Motion Team

Πλωτή εξέδρα άντλησης πετρελαίου της «Καβάλα OIL»

Η σημερινή διοίκηση της «Καβάλα OIL» υποχρεούνταν να πραγματοποιήσει μέχρι το 2001 με ίδια κεφάλαια δυο ερευνητικές γεωτρήσεις. Η δεύτερη, ωστόσο, βρίσκεται μόλις σήμερα στη φάση της ολοκλήρωσης ύστερα από διετή παράταση που της χαρίστηκε από την κυβέρνηση. Το κοίτασμα «Ε» που αποκάλυψε η πρώτη έρευνα δυο μίλια βορειοδυτικά του Πρίνου, παρουσιάζει αποληψιμότητα 12.000.000 βαρελιών και αποτελεί σανίδα σωτηρίας για τους 260 εργαζόμενους της εταιρίας που βλέπουν το σημερινό κοίτασμα του Πρίνου να εξαντλείται, ύστερα από την άντληση 110.000.000 βαρελιών μέσα σε 22 χρόνια.

Motion Team

Αποψη της... συννεφιασμένης Καβάλας

Η καταστροφή της βιομηχανίας και βιοτεχνίας φασόν αποτέλεσε επίσης μεγάλη πληγή για την περιοχή. Από τους 6.500 εργαζόμενους -κυρίως γυναίκες- στον κλάδο, σήμερα απέμειναν 600. Οι επιχειρήσεις του κλάδου μετανάστευσαν στη Βουλγαρία, επιδοτούμενες μάλιστα από το κρατικό ταμείο. Φρούδες ελπίδες στους χιλιάδες εργαζόμενους καλλιέργησε η επιδότηση της αυτοαπασχόλησης, με αποτέλεσμα να υπερδιογκωθεί ο τριτογενής τομέας των υπηρεσιών, παράλληλα με τη συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης του νομού. Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις κλείνουν η μια μετά την άλλη, αφού δεν αντέχουν στον ανταγωνισμό των πολυεθνικών. Είναι ενδεικτικό ότι το σωματείο των παντοπωλών στην Καβάλα αριθμούσε πριν από μερικά χρόνια περίπου 400 μέλη, ενώ ύστερα από την επέλαση των μεγάλων σούπερ μάρκετ απέμειναν μόλις 60.

Motion Team

Δεξαμενή καυσίμων στις εγκαταστάσεις της «Καβάλα OIL»

Στα πλαίσια της ίδιας «ανάπτυξης» η βιομηχανία αλίπαστων «Ξιφίας» παρά την επιδοτούμενη επένδυση των 6,5 δισ. για τη δημιουργία ενός νέου εργοστασίου κονσερβοποιίας, χρωστάει πάνω από 1.500.000 δραχμές σε κάθε εργαζόμενο από δεδουλευμένα προηγούμενων μηνών και διεκδικεί εκβιαστικά νέα χρηματοδότηση, προκειμένου να διατηρήσει τις υπάρχουσες θέσεις εργασίας. Η επιχείρηση απασχολεί περίπου 200 εργαζόμενους, οι οποίοι κατά τους θερινούς μήνες αυξάνονται με τους εποχιακούς σε 400.

Η Βιομηχανία Φωσφορικών Λιπασμάτων αποτελεί ίσως το μοναδικό εκπρόσωπο της μεγάλης βιομηχανίας στην περιοχή της Καβάλας, μετά το κλείσιμο και των «Πλαστικών Καβάλας» στις αρχές του '90, που στοίχισε στην περιοχή 250 χαμένες θέσεις εργασίας. Σημερινοί ιδιοκτήτες της είναι η Εθνική Τράπεζα, η Εμπορική, η ALPHA Πίστεως και μια εταιρία γαλλικών συμφερόντων.

Στην επιχείρηση απασχολούνται 485 άτομα, ενώ άλλοι 140 εργαζόμενοι βιώνουν στο πετσί τους την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, απασχολούμενοι με εξάμηνες και δίμηνες συμβάσεις. Το χρέος των 12 δισ. -το μεγαλύτερο μέρος του προκύπτει από τις εξαθλιωμένες οικονομικά αγροτικές ενώσεις- κάνει επισφαλές το μέλλον όσων ζουν από τα Φωσφορικά Λιπάσματα.

Από το 1986 και μετά το προσωπικό μειώθηκε σχεδόν στο μισό, ενώ εντατικοποιήθηκε η δουλιά. Πριν από 20 χρόνια, οι 850 εργαζόμενοι παρήγαγαν 400.000 τόνους λίπασμα το χρόνο, για να φτάσουν σήμερα οι 485 να παράγουν ακριβώς τη διπλάσια ποσότητα, ενώ οι μισθοί παραμένουν καθηλωμένοι την τελευταία τριετία.

Παρά τα προβλήματα, η εταιρία ετοιμάζεται να μπει στον τομέα της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, συμμετέχοντας σε κοινοπραξία Γάλλων και Ελλήνων μεγαλοεπιχειρηματιών (INTRACOM, ΑΚΤΩΡ, ΔΕΗ) για τη δημιουργία τριών μονάδων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, με πρώτη ύλη το φυσικό αέριο. Για τη λειτουργία των μονάδων θα αντλούνται από τη θάλασσα καθημερινά 744.000 κυβικά μέτρα νερού που θα επανέρχονται σε βάθος 18 μέτρων με θερμοκρασία 8 - 10 βαθμούς Κελσίου πάνω από τη φυσική θερμοκρασία της θάλασσας, επιβαρύνοντας ακόμα παραπάνω το περιβάλλον της Καβάλας που ιεραρχείται τελευταίο από τους επιχειρηματίες, με τη βούλα της κυβέρνησης και την ανοχή της «γαλάζιας» Αυτοδιοίκησης.

Κάτω από την πίεση του λαϊκού κινήματος που αναπτύχθηκε στην περιοχή, απετράπη τελικά η εγκατάσταση ΝΑΤΟικού στρατιωτικού λιμανιού στη Νέα Πέραμο

Η επικοινωνία των 10.000 περίπου κατοίκων της Θάσου με την Καβάλα εξαρτάται από τις ορέξεις του εφοπλιστικού κέρδους. Το χειμώνα διεξάγονται δυο μόλις δρομολόγια, με αποτέλεσμα ακόμα και οι απόφοιτοι του Γυμνασίου στο νησί να αποθαρρύνονται να εγγραφούν στο ΤΕΕ της Καβάλας. Αντίθετα, το καλοκαίρι επιφυλάσσει για τους ναυτεργάτες μέχρι και 16 ώρες δουλιάς την ημέρα, ελάχιστο χρόνο αναμονής στα λιμάνια για φορτοεκφόρτωση του πλοίου, εξαντλητικούς ρυθμούς που θέτουν σε κίνδυνο εργαζόμενους και επιβάτες, αφού τα μέτρα ασφαλείας γίνονται λάστιχο στο βωμό του μεγαλύτερου κέρδους για τους πλοιοκτήτες.

Η ένταση της εκμετάλλευσης και οι συνδικαλιστικές διώξεις ακολουθούν δρόμους παράλληλους. Πριν δυο χρόνια, τρία από τα πέντε μέλη του Ενιαίου Συνδικάτου Ναυτεργατών Νομού Καβάλας απολύθηκαν. Ο Κώστας Ντούκας ήταν ένας από αυτούς και παραμένει άνεργος μέχρι σήμερα. Στην προβλήτα της Θάσου, αναλαμβάνει να κλείσει την κουβέντα με το «Ριζοσπάστη»: «Η πείρα μετατρέπεται σε γνώση. Οι ναυτεργάτες ψηφίζουν ΚΚΕ!».

