Το δικαίωμα της εργατικής τάξης που παράγει τον πλούτο για ξεκούραση, διακοπές, αναψυχή είναι σημαντική ανάγκη, αλλά σήμερα έχει «καταντήσει» είδος πολυτελείας. Υπαίτια γι' αυτό η πολιτική των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που έχουν παραδώσει τον αιγιαλό, τις παραλίες, τα δάση, τη δημόσια περιουσία γενικότερα, βορά σε κάθε είδους εμπορευματοποίηση από το μεγάλο κεφάλαιο. Αποτέλεσμα της πολιτικής αυτής είναι οι καλύτερες ακτές του Σαρωνικού να έχουν μετατραπεί σε επιχειρηματικά ιδιωτικά φέουδα, ενώ ελάχιστες από αυτές παραμένουν ελεύθερες. Ετσι ένα μεροκάματο δε φτάνει πια για τους εργαζόμενους, τις οικογένειές τους, τους νέους με τα ελαστικά ωράρια και τη μερική απασχόληση, για να χαρούν ένα μπάνιο τώρα το καλοκαίρι.

Αρκεί να υπενθυμίσουμε ότι με βάση τη νέα Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (από 1/5/2009) ο μισθός του ανειδίκευτου εργάτη είναι 740 ευρώ (μεικτά) και το μεροκάματο 33,5 ευρώ (μεικτά) και πως ένας εργαζόμενος που δουλεύει 6ωρο (μερική απασχόληση) παίρνει 369 ευρώ μεικτά το μήνα. Ενα μπάνιο σε μια πλαζ, ακόμα και στις λεγόμενες λαϊκές (εκεί που αναλαμβάνουν τη διαχείριση οι ίδιοι οι δήμοι) ξεπερνά γι αυτούς τα 40 ευρώ. Για μια τετραμελή οικογένεια, μπορεί να ξεπεράσει τα 60ευρώ, αν σε αυτά προστεθούν, διόδια, βενζίνη ή τα εισιτήρια, καφές, πρόχειρο φαγητό ή κάποιο παγωτό για τα παιδιά. Ενα μπάνιο, λοιπόν, στις παραλίες της Αττικής καταντά βραχνάς για τη λαϊκή οικογένεια.

Κάγκελα αγκαθωτά, συρματοπλέγματα από θαλάσσης, κλεισμένες περιοχές, τσιμεντένιες κατασκευές και πανάκριβα εισιτήρια για τους εργαζόμενους. Αυτό είναι το καθεστώς πλέον στις παραλίες. Ολα τσιμεντοποιούνται, φράζονται, εμπορευματοποιούνται και ιδιωτικοποιούνται. Το μπάνιο, ο αέρας, η σκιά, η θάλασσα, η δροσιά, το νερό. Το τρίπτυχο της λεγόμενης «ανάπτυξης, επέκτασης, απασχόλησης» μεταφράζεται κατά μήκος της ακτογραμμής του Σαρωνικού από το Φάληρο μέχρι το Σούνιο ως εξής: Τόνοι τσιμέντου στους μέχρι πρόσφατα ελεύθερους χώρους, δισεκατομμύρια ευρώ στις τσέπες της πλουτοκρατίας, παραλίες για φουσκωμένα πορτοφόλια από τη μία, χαράτσια στους λουόμενους που θέλουν να έχουν πρόσβαση στις παραλίες από την άλλη, απουσία σταθερής και πλήρους απασχόλησης στο προσωπικό που δουλεύει στις περιοχές αυτές. Κι όλα αυτά, με όχημα τη λεηλασία της δημόσιας περιουσίας που προώθησαν και προωθούν με την πολιτική τους οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, με τις ευλογίες των Βρυξελλών.

Στις περισσότερες από τις πιο κοντινές παραλίες της Αττικής για να χαρεί την θάλασσα ένας εργαζόμενος με την οικογένειά του, πρέπει να πληρώσει πανάκριβα την είσοδό του στην ακτή. Αν προσθέσουμε και τα έξοδα για βενζίνη, νερά, καφέδες (σ.σ. 3,60 σε πλαστικό μέχρι και 4,10 ευρώ), χυμός (σ.σ. 4 ευρώ), κάτι για φαγητό (σ.σ. σάντουιτς 4,50 ευρώ), τότε για να ικανοποιήσει αυτή την ανάγκη του, ή θα πρέπει να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη, ή θα αρκεστεί να βλέπει τη θάλασσα με το ...κιάλι!

