Παπαγεωργίου Βασίλης

Αυτό θέλει όταν στο ίδιο άρθρο ωρύεται επειδή υπάρχουν δυνάμεις που λένε ότι οι εργαζόμενοι δεν πρέπει «να πληρώσουν για να καλυφθούν μέσω των τόκων τα έσοδα των Διεθνών Τραπεζών. Αυτό είναι πραγματικά πρωτότυπο. Οι διεθνείς τράπεζες ήσαν ευπρόσδεκτες όταν μας δάνειζαν για να δίνουμε αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις από χρήματα που ουδέποτε είχαμε κερδίσει»... Βεβαίως οι εργαζόμενοι πρέπει να ταΐζουν και τις τράπεζες, κατά τον κύριο αυτό. Και όποιος αντέξει. Αλλωστε, για ανθρώπους σαν τον κ. Ανδριανόπουλο η ζωή του εργάτη είναι καύσιμο, αναλώσιμη δηλαδή στο βωμό του κέρδους. Οσο για τα δανεικά, αυτά πήγαν στις τσέπες αυτών που σκοτώνουν τη ζωή των εργατών, δηλαδή των αχόρταγων μεγαλοεπιχειρηματιών. Που προκάλεσαν την κρίση, άδειασαν τα κρατικά ταμεία με την πολιτική ΝΔ - ΠΑΣΟΚ (και με τους δύο είναι ο Α. Ανδριανόπουλος) και ζητάνε όχι απλά και τα ρέστα, αλλά όλο το ταμείο...

Καλά τα φούμαρα και ο ανέξοδος δικομματικός καυγάς για την «επένδυση» του Κατάρ στον Αστακό που ναυάγησε, αλλά αν κάτι αποδεικνύει και αυτή η εξέλιξη είναι ότι στον καπιταλισμό κουμάντο κάνουν τα πολυεθνικά μεγαθήρια και ότι η όποια «ανάπτυξη» συνδέεται άμεσα με τα δικά τους συμφέροντα και την ενίσχυσή τους στον παγκόσμιο ανταγωνισμό. Συνεπώς, καμιά σχέση δεν έχει με τα συμφέροντα του λαού και με το δικαίωμα στο μεροκάματο, αφού όποια ώρα θέλει ο «επενδυτής» παίρνει το εργοστάσιο και τα κεφάλαιά του και πάει για άλλες, πιο κερδοφόρες μπίζνες. Επειδή πολλά ειπώθηκαν και γράφτηκαν για τη συγκεκριμένη υπόθεση, ας διαψεύσουν οι αρμόδιοι υπουργοί το παρακάτω σενάριο που κυκλοφορεί: Οι του Κατάρ με τους Ιταλούς δεν τα βρήκαν στην τιμή του παραγόμενου ρεύματος που θα διοχετευόταν από τον Αστακό στην Ιταλία και απαίτησαν από την ελληνική κυβέρνηση να απορροφηθεί αυτή η παραγωγή στην ελληνική αγορά. Το χαμηλό κόστος του παραγόμενου ρεύματος - εξαιτίας της χρήσης του επικίνδυνου υγροποιημένου αερίου LPG - προκάλεσε άμεσα την αντίδραση της ιδιωτικοποιημένης ΔΕΗ η οποία έθεσε θέμα «ανταγωνισμού».

Στην απαίτηση της κρατικής εταιρείας του Κατάρ, να διοχετεύσει το ρεύμα στην ελληνική αγορά, αντέδρασαν και οι ιδιωτικοί επιχειρηματικοί όμιλοι που δραστηριοποιούνται στον τομέα της ενέργειας. Σύμφωνα με πληροφορίες, τη συμμετοχή τους στην επένδυση στον Αστακό γλυκοκοίταζαν και οι επιχειρηματικοί όμιλοι Βαρδινογιάννη - Κοπελούζου (οι οποίοι επίσης δραστηριοποιούνται στον τομέα της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας), αλλά η συμμετοχή τους κόλλησε στην καθολική άρνηση των επενδυτών του Κατάρ να συμμετάσχουν ελληνικές επιχειρήσεις στην συγκεκριμένη επένδυση. Ενστάσεις για το έργο φέρεται να είχε και ο επιχειρηματικός όμιλος του Μυτιληναίου που δραστηριοποιείται στον τομέα της ενέργειας. Με άλλα λόγια, όταν η ΔΕΗ ΑΕ και οι επιχειρηματίες διέγνωσαν ότι μπορεί να θιγούν τα κέρδη και τα συμφέροντά τους, αφού οι δικές τους επενδύσεις κινδύνευαν από τα σχέδια της κρατικής εταιρείας του Κατάρ, άρχισαν να ασκούν πιέσεις στην κυβέρνηση για «ακύρωση» του έργου. Τέτοιοι και άλλοι ισχυροί ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί για το ποιος θα 'κονομήσει περισσότερα από τον ιδρώτα του λαού και την καταλήστευση του λαϊκού πλούτου κρύβονται πίσω από τις επιχειρηματικές κινήσεις, είτε αυτές ευοδώνονται, είτε όχι. Τα άλλα όλα είναι παραμύθια για να κοιμίζουν το λαό ότι υπάρχουν ευεργέτες επενδυτές και καπιταλιστικές κυβερνήσεις που δουλεύουν για το λαϊκό συμφέρον.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ε, μα, τι έσπαγαν το κεφάλι τους τόσο καιρό ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, ο Ράσμουσεν και οι στρατηγοί της «συμμαχίας»... Για να μπορέσουν να προσαρμόσουν το δόγμα στις ελληνικές ανάγκες!

Κάποιες άλλες θεωρίες (π.χ. ότι οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις είναι προσαρμοσμένες στις ΝΑΤΟικές ανάγκες και όχι στην άμυνα της χώρας) τις λένε κάτι καχύποπτοι και κακεντρεχείς.

Αυτοί που δεν καταλαβαίνουν την ανάγκη για σταθερότητα και ασφάλεια, δηλαδή τους βασικούς στόχους του ΝΑΤΟ και στα Βαλκάνια και στον υπόλοιπο κόσμο.

Αλλωστε, γνωρίζουμε από πρώτο χέρι πώς «σταθεροποίησαν» τη Βαλκανική Χερσόνησο οι ΝΑΤΟικοί βομβαρδισμοί και οι συνεχείς ιδρύσεις κρατών - προτεκτοράτων.

Επίσης ξέρουμε πόση «σταθερότητα» απολαμβάνουν οι κάτοικοι του Αφγανιστάν, όπου φυσικά το ΝΑΤΟ είναι παρόν.

Εννοείται, βέβαια, ότι ο ...κόπος που κατέβαλε το ΝΑΤΟ να προσαρμοστεί στις «ελληνικές απαιτήσεις» δεν μπορεί να μείνει χωρίς αντάλλαγμα.

Ο Οργανισμός έχει πολλές δουλειές τελευταία, άρα και πολλά έξοδα, οπότε τα κράτη - μέλη οφείλουν να αυξήσουν τον οβολό τους, που δεν είναι και λίγος.

Σε αυτά τα θέματα - είναι ξεκάθαρο αυτό - δεν τίθεται θέμα κρίσης, ούτε κανείς συζητά για την ανάγκη περιορισμού των κρατικών δαπανών και φυσικά δεν αναφέρει κανείς «νοικοκυρέματα», «μαζέματα» και «περικοπές».

Αυτά - κατά τη γνώμη των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ - είναι λεφτά του Ελληνα φορολογούμενου που ...πιάνουν τόπο. Οχι ανόητες και χαμένες δαπάνες σε σχολεία και νοσοκομεία.

Να είστε βέβαιοι πως όλα αυτά τα έξοδα θα είναι εμφανέστατα στον προϋπολογισμό. Είναι τόσο πολλά που δεν κρύβονται.