Motion Team

«Ολοι οι παραγωγοί είναι υπερχρεωμένοι στις τράπεζες, η αγροτιά πεθαίνει» τόνισαν στο «Ρ» ο Μανόλης Μαυροφώτης (αριστερά) και ο Παναγιώτης Ροδάς

Ο αγροτικός πληθυσμός μειώθηκε κατά 50% τα τελευταία χρόνια στο νομό Καβάλας. Οι 4.000 οικογένειες που ασχολούνται με τη σταφυλοκαλλιέργεια στην περιοχή του Παγγαίου κερδίζουν από το μόχθο τους περίπου 3.000.000 δραχμές το χρόνο, τα καλλιεργητικά έξοδα ωστόσο αγγίζουν το 1.500.000 δραχμές. «Είναι θαύμα πως ζει ακόμα ο κόσμος. Τα παιδιά δε θέλουν να μείνουν στον τόπο τους», σημειώνει ο Παναγιώτης Ροδάς, αγροτοσυνδικαλιστής για πολλά χρόνια στην περιοχή της Καβάλας.

Ο καπνός οδηγείται σε πλήρη εξόντωση, όπως το βαμβάκι και το καλαμπόκι. Η ελιά, βασική καλλιέργεια στη Θάσο, όπου παράγονται ετησίως 8-10 τόνοι, βρίσκεται κι αυτή στο στόχαστρο της αντιαγροτικής πολιτικής κυβέρνησης και ΕΕ. «Η ρήξη με αυτή την πολιτική είναι μονόδρομος» συμπληρώνει ο Παναγιώτης Ροδάς.

Αποστολή: Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ

Μιλώντας για την πόλη τους οι κάτοικοι της Καβάλας αναπολούν την εποχή των καπνομάγαζων, όταν ο πληθυσμός έφτανε τις 50.000 και οι 18.000 ασχολούνταν με τον καπνό. Περιγράφοντας την πόλη μερικές δεκαετίες πίσω, μιλάνε για το ανθρώπινο ποτάμι των καπνεργατών, που ξεχείλιζε τους κεντρικούς δρόμους στο σχόλασμα της βάρδιας στα καπνομάγαζα και παρέσερνε όποιον τολμούσε να κινηθεί στην αντίθετη κατεύθυνση του δρόμου. Η ανάμνηση της εργατούπολης Καβάλας επανέρχεται με νοσταλγία στα μυαλά των κατοίκων, ιδιαίτερα τα τελευταία 15 χρόνια, οπότε και εξοντωτικές πολιτικές των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ έχουν ρημάξει την περιοχή, ανεβάζοντας το δείκτη της ανεργίας - με τις πιο αισιόδοξες εκτιμήσεις - στο 35%.

Η Καβάλα είναι από τα παραδείγματα που καταρρίπτουν από μόνα τους το μύθο της «Ψωροκώσταινας». Ο πλούσιος ορυκτός πλούτος της περιοχής, τα κοιτάσματα πετρελαίου στην ευρύτερη περιοχή της Θάσου, τα εύφορα εδάφη, η στρατηγική της θέση, οι παρθένες παραλίες της, δίνουν το στίγμα μιας περιοχής που θα μπορούσε να αναπτυχθεί προς όφελος των κατοίκων της, εξασφαλίζοντας εργασία και υψηλό βιοτικό επίπεδο σε χιλιάδες νέους που τώρα εγκαταλείπουν το νομό και στρέφονται σε άλλες περιοχές της χώρας ψάχνοντας για δουλιά.

Ετσι, από το πετρέλαιο της περιοχής θησαυρίζουν μονοπωλιακές εταιρίες, ενώ τεράστιες εκτάσεις προστατευόμενων περιοχών αποχαρακτηρίζονται μέσα σε μια νύχτα προκειμένου να γίνουν αποθήκες καυσίμων για τους Ελληνες και ξένους μεγαλοεπιχειρηματίες των πετρελαίων. Η αγροτική παραγωγή φθίνει σταθερά, την ίδια στιγμή που ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, και οι ντόπιοι εκπρόσωποί της, καλούν το λαό να εναποθέσει τις ελπίδες του στους αναπτυξιακούς νόμους, δηλαδή στην ακόμα μεγαλύτερη επιδότηση του μεγάλου κεφαλαίου, που απομυζά το φυσικό πλούτο και τις ανθρώπινες παραγωγικές δυνάμεις της περιοχής.

Πιστή, εξάλλου, στα ΝΑΤΟικά κελεύσματα, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επιχειρεί να μετατρέψει την Καβάλα σε ιμπεριαλιστικό ορμητήριο στα Βαλκάνια, με την εγκατάσταση στρατιωτικού λιμανιού στη Νέα Πέραμο, η οποία τελικά απετράπη κάτω από την πίεση του λαϊκού κινήματος που αναπτύχθηκε στην περιοχή. Ανάλογη τύχη είχε και το ραντάρ που σκόπευε να εγκαταστήσει το ΝΑΤΟ, με τη συναίνεση της κυβέρνησης, στη Θάσο. Η γεωστρατηγική θέση της Καβάλας, το μακέλεμα που εξελίσσεται στα Βαλκάνια μετά την αντεπανάσταση, αλλά κυρίως οι ΝΑΤΟικοί σχεδιασμοί για τη Νοτιοανατολική Ευρώπη, καθιστούν την περιοχή φιλέτο στα μάτια του μονοπωλιακού κεφαλαίου, τις απαιτήσεις του οποίου η κυβέρνηση ικανοποιεί.

Αστραψε το μάτι του Θανάση. «Γιατί θα τη βλάψουν», μου φώναξε, «αθώα είναι η ελληνική κοινωνία; Δικό της δημιούργημα δεν είναι αυτή η κατάσταση; Οταν καταθέτει την ψήφο της δε γνωρίζει τι αποτελέσματα θα βγάλει η κάλπη; Αστική κυβέρνηση δεν ψηφίζει, ελεύθερη οικονομία, καπιταλισμό, τι περιμένει να βγάλει, αγγέλους; Το κέρδος δεν είναι η αρχή τους; Ο ελεύθερος, ο άκριτος ανταγωνισμός, δεν είναι το πιστεύω τους; Η τροπολογία τους μας μάρανε; Εδώ, ρε, εκμεταλλεύονται τον άνθρωπο, του πίνουν τον ιδρώτα, το αίμα, εδώ τον βάζουν απέναντι στα πυροβόλα και τις βόμβες και τον κάνουνε ίσωμα, τα δέντρα και τις ακτές θα σεβαστούν»;

Μιλούσε και «χόρευε». Δηλαδή τι χόρευε, πάλλονταν. Εκφραζόταν με ολόκληρο το σώμα του. Ετσι αδύνατος και ψηλός, που ήταν, νόμιζες κάθε στιγμή ότι θα 'σπαγε.

«Τι λες, κύριε, κουτοπονηρούλη και γνήσιε υποκριτή»! συνέχισε δυνατά, απευθυνόμενος, όχι. βέβαια σε μένα, όπως μου το διευκρίνισε, αλλά στους τάχα μου έκπληκτους. «Ξαφνιαστήκατε, ε; Σας πίστεψα, μην ορκίζεστε! Δεν περιμένατε ποτέ τέτοια συμπεριφορά! Ακου χαριστική τροπολογία τα μεσάνυχτα και συγκεκριμένες παραχωρήσεις για συγκεκριμένους ανθρώπους! Εχει ξαναγίνει αυτό στη Βουλή; Οχι, κύριε, πρώτη φορά γίνεται! Στη Βουλή ψηφίζονται μόνον Λαϊκοί Νόμοι και πάντα με το φως της μέρας. Νόμοι υπόδειγμα κοινωνικής δικαιοσύνης και πάντα μέσα στην απόλυτη διαφάνεια! Και όλα αυτά, ρε, που μας δαγκώνουν το σβέρκο ποιος τα ψήφισε; Η θεία μου από την Ουγκάντα; Ποιος νομοθέτησε για την Παιδεία, για την Υγεία, για τα λιμάνια, για τα πλοία, για τον ΟΤΕ, για τη ΔΕΗ, για την ακρίβεια, για την ανεργία, για τις χαμηλές και σχεδόν ανύπαρκτες συντάξεις, για τον Βωβό, για τους Γουλανδρή, για τις ιδιωτικοποιήσεις, για τις βάσεις της Σούδας, για το πέρασμα των επιθετικών στρατών στη Γιουγκοσλαβία, για το ταξικό Σύνταγμα; Ο Πάχτας μόνος του τα έκανε όλα αυτά»;

«Ξέρεις, ο κόσμος, οι άνθρωποι...».

«Ξέρεις, Θανάση, μέρες που είναι...».

Προεκλογική περίοδος και οι δυο μονομάχοι προσπαθούν να κερδίσουν ψήφους από όσους έχουν πληγεί περισσότερο με την πολιτική τους: Ανάμεσά τους οι γυναίκες, οι νέοι και οι αγρότες. Αδικημένη των αδικημένων η Ελληνίδα αγρότισσα, απομονωμένη και αποκαμωμένη θα ακούσει για μια ακόμα φορά υποσχέσεις, θα τη «θυμηθούν» και θα την πλησιάσουν για να την εγκαταλείψουν στη λησμονιά μέσα σ' ενάμιση μήνα... Τι κέρδισε αλήθεια η αγρότισσα τα τελευταία χρόνια και τι έχασε; Τι προσδοκίες έχει και τι προοπτικές; Για το καυτό πρόβλημα της γυναίκας της υπαίθρου θα μιλήσουμε με την Ντίνα Μπαντή, πρόεδρο του Συλλόγου Γυναικών Καρδίτσας, μέλος της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας.

- Ο Σύλλογος Γυναικών Καρδίτσας συνέβαλε καθοριστικά στη μεγάλη έρευνα της ΟΓΕ για τη γυναίκα της υπαίθρου, πριν από δέκα χρόνια στην περιοχή της Θεσσαλίας. Πολύ νερό κύλησε από τότε. Εχει βελτιωθεί η θέση της αγρότισσας;

- Αλίμονο! Μετά από δέκα χρόνια, η γυναίκα της υπαίθρου εξακολουθεί να ζει μια κραυγαλέα ανισότητα, απαντά η Ντίνα Μπαντή. Μπορεί σήμερα να παρατηρούνται κάποιες διαφοροποιήσεις, π.χ. να μη δουλεύει η γυναίκα τόσο σκληρά στα χωράφια, να έχει περισσότερες ανέσεις στο σπίτι, όμως αυτά δεν είναι ικανά να αλλάξουν ριζικά τη θέση των γυναικών. Γι' αυτό, αν θελήσουμε να σκιαγραφήσουμε το σημερινό πορτρέτο των γυναικών στα χωριά μας, θα δούμε μια πολύ έντονη τάση απαισιοδοξίας και ηττοπάθειας. Τα χωριά αδειάζουν, τα σχολειά κλείνουν, όχι μόνο στα μικρά χωριά αλλά και στα κεφαλοχώρια. Εχουν «κοπεί τα φτερά» στις γυναίκες, δύσκολα τις βγάζεις από τα σπίτια τους, απομονώνονται. Οι νεότερες ψάχνουν και για άλλη δουλιά, θέλουν να φύγουν. Πολλές μετακομίζουν στην πόλη, όπου γεμίζουν τις λίστες των ανέργων.

- Με δυο λόγια η κατάσταση έχει χειροτερέψει...

- Βέβαια. Η εγκατάλειψη από την πολιτεία είναι διαχρονική. Κι αυτό όπως γνωρίζουμε δεν είναι άσχετο με τα γενικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο αγροτικός κόσμος: Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, η Νομισματική Ενωση δεν έχουν αλλάξει τη θέση των αγροτών, που αντίθετα έχει επιδεινωθεί. Αιτία, η αντιαγροτική πολιτική που μειώνει τα αγροτικά εισοδήματα. Τιμές που δε δίνουν εισόδημα, αναθεώρηση ΚΑΠ, που βάζει πλαφόν στα αγροτικά προϊόντα, αυξήσεις τιμών στα λιπάσματα και φυτοφάρμακα, οι τράπεζες που βάζουν πανωτόκια, οι περιορισμοί στις καλλιέργειες όπως στο βαμβάκι, η σταδιακή μείωση των επιδοτήσεων - που ήταν ένα κίνητρο για να ασχολείται κανείς με τις αγροτικές καλλιέργειες, όλα αυτά οδηγούν στην καταστροφή της μικρομεσαίας αγροτιάς, που είναι η συντριπτική πλειοψηφία: Πρέπει να μειωθεί ο αγροτικός πληθυσμός κατά πολύ - αυτός είναι ο στόχος σύμφωνα με τις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

- Ηρθε και το «μίνι ασφαλιστικό», αφορά και τις συντάξεις των αγροτισσών...

- Ναι - και εδώ πρέπει να κάνουμε μια αναδρομή: Το 1998 η καταστροφική συρρίκνωση του αγροτικού εισοδήματος συμπληρώθηκε με το νέο (τότε) ασφαλιστικό νόμο που αφορούσε την ασφάλιση και τη συνταξιοδότηση των αγροτών.

Ηταν η «σύσταση κλάδου κύριας ασφάλισης αγροτών» που όπως αποδείχτηκε στην πορεία, δεν είχε σκοπό να βοηθήσει τους αγρότες, αλλά να μετακυλίσει το κόστος της ασφάλισης από το κράτος στους ίδιους τους αγρότες. Ηδη, εμείς από τότε είχαμε καταγγείλει το νόμο αυτό που τον θεωρήσαμε αντιασφαλιστικό, κάναμε υπομνήματα στο υπουργείο Γεωργίας, ενημερώσαμε τις αγρότισσες... Σύμφωνα με το νόμο - τότε - σταματούσε η αυτοτελής σύνταξη της αγρότισσας με την έννοια ότι αν σε μια οικογένεια το αντρόγυνο αποφάσιζε με κοινή δήλωσή του να ασφαλίζει ο ένας τον άλλο, αυτό μπορούσε να γίνει. Στην πράξη, αυτή που θα ασφαλιζόταν έμμεσα θα ήταν η γυναίκα!

Εμείς σαν ΟΓΕ είχαμε τότε αντιδράσει σ' αυτή τη ρύθμιση γιατί πιστεύουμε ότι η γυναίκα πρέπει να έχει τη δική της, ανεξάρτητη σύνταξη. Τι κάνει τώρα το νέο «μίνι ασφαλιστικό»;

Επαναφέρει την αυτοτελή σύνταξη της αγρότισσας και ορίζει ότι άντρες και γυναίκες θα παίρνουν σύνταξη στα 65. Εξισώνει δηλαδή το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης χωρίς να λαμβάνει υπόψη τις ιδιαιτερότητες της δουλιάς της αγρότισσας και τους πολλαπλούς ρόλους της που έχουν επιπτώσεις στην υγεία της. Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζεται η προσφορά της αγρότισσας. Εκτός αυτού, όταν η τηλεόραση αναφέρεται στις αγροτικές συντάξεις π.χ. σε διάφορες πρωινές εκπομπές, παραπληροφορεί: Μιλάνε προπαγανδίζοντας για συντάξεις 1.200 ευρώ το μήνα - ενώ αυτές είναι συντάξεις της 7ης κατηγορίας, όπου μόνο μεγαλοαγρότες μπορούν να πληρώνουν τόσο ψηλά ασφάλιστρα. Η συντριπτική πλειοψηφία των αγροτών και αγροτισσών που ασφαλίζονται με τα νέα δεδομένα δηλαδή το 72-73%, ανήκει στην πρώτη κατηγορία, με τα πιο χαμηλά ασφάλιστρα. Επιπλέον τα ποσά των ασφαλίστρων κάθε χρόνο αναπροσαρμόζονται προς τα πάνω. Από το 2003 μειώνεται κάθε χρόνο και αυτό το «προνοιακό επίδομα» όπως το λέμε εμείς, δηλ. η σύνταξη του ΟΓΑ που παίρνουν οι παππούδες και είναι σήμερα 161 ευρώ - και από το Μάρτη τριάντα ευρώ παραπάνω.

Για τους νεότερους ασφαλισμένους αυτό το επίδομα θα μειώνεται συνεχώς μέχρι που το 2026 δε θα υπάρχει πια: Η αγροτική σύνταξη θα γίνει καθαρά ανταποδοτική.

Οι περισσότεροι κυρίως οι νέοι αγρότες που δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν και δεν έχουν καν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Στην πράξη επίσης ανασφάλιστη θα μείνει η αγρότισσα γιατί οι αγροτικές οικογένειες δεν μπορούν να πληρώνουν τα ασφάλιστρα.

Τα προβλήματα που ολοένα οξύνονται δε λύνονται με τις προεκλογικές εξαγγελίες για νομοθετήματα, όπως το πρόσφατο που αφορά τις μητέρες και προβλέπει πως όσες γεννήσουν τώρα, θα απαλλάσσονται για ένα χρόνο από την εισφορά στον ΟΓΑ. Τι θα γίνεται τα υπόλοιπα χρόνια; Με τον ένα χρόνο δε λύνεται το πρόβλημα. Δεν αντιμετωπίζονται τα σοβαρά προβλήματα των αγροτών ούτε με τα 30 ευρώ επιπλέον που τα περίμεναν το Γενάρη και δεν τα πήραν, ούτε με τα 192 ευρώ που θα παίρνουν ελεημοσύνη οι παππούδες. Εμείς ζητάμε η αγροτική σύνταξη να είναι ίση με την κατώτερη σύνταξη του ΙΚΑ, η γυναίκα αγρότισσα να συνταξιοδοτείται στα 55 και ο αγρότης στα 60. Να αναγνωριστεί έμπρακτα η προσφορά της αγρότισσας!

Σήμερα η κατώτερη σύνταξη του ΟΓΑ για όσους πληρώνουν ασφάλιστρα είναι με την αναπροσαρμογή 126.000 (σε δραχμές). Αν κάποιος ή κάποια αρχίσει τώρα να ασφαλίζεται και δεν πληρώσει την πρόσθετη ασφάλιση, σε δεκαπέντε χρόνια που δικαιούται σύνταξη (αν είναι τώρα 50 χρόνων) θα πάρει μόνο 215,30 ευρώ (32.000 δραχμές). Είμαστε υπέρ της αυτοτελούς σύνταξης της αγρότισσας για να έχει οικονομική ανεξαρτησία και να μην είναι εξαρτημένη από συγγενικά πρόσωπα. Και να μη συνδέεται το δικαίωμα σύνταξης με τη δυνατότητα που έχει κάποιος να πληρώνει.

- Και πώς θα μπορούσε η πολιτεία να αναγνωρίσει έμπρακτα την προσφορά της αγρότισσας;

Για να βελτιωθεί όμως η θέση της αγρότισσας χρειάζεται η συντονισμένη πάλη των αγροτισσών, του γυναικείου κινήματος. Αλλωστε, ό,τι κερδήθηκε μέχρι τώρα ήταν με αγώνες. Και οι αγώνες χρειάζεται να συνεχιστούν ώστε να έχουν όλοι και όλες δωρεάν ασφάλιση, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, παιδεία και να απολαμβάνουν τα αγαθά του πολιτισμού.

Δυσκολεύει λοιπόν η ζωή των γυναικών στην ύπαιθρο αφού άλλοι αποφασίζουν «πριν από μας για μας». Και οι εκλογές έρχονται... Δε θα 'πρεπε οι αγρότισσες που παράγουν «καρπούς, λουλούδια, τ' αγαθά του κόσμου ολόγυρά μας» και μένουν στερημένες, να δώσουν ένα μάθημα στους υπαίτιους;