Μια σκυτάλη από χέρι σε χέρι: Πενήντα ολόκληρα χρόνια μετά, εδώ. Η σκυτάλη στα εγγόνια εκείνων των πρώτων, στις ομάδες του «κόκκινου Αερόστατου», κάθε χρόνο και πιο πολλές, στα παιδιά της ΚΝΕ που όπως και τότε δεν βολεύονται με λιγότερο ουρανό, στους δεκάδες χιλιάδες που περνάνε τις πύλες του γυρεύοντας μια αλλιώτικη ζωή, σ' έναν κόσμο που δεν μπορούν να αναπνεύσουν, στους καταπληκτικούς καιρούς τους άγριους που μες στην αφθονία πεθαίνουν οι λαοί. Κι η φωνή της Δημητριάδη εδώ: Κοίτα, πληθύναμε πολύ, για νέο αγώνα μάς καλεί. 50 ολόκληρα χρόνια.

Με τον καιρό να 'ναι κόντρα δεν τα μάζεψε και δεν τα δίπλωσε, δεν στρογγυλοκάθισε σε κυβερνητικές καρέκλες και σε θεσούλες, δεν υποτάχθηκε στον «ρεαλισμό» της βαρβαρότητας και του «εξανθρωπισμού» του εκμεταλλευτικού συστήματος: Στάθηκε εκεί, στην πρώτη γραμμή, στη σωστή πλευρά της Ιστορίας, με την κόκκινη σημαία ψηλά, στην καθημερινή πάλη κι αγώνα, για το μεροκάματο και για τη Σύμβαση, για το σχολείο και τη σχολή και τη γειτονιά, μα πιο πολύ για τη ζωή που μας αξίζει και μπορούμε να χτίσουμε στον δρόμο της ανατροπής. Δείχνοντας το μέλλον, κάνοντας πράξη το πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» εκείνες τις ώρες τις σφιχτές: Ελπίδα η πάλη των λαών!

Πενήντα ολόκληρα χρόνια η ελπίδα είναι εδώ: Σημείο αναφοράς, επιτελείο αγώνα και πόλος οργάνωσης, αντάμωμα των αγωνιστών του σήμερα και του αύριο. Της ΛΑΡΚΟ και των εργοστασίων, των ντελιβαράδων και των συντρόφων πέρα απ' τα σύνορα, στα συντρίμμια της Γάζας που ο λαός δεν λυγίζει, στη Μασσαλία των μεγάλων εργατικών αγώνων, στην «καρδιά του κτήνους» στα μονοπώλια των ΗΠΑ, εκεί που «υπολογίζουν τα κέρδη τους αλλά δεν μπορούν να υπολογίσουν τη δύναμη του λαού» που οργανώνεται και παλεύει.

Πενήντα χρόνια Ιστορίας, ένα παράθυρο πάντα ανοιχτό στο μέλλον: «Γράφουμε Ιστορία, αλλάζουμε τον κόσμο... Το μέλλον μας είναι ο σοσιαλισμός!».

Κορύφωση του Φεστιβάλ θα αποτελέσει το Σάββατο 21 Σεπτέμβρη η μεγάλη πολιτική συγκέντρωση.

Στον γνώριμο χώρο της Κεντρικής Σκηνής, στις 20.45 θα μιλήσει ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας. Νωρίτερα, στις 20.30, θα χαιρετίσει ο Γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ, Θοδωρής Κωτσαντής.

Η ομιλία του Δ. Κουτσούμπα θα μεταδοθεί ζωντανά από το portal «902.gr» και το ertnews.gr. Επίσης, σε μαγνητοσκόπηση, την επόμενη μέρα, Κυριακή 22/9 και ώρα 11 το πρωί, από το Κανάλι της Βουλής.

Η πρόσβαση στο Πάρκο Τρίτση μπορεί να γίνει με Μέσα Μαζικής Μεταφοράς ως εξής:

• Με λεωφορείο:

- Για στάση «1η Πολυκατοικιών» (λεωφόρος Δημοκρατίας): Α10 Στ. Λαρίσης - Αχαρναί, Β10 Στ. Λαρίσης - Αχαρναί, 735 Σταθμός «Κάτω Πατήσια» - Ζεφύρι - Αχαρναί.

- Για στάση «6η Χασιάς» (λεωφόρος Φυλής): Β12 Μάρνη - Ανω Λιόσια, 711 Ζωφριά - Αττική.

- Για στάση «Τέρμα» (Εργατικές Πολυκατοικίες): 420 Πειραιάς - Αγιοι Ανάργυροι, 892 Αγία Βαρβάρα - Χαϊδάρι - Αγιοι Ανάργυροι.

Οδικώς:

Από Αττική Οδό, μέσω του κόμβου 7 που οδηγεί στη λεωφόρο Δημοκρατίας και του κόμβου 6 που οδηγεί στη λεωφόρο Χασιάς.

Από την Εθνική Οδό, στον κόμβο για Αγίους Αναργύρους - Ιλιον («Τρεις Γέφυρες»).

• Με τον Προαστιακό:

Στη στάση Αγ. Αναργύρων και από εκεί τα λεωφορεία Α10, Β10, 735, Β12, 711.

Τις μέρες του Φεστιβάλ τα λεωφορεία Α10 - Β10, Β12 θα λειτουργούν μέχρι τις 2 μετά τα μεσάνυχτα.

• Χώροι στάθμευσης:

Χώροι στάθμευσης βρίσκονται στην είσοδο της Λ. Δημοκρατίας και Escape Center, είσοδος Χασιάς, στην είσοδο του πάρκου από την οδό Μπίμπιζα και στο πάρκινγκ του Δημοτικού Σταδίου Ιλίου (είσοδος από την οδό Ελευσίνιων Μυστηρίων).

Αγία Παρασκευή: 5.30 μ.μ., από την πλατεία

Αγιος Δημήτριος: 6 μ.μ., πλατεία Αρη Βελουχιώτη

Αλιμος: 6.30 μ.μ., λεωφόρος Καλαμακίου, στο ύψος «Σκλαβενίτη»

Αργυρούπολη: 5.30 μ.μ., δημαρχείο

Ασπρόπυργος: 6.10 μ.μ., παραλία

Βριλήσσια: 5.15 μ.μ., από «Κωτσόβολο» λεωφ. Πεντέλης

Βύρωνας: 6 μ.μ., πλατεία Εθνικής Αντίστασης (πρώην Ταπητουργείου)

Γλυφάδα: 5.30 μ.μ., πλατεία Αγίου Τρύφωνα

Ελληνικό: 5.15 μ.μ., πλατεία Σουρμένων

Ελευσίνα: 6 μ.μ., «Ελαιουργική»

Ζωγράφου: 5.30 μ.μ., Ούλοφ Πάλμε και Παπάγου

Ηλιούπολη: 6 μ.μ., Μουσείο Εθνικής Αντίστασης (και στάση στα γραφεία του ΚΚΕ, Μαρίνου Αντύπα 33)

Καισαριανή: 5.30 μ.μ., Εθνικής Αντίστασης και Λυδίας

Καλλιθέα: 5.15 μ.μ., πλατεία Δαβάκη

Καλύβια: 5.35 μ.μ., δημαρχείο Καλυβίων

Κερατέα: 5.20 μ.μ., πλ. Αγίου Δημητρίου

Κερατσίνι: 6 μ.μ., πλατεία Λαού (Ταμπούρια)

Κορωπί: 6.15 μ.μ., πάρκινγκ «Σκλαβενίτη» οδού Αττικής

Λαύριο: 5 μ.μ., στον ΟΤΕ

Μαρούσι: 5.30 μ.μ., από γήπεδο «Σπύρος Λούης»

Μαρκόπουλο: 5.50 μ.μ., φανάρια νεκροταφείου

Μελίσσια: 5 μ.μ., από εκκλησία Αϊ - Γιώργη

Νέα Σμύρνη: 5 μ.μ., Polis Park

Νίκαια: 6 μ.μ., στην πλατεία Κουμπάκη (Σπάθα), με στάσεις: Χαλκηδόνα, Περιβολάκι, Κρατικό

Παλαιό Φάληρο: 6.15 μ.μ., στάση 4η Αγίας Βαρβάρας

Πειραιάς: 6 μ.μ., Αγιά Σοφιά (Βλαχάκου & Σαλαμίνος) με στάση στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.

Πέραμα: 6 μ.μ., λεωφ. Ειρήνης 73 και στάση στο τέρμα (καραβάκια), Πνευματικό Κέντρο Κορυδαλλού (Πλειάδες), λεωφ. Λαμπράκη

Ταύρος: 5.30 μ.μ., Πειραιώς και Χαμοστέρνας

Χαλάνδρι: 5.30 μ.μ., από «Cocomat»

20.45 Ομιλία από τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα.

21.30 Μεγάλο αφιέρωμα στα 50 χρόνια του Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή». Καλλιτεχνική επιμέλεια: Οδυσσέας Ιωάννου. Ενορχήστρωση: Θύμιος Παπαδόπουλος. Αφήγηση: Χρύσα Κοτταράκου. Τραγουδούν: Ρίτα Αντωνοπούλου, Παντελής Θαλασσινός, Κώστας Θωμαΐδης, Γιάννης Κότσιρας, Γιώργος Μεράντζας, Γιώτα Νέγκα, Γιώργος Νταλάρας, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Μίλτος Πασχαλίδης, Απόστολος Ρίζος, Διονύσης Τσακνής, Νεφέλη Φασούλη.

21.30 «Υπεραστικοί»

22.00 30 χρόνια «Υπόγεια Ρεύματα»

23.30 Εισβολέας Full Band

21.30 Stand-up comedy: Σταμάτης Αθανασάκης, Γιώργος Αλεβίζος, Χρύσα Κατσαρίνη, Παναγιώτης Κούδας, Αλέξανδρος Πασπαρδάνης.

22.45 Το Σφάλμα Full Band

23.30 Dead Prez

21.30 «Απ' το Χαϊδάρι μάνα μου... Μάρκος - Στέλιος ιστορία» - αφιέρωμα στον Μάρκο και στον Στέλιο Βαμβακάρη. Καλλιτεχνική επιμέλεια: Λίνα Νικολακοπούλου. Συμμετέχουν: Εβελίνα Αγγέλου, Αντώνης Αινίτης, Γιώργος Κουτουλάκης, Γιάννης Παπαγεωργίου, Σοφία Παπάζογλου, Κώστας Τριανταφυλλίδης.

22.30 «Το δικό μας Balkan express» με τους Salonique Brass Band. Συμμετέχει η Biko Agusevi Orkestra.

00.00 Νίκος Φάκαρος

18.00 Παρουσίαση από το «Δια-κρητικό» χορευτικό συγκρότημα του Πολιτιστικού Στεκιού της ΚΝΕ «Τραβέρσο». Επιμέλεια: Νίκος Ζαντιώτης.

18.30 Θεατρική παράσταση με τίτλο «Γεννήθηκα εδώ», από το Θεατρικό Εργαστήρι του Στεκιού Πολιτισμού και Νεανικής Δημιουργίας της ΚΝΕ «Μάνος Λοΐζος». Σκηνοθεσία: Αγγελος Αγγελακόπουλος. Βοηθός σκηνοθέτη: Χριστιάνα Κιόσια.

Επίδειξη σιμουλτανέ σκακιού και τουρνουά blitz.

19.00 Οι φίλοι του «κόκκινου Αερόστατου» τραγουδούν τα τραγούδια της παιδικής κατασκήνωσης στο Ποσείδι.

19.00 Κουκλοθεατρική παράσταση «Ο Μάλο και ο θησαυρός του βυθού» από την Animagnet.

21.30 «Μια περιπέτεια για τον Ρωμαίο» της Μαρίας Παπαγιάννη, με τη μουσική και τα τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου (για παιδιά 2,5 έως 10 ετών).

Μισός αιώνας ζωής της «κόκκινης πολιτείας» του Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή» συμπυκνώνεται στη φετινή Κεντρική Εκθεση, φόρος τιμής στο κόκκινο νήμα που διαπερνά απ' άκρη σ' άκρη την Ελλάδα τέτοιες μέρες, εδώ και 50 χρόνια, πριν κορυφωθούν οι εκδηλώσεις του στην Αθήνα.