Γρηγοριάδης Κώστας

Στην Ελλάδα, αποφαίνεται ο Γ. Πρετεντέρης στα χτεσινά «ΝΕΑ», ευδοκιμούν κορόιδα και λαμόγια. Κανένας σοβαρός επενδυτής - διαπιστώνει μετά λύπης - δεν την προτιμά. Κι αυτό γιατί, όπως ισχυρίζεται, «θεωρείται επιλήψιμο και αντικοινωνικό να βγάζουν οι άλλοι λεφτά, με άλλα λόγια η Ελλάδα είναι κατ' όνομα καπιταλιστική χώρα», γιατί «"νόμος είναι το δίκιο του εργάτη"», γιατί «το επιχειρηματικό περιβάλλον προσδιορίζεται απ' όποιον του κατέβει στο κεφάλι» μεταξύ αυτών και απ' το ΠΑΜΕ που «έχει αποφασιστική γνώμη για τη σκοπιμότητα μιας επένδυσης» και γιατί «η κρατική γραφειοκρατία και η δικαιοσύνη αντιμετωπίζουν εξ ορισμού τους επιχειρηματίες ως ύποπτους και κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα ως τέλεση αδικήματος». Συμπέρασμα, γράφει ο κ. Πρετεντέρης, «κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν πρόκειται να επενδύσει σε μια χώρα που είναι σήμερα η τελευταία κομμουνιστική χώρα της Ευρώπης (...) έχουμε την πολυτέλεια να παρατείνουμε αυτή την κατάσταση; Πιστεύω πως όχι. Και θεωρώ ότι σε γενικό επίπεδο συμφωνεί μαζί μου η συντριπτική πλειονότητα των ελλήνων»...

Δεν πιστεύουμε πως παρασύρεται από πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του ο κ. Πρετεντέρης και πιστεύει σοβαρά ότι η πλειοψηφία του λαού συμφωνεί με την προπαγάνδα του που αγγίζει τα όρια της εξόφθαλμης ψευδολογίας. Απλά, χρησιμοποιεί πολύ γνωστή τεχνική για να φυτέψει στα μυαλά των αναγνωστών τα ολοφάνερα ψέματα. Γιατί στην Ελλάδα το κεφάλαιο έχει τρελαθεί στα κέρδη, όπως βεβαιώνουν τα στοιχεία των δικών του μηχανισμών και υπηρεσιών. Γιατί στην Ελλάδα νόμος είναι το δίκιο του κεφαλαιοκράτη και νόμος γίνεται ό,τι καρατομεί κάθε δικαίωμα των εργαζομένων για να του το προσφέρει ως «ζεστό χρήμα». Γιατί στην Ελλάδα τα μονοπώλια, η κυβέρνηση που τα εκπροσωπεί, με τη βοήθεια των κομμάτων του ευρωμονόδρομου και πρόθυμων γραφίδων όπως η δική του, κυριαρχούν τσακίζοντας το λαό.

Αυτή την πραγματικότητα η μεγάλη πλειονότητα των ελλήνων εργαζομένων τη γνωρίζει γιατί τη βιώνει στο πετσί της. Κι αν προσπαθούν οι γραφίδες του συστήματος να πείσουν για το αντίθετο είναι γιατί φοβούνται τη συνειδητή αντιμονοπωλιακή έκφραση της λαϊκής οργής. Οσο για τα περί «τελευταίας κομμουνιστικής χώρας», εδώ η ...επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Ο κομμουνισμός στοιχειώνει τον ύπνο και τον ξύπνιο τους. Και προσπαθούν να τον ξορκίσουν βαφτίζοντας «κομμουνιστική» την καπιταλιστική βαρβαρότητα που υπηρετούν.

Την εικόνα ότι οι επιχειρήσεις στη χώρα μας βρίσκονται κυριολεκτικά υπό διωγμό καλλιεργούν συστηματικά το τελευταίο διάστημα οι εκπρόσωποι των «παραγωγικών φορέων» (διάβαζε του κεφαλαίου) και των κοινωνικών εταίρων. «Η Ελλάδα είναι μια αφιλόξενη χώρα για τον επενδυτή, τον επιχειρηματία»(!), δήλωσε θρασύτατα σε Επιτροπή της Βουλής ο πρόεδρος του ΣΕΒ. Δε δίστασε μάλιστα εμμέσως πλην σαφώς ο Δ. Δασκαλόπουλος να ζητήσει αναθεώρηση του Συντάγματος στην κατεύθυνση της προστασίας των επιχειρήσεων και θωράκισης της κερδοφορίας, επισημαίνοντας ότι «το συνταγματικό και θεσμικό πλαίσιο χρησιμοποιείται για να διευκολύνονται οι πελατειακές αρπαχτές και η αναπτυξιακή αγκύλωση»(!). Φυσικά, ο πρόεδρος του ΣΕΒ και όλοι οι εκπρόσωποι της πλουτοκρατίας γνωρίζουν άριστα ότι η χώρα μας είναι παράδεισος για το κεφάλαιο, καθώς η κερδοφορία που επιτυγχάνουν εδώ είναι πολύ μεγαλύτερη από το μέσο όρο της ΕΕ. Τα προηγούμενα χρόνια τα επιχειρηματικά κέρδη αύξησαν θεαματικά το μερίδιό τους στην πίτα του παραγόμενου κοινωνικού πλούτου, ενώ αντίστοιχα μειώθηκε το κομμάτι των μισθών. Προκειμένου όμως να βγουν από την κρίση που οι ίδιοι προκάλεσαν, φορτώνοντας ξανά τα βάρη στο λαό, οι καπιταλιστές φιλοτεχνούν την εικόνα ότι η «επιχειρηματικότητα βρίσκεται εν διωγμώ», ακριβώς για να διευκολύνουν τα κόμματα διαχειριστές των συμφερόντων τους να προωθήσουν νέα φιλομονοπωλιακά μέτρα και «διαρθρωτικές αλλαγές» που καθιστούν ακόμα πιο φτηνή την εργατική δύναμη... Το παραμύθι τους όμως δεν πουλάει πλέον. Οι εργαζόμενοι συνειδητοποιούν ότι η αιτία της κρίσης βρίσκεται στην υπερσυσσώρευση της κερδοφορίας του κεφαλαίου και η διέξοδος βρίσκεται στην ανατροπή της πολιτικής και του συστήματος που την παράγει...

Επειδή μόνο ένα τέτοιο αποτέλεσμα θα εκληφθεί από το κεφάλαιο και τα κόμματά του σαν ξεκάθαρο μήνυμα ότι η τρομοκρατία και οι απειλές τους, τα κάλπικα διλήμματα περί πτώχευσης και κατάρρευσης δεν πιάνουν τόπο. Θα τους τρομάξει αντί αυτοί να τρομάζουν το λαό, προσπαθώντας να τον βάλουν στη γωνία, να τον μετατρέψουν σε παθητικό δέκτη, αν όχι σε συμμέτοχο στη συντριβή των δικαιωμάτων που έχουν απομείνει.

Θα φέρει τη λαϊκή ψήφο στο ύψος της αναγκαιότητας ανόδου του λαϊκού κινήματος αντιστοιχίζοντας την αντεπίθεση στην επίθεση που πυροδότησαν τα βάρβαρα, ταξικά μέτρα. Αν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ δεν υποστούν πανωλεθρία, τότε δίκαια θα θεωρήσουν ότι οι αγώνες ήταν συγκυριακοί, όπως και η λαϊκή αγανάκτηση για την πολιτική τους. Δίκαια θα πιστέψουν ότι ξεφούσκωσε το κίνημα, που το προηγούμενο διάστημα ξεδιπλώθηκε στη χώρα μας και ενέπνευσε αγώνες σε άλλες χώρες της Ευρώπης.

Θα τραβήξει από τη ΝΔ το όψιμο αντιμνημονιακό της προσωπείο και θα τη βάλει εκεί που πραγματικά ανήκει: Δίπλα στο ΠΑΣΟΚ, σαν δύναμη συμπληρωματική στην υπηρέτηση της αντιλαϊκής στρατηγικής υπέρ των μονοπωλίων, η οποία προωθείται με μέτρα και νόμους εντός και εκτός του μνημονίου με την τρόικα.

Θα αποτελέσει ψήφο υπέρ του άλλου δρόμου ανάπτυξης που έχει ανάγκη ο λαός για να ξεφύγει από την ανεργία, την υποαπασχόληση, τις άθλιες συνθήκες εργασίας, τις χαμηλές συντάξεις και την επί πληρωμή Υγεία, Παιδεία και Πρόνοια. Ολα τα παραπάνω είναι συνέπειες της ανάπτυξης που υπηρετεί το κεφάλαιο και στηρίζεται απ' όλα τα κόμματα πλην του ΚΚΕ. Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που παλεύει, ώστε να δημιουργηθούν οι πολιτικοί όροι για μια άλλη ανάπτυξη, με κοινωνικοποιημένα τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής και με αποκλειστικό κριτήριο τα συμφέροντα και τις ανάγκες του λαού.