Για του «λόγου του αληθές» αναφέρουμε ενδεικτικά:

• Σε πλαζ όπως του Αστέρα της Βουλιαγμένης το εισιτήριο κοστίζει 15 ευρώ τις καθημερινές και 25 τα Σαββατοκύριακα. Ακόμα και τα παιδιά πληρώνουν εισιτήριο σε όλες τις παραλίες (σ.σ. στη μισή τιμή από το εισιτήριο του ενήλικα). Ταυτόχρονα, η λεγόμενη επιχειρηματικότητα επεκτείνεται και σε άλλους τομείς και για τους έχοντες προσφέρει και τα θαλάσσια σπορ, όπως το τζετ σκι, που πολλά παιδιά ζητάνε να κάνουν με τους γονείς τους και τιμάται 75 ευρώ τα 15 λεπτά...
• Στις πλαζ Α' και Β' Βούλας (Απολλώνιες ακτές), το εισιτήριο κοστίζει τις καθημερινές 5,5 ευρώ και 6,5 ευρώ τα Σαββατοκύριακα, συν την ξαπλώστρα, που στοιχίζει 4 ευρώ.
• Στον Αλιμο, το εισιτήριο κοστίζει 6 ευρώ τις καθημερινές, 8 ευρώ τα Σαββατοκύριακα, συν 3 ευρώ η ξαπλώστρα.
• Στη Βάρκιζα (ΥΑΒΑΝΑΚΙ) το εισιτήριο κοστίζει τις καθημερινές 7 ευρώ, τα Σαββατοκύριακα 8 ευρώ, συν 10 ευρώ για 2 ξαπλώστρες.

Είναι χαρακτηριστικό ότι σε αρκετές από τις πλαζ, το εισιτήριο έχει αυξηθεί από πέρυσι ή ακόμη και η τιμή της ξαπλώστρας. Αυτό αποδεικνύει ότι από τη στιγμή που μπαίνουν φράγματα και εισιτήρια σε μια παραλία, είναι στο χέρι του κάθε επιχειρηματία, της κάθε εταιρείας, το πού θα φτάσει τις τιμές. Και βέβαια ακόμα και οι πιο μικρές αυξήσεις γίνονται αισθητές σε σύγκριση με τους χαμηλούς και στάσιμους μισθούς που παίρνουν οι εργαζόμενοι.

Προτιμούμε τις ελεύθερες παραλίες για λόγους αισθητικής, λένε στο «Ρ» η Μαρία και η Ελένη που περιμένουν το λεωφορείο για να πάνε για μπάνιο. Εχουν λιγότερο κόσμο και δεν σου επιβάλλεται η αισθητική της ξαπλώστρας που είναι η μία πάνω στην άλλη για να βγάλουν το μέγιστο κέρδος οι επιχειρηματίες. Ομως, προσθέτουν, και αυτές στοιχίζουν. "Εκτός από την ταλαιπωρία, το αδιαχώρητο και τον ιδρώτα μέχρι να φτάσεις, "αποζημιώνεσαι" δίνοντας 3 και 4 ευρώ για να πιεις μόνο ένα καφέ στο πλαστικό, μην πούμε για κάτι άλλο»...

«Πρέπει να είσαι διατεθειμένη να πληρώσεις τουλάχιστον 20 ευρώ το άτομο για να κολυμπήσεις στην πλαζ», λέει στο «Ρ» μια μητέρα με τα δύο παιδιά της που έρχεται από τη Γλυφάδα στη Βάρκιζα. «Αλλιώς κάθεσαι σπίτι σου»...

«Πρώτη φορά ερχόμαστε σε πλαζ. Ηρθαμε για να μπορούμε ν' αφήσουμε τα πράγματά μας, για πιο ασφάλεια. Ομως στοιχίζει. Γιατί εκτός από την είσοδο θέλεις να πιεις ένα νερό, ένα αναψυκτικό. Κάναμε, άλλωστε, τόσες ώρες να 'ρθούμε από τους Αγ. Αναργύρους εδώ στη Βάρκιζα. Αργότερα, ίσως πάρουμε και κανένα σάντουιτς αν πεινάσουμε. Κι όλα αυτά τα χρήματα μας τα δίνουν οι γονείς μας. Δεν ξέρω αν θα ξανάρθουμε. Μιά φορά το μήνα καλά είναι!», μας λέει μια παρέα μαθητών της Α' Λυκείου.

«Ερχόμαστε στην πλαζ για το μωρό - λέει στο «Ρ» η γιαγιά μιας μικρής - για να ξεπλυθεί, να έχει ίσκιο. Δεν αγοράζουμε τίποτα, κάνουμε μπάνιο και φεύγουμε για το σπίτι. Είναι πολύ ακριβά».

«Εμείς έχουμε κάρτα, είμαστε δημότες, λέει η Ελένη. Δίνουμε 10 ευρώ το χρόνο. Ομως, με το που αρχίζει η σεζόν, μας ζητάνε να πληρώνουμε την ξαπλώστρα 5 ευρώ. Οσο για να πιεις κάτι, να φας, ούτε να το σκέφτεσαι. Δε συμφέρει οικονομικά. Καλύτερα να πάρεις από το σπίτι νερό και καφέ»!

«Οπου και να πας, όπου και να γυρίσεις πρέπει να είσαι με το χέρι στην τσέπη, μας λέει ο Νίκος. Ακόμα και σε παραλίες που δεν είναι κλεισμένες πληρώνουμε ακριβά την ...επιχειρηματικότητα στο κύμα. Βλέπεις εμπορικά καταστήματα, εστιατόρια, μπαρ, καφέ, τα οποία λειτουργούν είτε στην παραλία, είτε μέσα στην πλαζ, σε συνεργασία με γνωστές εταιρείες. Παντού πληρώνεις»...

Για τη διαμόρφωση αυτής της κατάστασης, φρόντισαν και φροντίζουν συνειδητά οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, οι ΟΤΑ, οι άλλοι κατ' επίφαση δημόσιοι φορείς που ξεπουλούν κάθε σπιθαμή δημόσιας γης, κάθε εγκατάσταση που μπορεί να αξιοποιηθεί από το κεφάλαιο με μοναδικό σκοπό το κέρδος. Το νομοθετικό πλαίσιο που άρχισε να θεσπίζει το ΠΑΣΟΚ με στόχο την ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση του εθνικού πλούτου και των δημόσιων ακτών, όχι μόνο το τηρεί με θρησκευτική ευλάβεια η κυβέρνηση της ΝΔ, αλλά το επεκτείνει και το εμπλουτίζει. Ας θυμηθούμε κάποιες από τις νομοθετικές ρυθμίσεις που παραδίδουν τις δημόσιες ακτές και τις παραλίες στην εμπορευματοποίηση:

• Νόμος 2471/2001. Ψηφίστηκε επί Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και επιτρέπει την τσιμεντοποίηση των αιγιαλών και των παραλιών της χώρας, από το ιδιωτικό κεφάλαιο που μπορεί να ασκεί πάνω του διάφορες δραστηριότητες.
• Νόμος 3105/2003 του ΠΑΣΟΚ. Επιτρέπει στην εταιρεία Τουριστικά Ακίνητα (δημιούργημα του ΠΑΣΟΚ) να αίρει την προστασία μεγάλων τμημάτων του αιγιαλού και της παραλίας, γύρω από τουριστικές μονάδες του ΕΟΤ και να τις παραδίδει στους ιδιώτες.
• Η πρόσφατη τέλος, κατεπείγουσα υπουργική απόφαση της κυβέρνησης της ΝΔ που πατάει στο νόμο του ΠΑΣΟΚ του 2001 και εμπορευματοποιεί δημόσιους χώρους αιγιαλού και παραλίας, ότι δηλαδή έχει απομείνει, με «όχημα» και τους φορείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης...

Διόδια με τιμές ...αεροπορικού εισιτηρίου είναι αναγκασμένοι να πληρώνουν οι εργαζόμενοι για να διασχίσουν το εθνικό οδικό δίκτυο, ενώ χρόνο με το χρόνο τα χαράτσια αυτά διαρκώς θα αυξάνονται. Τα υπέρογκα διόδια είναι το αποτέλεσμα της πολιτικής παράδοσης στο μεγάλο κεφάλαιο και των οδικών αξόνων της χώρας που εφαρμόζεται από τις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ με τις περιβόητες «συμβάσεις παραχώρησης» τύπου ΣΔΙΤ. Οι κυβερνήσεις αυτές ιεραρχούν, μελετούν, κατασκευάζουν και λειτουργούν τα δημόσια έργα, όχι με γνώμονα την εξυπηρέτηση της λαϊκής οικογένειας, αλλά με βασικό κριτήριο την κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου. Ετσι, ενώ ο λαός χρηματοδοτεί τα έργα από τον κρατικό προϋπολογισμό, δηλαδή με την άγρια φορολογία που του επιβάλλουν, αναγκάζεται να τα χρυσοπληρώνει και για τη χρήση τους.

Η πολιτική σ' αυτό το σημείο των δύο κομμάτων είναι ακριβώς η ίδια. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι τρεις πρώτες «συμβάσεις παραχώρησης» (Αεροδρόμιο Σπάτων, Γέφυρα Ρίου - Αντιρρίου και Αττική Οδός) δημοπρατήθηκαν επί κυβέρνησης ΝΔ το 1992-93 και υπογράφηκαν από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Επίσης, οι πέντε «συμβάσεις παραχώρησης» για τους οδικούς άξονες (Ιόνια Οδός, Αυτοκινητόδρομος Αιγαίου, Αυτοκινητόδρομος Ανατολικής Πελοποννήσου, Αυτοκινητόδρομος Βόρειας Πελοποννήσου και Αυτοκινητόδρομος Κεντρικής Ελλάδας) ενώ δημοπρατήθηκαν το 2002 επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, υπογράφηκαν από την κυβέρνηση της ΝΔ. Ολες οι συμβάσεις ψηφίστηκαν στη Βουλή και από τα δύο κόμματα, ενώ την τελευταία (Αυτοκινητόδρομος Βόρειας Πελοποννήσου) «πρόλαβε» να την ψηφίσει και ο ΛΑ.Ο.Σ.

