Ολοι, στα λόγια τουλάχιστον, αναγνωρίζουν πως η πρόληψη είναι η καλύτερη ασπίδα στην πάλη ενάντια σε όλα τα ναρκωτικά.

Σήμερα όμως η πρόληψη όχι απλά μένει στα χαρτιά, υπονομεύεται και ταυτίζεται με την ενημέρωση. Αιωρείται χωρίς κεντρικό σχεδιασμό και φιλοσοφία, χωρίς στρατηγική και στόχους. Χαρακτηριστική ήταν η παρέμβαση του Παν. Μελά, στελέχους της ΝΔ και μέλους της Διακομματικής Επιτροπής της Βουλής για τα ναρκωτικά, ο οποίος, κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου, καλούσε τα ...ΜΜΕ να κάνουν πρόληψη, να βγάλουν σλόγκαν. Η πρόληψη παραγκωνίζεται περισσότερο από ποτέ, «πνίγεται» στα χρέη, οδηγείται σε οικονομικό αδιέξοδο. Και μαζί της, η μια δομή μετά την άλλη που σχετίζονται με τον τομέα της τοξικοεξάρτησης - είτε σε επίπεδο έρευνας, είτε στην πρόληψη, θεραπεία, επανένταξη - πέφτουν θύματα της υποχρηματοδότησης, με τη θηλιά της λιτότητας να σφίγγει όλο και περισσότερο.

Μοναδικό «έργο πρόληψης» αποτελούν οι αποσπασματικές πρωτοβουλίες που πάρθηκαν πριν 11 χρόνια όταν λειτούργησαν τα Κέντρα Πρόληψης (ΚΠ), με τη μορφή αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρείας, υπό την επιστημονική εποπτεία και τη συγχρηματοδότηση του Οργανισμού Κατά των Ναρκωτικών (ΟΚΑΝΑ) κατά 50% και της Νομαρχικής και Τοπικής Αυτοδιοίκησης κατά 50%. Κάθε τριετία ανανεώνεται η συμφωνία, αλλά κανένα θεσμικό πλαίσιο δεν εξασφαλίζει την ανανέωση, καθώς είναι στην ευχέρεια του ΔΣ του ΟΚΑΝΑ και του υπουργείου Υγείας αν θα συνεχιστεί αυτή η συνεργασία. Το 2002, η Κεντρική Ενωση Δήμων και Κοινοτήτων (ΚΕΔΚΕ) - με τη συγκατάθεση του υπουργείου Εσωτερικών - πήρε την απόφαση το άλλο 50% της χρηματοδότησης (δηλαδή των δήμων και των νομαρχιών) να προέρχεται από τους Κεντρικούς Αυτοτελείς Πόρους για τα επόμενα πέντε χρόνια. Ο ΟΚΑΝΑ σταμάτησε να χρηματοδοτεί - με το αναλογούν κονδύλι - οχτώ στα δέκα ΚΠ από το πρώτο εξάμηνο του 2006, με πολλούς από τους εργαζόμενους να μένουν απλήρωτοι μέχρι και εφτά μήνες, να συνάπτουν ατομικές εργασιακές συμβάσεις καθώς δεν υπάρχουν ΣΣΕ, δεν υπάρχει ενιαίο μισθολόγιο, οι συμβάσεις που υπογράφουν είναι ορισμένου χρόνου, συνήθως τριετία.

Οι περίπου 400 εργαζόμενοι στα 73 ΚΠ - επιστήμονες και διοικητικά στελέχη - δίνουν μάχη «με νύχια και με δόντια» να κρατήσουν την πρόληψη ζωντανή. Κι όλα αυτά με πολύ μεράκι και κόπο. Ο «Ρ» επισκέφθηκε ένα από τα 73 ΚΠ, εκείνο του Δήμου Αχαρνών - Κοινότητας Θρακομακεδόνων και συζήτησε με τους εργαζόμενους Παναγιώτη Τριανταφύλλου, κοινωνιολόγο - εγκληματολόγο, Αργυρώ Κευγά, ψυχολόγο και Ελένη Μόρφου, φοιτήτρια Κοινωνιολογίας, για τη δράση του Κέντρου, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.

Ενα ΚΠ συντάσσει κάθε τριετία έναν επιστημονικό σχεδιασμό, ο οποίος περιγράφει λεπτομερώς τις δράσεις του που απευθύνονται στις ομάδες πληθυσμού: Εκπαιδευτικούς, γονείς, μαθητές, σχολική κοινότητα, ευρύτερη κοινότητα (χώροι εργασίας, ψυχαγωγίας κ.ά.).