Τον επισκέπτη της έκθεσης υποδέχεται το ποίημα «Τα παιδιά της ΚΝΕ», από μια από τις μεγαλύτερες στιγμές της Ιστορίας του Φεστιβάλ, όταν ο Γιάννης Ρίτσος το απήγγειλε στο 3ο Φεστιβάλ, μένοντας χαραγμένος στη μνήμη να λέει: «Είναι τα παιδιά της ΚΝΕ, που λένε στη ζωή το μέγα ΝΑΙ».

Πρόκειται για μια πραγματική μικρογραφία του Φεστιβάλ, από την οποία αναδεικνύονται μεγάλες στιγμές της ιστορίας του, εικόνες και μαρτυρίες, αρχειακό υλικό, ακόμα και αντίγραφα των συμβολικών κατασκευών του.

Με το πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» να δίνει τον τόνο γράφοντας «Προχωράμε για νέες κατακτήσεις», αποτυπώνεται το πώς ο λαός και η νεολαία αγκάλιασαν το Φεστιβάλ από τα πρώτα του βήματα, και αυτό άρχισε να επεκτείνει τις εκδηλώσεις του σε όλη τη χώρα.

Στο επίκεντρο του χώρου της πρώτης ενότητας βρίσκεται η αναπαράσταση του πιεστηρίου όπου εκτυπωνόταν ο «Οδηγητής», αντίγραφο αντίστοιχης κατασκευής που βρισκόταν σε παλαιότερο Φεστιβάλ και είχε «γράψει ιστορία». Οι παλαιότεροι θυμούνται από τις φωτογραφίες και άλλες πολλές μεγάλες και ευρηματικές κατασκευές που κοσμούσαν τα Φεστιβάλ ανά τα χρόνια.

Εκεί, ξεκινάει το πέρασμα στα δύσκολα χρόνια 1989 - 1991 μέσα από ένα σκοτεινό τούνελ, το οποίο τραβά τις εντυπώσεις και αποτυπώνει με γλαφυρό τρόπο την περίοδο της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ και στις χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης αλλά και στο ίδιο το ΚΚΕ και την ΚΝΕ, με χαρακτηριστική του έκφραση στο 15ο Φεστιβάλ. Η οθόνη αναπαράγει μία από τις δύσκολες στιγμές του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, η στιγμή που η κόκκινη σημαία κατεβαίνει από τον στύλο του Κρεμλίνου. Βγαίνοντας όμως από το τούνελ, φωτίζει τον δρόμο το ιστορικό εξώφυλλο του «Ριζοσπάστη»: «Ελπίδα η πάλη των λαών - Ψηλά τη σημαία!».

Οι δείκτες που δείχνουν τις φωτογραφίες έχουν ήδη αρχίσει και πληθαίνουν. Δείχνουν τις φωτογραφίες από την πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών απέναντι στον πόλεμο του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία, τα στιγμιότυπα όπου το Φεστιβάλ αποτέλεσε χώρο έκφρασης γνήσιας λαϊκής αλληλεγγύης στους σεισμόπληκτους το '99.

Σημαντικός σταθμός είναι η αποτύπωση του πρώτου Φεστιβάλ όπου το ταξίδι συνεχίζεται από το Πάρκο Τρίτση, στο 36ο Φεστιβάλ, που αποτελεί μέχρι και σήμερα τον χώρο που το φιλοξενεί κάθε Σεπτέμβρη.

Από κανένα Φεστιβάλ δεν λείπει η πολιτική μάχη που δίνουν το ΚΚΕ και η ΚΝΕ, στις συνθήκες που επικρατούν κάθε φορά στη διεξαγωγή του, από την καπιταλιστική οικονομική κρίση στην Ελλάδα και τον κόσμο... τη μάχη απέναντι στους φασίστες της Χρυσής Αυγής... Την έκφραση της αλληλεγγύης στους πλημμυροπαθείς της Θεσσαλίας στο 49ο Φεστιβάλ...

Αγωνιστές που αφιέρωσαν ολόκληρη τη ζωή τους στον αγώνα για την απελευθέρωση του ανθρώπου, στο βουνό, στην εξορία και στις φυλακές, που η παρουσία τους γέμισε με επαναστατική αισιοδοξία και πείσμα τις νέες γενιές που ήταν εκεί να τους καλωσορίσουν και τους υποδέχτηκαν με χειροκροτήματα και υψωμένες τις γροθιές.

Τους βετεράνους αγωνιστές υποδέχτηκε εκ μέρους του ΚΣ της ΚΝΕ η Γωγώ Θεοδωροπούλου, η οποία εξέφρασε τη χαρά και την τιμή που σηματοδοτεί η παρουσία τους στον χώρο, ενώ τους ενημέρωσε τόσο για το περιεχόμενο του Φεστιβάλ όσο και για τις δραστηριότητές του. Σε μία συμβολική κίνηση δώρισε στους αγωνιστές και τις αγωνίστριες το μαντήλι της ΚΝΕ.

Ιδιαίτερη στιγμή, που θα μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη όσων την έζησαν, ήταν η συνάντηση τεσσάρων γενιών στο Φεστιβάλ. Την αγωνίστρια προγιαγιά υποδέχθηκαν ο γιος, η εγγονή και η δισέγγονή της που με σηκωμένη τη γροθιά χάρισε μια συγκλονιστική εικόνα του φετινού Φεστιβάλ.

Γιατί αυτό είναι το Φεστιβάλ της ΚΝΕ και οι συγκλονιστικές στιγμές που γεννά! Στιγμές που απορρέουν από την επαναστατική θεωρία του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, η οποία συνεχίζει να είναι επίκαιρη, που ενώνουν ανθρώπους όλων των ηλικιών, είναι η δρακογενιά της Αντίστασης που δίνει τη σκυτάλη στις νεότερες γενιές για τον ίδιο σκοπό και με το ίδιο πείσμα, στον αγώνα για μία κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, για τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Μια συγκινητική συνάντηση τεσσάρων γενιών

Την επίδειξη, στην ειδική πίστα με τα εμπόδια που είχε διαμορφωθεί στον χώρο μπροστά στο Στέκι Αθλητισμού, έκαναν δύο αθλητές της Ελληνικής Γυμναστικής Ομοσπονδίας, στην οποία υπάγεται το άθλημα τα τελευταία χρόνια, ο Μάνος και ο Αλέξανδρος. Μιλώντας για το άθλημα του parkour, ο Αλέξανδρος εξήγησε ότι αν και η βασική τεχνική περιλαμβάνει έναν συνδυασμό αθλητικών και χορευτικών κινήσεων, μεγάλο ρόλο παίζει και ο αυτοσχεδιασμός. Μάλιστα, κάνοντας έναν παραλληλισμό με τις καθημερινές δυσκολίες, επεσήμανε ότι ένα άθλημα όπως το parkour βάζει τον αθλητή στη λογική να ξεπερνάει τα εμπόδια και τις δυσκολίες, να ανακαλύπτει καινούργιες διαδρομές στοχεύοντας στην πρόοδο.

Οι δύο νεαροί αθλητές παρουσίασαν ένα πρόγραμμα που περιλάμβανε ελεύθερες κινήσεις, με τις οποίες έκαναν τα ανισόμετρα εμπόδια της πίστας να φαίνονται ...μια ευθεία γι' αυτούς. Απέσπασαν το θερμό χειροκρότημα για κάθε κίνησή τους από τον κόσμο που παρακολούθησε την επίδειξη. Μετά την ολοκλήρωση της επίδειξης, μάλιστα, τα μικρά παιδιά πήραν μια γεύση του αθλήματος, μπαίνοντας κι αυτά στην πίστα, όπου με τη βοήθεια των δύο αθλητών έκαναν κάποιες απλές και ακίνδυνες φιγούρες!

Το βιβλιοπωλείο για ακόμη μια χρονιά αποτελεί «σημείο αναφοράς», «απαραίτητη στάση» για χιλιάδες επισκέπτες, ώστε να «εφοδιαστούν» με τίτλους από μια ευρεία γκάμα επιλογών. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως πολλοί, με το που περνάνε τις πύλες του πάρκου και πριν ξεκινήσουν την περιήγηση, λένε «πρώτα να περάσουμε από τα βιβλία».

Το ενδιαφέρον φέτος κεντρίζουν οι 4 θεματικές προτάσεις που κάνει η «Σύγχρονη Εποχή»: «Για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο». «Το αστικό κράτος, ο χαρακτήρας και ο ρόλος του». «Συμπεράσματα από την Ιστορία». «Σοσιαλισμός, η απάντηση τον 21ο αιώνα».

Οσον αφορά τις εκδόσεις, με γοργούς ρυθμούς «φεύγουν» τα υλικά της ημερίδας του ΚΣ της ΚΝΕ αφιερωμένης στα 100 χρόνια από τον θάνατο του Λένιν, «Τεχνητή Νοημοσύνη: Η νέα εποχή στην τεχνολογία απαιτεί μια νέα εποχή στην κοινωνία. Σοσιαλισμός, η απάντηση τον 21ο αιώνα» και «Το Παλαιστινιακό Ζήτημα. Ιστορική αναδρομή στις ρίζες και την εξέλιξή του».

To ενδιαφέρον των αναγνωστών βέβαια μοιράζεται σε πολλές ακόμα, όπως αυτή που περιλαμβάνει τα υλικά της Ημερίδας «Ο μύθος του "Κράτους Δικαίου" της ΕΕ και ο δρόμος για την ανατροπή της αδικίας και της εκμετάλλευσης» κ.ά.

Με αμείωτη ροή συνεχίζονται επίσης οι ανανεώσεις και οι νέες εγγραφές συνδρομητών για το βιβλίο, την ΚΟΜΕΠ και τον «Ριζοσπάστη». Ειδικά για την εφημερίδα, φέτος υπάρχει και ένα παραπάνω κίνητρο, το να επιτευχθεί η αύξηση των συνδρομητών στα 50 χρόνια από τη νόμιμη επανέκδοση του «Ριζοσπάστη» στις 25 Σεπτέμβρη 1974.

• Το Σάββατο στις 6.30 μ.μ. η Λιάνα Κανέλλη και ο Φώντας Λάδης θα βρίσκονται στο βιβλιοπωλείο της «Σύγχρονης Εποχής» και θα υπογράφουν τα βιβλία τους. Η Λ. Κανέλλη θα υπογράφει την «Αντιγόνη στη Χάγη» και ο Φ. Λάδης το «Ντα ζβιντάνιγια» («Στο Επανιδείν»), που μόλις κυκλοφόρησε.

Τον συνόδευσαν ο Δημήτρης Αρβανιτάκης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, και ο Θοδωρής Κωτσαντής, Γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ. Παρευρέθηκαν επίσης οι βουλευτές του Κόμματος Νίκος Παπαναστάσης, αντισυνταγματάρχης ε.α., και η Σεμινα Διγενή.

Τον Δ. Κουτσούμπα και τους παρευρισκόμενους στον συγκεκριμένο χώρο, που είναι και αυτός γεμάτος από κόσμο τις μέρες αυτές του Φεστιβάλ, καλωσόρισε ο Γιάννης Ντουνιαδάκης, Υποναύαρχος ΠΝ ε.α.

Στάθηκε μεταξύ άλλων στην παλικαρίσια στάση όσων αντιτίθεται στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την εμπλοκή της χώρας στα σχέδια ΕΕ και ΝΑΤΟ, στις αποστολές εκτός συνόρων. Τόνισε πως «πολλοί από αυτούς βρίσκονται ανάμεσά μας» εν μέσω χειροκροτημάτων, ενώ στη συνέχεια μνημόνευσε και αυτούς που δεν είναι πια εν ζωή, όπως ο Nίκος Τζόβλας, ο Αριστείδης Γιαννόπουλος, ο Γιώργος Ροΐδης.

Ειδικότερα, ανέφερε, «η κυβέρνηση έστειλε τους συναδέλφους κυριολεκτικά στο στόμα του λύκου, πετώντας μάλιστα ένα ξεροκόμματο για να κλείσει στόματα... Τα στόματα δεν έκλεισαν βέβαια. Είχαμε παραιτήσεις αξιωματικών, είχαμε βροντερές δημόσιες τοποθετήσεις ενάντια στον πόλεμο από εν ενεργεία αξιωματικούς, όπως και από φαντάρους που κάνουν την θητεία τους».

