Ολα κάποτε τελειώνουν. Ερχεται η ώρα της δουλιάς. Τι, εγώ δημόσιος υπάλληλος; Δεν είμαστε καλά. Υπάλληλος σε δικηγορικό γραφείο; Ας γελάσω. Δικαστίνα; Δε μου πάει. Εγώ είμαι γεννημένη για δικηγόρος. Αλλαξε γειτονιά. Δεν τους μπορεί τους τριμμένους ανθρώπους. Ανοιξε γραφείο. Το εξόπλισε. Συνδέθηκε με το διαδίκτυο. Στα εγκαίνιά του και ποιοι δεν ήταν. Σπουδαστές της στο εξωτερικό. Κάποιες άλλες γνωριμίες της. Ολοι φανταχτεροί. Μιλούσαν, θυμόντουσαν. Γελούσαν. Ευχόντουσαν, τσουγκρίζοντας τα ποτήρια. Α, ναι. Στα ελληνικά τους, μπόλικες ξένες λέξεις. Μορφωμένοι άνθρωποι...

Η ταμπέλα στην πόρτα του γραφείου της προσεγμένη - είναι η πρώτη εντύπωση, έλεγε, με κάτι ξένα γράμματα, δηλωτικά των ανώτερων σπουδών της. Θυμάται πόσο την εκτίμησαν στην Τράπεζα, τότε που πήρε την πρώτη πιστωτική κάρτα. Ναι, αυτό είναι περιβάλλον, είπε. Θυμάται, ακόμα, πόσο οργίστηκε που ο πατέρας της έστειλε έναν πελάτη με κάτι επιταγές που δεν πληρώθηκαν. Αρνήθηκε να ασχοληθεί με διαταγές πληρωμής. Δε σπούδασα για τέτοια, είπε θυμωμένα στον πατέρα της.

Η εργατική ράτσα της την κάθισε στο σκαμνί. Απ' τη μια μεριά n ράτσα της. Από την άλλη η σπουδαγμένη, που είπε ότι ξεπέρασε την τάξη της. Συγκρούστηκαν αλύπητα, με μίσος. Δε σε μόρφωσα να μ' αρνηθείς. Να ψηλώσεις το μπόι μου έπρεπε. Δεν καταλαβαίνεις τίποτε. Είσαι φάντασμα από το παρελθόν. Στην εποχή μας δεν υπάρχουν τάξεις, αλλά ικανοί άνθρωποι. Εσύ τι είσαι; Ικανή. Και τι έκανες; Θα δεις στο τέλος. Θα δω στο τέλος τις τράπεζες να σε κυνηγούν. Ζεις με πιστωτικές κάρτες, θα ξοφλήσω τα χρέη μου, απαντούσε. Με τι χρήματα; Απ' τη δουλιά μου. Ποιος θα στα δώσει; Αυτοί που έχουν την ανάγκη μου.

Τσάκισε. Ρυτίδιασε το πρόσωπό της. Βάρυνε το βήμα της. Δουλεύει υπάλληλος σε ένα δικηγορικό γραφείο. Εφυγε η ζωή μέσα απ' τα χέρια της. Μήτε οικογένεια έφτιαξε - χειρότερα δε θα μπορούσαν να είναι. Δε ζει πια. Ενα εργαλείο στα χέρια άλλων είναι.

Δε σου τα έλεγα; Τάξεις, συμφέροντα, εκμετάλλευση; Ελα μια μέρα να μας δεις στη λέσχη την εργατική, που έχουμε. Μπορείς να μας λύσεις απορίες, να απαντήσεις σ' ερωτήματά μας για το ευρωπαϊκό δίκαιο κι άλλα τέτοια. Κάντο και για τη μνήμη του πατέρα σου. Ηταν καλός εργάτης. Τους θέλουμε τους επιστήμονες.

Παπαγεωργίου Βασίλης

***

Στο κέντρο των αποφάσεων θέλει το Φόρουμ (και ο ΣΥΝ εννοείται) να φέρει τον πολίτη!!! Ως προς αυτό, έγινε ένα σημαντικό βήμα στην Ιταλία..!

***

Απομένει να γίνει το ίδιο και στη Γαλλία!... Γιατί όχι και στην Ελλάδα;

***

Παντού υπάρχει ένας Μπερτινότι...

***

Αλλά τι θα γίνει με το «Ευρωπαϊκό μοντέλο», που είναι ανύπαρκτο, όπως είπε ο Βουρτς;

***

Φτιάξτε τώρα ένα μοντέλο! Ποιο; Αυτό που έχετε...

***

Φόρουμ: Μάλλον δεν τα πήγατε και πολύ καλά! Οι TV φώναζαν για χιλιάδες πολλές, αλλά οι χιλιάδες δεν ήταν και τόσες πολλές...

***

Αυτό μυρίστηκαν, ο Μπερτινότι, ο Λαφοντέν και άλλοι και δεν κόπιασαν στην Αθήνα;

***

Ηταν όμως ο Παναγόπουλος (ΓΣΕΕ) εκεί! Και ο Παπασπύρος (ΑΔΕΔΥ)!...

***

Και η ΤΙΜ σκιές;

***

Εκπλησσόμεθα!!!

***

Χριστόδουλο: Ο Κώδικας Ντα Βίντσι μας μάρανε...

***

Λόγω Ντα Βίντσι πάμε προς τον όλεθρο; Χαθήκαμε!...

***

Ο Ζακαρίας Μουσάουι «έφαγε» ισόβια, αν και ευθύνεται (έτσι είπαν) για τους δίδυμους πύργους!!...

***

Πώς γίνεται αυτό; Εδώ κάποιος σκοτώνει 1 - 2 και τον καθίζουν στην ηλεκτρική καρέκλα! Τον Μουσάουι, πώς και δεν τον καταδίκασαν σε θάνατο;

***

Φυλακή μπήκε ο Μουσάουι ή κυκλοφορεί;

***

Ακου ισόβια! Κάτι τρέχει...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Κοντεύουν να κλείσουν πέντε χρόνια αφ' ότου οι Αμερικανοί και οι «σύμμαχοι» ανέτρεπαν τους Ταλιμπάν και «ελευθέρωναν» το Αφγανιστάν, υποσχόμενοι «ευημερία», «δημοκρατία», «ανθρώπινα δικαιώματα για όλους» και άλλα μεγάλα λόγια. Η πραγματικότητα: κατοχή, βασανιστήρια, κακοδιαχείριση, σκανδαλώδεις συμβάσεις, σκανδαλώδης χλιδή έναντι φτώχειας και παιδικής θνησιμότητας (φωτ.)...