Για παράδειγμα, στο λιμάνι, επεκτείνεις με δημόσιο χρήμα τον 6ο προβλήτα του λιμανιού της Θεσσαλονίκης και κάνεις μελέτες για επέκτασή του σε νέες δραστηριότητες, έτσι ώστε ο υποψήφιος «επενδυτής» να τα βρει όλα έτοιμα και του γούστου του.
Για τα εκθεσιακά, πληρώνεις διάφορες μελέτες για την επιχειρηματική ταυτότητα και αναβάθμιση της HELEXPO και μετά αναζητάς «στρατηγικό εταίρο» να του την προσφέρεις.
Στο ίδιο πλαίσιο της ανάπτυξης, μεταφέρεις τη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης στη Σίδνο, στο αγρόκτημα του ΤΕΙ Θεσσαλονίκης (υπογράφτηκε το μνημόνιο συνεργασίας με ΔΕΘ, ΤΕΙ και Δήμο Εχεδώρου) και συστήνεις μια «επιχειρησιακή μονάδα» ...ανάπτυξης της ευρύτερης περιοχής.
Με απλά λόγια, παίρνεις το χρήμα από τον εργαζόμενο και το δίνεις στον κεφαλαιοκράτη μαζί με καλά οικόπεδα και εγκαταστάσεις, προκειμένου αυτός να ...μην ξέρει πού να βάλει τα κέρδη του και όταν στύψει καλά καλά το ...«λεμόνι» να σου πει ότι δεν είναι πλέον ανταγωνιστικός και να ζητήσει νέες χρηματοδοτήσεις και νέες περικοπές σε μισθούς, συντάξεις, εργασιακά δικαιώματα. Και όλα αυτά, για το καλό των ...εργαζομένων.
Στην προσφιλή τακτική της αθώωσης της σοσιαλδημοκρατίας και συγκεκριμένα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, επιδόθηκε ξανά ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή αυτή τη φορά την ψήφιση στη Βουλή του νομοσχεδίου για το Ασφαλιστικό.
Ετσι, τη στιγμή που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είναι ταγμένη στις υπηρεσίες της πλουτοκρατίας και έχει αναλάβει το καθήκον να εφαρμόσει την πιο άγρια αντιλαϊκή πολιτική των τελευταίων χρόνων, τη στιγμή που τα στελέχη του κυβερνώντως κόμματος έχουν κατανεμημένους ρόλους για να απορροφήσουν τη λαϊκή αντίδραση, αλλά στο διά ταύτα είναι απόλυτα στοιχισμένοι με την αντιδραστική πολιτική του κόμματός τους, ο πρόεδρος του ΣΥΝ και της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, εκτιμά ότι «η κυβέρνηση πέρασε το Ασφαλιστικό με εκβιασμό στην κοινοβουλευτική της ομάδα». Μάλιστα, εκτιμά ότι ασκήθηκε «πολύ μεγάλη πίεση και στους βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας (...) παρά το γεγονός ότι το προηγούμενο διάστημα υπήρξε έντονη διαφοροποίηση (...) τόσο σε ό,τι αφορά το ίδιο το ασφαλιστικό νομοσχέδιο, όσο όμως και κυρίως σε ό,τι αφορά τις διατάξεις για τις εργασιακές σχέσεις».
Ετσι, λοιπόν, σπεύδει να προσφέρει άλλοθι σε στελέχη του ΠΑΣΟΚ, εκτιμώντας ότι δήθεν υπάρχει το «καλό» και το «κακό» ΠΑΣΟΚ, η «καλή» και η «κακή» σοσιαλδημοκρατία, ενισχύοντας τις αυταπάτες ότι δήθεν μπορεί, με άσκηση μεγαλύτερης πίεσης στο «καλό» ΠΑΣΟΚ, να έλθουν και καλύτερες μέρες για τους εργαζόμενους. Κατά τον ίδιο τρόπο που όλο το προηγούμενο διάστημα παρίστανε την απατημένη σύζυγο, εγκαλώντας την κυβέρνηση να τηρήσει το πρόγραμμά της, λες και η πολιτική του ΠΑΣΟΚ δεν ήταν δεμένη στο άρμα των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων.
«Πρόσω ολοταχώς: Προοδευτικές ιδέες για την Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο» είναι ο τίτλος του 13ου συμποσίου της Σύμης, που γίνεται στον Πόρο, με διοργανωτή το «Ιδρυμα Α. Παπανδρέου». Και όπως συμβαίνει συνήθως με τις εκδηλώσεις του ΠΑΣΟΚ, οι τίτλοι είναι παραπλανητικοί και θέλουν να αποκρύψουν τη βαρβαρότητα της πολιτικής που εφαρμόζουν οι «σοσιαλιστές». Πίσω από τον παραπάνω τίτλο οι «εκλεκτοί» προσκεκλημένοι του Γ. Παπανδρέου θα συζητούν επί ένα τετραήμερο στον Πόρο για το πώς θα εφαρμοστεί στη χώρα μας - πειραματόζωο όπως την έχει αποκαλέσει ο πρωθυπουργός - το νέο μοντέλο διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης. Στόχος είναι να κατατεθούν συγκεκριμένες προτάσεις για τα επόμενα βήματα της κυβέρνησης, ώστε και η κερδοφορία του κεφαλαίου να διασφαλιστεί και κυρίως να κρατιέται ο λαός με σκυμμένο το κεφάλι. Από την άποψη αυτή οι τίτλοι των κλειστών συνεδριάσεων που θα γίνουν σήμερα και τις επόμενες μέρες λένε πολλά. Σήμερα, για παράδειγμα, το βασικό θέμα αφορά στην «προσέλκυση επενδύσεων στην Ελλάδα: Καταργώντας τα εμπόδια - δημιουργώντας τις προϋποθέσεις». Αύριο, Τετάρτη, το ένα θέμα είναι «Το νέο μοντέλο πράσινης ανάπτυξης: Πράσινες θέσεις εργασίας και τι σημαίνει αυτό για την Ελλάδα» και το άλλο «Η νέα ταυτότητα της Ελλάδας στο εξωτερικό: 1.001 ιδέες για προσέλκυση τουριστών στην Ελλάδα». Ολα αυτά θα συνοψιστούν την Πέμπτη σε συζήτηση υπό τον τίτλο «Ενας οδικός χάρτης για την Ελλάδα». Δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία ότι ο Γ. Παπανδρέου θα φύγει από τον Πόρο με πλήθος «σοσιαλιστικές» ιδέες...
Βγήκε τις προάλλες ο υφυπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού, Γ. Νικητιάδης, και ανακοίνωσε την πρόταση του υπουργείου για επιχορήγηση από το νέο «αναπτυξιακό» νόμο ξενοδοχειακών επενδύσεων που για 5 χρόνια δε θα εφαρμόζουν την πρακτική του «all incusive».
Η πρακτική αυτή εξαπλώνεται όλο και περισσότερο τελευταία, με συνέπεια να απομονώνει τις τοπικές κοινωνίες, παραγωγούς, εμπορικά καταστήματα, εστιατόρια και καφέ, άλλες τουριστικές επιχειρήσεις, από τους τουρίστες που διαμένουν σε μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα, όπου ακόμη και τα τρόφιμα πολλές φορές εισάγονται από το εξωτερικό.
Αλλά γι' αυτές τις συνέπειες (και σε μικρές τουριστικές επιχειρήσεις) δε βγήκε κανένας τουριστικός φορέας να «κράξει» τους μεγαλοξενοδόχους. Μόνο για τα κρουαζιερόπλοια ξέρουν να μιλούν, χωρίς να ξέρουν και πού να σταματούν.
Η κυβέρνηση από την πλευρά της, θέλοντας να απευθυνθεί και στις μικρότερες τουριστικές επιχειρήσεις για μικροκομματικούς λόγους, επέλεξε σε επίπεδο διακηρύξεων (και όχι ακόμη αποφάσεων) μία δήθεν πολιτική περιορισμού της πρακτικής, την οποία επιτρέπει σε κάθε άλλη υφιστάμενη ξενοδοχειακή επιχείρηση.
Παρ' όλα αυτά, η Ομοσπονδία Ξενοδόχων δεν ανέχεται ούτε αυτόν το δήθεν περιορισμό και με ανακοίνωσή της δηλώνει ότι ο υφυπουργός «ενεργεί με επιπολαιότητα», χωρίς συνεννόηση με τους φορείς και με άγνοια για την αγορά, «αναλώνεται σε ερασιτεχνικές και μη αποδοτικές προσπάθειες, αγνοώντας ότι τέτοιες ενέργειες, μπορεί μεν να ακούγονται ευχάριστες στην εκλογική του πελατεία, δεν προσδίδουν όμως προστιθέμενη αξία, δεν επιφέρουν κάτι στην αναστροφή της μείωσης του τουρισμού μας, ούτε στην αναπτυξιακή προοπτική του».
Αρα, το βασικό για τον εργάτη δεν είναι αν το κόψιμο της σύνταξης είναι νομότυπο, αλλά αν είναι νόμιμο από τη σκοπιά των δικών του συμφερόντων. Και βέβαια κανένα αστικό δικαστήριο δε φαίνεται να μπορεί να δώσει απάντηση σε αυτή την αγυρτεία. Αλλωστε, ήδη υπάρχει νόμος του κράτους για το αντίθετο. Αυτό το γνωρίζει και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, όπως γνωρίζει και την τέχνη του αποπροσανατολισμού.
Και αποπροσανατολισμός είναι αντί να ζητάς από τον εργάτη να μη νομιμοποιήσει στη συνείδησή του το αντιασφαλιστικό έκτρωμα, να τον βαυκαλίζεις με τη νομιμότητα κάποιων διατάξεων, αντί να τον στρατεύεις στην πάλη για την κατάργηση του τερατουργήματος, να του καλλιεργείς φρούδες ελπίδες για τη νομική διέξοδο... Μόνο που οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες ούτε ήθελαν ούτε θέλουν να αντιπαλέψουν την αντιασφαλιστική πολιτική, γι' αυτό ψάχνουν προσχήματα και καλλιεργούν αυταπάτες. Αυτή άλλωστε είναι και η αποστολή τους.
Την τελευταία περίοδο δυναμώνει μια συντονισμένη προσπάθεια από την αστική τάξη και τα επιτελεία της να πείσουν τους εργαζόμενους ότι το φυσικό και αυτονόητο δεν είναι να ζουν καλύτερα (αφού αυξάνεται ο πλούτος που παράγουν) αλλά να χάνουν όλο και περισσότερα από τα δικαιώματα που έχουν κατακτήσει με αγώνες.
Οπως σημειώνει χαρακτηριστικά στην κυριακάτικη «Καθημερινή» ο συνταγματολόγος Ν. Κ. Αλιβιζάτος, «από τη δεκαετία του 1980 έχει επικρατήσει στον τόπο μας η λαθεμένη αντίληψη ότι μια σειρά κοινωνικών κατακτήσεων είναι "αδιαπραγμάτευτες". Οτι, βρέξει - χιονίσει, μισθοί και συντάξεις δεν μπορούν να θιγούν, αλλά να αναπροσαρμόζονται μόνο προς τα πάνω». Στο ίδιο άρθρο αναλύει πως δεν είναι η συνταγματικότητα ή όχι ενός μέτρου αυτό που καθορίζει πρώτα απ' όλα τη σημασία και την ανάγκη του. Επισήμανση που, ακούσια ή εκούσια δεν έχει σημασία, αναδεικνύει πως ο νόμος κάθε φορά καθορίζεται από την κυρίαρχη τάξη. Ακόμα κι αν δεν υπάρχει, δηλαδή, νομική κάλυψη σε κάτι, αν τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης το επιβάλλουν, έτσι θα γίνει. Για παράδειγμα, κάποτε η ελαστική απασχόληση δεν προβλεπόταν από το νόμο. Σήμερα, όμως, υπάρχουν πολλοί (και όχι μόνο ένας) που καταγράφουν την ανάγκη να κυριαρχήσει έναντι της σταθερής και μόνιμης εργασίας. Οπως και να 'χει, το θέμα είναι πως, όπως η πλουτοκρατία πάντα με γνώμονα τα ταξικά της συμφέροντα κρίνει και αποφασίζει, έτσι και οι εργάτες πρέπει να υποτάσσουν τη δράση και τις επιλογές τους στις ανάγκες της δικής τους τάξης. Οσο για τις κοινωνικές κατακτήσεις, αυτές είναι πράγματι αδιαπραγμάτευτες. Δε γίνεται να μεγαλώνει ο πλούτος από τη μια και η φτώχεια από την άλλη. Αλλά στον καπιταλισμό γίνεται γιατί αυτές οι ανάγκες καθορίζονται από το συσχετισμό δύναμης, από την ταξική πάλη. Καλή η προσπάθεια του κυρίου συνταγματολόγου να δώσει επιχειρήματα στην πλουτοκρατία, αλλά καλύτερη η επιδίωξη της ακόμη πιο μαχητικής μαζικής ενιαίας ανάπτυξης της ταξικής πάλης εργατών, φτωχών αγροτών, αυτοαπασχολούμενων ΕΒΕ, ενάντια στους μεγαλοεπιχειρηματίες, ως την κατάργησή τους, ως την ανατροπή της εξουσίας τους.
Αλλη μια φορά, η πραγματικότητα και οι πραγματικοί αριθμοί διαψεύδουν την αντεργατική - αντιαπεργιακή προπαγάνδα και το μηχανισμό στήριξής της, που έχουν στήσει εδώ και καιρό εφοπλιστές, ταξιδιωτικοί πράκτορες και μεγαλοξενοδόχοι.
Ετσι, ρεπορτάζ της γερμανικής «Die Welt» έρχεται να προστεθεί στα προηγούμενα και να υποστηρίξει ότι: «Το 26% των Γερμανών έκλεισαν πέρσι την τελευταία στιγμή τις διακοπές τους και όπως εκτιμά η Εταιρεία Ερευνας της Συμπεριφοράς του Καταναλωτή αυτό το δεδομένο δεν πρόκειται να αλλάξει ούτε φέτος. Ο μεγαλύτερος τουριστικός όμιλος TUI δηλώνει ότι οι κρατήσεις last minute θα αγγίξουν φέτος το εκατομμύριο, ενώ πέρσι κινήθηκαν στις 832.000. Επίσης επαναλαμβάνει ότι η Ελλάδα κατόρθωσε να φθάσει και να σταθεροποιηθεί σαν 3ος προσφιλής τουριστικός προορισμός».
Να θυμίσουμε ότι την περασμένη βδομάδα η ελβετική εφημερίδα «Neue Zurcher Zeitung» εκτιμούσε ότι «η Ελλάδα παραμένει για τους Ελβετούς ένας από τους πέντε δημοφιλέστερους τουριστικούς προορισμούς». Στις 22 Ιούνη 2010, η γερμανική «Bild am Sonntag» φιλοξενούσε δηλώσεις εκπροσώπων του μεγαλύτερου τουριστικού πρακτορείου TUI, με την εκτίμηση ότι «πριν από μια βδομάδα ήμασταν 5% πίσω σε σχέση με την περσινή περίοδο. Τώρα το ποσοστό έχει ήδη κατέβει στο 2%».
Φυσικά, όλα αυτά τα ξέρουν οι εκπρόσωποι του εφοπλιστικού κεφαλαίου και οι συνδαιτυμόνες τους, καθώς τα κέρδη από τον τουρισμό πηγαίνουν στις δικές τους τσέπες. Αυτό, βέβαια, δεν τους εμποδίζει να ρίχνουν χολή σε βάρος των εργαζομένων, των ναυτεργατών κ.ά., που προχωρούν σε απεργιακές - και όχι μόνο - κινητοποιήσεις. Αλλωστε, το κεφάλαιο θέλει πάντα και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο.