα τους στέκονται τα σημερινά μέλη και φίλοι της ΚΝΕ, που δούλεψαν για την επιτυχία του 50ού Φεστιβάλ. Ανάμεσά τους και εκατοντάδες νέοι σύντροφοι που πήραν την όμορφη απόφαση να παλέψουν οργανωμένα μέσα από τις γραμμές της ΚΝΕ, ανταποκρινόμενοι στην άμιλλα στρατολογίας που προκήρυξε το Κεντρικό Συμβούλιο από το βήμα του 49ου Φεστιβάλ.

Με ιδιαίτερη χαρά καλωσορίζουμε στο Φεστιβάλ μας τις αντιπροσωπείες 44 Κομμουνιστικών Νεολαιών και Αντιιμπεριαλιστικών Οργανώσεων απ' όλο τον κόσμο, που συναντήθηκαν φέτος κάτω από το σύνθημα «Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε!» στη Διεθνούπολη, στη μεγαλύτερη συμμετοχή ξένων αντιπροσωπειών των τελευταίων χρόνων.

Νέοι κομμουνιστές από την Ουκρανία και τη Ρωσία, από την Παλαιστίνη και το Ισραήλ, από κάθε γωνιά της Γης, παλεύουν μαζί ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Ο αγώνας και η αλληλεγγύη των λαών δεν γνωρίζουν σύνορα! Εδώ, από την Ελλάδα, υψώνουμε την παλαιστινιακή σημαία, φωνάζουμε «Λευτεριά στην Παλαιστίνη». Παλεύουμε να σταματήσουν η βάρβαρη κατοχή και η γενοκτονία που διεξάγει το κράτος - τρομοκράτης Ισραήλ με συμμάχους τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, με τη στήριξη της ελληνικής κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων.

Παίρνουμε δύναμη από τους αγώνες της εργατικής τάξης σε όλο τον κόσμο! Από τις μεγάλες κινητοποιήσεις εργατών, φοιτητών, μαθητών, αγροτών στη χώρα μας, που τσαλάκωσαν την αντιλαϊκή πολιτική και απέδειξαν ότι ο οργανωμένος λαός είναι ο μοναδικός πραγματικός αντίπαλος στην ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου, της ΕΕ, της κυβέρνησης και των άλλων κομμάτων, στα δικαιώματά μας.

Ξεχωριστή θέση έχει ο τιτάνιος αγώνας των εργατών της ΛΑΡΚΟ, μάθημα ζωής για τους νέους, πηγή έμπνευσης για το Φεστιβάλ μας. Ως ελάχιστη ανταπόδοση, το ΚΣ της ΚΝΕ ανακοινώνει πως μέρος από τα έσοδα του Φεστιβάλ θα διατεθούν για την οικονομική ενίσχυση των απολυμένων της ΛΑΡΚΟ. Για να συνεχίσουν τον δίκαιο αγώνα τους. Για να ζήσουμε μαζί την ημέρα που η εργατική τάξη θα ανάψει την τσιμινιέρα της ΛΑΡΚΟ και θα λειτουργήσει όλες τις βιομηχανίες προς όφελός της.

Το Φεστιβάλ έχει δικαίως χαρακτηριστεί μια μικρογραφία από το όμορφο μέλλον της ανθρωπότητας, από τη σοσιαλιστική κοινωνία που θα χτίσουμε. Ομως το ίδιο το Φεστιβάλ είναι και κάτι ακόμα. Είναι μια καθαρή αντανάκλαση της ίδιας της ΚΝΕ.

Τα θεμέλια του Φεστιβάλ είναι τα θεμέλια της Οργάνωσής μας. Γι' αυτό είναι τόσο γερά και αντέχουν στον χρόνο. Η ΚΝΕ και το Φεστιβάλ της έχουν στηριχθεί στη συντροφικότητα, στην αλληλεγγύη, στην εθελοντική προσφορά, στο νοιάξιμο για τον διπλανό. Εχουν ατσαλωθεί από την πειθαρχία και την οργάνωση, τη συλλογική και σχεδιασμένη δουλειά που υπερνικά κάθε εμπόδιο. Εχουν διαπαιδαγωγηθεί με την πίστη στο δίκιο της εργατικής τάξης και του λαού. Με αυτόν τον τρόπο δεν χτίζεται μόνο το Φεστιβάλ, αλλά δουλεύει κάθε μέλος και στέλεχος της ΚΝΕ στον χώρο ευθύνης του.

Αυτό επιτρέπει στον ΚΝίτη και στην ΚΝίτισσα να είναι πρωτοπόροι αγωνιστές, να ξεχωρίζουν και να αναγνωρίζονται ως τέτοιοι από τη νεολαία, να οργανώνουν και να πρωταγωνιστούν στους αγώνες της, να διεκδικούν με το κεφάλι ψηλά, ενάντια σε εξαρτήσεις και σε όλα τα ναρκωτικά, να αγαπούν τη γνώση και την προοδευτική Τέχνη, να είναι οι προπαγανδιστές των κομμουνιστικών ιδεών που παλεύουν να ξημερώσουν για τον λαό και τη νεολαία καλύτερες μέρες, αλλά συγχρόνως δεν σταματούν να οραματίζονται την κοινωνία του αύριο, που θα είναι απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση και την αδικία του σάπιου καπιταλιστικού κόσμου, δεν σταματούν να αγωνίζονται για την επαναστατική αλλαγή του κόσμου, τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Το Φεστιβάλ μας κλείνει τα 50 του χρόνια και γιορτάζει!

Το Φεστιβάλ μεγαλώνει και γίνεται νεότερο, φορτώνει χρόνια στην πλάτη του που δεν του στερούν τη ζωντάνια, τον δυναμισμό, την επαναστατική ορμή που το διακρίνει. Αντιθέτως, αυτά μεγεθύνονται χρόνο με τον χρόνο και διαμορφώνουν το Φεστιβάλ όπως το ξέρουμε.

Το Φεστιβάλ μας κλείνει τα 50 του χρόνια και γιορτάζει! Και στις γιορτές το πρέπον είναι να δίνεις μια ευχή. Ομως ποια θα ήταν η ιδανικότερη ευχή για το Φεστιβάλ της ΚΝΕ; Ποια θα ταίριαζε στην πορεία που έχει διανύσει και στο μέλλον που ανοίγεται μπροστά του; Ποια ευχή θα μπορούσε κανείς να δώσει που να αρμόζει στα μηνύματα που εκπέμπει και στις ιδέες που εκπροσωπεί;

Η καλύτερη ευχή για το Φεστιβάλ της ΚΝΕ είναι να συνεχίσει να πρωτοπορεί, να προσφέρει στους αγώνες και στον Πολιτισμό, να δίνει ελπίδα στη νέα γενιά.

Να μεγαλώνει και να έχει πάντα την ίδια φρεσκάδα, τον ίδιο ενθουσιασμό και την ίδια νεανική φλόγα.

Να στήνουμε Φεστιβάλ και να είμαστε σίγουροι ότι θα έρθει η στιγμή που το Φεστιβάλ μας δεν θα είναι μικρογραφία μιας μελλοντικής ευτυχισμένης κοινωνίας, αλλά μια μικρή κόκκινη πολιτεία μέσα στη σοσιαλιστική κοινωνία που τότε θα οικοδομούμε.

Ευχή, προσδοκία, πόθος και λαχτάρα.

Η μεγαλύτερη υπόσχεση που γεννά η καθημερινή μας πάλη με τους εκμεταλλευτές. Στον σοσιαλισμό θα ζήσουμε τα πιο όμορφα Φεστιβάλ!

50 χρόνια τώρα από τις σκηνές του πέρασαν όλα τα μεγάλα ονόματα του ελληνικού τραγουδιού. Ξεχωριστά τίμησαν και τιμήθηκαν από το Φεστιβάλ οι μεγάλοι μας συνθέτες.

«Οι νέοι κομμουνιστές έκαναν την υπόθεση του ελληνικού τραγουδιού ένα από τα ακριβότερα λάβαρά τους στον δύσκολο και ηρωικό αγώνα του λαού μας...», έλεγε ο Μίκης Θεοδωράκης στο 6ο Φεστιβάλ της Οργάνωσης, αναγνωρίζοντας τη συμβολή της ΚΝΕ.

Και έτσι βήμα - βήμα προχωρούσε και θέριευε το Φεστιβάλ μας, έχοντας ως μουσική υπόκρουση τις δημιουργίες μεγάλων συνθετών... Σε αυτούς τους συνθέτες ήταν αφιερωμένη η συναυλία που άνοιξε το πρόγραμμα της Κεντρικής Σκηνής την τρίτη μέρα.

«Οδηγοί» μας σε αυτό το ταξίδι, που ήταν παράλληλα και ένα μικρό ταξίδι στο ελληνικό τραγούδι των τελευταίων 50 ετών, ήταν οι Ρίτα Αντωνοπούλου, Βιολέτα Ικαρη, Δημήτρης Μπάσης, Κώστας Τριανταφυλλίδης, σε ενορχήστρωση και καλλιτεχνική διεύθυνση του Μανόλη Ανδρουλιδάκη. Επαιξαν οι μουσικοί Μιχάλης Ατσάλης, Τάσος Αθανασιάς, Βαγγέλης Ζαρμπούτης, Μαρίνα Τσοκάνη, Αντωνία Τσολάκη, Παύλος Νίκου, Γρηγόρης Συντρίδης.

Το πρόγραμμα άνοιξε με τον Δημήτρη Μπάση να ερμηνεύει την «Ομορφη και παράξενη πατρίδα» του Δημήτρη Λάγιου, ευχαριστώντας παράλληλα την ΚΝΕ για την πρόσκληση.

Και συνέχισε η Ρίτα Αντωνοπούλου με το «Θα με δικάσει» του ίδιου συνθέτη. Ακολούθησε η Βιολέτα Ικαρη με το «Μικρό παιδί» του Λίνου Κόκοτου και από εκεί στην «Μπαλάντα του κυρ Μέντιου» του Λουκά Θάνου, με τον Κώστα Τριανταφυλλίδη να το τραγουδά, σμίγοντας τη φωνή του με τους χιλιάδες που είχαν κατακλύσει τη Σκηνή, και να εύχεται «να γιορτάσουμε κι άλλα πενήντα».

Η συνέχεια αφιερώθηκε στον Λουκιανό Κηλαηδόνη, που είχε δώσει το «παρών» στο 1ο Φεστιβάλ.

Το κλίμα ζεστάθηκε ακόμα πιο πολύ όταν ακούστηκαν τραγούδια του μεγάλου Γιάννη Μαρκόπουλου, ενώ κανείς δεν έμεινε ασυγκίνητος όταν ακούστηκαν αγαπημένα τραγούδια του δικού μας Θάνου, του Θάνου Μικρούτσικου, που για χρόνια στάθηκε πολύτιμος συμπαραστάτης του Φεστιβάλ της ΚΝΕ.

Η σκυτάλη πέρασε στον Δήμο Μούτση και τον «Αγιο Φεβρουάριο», από σκηνής μνημονεύτηκε ένας άλλος μεγάλος καλλιτέχνης που οι εμφανίσεις του στα Φεστιβάλ είναι πια μέρος του θρύλου, ο Δημήτρης Μητροπάνος, και ακολούθησαν ο Μάριος Τόκας και τα «Λαδάδικά» του. Και οι γροθιές σηκώθηκαν στον «Οδηγητή» του Χρήστου Λεοντή...

Και ήρθε η ώρα για τον Μίκη, τον Μίκη των μεγάλων μεγεθών, τον Μίκη που πρόσφατα συμπληρώθηκαν τρία χρόνια από τον χαμό του. «Αντώνης», «Σαββατόβραδο» και «Βρέχει στη φτωχογειτονιά»... Με τον κόσμο να συμμετέχει με όλη του την καρδιά.

«Και να αδελφέ μου». Αυτό ήταν το τραγούδι με το οποίο ολοκληρώθηκε το αφιέρωμα. Και ο λόγος του Γιάννη Ρίτσου μια διαρκής υπόμνηση... «Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο»!

Από το 1993 θυμούνται κάποιοι - ο ίδιος θυμάται και το 1992 στην Κρήτη - είναι ο μόνος ερμηνευτής που 31 - 32 χρόνια η παρουσία του στο κεντρικό Φεστιβάλ είναι αδιάλειπτη. «Να τα εκατοστήσουμε όλοι μαζί λοιπόν!», ευχήθηκε ο Μίλτος.

«Το Φεστιβάλ μας έχει φιλοξενήσει χιλιάδες καλλιτέχνες... Είμαστε περήφανοι που η παρουσία του Μίλτου Πασχαλίδη ξεχώρισε σε μια πορεία 30 χρόνων... Κάθε στιγμή που ανεβαίνει στη Σκηνή "φυσάει ένας αέρας που σαρώνει"... Μίλτο, σε ευχαριστούμε για την αδιάλειπτη παρουσία σου 30 χρόνια στο Φεστιβάλ μας», είπε η συντρόφισσα από την ΚΝΕ που κάλεσε στη Σκηνή τον Γραμματέα του ΚΣ της Οργάνωσης, Θοδωρή Κωτσαντή, ο οποίος πρόσφερε στον Μίλτο Πασχαλίδη ένα αναμνηστικό γι' αυτήν την αδιάλειπτη παρουσία του και του ευχήθηκε «...και άλλα 30!».

«Ευχαριστώ από την καρδιά μου! Το μόνο που μπορώ να υποσχεθώ είναι ότι όσο τραγουδάω, όσο αντέχω θα είμαι εδώ!» ανταπάντησε ο Μίλτος κι έπιασε το τραγούδι ξεσηκώνοντας το πλήθος...

Υστερα θέλησε να κάνει ένα... κολπάκι, όπως είπε, και κάλεσε να σβήσουν τα φώτα της Σκηνής και να τον φωτίσουν οι φακοί από τα κινητά των επισκεπτών, που τους έδωσε το έναυσμα να τραγουδήσουν όλοι μ' ένα στόμα τις «Κακές συνήθειες»!

«Απ' το Κερατσίνι και την Κοκκινιά αυτές τις μέρες ακούς εκείνη τη φράση... "Ο Παύλος ζει - τσακίστε τους ναζί"», φώναξε ο Μίλτος το σύνθημα μαζί με το κοινό πριν ξεκινήσει να τραγουδάει το «Κιφ» γιατί... «δεν παίχτηκε η παρτίδα μας ακόμα»!

Κι έπειτα οι «Φάροι»... γιατί «αν δε φαντάζεσαι φωτιές με κάρβουνο μην παίζεις».

Η αναφορά και η υπόκλιση στον Θάνο Μικρούτσικο απαραίτητες με τον «Τυμβωρύχο», αλλά και οι ζεϊμπεκιές με τον «Ερωτα αρχάγγελο».

Τα απαραίτητα διαλείμματα του Μίλτου από τη Σκηνή γέμιζαν με τις ερμηνείες της Νίκης Γρανά σε τραγούδια τόσο δικά του όσο και άλλων που συνόδευε ακατάπαυστα το κοινό.

«Αυτό το τραγούδι το χρωστάω στην ΚΝΕ, να τα εκατοστήσει και να τα χιλιάσει!», ευχήθηκε στη συνέχεια ο Μίλτος, πιάνοντας με χίλια νήματα το «Αγύριστο κεφάλι»!

Αλλά και τόσα άλλα που μαγνήτιζαν και συγκινούσαν, όπως ο «Ακροβάτης», το «Καπηλειό»... κι ο δρόμος για το φινάλε με ένα υπέροχο ποτ πουρί, που μας έφερε και πάλι στη «λίμνη» απ' όπου ξεκίνησε η συναυλία, αλλά και στον «Ερωτόκριτο», στα «Διόδια», στις «Ντομάτες», στον «Υμνο του ΕΑΜ», στα «Μαλαματένια λόγια», στη «Ρόζα»...

Με ένα ιστορικό ντοκουμέντο, σε βίντεο, με το «Πότε θα κάνει ξαστεριά» από το 2ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ, το 1976, που απαθανατίζονται όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες της εποχής, ξεκίνησε το μεγάλο αφιέρωμα στα 50 χρόνια του Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή» στην Κεντρική Σκηνή του Φεστιβάλ το Σάββατο, μετά την ανεπανάληπτη πολιτική συγκέντρωση.

