Σημασία γι' αυτόν και τους ομοίους του έχει το πώς θα καταφέρουν να στρεβλώσουν λαϊκές συνειδήσεις, το πώς θα πλασάρουν το μαύρο για άσπρο, το πώς θα κουκουλώσουν τα πράγματα, με μοναδικό στόχο τη στήριξη και τη δικαιολόγηση της εγκληματικής πολιτικής απέναντι στο λαό. Κυρίως, πάνω απ' όλα βάζουν τα καλά και συμφέροντα της πλουτοκρατίας, οι εκπρόσωποι της οποίας φροντίζουν να τους ρίχνουν τα ψίχουλα που τους αναλογούν...
Η εφημερίδα «Καθημερινή», ναυαρχίδα της αστικής προπαγάνδας και πρωταγωνίστρια στην αντικομμουνιστική παραχάραξη της ιστορίας, φιλοξενεί χτες γράμμα αναγνώστη της με τον τίτλο «Ελλάδα και Τείχος του Βερολίνου». Με αυτό αναφέρεται σε μια πολύ σημαντική στιγμή της ιστορίας του λαϊκού κινήματος της πατρίδας μας, όταν με φροντίδα του ΚΚΕ την περίοδο του εμφύλιου πολέμου, χιλιάδες παιδιά διασώθηκαν βρίσκοντας καταφύγιο στις φιλόξενες σοσιαλιστικές χώρες, σε αντίθεση με το απάνθρωπο παιδομάζωμα της βασίλισσας Φρειδερίκης.
Κατά τον επιστολογράφο «στην Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας, αμέσως μετά την λήξη του εμφύλιου πολέμου (1949), το ΚΚΕ προωθούσε παιδιά ηλικίας 12 - 16 ετών, τα οποία δεν τα συνόδευαν οι γονείς τους, ακόμη και αν ήταν στελέχη του ΚΚΕ και τούτο κατά την μεταγενέστερη κομμουνιστική εκδοχή "για να αποκλειστεί το ενδεχόμενο τυχαίων συναντήσεων και αναγνωρίσεων πρώην ανταρτών και στρατιωτικών της Βέρμαχτ!"»
Βέβαια, επειδή και ο επιστολογράφος καταλαβαίνει ότι δεν στέκει αυτή ...η αρλούμπα διορθώνει τη βαθυστόχαστη ανάλυσή του που δημοσιεύει η εφημερίδα, ότι «αυτό συνέβη διότι η αντίληψη και η πεποίθηση της τότε ηγεσίας του ΚΚΕ, ήταν ότι τα παιδιά αυτά, χωρίς την παρουσία των γονέων τους, θα εξελίσσοντο σε επίλεκτα μέλη του κόμματος».
Στη συνέχεια εμφανίζει τις προσωπικές ιστορίες, που ξέρει από συγγενή του για να στηρίξει τη ...θεωρία του. Δεν μπορεί βεβαίως και ο επιστολογράφος και η «Καθημερινή» να μην ξέρουν από τι «φωτιά και τσεκούρι» έβγαιναν τα ελληνόπουλα και ιδιαίτερα τα παιδιά των κυνηγημένων ανταρτών του Δημοκρατικού Στρατού εκείνη την περίοδο και τις δυσκολίες που υπήρχαν για να μπορέσουν οι οικογένειες να επανενωθούν στην πολιτική προσφυγιά. Τα γνωρίζουν και αυτό ακριβώς επιχειρούν να κρύψουν. Την τιτάνια προσπάθεια που έκανε το ΚΚΕ και οι σοσιαλιστικές χώρες για να σώσουν τα παιδιά (που τα περισσότερα σπούδασαν σε αυτές τις χώρες) και τους κυνηγημένους μαχητές. Αυτό το κεφάλαιο της ιστορίας του κομμουνιστικού κινήματος όσο και αν προσπαθούν δε θα μπορέσουν να το λερώσουν.
