Παναγιώτης Πολίτης

Είμαι 42 ετών, το έχω ακούσει να το συζητούν οι εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ και οι κάτοικοι στα ΛΑΡΚΟχώρια από πολύ μικρή ηλικία, έχω διαβάσει και συνεχίζω να ακούω διηγήσεις από ανθρώπους εργάτες της μεγάλης απεργίας το 1977. Κάποιοι μάλιστα έχουν αρχείο τα τότε ημερήσια φύλλα του «Ριζοσπάστη».

5 χρόνια κινητοποιήσεις στη ΛΑΡΚΟ, κάθε μέρα, ο «Ριζοσπάστης» έχει ανταπόκριση και οι σημερινοί εργάτες έχουν το δικό τους αρχείο.

Αυτός είναι ο «Ριζοσπάστης», η ενημέρωση και παράλληλα ο καθοδηγητής της εργατικής τάξης. Προβάλλει τους αγώνες των εργαζομένων και παράλληλα δείχνει τον δρόμο μέχρι τη ριζοσπαστική λύση των προβλημάτων.

Στις σελίδες του, γράφεται η Ιστορία του κινήματος, η Ιστορία του κόμματος της εργατικής τάξης, η δική μας Ιστορία.

Νόμιμος ή παράνομος, ήταν, είναι και θα είναι πάντα και για πάντα η εφημερίδα που καλεί τους προλετάριους όλων των εθνών να ενωθούν.

Ζήτω ο «Ρίζος».

RIZOSPASTIS

Γιάννης Νιβορλής

Πάντα στο πλευρό των εργαζομένων, να στηρίζει και να προβάλλει τους αγώνες τους. Μαχητικά, με επιχειρήματα, να φωτίζει τον δρόμο που πρέπει να βαδίσουν οι εργαζόμενοι, για να αποκρούσουν την επίθεση της εργοδοσίας, να κερδίσουν νέες κατακτήσεις, να απαλλαγούν από τα δεσμά της εκμετάλλευσης.

Οι εργαζόμενοι του κλάδου των εμφιαλωμένων ποτών νιώσαμε και νιώθουμε στον «Ριζοσπάστη» τον σταθερό συμπαραστάτη και σύμμαχό μας.

Αποστόλης Κυπραίος

Μία από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις του εργατικού κινήματος στη χώρα μας.

Μέσα από πολυετείς, δίκαιους και σκληρούς αγώνες, η εργατική τάξη, ο λαός, κατακτά τη δυνατότητα να έχει τη δική του φωνή στη νόμιμη ενημέρωση, απέναντι στη συμβιβασμένη, υποταγμένη στο αστικό κράτος, δημοσιογραφία.

Συνοδοιπόρος, προπαγανδιστής, οργανωτής, η δική μας φωνή, στους αγώνες των ναυτεργατών, απ' άκρη σε άκρη στην Ελλάδα και σε κάθε λιμάνι του κόσμου, για εμάς τους ναυτεργάτες.

Φέτος, που συμπληρώνονται 50 χρόνια μαχητικής παρουσίας στη διεκδίκηση των συμφερόντων της εργατικής τάξης, ενάντια στη βαρβαρότητα των εφοπλιστών, των μονοπωλίων, του ιμπεριαλισμού, ευχόμαστε στον «Ριζοσπάστη» να συνεχίσει να αποτελεί καθημερινό στήριγμα και του τελευταίου ναυτεργάτη, του τελευταίου εργάτη, μέχρι την εκπλήρωση του ιστορικού ρόλου της τάξης μας.

Γιάννης Τασιούλας

Η δύναμη να κατακτάμε και να κατανοούμε την πείρα και τα συμπεράσματα της πάλης, ως παρακαταθήκη για την οργάνωση νέων πιο μαζικών, μαχητικών, καλύτερα προετοιμασμένων αγώνων.

Είναι η εφημερίδα που προβάλλει μαχητικά τις μεγάλες αλήθειες για τη ζωή, τη δουλειά και την προοπτική που έχουν ανάγκη οι άνθρωποι του μεροκάματου, του μόχθου, για έναν κόσμο χωρίς καπιταλιστική εκμετάλλευση, φτώχεια, πολέμους και προσφυγιά, με τους εργάτες να κουμαντάρουν τον πλούτο που παράγουν.

Ο «Ριζοσπάστης» είναι η εφημερίδα μας. Γι΄ αυτό και μεις θα συμβάλουμε με όλες μας τις δυνάμεις να γίνει όπλο στα χέρια όλο και περισσότερων εργατών.

RIZOSPASTIS

Γιώτα Ταβουλάρη

Το Οργανο της ΚΕ του Κόμματός μας, πολύτιμο εργαλείο στην ταξική πάλη, και όταν ο αντίπαλος επιδεικνύει το καρότο και όταν κραδαίνει το μαστίγιο!