Πρόκειται για συμβάσεις λαϊκής αφαίμαξης. Οι ιδιωτικοί κατασκευαστικοί όμιλοι δε συμμετέχουν με ίδια κεφάλαια στο συνολικό κατασκευαστικό κόστος, παρά μόνο με αστεία ποσοστά που κυμαίνονται μεταξύ 5% με 8% (στην πραγματικότητα με λιγότερα), ενώ αποκτούν το δικαίωμα να εκμεταλλεύονται τα έργα για 20 και 30 χρόνια. Το ελληνικό δημόσιο, δηλαδή ο λαός, πληρώνει με «ζεστό» χρήμα το 30% του κατασκευαστικού κόστους (ή και παραπάνω), ενώ παράλληλα: Στις πρώτες συμβάσεις που υπογράφηκαν επί ΠΑΣΟΚ εγγυήθηκε τα δάνεια που έλαβαν οι κατασκευαστές, αλλά και τα κέρδη τους. Στις δε συμβάσεις που υπογράφηκαν επί ΝΔ: Παρέδωσε προκαταβολικά (πριν αρχίσουν καν τα έργα) τις εισπράξεις από τα διόδια τμημάτων που κατασκευάστηκαν αποκλειστικά με χρήματα του ελληνικού λαού. Παραδίδει στους ομίλους οδικά τμήματα κόστους άνω του 1 δισ. ευρώ (όπως το πέταλο του Μαλιακού) που κι αυτά κατασκευάζονται αποκλειστικά με χρήματα του ελληνικού λαού, στα οποία μάλιστα, όταν ολοκληρωθούν, θα επιβληθούν διόδια υπέρ των ομίλων! Σε δύο συμβάσεις (Κεντρικής Ελλάδας και Ανατολικής Πελοποννήσου) το Δημόσιο εγγυάται και τα κέρδη, αν δεν υπάρξει η αναμενόμενη κίνηση!

Αποτέλεσμα των προκλητικών ληστρικών αυτών συμβάσεων είναι:

• Να πληρώνουν οι κάτοικοι του Λεκανοπεδίου 2,7 ευρώ για κάθε διέλευση στην Αττική Οδό.
• Να πληρώνουν οι οδηγοί ΙΧ 11,7 ευρώ για κάθε διέλευση από τη γέφυρα Ρίου - Αντιρρίου.
• Να πληρώνουν ήδη από πέρσι αυξημένα διόδια οι οδηγοί στο εθνικό οδικό δίκτυο κατά 35% έως και 180%!

Αξίζει να σημειώσουμε ότι όταν ολοκληρωθούν τα έργα στους πέντε οδικούς άξονες, μέχρι το τέλος του 2012, οι οδηγοί θα πληρώνουν χαράτσι διοδίων κοντά στα 8 λεπτά το χιλιόμετρο, από λιγότερο από 1 λεπτό που ήταν η τιμή του την άνοιξη του 2005, όταν επιβλήθηκε μια αύξηση κατά 43%, δηλαδή 800% αυξημένα! Μάλιστα, οι όμιλοι έχουν το δικαίωμα να αυξάνουν την τιμή των διοδίων κάθε χρόνο με βάση τον πληθωρισμό, αλλά και να στήνουν νέους σταθμούς διοδίων, όπως αυτούς που θέλει να στήσει ο όμιλος της Ιόνιας Οδού στον Αγιο Στέφανο, στη Βαρυμπόμπη, στη Μαλακάσα κ.ά.

Σημειώνουμε ότι:

• Πολύ σύντομα διόδια θα μπουν και στην Εγνατία Οδό, όπου στήνονται 13 σταθμοί, κι ας ολοκληρώνεται με λεφτά (6,5 δισ. ευρώ) που πλήρωσε αποκλειστικά ο ελληνικός λαός.
• Αλλοι 6 τουλάχιστον σταθμοί διοδίων θα στηθούν και στις επεκτάσεις της Αττικής Οδού, που θα κατασκευαστεί με «σύμβαση παραχώρησης».
• Αρκετοί είναι αυτοί που εισηγούνται την εγκαθίδρυση διοδίων πόλης, δηλαδή να πληρώνει κανείς χαράτσι για να μπει με ΙΧ στο κέντρο της Αθήνας ή και άλλων μεγάλων πόλεων...