Συγκεκριμένα και σύμφωνα με την έρευνα, η πλειοψηφία των παιδικών σταθμών (806) εισπράττει τροφεία. Από αυτούς, οι 555 (ποσοστό 69%) εισπράττει τροφεία, με βάση κατηγορίες του εισοδήματος των γονέων. Οι υπόλοιποι εισπράττουν ως τροφεία ένα σταθερό μηνιαίο ποσό από 15 έως 120 ευρώ.

Το σύνολο των εξυπηρετούμενων σήμερα βρεφών και νηπίων στους βρεφονηπιακούς και παιδικούς σταθμούς είναι 63.050, ενώ πριν τη μεταβίβασή τους, ήταν 55.274. Σημειώνεται, δηλαδή, αύξηση κατά 14,1%. Μετά την υποχρεωτική μεταβίβασή τους, οι 365 σταθμοί (ποσοστό 28,5%) εμφανίζουν μείωση του πραγματικού αριθμού των εξυπηρετούμενων παιδιών. Αντίθετα, 458 σταθμοί (ποσοστό 37%) έχουν αυξήσει τα παιδιά που εξυπηρετούν. «Οι λόγοι που αναφέρονται είναι κυρίως η έλλειψη προσωπικού, η κτιριακή υποδομή και η επιβολή τροφείων μετά τη μεταβίβαση», σημειώνεται στην έρευνα. Υπάρχουν, επίσης, παιδικοί σταθμοί που δεν έχουν παιδιά. Παρ' όλ' αυτά, το 2002 παρουσιάζουν προσωπικό.

Σήμερα, στους παιδικούς σταθμούς απασχολούνται περίπου 6.336 εργαζόμενοι. Από αυτούς, οι 3.400 (ποσοστό 57%) αποτελούν το εκπαιδευτικό (επιστημονικό και βοηθητικό) προσωπικό. Δηλαδή, σε 20 παιδιά αντιστοιχεί ένας εκπαιδευτικός.

Το 15% των βρεφονηπιακών σταθμών δήλωσε μείωση του προσωπικού κατά 8,6%, μείωση που επηρέασε και τον αριθμό των φιλοξενούμενων παιδιών. Το 50% των σταθμών παρουσιάζει μείωση του αριθμού των παιδιών, ενώ το 25% αύξηση. Στην περίπτωση αυτή έχει μειωθεί το προσωπικό.

Σύμφωνα πάντα με την έρευνα, οι βρεφονηπιακοί σταθμοί τριών ΟΤΑ δε φιλοξενούν κανένα παιδί. Ωστόσο, οι δύο από αυτούς έχουν προσωπικό πέντε ατόμων, ενώ οι τρεις λαμβάνουν έσοδα από επιχορηγήσεις.

Από 1 έως 25 παιδιά φιλοξενούν οι σταθμοί 70 δήμων. Συνολικά, σε αυτή την κατηγορία της σχέσης παιδιών - εκπαιδευτικού, ο αριθμός των φιλοξενούμενων παιδιών είναι 1.174, ενώ οι εργαζόμενοι είναι 198 άτομα. Από 25 έως 50 παιδιά φιλοξενούνται στους βρεφονηπιακούς σταθμούς 169 δήμων. Ο συνολικός αριθμός των φιλοξενούμενων παιδιών σε αυτή την κατηγορία είναι 6.658 βρέφη και νήπια και οι εργαζόμενοι είναι 755.

Τέλος, 280 δήμοι έχουν σταθμούς που φιλοξενούν περισσότερα από 50 παιδιά. Συνολικά τα παιδιά σε αυτή την κατηγορία ανέρχονται σε 51.638 και οι εργαζόμενοι σε 5.146. Δεν υπολογίζονται οι αντίστοιχοι εργαζόμενοι στους σταθμούς του Δήμου Αθηναίων και ορισμένων άλλων μεγάλων πόλεων.

Σε ό,τι αφορά το ωράριο λειτουργίας των σταθμών, 56 φαίνεται να έχουν προχωρήσει σε μείωση, μετά την υποχρεωτική μεταβίβασή τους. Ενώ 57 το έχουν διευρύνει. Σημειώνεται ότι κατά την έρευνα υπήρξαν 69 σταθμοί που δε δηλώνουν ώρες λειτουργίας τη μέρα, είτε δε λειτουργούν, είτε δηλώνουν ελλιπή στοιχεία.