Σάρκα από τη σάρκα των εργατών και των βιοπαλαιστών, σε συνθήκες είτε βαθιάς παρανομίας, είτε αστικής νομιμότητας, βρίσκεται σταθερά στην πρώτη γραμμή, αναδεικνύοντας τα προβλήματα και τη ζωή της εργατικής τάξης μέσα κι έξω από τον χώρο δουλειάς, προβάλλοντας και στηρίζοντας τους αγώνες και τις διεκδικήσεις της, διαφωτίζοντας και καθοδηγώντας την να εκπληρώσει το ιστορικό της καθήκον για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και τη σοσιαλιστική οικοδόμηση!

Κώστας Τζέλλας

Και η φωνή σου, η διαμαρτυρία σου, ο αγώνας σου για την επιβίωση να μην ακούγονται πουθενά. Ενα πέπλο σιωπής να έχει απλωθεί παντού. Κι όταν κάτι γράφεται ή ακούγεται στα ΜΜΕ, τις περισσότερες φορές να είναι για να διαστρεβλώσει τις διεκδικήσεις σου, να συκοφαντήσει τον αγώνα σου, να παραπλανήσει και να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη και να σε φέρει σε αντιπαράθεση με τα άλλα λαϊκά στρώματα, τους εν δυνάμει συμμάχους σου.

Και μέσα σ' αυτή τη μαυρίλα να ξεπροβάλλει ένα φως. Μια εφημερίδα που πάντα είναι με τη δική σου πλευρά. Με τους βιοπαλαιστές αγρότες και κτηνοτρόφους. Που πάντα προβάλλει σε περίοπτη θέση τις δίκαιες διεκδικήσεις μας, υποστηρίζει τους αγώνες μας, τα βάζει με τις κυβερνήσεις που μας πολεμούν.

Αυτός είναι ο «Ριζοσπάστης». Οι δημοσιογράφοι του δεν φεύγουν ούτε λεπτό από τα μπλόκα. Μαζί μας στο κρύο, στην υγρασία. Μοιράζονται τις δικές μας αγωνίες, στενοχωριούνται μαζί μας για τις κυβερνητικές αρνήσεις να ικανοποιήσουν τα αιτήματά μας, χαίρονται μαζί μας όταν ο αγώνας έχει κάποια θετικά αποτελέσματα.

Το ίδιο έκανε ο «Ριζοσπάστης» κι όταν ο «Daniel» έπνιξε τα χωριά μας, τους συγχωριανούς μας, τα σπίτια μας, τα ζώα μας, τα χωράφια μας. Δίπλα μας βρίσκεται κι όταν, μαζί με τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα, αγωνιζόμαστε για να φέρουν γιατρούς στα Κέντρα Υγείας και στα νοσοκομεία, για να μην κλείσουν τα σχολειά, για ν' αυξηθούν οι συντάξεις των γερόντων.

Ο «Ριζοσπάστης» είναι το δικό μας αποκούμπι, το δικό μας «όπλο». Δεν ευχόμαστε απλώς να συνεχίσει αυτήν την πορεία του, υποσχόμαστε ότι θα κάνουμε ό,τι μπορούμε να βοηθήσουμε σ' αυτό.

Μαρία Παπαγιάννη

εμείς που μετρήσαμε τη θάλασσα σταγόνα τη σταγόνα

εμείς που χαράξαμε τα χνάρια μας πλάι στη βροχή

για να στεριώσουμε τούτο το γεφύρι στις δυο άκρες του ορίζοντα»

Γιάννης Ρίτσος

Και να που συμπληρώθηκαν 50 χρόνια από τότε που ο «Ριζοσπάστης» επανακυκλοφόρησε νόμιμος και είναι σίγουρα μια μεγάλη ιστορική νίκη για όλο τον κόσμο που πιστεύει πως οι φωνές και οι αγώνες δεν αλυσοδένονται. Μια νίκη για όσους πάλεψαν «να συντηρήσουν φωλιές νερού μέσα στις φλόγες» στα δύσκολα χρόνια της δικτατορίας, τα μετεμφυλιακά χρόνια, τα χρόνια της παρανομίας. Μια μεγάλη νίκη για όλους τους ανθρώπους που μάτωσαν, που άνοιξαν δρόμους και δεν σταμάτησαν να ονειρεύονται μια πιο δίκαιη κοινωνία.

Οδυσσέας Ιωάννου

Ο ήχος των γραφομηχανών σε αυτό το πολύβουο εργαστήρι λέξεων που δεν σταματούσε σχεδόν ποτέ, οι συζητήσεις, οι αγωνίες των χρονικών περιορισμών, και τα γέλια, ήταν μία καθημερινότητα που για έναν πολύ νέο άνθρωπο λειτουργούσε σαν ένα μεγάλο σχολείο δημιουργικότητας αλλά και ονείρου. Πάνω από δώδεκα ώρες την ημέρα, γιατί το ήθελα, γιατί ήταν ένας κόσμος που δεν είχα φανταστεί πως θα μπω από αυτήν την ηλικία. Μία ανοιχτή στον κόσμο εφημερίδα που μαζί της απλωνόμασταν στον κόσμο κι εμείς.

Δρ Χρήστος Ηλ. Κολοβός

Να τον πάμε στο παλάτι

Να πουλάει "Ριζοσπάστη"

Κι ό,τι άλλο τον προστάξ' η εργατιά».

