Υπερασπίζονται την ελεύθερη δωρεάν πρόσβαση και χρήση της παραλίας, καταγγέλλουν και αντιστέκονται στην αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, που έχει μετατρέψει αυτό το δικαίωμα σε ένα ακόμα προϊόν της «ελεύθερης αγοράς». Αντιστέκονται στην πολιτική που απαγορεύει στους εργαζόμενους να μπορούν να πάνε στη θάλασσα χωρίς αντίτιμο και χωρίς να πλουτίζουν απ' το δικαίωμά τους οι ιδιώτες.

Δεν αποδέχονται πως το μπάνιο για τους εργαζόμενους του Λεκανοπεδίου αποτελεί «είδος πολυτελείας». Δεν ανέχονται πως το περιβάλλον μπορεί να ανήκει στα χέρια του μεγάλου κεφαλαίου, που με το ψευτοεπιχείρημα της «αξιοποίησης» αυξάνει ακόμα περισσότερο τα κέρδη του. Κέρδη που προέρχονται από την εκμετάλλευση της λαϊκής ανάγκης της ξεκούρασης και της αναψυχής.

Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο, με ευθύνη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που με την πολιτική τους προσφέρουν στο κεφάλαιο όσο περισσότερα κέρδη γίνεται. Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, οι δημοτικές αρχές και οι «κρατικές» επιχειρήσεις, όπως η ΕΤΑ ΑΕ και τα ΟΛΥΜΠΙΑΚΑ ΑΚΙΝΗΤΑ ΑΕ, ξεπουλούν, με τον ...καλύτερο τρόπο, τις ακτές και τις παραλίες στα ιδιωτικά συμφέροντα. Από το Π. Φάληρο έως το Λαγονήσι μόνο με αρκετή τύχη μπορεί να βρεθούν, πλέον, λίγα μέτρα ελεύθερης παραλίας. Η επιχειρηματική δράση συνεχίζεται στην άλλη πλευρά της Αττικής.

Οικονομικά δυσβάσταχτη είναι για τα λαϊκά στρώματα ακόμα και η απόδραση σε μια από τις παραλίες της Αττικής

Από τις κοντινές στην Αθήνα παραλίες, οι 9 είναι οργανωμένες πλαζ (Αστέρια Γλυφάδας, Αστέρας Βουλιαγμένης, Ακτή Βουλιαγμένης, Πλαζ Βούλας Α΄ και Β΄, Αγιος Κοσμάς, Λίμνη Βουλιαγμένης, Πλαζ Αλίμου, Λαγονήσι) και απρόσιτες για τη λαϊκή οικογένεια, αφού το εισιτήριο σε αυτές ξεκινά από τα 4 ευρώ και φτάνει μέχρι και τα 17 ευρώ. Μια τετραμελής οικογένεια για ένα μπάνιο το Σαββατοκύριακο στις οργανωμένες πλαζ της Αττικής πρέπει να δαπανήσει από 15 μέχρι και 60 ευρώ. Εκτός από το... θαλασσινό νερό, στην τιμή περιλαμβάνεται η... σκιά και οι ξαπλώστρες. Η τιμή των αναψυκτικών και του καφέ ξεκινά από 1,50 ευρώ και φτάνει και τα 4 ή 5 ευρώ.

Επιπλέον, σύμφωνα με το επιχειρηματικό «δαιμόνιο» των ιδιοκτητών, τα Σαββατοκύριακα, που συνήθως τότε ο περισσότερος κόσμος πάει για μπάνιο, οι τιμές για τις ίδιες ακριβώς «παροχές» και «υπηρεσίες» ανεβαίνουν! Τιμές, που έτσι κι αλλιώς καθορίζονται αποκλειστικά από τις ορέξεις του κάθε επιχειρηματία, πόσο ακριβά δηλαδή θα επιλέξει να πουλήσει τη θάλασσα, την άμμο και τον δροσερό αέρα. Για παράδειγμα, στην οργανωμένη πλαζ στο Καβούρι το εισιτήριο είναι 30 ευρώ το άτομο τις καθημερινές, 45 ευρώ το άτομο το Σαββατοκύριακο και τα παιδιά μέχρι 6 ετών πληρώνουν αντίστοιχα 20 και 25 ευρώ. Γενικά στις περισσότερες πλαζ τα Σαββατοκύριακα η τιμή αυξάνεται από 4 έως 6 ευρώ.

Δημοτικές αρχές, κυβερνήσεις και «κρατικές» επιχειρήσεις έχουν δουλέψει από κοινού για να περάσουν οι παραλίες στα χέρια των ιδιωτών. Το κυριότερο επιχείρημά τους είναι η «αξιοποίηση» των χώρων από τους ιδιώτες και τα έσοδα που θα έχει ο εκάστοτε δήμος μέσω των δημοτικών τελών και της φορολογίας. Η αλήθεια είναι ότι την «αξιοποίηση» (κάτι που θα μπορούσε να κάνει το ίδιο το κράτος) οι εργαζόμενοι θα την πληρώνουν για πολλά χρόνια και πολύ ακριβά.

Την ίδια στιγμή «οι ιδιώτες που εκμεταλλεύονται την παραλία χρωστάνε δημοτικά τέλη χρόνων, ενώ κάθε χρόνο γίνεται επαναδιαπραγμάτευση του εμβαδού που καταλαμβάνουν γιατί πληρώνουν λιγότερα τ.μ. από αυτά που χρησιμοποιούν», είπε στο «Ρ» ο Χρήστος Δουρίδας, δημοτικός σύμβουλος στον Αλιμο και υποψήφιος δήμαρχος. Επιπλέον, τονίζει το γεγονός ότι οι όροι παραχώρησης των ακτών είναι φοβερά ευνοϊκοί για τους επιχειρηματίες που τις εκμεταλλεύονται, χωρίς να αφήνεται καμιά πιθανότητα να θιχτούν τα κέρδη τους.

«Οταν η Ελληνικά Τουριστικά Ακίνητα ΑΕ γύρω στο 2000 υπέγραψε μνημόνιο παραχώρησης των ακτών σε επιχειρηματίες, για την παραλία του Αλίμου υπήρχε μια διάταξη η οποία προέβλεπε το εξής: Επειδή η είσοδος για τους δημότες είναι δωρεάν, όποια στιγμή θελήσει ο ιδιώτης να μπορεί να ζητήσει από τους κατοίκους χρήματα για τη μέχρι τότε δωρεάν χρήση της θάλασσας, ως διαφυγόντα κέρδη! Δεν έχει εφαρμοστεί ποτέ, αλλά μόνο και μόνο η διατύπωση αυτή είναι ενδεικτική για τους όρους με τους οποίους δόθηκαν οι παραλίες και πώς προφυλάσσονται τα συμφέροντα των επιχειρηματιών», υπογραμμίζει.

Κάθε παραχώρηση, αδειοδότηση και πάσης φύσεως διευκόλυνση που να μην έχει την έγκριση των δημοτικών αρχών. Για τα Αστέρια Γλυφάδας, «η δημοτική αρχή έχει εγκρίνει τις άδειες λειτουργίας πέντε αναψυκτηρίων και νυχτερινών κέντρων, ενώ ο επιχειρηματίας που εκμεταλλεύεται την έκταση πληρώνει χαμηλά δημοτικά τέλη», λέει στο «Ρ» ο Μανώλης Κοκώνης, δημοτικός σύμβουλος στη Γλυφάδα.

Μπορεί από τη μια άκρη της χώρας ως την άλλη και κυρίως στις ακτές της ηπειρωτικής και νησιωτικής Ελλάδας να υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες ενοικιαζόμενα δωμάτια, ξενοδοχεία, κάμπινγκ και κάθε είδους καταλύματα. Ωστόσο, με την οικονομική κατάσταση των εργαζομένων, που πάει ολοένα από το κακό στο χειρότερο, τα τελευταία χρόνια ακόμα και το πιο φθηνό δωμάτιο είναι απλησίαστο για τη συντριπτική τους πλειοψηφία.

Οπως προκύπτει από την έρευνα του «Ρ», μια τετραμελής οικογένεια για να μείνει σε ξενοδοχείο (α` κατηγορίας) για επτά μέρες τον Αύγουστο θα χρειαστεί περίπου 1.100 με 1.200 ευρώ, ενώ τον Ιούλη οι τιμές είναι λίγο πιο χαμηλές.

Αν μια οικογένεια προτιμήσει ενοικιαζόμενα δωμάτια στα μεγάλα νησιά, όπως η Λέσβος, η Σάμος, η Κρήτη, μπορεί να βρει τον Ιούλη δίκλινο δωμάτιο από 35 ευρώ τη μέρα, χωρίς όμως πρωινό, και από 45 ευρώ τον Αύγουστο. Αντίθετα, σε άλλες πιο ανεπτυγμένες τουριστικά περιοχές, όπως η Ρόδος ή η Χαλκιδική, τα δίκλινα δωμάτια κυμαίνονται μεταξύ 50 - 60 ευρώ τον Ιούλη και 70 - 80 ευρώ τον Αύγουστο, καθώς είναι ο μήνας που οι περισσότεροι Ελληνες παίρνουν την άδειά τους.

Υπάρχουν και αρκετά ταξιδιωτικά πρακτορεία, που προσφέρουν διάφορα πακέτα διακοπών, τα οποία κοστίζουν γύρω στα 600 - 700 ευρώ τη βδομάδα για δύο άτομα και για τον Ιούλη. Ενδεικτικά, αναφέρουμε κάποια πακέτα που βρήκαμε: Σε ξενοδοχείο τεσσάρων αστέρων στη Χαλκιδική για μία βδομάδα τον Ιούλη δύο άτομα χρειάζονται από 600 ευρώ και πάνω με ημιδιατροφή. Στην Κέρκυρα σε ξενοδοχείο τριών αστέρων δύο άτομα με ημιδιατροφή για μια βδομάδα χρειάζονται γύρω στα 500 ευρώ, ενώ στη Ρόδο σε ξενοδοχείο δύο αστέρων οι τιμές είναι γύρω στα 700 ευρώ με ημιδιατροφή. Για τον Αύγουστο οι τιμές ανεβαίνουν από 50 μέχρι και 200 ευρώ πιο πάνω. Οσον αφορά τα υπόλοιπα νησιά των Κυκλάδων, των Δωδεκανήσων και του Ιονίου οι τιμές ξεκινούν από 50 ευρώ το δίκλινο στα ενοικιαζόμενα δωμάτια.

Περισσότεροι από τέσσερις στους δέκα Ελληνες δήλωσαν ότι δε θα κάνουν διακοπές το καλοκαίρι του 2006, όπως προκύπτει από πανελλαδική έρευνα του Ινστιτούτου Καταναλωτή (ΙΝΚΑ), που πραγματοποιήθηκε από 9 έως 13 Μάη, με τη μέθοδο των τηλεφωνικών συνεντεύξεων.

Οι αιτίες για τη μη πραγματοποίηση διακοπών είναι, σύμφωνα με την έρευνα: Οικονομικοί λόγοι 73%, επαγγελματικές υποχρεώσεις 20%, άλλοι λόγοι 7%. Χαρακτηριστικό της οικονομικής αδυναμίας που δηλώνουν οι Ελληνες για την πραγματοποίηση πολυήμερων διακοπών είναι και το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία εξ αυτών (το 72%) κάνουν διακοπές σε ιδιόκτητο συγγενικό ή φιλικό σπίτι.

Συγκεκριμένα, οι Ελληνες διαμένουν σε ιδιόκτητο σπίτι σε ποσοστό 45%, σε συγγενικό - φιλικό σπίτι σε ποσοστό 27%, σε ξενοδοχείο ή άλλο κατάλυμα σε ποσοστό 28%. Η διάρκεια των διακοπών της ελληνικής οικογένειας φαίνεται ότι περιορίζεται όλο και περισσότερο, αφού επτά μέρες διακοπές κάνει το 25%, δέκα μέρες το 39%, 15 μέρες το 28%, 20 μέρες το 6,5% και 30 μέρες μόλις το 1,5%.

Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του ΙΝΚΑ, το κόστος για διαμονή και διατροφή 15 ημερών μιας τετραμελούς οικογένειας αγγίζει πλέον τα 3.300 ευρώ! Από τη φετινή έρευνα του ΙΝΚΑ, φαίνεται περαιτέρω επιδείνωση της κατάστασης διακοπών σε σχέση με την περσινή, αφού το 44% των Ελλήνων, έναντι του 41% πέρσι και 39,6% πρόπερσι, δε θα κάνει καλοκαιρινές διακοπές. Η χώρα μας χαρακτηρίζεται πλέον διεθνώς, ως ιδιαίτερα ακριβός τουριστικός προορισμός.

Το ΚΚΕ υποστηρίζει ότι το δικαίωμα και η ανάγκη των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων για διακοπές συνθλίβεται κάτω από τις εκμεταλλευτικές σχέσεις του συστήματος. Η ικανοποίηση της ανάγκης για αναπλήρωση της εργατικής δύναμης, είναι πλήρως εμπορευματοποιημένη. Ολα, ο ήλιος, η θάλασσα, το περιβάλλον κλπ., έχουν μετατραπεί σε εμπόρευμα. Δεν είναι τυχαίο ότι η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν μπορεί να κάνει διακοπές.

Από την άλλη, οι εξαντλητικές συνθήκες εργασίας και οι απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης στα αστικά κέντρα, διαμορφώνουν νέες ανάγκες για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης.

Και αυτή η κοινωνική ανάγκη είναι κατάκτηση της εργατικής τάξης, κατάκτηση που μαζί με άλλες (π.χ. 8ωρο, πενθήμερο, σύνταξη, κοινωνική ασφάλιση κλπ.) το κεφάλαιο παίρνει πίσω, με όχημα την πολιτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Οι εργασιακές άδειες και η δυνατότητα τουριστικής αξιοποίησής τους, είναι δικαίωμα των εργαζομένων και όχι προνόμιο και αγαθό της αστικής τάξης και ορισμένων καλοπληρωμένων μεσαίων στρωμάτων.

Το ΚΚΕ αντιμετωπίζει το σχεδιασμό και την ανάπτυξη της τουριστικής κοινωνικής εργασίας ως αναπόσπαστο στοιχείο της λαϊκής οικονομίας και κοινωνικής ανάπτυξης, στην οποία οι πλουτοπαραγωγικές πηγές και τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής θα αποτελούν λαϊκή κρατική περιουσία.

Απαραίτητη προϋπόθεση, θεωρεί τη λύση του πολιτικού προβλήματος, την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Μόνο με αυτή την προϋπόθεση μπορεί η τουριστική οικονομική δραστηριότητα να σχεδιαστεί και να αναπτυχθεί σε όφελος των εργαζομένων.

Οι φορείς οργάνωσης και διεύθυνσης της τουριστικής δραστηριότητας θα υπάγονται σε γενική διεύθυνση, περιφερειακά διακλαδωμένη, αρμόδια για τον εσωτερικό - εγχώριο και αλλοδαπό - και εξωτερικό τουρισμό.

Το ΚΚΕ καλεί και τους μικρούς επιχειρηματίες στον τουρισμό, να αγωνιστούν μαζί με την εργατική τάξη για την αλλαγή των συσχετισμών, αφού η πολιτική που εξυπηρετεί το μεγάλο κεφάλαιο οδηγεί στον αφανισμό τους.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, ο τουρισμός μπορεί να παίξει θετικό ρόλο στην ευρύτερη επικοινωνία, στη γνωριμία με άλλους λαούς, ήθη, έθιμα και πολιτισμούς. Να συμβάλει στην ανάπτυξη σχέσεων φιλίας και αλληλεγγύης ανάμεσα σε λαούς και χώρες και κύρια να ικανοποιήσει την ανάγκη για ουσιαστική αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης...

Οσον αφορά την εργατική οικογένεια και τις διακοπές της, τα ελληνικά νησιά πλέον έχουν γίνει απαγορευτικά. Και αυτό γιατί για να ταξιδέψει μία τετραμελής οικογένεια προς κάποιο νησί, χρειάζεται να δώσει σχεδόν παραπάνω από το μισό επίδομα αδείας, εκτός βέβαια από τα άλλα παρατράγουδα που έχει να αντιμετωπίσει, όπως πολύωρες καθυστερήσεις δρομολογίων κ.ά.

Συγκεκριμένα, για να ταξιδέψει μια τετραμελής οικογένεια από το λιμάνι του Πειραιά για την Κρήτη και τα Χανιά με την «ΑΝΕΚ» θα χρειαστεί να πληρώσει 30 ευρώ το άτομο για εισιτήριο οικονομικής θέσης και 86 ευρώ για το αυτοκίνητο. Δηλαδή, μόνο για να πάει πρέπει να δώσει πάνω από 200 ευρώ, αν βγάλει τα εισιτήρια μετ' επιστροφής θα έχει κάποια έκπτωση της τάξης του 20%, ωστόσο και πάλι το ποσό θα ξεπεράσει τα 350 ευρώ! Να σημειωθεί ότι πέρσι για τον ίδιο προορισμό μετ' επιστροφής χρειαζόταν να δώσει 250 ευρώ. Οι αυξήσεις, δηλαδή, μέσα σε ένα χρόνο ξεπερνούν το 50%!

Να σημειωθεί ότι δεν αναφέρουμε τα εισιτήρια των ταχύπλοων που έχουν οι εταιρείες και κάνουν τα ταξίδια σε πολύ μικρότερο χρόνο. Αν λοιπόν κάποιος θέλει να ταξιδέψει με ταχύπλοο τότε το κόστος του κάθε εισιτηρίου ανεβαίνει κατά 10 με 15 ευρώ παραπάνω.

Οι μετακινήσεις των παραθεριστών στην περίπτωση που δε χρησιμοποιήσουν πλοίο, μπορεί να κοστίζουν κάπως λιγότερο, όμως, σε σχέση με τα χαμηλά εισοδήματα των εργαζομένων, τα ποσά είναι σημαντικά. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι οι τιμές των εισιτηρίων των ιδιωτικών ΚΤΕΛ για Θεσσαλονίκη, είναι 33 ευρώ το άτομο (πέρσι 30), για Κέρκυρα 40 ευρώ μαζί με το καράβι από Ηγουμενίτσα, για την Κεφαλλονιά 31 ευρώ, τη Χαλκιδική 33 ευρώ και τη Ζάκυνθο 25,90 ευρώ.

Αν κάποιος για τις μετακινήσεις του προτιμήσει να χρησιμοποιήσει το αυτοκίνητό του τότε θα πληρώσει και πάλι αρκετά χρήματα, καθώς η βενζίνη έχει εδώ και καιρό υπερβεί το 1 ευρώ το λίτρο και τα διόδια έφτασαν τα 2 ευρώ, με προοπτική νέας αύξησης σύντομα...

Eurokinissi

«Χρυσάφι» κοστίζουν για τη λαϊκή οικογένεια λίγες μέρες ξεκούρασης δίπλα στη θάλασσα

Το επίδομα αδείας σήμερα πια δε φτάνει ούτε για τα εισιτήρια των πλοίων. Καθώς οι αυξήσεις που έχουν γίνει στα εισιτήρια το τελευταίο εξάμηνο αρκούν για να αποτρέψουν κάποιον για να ταξιδέψει. Ετσι το πλοίο, που κάποτε θεωρούνταν φθηνό, λαϊκό μέσο μαζικής μεταφοράς, τώρα πια έχει γίνει «είδος πολυτελείας». Αλλά και το ταξίδι με το αυτοκίνητο δεν είναι φθηνό, αφού μόνο τα διόδια και οι αυξήσεις της βενζίνης είναι η πρώτη... ψυχρολουσία πριν τις διακοπές.

Από την άλλη, το μεγαλύτερο κονδύλι για τις διακοπές ήταν και παραμένει η στέγη. Για το λόγο αυτό και οι περισσότεροι είτε αρκούνται σε ολιγοήμερες διακοπές, είτε προσπαθούν να καλυφθούν περνώντας ένα μεγάλο μέρος των διακοπών στο πατρικό σπίτι στο χωριό ή στο σπίτι κάποιου φίλου ή συγγενή.

Eurokinissi

Οι «απελευθερωμένες» τιμές των εισιτηρίων στα πλοία των εφοπλιστών ανεβάζουν κατακόρυφα το κόστος των διακοπών

Και ενώ όλα τα έξοδα που έχουν να κάνουν με τις διακοπές έχουν ανέβει στα ύψη, οι μισθοί των εργαζομένων, αλλά και οι συντάξεις, έχουν μείνει καθηλωμένοι. Για παράδειγμα, μια τετραμελής οικογένεια για να περάσει επτά μέρες διακοπών θέλει κάτι παραπάνω από 1.100 ευρώ, ενώ οι μισθοί και οι συντάξεις παραμένουν στα 600 και 700 ευρώ το μήνα. Ενώ η «αύξηση» με την οποία βιομήχανοι και ΓΣΕΕ φιλοδώρησαν για φέτος τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων δεν ξεπερνάει τα 0,77 λεπτά του ευρώ μεικτά στο μεροκάματο. Ετσι οι διακοπές από ανάγκη των πολλών, μετατρέπονται όλο και περισσότερο σε προνόμιο των λίγων.

Την ίδια ώρα και ενώ οι εργαζόμενοι μετράνε ευρώ - ευρώ το κόστος των διακοπών τους, οι υπουργοί Τουρισμού και Ανάπτυξης διατυμπανίζουν με κάθε ευκαιρία ότι θέλουν τουρισμό υψηλού επιπέδου και για υψηλά βαλάντια στη χώρα. Δηλώνουν, δηλαδή, ξεκάθαρα ότι θέλουν να κάνουν τη χώρα ένα απέραντο τουριστικό θέρετρο στο οποίο να έρχονται οι πλούσιοι του πλανήτη να περνάνε καλά και οι εργαζόμενοι της χώρας να είναι υπάλληλοι και να μην μπορούν να χαρούν ό,τι παράγουν...