Μια από τις πολλές δυσκολίες που έχουν να αντιμετωπίσουν τα στελέχη πρόληψης είναι ότι «ο άλλος δεν έρχεται. Πρέπει εσύ να πας στο σύλλογο, στους φορείς, στην τοπική κοινωνία και να τους πείσεις για την αναγκαιότητα της πρόληψης και τη χρησιμότητά της. Και για να τον πείσεις να βοηθήσει για να μην εμφανιστεί το πρόβλημα, πρέπει να στεγνώσει το στόμα σου. Είναι πολύ δύσκολο, θέλει προετοιμασία, συγκεκριμένες παρεμβάσεις ευαισθητοποίησης», λέει ο Π. Τριανταφύλλου.

Η δυσκολία μεγαλώνει ακόμη περισσότερο, όταν στο συγκεκριμένο Κέντρο Πρόληψης εργάζονται μόνο τρία στελέχη πρόληψης σε μια περιοχή που μετράει τουλάχιστον 150.000 κατοίκους, σε ένα δήμο που είναι από τους μεγαλύτερους σε έκταση στο λεκανοπέδιο Αττικής και απαιτούνται «τουλάχιστον δύο άτομα ακόμη για να βγει το πρόγραμμα που έχουμε διαμορφώσει και δέκα για να πεις ότι γίνεται σοβαρή δουλιά».

Παρ' όλα αυτά, οι τρεις εργαζόμενοι με πολύ κόπο και μεράκι συνεχίζουν τη δράση τους. Από τις αρχές Νοέμβρη δραστηριοποιούνται σε εφήβους της Γ΄ Γυμνασίου Αχαρνών - Θρακομακεδόνων, δηλαδή περίπου 1.050 μαθητές. «Επιλέχθηκε η Γ΄ Γυμνασίου ως μια κρίσιμη μεταβατική περίοδος, όπου ο έφηβος στην ηλικία των 14-15 ετών κοιτάει τα όριά του και σε αυτές τις ηλικίες παρατηρούνται οι πρώτοι πειραματισμοί με τη χρήση ουσιών», επισημαίνει η Α. Κευγά. «Στόχος, λέει, να ξεδιαλύνουμε τους μύθους για τις νόμιμες και τις παράνομες ουσίες. Να απομυθοποιήσουμε διάφορα ιδεολογήματα».

«Τον τελευταίο καιρό μάς έκοψαν το τηλέφωνο. Δεν είχαμε ούτε φωτοτυπικό, φαξ, και - για κάποια περίοδο - ούτε υπολογιστή. Φέρναμε σόμπες από τα σπίτια μας για να ζεσταθούμε και δημοτικός σύμβουλος μας απαντούσε "τόσα άτομα είστε εδώ μέσα, μπορείτε να ζεσταθείτε με το χνότο σας"».

Τα παραπάνω επισημαίνουν ο Παναγιώτης και η Αργυρώ. Και αυτά είναι μόνο μερικά από τα συμπτώματα της νοσηρής «αντιναρκωτικής» πολιτικής που εφαρμόζεται, με αποτέλεσμα τη διαρροή μέχρι και 30% των στελεχών των ΚΠ. «Δεν είσαι απλώς ένας εργαζόμενος που πας, κάνεις τη δουλιά σου και τελείωσε. Σου κοστίζει η κάθε μέρα» λέει η Α. Κευγά.

Ομως, «το ευέλικτο σχήμα της αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρίας δεν ανταποκρίθηκε στις ανάγκες τόσο της τοπικής κοινωνίας, όσο και των ίδιων των ΚΠ, συμπληρώνει ο Π. Τριανταφύλλου. Τα δύο τελευταία χρόνια ο ΟΚΑΝΑ παίρνει κάποια χρήματα από το υπουργείο Υγείας, ιεραρχεί τις προτεραιότητές του σύμφωνα με τις δικές του ανάγκες και στα ΚΠ δίνει ό,τι περισσεύει. Οι δήμοι είτε δεν έχουν πόρους για να στηρίξουν τα ΚΠ, είτε έχουν άλλες προτεραιότητες. Το παρόν σχήμα δεν προχωρά. Είμαστε σε εργασιακή ομηρία. Η πολιτεία πρέπει να καταλάβει ότι ήταν ένα θεσμικό πείραμα που έχει φτάσει στα όριά του και το έχει υπερβεί ήδη η τοπική κοινωνία και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, όμως αρνείται να δώσει λύση».

Και καταλήγει: «Αίτημα των εργαζομένων σ' αυτή είναι η πρόληψη να είναι δημόσια και δωρεάν για όλο τον κόσμο».

Και ενώ η ανάγκη παρεμβάσεων πρόληψης μέσα στα σχολεία κρίνεται επιτακτική και ήδη υπάρχει σε ισχύ μνημόνιο συνεργασίας μεταξύ των υπουργείων Υγείας και Παιδείας με τα ΚΠ, ποτέ δεν τέθηκε σε εφαρμογή. Οι πόρτες των σχολείων μένουν ερμητικά κλειστές απέναντι στα ΚΠ.

«Στην ουσία, επισημαίνουν οι εργαζόμενοι, ένα σχολείο έχει πρόγραμμα Αγωγής Υγείας και σου λέει ότι τότε μόνο θα 'ρθεις και με προϋπόθεση ότι θα συνεργαστείς με τον υπεύθυνο Αγωγής Υγείας. Είναι δηλαδή στην καλή διάθεση κάποιων προσώπων. Διαφορετικά, αν εμείς πούμε ότι θέλουμε να πάμε σε σχολείο να κάνουμε μια ενημέρωση και δεν υπάρχει αυτή η διαδικασία, τότε επαφίεται στο διευθυντή αν θα μας ανοίξει την πόρτα. Μπαίνουμε πολλές φορές στο σχολείο και νιώθουμε ότι μπαίνουμε σε καθεστώς παρανομίας. Δηλαδή πας να κάνεις τη δουλιά σου και τελικά μπορεί να βγεις εκτεθειμένος, ακόμη και να σου ασκηθεί ποινική δίωξη. Νιώθεις ένα άγχος, πώς να δουλέψεις; Κι όλα αυτά όταν στα σχολεία μπαινοβγαίνουν εταιρείες για να κάνουν μάθημα κυκλοφοριακής αγωγής, αγωγής υγείας, υγιεινής διατροφής»...

«Πριν έρθω να εργαστώ, από τη σχολή ήξερα πολύ γενικά πράγματα» λέει η Ελένη Μόρφου, φοιτήτρια Κοινωνιολογίας, η οποία κάνει την πρακτική της εδώ και τρεις μήνες στο ΚΠ. «Μαθαίνουμε, συνεχίζει, για τη μεθαδόνη, τις χώρες προέλευσης των ναρκωτικών, αλλά όχι για τις αιτίες που κάποιος οδηγείται στη χρήση. Δεν ήξερα τι είναι τα ΚΠ, τι είναι πρόληψη. Δεν ήξερα καν ότι η πρόληψη αναφέρεται σε υγιή πληθυσμό».

Και, φυσικά, κάτι τέτοιο δε γίνεται τυχαία. Είναι πολιτική επιλογή το περιεχόμενο σπουδών να «μαρκετάρει» τη λογική των υποκαταστάτων, να διδάσκει αντεπιστημονικά ιδεολογήματα, να παραμεριστεί η προοδευτική ιδεολογία και να εξοβελιστούν από τα προγράμματα σπουδών τεκμηριωμένες επιστημονικά προσεγγίσεις. Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα που έχουν ακουστεί για την τοξικοεξάρτηση στα αμφιθέατρα των πανεπιστημίων, όπως ότι «η κάνναβη δεν επηρεάζει τις εγκεφαλικές λειτουργίες» και ότι «η λήψη ινδικής κάνναβης δεν είναι συνώνυμη με την εξάρτηση», που περιέχονται στο μάθημα «Ψυχοπαθολογία Ενήλικα» του Πάντειου Πανεπιστημίου.

Τον «ασκό του Αιόλου» για την εμπορευματοποίηση κάθε σπιθαμής γης από το ξένο και ντόπιο μεγάλο κεφάλαιο, άνοιξαν τόσο οι μεγάλες πυρκαγιές του περασμένου καλοκαιριού, όσο και τα Χωροταξικά Σχέδια και κυρίως αυτό για τον Τουρισμό, που αναμένεται να νομοθετηθούν μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2008.

Με το Χωροταξικό αυτό σχεδιασμό που προωθείται από την κυβέρνηση και το ΥΠΕΧΩΔΕ, δημιουργούνται προϋποθέσεις για να αναπτυχθούν παλιές και νέες μορφές τουριστικών εγκαταστάσεων σχεδόν σε κάθε σπιθαμή της ελληνικής γης (από τους Εθνικούς Δρυμούς της Πίνδου και του Ολύμπου, ως τις μικρότερες βραχονησίδες και από τις προστατευόμενες - υποτίθεται - περιοχές «ΝΑΤΟΥΡΑ», ως τις πεδινές αγροτικές περιοχές υψηλής παραγωγικότητας). Παντού «φωτογραφίζονται» επενδυτικά συμφέροντα, των οποίων ο χωροταξικός αυτός σχεδιασμός επιχειρεί να «λύσει τα χέρια», παρακάμπτοντας οποιοδήποτε εμπόδιο για την υλοποίησή τους, ακόμη και αυτά της προστασίας του περιβάλλοντος...