Tόνισε ακόμα πως η εμπλοκή οδηγεί σε μεγάλους κινδύνους τον λαό μας, και την ίδια ώρα κινδυνεύουν κυριαρχικά δικαιώματα, ενώ στο Κυπριακό το ΝΑΤΟ, οι Αμερικανοί, οι Ευρωπαίοι και η ελληνική κυβέρνηση μαζί με την κυπριακή προχωράνε στην οριστική διχοτόμηση, με μία - στην ουσία - διχοτομική λύση που συζητάνε.

Για όλα αυτά πρέπει να ετοιμάζουμε τον λαό μας, να παρακολουθούμε τις εξελίξεις, να εμποδίσουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας, τόνισε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, υπογραμμίζοντας πως οι λαοί δεν έχουν δείξει τη δύναμή τους ακόμη, πως είναι δυνατοί όταν ενωμένοι σαν μία γροθιά αντιμετωπίζουν όλους αυτούς που τους καταπιέζουν, τους εκμεταλλεύονται.

Μέσα σε αυτούς είναι βεβαίως και τα παιδιά των ενόπλων δυνάμεων, τονίζοντας πως «πρέπει σαν μία γροθιά να πούμε ένα μεγάλο όχι στον πόλεμο, στην εμπλοκή της Ελλάδας στην πολεμική οικονομία, σε όλα αυτά που μπορεί να βάλουν σε μεγαλύτερους κινδύνους τον λαό μας, τους λαούς όλης της περιοχής».

Τους συνδικαλιστές υποδέχθηκαν θερμά στο Πάρκο Τρίτση στελέχη του ΚΚΕ και συνδικαλιστές στο εργατικό κίνημα, με επικεφαλής τον Γιώργο Πέρρο, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και της Γραμματείας του ΠΑΜΕ, και τον Γιώργο Στεφανάκη, στέλεχος του ΚΚΕ και πρόεδρο του Συνδικάτου Εργατοϋπαλλήλων Επισιτισμού - Τουρισμού - Ξενοδοχείων Ν. Αττικής.

Οι συνδικαλιστές της ΠΣΟ είχαν την ευκαιρία να ξεναγηθούν στους χώρους του 50ού Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή» με πρώτη στάση στο Στέκι Φοιτητών και Νέων Εργαζομένων. Στο περίπτερο του ΠΑΜΕ ενάντια στους πλειστηριασμούς, τους υποδέχτηκε ο Νίκος Μαυροκέφαλος, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος για την Εργατική Συνδικαλιστική Δουλειά της ΚΕ του ΚΚΕ.

Η ξενάγηση στους χώρους του Φεστιβάλ συνεχίστηκε με ιδιαίτερη και ξεχωριστή στιγμή το πέρασμα από τη Διεθνούπολη, όπου οι συνδικαλιστές της ΠΣΟ συνάντησαν δίπλα δίπλα Ρώσους και Ουκρανούς, Παλαιστίνιους και Ισραηλινούς, μια εικόνα - χίλιες λέξεις κυριολεκτικά για τη διεθνιστική αλληλεγγύη και την πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Στη συνέχεια παρακολούθησαν το καλλιτεχνικό πρόγραμμα στην κεντρική σκηνή.

Θερμή συνάντηση με τους συνδικαλιστές είχε στο χώρο του Φεστιβάλ ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας.

Μεταξύ των συνδικαλιστών που βρίσκονται στις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ είναι ο Mzwandile Michael, πρόεδρος της ΠΣΟ, και ο γενικός γραμματέας της, Πάμπης Κυρίτσης.

Ο Παιδότοπος και την Παρασκευή υποδέχτηκε τους λιλιπούτειους επισκέπτες του 50ού Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή» με πολλή δημιουργία. Το πρόγραμμα ξεκίνησε με face painting και στη συνέχεια τα παιδιά έγιναν τα ίδια ...ζογκλέρ μέσα από μια δική τους παράσταση.

Ολες τις μέρες του Φεστιβάλ τα παιδιά ετοιμάζουν τις δικές τους χειροτεχνίες και μάλιστα το Σάββατο, μέρα κορύφωσης των εκδηλώσεων, στον χώρο του Παιδότοπου τα παιδιά θα έχουν την ευκαιρία να εκθέσουν τις δημιουργίες τους.

Το πρόγραμμα του Παιδότοπου την Παρασκευή συνεχίστηκε με θέατρο μαριονέτας από τον Χρήστο Τζίκα, που παρουσίασε μια πολυπολιτισμική παράσταση με κούκλες από όλο τον κόσμο που ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο, σε αλληλεπίδραση με το κοινό.

«Στηρίζουμε το Φεστιβάλ τα τελευταία 10 χρόνια και είναι τιμή μας που προσφέρουμε και στηρίζουμε και εμείς αυτήν τη μεγάλη πολιτική - πολιτιστική γιορτή!», δήλωσε ο Χρ. Τζίκας.

RIZOSPASTIS

Αυτό το μήνυμα έστειλαν την Παρασκευή οι φίλοι του «κόκκινου Αερόστατου», χαρίζοντας στην Suzan Tayseer Salam, πρόεδρο της Ενωσης Παλαιστινιακών Συνδικάτων της Ιερουσαλήμ, ένα αναμνηστικό με τις πολύμορφες δράσεις τους τον τελευταίο χρόνο, μαζί με ζωγραφιές για τα παιδιά της Παλαιστίνης. Την υποδέχτηκαν, μαζί με τον Κρις Σμολς, ιδρυτή του Σωματείου Εργαζομένων στην «Amazon» στις ΗΠΑ, φωνάζοντας, να ακουστεί παντού: «Λε-λε-λευτεριά, λευτεριά στην Παλαιστίνη!».

Η Suzan Tayseer Salam και ο Chris Smalls στο «Κόκκινο Αερόστατο»

Γι' αυτό πρέπει να υψώσουμε τη φωνή μας. Να σταματήσει ο πόλεμος στη Γάζα. Λευτεριά στην Παλαιστίνη!», είπε η S. T. Salam.

«Σημαίνει πάρα πολλά τα παιδιά στην Ελλάδα να στέκονται αλληλέγγυα με τα παιδιά της Παλαιστίνης. Στο σωματείο καθημερινά λαμβάνουμε πολλά μηνύματα υποστήριξης του Παλαιστινιακού λαού. Μην το θεωρείτε δεδομένο. Ο κόσμος στην Παλαιστίνη βλέπει αυτό που κάνουμε», τόνισε ο Κρις Σμολς μιλώντας στους φίλους του «κόκκινου Αερόστατου». «Είναι ευθύνη όλων μας να κρατήσουμε τα βλέμματα στην Παλαιστίνη. Και όταν γράφεται η Ιστορία, θα είμαστε στη σωστή πλευρά!», κατέληξε και ολοκλήρωσε τον χαιρετισμό του ραπάροντας και καλώντας τα παιδιά να συμμετάσχουν: «Free free Palestine! Free free Palestine!».

• Θυμίζουμε ότι οι γωνιές στον χώρο του «κόκκινου Αερόστατου» λειτουργούν από τις 19.00 έως τις 22.00, με επαναλαμβανόμενες κυλιόμενες δραστηριότητες, ενώ όπως είναι φυσικό ο τοίχος της αναρρίχησης και το πλανητάριο έχουν κερδίσει την προσοχή όλων των μικρών επισκεπτών του Φεστιβάλ.

Οι επισκέπτες έχουν την ευκαιρία να επικοινωνήσουν με νέους από χώρες μακρινές, να συνειδητοποιήσουν τα κοινά προβλήματα και τις ανησυχίες, που έχουν ως πρόσημο το σύστημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Στα περίπτερα σταματούν άνθρωποι όλων των ηλικιών, ανοίγουν συζητήσεις για την κατάσταση στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στους χώρους δουλειάς. Πολλοί στέκονται στα περίπτερα Νεολαιών από την Παλαιστίνη, το Ισραήλ, τη Ρωσία, την Ουκρανία, η παρουσία των οποίων αποκτά ξεχωριστή σημασία, καθώς στις χώρες τους μαίνονται οι ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις με θύματα τους λαούς. Οι συζητήσεις που διοργανώνονται και εμβαθύνουν στα κρίσιμα ζητήματα συγκεντρώνουν μεγάλο ενδιαφέρον.

Με το βλέμμα στους λαούς που βρίσκονται στο στόχαστρο των ιμπεριαλιστών, στον χώρο της Διεθνούπολης υπάρχει κείμενο για συλλογή υπογραφών ώστε «Να αφαιρεθεί η Κούβα από τη λίστα των "κρατών - χορηγών της τρομοκρατίας" των ΗΠΑ», με σύνθημα «Η Κούβα δεν είναι μόνη της! Θα νικήσει».

Εξάλλου, την Παρασκευή το απόγευμα στον χώρο της Διεθνούπολης πραγματοποιήθηκε εκδήλωση αλληλεγγύης στην Κούβα, με τίτλο «Αλληλεγγύη στο Νησί της Επανάστασης» και ομιλητές τους Αρη Ευαγγελίδη, μέλος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ, Aramis Fuente Hernandez, πρέσβη της Κούβας στην Ελλάδα, και Suniel Sosa Cordero, μέλος της Επιτροπής Διεθνών Σχέσεων της Ενωσης Νέων Κομμουνιστών Κούβας (ρεπορτάζ από την εκδήλωση θα δημοσιευτεί σε επόμενο φύλλο του «Ριζοσπάστη»).

Η διάσταση της Διεθνούπολης εκτείνεται πολύ μακριά, οπλίζει με πείρα και ελπίδα τόσο τους Ελληνες επισκέπτες της όσο και τις ξένες οργανώσεις, είναι χώρος ανταλλαγής δύναμης και αλληλεγγύης, επικοινωνεί το μήνυμα ότι οι λαοί δεν έχουν πει την τελευταία τους λέξη...

Σήμερα ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει αποσπάσματα από τη συζήτηση που στηρίχτηκε στα δεκάδες αυτά ερωτήματα. Μεγάλο μέρος από αυτά αφορούσε την αγωνία για τις εξελίξεις και τις προβλέψεις του ΚΚΕ για την πιθανότητα κλιμάκωσης των πολεμικών αναμετρήσεων. Αποσπάσματα από αυτό το μέρος της συζήτησης δημοσιεύονται στην παρούσα έκδοση, ενώ σε επόμενο φύλλο θα δοθεί συνέχεια με υλικό και από τα υπόλοιπα μέρη της εκδήλωσης.

Ο Μάκης Παπαδόπουλος αναφέρθηκε αναλυτικά στις εξελίξεις, στα πολεμικά μέτωπα που είναι ανοιχτά, στον κίνδυνο κλιμάκωσης του ιμπεριαλιστικού πολέμου, στην εμπλοκή της χώρας μας στους αιματοβαμμένους σχεδιασμούς, στις βαθύτερες αιτίες που οδηγούν στην παρούσα όξυνση, αλλά και στη στάση που χρειάζεται να κρατήσει ο λαός. Απάντησε στους «μύθους» που αναζητούν λύσεις στα σημερινά αδιέξοδα μέσα από την ανάδειξη μιας «αριστερής» κυβέρνησης που θα ασκήσει «προοδευτική» πολιτική, ενώ μίλησε για τον δρόμο που το ΚΚΕ καλεί τον λαό να βαδίσει, τον δρόμο του αγώνα για την ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος και την οικοδόμηση της νέας κοινωνίας, του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Πρώτα απ' όλα, γιατί οξύνεται ο ανταγωνισμός ΗΠΑ - Κίνας για την πρωτοκαθεδρία στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία. Οξύνεται ο ανταγωνισμός ανάμεσα στον ευρωατλαντικό άξονα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και στον υπό διαμόρφωση ευρασιατικό άξονα της Κίνας και της Ρωσίας. Αλλάζει ο συσχετισμός δυνάμεων ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Αυτό αποτυπώνεται με τη δυναμική της οικονομίας της Κίνας την τελευταία 20ετία, την ισχυροποίηση των BRICS, τη σχετική υποχώρηση της διεθνούς ισχύος της ΕΕ και την όξυνση των αντιθέσεων στο εσωτερικό της άρχουσας τάξης των ΗΠΑ. Αυτός ο ανταγωνισμός εκτείνεται από τον εμπορικό και τον τεχνολογικό τομέα μέχρι τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς. Εκτείνεται από την Αρκτική μέχρι την Αφρική και τον Ινδο-Ειρηνικό. Περιλαμβάνει και το Διάστημα.