Ενα αφιέρωμα που προσπάθησε ακριβώς να ξυπνήσει μνήμες, να θυμίσει στιγμές, να τραγουδήσει το μεγαλείο του Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή»!

«50 χρόνια - όπως ειπώθηκε από σκηνής - που το Φεστιβάλ στέγασε και συμπορεύτηκε με το σημαντικότερο ίσως κομμάτι του νεοελληνικού πολιτισμού: Τα τραγούδια μας, από το 1975 στο γήπεδο Ζωγράφου έως και σήμερα στο Πάρκο Τρίτση. Σπουδαίοι καλλιτέχνες έχουν τιμήσει με την παρουσία τους το Φεστιβάλ, καλλιτέχνες που έφτιαξαν, και συνεχίζουν να φτιάχνουν αυτήν τη στιγμή που βρισκόμαστε εδώ, κομμάτι της ιστορίας μας»...

Πριν μας καλέσει να φτιάξουμε το δικό μας παραμύθι, ο Διονύσης Τσακνής θυμήθηκε ότι «50 χρόνια πριν, δυο χρόνια ΚΝίτης, ήμουν στο στήσιμο του 1ου Φεστιβάλ... Και στα 100 χρόνια εδώ θα είμαι», υποσχέθηκε πριν τραγουδήσει «...κι αυτοί που μας προδώσανε ανέραστοι να μείνουν, κουφάλες δεν ξοφλήσαμε αυτό έχω μόνο να σας πω, τα όνειρα των εραστών δε σβήνουν»!

«Το Φεστιβάλ ΚΝΕ - "Οδηγητή", 50 χρόνια φιλόξενο σε όλες τις μορφές Τέχνης, παλεύει επίμονα για μια καλύτερη ζωή, για έναν δικαιότερο κόσμο, παλεύει να μιλήσει για την αγάπη με έναν τρόπο που να μας χωράει όλους, παλεύει με πείσμα για το όνειρο...», ακούγεται από σκηνής και συνεχίζει: «Στον χώρο αυτό συναντήθηκαν και τον τίμησαν με την παρουσία τους μεγάλες μορφές από διάφορες Τέχνες. Αυτοί οι σπουδαίοι ποιητές, οι καταξιωμένοι ηθοποιοί, οι αγαπημένοι τραγουδιστές και συνθέτες συμμερίστηκαν και υποστήριξαν τον αγώνα του όλα αυτά τα χρόνια»... Στο βίντεο βλέπουμε κι ακούμε τις θρυλικές μορφές του Ρίτσου και του Ξυλούρη... το καλύτερο συνδετικό για τη συνέχεια...

«Εγώ στο 1ο Φεστιβάλ δεν είχα γεννηθεί... Τα χρόνια περνάνε... Ολοι μεγαλώνουμε... Αλλά το Φεστιβάλ μένει πάντα νέο». Με αυτά τα λόγια καλωσόρισε τους χιλιάδες επισκέπτες ο Απόστολος Ρίζος πριν ερμηνεύσει το δικό του «Τι να θυμηθώ» και στη συνέχεια «Σαν τον μετανάστη» και «Μικρή πατρίδα».

Και επειδή είναι και μια συναυλία απολογισμών... Η συνέχεια δόθηκε στην οθόνη με την αξέχαστη Μαρία Δημητριάδη να δονεί την ατμόσφαιρα τραγουδώντας τους «Ηρωες» σε κάποιο Φεστιβάλ.

Με τραγούδια του Θάνου και του Μίκη μοιράστηκε την Κεντρική Σκηνή η Νεφέλη Φασούλη, η οποία δήλωσε: «Είναι μεγάλη μου η τιμή που συμμετέχω σε αυτό το αφιέρωμα. Το 50ό Φεστιβάλ είναι το πρώτο Φεστιβάλ που συμμετέχω με το όνομά μου... Εχω πολλά ακόμα! Και στο 100ό θα είμαι εδώ!»...

Για να δώσει τη σκυτάλη στη μεγάλη οθόνη και στον Θάνο Μικρούτσικο και τις ορμήνιες του από την τελευταία συναυλία του που τις φυλάμε σαν κόρη οφθαλμού...

Η απίστευτη δύναμη της φωνής της Γιώτας Νέγκα ξεσήκωσε αμέσως μετά τον κόσμο με «Το δίκιο μου», την «Ελένη» κ.ά., ενώ σε ανεβασμένους ρυθμούς συνέχισε και ο Παντελής Θαλασσινός με τα «Σμυρναίικα τραγούδια» του και όχι μόνο.

Ενα βίντεο με τον αξέχαστο Δημήτρη Μητροπάνο έδωσε την πάσα για να ανέβει στη σκηνή ο Μίλτος Πασχαλίδης και το κοινό να πάρει φωτιά. «Τραγουδάω 33 Φεστιβάλ μαζεμένα στη σειρά... όσο έχω φωνή θα τραγουδάω άλλα τόσα. Αυτό το τραγούδι το χρωστάω στην ΚΝΕ», είπε ο Μίλτος πριν αρχίσει το «Αγύριστο κεφάλι», ενώ μετά φώναξε στη σκηνή τον Γιάννη Κότσιρα και μαζί ερμήνευσαν μοναδικά το «Σαν πλανόδιο τσίρκο» και το «Πάντα γελαστοί»... ενώ όλο το γήπεδο ήταν σε έναν διαρκή παλμό όταν ο Γιάννης Κότσιρας τραγούδησε «Κάθε φορά», αλλά έριξε και «κόκκινο στη νύχτα» μνημονεύοντας τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα που «αν ήταν στη ζωή θα ήταν σίγουρα μαζί μας τώρα»...