«Κλειδί» για την κάθετη εφόρμηση του μεγάλου κεφαλαίου πάνω σε κάθε ενδιαφέρον οικοσύστημα της πατρίδας μας, αποτελούν οι διατάξεις που επιτρέπουν την ανέγερση παραθεριστικών κατοικιών, για μακροχρόνια ενοικίαση ή για πώληση, μέσα σε μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα, με τους αυξημένους συντελεστές και όρους δόμησης που ισχύουν για ξενοδοχεία.

Κι όλα αυτά, επειδή τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια σημαντική ζήτηση παραθεριστικής κατοικίας στη χώρα μας από Βορειοευρωπαίους, κυρίως, αγοραστές, ιδιαίτερα στα ελληνικά νησιά. Σύμφωνα, μάλιστα, με έρευνα που έγινε και ανακοινώθηκε πρόσφατα, εκτιμάται ότι πάνω από 1 εκατομμύριο Ευρωπαίοι ενδιαφέρονται να αγοράσουν μόνιμη ή παραθεριστική κατοικία στη χώρα μας.

Το πολεοδομικό και νομικό καθεστώς, όμως, που ισχύει σήμερα στη χώρα μας επιτρέπουν την εκμετάλλευση για παραθεριστικές κατοικίες μόνο μέσω της ιδιωτικής πολεοδόμησης σε εκτός σχεδίου περιοχές έκτασης μεγαλύτερης των 150 στρεμμάτων. Δεν επιτρέπει νέα «σύνθετα» προϊόντα, όπως την εκμετάλλευση από τρίτους μέρους των μεγάλων ξενοδοχειακών μονάδων, όπως επιδιώκει το μεγάλο κεφάλαιο. Και αυτό το κενό έρχεται να καλύψει το Χωροταξικό Σχέδιο για τον Τουρισμό.

Ο ίδιος ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Γ. Σουφλιάς όταν το παρουσίασε δε «μάσησε» καθόλου τα λόγια του. Αναφέροντας το παράδειγμα της Ισπανίας, όπου «από τους περίπου 55 εκατ. τουρίστες που την επισκέπτονται σε ετήσια βάση, τα 37 εκατ. έχουν αγοράσει κατοικία εκεί», δήλωσε: «Η αναγκαιότητα διεύρυνσης και εμπλουτισμού της δραστηριότητας ή ακόμη και εξαρχής ανάπτυξης άλλων μορφών Τουρισμού, επιβάλλεται από το βαθμό ωρίμανσης του τουριστικού φαινομένου στην Ελλάδα, αλλά και από το διεθνή ανταγωνισμό. Ειδικότερα, η ζήτηση για αγορά τουριστικής κατοικίας μέσα σε οργανωμένα συγκροτήματα τουρισμού, τα οποία περιλαμβάνουν πληθώρα ειδικών μορφών τουρισμού όπως γκολφ, κέντρα θαλασσοθεραπείας κ.ά., που ενισχύουν τη διάρκεια και την αποδοτικότητα του τουριστικού προϊόντος, συνεχώς αυξάνεται. Παράλληλα, κερδίζουν έδαφος διεθνώς, νέες μορφές διαχείρισης τουριστικών καταλυμάτων, όπως είναι το λεγόμενο conto hotels»...

Σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά; Μήπως τις επενδυτικές προσπάθειες που γίνονταν και επί ΠΑΣΟΚ, για παράδειγμα στη Λίμνη Καϊάφα, που - κατά σύμπτωση - κάηκε φέτος το καλοκαίρι; 'Η μήπως σας θυμίζουν τις 10 μεγάλες δημόσιες εκτάσεις - «φιλέτα» σε όλη την Ελλάδα (Ρόδος, Κρήτη, Ξάνθη, Δέλτα Πηνειού, Ζάκυνθος, Σάμος, Αργολίδα και Καϊμακτσαλάν) την «αξιοποίηση» των οποίων προωθεί η Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου (ΚΕΔ) μέσω ΣΔΙΤ, όπως αποκάλυψε πρόσφατα ο «Ρ»;

Βέβαια, το παράδειγμα της Ισπανίας που ανέφερε ο Γ. Σουφλιάς παραπέμπει ανάγλυφα στο τι επιφυλάσσει η κυβέρνηση και το μεγάλο κεφάλαιο και για τη χώρα μας. Το άλλοτε θαυμάσιο περιβάλλον των παραλιών της Ισπανίας έχει τσιμεντοποιηθεί και υποβαθμιστεί, με αποτέλεσμα ακόμη και οι πολυτελείς εξοχικές κατοικίες να έχουν απαξιωθεί...