(στον σκοπό του «Γιούπι για...»)

Πρώτα άκουσα αυτό το τραγουδάκι από τη γιαγιά μου την ΕΠΟΝίτισσα, κατόπιν, έμαθα ορθογραφία καθ' υπαγόρευσιν και ανάγνωση από τον «Ρίζο». Στα 24 μου πρωτοδημοσίευσα ολοσέλιδο κείμενο στον «ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ». Μεγάλη τιμή και υπερηφάνεια. Συνεργάζομαι πάνω από 20 χρόνια, γράφοντας απλά και επιστημονικά για τον Λαό.

Εύχομαι στα 100χρονά του να ξαναευχηθώ! Να παραμείνει καθημερινός, πολυσέλιδος, αληθινός, αγωνιστικός, να ενημερώνει και να μορφώνει σωστά και με σεβασμό, όπως πάντα, κάθε επιστήμονα, διανοούμενο, εργάτη, αγρότη, νέο, καλλιτέχνη.

Για την 50ή επέτειο της νόμιμης επανέκδοσης, συνδικαλιστές από διάφορους χώρους και άνθρωποι των Γραμμάτων και των Τεχνών μάς τιμούν με τα όμορφα λόγια και τις ευχές τους. Τους ευχαριστούμε από καρδιάς, με τη δέσμευση ότι θα δίνουμε πάντα τον καλύτερό μας εαυτό, για να στέκεται η εφημερίδα του Κόμματός μας στο ύψος των καιρών και των αναγκών, για το δίκιο και τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων, του λαού, της νεολαίας! Ο «Ριζοσπάστης» θα δώσει συνέχεια με νέες δηλώσεις τις επόμενες μέρες.

Ελένη Γερασιμίδου

Δηλαδή μεγάλωσα αρκετά και δεν το κατάλαβα; Τι μου λες τώρα; Χτες δεν ήταν που πρωτοπήρα στα χέρια μου το τιμημένο φύλλο, το επίσημο Οργανο του Κόμματός μας, που το 'φεραν συγκινημένοι και περήφανοι οι δικοί μου στο σπίτι, διάπλατα ανοιγμένο να φαίνεται το σφυροδρέπανο, να φαίνεται ο «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ», να φαίνεται από πού βγαίνει και πού απευθύνεται; Και φυσικά μου φαίνεται σαν χτες... μια και... «ο κομμουνισμός είναι η νιότη του κόσμου»!

Γιάννης Καλατζόπουλος

-- Ξύπνα, του λέω, βγήκε ξανά ο «Ριζοσπάστης», κοίτα!

Ανοιξε πονηρά το ένα του μάτι, έβγαλε κάτω απ' το μαξιλάρι του ένα άλλο φύλλο και μου λέει:

-- Σιγά μην περίμενα να μου το πεις εσύ. Πέρασε ο Θεμιστοκλής (ο Υψηλάντης) χαράματα απ' όλα τα τυπογραφεία και μας τον μοίρασε.

-- Και γιατί δε με ξύπνησες όταν ήρθες, να μου τον δείξεις, ρε πατέρα;

-- Για να μη σου στερήσω τη χαρά να τον αγοράσεις, ρε συντροφάκο.

Και τον πήραν τα δάκρυα. Ξέχασα να σας πω ότι ο πατέρας μου μαζί με τον θείο μου τον Νίκο τύπωναν τον «Ριζοσπάστη» της κατοχής, κάτω απ' τη μύτη των Γερμανοτσολιάδων.

Αντε, και στα 100 και βλέπουμε!

Βασίλης Κολοβός

Αυτά τα 50 χρόνια, σταθερά, αταλάντευτα είναι δίπλα στον άνθρωπο, εκεί που πονάει, εκεί που αγωνίζεται, εκεί που μάχεται, εκεί που σφυρηλατεί το μέλλον ανοίγοντας δρόμο για τις μεγάλες λεωφόρους που θα μας οδηγήσουν στην κοινωνία των ανθρώπων. Ετσι, θα συνεχίσει να μεταφέρει ως φωτεινός οδηγητής τη ματωμένη κλωστή της δικής μας ιστορίας στις νέες γενιές που έρχονται ελπιδοφόρα, όμορφα, αποφασιστικά για τη μεγάλη έφοδο.

Χρόνια μας Πολλά, λοιπόν! Είναι ωραία στην κόκκινη παρέα!

Μολύβι στα στήθη των εκμεταλλευτών, ιδιαίτερα όταν με τη μάχη των συντρόφων και πρωτοπόρων εργατών η εφημερίδα πέρναγε τις σιδερόφρακτες πύλες των χώρων δουλειάς.

Καλή δύναμη και υγεία στους συντρόφους συντελεστές της εφημερίδας, για δυναμική συνέχεια.

Πάντα μαζί στις επιτυχίες αλλά και στις δύσκολες στιγμές. Συνεχίζουμε μέχρι την τελική νίκη!

Πενήντα χρόνια νόμιμης (και άλλα εξήντα παράνομης) έκδοσης, αγγελιοφόρος για την οργάνωση της πάλης της τάξης μας, του σωματείου, της σχολής, της γειτονιάς.

Πενήντα χρόνια εκεί που συμβαίνουν όλα και κινούνται τα πάντα.

Ο «Ριζοσπάστης», ένα ζωντανό ντοκουμέντο της τάξης του.

Και σε άλλα πενήντα.

Ο «Ριζοσπάστης» αποτελεί το απαραίτητο εφόδιο κάθε συνδικαλιστή, κάθε συνδικάτου. Η μελέτη του θωρακίζει απέναντι στην επικοινωνιακή επίθεση που δέχεται η εργατική τάξη από αστικό κράτος, εργοδότες, κάθε είδους δυνάμεις, που θέλουν να μας παραπλανήσουν, να μας κρατήσουν στο σκοτάδι, καλλιεργώντας ηττοπάθεια και συμβιβασμό.

Ηταν και είναι η εφημερίδα που παρακολούθησε και κατέγραψε επίσης, από την πρώτη στιγμή, την προσπάθεια αλλαγής σελίδας στο Εργατικό Κέντρο της Πάτρας, ώστε αυτό να αποτελεί σήμερα το πραγματικό αποκούμπι των εργαζομένων, να δίνει δύναμη στα σωματεία, να πρωταγωνιστεί για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν γενικότερα τα λαϊκά στρώματα.

Η καθημερινή μελέτη του «Ριζοσπάστη» αποτελεί αναντικατάστατο κομμάτι της δουλειάς μας, καθώς ενημερωνόμαστε τεκμηριωμένα για όλες τις εξελίξεις που αφορούν την εργατική τάξη και τον λαό γενικότερα.

Τα 50 χρόνια της νόμιμης κυκλοφορίας του, να ΄ναι η αρχή για αντίστοιχη και ακόμη πιο δυναμική πορεία στο μέλλον!

Γιώργος Κεντρωτής

Παιδί 16 ετών ήμουν, μαθητής στο εξατάξιο Γυμνάσιο της Νεμέας. Ηλιόλουστη μέρα του Σεπτέμβρη - θυμάμαι - αργά το μεσημέρι, άκουσα κάτω από το σπίτι μας, στην κεντρική οδό Δερβενακίων, τη γνωστή φωνή του κυρ-Μανόλη, του εφημεριδοπώλη, να διαλαλεί: «Το "Βήμα", τα "Νέα", "Ακρόπολις", "Απογευματινή", "Βραδυνή", ο "Ριζοσπάστης"! Ξανακυκλοφόρησε ο "Ριζοσπάστης"! "Φως", "Αθλητική Ηχώ"! Ξανακυκλοφόρησε ο "Ριζοσπάστης!"». Διαλαλούσε με τόση συγκίνηση την επανέκδοση του «Ριζοσπάστη», που, αν και άμαθος, ένιωσα ότι κάτι πολύ σημαντικό είχε συμβεί. Γρήγορα έμαθα. Η ΚΕ του ΚΚΕ είχε ξανά το δημοσιογραφικό όργανό της και ο λαός τον ακοίμητο σύντροφο των αγώνων του. Ζήτω ο «Ριζοσπάστης» μας. Ζήτω το ΚΚΕ!

Eurokinissi

Γιώργος Μεράντζας

«Μην καρτεράτε να λυγίσουμε

μήτε για μια στιγμή,

μηδ' όσο στην κακοκαιριά

λυγά το κυπαρίσσι.

Εχουμε τη ζωή πολύ

πάρα πολύ αγαπήσει».

Αιμιλία Υψηλάντη

Στα περίπτερα των δρόμων της Αθήνας κρέμεται μαζί με τις άλλες εφημερίδες ο «Ριζοσπάστης». Σε κάποια από τις σελίδες του υπάρχει ένα δικό μου κείμενο. Το είχα γράψει για τη «Νέα Ελλάδα». Αυτός ήταν ο τίτλος της εφημερίδας που πήγα να δουλέψω, σαν άνεργη ηθοποιός που ζητούσε δουλειά. Και στις 25 Σεπτεμβρίου 1974 είδα το κείμενό μου κάτω από ένα σφυροδρέπανο.

Την ημέρα αυτή πόθοι και οράματα γενεών Ελλήνων γίνονταν πραγματικότητα. Ηταν ημέρα γιορτής.

Δούλεψα για κάποιο διάστημα στον «Ριζοσπάστη» στο καλλιτεχνικό ρεπορτάζ. Τον πρώτο καιρό για μια απλή είδηση έσβηνα και ξαναέγραφα δεκάδες σελίδες. Εζησα σε ένα περιβάλλον γεμάτο από την αύρα ανθρώπων όπως ο Τάκης Αδάμου. Πήρα συνεντεύξεις από φωτισμένους ανθρώπους των Γραμμάτων και έβλεπα με μεγάλη χαρά το μπερεδάκι του Βασίλη Ρώτα να εισβάλλει στο καλλιτεχνικό τμήμα.

Στα γραφεία του «Ριζοσπάστη» ήταν που ο Γρηγόρης Φαράκος με κάλεσε και με ρώτησε αν θα ήθελα να ασχοληθώ με τον δήμο Αθηναίων και να είμαι υποψήφια δημοτική σύμβουλος.

Στα γραφεία του «Ριζοσπάστη» άνοιξαν για μένα δρόμοι γνώσης και ξεκίνησε η ενασχόλησή μου με αυτά που ονομάζουμε κοινά.

Με βοήθησε, επίσης, πολύ και στη σωματική μου δραστηριότητα, μια και πολλά κυριακάτικα πρωινά ανεβοκατέβαινα πολυκατοικίες στο Περιστέρι και σε άλλες γειτονιές μοιράζοντας τον «Ριζοσπάστη»!

Του εύχομαι, τώρα που συμπληρώνει 50 χρόνια, να είναι πάντα κιβωτός διαπαιδαγώγησης νέων δημοσιογράφων και αγωνιστών.

Είχα την τύχη να τον πιάσω στα χέρια μου από την πρώτη στιγμή της έκδοσής του, λόγω της σχέσης της οικογένειάς μου με την Αντίσταση και το κίνημα.

Σε όλα αυτά τα χρόνια, με όλες τις δυσκολίες και τα προβλήματα, ο «Ριζοσπάστης» στάθηκε δίπλα μου. Βοηθός, καθοδηγητής, αναλυτής της καθημερινότητας με τον πρωινό καφέ. Οργανωτής της πάλης της λαϊκής οικογένειας στη δουλειά, στο σχολείο, τη γειτονιά.

Βοήθησε σημαντικά στην οργάνωση της πάλης των αυτοαπασχολούμενων, προβάλλοντας σταθερά τα προβλήματά μας, τις αιτίες που τα γεννούν και τη διέξοδο, δείχνοντας σταθερά το «δάσος».

Στάθηκε και στέκεται άξια σαν κουκουέδικη εφημερίδα.

Η εφημερίδα που για την έκδοση και διάδοσή της, στη διάρκεια δεκαετιών παρανομίας της, διώχτηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, ακόμα και θανατώθηκαν εκατοντάδες κομμουνιστές δεν χρειάζεται ευχές για τα 50 χρόνια της επανέκδοσής της. Ο «Ριζοσπάστης» θα υπάρχει και θα κυκλοφορεί πάντα με τα ταξικά αντιιμπεριαλιστικά και επαναστατικά χαρακτηριστικά του, γιατί πάντα θα υπάρχει το ΚΚΕ.

Γιορτάζουμε τα 50 χρόνια επανέκδοσης του «Ρίζου» με την υπόσχεση για δυνάμωμα της κυκλοφορίας του, για να φθάνει καθημερινά σε περισσότερα χέρια. Είναι απαίτηση των καιρών.

25 Σεπτέμβρη 1974, επιστράτευση, στρατιώτες στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα στην Κομοτηνή, κοντά μεσάνυχτα, συσκότιση, με τραβά από το άρβυλο ο Κώστας Ρουστάνης. Πήγαινε στο ποτάμι στο πυροβόλο του Θεοδόση, έχει την εφημερίδα του Κόμματος. Στη σκηνή με τον αναπτήρα διαβάσαμε την πρώτη σελίδα.

Αργότερα στα εργοστάσια, Καλαμαριά - Θέρμη - Μίκρα, 250 φύλλα καθημερινά. 70 οι εργάτριες στου ΦΩΚΑ, 30 «Ριζοσπάστες» έδιναν η Μαρίκα κι η Ρούλα!

Στη Μόσχα, στην οδό Σαπουνόβα, που ερχόταν ο «Ριζοσπάστης» δυο φορές τον μήνα και πάντα δίπλα ο Τούρκος να του διαβάζουμε τη σελίδα με τα διεθνή και να κρατά σημειώσεις!

Αλλά και στα δύσκολα χρόνια 1989 - '91.

Στην ΕΣΑΚ, στο ΠΑΜΕ, στην ΠΣΟ, στην Ελλάδα και στον κόσμο, 50 χρόνια, να πάρουμε τη γραμμή το πρωί, να στείλουμε την εργατική είδηση το βράδυ.

Πάντα μιλά τη γλώσσα της ταξικής αλήθειας, υπηρετεί τη φωνή της εργατικής τάξης, την πάει πιο μακριά, την κάνει πιο δυνατή, γι' αυτό είναι τεράστια η συμβολή του στην ανάδειξη του αγώνα των εργαζομένων και του λαού.

Επίσης είναι όπλο στην ιδεολογικοπολιτική διαπάλη με τις θέσεις των αστικών και οπορτουνιστικών κομμάτων, στην αντιπαράθεση με τον αντικομμουνισμό, στην οργάνωση της εργατικής - λαϊκής δράσης, στη διαφώτιση ευρύτερων τμημάτων εργαζομένων και λαϊκών στρωμάτων.

Με αυτά τα υλικά φτιάχνονται τα ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη». Αυτές οι καθαρές και σταράτες κουβέντες γεμίζουν τις σελίδες του. Αυτές τις απλές αλήθειες δεν θα τις βρει αλλού. Επομένως, και ο αυτοαπασχολούμενος έχει συμφέρον να έχει τον «Ριζοσπάστη» οδηγό στην ενημέρωσή του, να τον εμπιστεύεται. Διαβάζοντάς τον, μπορεί να διακρίνει έναν ορίζοντα πολύ ευρύτερο από τους τέσσερις τοίχους του μαγαζιού - φυλακής του. Ενα μέλλον πιο ελπιδοφόρο από τη μίζερη προοπτική του καπιταλισμού.

Με τον «Ριζοσπάστη», λοιπόν, κάθε αυτοαπασχολούμενος και τα επόμενα χρόνια!

Ενα όπλο στα χέρια της εργατικής τάξης και των κινημάτων. Αδέσμευτο και ακηδεμόνευτο από το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις, τα αστικά κόμματα και την ΕΕ, αναδεικνύει όλα αυτά που για προφανείς λόγους κρύβουν όλα τα συστημικά ΜΜΕ.

Δείχνει τη διέξοδο που πραγματικά υπάρχει, στα δήθεν αδιέξοδα που καλλιεργούν όλα τα αστικά κόμματα και οι κυβερνήσεις. Τον δρόμο του αγώνα και της διεκδίκησης, υπερασπίζοντας τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα και τις ανάγκες.

Σε αυτήν τη μεγάλη προσπάθεια οφείλουμε όλοι να γίνουμε αρωγοί για τη μεγαλύτερη διακίνησή του, απ' άκρη σ' άκρη σε όλη τη χώρα, σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε μετερίζι.

Πριν ακόμα γνωριστούν οι γεννήτορές μου, ο πατέρας μου είχε συνήθεια να κρατάει όλους τους «ΡΙΖΟΥΣ» από τη μέρα της νόμιμης επανέκδοσής του (25/09/1974). 8 χρόνια μετά από τη μέρα επανέκδοσης και 2 χρόνια μετά το ερωτοκεραυνοβόλημα των γονιών μου στο ΣΕΗ, έρχομαι στη ζωή. Δεν ξέρω πότε σταμάτησε η συλλογή των «ΡΙΖΩΝ»... Πάντως ντοκουμέντα, ανακαλύπτω μεγάλη πια, μόνο για την ημερομηνία γέννησής μου, όπου βρίσκω το συγκεκριμένο φύλλο προφυλαγμένο με ιδιαίτερο τρόπο (σ.σ. στον τίτλο αναγράφεται: Η αλληλεγγύη της ΕΣΣΔ εμψυχώνει τους Παλαιστίνιους - Συνεχίζονται οι πολύνεκρες μάχες). Συγκινημένη συνειδητοποιώ πως δεν είναι τυχαία η σύνδεσή μου με το Παλαιστινιακό. Κάτι θα εντυπώθηκε στη βρεφική μου μνήμη. Ως μαρξίστρια πρέπει να συγκρατήσω όποια «μεταφυσική» μου ανησυχία, μα ως ονειροπόλα ηθοποιός είμαι πεπεισμένη πως τη στιγμή που ακούστηκε η πρώτη μου κραυγή ζωής την ίδια στιγμή ακούστηκε η τελευταία κραυγή ενός παιδιού στην Παλαιστίνη... Τα ηχητικά τους κύματα συναντήθηκαν κάπου πάνω απ' τη Μεσόγειο κι εκεί συμφώνησαν η πρώτη κραυγή να ζητάει όσο ζει τη δικαίωση της τελευταίας.

Και τα «ψυχροπολεμικά» χρόνια περνούν και φτάνουμε σε αυτά της αντεπανάστασης, λίγο πριν κλείσουμε τα 10, με γονείς «μουδιασμένους» που δεν κατάφεραν να μας εξηγήσουν και πολλά αλλά παρ' όλα αυτά κράτησαν ΨΗΛΑ ΤΗ ΣΗΜΑΙΑ, όπως προέτρεπε το πρωτοσέλιδο του «ΡΙΖΟΥ» στις 28/12/1991. Ο τίτλος του, «ΕΛΠΙΔΑ η πάλη των λαών», θα χαραχτεί στην παιδική μου μνήμη, θα γίνει φάρος της εφηβικής επαναστατικότητας και της μετέπειτα ενήλικης ταξικής μου συνείδησης.

RIZOSPASTIS

Με την έκδοση που κρατάει στα χέρια του ο αναγνώστης θα ταξιδέψει σε βασικούς σταθμούς της υπερ-εκατοντάχρονης Ιστορίας της εφημερίδας, σε συνθήκες νόμιμης κυκλοφορίας και παρανομίας. Ιστορία ταυτισμένη με τη δράση του ΚΚΕ και την ανάπτυξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος.

Ξεχωρίζουμε, επίσης, το «μαρτυρολόγιο» του «Ριζοσπάστη», με το οποίο κλείνει η έκδοση. Η συμπλήρωσή του βρίσκεται σε εξέλιξη και θα επανέλθουμε, τιμώντας όλους εκείνους που τίμησαν και με τη ζωή τους τον τίτλο του κομμουνιστή δημοσιογράφου.

Η επετειακή αυτή έκδοση απευθύνεται στους νέους κυρίως συντρόφους του Κόμματος και της ΚΝΕ, στους νεότερους αναγνώστες του «Ριζοσπάστη». Στόχο έχει να τους φέρει σε επαφή με την ηρωική Ιστορία της εφημερίδας μας, που είναι δεμένη με την Ιστορία του ΚΚΕ και του εργατικού - λαϊκού κινήματος στη χώρα μας και να αποτελέσει έναυσμα για βαθύτερη μελέτη.

Ο αναντικατάστατος ρόλος της εφημερίδας μας επιβεβαιώνεται διαχρονικά, σε κάθε ιστορική περίοδο, νόμιμης ή παράνομης κυκλοφορίας του «Ριζοσπάστη». Επιβεβαιώνεται και σήμερα, που η όξυνση των αδιεξόδων από την αντιλαϊκή πολιτική και η γενικευμένη πολεμική προπαρασκευή από τα αντίπαλα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα βάζουν πιο ψηλά τον πήχη για το Κόμμα μας στην ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση.

Για να αναδεικνύεται πειστικά και να τεκμηριώνεται η αναγκαιότητα της πρότασης διεξόδου του ΚΚΕ, η επικαιρότητα της πάλης για τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό, ως η μόνη διέξοδος για τα λαϊκά συμφέροντα και τις ανάγκες.

Καλή ανάγνωση, λοιπόν, και ραντεβού στο περίπτερο του «Ριζοσπάστη» στον χώρο του Φεστιβάλ!

Τόσα χρόνια αναφερόταν σ' αυτόν ψιθυριστά, μετρώντας ένα ένα τα 67 παράνομα φύλλα του στη διάρκεια της χούντας, από τον Μάρτη του '68, μέχρι εκείνη τη μέρα, που κατακτήθηκε με αγώνες η «νομιμότητα». Τέρμα πια τα υπόγεια και μυστικά τυπογραφεία, η διακίνηση χέρι με χέρι, το τύλιγμα μέσα σε δεξιά εφημερίδα, η αγωνία...

Είχε ξανάρθει βέβαια ο «Ριζοσπάστης» σ' εκείνο το σπίτι της Ακαδημίας Πλάτωνος, πότε πολυγραφημένος, πότε τυπωμένος. Μόνο που πάντα ερχόταν ...μεταμφιεσμένος. Πότε κρυμμένος μέσα στην «Ακρόπολη», πότε διπλωμένος μέσα στο περιοδικό «Φαντάζιο», πότε στον πάτο της τσάντας με τα ψώνια. Δεν έπρεπε να τον πάρει χαμπάρι κανείς, γιατί κανείς δεν ήταν σίγουρος εκείνη την εποχή πως ο γείτονάς του δεν ήταν χαφιές και μια ρουφιανιά δεν θα τον οδηγούσε, με την εφημερίδα παραμάσχαλα, σιδηροδέσμιο στην Ασφάλεια. Το παράνομο και το επικίνδυνο του πράγματος, όμως, έπαιρνε κινηματογραφικές διαστάσεις στα μάτια του γυμνασιοκόριτσου, που όλο άκουγε γι' αυτόν, αλλά δεν τον είχε δει ποτέ με τα μάτια του.

Αυτήν την πίστη και την εμπιστοσύνη τις κατέκτησε με αίμα η εφημερίδα. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Τις κέρδισε με το σπαθί της, αφού πολέμησε με κάθε τρόπο τη χούντα, αφού μόνο αυτή τότε κατήγγειλε με αποδείξεις τα εγκλήματά της, υπερασπίστηκε την εθνική ανεξαρτησία, τα πολιτικά δικαιώματα και τις δημοκρατικές ελευθερίες του λαού, αλλά και την κυπριακή υπόθεση. Οι άνθρωποι αυτής της εφημερίδας έζησαν σκληρές κι απάνθρωπες δοκιμασίες και διώξεις, αναμετρήθηκαν με τον θάνατο, γράφοντας τελικά τη μεγαλειώδη και πρωτοπόρα εποποιία του. Ειδικά στα χρόνια της Κατοχής, το να γράφεις, να εκτυπώνεις και να μοιράζεις τον παράνομο «Ριζοσπάστη» ήταν κάτι σαν ρώσικη ρουλέτα, σαν μονομαχία με τον θάνατο. Δεν μπορούσες να ξέρεις μέχρι το τέλος ποια σφαίρα ήταν για σένα. Κανένας φόβος, όμως, δεν επηρέασε αυτόν τον όμορφο αγώνα ενημέρωσης του κόσμου για την πορεία του πολέμου και τα εγκλήματα των ναζί σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, για την αφύπνιση, για την εμψύχωση και τη μαζικοποίηση της αντίστασης του ελληνικού λαού.

Το κορίτσι που ήθελε να γίνει δημοσιογράφος (και - αν και μαθήτρια - είχε ήδη αρχίσει να συνεργάζεται επαγγελματικά μ' ένα περιοδικό), δεν επέτρεπε να περάσει καν από το μυαλό του ότι θα μπορούσε ποτέ να αξιωθεί να γράφει σ' αυτήν τη θρυλική εφημερίδα. Ηταν πολύ λίγη για τέτοιο μεγάλο όνειρο. Αλλωστε, εκεί έγραφαν μόνο καταξιωμένοι δημοσιογράφοι και σπουδαίοι διανοούμενοι. Ιστορικές μορφές της δημοσιογραφίας. Αρα θα έπρεπε να συμβιβαστεί με τη δουλειά σε μια καινούργια εφημερίδα, που θα κυκλοφορούσε σε λίγους μήνες, την «Ελευθεροτυπία».

Ηξερε πως θα 'πρεπε να περπατήσει πολλά χιλιόμετρα στο επάγγελμα, για να μπορέσει κάποια στιγμή, να γράψει έστω και μια αράδα στον «Ρίζο». Στα χρόνια που ακολούθησαν, στα περιοδικά, στις εφημερίδες, στα ραδιόφωνα και στα κανάλια που εργάστηκε αυτό το κορίτσι, πάντα συμβουλευόταν τον «Ριζοσπάστη» για τα ρεπορτάζ και τις έρευνες που έκανε. Ηξερε πως εκεί και τα στοιχεία που θα έβρισκε θα ήταν διασταυρωμένα και οι αναλύσεις νηφάλιες, ρεαλιστικές και επί της ουσίας και κυρίως η αλήθεια θα ήταν ...αληθινή κι όχι υπαγορευμένη. Αυτό όμως που ζήλευε κάπως περισσότερο, ήταν τα πολιτιστικά αφιερώματα! Ηταν όχι μόνο συγκινητικός αλλά και συναρπαστικός ο τρόπος που η εφημερίδα επένδυε στον πολιτισμό και στους ανθρώπους του, το πώς τους πρόβαλλε και τους στήριζε, το πώς αγωνιζόταν για την προάσπιση των δικαιωμάτων τους... Ισως γιατί πίστευε πως ο πολιτισμός ήταν το καλύτερο εφόδιο, το πιο αποτελεσματικό εθνικό όπλο για να αντιμετωπιστεί το μέλλον. Διάβαζε, διάβαζε και δεν πίστευε στα μάτια του, πόσες μεγάλες προσωπικότητες της τέχνης ήταν κομμουνιστές.

Ο «Ριζοσπάστης» δυνάμωσε, αγαπήθηκε και στάθηκε ακλόνητος στις επάλξεις, κρατώντας ψηλά τη σημαία του ΚΚΕ. Δεν σταμάτησε στιγμή να ενημερώνει, να αποκαλύπτει, να διαφωτίζει, να καθοδηγεί. Ο «Ριζοσπάστης» έγινε έμπνευση και σημείο αναφοράς για όλους. Στην πράξη αναδείχτηκε και σε Σχολή Δημοσιογραφίας. Κι όλα αυτά, μέσα σε απίστευτα δύσκολες συνθήκες. Μόνος του σ' έναν ωκεανό πολύμορφων «Μέσων Ενημέρωσης», που φρόντιζαν και φροντίζουν να κυριαρχεί παντού μια διαστρεβλωμένη εικόνα της πραγματικότητας.

«Μέσα Ενημέρωσης», κατ' όνομα, με μόνους στόχους τον αποπροσανατολισμό και τη χειραγώγηση της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, το σταθερό «θάψιμο» των λαϊκών αγώνων, την καθημερινή χυδαία αντικομμουνιστική προπαγάνδα, την ανισότιμη μεταχείριση του ΚΚΕ και την αποσιώπηση ή τη διαστρέβλωση της πολιτικής του γραμμής.

Μέσα, λοιπόν, σε ό,τι απέμεινε από τη δημοσιογραφία, ο «Ριζοσπάστης» επιμένει με πάθος και συνέπεια να ξεσκεπάζει την ταξική ρίζα των προβλημάτων, ώστε να μπορεί να διακρίνει ο αναγνώστης την ουσία πίσω από τα φαινόμενα. Επιμένει να φανερώνει, με επιχειρήματα και αποδείξεις, τον ταξικό αντίπαλο, τις μεθόδους και τις προθέσεις του, δείχνοντας τη διέξοδο σε όφελος του λαού. Αυτό ίσως είναι και η μεγαλύτερή του κατάκτηση, το ότι δηλαδή είναι ταγμένος στην προσπάθεια όχι μόνο να ιδωθεί ο κόσμος με τα μάτια των «από κάτω», της εργατικής τάξης, των φτωχών αυτοαπασχολούμενων και αγροτών, των παιδιών των λαϊκών στρωμάτων, αλλά και να αλλάξει όλη αυτή τη δυστοπία, για τα συμφέροντα αυτών ακριβώς.

Και το πιο απροσδόκητο για το κορίτσι που λέγαμε πριν. Μετά από σχεδόν μισό αιώνα δημοσιογραφικής δουλειάς, απολαμβάνει - επιτέλους - την τιμή, την περηφάνια και τη χαρά να μπορεί να λέει: «Γράφω στον "Ριζοσπάστη"!».