«Ετσουξε» πολύ το «Εθνος» το συμβολικό κάψιμο των ανδρείκελων της τρόικας στο τέλος της μεγάλης συγκέντρωσης του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα το βράδυ της Τρίτης. «Μάλλον κωμική ήταν η αντίδραση του ΠΑΜΕ στην επίσκεψη του Ντομινίκ Στρος - Καν στη Βουλή με το κάψιμο "ομοιωμάτων" του γενικού διευθυντή του ΔΝΤ», γράφει σε σχόλιό της η εφημερίδα του Μπόμπολα, συμπληρώνοντας στο ίδιο ύφος «πάλι καλά που δεν επανέλαβαν την περίφημη "δίκη του Μπιλ Κλίντον", που είχε γίνει από "λαϊκό δικαστήριο" στην Πλατεία Συντάγματος με πρόεδρο τον Κ. Καζάκο. Είναι κι αυτή μια πρόοδος...». Είναι ολοφάνερο ότι η φιλοκυβερνητική εφημερίδα - και όχι μόνο αυτή - έχει αναλάβει ρόλο σωματοφύλακα του Στρος- Καν και το αποδεικνύει με κάθε τρόπο. Τη στάση αυτή υπαγορεύει άλλωστε το ταξικό συμφέρον του ιδιοκτήτη της εφημερίδας και της τάξης που εκφράζει. Ο Στρος - Καν, το ΔΝΤ, η ΕΕ, η ΕΚΤ είναι οι ξένοι σύμμαχοι που στηρίζουν την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στον πόλεμο κατά του λαού, άρα όποιος αντιστέκεται και είναι απέναντι πρέπει να «στιγματιστεί»... Η αλήθεια είναι ότι φοβούνται μήπως γίνει πραγματικότητα αυτό που είπαν οι διαδηλωτές στο Σύνταγμα, μήπως δηλαδή το συμβολικό κάψιμο των ανδρείκελων υποδηλώνει τη διάθεση για ακόμη πιο μαζικούς, πιο αποφασιστικούς ταξικούς αγώνες και αναμετρήσεις κόντρα στο κεφάλαιο, στα κόμματά του, στους έξωθεν συμμάχους του. Ταξικούς αγώνες «που θα στοιχειώσουν τον ύπνο τους και κυριολεκτικά θα τους τσουρουφλίσουν»... Ταξικές αναμετρήσεις ως το τέλος, την ανατροπή τους.
Μόνο που δεν μπαίνουν στον κόπο να μας εξηγήσουν ποιανού η ύφεση σταματά και ποιανού η ανάπτυξη ξεκινά. Γιατί, στους εργαζόμενους δεν αναφέρονται, είναι βέβαιο...
Για το λαό η μείωση εισοδήματος κατά 30%, 40%, 50% έχει ήδη ξεκινήσει και ουδέποτε θα αναπληρωθεί. Οι συντάξεις πήγαν στα 350 ευρώ και αν αναπροσαρμοστούν θα είναι προς τα κάτω.
Οι συμβάσεις υπονομεύονται και κάθε άλλο παρά θα ενισχυθούν. Η «μερική» εργασία κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος και τείνει να καταλήξει κυρίαρχη χωρίς επιστροφή.
Τα επιδόματα ανεργίας πάνε στους εργοδότες και κανείς δεν προτίθεται να το αλλάξει αυτό. Η ακρίβεια οργιάζει, οι κοινωνικές υπηρεσίες τσεκουρώνονται ανεπανόρθωτα, η δημόσια Υγεία και Παιδεία διαλύονται...
Για τη φορολογία των μικρών μαγαζιών δε συζητάμε. Ηδη έχει οδηγήσει σε τόσα «λουκέτα» που αναρωτιέται κανείς τι χειρότερο μπορεί να γίνει.
Αρα για τι «ανάπτυξη» και «ύφεση» μας μιλάνε; Των κερδών των επιχειρήσεων που από απλά κέρδη θα γίνουν υπερ-κέρδη; Των κρατικών ομολόγων που θα μοιράζονται στις τράπεζες; Των αποθεματικών των Ταμείων, με τα οποία θα θησαυρίζουν οι χρηματιστές;
Προφανώς το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι το ...να μην ασχολούμαστε άλλο μαζί τους, ούτε με τις περισπούδαστες αναλύσεις τους, ούτε με τις αυταπάτες που προσπαθούν να καλλιεργήσουν.
Η μόνη «ανάπτυξη» που μπορεί να μας αφορά είναι αυτή την λαϊκών αγώνων που είναι και η μόνη εγγύηση ότι το 2011 θα είναι καλύτερο από το 2010 και το 2012 καλύτερο από το 2011...
Υποταγή στη στρατηγική της τρόικας, ή τυφλή, χωρίς προσανατολισμό και περιεχόμενο αντίδραση, είναι οι δυο εναλλακτικές που δίνει στον ελληνικό λαό η «Καθημερινή» του Αλαφούζου και ο αρθρογράφος της από την πρώτη σελίδα του χτεσινού φύλλου. Αναρωτώμενος ο Αλ. Παπαχελάς «πώς και δεν έχει σημειωθεί θεαματική κοινωνική έκρηξη», παρατηρεί ότι «η μέχρι τώρα ψυχραιμία που έχει επιδείξει η κοινή γνώμη εκπλήσσει, γνωρίζοντας το παρελθόν της χώρας και την κουλτούρα της διαμαρτυρίας χωρίς όρια». Ο ίδιος προχωράει σε μια έωλη ανάλυση σχετικά με την κουλτούρα του φόβου που καλλιέργησαν τόσο τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008, όσο και η δολοφονία των τριών εργαζομένων της «Μαρφίν» τον περασμένο Μάη, λέγοντας πως τα συγκεκριμένα περιστατικά «ήταν ένα επικίνδυνο παράδειγμα του πού μπορεί να οδηγήσει ο λαϊκισμός όταν παντρεύεται με τη βία». Στο τέλος, αποφαίνεται ότι ο λαός δεν αντιδρά στην πολιτική της κυβέρνησης και των συμμάχων της, επειδή διαθέτει «ένστικτο αυτοσυντήρησης», γι' αυτό και «μέχρι τώρα, η κοινωνία έχει δείξει μια απίστευτη ψυχραιμία και ωριμότητα, παρά το θυμό και την οργή». Μαστορική η προπαγάνδα της «Καθημερινής», η οποία, ούτε λίγο, ούτε πολύ λέει πως δεν υπάρχει άλλη αντίδραση στην κυρίαρχη πολιτική, πέρα από αυτή που σημάδεψαν οι προβοκατόρικοι μηχανισμοί τον Δεκέμβρη και τον περασμένο Μάη. Σαν να μην κατέβηκαν χιλιάδες εργάτες και νεολαίοι στο δρόμο, σαν να μην έγιναν δεκάδες μαζικές απεργίες με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές και το ΠΑΜΕ, σαν να μην καταδικάστηκε η κυρίαρχη πολιτική ακόμα και στην κάλπη του περασμένου Νοέμβρη. Ολα αυτά, ακόμα και αν είναι πίσω από τις ανάγκες των καιρών, η «Καθημερινή» τα αποσιωπά, επιλέγοντας να προβάλει την τυφλή εκτόνωση, επειδή ξέρει πως αυτή είναι εύκολα χειραγωγήσιμη, μπορεί γρήγορα να ενσωματωθεί. Κάπως έτσι καταλήγει στον εκβιασμό «ή υποταχτείτε, ή σπάστε τα», ξέροντας ότι τόσο η μία, όσο και η άλλη εναλλακτική είναι βολική για το σύστημα. Βιάζεται η «Καθημερινή» και η τάξη για την οποία γράφει να βάλουν το λαό στη γωνία. Οι διεργασίες στις λαϊκές συνειδήσεις είναι αυτές που τους φοβίζουν, γι' αυτό σπεύδουν από τώρα να προλάβουν τους ταξικούς αγώνες που με βεβαιότητα θα ξεσπάσουν το επόμενο διάστημα.
«Η κυβέρνηση υπηρετεί το γενικό συμφέρον και όχι των συντεχνιών», αποφάνθηκε με το γνωστό αλαζονικό και πομπώδες ύφος ο υπουργός Επικρατείας, Χ. Παμπούκης, κατακεραυνώνοντας ταυτόχρονα τις απεργίες ως ξεπερασμένη και αναχρονιστική μορφή αντίδρασης. Από κόρακα κρα θα ακούσεις, δεν είναι εκεί το θέμα... Αν κάτι χρειάζεται να επισημανθεί είναι το πόσο προκλητικά ακούγονται πλέον τέτοια ιδεολογήματα στις σημερινές συνθήκες, όπου φαίνεται ολοκάθαρα ότι η κυβέρνηση υπηρετεί καθαρά τη συντεχνία των εφοπλιστών, των τραπεζιτών, των βιομηχάνων, των μεγαλεμπόρων, με άλλα λόγια τη «συντεχνία» της πλουτοκρατίας και των ξένων συμμάχων της (τρόικα). Διαχρονικά οι εκάστοτε κυβερνήσεις προσπαθούσαν να εμφανίσουν το συμφέρον της αστικής τάξης ως γενικό συμφέρον, ως συμφέρον δηλαδή του συνόλου της κοινωνίας, αλλά ποτέ άλλοτε ο σαθρός ισχυρισμός τους δεν ήταν σε τόσο κραυγαλέα αντίθεση με την πραγματικότητα. Σήμερα, έχουν εξαπολύσει έναν πόλεμο κατά του λαού, λεηλατούν και καταστρέφουν τη ζωή του και τον βουλιάζουν ολοένα και πιο βαθιά στη φτώχεια και εξαθλίωση. Σε τέτοιο «φόντο» τέτοια ιδεολογήματα όχι μόνο πέφτουν στο κενό αλλά γίνονται μπούμερανγκ για τους εμπνευστές τους.
Τα ψέματα τελείωσαν για το λαό. Αυτός ο δρόμος δε θα τον βγάλει σε κανένα «ξέφωτο» ευημερίας, θα τον οδηγεί όλο και πιο βαθιά στα λημέρια της ανέχειας και της εξαθλίωσης. Πασχίζουν γι' αυτό τα μονοπώλια, η ΕΕ, το ΔΝΤ, η κυβέρνηση, η ΝΔ, ο ΛΑ.Ο.Σ., νεότευκτα πολιτικά μορφώματα που τσοντάρουν τις δυνάμεις τους για να περνά αυτή η πολιτική, ο οπορτουνισμός που αποπροσανατολίζει κηρύττοντας την έλευση ενός εξανθρωπισμένου καπιταλισμού, οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Στον πόλεμο που κήρυξαν όλοι αυτοί μαζί, ο καθένας απ' τη θέση του, στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, η απάντησή τους πρέπει να είναι πόλεμος, με συστράτευση με το ΚΚΕ, με συμπόρευση με το ταξικό εργατικό λαϊκό κίνημα. Ενωμένος ο λαός είναι πιο δυνατός. Μπορεί να τους σταματήσει τώρα, μπορεί να τους νικήσει αύριο.