Σημειώνουμε ότι - λες και ήξεραν εκ των προτέρων τι θα προβλέπει το Χωροταξικό Σχέδιο - διάφοροι επιχειρηματίες και «υπεράκτιες εταιρείες» (off shore) έχουν ήδη σπεύσει να αγοράσουν τεράστιες εκτάσεις στα νησιά και σε άλλες περιοχές της χώρας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, αποτελεί η Ιος, όπου το τελευταίο εξάμηνο άλλαξε ιδιοκτήτη το 15% του νησιού, περνώντας σε off shore εταιρείες!

Ενα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η Κρήτη, όπου τα τελευταία χρόνια χιλιάδες ξένοι υπήκοοι - κυρίως Βορειοευρωπαίοι - έχουν αγοράσει κατοικίες. Σύμφωνα με στοιχεία που παρουσιάστηκαν πρόσφατα μόνο στο Νομό Χανίων, οι μόνιμοι κάτοικοι από το εξωτερικό υπολογίζονται σε 17.000.

Γενικότερα, όπως ανακοινώθηκε σε πρόσφατο συνέδριο, τα κεφάλαια που διατίθενται κάθε χρόνο από ξένους επενδυτές για αγορά παραθεριστικής ή μόνιμης κατοικίας στην Ελλάδα συνεχώς αυξάνονται. Το πρώτο οχτάμηνο του 2006 ήταν 162 εκατ. ευρώ, ενώ το αντίστοιχο διάστημα του 2007 έφτασαν στα 265 εκατ. ευρώ.

Αν, βέβαια, ακολουθηθεί το «ισπανικό μοντέλο» για την παραθεριστική κατοικία μεσοπρόθεσμα αυτό θα οδηγήσει και σε αλλαγή της παραγωγικής δομής, τόσο στην τουριστική όσο και στην κατασκευαστική αγορά. Συγκεκριμένα, από χώρος δραστηριοποίησης κυρίως μεσαίων και μικρών επιχειρήσεων τοπικής εμβέλειας θα μετατραπεί σε χώρο δραστηριοποίησης σχεδόν αποκλειστικά των μεγάλων επιχειρήσεων. Θα υπάρξει, δηλαδή, συγκέντρωση του κεφαλαίου.

Και ενώ ισχύουν όλα αυτά, η περιβόητη Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή (ΟΚΕ) σε πρόσφατη γνωμοδότησή της για τα χωροταξικά και πολεοδομικά ζητήματα της χώρας, ενστερνιζόμενη πλήρως το δόγμα της «πράσινης» οικονομίας, παρουσιάζεται «βασιλικότερη» της κυβέρνησης στην εξυπηρέτηση του μεγάλου κεφαλαίου. Ειδικότερα:

• Κάνοντας κριτική στο Ειδικό Χωροταξικό Σχέδιο για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας αναφέρει ότι «ορισμένες διατάξεις εισάγουν περιορισμούς στις επενδύσεις», όπως οι αποστάσεις των ανεμογεννητριών, τα όρια χωρητικότητας ανά δήμο κ.ά. Κι αυτό όταν το Χωροταξικό Σχέδιο προβλέπει να μπορούν να αναπτυχθούν αιολικά πάρκα ακόμη και στους εθνικούς δρυμούς!
• Οσον αφορά το Ειδικό Χωροταξικό για τη Βιομηχανία, τη μόνη ουσιαστική παρατήρηση που κάνει είναι αυτή με την οποία ζητά να δοθούν ακόμη μεγαλύτερα πολεοδομικά κίνητρα στους επιχειρηματίες, για να φτιάξουν βιομηχανικά πάρκα!
• Οσον αφορά το Ειδικό Χωροταξικό για τον Τουρισμό παρατηρεί ότι υπάρχουν ασάφειες «που μπορεί να λειτουργήσουν ως εμπόδια για τις επενδύσεις» και πως δεν παρέχονται εγγυήσεις ότι «δε θα υπάρξουν παρενέργειες από την όποια ανάπτυξη της τουριστικής κατοικίας»!
• Σε άλλο σημείο της γνωμοδότησής της και με το χαρακτηριστικό τίτλο «Ενίσχυση της επιχειρηματικότητας και ασφάλεια δικαίου», υποστηρίζει ότι «το ισχύον σύστημα χωροταξικού και πολεοδομικού σχεδιασμού στην Ελλάδα δεν μπορεί να εγγυηθεί την ασφάλεια δικαίου των ιδιωτικών και δημοσίων επενδύσεων ή να προάγει την επιχειρηματικότητα»!
• Σε άλλο σημείο ζητά την προστασία της ιδιοκτησίας σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Χαρακτηριστικά ζητά να συντομευτεί ο χρόνος δέσμευσης ιδιοκτησιών στα εντός σχεδίου ακίνητα που καθορίζονται ως κοινόχρηστοι και κοινωφελείς χώροι, προφανώς για να επωφελούνται καλύτερα οι διάφοροι Βωβοί που θέλουν να αρπάξουν και να τσιμεντοποιήσουν τους ελεύθερους χώρους των πόλεων. Επίσης, προτείνονται νέοι τρόποι απόκτησης ακινήτων για επαύξηση κοινοχρήστων χώρων σε συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα, ενώ ζητά και τον εκσυγχρονισμό του νομικού πλαισίου της ιδιωτικής πολεοδόμησης!

Ουσιαστικά, η γνωμοδότηση αυτή αποτελεί συνέχεια των μύχιων σκέψεων του κεφαλαίου για να οργανώσει μια νέα επιδρομή εμπορευματοποίησης της γης και του περιβάλλοντος, του αρθρογράφου της ηλεκτρονικής οικονομικής επιθεώρησης της ALPHA BANK που είχε αποκαλύψει πρόσφατα ο «Ρ»...

Την επανέκδοση του περιοδικού «Νέα Γενιά» - Οργανο του Κεντρικού Συμβουλίου της ΕΠΟΝ -ανήγγειλε η πρόεδρος της ΠΕΑΦΕ Ελένη Μωραΐτου σε πρόσφατη εκδήλωση της Οργάνωσης που έγινε στα γραφεία της Ενωσης Λογιστών. Ο πρώτος τόμος, ήδη, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή». Η έκδοση είναι αφιερωμένη στα 90χρονα του ΚΚΕ. Μια έκδοση πολύτιμη, ιδιαίτερα για τη νεολαία μας, που χρειάζεται να γνωρίσει την πραγματική ιστορία της Εθνικής Αντίστασης.

Στη διάρκεια της εκδήλωσης, τιμήθηκαν για την προσφορά τους στην ΠΕΑΦΕ ο Διονύσης και η Ειρήνη Χριστακοπούλου, μέλη του ΔΣ της ΠΕΑΦΕ. Για την πολύτιμη προσφορά του Διονύση και της Ειρήνης Χριστακοπούλου στις πολιτιστικές εκδηλώσεις της ΠΕΑΦΕ, μίλησε η αντιπρόεδρος της ΠΕΑΦΕ Φρόσω Κοττορού. Το ντουέτο τους, υπογράμμισε, είναι από τους σημαντικότερους συντελεστές των πετυχημένων εκδηλώσεών μας και είναι πάντα έτοιμοι να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους. Χάρη στον Διονύση και την Ρένα μπορούμε να παρουσιάσουμε ολοκληρωμένο πρόγραμμα... Ο Διονύσης, μαέστρος της χορωδίας, γεννήθηκε στην Καλαμάτα. Ο πατέρας του Δημήτρης Χριστακόπουλος ήταν ένας από τους διακόσιους εκτελεσμένους της Καισαριανής, το Μάη του 1944. Οταν σκότωσαν τον πατέρα του, ο Διονύσης ήταν έντεκα χρόνων. Η μητέρα του, Ευδοκία Καρακατσάνη, είχε να μεγαλώσει τέσσερα παιδιά. Επρεπε να φροντίσει πρώτα - πρώτα για το ψωμί τους. Κι όμως, η ηρωική αυτή μάνα είχε την τόλμη και το κουράγιο να πάρει δραστήριο μέρος και στην Αντίσταση, βοηθώντας με κάθε τρόπο, ακόμα και στη μεταφορά πολεμικού υλικού για τους αντάρτες.

Η οικογένεια του Διονύση βρέθηκε στο στόχαστρο της αντίδρασης και των κατακτητών. Η Ασφάλεια έπιασε τον αδελφό του Διονύση - μόλις εννέα χρόνων - και τον βασάνισε - μέχρι και φάλαγγα τού έκαναν! Ο ίδιος ο Διονύσης μετά την εκτέλεση του πατέρα του έφυγε για το Μαυρομμάτι Μεσσηνίας να φυλάει σαν ψυχογιός τα πρόβατα στο σπίτι του Παναγιώτη Πετρόπουλου, που ήταν υπαρχηγός του ΕΛΑΣ. Γρήγορα έγινε αετόπουλο και σύνδεσμος ανάμεσα στους αγωνιστές του ΕΛΑΣ και του χωριού. (Ο ίδιος για να αποφύγει τον κίνδυνο από τον έλεγχο στο δρόμο έκρυψε κάποτε καλά διπλωμένο το σημείωμα που έπρεπε να μεταβιβάσει στο ...αυτί του γαϊδάρου που μετέφερε κολοκύθες).

Το τραύμα που τον άφησε ανάπηρο σ' όλη του τη ζωή έγινε σε συμπλοκή ανταρτών με Γερμανούς. Το 1950 ήρθε στην Αθήνα. Συνδέθηκε με το Παράρτημα Εθνικής Αντίστασης της Καισαριανής. Βοήθησε στη συγκρότηση της χορωδίας της ΠΕΑΕΑ και σήμερα είναι μέλος του ΔΣ της ΠΕΑΦΕ.

Η Ειρήνη Χριστακοπούλου - Σταματελάτου, η συντρόφισσά του, γεννήθηκε στην Πάτρα, από πατέρα Κεφαλονίτη. Η μητέρα της πέθανε στη γέννα, ο πατέρας ξαναπαντρεύτηκε και η Ρένα βρέθηκε στα τρία της χρόνια σε ορφανοτροφείο. Στα δέκα της χρόνια, ήρθε ο πατέρας της και την πήρε, αλλά την άφησε στο νονό του αδελφού της. Ετσι αρχίζει μια ακόμα πιο σκληρή ζωή για το κορίτσι. Δούλεψε σαν εργάτρια στην Πάτρα - όπου έβρισκε μεροκάματο - και αργότερα στην Αθήνα. «Στην ουσία μεγάλωσε μόνη της», παρατήρησε η Φρόσω Κοττορού, «παλεύοντας μ' όλα τα φαντάσματα της εποχής - κι όμως κατάφερε να τα νικήσει, να σταθεί στα πόδια της, να κρατήσει την αξιοπρέπειά της, να προσανατολιστεί προς το αριστερό κόμμα, να ψηφίζει πάντα ΚΚΕ και να μην απουσιάζει με τον Διονύση από καμιά εκδήλωση ή διαδήλωση, ακόμα κι όταν πέρασε βαριά αρρώστια...». Εκτός από την ΠΕΑΦΕ, η Ρένα συμμετέχει και στη χορωδία του «Εύγερου» της Κεφαλονιάς.

...«Ευγνωμοσύνη και τιμή χρωστάει η ΠΕΑΦΕ / στο διαλεχτό "ντουέτο" μας, Ρένας και Διονύση/

...Ψυχή της χορωδίας μας, είναι ο Διονύσης / χωρίς την παρουσία του, κάθε γιορτή είν' λειψή,

... Κι η σύντροφός του στη ζωή Σταματελάτου Ρένα, / έχει κι αυτή γλυκιά φωνή και τραγουδούν μαζί,/ τραγούδια από τ' αντάρτικο, τραγούδια πονεμένα, κάποια σε στίχους Αγγουλέ, μες από τη φυλακή».

Αυτοί ήταν μερικοί από τους στίχους που απήγγειλε ο γγ της ΠΕΑΦΕ Γιώργης Μαντάς, αφιερωμένους στους τιμώμενους. Αλλά και ο ίδιος ο Διονύσης Χριστακόπουλος, συγκινημένος, τραγούδησε ένα δικό του τραγούδι αφιερωμένο στον ήρωα πατέρα του:

«Αγκαλιάζω τη γη και ματώνουν τα χέρια μου... Ψηλά κοιτάζω κι οι ψυχές των παιδιών λαβωμένα πουλιά - που τον ύπνο τους ψάχνουν μες από τα μαύρα σύννεφα...».

Κι ακόμα:

«Μπαίνουν στα σίδερα και στη φωτιά / κουβεντιάζουν με τα λιθάρια / κερνούν ρακί το θάνατο...».