Και η συνέχεια δόθηκε δικαιωματικά στον Βασίλη Παπακωνσταντίνου... Με τον «Γ' Παγκόσμιο» του Μάνου να συμπαρασύρει όλη την Κεντρική Σκηνή. «Ηταν το 1975 στο 1ο Φεστιβάλ του Ζωγράφου που έπαιξα με τον Μάνο Λοΐζο. Είμαι ευγνώμων και στην ΚΝΕ και στον Μάνο», είπε και ερμήνευσε άλλο ένα τραγούδι - σύμβολο, τον «Τσε». Και μετά οι «Μικρές Νοθείες», «Ο Στρατιώτης», μας αποχαιρέτησε με τα «Εφηβα γεράκια» δηλώνοντας «και του χρόνου εδώ!».

Την καλλιτεχνική επιμέλεια της συναυλίας είχε ο Οδυσσέας Ιωάννου, την ενορχήστρωση ο Θύμιος Παπαδόπουλος και τα κείμενα που ακούγονταν από σκηνής διάβαζε η Χρύσα Κοτταράκου.

Επαιξαν οι μουσικοί: Καλλίστρατος Δρακόπουλος (τύμπανα), Μίμης Ντούτσουλης (μπάσο), Γιώργος Παπαχριστούδης και Ανδρέας Αποστόλου (πιάνο), Γιάννης Παπαζαχαριάκης (ακουστική κιθάρα), Κώστας Μιχαλός (ηλεκτρική κιθάρα), Βαγγέλης Μαχαίρας και Γιώργος Μάτσικας (μπουζούκι), Δημήτρης Αγάθος (τρομπέτα), Τζίμης Σταρίδας (τρομπόνι), Γιάννης Κονταράτος (βιολί), Θύμιος Παπαδόπουλος (φλάουτο, κλαρινέτο, σαξόφωνο).

Salonique Brass Band

Το Σάββατο στην Κεντρική Σκηνή συνομίλησε με τους καλλιτέχνες Κώστα Θωμαΐδη, Διονύση Τσακνή, Οδυσσέα Ιωάννου, Γιάννη Κότσιρα, Γιώτα Νέγκα, Γιώργο Μαργαρίτη, Μίλτο Πασχαλίδη και Γιώργο Νταλάρα. Στη συνέχεια, στη Λαϊκή Σκηνή, συναντήθηκε με τους Salonique Brass Band, τη Biko Agusevi Orkestra και τον Νίκο Φάκαρο.

Την Παρασκευή στην Κεντρική Σκηνή συνομίλησε με ερμηνευτές και μουσικούς που πήραν μέρος στο αφιέρωμα στους συνθέτες του Φεστιβάλ, ανάμεσά τους οι Θύμιος Παπαδόπουλος, Δημήτρης Μπάσης, Ρίτα Αντωνοπούλου, Βιολέτα Ικαρη, Κώστας Τριανταφυλλίδης. Στη συνέχεια, στη Λαϊκή Σκηνή με ερμηνευτές και μουσικούς, ανάμεσά τους το πολυφωνικό σύνολο «Χαονία», ο Αλ. Λαμπρίδης, ο Β. Σταυρακάκης, ο Ψαρογιώργης, ο Γ. Μανωλάκης, ο Πετρολούκας Χαλκιάς, ο Π. Αγγελακόπουλος, ο Μάνος Αχαλινωτόπουλος, ο Αντ. Κυρίτσης, η Λευκοθέα Φιλιππίδη, ο Ν. Φιλιππίδης, ο Πέτρος Χαλκιάς.

Την Πέμπτη το βράδυ, στη Λαϊκή Σκηνή, ο Δ. Κουτσούμπας συναντήθηκε με συντελεστές του προγράμματος, ανάμεσά τους η Γλυκερία, η Πέγκυ Ζήνα, ο Δ. Μπάσης.

«Χαονία»

Με την Μ. Φύσσα

Οδ. Ιωάννου

Γ. Νταλάρας, Μ. Παπαγιάννη

Ικαριώτικο γλέντι με τον Ν. Φάκαρο

Το πολυφωνικό συγκρότημα «Χαονία» άνοιξε το πρόγραμμα την Παρασκευή, με ηπειρώτικα τραγούδια αφιερωμένα στην ξενιτιά. Εκ μέρους του συγκροτήματος ο Αλέξανδρος Λαμπρίδης καλωσόρισε τον κόσμο, σημειώνοντας χαρακτηριστικά ότι «εμείς στην Ηπειρο λέμε πως η διάρκεια είναι πάθος. Και αυτό αποδεικνύει περίτρανα και το Φεστιβάλ, φτάνοντας φέτος τα 50 χρόνια ζωής!», ενώ αφιέρωσε τα τραγούδια που μιλούν για την ξενιτιά σε όλους τους ξενιτεμένους του κόσμου, στους μετανάστες και τους πρόσφυγες.

Ακολούθησε το αφιέρωμα στην κρητική μουσική, όπου ήταν αρκετά μερικά λεπτά για να δει κανείς τον χώρο να γεμίζει νέους να «σέρνουν» τον Χανιώτη και τον Πεντοζάλη. Γνώριμα τραγούδια διαδέχονταν μαντινάδες, με τον κόσμο να μη σταματά να τραγουδά και να χορεύει: «Τα όνειρα εκδίκηση θα πάρουνε μια μέρα - Και θ' ανεμίζει κόκκινη σημαία στον αέρα!», «Η Ιστορία γράφεται με αγώνες και θυσίες, από ανθρώπους τίμιους με ιδανικά και αξίες!». Ο Γιώργος Σκορδαλός στη λύρα, ο Γιώργος Μανωλάκης στο λαούτο, ο Βασίλης Σταυρακάκης στο μαντολίνο, ο Παναγιώτης Κατσικιώτης στα κρουστά και ο Ψαρογιώργης στο λαούτο και στα φωνητικά «ξετύλιξαν» για πάνω από μια ώρα τη γνησιότητα της κρητικής μουσικής παράδοσης, με τον κόσμο στο τέλος να τραγουδά με ένα στόμα «Πότε θα κάνει ξαστεριά...».

Σε αυτήν την ξεχωριστή γιορτή βρέθηκε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, και έγινε μέρος της, ενώ ανέβηκε στη σκηνή και ευχαρίστησε τους συντελεστές της, τονίζοντας:

«Ενα μεγάλο ευχαριστώ στον Πετρολούκα Χαλκιά, στον Κυρίτση, σε όλους τους σπουδαίους καλλιτέχνες που βρίσκονται εδώ μαζί μας απόψε. Η λαϊκή μας παράδοση δεν είναι παρελθόν, είναι το παρόν και το μέλλον. Στηριζόμαστε στις ρίζες μας, έτσι προχωράμε μπροστά. Η νεολαία στα 50 χρόνια του Φεστιβάλ ΚΝΕ - "Οδηγητή" θα συνεχίσει αυτήν τη λαϊκή δημοτική παράδοση, γιατί έτσι θα προχωρήσουμε σαν λαός, σαν χώρα, σαν πατρίδα μπροστά. Συνεχίζουμε!».

Πολυφωνικό σύνολο «Χαονία»

Ακολούθησε χάλκινη πανδαισία ηχοχρωμάτων από τους Salonique Brass Band και την Biko Agusev Orkestra από τη Στρώμνιτσα της Βόρειας Μακεδονίας, στην πρώτη τους εμφάνιση σε Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Εκρηκτικοί ήχοι από τη μοναδική μουσική παράδοση της ιστορικής περιοχής της Μακεδονίας - Θράκης και γενικότερα της Χερσονήσου του Αίμου, βγαλμένοι από μια εποχή έντονης αλληλεπίδρασης των πολιτισμών.

Το καλλιτεχνικό πρόγραμμα στη Λαϊκή Σκηνή, που παραδοσιακά «κλείνει» τελευταία, σηματοδοτήθηκε από ένα τεράστιο ικαριώτικο γλέντι από τον Νίκο Φάκαρο και τους «musicaroi», με τον κόσμο να έχει καλύψει κάθε εκατοστό της αλλά και τους διαδρόμους γύρω από αυτήν. «Ζήτω η ΚΝΕ, ζήτω το ΚΚΕ, ζήτω ο κόκκινος βράχος της Ικαριάς» ήταν τα πρώτα λόγια του Νίκου Φάκαρου, ο οποίος ευχαρίστησε την ΚΝΕ και σημείωσε ότι «είμαστε χαρούμενοι που είμαστε εδώ μια τέτοια σημαντική μέρα».

Salonique Brass Band

Αφιέρωμα στην κρητική μουσική

Αφιέρωμα στους Μάρκο και Στέλιο Βαμβακάρη

Στη συζήτηση παραβρέθηκαν και πήραν τον λόγο ο πρέσβης της Κούβας στην Αθήνα, Αραμίς Φουέντε Ερνάντες, ο Σουνιέλ Σόσα Κορδέρο, μέλος της Επιτροπής Διεθνών Σχέσεων της Ενωσης Νέων Κομμουνιστών Κούβας (UJC), και ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Λευτέρης Νικολάου - Αλαβάνος.

Παράλληλα, στον χώρο της Διεθνούπολης γινόταν συλλογή υπογραφών για την άρση της Κούβας από την αμερικανική «μαύρη λίστα» της «τρομοκρατίας».

Ο Αρης Ευαγγελίδης αναφέρθηκε στη συνεπή στάση του ΚΚΕ, το οποίο εκφράζει ποικιλόμορφα την αλληλεγγύη του στην Κούβα εδώ και δεκαετίες.

Τόνισε πως η διεθνιστική ευθύνη του ΚΚΕ είναι ουσιαστικό ζήτημα και εξήγησε ότι το Κόμμα εκφράζει την αλληλεγγύη του «πλατιά και ανυποχώρητα, καταδικάζοντας χωρίς αστερίσκους» την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, ενώ παρακολουθεί στενά τις εξελίξεις και παρεμβαίνει από κάθε βήμα, όπως:

• Με μαζικές και μαχητικές κινητοποιήσεις.
• Με παρεμβάσεις στη Βουλή και στο Ευρωκοινοβούλιο.
• Με αποκαλυπτικά ρεπορτάζ στον «Ριζοσπάστη».
• Με τη δράση των κομμουνιστών στους Συνδέσμους Φιλίας.
• Με πολύμορφες δράσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
• Με προσπάθεια το μήνυμα της αλληλεγγύης στην Κούβα να περνάει στο μαζικό κίνημα, στα συνδικάτα, στους φοιτητικούς συλλόγους, στους Συλλόγους Γυναικών και άλλους μαζικούς φορείς.

«Το σίγουρο είναι λοιπόν πως στην Ελλάδα η Κούβα έχει πολλούς φίλους! Εδώ υπάρχουν το ΚΚΕ και η ΚΝΕ, ένα μαζικό και μαχητικό εργατικό - λαϊκό κίνημα, που δεν ξεχνούν τη διεθνιστική προσφορά της Κούβας στους λαούς του κόσμου για πάνω από 60 χρόνια, δεν ξεχνούν τις επαναστατικές παρακαταθήκες της Κουβανικής Επανάστασης, του Φιντέλ Κάστρο, του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα και των άλλων μεγάλων επαναστατών, δεν θα σταματήσουν ποτέ να αναδεικνύουν τις κατακτήσεις του κουβανικού λαού χάρη στη σοσιαλιστική επανάσταση», ανέφερε.

Ιδιαίτερη αναφορά έκανε στις μεγάλες και σύνθετες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Κούβα όχι μόνο εδώ και δεκαετίες εξαιτίας του αμερικανικού εμπάργκο, αλλά και τα τελευταία χρόνια. Υπενθύμισε ότι σε δύσκολες συνθήκες, η Κούβα αντιμετώπισε τα τελευταία χρόνια με επιτυχία τα προβοκατόρικα σχέδια που ενορχήστρωσαν οι ΗΠΑ, σε συνεργασία με την αντικουβανική μαφία που δρα στο Μαϊάμι, καθώς και ορισμένες ομάδες που δρουν μέσα στην Κούβα που στηρίζουν ανοιχτά τα σχέδιά τους, με διαδηλώσεις που παρουσιάστηκαν υπερ-φουσκωμένες από τα αστικά ΜΜΕ διεθνώς, με αντικομμουνιστικά και αντεπαναστατικά συνθήματα, που καλούσαν σε ανατροπή της κυβέρνησης.

Πρόσθεσε ότι η σημαντικότερη πρόκληση σήμερα για την Κούβα έρχεται από την κλιμάκωση των μέτρων του βάρβαρου ιμπεριαλιστικού αποκλεισμού των ΗΠΑ, της ΕΕ και των συμμάχων τους. Οπως εξήγησε, πέρα από τα μέτρα του βάρβαρου ιμπεριαλιστικού αποκλεισμού που επιβάλλουν οι ΗΠΑ εδώ και σχεδόν 65 χρόνια στην Κούβα, τα πρόσθετα 243 μέτρα που επέβαλε η κυβέρνηση Τραμπ και διατήρησε ο Μπάιντεν, οι ΗΠΑ από τον Γενάρη του 2021 έχουν εντελώς αυθαίρετα και προκλητικά εντάξει την Κούβα στη λεγόμενη λίστα των «κρατών - χορηγών της τρομοκρατίας». Ανέφερε ότι δεν πρόκειται μόνο για «επαίσχυντη κατηγορία», αλλά και για «πολύ επικίνδυνη ενέργεια», επειδή ορισμένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα των ιμπεριαλιστών τις τελευταίες δεκαετίες, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Συρία κ.α. έγιναν στο όνομα της καταπολέμησης της «τρομοκρατίας».

«Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή κατήγγειλε την ένταξη της Κούβας στη λίστα και απαίτησε την άμεση διαγραφή της και έκτοτε πήραμε πολλές ακόμα πρωτοβουλίες. Με διαρκείς παρεμβάσεις των βουλευτών και των ευρωβουλευτών του ΚΚΕ, με επιστολή της Κοινοβουλευτικής και της Ευρωκοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ προς το ελληνικό ΥΠΕΞ», ανέφερε.

Αναφερόμενος στον απώτερο στόχο της περαιτέρω σκλήρυνσης της πολιτικής των ΗΠΑ κατά της Κούβας, ο Αρης Ευαγγελίδης εξήγησε ότι οι ιμπεριαλιστές κυνικά προσπαθούν να αξιοποιήσουν τις μεγάλες δυσκολίες που προκαλούν τα δικά τους μέτρα στον κουβανικό λαό, επειδή νομίζουν πως «έτσι μπορούν να τον βάλουν στο χέρι και να τον στρέψουν ενάντια στην επανάσταση». «Γι' αυτό ακριβώς έχει μεγάλη σημασία να ενισχυθεί η πολιτική, ηθική και έμπρακτη αλληλεγγύη στον λαό της Κούβας», πρόσθεσε.

Κατέδειξε την κατάρρευση του «αφηγήματος» κομμάτων όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΜέΡΑ25 πως τάχα η εκλογή του «Δημοκρατικού» Τζο Μπάιντεν θα σήμαινε προοδευτική στροφή στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. «Στην πραγματικότητα, συνέχισαν την ίδια πολιτική ακόμα πιο επιθετικά ενάντια στην Κούβα. Το λέμε αυτό γιατί τώρα το παραμύθι και η προσπάθεια αποπροσανατολισμού επαναλαμβάνεται με το δίδυμο Τραμπ - Κάμαλα Χάρις. Για ακόμα μια φορά αποδεικνύεται ότι το ψευτοδίλημμα "προόδου" - συντήρησης εντός των τειχών του συστήματος έχει μοναδικό σκοπό την εναλλαγή στην αστική διακυβέρνηση και τη διαιώνιση του συστήματος, ότι η στρατηγική των αστικών κυβερνήσεων υπαγορεύεται απαρέγκλιτα από τα συμφέροντα των μονοπωλίων, μπροστά στα οποία δεν διστάζουν να διαπράξουν τα μεγαλύτερα εγκλήματα», είπε.

Ανέδειξε ακόμη την «κατάπτυστη» υπογραφή της ελληνικής κυβέρνησης, πριν από δύο χρόνια, στο αντικουβανικό ψήφισμα που ετοίμασε το Στέιτ Ντιπάρτμεντ μαζί με μια χούφτα ακόμα κυβερνήσεις, στο πλαίσιο της στρατηγικής επιλογής της ελληνικής αστικής τάξης «να δέσουν τη χώρα μας ακόμα πιο σφιχτά στο άρμα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ».

«Η Κούβα όμως έχει στο πλάι της εκατομμύρια εργάτες, απλούς ανθρώπους, τους λαούς όλου του κόσμου. Εχει στο πλάι της το ΚΚΕ και την ΚΝΕ που μαζί με δεκάδες ακόμα Κομμουνιστικά Κόμματα σε όλο τον κόσμο εκφράζουν ανυποχώρητα και έμπρακτα την αλληλεγγύη τους», ξεκαθάρισε.

Ο πρέσβης της Κούβας εξέφρασε εγκάρδιες ευχαριστίες για την αλληλεγγύη, την υποστήριξη και τη διαρκή φιλία προς τον κουβανικό λαό και ευχαρίστησε για την πρόσκληση στην 50ή διοργάνωση του Φεστιβάλ της ΚΝΕ.

Αναφερόμενος στην εχθρότητα που αντιμετώπισε ο κουβανικός λαός ήδη από τον θρίαμβο της Επανάστασης την 1η Γενάρη του 1959, επισήμανε τις επιθετικές ενέργειες των διαφόρων κυβερνήσεων των ΗΠΑ, που προκαλούν σοβαρές ζημίες «στην καθημερινή ζωή των Κουβανών και σε όλους τους τομείς της κοινωνίας μας».

Τόνισε ότι, παρά τον αποκλεισμό, η Κούβα έχει επιτύχει πάμπολλα επιτεύγματα στους τομείς της Υγείας, της Παιδείας, της Επιστήμης, της Κοινωνικής Ασφάλισης, του πραγματικού σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ενώ έχει επιδείξει έμπρακτα την αλληλεγγύη της σε πολλές χώρες του κόσμου. «Θα συνεχίσουμε να αντιστεκόμαστε και θα νικήσουμε τον αποκλεισμό. Θα εξακολουθήσουμε να είμαστε αλληλέγγυοι με όλους τους λαούς του κόσμου», υπογράμμισε.

Ο εκπρόσωπος της Ενωσης Νέων Κομμουνιστών Κούβας αναφέρθηκε στις ΗΠΑ, που χρηματοδοτούν, όπως τόνισε, τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη.

«Τα μαρτύρια του Παλαιστινιακού λαού, τα πάνω από 60 χρόνια του άδικου αποκλεισμού κατά του κουβανικού λαού, η συμπερίληψη της Κούβας στον παραπλανητικό κατάλογο χωρών που δήθεν υποθάλπουν την τρομοκρατία, οι απέλπιδες απόπειρες να αποσταθεροποιηθεί η συνταγματική νομιμότητα στις χώρες μας, μεταξύ άλλων, αποτελούν σαφή, αδιάσειστα παραδείγματα του αμείλικτου, εγκληματικού χαρακτήρα του ιμπεριαλισμού», τόνισε.

Κλείνοντας την εκδήλωση, ο Λευτέρης Νικολάου - Αλαβάνος τόνισε ότι το 50ό Φεστιβάλ της ΚΝΕ είναι ορόσημο «για την ένταση της διεθνούς αλληλεγγύης προς τον λαό της Κούβας», με ποικίλες παρεμβάσεις και με συλλογή υπογραφών, ώστε να βγει το Νησί της Επανάστασης από τη μαύρη λίστα των ΗΠΑ, των κρατών που υποστηρίζουν την τρομοκρατία.

Εξήγησε ότι η ΕΕ αξιοποιεί το αμερικανικό εμπάργκο για να κλιμακώσει την πίεση με απώτερο στόχο να διεισδύσουν στο Νησί της Επανάστασης ευρωενωσιακοί όμιλοι, επιστρατεύοντας παράλληλα μια «βιομηχανία ψηφισμάτων» με πρόσχημα τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτά που η ίδια η ΕΕ καταπατά συστηματικά, περιορίζει ή απαξιώνει.

Εκανε ιδιαίτερη αναφορά στις προσπάθειες της ΕΕ και του Ευρωκοινοβουλίου κατά της Κούβας, όπως η έκδοση ψηφισμάτων, σε ορισμένα από τα οποία εξυμνείται ο Χοσέ Ντανιέλ Γκαρσία, ένας αντεπαναστάτης με ποινικό μητρώο, ηγέτης μίας προβοκατόρικης οργάνωσης που χρηματοδοτείται από τις ΗΠΑ. «Αυτόν η ΕΕ προωθεί και τιμά», είπε, επισημαίνοντας ότι το ΚΚΕ αποκάλυψε τον βρώμικο ρόλο του μέσα στο Ευρωκοινοβούλιο αλλά και στον ελληνικό λαό.

«Το δίκαιο το έχουν οι λαοί που παλεύουν για τα δικαιώματά τους, όπως ο λαός της Κούβας. Απαιτούμε τώρα να αρθούν όλες οι κυρώσεις και να βγει η Κούβα από την απαράδεκτη λίστα των χωρών που υποστηρίζουν την τρομοκρατία», κατέληξε, καλώντας το ακροατήριο να προσθέσει την υπογραφή του στο κείμενο που ζητά την άρση της Κούβας από την αμερικανική «μαύρη λίστα» της «τρομοκρατίας».