Ομως υπάρχει ακόμα μία βαθύτερη αιτία σε συνδυασμό με την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων στη διεθνή οικονομία: Η ωρολογιακή βόμβα πάνω στην οποία κάθεται η διεθνής καπιταλιστική οικονομία, δηλαδή η υπερσυσσώρευση κεφαλαίου που δεν βρίσκει διέξοδο για να επενδυθεί με ικανοποιητικό κέρδος. Ηδη η οικονομία της ΕΕ βρίσκεται στην ουσία σε φάση ύφεσης.

Δείτε την εκτίναξη του χρέους του αμερικανικού κράτους, που έχει ήδη υπερβεί την «κόκκινη γραμμή» του θεσμοθετημένου ανώτατου ορίου και συνεχίζει να αυξάνεται, για να στηρίξει τους ομίλους και τις τράπεζες και να μετατεθεί η εκδήλωση της νέας κρίσης.

Δείτε τις δεκάδες χιλιάδες απολύσεις στους αμερικανικούς τεχνολογικούς κολοσσούς, την «Amazon», τη «Meta», την «Google», τη «Microsoft», για να ανακάμψει το ποσοστό κέρδους των ομίλων.

Δείτε τις απώλειες 600 δισ. δολαρίων των 7 ισχυρότερων αμερικανικών ομίλων νέας τεχνολογίας, των «Magnificent Seven», μέσα σε 48 ώρες τον Αύγουστο, στο αμερικανικό χρηματιστήριο.

Δείτε την κατεδάφιση της Συλλογικής Σύμβασης των εργαζομένων στη «Volkswagen», μετά τη συρρίκνωση των πωλήσεων στις αγορές της Ευρώπης και της Κίνας.

Φυσικά η άρχουσα τάξη στις ΗΠΑ και στην ΕΕ δεν κάθεται με σταυρωμένα τα χέρια μπροστά στο μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει. Επιχείρησε να βρει κερδοφόρα διέξοδο για νέες επενδύσεις με την περιβόητη «πράσινη μετάβαση».

Ομως αυτές οι προσωρινές λύσεις δεν αντιμετωπίζουν την αιτία του προβλήματος. «Κλοτσάνε το τενεκεδάκι» να πάει λίγο πιο πέρα, ενώ η υπερσυσσώρευση κεφαλαίου διογκώνεται. Οι κρατικές ενισχύσεις δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την αιτία που γεννά την υπερσυσσώρευση του κεφαλαίου. Δεν λείπουν, αλλά περισσεύουν τα κεφάλαια τα οποία δεν μπορούν να διασφαλίσουν υψηλό ποσοστό κέρδους.

Γι' αυτό και η πολεμική οικονομία και η κλιμάκωση του πολέμου αποτελούν πλέον την πρώτη προτεραιότητα του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και των άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων.

Ετσι, σε παγκόσμιο επίπεδο οι προϋπολογισμοί στρατιωτικών δαπανών των κρατών αυξάνονται συνεχώς και έφτασαν τα 2,4 τρισ. δολάρια το 2023. Ηδη από το 2021 εγκρίθηκε η Στρατηγική «ΝΑΤΟ 2030», που δεσμεύει τα κράτη - μέλη να καταβάλλουν το 2% του ΑΕΠ τους για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ.

Τον Ιούνη του 2024 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εκτίμησε ότι απαιτούνται 500 δισ. ευρώ πρόσθετες επενδύσεις στην πολεμική βιομηχανία, και η έκθεση Ντράγκι καλεί τις κυβερνήσεις να τρέξουν σ' αυτήν την κατεύθυνση και να εναρμονιστούν με τον στόχο του ΝΑΤΟ.

Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος προσφέρει μια κερδοφόρα διέξοδο στο υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο. Δείτε πώς εκτοξεύτηκαν τα κέρδη της πολεμικής βιομηχανίας των ΗΠΑ μετά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία.

Ταυτόχρονα ο πόλεμος δημιουργεί ένα νέο «Ελντοράντο» κερδοφόρων επενδύσεων στις περιοχές που καταστρέφονται. Για παράδειγμα, η ΕΕ έχει δημιουργήσει ειδικό επενδυτικό πλαίσιο για την «ανοικοδόμηση» της Ουκρανίας.

Και όταν λέμε οποιοδήποτε έγκλημα, αυτό περιλαμβάνει και τη χρήση πυρηνικών όπλων. Αλλωστε τα μεγάλα εγκλήματα των ΗΠΑ στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι έγιναν δεκαετίες πριν.

Για να αυξήσει τα κέρδη του το κεφάλαιο κλιμακώνει την επίθεση ενάντια στο εισόδημα και στα δικαιώματά μας και την περίοδο της ειρήνης, με τους μισθούς πείνας, τα ωράρια - λάστιχο, τη βαριά φορολογία, την ακρίβεια, την ένταση της καταστολής.

Το κεφάλαιο αξιοποιεί τις νέες τεχνολογικές δυνατότητες που του επιτρέπουν να αυξάνει στην πράξη τον ημερήσιο εργάσιμο χρόνο, ανεξάρτητα από την παραμονή του εργαζόμενου σε συγκεκριμένο χώρο εργασίας, τις νέες δυνατότητες που του επιτρέπουν να εντατικοποιεί την εργασία. Στα χέρια του κεφαλαίου η νέα τεχνολογία αξιοποιείται για την εντατικοποίηση της εργασίας, ενώ την ίδια ώρα αυξάνεται ο στρατός των ανέργων.

Ολόκληρο το νομοθετικό πλαίσιο της ΕΕ θωρακίζει το ξεζούμισμα, την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Νομιμοποιεί τα 12ωρα και ανοίγει τον δρόμο για τη σύνταξη στα 70. Τώρα προετοιμάζουν την πλήρη «απελευθέρωση» - εμπορευματοποίηση σε μια σειρά τομείς, από τα φάρμακα έως την Ασφάλιση και το νερό, όπως έγινε ήδη στον τομέα της Ενέργειας και εκτινάχτηκαν η ενεργειακή ακρίβεια και η ενεργειακή φτώχεια.

Και δεν αρκούνται ούτε σ' αυτά. Οι όμιλοι, το μεγάλο κεφάλαιο επιχειρεί να αξιοποιήσει την πιο σύνθετη δικτύωση ανθρώπων, διαδικτύου και ρομπότ για να προσεγγίσει την πλήρη υπαγωγή της εργασίας στους στόχους του κεφαλαίου. Να υπερβεί ακόμα και τους περιορισμούς στην εκμετάλλευση τους οποίους έθεταν οι ιδιότητες του ανθρώπινου σώματος. Για παράδειγμα, αξιοποιεί τις τεχνολογικές δυνατότητες για να μειώσει τον αριθμό των εργαζομένων που εκτελούν μια βαριά χειρωνακτική εργασία, να αυξήσει την εντατικοποίηση και την παρακολούθησή τους στο χώρο εργασίας.

Επομένως, βιώνουμε ήδη και στην περίοδο της ειρήνης τον σφοδρό ταξικό πόλεμο του κεφαλαίου σε βάρος μας. Βιώνουμε μια επίθεση διαρκείας ενάντια στα δικαιώματά μας, ενάντια στις ανάγκες μας, που δεν πρόκειται να σταματήσει αν δεν τη σταματήσουμε όλοι εμείς.

Ομως εμείς, η εργατική τάξη, ο λαός, έχουμε τη δύναμη να ανατρέψουμε αυτό το σύστημα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και να οικοδομήσουμε μια ανώτερη οργάνωση της κοινωνίας, τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Ερώτηση: Πολλοί μας λένε όμως ότι αυτή η διέξοδος φαντάζει μακρινή. Ταυτόχρονα, είπαμε προηγουμένως ότι αυξάνεται ο κίνδυνος μιας μεγάλης πολεμικής αναμέτρησης. Αμεσα τι μπορούμε να κάνουμε;

Ακριβώς επειδή αυξάνεται ο κίνδυνος του μεγάλου πολέμου, πρέπει άμεσα, σήμερα, να κλιμακωθεί ο αγώνας για την απεμπλοκή της χώρας μας από τις πολεμικές αναμετρήσεις.

Εμείς, οι δυνάμεις του ΚΚΕ, μπαίνουμε μπροστά για να πάψει η χώρα μας να παίζει τον ρόλο του σημαιοφόρου του ΝΑΤΟ. Να μη γίνουν ο λαός και η νεολαία «κρέας για τα κανόνια» ώστε να αναβαθμίσουν τη θέση τους και τα κέρδη τους οι εφοπλιστές, οι επιχειρηματικοί όμιλοι, η άρχουσα τάξη.

Η παθητική αναμονή, ο φόβος, ο εφησυχασμός, είναι «βούτυρο στο ψωμί τους», βοηθούν να προχωρήσουν χωρίς εμπόδια στη χώρα μας τα εγκληματικά σχέδια του ΝΑΤΟ.

Γι' αυτό καλούμε τον λαό, ιδιαίτερα τη νεολαία να πάρει δίπλα μας τη θέση της στη μεγάλη μάχη για να γυρίσουν πίσω οι φρεγάτες και οι φαντάροι που είναι έξω από τα σύνορα, να κλείσουν οι βάσεις του θανάτου, να σταματήσει η εμπλοκή μας στη δράση του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία.

Μπαίνουμε μπροστά στις μεγάλες διαδηλώσεις για να σταματήσει η στήριξη του κράτους - δολοφόνου Ισραήλ, για να ακουστεί παντού το σύνθημα «Λευτεριά στην Παλαιστίνη!».

Δίνουμε μάχη για να μην περάσει το κλίμα εφησυχασμού που καλλιεργεί η κυβέρνηση για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Αποκαλύπτουμε πόσο επικίνδυνα είναι τα παζάρια των κυριαρχικών δικαιωμάτων και πώς μπορεί να οδηγήσουν σε θερμά επεισόδια και πολεμική αναμέτρηση. Αποκαλύπτουμε τα σχέδια διχοτόμησης της Κύπρου.

Δίνουμε τη μάχη για να σπάσουμε τα ευρωατλαντικά δεσμά, με τον λαό νοικοκύρη στον τόπο του.

Ταυτόχρονα φωτίζουμε την πραγματική διέξοδο. Εξηγούμε πόσο διαφορετική θα ήταν η κατάσταση αν δεν υπήρχαν οι ανταγωνισμοί των ομίλων και των ιμπεριαλιστικών κέντρων για τον έλεγχο των αγορών, των δρόμων μεταφοράς της Ενέργειας και των εμπορευμάτων. Αν οι ελληνοτουρκικές σχέσεις δεν ρυθμίζονταν με γνώμονα να διατηρηθεί η συνοχή της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ, η συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων και των δρόμων της Ενέργειας από τους ομίλους.

Φωτίζουμε σήμερα τη μόνη πραγματική διέξοδο από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, τον σοσιαλισμό, ώστε αν επεκταθεί η φωτιά σε ολόκληρη την περιοχή μας να παλέψει ο λαός μέχρι τέλους για τη διέξοδο από το καπιταλιστικό σύστημα, που όσο κυριαρχεί θα φέρνει τον πόλεμο ή την «ειρήνη» με το πιστόλι στον κρόταφο.

Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια τον ρυθμό και την έκταση που θα πάρει η πολεμική αναμέτρηση. Ομως δεν αποκλείεται να έχουμε γρήγορες εξελίξεις. Εμείς έχουμε εμπιστοσύνη στη δύναμη της εργατικής τάξης, στη δύναμη των λαών.

Ας μην ξεχνάμε ότι τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο σφράγισε η νίκη της Οκτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία και ότι μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο σχηματίστηκε το σοσιαλιστικό στρατόπεδο αρκετών χωρών στην Ευρώπη.

Η Ιστορία αποδεικνύει ότι το κεφάλαιο, ο ιμπεριαλισμός δεν είναι παντοδύναμος. Η μόνη υπερδύναμη είναι η εργατική τάξη, είναι οι λαοί, όταν πιστέψουν στη δύναμή τους.

Γι' αυτό και η δράση μας φωτίζει τη στάση που πρέπει να κρατήσει ο λαός, αν κληθεί να υπερασπιστεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας. Φωτίζει σε ποια κατεύθυνση θα πρέπει να κινηθεί ώστε να μην περιοριστεί στο να αποκρούσει την ξένη αστική τάξη που πιθανώς θα εισβάλει και μετά να επιστρέψει στον σημερινό βάλτο, στην πρότερη κατάσταση που μας έφερε ως εδώ. Να βάλει πλώρη για να οδηγηθεί η πάλη μέχρι τέλους, να πάρει με τον αγώνα του ο ίδιος την εξουσία και να οικοδομήσει τη νέα κοινωνία του σοσιαλισμού.

Και αυτό δεν είναι μια ευχή. Με τους αγώνες που δίνουμε σήμερα προετοιμαζόμαστε για την οργάνωση της εργατικής - λαϊκής πάλης που θα οδηγήσει σε ολοκληρωτική ήττα την αστική τάξη, τόσο την ξένη ως εισβολέα όσο και την εγχώρια που παίζει με τη ζωή μας.

Γι' αυτό μπαίνουμε σήμερα μπροστά για να κλιμακωθεί ο αγώνας ενάντια στα εγκληματικά σχέδια της άρχουσας τάξης, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Και είμαστε βέβαιοι ότι εμείς θα πούμε την τελευταία λέξη. Εμείς θα βάλουμε τη σφραγίδα μας στις εξελίξεις.

Ερώτηση: Μας ρωτούν αρκετοί, αφού έχουμε κοινοβουλευτική δημοκρατία και όλοι έχουμε από μία ψήφο, δεν μπορεί να εκλεγεί μια προοδευτική, αριστερή κυβέρνηση που θα διαμορφώσει ένα φιλολαϊκό κράτος;

Αυτός που μας ρωτά σκέφτεται ότι την κυβέρνηση την εκλέγουν με την ψήφο τους οι εργάτες, οι μισθωτοί, οι αυτοαπασχολούμενοι. Πράγματι, όλοι έχουμε από μία ψήφο. Δεν έχουμε όμως όλοι την ίδια δύναμη να επιδρούμε στη ζωή και στη συνείδηση των υπόλοιπων εργαζομένων. Δεν έχουμε όλοι στα χέρια μας επιχειρήσεις για να προσλάβουμε ή να απολύσουμε, δεν έχουμε όλοι τράπεζες, δεν έχουμε όλοι τηλεοπτικούς σταθμούς, ποδοσφαιρικές ομάδες. Δεν έχουμε όλοι στο πλευρό μας το νομοθετικό πλαίσιο, την αστυνομία και τη Δικαιοσύνη.

Κάτω από τον μανδύα της τυπικής ισότητας όλων των πολιτών απέναντι στον νόμο κρύβεται η τεράστια ουσιαστική ανισότητα μεταξύ των ελάχιστων που κατέχουν τα μέσα παραγωγής, τα κλειδιά της οικονομίας, και της μεγάλης πλειοψηφίας που αν δεν πουλήσει την εργατική της δύναμη δεν μπορεί μακροπρόθεσμα να επιβιώσει. Πολίτης είναι και ο τραπεζίτης, ο μεγαλομέτοχος, το αφεντικό, πολίτης είναι και ο εργαζόμενος που διαθέτει την «ελευθερία» να διαλέξει το αφεντικό του.

Το κεφάλαιο και το κράτος του διαθέτουν ένα τεράστιο οπλοστάσιο για να διαβρώνουν τη συνείδηση των εργαζομένων.

Σκεφτείτε τον ανταγωνισμό στον χώρο δουλειάς για το ποιος θα απολυθεί, ποιος θα προαχθεί κ.λπ., που καλλιεργεί τον ατομισμό και διασπά την εργατική ενότητα.

Σκεφτείτε τον ιδεολογικό βομβαρδισμό που δέχεται καθημερινά η νεολαία, ότι δεν υπάρχει εναλλακτική από το σύστημα της εκμετάλλευσης, ότι τα αφεντικά μάς δίνουν δουλειά, ότι θα μας σώσουν οι νέες επενδύσεις, ότι ο σοσιαλισμός είναι ολοκληρωτισμός, όπως ο φασισμός, ότι το μόνο που μπορούμε να διαλέξουμε είναι το μικρότερο κακό στη διακυβέρνηση.

Και αν δεν πειστούμε, υπάρχει ένα τεράστιο οπλοστάσιο καταστολής.

Σε συνθήκες κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στην Ελλάδα το ΚΚΕ ήταν παράνομο για μια εικοσαετία. Σε συνθήκες κοινοβουλευτικής δημοκρατίας λειτούργησαν κολαστήρια, από τη Μακρόνησο στην Ελλάδα έως το Γκουαντάναμο στις ΗΠΑ.

Στον 20ό αιώνα μια σειρά νοθεύσεις εκλογικών αποτελεσμάτων και πραξικοπήματα ανέτρεψαν με κρατική βία εκλεγμένες κυβερνήσεις, όπως του Αλιέντε στη Χιλή. Μια σειρά δημοψηφίσματα έμειναν στα χαρτιά όταν το αποτέλεσμα δεν ήταν αρεστό στην άρχουσα τάξη, π.χ. το ιρλανδικό δημοψήφισμα του 2008, που δεν ενέκρινε τη Συνθήκη της Λισαβόνας.

Τα καλπονοθευτικά εκλογικά συστήματα επιτρέπουν να κυβερνά ένα κόμμα με το 40% αυτών που ψήφισαν, δηλαδή λιγότερο από το 25% του συνολικού εκλογικού σώματος, και να ισχυρίζεται ότι διαθέτει τη λαϊκή εντολή.

Τι αποδεικνύεται;

Αποδεικνύεται ότι στην εποχή του μονοπωλιακού καπιταλισμού η άρχουσα τάξη γίνεται όλο και πιο αντιδραστική και τα όρια των δύο βασικών μορφών της δικτατορίας του κεφαλαίου, του φασισμού και της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, όλο και πιο θολά.

Και το πιο εμβληματικό παράδειγμα για να κατανοήσουμε αυτό το συμπέρασμα είναι η ιστορία των σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων.

Από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι σήμερα, τα κόμματα της αμαρτωλής σοσιαλδημοκρατίας στήριξαν τη συμμετοχή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Στήριξαν τη σφαγή των λαών για τα συμφέροντα της αστικής τάξης, από τον Μπέρνσταϊν μέχρι τον Σολτς και τον Κασσελάκη, που βαφτίζει το ΝΑΤΟ «ιερά συμμαχία». Από τον Τσίπρα, που άνοιξε τον δρόμο για το ΝΑΤΟ στα Δυτικά Βαλκάνια με τη Συμφωνία των Πρεσπών, μέχρι τον Ανδρουλάκη, που στηρίζει την ελληνοαμερικανική συμφωνία.

Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο η σοσιαλδημοκρατία έπαιξε καθοριστικό ρόλο για τον αφοπλισμό του εργατικού κινήματος, με τη γραμμή της ταξικής συνεργασίας και του κοινωνικού εταιρισμού.

Από τη δεκαετία του '80 αποτέλεσε και αποτελεί τον σημαιοφόρο της επίθεσης του κεφαλαίου στο εισόδημα και στα δικαιώματα του λαού, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις μνημονιακές κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, που ισοπέδωσαν κατακτήσεις δεκαετιών στην Ελλάδα. Η πορεία εκφυλισμού του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ διδακτική για όποιον εξακολουθεί να αναμένει λύσεις από μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση.

Η Ιστορία αποδεικνύει ότι καμία αστική κυβέρνηση, όπως κι αν αυτοχαρακτηρίζεται, «προοδευτική» ή «αριστερή», δεν μπορεί να παρακάμψει ή να υπονομεύσει τις νομοτέλειες με τις οποίες λειτουργεί η καπιταλιστική οικονομία. Καμία διακυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού δεν μπορεί να σταθεί με πρόγραμμα που θα υπονομεύει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, την κερδοφορία του κεφαλαίου. Γι' αυτό, παρά τις προεκλογικές διακηρύξεις τους, όλες οι αστικές κυβερνήσεις εφαρμόζουν μετεκλογικά τα αντιλαϊκά μέτρα των προηγούμενων και παίρνουν νέα μέτρα για να αυξηθεί παραπέρα ο βαθμός εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης.

Παντού, στη Χιλή, στη Γαλλία, στην Ιταλία, μέχρι την Ελλάδα και την Κύπρο, αποδείχθηκε ότι το «τρένο» της αστικής διακυβέρνησης κινείται σταθερά στις «ράγες» που καθορίζει η εξουσία του κεφαλαίου, όσοι «μηχανοδηγοί» κι αν αλλάξουν.

Γι' αυτό και έχει στρατηγική σημασία η άρνηση κάθε ΚΚ να συμμετάσχει σε αστική κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού. Φανταστείτε τι θα είχε συμβεί αν το ΚΚΕ είχε ενδώσει στις πιέσεις την περίοδο 2012 - 2015 να συμμετάσχει στην αστική διακυβέρνηση. Αν είχε γίνει συνένοχο για την κυβέρνηση του 3ου μνημονίου, του ΣΥΡΙΖΑ.

Το ΚΚΕ στάθηκε όρθιο και δυνατό και πρόσφερε μια σημαντική ιστορική παρακαταθήκη για την ανασύνταξη του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος. Και είμαστε περήφανοι, γιατί απέναντι και σ' αυτήν την πρόκληση γράψαμε Ιστορία. Γιατί διδαχτήκαμε και από τα δικά μας παλαιότερα λάθη, συμμετοχής σε αστικές κυβερνήσεις, και δεν πρόκειται να τα επαναλάβουμε.

RIZOSPASTIS

Παρεμβαίνοντας στη συνέχεια στη ροή της συζήτησης, επισήμανε την αύξηση της χρηματοδότησης που διατίθεται στην έρευνα για λογαριασμό μονοπωλιακών ομίλων αλλά και του ΝΑΤΟ. «Είναι μάλλον το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα οι χορηγίες της "Lockheed Martin", ενός κολοσσού παραγωγής όπλων για το ΝΑΤΟ από τις ΗΠΑ, στο ΕΚΠΑ, στο Τμήμα Αεροδιαστημικής, όπου ξεσήκωσε ένα σημαντικό τμήμα φοιτητών ενάντια στους σχεδιασμούς να δουλεύουν για να ματώνουν οι λαοί», σχολίασε.

Σε άλλο σημείο, αναφερόμενος στον προβληματισμό που προκαλεί στη νεολαία η γενίκευση και κλιμάκωση των ανταγωνισμών και των συγκρούσεων, υπογράμμισε: «Οταν ξεκίνησε ο πόλεμος στην Ουκρανία και κάναμε μια προσπάθεια να συζητήσουμε πλατιά στη νεολαία τις αιτίες του ιμπεριαλιστικού πολέμου και τη διέξοδο, τότε αναδείξαμε πως δεν είναι στο χέρι του ΚΚΕ ή κάποιου υπουργού, κυβέρνησης κ.λπ., το αν θα ξεσπάσει γενικευμένη σύγκρουση, αλλά το ότι οι ανταγωνισμοί έχουν τη δική τους δυναμική, με τρόπο τέτοιο ώστε ο πόλεμος να είναι "αδερφάκι" του καπιταλισμού».

Ν. Φασούλη

Ρεπερτόριο από τη δισκογραφία της, αλλά και γνωστά ελληνικά κομμάτια τραγουδήθηκαν από τους επισκέπτες της Σκηνής που συνόδευαν ρυθμικά την Νεφέλη. Με κάθε τραγούδι ο κόσμος δενόταν ακόμα περισσότερο...

Το χαρακτηριστικό «Ο Κόσμος σου», που την καθιέρωσε στο ευρύ κοινό, έκλεισε τη συναυλία, δημιουργώντας μια όμορφη ατμόσφαιρα απ' άκρη σ' άκρη της Σκηνής.

Στο σημείο αυτό τόνισε πόσο σπουδαίο είναι που τραγούδησε για τα 50 χρόνια του Φεστιβάλ και ευχήθηκε να φτάσουμε τα 100, τα οποία όπως είπε λογικά θα τα προλάβει!

Ιδιαίτερη αναφορά έκανε στη γενοκτονία στην Παλαιστίνη, τραγουδώντας μάλιστα ένα τραγούδι από την πολύπαθη περιοχή, σημειώνοντας τα εξής: «Αφού φωνάζω λευτεριά στην Παλαιστίνη όπου σταθώ κι όπου βρεθώ, έκατσα και έψαξα για τη μουσική τους κι έτσι κόλλησα με ένα τραγούδι μιας Παλαιστίνιας τραγουδίστριας, το οποίο και θα το λέω μέχρι να μπορεί να το πει και η ίδια!».

Οι πρώτοι στίχοι που τραγουδά είναι του Διονύση Σαββόπουλου από τον «Μπάλλο» και η συνέχεια δίνεται με παραδοσιακά, ρεμπέτικα, δικά του παλιά και νέα τραγούδια.

Ο έντονος ηλεκτρικός ήχος μπερδεύεται με το βιολί, την τσαμπούνα και την κλασική κιθάρα που παίζει ο ίδιος, υπενθυμίζοντάς μας πόσο αριστοτεχνικά ξέρει να παντρεύει την παράδοση με τη σύγχρονη μουσική.

«Τούτοι οι μπάτσοι που ήρθαν τώρα», ακούστηκε δυνατά σε πείσμα... γνωστού υπουργού, ενώ όλη η σκηνή έδωσε υπόσχεση ότι «δεν θα κάθεται καλά»!

Η αυλαία έπεσε με το «Τίποτα δεν πάει χαμένο» και τον Δημήτρη που - όπως είπε - έπαιξε πρώτη φορά στο 11ο Φεστιβάλ, να εύχεται να τα εκατοστήσει ο θεσμός! Οπως εξάλλου είχε σημειώσει και το βράδυ της Τετάρτης (συμμετέχοντας στο αφιέρωμα για «Τα παιδιά που δεν κάθονται καλά»): «Το Φεστιβάλ της ΚΝΕ πέρα από κορυφαίο πολιτικό γεγονός είναι και κορυφαίο πολιτιστικό γεγονός. Από πολύ μικρός που συμμετείχα στο Φεστιβάλ, με διαμόρφωσε και σαν προσωπικότητα. Βλέποντας το πώς στήνεται, με αλληλεγγύη και συντροφικότητα. Οφείλω να πω ότι με διαμόρφωσε σαν προσωπικότητα. Μεγάλο μπράβο σε όλα τα παιδιά».

Otra Rota Band

Δ. Μυστακίδης

«Χαίρομαι που για μια ακόμα φορά είμαι καλεσμένη εδώ, στη μεγάλη γιορτή της ΚΝΕ. 50 χρόνια λοιπόν, χρόνια πολλά, πάντα με δύναμη, δημιουργικότητα και πάντα μπροστά», ανέφερε καλωσορίζοντας τον κόσμο που είχε γεμίσει τη σκηνή, έτοιμος να διασκεδάσει με το πρόγραμμά της.

Ανάμεσα στα πολλά και σπουδαία τραγούδια στα οποία έχει χαρίσει τη φωνή της, η Γλυκερία ερμήνευσε μεταξύ άλλων και τα «Ποιος τη ζωή μου», «Της ξενιτιάς» και «Απονες εξουσίες» του Μίκη Θεοδωράκη.

Το κοινό τραγούδησε μαζί της - και με τον Χάρη Μακρή που τη συνόδευσε φωνητικά - μεγάλες επιτυχίες, χόρεψε και διασκέδασε με το πρόγραμμα της Γλυκερίας, ένα πρόγραμμα γεμάτο κέφι, όπως άλλωστε το χαρίζει απλόχερα πάντα.

Με χορευτικά που συνοδεύονταν από ιστορικά αγωνιστικά τραγούδια, το κοινό της «Κόκκινης Γωνιάς» με δημιουργικό τρόπο γνώρισε καλύτερα τόσο την καταπίεση και ανισοτιμία που βιώνουν οι γυναίκες στις εκμεταλλευτικές κοινωνίες στους χώρους δουλειάς τους, αλλά και στην καθημερινότητά τους, όσο και τη μεγάλη τους συμβολή σε «σταθμούς» της ταξικής πάλης μέσα στους αιώνες.

Μεταφέρθηκαν στη φεουδαρχική κοινωνία και βίωσαν την απόγνωση των γυναικών που ήταν αντιμέτωπες με τον απάνθρωπο φεουδαρχικό θεσμό, ο οποίος έδινε το δικαίωμα στους τοπικούς άρχοντες να επιλέξουν οποιαδήποτε γυναίκα θέλουν για την πρώτη νύχτα του γάμου τους. Με τις νότες της «Μπαλάντας της Φουέντε Οβεχούνα» και τη φωνή της Μαρίας Δημητριάδη να ηχούν, ξεσηκώθηκαν μαζί με αγανακτισμένους άνδρες, γυναίκες και παιδιά ενάντια στον τύραννο διοικητή της Φουέντε Οβεχούνα, στη μεσαιωνική Κόρδοβα της Ισπανίας, φωνάζοντας μαζί τους: «Η Φουέντε Οβεχούνα το 'κανε».

Η χορευτική παράσταση κάλεσε το κοινό να επιλέξει «Με ποια πλευρά είναι», ένα ερώτημα που έθεταν και γυναίκες των απεργών ανθρακωρύχων στις ΗΠΑ. Τραγούδια σαν αυτό και σαν το «Τραγούδι του 8ωρου» ξεπηδούσαν αυθόρμητα μέσα από τους αγώνες που έδιναν οι εργάτριες στις ΗΠΑ που στην καπιταλιστική κοινωνία πλέον δέχονται διπλή καταπίεση, λόγω φύλου και τάξης. Χαρακτηριστική είναι η συμβολή των εργατριών στις κλωστοϋφαντουργίες που θαρραλέα μπήκαν μπροστά και έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στη δημιουργία σωματείων και στην οργάνωση των πρώτων απεργιών.

Επόμενος σταθμός η Ελλάδα, όπου οι αγωνίστριες του σήμερα συναντιούνται με τις μαχήτριες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας και τις αγωνίστριες κομμουνίστριες στις φυλακές Αβέρωφ, που στήνονταν στο απόσπασμα επειδή πάλευαν για την κοινωνία όπου θα ήταν πραγματικά ισότιμες και ελεύθερες. Γι' αυτήν την κοινωνία πάλευαν τότε και παλεύουν και σήμερα οι γυναίκες εργάτριες. Σε αυτήν την κοινωνία, τη σοσιαλιστική, θα απολαμβάνουν πραγματική ισοτιμία και ελευθερία, γιατί δεν θα έχουν αφεντικά πάνω από τα κεφάλια τους να τις ξεζουμίζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ, με μισθούς πείνας και με απειλές περί απόλυσης σε περίπτωση εγκυμοσύνης μόνο και μόνο επειδή τις βλέπουν ως μηχανές παραγωγής πλούτου. Δεν θα υπάρχουν το αστικό κράτος και οι μηχανισμοί του να αναπαράγουν επικίνδυνες αντιδραστικές και ανορθολογικές θεωρίες. Γι' αυτήν την κοινωνία παλεύουν το ΚΚΕ και η ΚΝΕ και στους δρόμους του αγώνα για τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό συναντιούνται με χιλιάδες νέους και νέες, μέχρι την ανατροπή του καπιταλισμού, μέχρι «την κατάργηση της τελευταίας ιστορικά ταξικής κοινωνίας», όπως αναφέρθηκε χαρακτηριστικά στο τέλος της παράστασης.

Τα κείμενα της παράστασης επιμελήθηκε η Εύη Κοντόρα, τη χορογραφία και σκηνοθεσία έκανε η Αννα Λιανοπούλου, στην αφήγηση ήταν η ηθοποιός Κυριακή Γάσπαρη και χόρεψαν οι: Φοίβη Αλεξιάδη, Εύη Κίτρινου, Ευάνα Κλαδάκη, Μυρσίνη Κυριακίδου, Βαγγελιώ Κυριαζίδου, Αννα Λιανοπούλου, Μίρκα Παλαβού - Χέσπερ.

Τη hip hop βραδιά άνοιξε ο Brak με τη «Γενιά της Κασέτας», το «Τι θα απομείνει», το «Κρεσέντο». Μεστός λόγος, με ατμοσφαιρικά beats, αποτύπωσε την προσωπική του ανησυχία, με τρόπο άμεσο και ξεκάθαρο.

Τη σκυτάλη παρέδωσε στον Ζωγράφο και τον GhettoRock, ένα δίδυμο πλέον γνώριμο για το κοινό του Φεστιβάλ. Από το βήμα της σκηνής κάλεσαν τον κόσμο να επισκεφθεί το περίπτερο όπου παρούσα ήταν η Μάγδα Φύσσα. Ερχονται δύσκολες μέρες, είπαν, και ευχήθηκαν καλούς αγώνες. Επίσης, ανακοίνωσαν στο πλαίσιο του Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή» τον νέο τους δίσκο, από τον οποίο έπαιξαν και δύο κομμάτια για πρώτη φορά.

Ο Λόγος Απειλή, που έρχεται από τη Θεσσαλονίκη, με ασπίδα τις καλές παραγωγές, δεν άφησε κανέναν από τους θεατές να μείνει ακίνητος ή να μην παρασυρθεί με τα τραγούδια του, όπως τα κομμάτια «Ακου μάνα, δεν υπάρχει Θεός», «Αρνούμαι», «Σε θέλω να», «Συγγνώμη», «Υπερβολές».

Ο Tiny Jackal ανέβηκε στη σκηνή με τον Raibo, ανοίγοντας το δικό του σετ με τους «Χαρακτήρες», δίνοντας σύνθημα με το «Λευτεριά στην Παλαιστίνη» και με το «Η καλοσύνη πέθανε». Από τη «Λευτεριά στην Παλαιστίνη», το κοινό φώναξε «Ο Παύλος ζει, τσακίστε τους ναζί» και ο Tiny Jackal συμπλήρωσε: «Η θυσία του Παύλου να μην πάει χαμένη. Οσοι αγωνιζόμαστε, κάθε βράδυ έχουμε δίπλα μας τον Παύλο».

Η βραδιά έκλεισε με τον Ταφ Λάθος (Ταυτισμένος Λάθος). Γνωστός σε όλους εδώ και δύο δεκαετίες ο Ταφ Λάθος έχει καταφέρει να έχει το δικό του καλλιτεχνικό όραμα, το οποίο παρουσίασε για πρώτη φορά στη σκηνή του Φεστιβάλ. Η αρχή έγινε με το «Λιοντάρι μες στη ζούγκλα» που το τραγούδησε μαζί με το κοινό και συνεχίστηκε με τα «Διηγήματα της χαμένης νιότης». Κοφτερές και άμεσες ρίμες, οι οποίες εστιάζουν στη σύγχρονη πραγματικότητα, στα αδιέξοδα των νέων, οι οποίοι όμως δεν πρέπει να μείνουν άπραγοι. Οπως στη «Μαύρη Υλη» αλλά και στα κομμάτια «Εγώ συγγνώμη», «Παντομίμα», «Είναι εύκολο να υπάρξω», «Σαν του Χελμού το χιόνι», από το τελευταίο δισκογραφικό του πρότζεκτ.

«Γεια σας για 50ή φορά! Καλώς ήρθατε! Βλέπω πολλούς καινούργιους! Αυτό είναι πολύ καλό για την ΚΝΕ, γιατί βλέπω νέα παιδιά... Φοβάμαι ότι πρέπει να ξανασυστηθώ», είπε αρχίζοντας να τραγουδάει τη «Σφεντόνα».

«Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ζω με έναν φόβο», συνέχισε και ανέφερε τον φόβο του για τις πανελλαδικές εξετάσεις, με αφορμή τον οποίο αφιέρωσε όλες τις καλοκαιρινές του συναυλίες σε εκείνους που απέτυχαν στις εξετάσεις λέγοντάς τους πως ίσως είναι για καλό, για να βρουν την κλίση τους... και ακολούθησε το «Φοβάμαι».

Εισαγωγή πριν πει «Το μεγάλο μπουμ» έκανε λέγοντας ότι «ο Τρίτος Παγκόσμιος που φοβόμασταν ήδη άρχισε, άρχισε με τη γενοκτονία της Παλαιστίνης, όπου ο Νετανιάχου μαζί με ΗΠΑ και ΕΕ σφαγιάζει γυναίκες και παιδιά».