Εκ μέρους της ΠΕΑΦΕ, ο ειρηνιστής, αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης Βαγγέλης Μαχαίρας, πρόεδρος της ΕΕΔΥΕ, έδωσε τιμητική πλακέτα στον Διονύση και την Ρένα Χριστακοπούλου, ενώ η Μάχη Κούκουρα, μέλος του ΔΣ, προσέφερε μια όμορφη γλάστρα με λουλούδια...

Στη διάρκεια της εκδήλωσης, ανακοινώθηκε ότι η καλλιτεχνική εκδήλωση για την επέτειο των 65 χρόνων της ΕΠΟΝ θα γίνει στις 25 Φλεβάρη στο ξενοδοχείο «Τιτάνια».

Η χορωδία, αλλά και όλοι οι παριστάμενοι στην εκδήλωση τραγούδησαν αντάρτικα τραγούδια και δημοτικούς σκοπούς, καθώς και τραγούδια του '40. «Παιδιά της Ελλάδας παιδιά, που σκληρά πολεμάτε πάνω στα βουνά... Μες τους δρόμους τριγυρνάνε οι μανάδες και ζητάνε ν' αντικρίσουνε / τα παιδιά τους που ορκιστήκαν στο σταθμό σα χωριστήκαν, να γυρίσουνε...».

Μεστή σε περιεχόμενο και συγκίνηση η βραδιά, με απαγγελία ποιημάτων, κειμένων λογοτεχνικών, αλλά και πρόσφατων χρονογραφημάτων από τον «Ριζοσπάστη» που δίνουν το στίγμα των νέων αγώνων, επιλογή που φανερώνει το ενδιαφέρον της ΠΕΑΦΕ, των παλιών ΕΠΟΝιτών για τα σύγχρονα προβλήματα των νέων...

Η Γεωργία, 10 χρόνων, το μικρότερο μέλος του πολιτιστικού ομίλου της ΠΕΑΦΕ, απήγγειλε ποίημα του Γιάννη Ρίτσου, που ο ποιητής είχε γράψει το Νοέμβρη του 1940.

Ο ηθοποιός Βασίλης Κολοβός διάβασε χρονογράφημα του Παύλου Ριζαργιώτη για τους αντιστασιακούς, ο δάσκαλος Θωμάς Κασσελούρης, διδάκτωρ Παιδαγωγικής, χρονογράφημα του Νίκου Καραντηνού με αναφορά στους αγώνες των σπουδαστών, «πλάι στα παιδιά μας» η διδάκτωρ Κυριακή Καμαρινού μίλησε για τα προβλήματα και τα αιτήματα των μαθητών, η δασκάλα και υποψήφια διδάκτωρ Φλώρα Σιδέρη διάβασε χρονογράφημα του Χρήστου Λαϊνά με τίτλο «Ο κ. Εισαγγελέας», ο Παντελής Μανταλόβας διάβασε κείμενο του Βασίλη Λιόγκαρη από το βιβλίο του «Γλυκοχαράζει στον Ελλήσποντο» με θέμα την εκστρατεία στο μέτωπο της Κριμαίας - επέμβαση των καπιταλιστικών χωρών ενάντια στην Οχτωβριανή Επανάσταση, όπου συμμετείχαν και Ελληνες στρατιώτες. «Σε ξένο τόπο που με έστειλαν να παλέψω ανύπαρκτο εχθρό, βρήκα τον εαυτό μου», γράφει σε κάποιο σημείο ο συγγραφέας.

Μιλώντας για τα ενενηντάχρονα από την Οχτωβριανή Επανάσταση, η πρόεδρος της ΠΕΑΦΕ, Ελένη Μωραΐτου, υπογράμμισε: «Πώς ακριβώς και σε πόσο χρονικό διάστημα, οι προλετάριοι ποιανού έθνους θα αποτελειώσουν το έργο αυτό δεν είναι τόσο ουσιαστικό. Πιο ουσιαστικό είναι ότι ο πάγος έσπασε, ότι ο δρόμος άνοιξε, ότι ο δρόμος χαράχτηκε».

Μια ζεστή ατμόσφαιρα σ' αυτή τη γιορτή, όπου όσοι αγωνίστηκαν για τη λευτεριά, την πατρίδα, τη ζωή, τον άνθρωπο, την ειρήνη και μια άλλη κοινωνία ξαναβρέθηκαν μαζί όρθιοι, αγωνιστές όπως πάντα. Γιατί, όπως τόνισε ο Μιχάλης Λιαρούτσος, ιδρυτικό μέλος της ΠΕΑΦΕ - διαβάζοντας με πόνο στίχους από το βιβλίο του «Οι νέοι της δικής μου γενιάς» - «πικράθηκα, αλλά δεν έχασα την ελπίδα».