Σύμφωνα με την έρευνα, το μέσο κόστος ανά παιδί υπολογίζεται στα 2.550 ευρώ, ενώ το κόστος των ανελαστικών δαπανών (μισθοδοσία - ενοίκια) ανά παιδί, στα 1.860 ευρώ.

Το 2002 παρατηρείται ότι 330 ΟΤΑ (55%) έχουν έσοδα μεγαλύτερα από τις δαπάνες, με συνολικό πλεόνασμα 22.850.000 ευρώ. Αρκετοί παιδικοί σταθμοί που λειτουργούν σε 140 δήμους παρουσιάζουν έλλειμμα συνολικού ύψους 9.510.000 ευρώ. Παρατηρείται επίσης το εξής: Σταθμοί που φιλοξενούν λίγα παιδιά και έχουν μικρότερα έξοδα, λαμβάνουν μεγαλύτερη επιχορήγηση από άλλους με περισσότερα παιδιά και κατά συνέπεια περισσότερα έξοδα.

Στην έρευνα διαπιστώνεται «ανορθολογισμός του σημερινού τρόπου κατανομής» και προτείνεται να εφαρμοστεί «ένα επιχειρησιακό πρόγραμμα για την ορθολογική και αποτελεσματική λειτουργία των σταθμών».

Μια ανάγνωση του περιεχομένου της έρευνας καταδεικνύει:

• Η ΚΕΔΚΕ θεωρεί κατ' αρχήν δεδομένη την υποχρηματοδότηση των παιδικών και βρεφονηπιακών σταθμών από το κράτος. Χαρακτηριστικό είναι ότι αντί να εισηγηθεί τη διεκδίκηση επαρκών πόρων, ώστε να ασκηθεί σωστά η προσχολική αγωγή που υποτίθεται ότι προσφέρουν οι σταθμοί, προχωρά σε προτάσεις εξορθολογισμού των κονδυλίων που ήδη κατανέμονται στους δήμους. Ο «στόχος» είναι να μην υπάρχουν ανισότητες στη χρηματοδότησή τους και όχι αυτή η χρηματοδότηση να είναι επαρκής.
• Ως αντιστάθμισμα στην υποχρηματοδότηση προτείνεται η επιβολή τροφείων.
• Αποτελεί παραδοχή η λειτουργία των σταθμών σε ακατάλληλα κτίρια και με έλλειψη υποδομών, αφού δε συνυπολογίζονται στη μέτρηση του κόστους λειτουργίας των σταθμών. Θυμίζουμε πως όταν οι παιδικοί σταθμοί μεταφέρθηκαν στους δήμους ήταν συνολικά στη χώρα 1.450 και οι ανάγκες σε νέα κτίρια ξεπερνούσαν τις 6.500.

Είναι προφανής η... πίστη της ΚΕΔΚΕ στη λογική της φορολόγησης των δημοτών για κάθε υπηρεσία που τους παρέχεται. Πρόκειται για την «εκσυγχρονιστική» άποψη του δήθεν απογαλακτισμού της ΤΑ από την κεντρική εξουσία, της οικονομικής δηλαδή αυτοδυναμίας που θα της προσφέρει η επιβολή και διαχείριση φόρων.

Για το θέμα ο βουλευτής του ΚΚΕ, Γ. Πατσιλινάκος κατέθεσε Ερώτηση στη Βουλή, στην οποία υπογραμμίζονται τα προβλήματα και οι ευθύνες: «Οι αρνητικές συνέπειες της πολιτικής της λεγόμενης σύγκλισης που υπαγορεύει η Ευρωπαϊκή Ενωση, επιφέροντας σοβαρότατες αλλαγές, ανάμεσα σε άλλα, και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, αποτυπώνονται ανάγλυφα στα οξύτατα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι παιδικοί σταθμοί που λειτουργούν στα πλαίσια των δήμων: Τα νήπια στοιβάζονται σε ακατάλληλα κτίρια, με ελλιπές προσωπικό και οι γονείς βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη τους, προκειμένου να καλύψουν ένα μεγάλο μέρος των δαπανών λειτουργίας των παιδικών σταθμών, με την καταβολή τροφείων, το ύψος των οποίων σε πολλές περιπτώσεις είναι συγκρίσιμο με τα δίδακτρα των ιδιωτικών παιδικών σταθμών, ενώ δε δημιουργούνται και νέοι σταθμοί για την κάλυψη των αναγκών».

Για το λόγο αυτό και η απόφαση μεταφοράς αυτής της τόσο σημαντικής για την αγωγή των παιδιών, αρμοδιότητας, δε συνοδευόταν και από μια εγγύηση ότι οι δαπάνες θα καλύπτονται από το κράτος. Οι δήμοι κλήθηκαν να ασκήσουν τη συγκεκριμένη αρμοδιότητα με χρήματα που ήδη εισέπρατταν από τον κρατικό προϋπολογισμό και συγκεκριμένα από τους Κεντρικούς Αυτοτελείς Πόρους (ΚΑΠ) και με μια περιορισμένη ενίσχυση από το υπουργείο Υγείας. Ενδεικτικά αναφέρουμε απόσπασμα της εγκυκλίου που εξέδωσε τότε το υπουργείο Εσωτερικών, με την οποία οι δήμοι καλούνταν να λειτουργήσουν υποχρεωτικά τους παιδικούς σταθμούς: «Οι δαπάνες μισθοδοσίας, προσωπικού, λειτουργίας και συντήρησης των παιδικών και βρεφονηπιακών σταθμών, θα καλυφθούν από τους ΚΑΠ». Πριν από την έκδοση της εγκυκλίου και όσο διεξαγόταν ο υποτιθέμενος διάλογος με τα συλλογικά όργανα της ΤΑ για το θέμα, η κυβέρνηση υποσχόταν ότι θα καλύψει το σύνολο των εξόδων των παιδικών σταθμών.

Στην πράξη, αυτή η εξέλιξη σήμαινε νέα αφαίμαξη των ήδη προβληματικών ταμείων των δήμων, αφού με τους υπάρχοντες περιορισμένους ΚΑΠ θα έπρεπε να ασκήσουν μία ακόμη αρμοδιότητα με πολλαπλές μάλιστα απαιτήσεις. Επίσης, σήμανε στην πορεία και μέχρι και σήμερα, την υποβάθμιση της σημασίας της προσχολικής αγωγής αλλά και της αφαίμαξης της τσέπης των δημοτών, αφού διασπάται το ενιαίο της προσχολικής αγωγής, ενώ λόγω έλλειψης πόρων υποβαθμίζεται η παρεχόμενη αυτή αγωγή. Ταυτόχρονα, πολλοί παιδικοί σταθμοί επέβαλαν τροφεία για να μπορέσουν να λειτουργήσουν, με αποτέλεσμα το βάρος να πέφτει στις πλάτες των εργαζομένων. Είναι χαρακτηριστικό ότι μαζί με τη συγκεκριμένη αρμοδιότητα μεταφέρθηκαν και τα πολλά προβλήματα και ελλείψεις που ήδη παρουσίαζε η λειτουργία των κρατικών παιδικών σταθμών. Δηλαδή: Ελλειψη προσωπικού και αιθουσών, ακατάλληλα κτίρια, ελλιπής χρηματοδότηση.

Ενδεικτικές είναι οι διαπιστώσεις στις οποίες είχε προχωρήσει η Τοπική Ενωση Δήμων και Κοινοτήτων Νομού Αττικής (ΤΕΔΚΝΑ), με στοιχεία από 22 δήμους του Λεκανοπεδίου, πριν την ανάληψη της αρμοδιότητας:

• Σημαντικές ελλείψεις προσωπικού και αδυναμία κάλυψης κενών θέσεων (λόγω συνταξιοδότησης, αναρρωτικών αδειών ή αδειών τοκετού και μητρότητας, αλλά και χρονοβόρας διαδικασίας πρόσληψης).
• Ακατάλληλες κτιριακές υποδομές, καθώς η πλειονότητα των κρατικών παιδικών σταθμών στεγάζεται σε παλιά και μισθωμένα κτίρια, χωρίς αυλές και αίθουσες (συνήθως σε μια αίθουσα γίνονται όλες οι δραστηριότητες, από την ψυχαγωγία μέχρι το συσσίτιο).
• Ελλιπής κρατική χρηματοδότηση.

Η ΤΕΔΚΝΑ δυστυχώς δεν υπερασπίστηκε δυναμικά τις διαπιστώσεις της, ενώ η προσκείμενη σε ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΝ ηγεσία της Κεντρικής Ενωσης Δήμων και Κοινοτήτων Ελλάδας (ΚΕΔΚΕ) - το ανώτατο συλλογικό όργανο της ΤΑ - συναίνεσε πλήρως στην εξέλιξη αυτή. Ενδεικτική είναι η άποψη του προέδρου της ΚΕΔΚΕ, Π. Κουκουλόπουλου, όπως εκφράστηκε τότε, ότι η ανάληψη αυτής και άλλων αρμοδιοτήτων από τους δήμους, τους κάνουν ...πιο ισχυρούς γιατί διαχειρίζονται μεγαλύτερο κομμάτι της κρατικής εξουσίας. Σήμερα, η ΚΕΔΚΕ - με τους... ίδιους χρωματισμούς στην ηγεσία της - αποκαλύπτει πως τόσο για τους παιδικούς σταθμούς, όσο και για άλλες αρμοδιότητες κοινωνικού χαρακτήρα που μεταφέρθηκαν στους δήμους, δεν υπάρχουν χρήματα. Και πάλι, όμως, νίπτει τας χείρας της, αρνούμενη να διεκδικήσει πόρους, προτείνοντας αντίθετα φόρους. Στην ίδια κατεύθυνση δρουν και οι δημοτικές αρχές που τη διοίκηση ασκούν οι δυνάμεις του ευρωμονόδρομου, (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ), είτε αυτοτελώς είτε σε συνεργασία, αντί να διεκδικούν.

Το ΚΚΕ αντιπάλεψε την εκχώρηση των κρατικών παιδικών σταθμών στους δήμους. Πρώτ' απ' όλα γιατί η προσχολική αγωγή αποτελεί συστατικό στοιχείο στη διαμόρφωση του ανθρώπου από την προσχολική ακόμη ηλικία και απαιτείται να υπάρχει ενιαία ως προς το περιεχόμενο σύγχρονη παροχή τέτοιας αγωγής. Επομένως, είναι υποχρέωση του κράτους. Ταυτόχρονα με την υποβάθμιση λόγω της διάσπασης του ενιαίου, η προσχολική αγωγή, δικαίωμα για όλα τα παιδιά, έγινε ακριβοπληρωμένο και κακής ποιότητας εμπόρευμα και διπλοπληρωμένο, αφού οι εργαζόμενοι φορολογούνται για να τους παρέχει το κράτος κοινωνικές υπηρεσίες. Γι' αυτό και προβάλλει και διεκδικεί αποκλειστικά δημόσια δωρεάν για όλους προσχολική αγωγή, ως υποχρέωση του κράτους, κατάργηση της ιδιωτικής δραστηριότητας στο συγκεκριμένο τομέα. Μόνο που αυτό απαιτεί άλλη φιλολαϊκή πολιτική, λαϊκή εξουσία, λαϊκή οικονομία.

Ο νέος νόμος πρέπει, οπωσδήποτε, να επαναφέρει τα βασανιστήρια, τόσο σαν μέσον απόσπασης ομολογίας, όσο, και κυρίως, σαν μέσον τιμωρίας. Πρέπει οι φυλακές να γεμίσουν βασανισμένα κορμιά, διαμελισμένους και ακρωτηριασμένους ανθρώπους. Ανθρώπους με σημαδεμένα πρόσωπα, με βγαλμένους ώμους... Και όσοι κατάδικοι δεν αντέξουν, να προβλέπει ο νόμος, τα βασανισμένα σώματά τους να εκθέτονται στις πλατείες σε δημόσια θέα, για παραδειγματισμό και για ευχαρίστηση των θεατών.

Προτείνω, επίσης, να επανέλθει νομοθετικά η δημόσια ομολογία, η στηλίτευση, η ποινή του θανάτου και το θέαμα στην τιμωρία! Θέλω να βλέπω βαρυποινίτες με σιδερένια περιλαίμια, με τα γνωστά ριγωτά ρούχα, με σιδερένιες μπάλες στα πόδια. Θέλω να επιστρέψει ολοκληρωτικά ο Μεσαίωνας. Θέλω να περνάω έξω από τις φυλακές και τα κρατητήρια και να ακούω κραυγές. Θέλω γυμνά κορμιά να καίγονται στην πυρά και οι μυρουδιές τους να απλώνονται σε ολόκληρη την οικουμένη! Και θέλω να ξαναζήσω τις ανεπανάληπτες εικόνες, να βρίζονται και να χειροδικούν κατάδικοι και θεατές!

Θέλω η νέα κυβέρνηση να προσθέσει τη δική της ξεχωριστή φαντασία στη φαντασία του ΠΑΣΟΚ και ο νέος νόμος να αποτελέσει μνημείο ανθρωπισμού, εφάμιλλο και ισάξιο της ιδεολογίας και του πολιτικού προσανατολισμού της! Θέλω το υπουργείο Δικαιοσύνης με δύναμη και αποφασιστικότητα να ξεπεράσει, χωρίς ενδοιασμούς και αναστολές, τα διατάγματα και τους νόμους της Ιεράς Εξέτασης και να προχωρήσει στα βάθη της εποχής των σκλάβων. Εκεί θα συναντήσει τον πυρήνα της φιλοσοφικής αντίληψης, που πρέπει να διαπερνάει το νέο της νόμο για την τρομοκρατία. Κάθε ολιγωρία θα είναι υποχώρηση. Η ντροπή δε βρίσκεται στη γραμμένη ιστορία. Στην άγραφη, κυρίως, υπάρχει! Λίγο πριν από τα σπήλαια!

Associated Press

Σύμφωνα με στοιχεία των «Γιατρών Χωρίς Σύνορα», υπάρχουν περιοχές στην Αφρική όπου η πλειονότητα των θυμάτων βιασμού είναι ηλικίας 13-25 χρόνων. Περίπου το 45% των γυναικών στις περιοχές αυτές έχει υποστεί ομαδικό βιασμό και το 53% έχει βιαστεί πάνω από μία φορά.

Σκουπιδότοπος του «πολιτισμένου κόσμου» η Αφρική, βλέπει τις νεότερες γενιές της να φυλλορροούν. «Αν η χολέρα σκότωνε καθημερινά τόσους ανθρώπους όσους το ΕΪΤΖ, η ανθρωπιστική βοήθεια θα προσγειωνόταν την άλλη μέρα», επισημαίνει η Ελένη Κακάλου, γιατρός και συντονίστρια αποστολής στη Ζάμπια. «Κρυφό, σιωπηλό, επείγον είναι το AIDS. Οι άνθρωποι πεθαίνουν σπίτι τους κρυμμένοι κι έτσι δεν τους βλέπουμε. Ακόμη κι αν τα ποσοστά λοίμωξης σταθεροποιηθούν σ' αυτά τα επίπεδα, οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να αρρωσταίνουν και να πεθαίνουν για χρόνια. Αφήνοντας πίσω τους ορφανά, φτώχεια, απόγνωση. Ολο και περισσότερη φτώχεια, καθώς η παραγωγική βάση αποδεκατίζεται. Κι όσοι γλιτώσουν θα έχουν ένα δυσανάλογο αριθμό ορφανών και γέρων να φροντίσουν».

Το 1975 ο μέσος όρος ζωής στη Ζάμπια ήταν τα 55 χρόνια. Σήμερα αγγίζει σχεδόν τα 36. «Ο εγγονός ενός δούλου παππού αναμένεται να ζήσει περίπου 20 χρόνια λιγότερα» σημειώνει η γιατρός. «Το αποτύπωμα της επιδημίας στη μοίρα των μωρών που γεννιούνται...». Είναι και αυτή μια από τις συνέπειες της εκπολιτισμένης βαρβαρότητας του ιμπεριαλισμού.

Βέβαια, ο στιγματισμός και η απόγνωση δεν έχουν φύλο και το πρόβλημα είναι γενικότερο: Γιατί αν και το ΕΪΤΖ στις αναπτυγμένες χώρες, π.χ., στη Δυτική Ευρώπη είναι ακόμα υπό έλεγχο (αφού οι φορείς έχουν πρόσβαση στα φάρμακα), δε συμβαίνει το ίδιο στις φτωχές χώρες. Το 95% των φορέων σ' όλο τον πλανήτη δεν έχει πρόσβαση στα απαραίτητα φάρμακα που θα τους κρατήσουν στη ζωή. Κι αυτό γιατί οι πανίσχυρες φαρμακοβιομηχανίες, ιδιαίτερα οι αμερικανικές, με τη στήριξη των κυβερνήσεών τους, θέλουν αφ' ενός να διαφυλάξουν τα κέρδη τους, αφ' ετέρου λαούς χωρίς δύναμη αντίστασης στις «κατακτητικές τους επιδιώξεις». Η Αφρική καταρρέει κάτω από το βάρος της ασθένειας, από τα 42 εκατομμύρια των φορέων τα έξι εκατομμύρια χρειάζονται επείγουσα θεραπεία για να σωθούν, αλλά αυτό που προέχει είναι να μη ζημιωθούν οι φαρμακοβιομηχανίες! Ενα ακόμα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας αφού και σήμερα όπως και κάθε μέρα 8.000 άνθρωποι θα πεθάνουν από ΕΪΤΖ! Μόνο το 2002 έσβησαν 610.000 παιδιά σ' όλο τον κόσμο!

Κι όμως, όπως είναι γνωστό, υπάρχει λύση: Τα αντίγραφα φάρμακα. Η Ινδία αλλά και η Βραζιλία, χώρες με παράδοση στην παραγωγή αντιγράφων φαρμάκων (φαρμάκων δηλαδή που σπάνε την πατέντα, την προστασία των εταιριών που πρώτες τα ανακάλυψαν), άρχισαν να παράγουν ποσότητες αντιρετροϊκών φαρμάκων (φάρμακα για την προστασία από τη μόλυνση με τον ιό), και να τα πουλούν κατά 95% φθηνότερα από τα «πατενταρισμένα». Από 10.000 δολάρια κατά ασθενή το χρόνο, οι τιμές των αντιγράφων φαρμάκων κατεβάζουν το κόστος της θεραπείας σε περίπου 300 δολάρια κατά ασθενή ετησίως.

Ωστόσο, η εγκληματική αδιαφορία των δυτικών κρατών συμβαδίζει με την υποκρισία: Η αμερικανική κυβέρνηση, λ.χ., συνδέει τα προγράμματα κατά του ΕΪΤΖ με τη διδαχή της ...«σεξουαλικής αποχής», ενώ η Καθολική Εκκλησία θεωρεί αμαρτία τη χρήση προφυλακτικών!

Κι όμως, οι κοινωνίες της Βόρειας Αμερικής και της Δυτικής Ευρώπης θα βρουν μπροστά τους το πρόβλημα. Με τις εκρηκτικές διαστάσεις που έχει πάρει στον Τρίτο Κόσμο δεν μπορεί να περιχαρακωθεί έξω από τα σύνορά τους... Και στην Ελλάδα; Οι επιπτώσεις είναι ακόμα μικρότερες από το μέσο όρο των άλλων χωρών της ΕΕ. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Κέντρου Ειδικών Λοιμώξεων (ΚΕΕΛ), από το 1983 έχουν μολυνθεί 6.521 Ελληνες από τον ιό (5.241 άντρες και 1.245 γυναίκες) και από αυτούς 2.394 έχουν νοσήσει.

Το ζητούμενο είναι τι κάνει το κράτος για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Και λέμε τι κάνει γιατί δε φροντίζει για τα απαιτούμενα μέτρα, τόσο για την πρόληψη όσο και για την αντιμετώπιση των προβλημάτων των φορέων ή των νοσούντων. Συνέπεια και αυτή του ολοένα και περισσότερο εμπορευματοποιημένου τομέα της Υγείας. Και τα κενά; Γι' αυτά φροντίζουν οι λεγόμενες μη κυβερνητικές, «μη κερδοσκοπικές» οργανώσεις και ο «εθελοντισμός» και προς αυτή την κατεύθυνση «σπρώχνει» και το κράτος, αφού τέτοιες οργανώσεις συνήθως χρηματοδοτούνται από διάφορα δημόσια κονδύλια. Είναι επομένως απαραίτητη η ανάληψη από το κράτος, στα πλαίσια ενός αποκλειστικά δημόσιου δωρεάν για όλους συστήματος Υγείας, της φροντίδας για την αντιμετώπιση του ΕΪΤΖ.