«Μικρές νοθείες»... «Κουρσάρος»... «Ασπρη καμπαρντίνα»... σολαρίσματα στα ντραμς... και η συναυλία συνεχιζόταν με αμείωτη ένταση, με αμείωτο παλμό! Καπνογόνα ασταμάτητα και... «αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει», γιατί... «Ερνέστο Τσε Γκεβάρα τον έλεγαν και Νίκο Μπελογιάννη τον έλεγαν και Παύλο Φύσσα τον έλεγαν», όπως είπε ο Βασίλης... πριν επισημάνει ότι «είναι όμορφα απόψε που ξανανταμώσαμε και μάλιστα είμαστε και πιο πολλοί, γι' αυτό είναι όμορφα που αρμενίζουμε παρέα», για να παρεμβληθεί το σύνθημα του κοινού: «Αυτοί σκοτώσαν Λαμπράκη, Μπελογιάννη, φονιάδες των λαών Αμερικάνοι».

«Συγκινήθηκα γιατί στο 1ο Φεστιβάλ στου Ζωγράφου τραγούδησα μαζί με τον Μάνο τον Λοΐζο στο ίδιο πάλκο αυτό το τραγούδι», είπε αμέσως μετά ο Βασίλης ερμηνεύοντας τον «Τρίτο Παγκόσμιο»...

Και η νύχτα έγινε μέρα με παλαιστινιακές μαντίλες να ανεμίζουν πλάι σε κόκκινες σημαίες...

Και σειρά παίρνουν όλα τα τραγούδια που αγαπήσαμε... «Βικτώρια», «Πριν το τέλος», «Δεν υπάρχω», «Γουίλι», «Εφηβα γεράκια»... Και το τέλος σήμανε τραγουδώντας όλοι μαζί «Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ». Και το ραντεβού ανανεώθηκε: Στο 51ο θα αρμενίζουμε παρέα!

Απαντώντας στο συγκεκριμένο ερώτημα η Ελ. Μηλιαρονικολάκη είπε: «Φαίνεται πως όχι. Στην καλύτερη εκδοχή της αποτελεί μίμηση της ανθρώπινης δημιουργίας. Τι συμβαίνει όμως με τα έργα που παράγονται από καλλιτέχνες με τη βοήθειά της; Σ' αυτή την περίπτωση οι περισσότεροι καλλιτέχνες θεωρούν ότι αυτό που δημιουργούν δεν αποτελεί τέχνη. Κάποιοι λιγότεροι θεωρούν πως προσιδιάζει στην μεταμοντέρνα εννοιολογική τέχνη, μια τέχνη που υποβαθμίζει στο ελάχιστο την καλλιτεχνική εργασία με τον ισχυρισμό ότι στην τέχνη το σημαντικότερο είναι η αρχική ιδέα. Εκείνο όμως που χωρίς δεύτερη σκέψη αμφισβητούν είναι η νοημοσύνη της Τεχνητής Νοημοσύνης.

Πράγματι για την ώρα τουλάχιστον, οι περισσότεροι εικαστικοί και μουσικοί που αξιοποιούν τις δυνατότητές της Τεχνητής Νοημοσύνης (ΤΝ) στην παραγωγή καλλιτεχνικού έργου, δεν έχουν άλλη συμμετοχή στη διαδικασία της, παρά 1. να επιλέξουν τα δεδομένα με τα οποία θα την εκπαιδεύσουν παίζοντας με τον μεγαλύτερο ή μικρότερο όγκο τους, μια εργασία πολύ κοπιαστική και χρονοβόρα, 2. να περιγράψουν την ιδέα τους και στη συνέχεια 3. να επιμεληθούν το αποτέλεσμα. Το πολύ - πολύ να πειραματιστούν με διάφορους συνδυασμούς των τεχνικών της μηχανικής μάθησης.

Μια ουσιαστικά δημιουργική εργασία θα ήταν να διαμορφώσουν οι ίδιοι οι καλλιτέχνες τα προγράμματα και τους αλγόριθμους, τον κώδικα που θα επεξεργαστεί το έργο τους. Αλλά και πάλι προκύπτει ένα ερώτημα. Θα μπορούσε κάτι τέτοιο να χαρακτηριστεί καλλιτεχνική δημιουργία; Αλλωστε οι περισσότεροι δημιουργοί, μη έχοντας τεχνικές γνώσεις, χρησιμοποιούν υπάρχοντες κώδικες.

Μετά απ' αυτά αναρωτιέται κανείς αν είναι ο καλλιτέχνης που δουλεύει με τη βοήθεια της μηχανής, ή η μηχανή με τη βοήθεια του καλλιτέχνη.

Εννοείται ότι δεν υπάρχει τίποτα καλλιτεχνικό σε όσα κάνει από μόνη της σήμερα η ΤΝ, χωρίς τον έλεγχο των καλλιτεχνών. Δεν έχει πρόθεση να προκαλέσει συναισθήματα, ούτε να γεννήσει προβληματισμό, δεν έχει καλλιτεχνική πρόθεση. Απλά προσπαθεί να δημιουργήσει εικόνες που αντικατοπτρίζουν την κατανόησή της για το σύνολο δεδομένων με τα οποία εφοδιάστηκε. Η όποια ανθρώπινη παρέμβαση γίνεται μόνο εκ των υστέρων».

Με το επίκαιρο και ευαίσθητο θέμα της αποκαλούμενης Τεχνητής Νοημοσύνης καταπιάστηκε η εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο θεατράκι, στο Στέκι Πολιτισμού. Τίτλος της, «Από τον καλλιτέχνη στον αλγόριθμο;».

Η Μυρτώ Πετάση, μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ και επικεφαλής της Επιτροπής Πολιτισμού του ΚΣ, έθεσε μια σειρά από ερωτήματα γύρω από τη σχέση Τέχνης και Τεχνητής Νοημοσύνης, δίνοντας τη «σκυτάλη» στην Ελένη Μηλιαρονικολάκη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνη του Τμήματος Πολιτισμού της ΚΕ, για την κεντρική εισήγηση.

Η ομιλία της Ελ. Μηλιαρονικολάκη ήταν αναλυτική, θίγοντας μια σειρά ζητήματα. Λόγω χώρου, επιλέγουμε να σταθούμε σε δύο ερωτήματα που έθεσε. Ολόκληρη η ομιλία της δημοσιεύεται στο πόρταλ «902.gr».

Αυτή η ικανότητα δεν υπήρχε από την αρχή στον άνθρωπο, δεν ανήκει στο DNA του. Ξεκίνησε να αναπτύσσεται από τη στιγμή που άρχισε με άλλους ανθρώπους μέσα από την κοινή εργασιακή τους δραστηριότητα να παράγουν οι ίδιοι τα αναγκαία αγαθά για την επιβίωσή τους.

Στον κάθε ξεχωριστό άνθρωπο γεννιέται μέσα από την επαφή του με την πνευματική ζωή της κοινωνίας - που υπάρχει πριν από αυτόν και του μεταβιβάζεται με τη γλώσσα - και εξελίσσεται διαρκώς μέσα από τη δραστηριότητά του, την επαγγελματική εργασία, την πολιτική δράση, την ενεργή συμμετοχή του στο μαζικό κίνημα, την πολιτιστική ζωή και άλλους τομείς (...)

Δεν είναι ο εγκέφαλος που σκέφτεται, αλλά ο άνθρωπος με τη βοήθεια του εγκεφάλου, ο άνθρωπος ως κοινωνικό είδος, κοινωνικό ον, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, ο άνθρωπος ως το σύνολο των κοινωνικών του σχέσεων, κατά τη βαθιά διατύπωση του Μαρξ.

Η Τεχνητή Νοημοσύνη φαίνεται τελικά πως δεν μπορεί να αποκτήσει συνείδηση, επομένως δεν θα μπορεί να αποκτήσει ούτε φαντασία, καθώς αυτή δεν ξεπηδά από τη θεωρία των πιθανοτήτων ή ένα σύστημα νευρώνων ειδικά κατασκευασμένων για να παράγουν ποίηση, μουσική, γλυπτική. Βασίζεται στη σχέση του ανθρώπου με την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα όμως που ο καλλιτέχνης τη βλέπει με ένα άλλο μάτι, σαν να τη βλέπει για πρώτη φορά, χωρίς στήριγμα στην έτοιμη, την κοινά παραδεκτή περιγραφή της. Ετσι μπορεί να γεννήσει το απροσδόκητο, το μοναδικό, το νέο.

Θα έλεγε κανείς ότι φαντασία είναι η ατομική παρέκκλιση από τον κανόνα και η ατομικότητα είναι ένα από τα ειδοποιά χαρακτηριστικά της Τέχνης γι' αυτό και αποτελεί μέτρο αξιολόγησης της αισθητικής αξίας ενός έργου. Αυτήν όμως την ατομικότητα, αυτό το ανεπανάληπτο και μοναδικό της ανθρώπινης προσωπικότητας, το πιθανότερο είναι πως δεν θα μπορέσει να την αποκτήσει η Τεχνητή Νοημοσύνη, γιατί δεν την έχουν τα μαθηματικά, δεν την έχουν οι θετικές επιστήμες, στις οποίες, σε αντίθεση με την Τέχνη που είναι ατομική και υποκειμενική, επιδιώκουν την αυστηρή αντικειμενικότητα (...)

Τα συναισθήματα, πάλι, δεν εκκρίνονται από τον εγκέφαλο. Εμφανίζονται μέσα από τις σχέσεις των ανθρώπων με τη φυσική και κοινωνική πραγματικότητα, μέσα από τις σχέσεις τους με άλλους ανθρώπους. Το συναίσθημα, περισσότερο ίσως από την επιστημονική γνώση, είναι αυτό που παρακινεί σε μεγάλες πράξεις τους ανθρώπους. Για να παλέψεις για κάτι χρειάζεται να το αγαπάς και να μισείς ό,τι είναι ενάντια σ' αυτό που για χάρη του αγωνίζεσαι. Για να παλέψεις για την απελευθέρωση του ανθρώπου από την εκμετάλλευση, χρειάζεται να ραγίζει η καρδιά σου μπροστά στη δυστυχία των ανθρώπων και να νιώθεις αποστροφή για όσους και ό,τι την προκαλεί. Τα ανώτερα ανθρώπινα συναισθήματα βρίσκονται πίσω από όλα αυτά τα ακατανόητα και αδιανόητα σήμερα για τους περισσότερους ανθρώπους μεγαλειώδη κατορθώματα στην ιστορία μας (...)

Η Τέχνη, χωρίς καθόλου να υποτιμούμε τον ρόλο της στην καλλιέργεια της ανθρώπινης νοημοσύνης, είναι το βασίλειο του συναισθήματος. Στην Τέχνη εκδηλώνεται με τη μεγαλύτερη ένταση, πληρότητα και σαφήνεια η ανθρώπινη ευαισθησία. Στην Τέχνη καταφεύγουμε στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μας - "Οταν χτυπάει ο κεραυνός, τραγούδι εσύ να λες", λέει ένας στίχος του Γκάτσου - γιατί η Τέχνη μπορεί με θετικά συναισθήματα να εξουδετερώσει τα αρνητικά, όπως τον φόβο, τον ψυχικό πόνο, την απογοήτευση, ή πάλι ένα αρνητικό συναίσθημα να το "τραγουδήσει" για να το μαλακώσει, να το καταλαγιάσει. Αρκεί μόνο να σκεφτούμε πόσα τραγούδια και θούριοι γράφτηκαν στην Κατοχή από καλλιτέχνες της ΕΑΜικής Αντίστασης. Αρκεί να σκεφτούμε ότι οι μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού με το ένα χέρι κρατούσαν το βιβλίο και με το άλλο το Μάουζερ, το όπλο τους. Μπορεί να μην είχαν ψίχα ψωμί στο σακίδιο, όμως πάντα είχαν μαζί τους ένα βιβλίο. Αρκεί να σκεφτούμε ότι στις φυλακές και τις εξορίες γράφτηκαν εκατοντάδες ποιήματα, τα περισσότερα από αγωνιστές που δεν είχαν επαγγελματική σχέση με την ποίηση, δημιουργήθηκαν πίνακες ζωγραφικής και γλυπτά, ανέβηκαν θεατρικές παραστάσεις (...)

Ας φανταστούμε τώρα μια μηχανή που κατασκευάζεται, ελέγχεται, προγραμματίζεται και εκπαιδεύεται μέσα στα άδυτα της "Google" ή της "Amazon" να παράγει ποίηση που θα παρακινεί τους Παλαιστίνιους να συνεχίσουν τον αγώνα για τη λευτεριά τους. Στην Τεχνητή Νοημοσύνη δεν είναι δυνατό να υπάρχει αντικειμενικότητα. Η αμεροληψία της είναι τόση, όση η αμεροληψία των δεδομένων που κάτω από την καθοδήγηση των ιδιοκτητών της συλλέγονται στα ψηφιακά κέντρα και εισέρχονται στο δίκτυο της Τεχνητής Νοημοσύνης, των κριτηρίων και των σκοπών που καλείται να εξυπηρετήσει. Ακόμη και τα αξιώματα, οι υποθέσεις, οι παραδοχές των επιστημόνων κατά τον σχεδιασμό και τη μελέτη των συστημάτων έχουν ταξικότητα, γιατί στη συνείδησή τους επικρατούν οι κυρίαρχες αντιλήψεις στην κοινωνία.

Βεβαίως, η σχέση κοινωνικού και βιολογικού στη διαμόρφωση του ανθρώπινου ψυχισμού είναι ένα σύνθετο θέμα, γύρω από το οποίο υπάρχει συζήτηση και προβληματισμός, που θα είναι χρήσιμο να τη συνεχίσουμε.

Γι' αυτό ας υποθέσουμε πως παρ' όλα όσα ειπώθηκαν μέχρι εδώ για τον κοινωνικό καθορισμό του ανθρώπινου ψυχισμού, οι επιστήμονες θα κατορθώσουν να απαγκιστρωθούν από τη νεοθετικιστική κοσμοθεωρία τους, σύμφωνα με την οποία όλα τα αντικείμενα και τα κοινωνικά φαινόμενα μπορούν να αναχθούν στα μαθηματικά, στις θετικές επιστήμες γενικότερα και να παρασταθούν με μαθηματικούς τύπους και θεωρήματα. Ας υποθέσουμε ότι θα πραγματοποιηθεί ένα άλμα στη σκέψη τους, που θα τους επιτρέψει να κατασκευάσουν τεχνητά μια νοημοσύνη στο επίπεδο της ανθρώπινης και πάνω απ' αυτή.

Πέρα από το αναμφισβήτητο γεγονός ότι οι άνθρωποι θα είναι πάλι αυτοί που θα πραγματοποιήσουν ένα τόσο μεγάλο επιστημονικό κατόρθωμα, το ζητούμενο της εποχής μας όμως δεν είναι αυτό. Να κάνουμε τις μηχανές πιο έξυπνες από τον άνθρωπο, αλλά τον άνθρωπο ακόμη πιο ικανό και έξυπνο ώστε να μπορεί να ορίσει όχι μόνο τις μηχανές αλλά ολόκληρο το σύστημα της κοινωνικής παραγωγής και τον εαυτό του».

Στον χώρο του Πολιτισμού δεν μπορούμε να μη μνημονεύσουμε δύο συντρόφους μας που έδωσαν όλη τους την ψυχή για να στεριώσει και να αναπτυχθεί αυτός ο θεσμός, τον Περικλή Δουραμάνη και τον Γιάννη Σκαρπερό. Ετσι, η αναφορά της Ελένης Μηλιαρονικολάκη στους δύο συντρόφους, στην αρχή της ομιλίας της, σκεπάστηκε από ένα δυνατό και παρατεταμένο χειροκρότημα.

«Ο Περικλής Δουραμάνης σχεδίαζε και συντόνιζε τις εργασίες για όλες τις εικαστικές παρεμβάσεις στον χώρο, από το 1ο Φεστιβάλ και για 17 χρόνια. Τα γιγαντοπανό του Φεστιβάλ ήταν τότε χειροποίητα και στη δημιουργία τους συμμετείχε ολόκληρη η ΚΟΒ Εικαστικών, που εργαζόταν για μήνες, πρώτα σε μια αποθήκη για να τα ζωγραφίσει και έπειτα στο συνεργείο για να τοποθετηθούν στον χώρο. Ο σύντροφος Περικλής ήταν μια ζωντανή απόδειξη ότι ο καλλιτέχνης εργάζεται με την πραγματικότητα για να κάνει την πραγματικότητα πιο όμορφη.

Ο άλλος είναι ο Γιάννης Σκαρπερός, που υπήρξε και μέλος του Τμήματός μας, του Τμήματος Πολιτισμού της ΚΕ. Ο σύντροφος Σκαρπερός, παίρνοντας τη σκυτάλη από τον Περικλή, αξιοποίησε σε αυτήν την τέχνη, αυτόν τον κοπιαστικό συνδυασμό καλλιτεχνικής - χειρωνακτικής εργασίας, συνεργεία από συντρόφους της ΚΝΕ, που με την υπομονή, την αφοσίωση και την αγάπη του δασκάλου φρόντιζε να τους μυήσει στα μυστικά της. Ελεγε συχνά ότι εμείς θα πρέπει πάντα να φροντίζουμε για τη συνέχειά μας, να μη φαινόμαστε μοναδικοί και αναντικατάστατοι. Ο σύντροφος Γιάννης ήταν ξεχωριστός, γιατί εκτός από τις γνώσεις και τις πολύπλευρες ικανότητες κάθε εικαστικού, είχε και βαθιά θεωρητική μαρξιστική μόρφωση. Σε αυτόν χρωστάμε τις πρώτες κατευθύνσεις για τη θεωρητική επεξεργασία των θεμάτων της Τέχνης...», ανέφερε χαρακτηριστικά η Ελ. Μηλιαρονικολάκη.

Και αυτός ο θαυμασμός γίνεται ακόμα μεγαλύτερος όταν περιδιαβεί κανείς τη μεγάλη υπαίθρια εικαστική έκθεση που βρίσκεται στο Στέκι Πολιτισμού, έξω από το θεατράκι.

Με συντονισμένη δουλειά η Επιτροπή Πολιτισμού του ΚΣ της ΚΝΕ, η Κομματική Οργάνωση Εικαστικών του ΚΚΕ και η Οργάνωση Βάσης φοιτητών της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών κατάφεραν να απευθυνθούν σε δεκάδες εικαστικούς όλων των ηλικιών: Από φοιτητές της ΑΣΚΤ μέχρι τους καθηγητές της σχολής τους. Από εικαστικούς που τώρα κάνουν τα πρώτα βήματα τους στον χώρο, βιώνοντας στο πετσί τους τους πολλαπλούς αποκλεισμούς και τα εμπόδια που μπαίνουν στη σχέση τους με το κοινό στην έκθεση της δουλειάς τους, μέχρι καταξιωμένους καλλιτέχνες που με την παρουσία τους τιμούν αυτήν την προσπάθεια.

Το θέμα της έκθεσης, «Με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον», όπως φάνηκε και από τη συμμετοχή και από την ποιότητα των έργων, ενέπνευσε τους δημιουργούς. Εμπνέει όμως και όλους εμάς που «χαθήκαμε» στους διαδρόμους της έκθεσης, αντικρίζοντας έργα που μας πεισμώνουν, που βεβαιώνουν ότι ο κόσμος είναι όμορφος και το μέλλον σίγουρο...

Απέναντι ακριβώς από την έκθεση βρίσκονται και τα εκθέματα των τοιχογράφων Atek, Lune 82, Spent 1, οι οποίοι μέσα στο Φεστιβάλ δημιούργησαν τρία έργα εμπνευσμένα από τη μεγάλη γιορτή της νεολαίας και τους αγώνες.

RIZOSPASTIS

Για τις εξελίξεις στην Ελλάδα, τη δράση του ΚΚΕ και τις θέσεις του για τις εσωτερικές και διεθνείς εξελίξεις ενημέρωσε τις ξένες αντιπροσωπείες ο Ελισαίος Βαγενάς, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ.

Στη συνάντηση συμμετείχαν επίσης ο Γιώργος Μαρίνος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ και βουλευτής του Κόμματος, και ο Κώστας Παπαδάκης, μέλος της ΚΕ και ευρωβουλευτής του Κόμματος.

Εισαγωγικά ο Ελ. Βαγενάς καλωσόρισε τους δεκάδες εκπροσώπους των νεολαιίστικων κομμουνιστικών και αντιιμπεριαλιστικών οργανώσεων, που παλεύουν ενάντια στα μονοπώλια και στο σάπιο εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα, για τα δικαιώματα των εργαζομένων και της νεολαίας, για την υπόθεση της εργατικής εξουσίας, του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Ιδιαίτερα καλωσόρισε τις οργανώσεις από την μαρτυρική Παλαιστίνη, που εδώ και σχεδόν έναν χρόνο υφίσταται τη βάρβαρη και γενοκτονική επίθεση του κράτους - δολοφόνου του Ισραήλ, τονίζοντας πως οι κομμουνιστές της Ελλάδας εκφράζουμε την αμέριστη στήριξή μας και την αλληλεγγύη μας στον λαό της Παλαιστίνης και στον αγώνα του για να αποκτήσει το δικό του κράτος, τη δική του πατρίδα.

RIZOSPASTIS

Ο Ελ. Βαγενάς αναφέρθηκε στον πρωταγωνιστικό ρόλο που παίζει το ΚΚΕ στην ανάπτυξη και οργάνωση σημαντικών εργατικών - λαϊκών και νεολαιίστικων αγώνων, στις σημαντικές ιδεολογικοπολιτικές μάχες που δίνει ενάντια στα αστικά κόμματα, στο κράτος, στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και ευρύτερα τις αντιδραστικές αντιλήψεις που προσπαθούν να καλλιεργήσουν μέσα στον λαό.

Εδωσε ορισμένα συγκεκριμένα στοιχεία και παραδείγματα από τους εργατικούς και νεολαιίστικους αγώνες στην Ελλάδα, ενώ ενημέρωσε και για τα αποτελέσματα των πρόσφατων ευρωεκλογών, όπου σημειώθηκε παραπέρα ενίσχυση των θέσεων του ΚΚΕ.

Τόνισε πως εδώ και μεγάλο διάστημα βασικό μέτωπο της πάλης του ΚΚΕ αποτελεί η σταθερή εναντίωση και η πολύμορφη δράση ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, που μαίνονται στην ευρύτερη περιοχή, όπως και ενάντια στη συμμετοχή της Ελλάδας σε αυτούς στο πλευρό του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού.

RIZOSPASTIS

Τέλος, σημείωσε πως το ΚΚΕ καταθέτει τη δύναμη που του δίνει ο λαός για να οργανωθεί η πάλη ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, για τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, για την ανατροπή του συστήματος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και την οικοδόμηση της νέας σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας.

Ακολούθησε πλούσια συζήτηση, πάνω σε ερωτήσεις που έθεσαν αντιπρόσωποι των νεολαιίστικων οργανώσεων, μεταξύ άλλων αναφορικά με την πείρα από τη δράση των κομμουνιστών στην Ελλάδα στο εργατικό - συνδικαλιστικό και το φοιτητικό κίνημα, καθώς και αναφορικά με τις εξελίξεις και τις διεργασίες στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, τη στάση αστικών κυβερνήσεων σχετικά με το Παλαιστινιακό κ.ά.

Στο κλείσιμο της συζήτησης παρέμβαση έκανε ο Γ. Μαρίνος. Με αφορμή και ερωτήματα που τέθηκαν για την πείρα από τη συμβολή του ΚΚΕ στην ανάπτυξη σημαντικών αγώνων και την ενίσχυση θετικών διεργασιών στις συνειδήσεις του λαού και της νεολαίας, ανέδειξε τον καθοριστικό ρόλο που έχει η επεξεργασία της προγραμματικής αντίληψης του Κόμματος σε επαναστατική κατεύθυνση στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης στην Ελλάδα και στη συμβολή του ΚΚΕ στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα. Στάθηκε επίσης σε ζητήματα της πάλης για το δίκιο του παλαιστινιακού λαού, απέναντι στη στάση των αστικών δυνάμεων και σε αυταπάτες που επιχειρούν να καλλιεργήσουν ορισμένες από αυτές, ιδιαίτερα δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού.