ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Ποιους αφορά η επιδότηση των συγκοινωνιών;

Παπαγεωργίου Βασίλης

Το καινούριο παραμύθι, που διηγούνται στελέχη του υπουργείου Υποδομών στα αστικά μέσα μαζικής ενημέρωσης σχετικά με το ποιος πληρώνει το κόστος των αστικών συγκοινωνιών της πρωτεύουσας και για να δικαιολογήσουν τις υπέρογκες αυξήσεις που ετοιμάζουν, είναι τούτο: Λένε ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια τα εισιτήρια ήταν «φτηνά», επειδή οι πολίτες στην Κρήτη ή τη Θράκη ή και όπου αλλού στη χώρα εκτός της Αθήνας, φορολογούνταν για να καλύπτουν το κόστος μετακίνησης των Αθηναίων. Ετσι, λοιπόν, σήμερα έρχονται με το καινούριο νομοσχέδιο που έχουν έτοιμο και θα παρουσιάσουν επίσημα αμέσως μετά τις γιορτές, να σταματήσουν αυτήν την «αδικία», ώστε να πληρώσουν το κόστος λειτουργίας των αστικών συγκοινωνιών μόνο αυτοί που τις χρησιμοποιούν. Η άθλια κυβερνητική προπαγάνδα δε θέλει να στρέψει μόνο τη μία ομάδα εργαζομένων εναντίον της άλλης, ή τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα εναντίον εκείνων του Δημοσίου. Μπορεί ακόμη να στρέφει τους κατοίκους της μιας περιοχής της χώρας εναντίον εκείνων μιας άλλης. Παλιά τα κόλπα τους.

Ο εργαζόμενος λαός σε ολόκληρη τη χώρα πρέπει να έχει ξεκάθαρο ότι ποτέ όλα τα προηγούμενα χρόνια δεν πλήρωνε το εισιτήριο του... Αθηναίου, όπως αισχρότατα έρχεται να υποστηρίξει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Αυτό που πλήρωνε ήταν το κόστος μετακίνησης του εργατικού δυναμικού προς τις φάμπρικες και τα γραφεία, η επιδότηση δηλαδή των δημόσιων συγκοινωνιών στην ουσία είναι επιδότηση των αφεντικών, τα οποία απαλλάσσονται από ένα ακόμη έξοδο, τη μετακίνηση των εργαζόμενων που απασχολούν στις επιχειρήσεις τους από και προς τους χώρους δουλειάς. Επιπλέον, οι κρατικές επιδοτήσεις με τη μία ή την άλλη μορφή, αποτελούν πρακτική που εφαρμόζεται σχεδόν παντού στον κόσμο, όπου τουλάχιστον υπάρχουν αστικά κέντρα και συγκεντρωμένο εργατικό δυναμικό, αλλά και καταναλωτές προϊόντων...

Επειδή, απ' ό,τι φαίνεται, τα επικοινωνιακά επιτελεία της κυβέρνησης και οι «παπαγάλοι» τους στα αστικά ΜΜΕ, θα το «παίξουν» ιδιαίτερα το παραπάνω παραμυθάκι το αμέσως επόμενο διάστημα, τα φτωχά λαϊκά στρώματα σε όλη τη χώρα πρέπει να γνωρίζουν ότι τα ακριβά εισιτήρια για τους κατοίκους της πρωτεύουσας σηματοδοτούν επιδείνωση των όρων μετακίνησης των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας σε ολόκληρη τη χώρα. Η υπεράσπιση λοιπόν του δημόσιου χαρακτήρα των αστικών συγκοινωνιών της πρωτεύουσας, η διεκδίκηση φτηνών ή και δωρεάν μετακινήσεων των εργαζομένων το πρωί, των ανέργων, των χαμηλοσυνταξιούχων και της σπουδάζουσας νεολαίας, η πάλη για Ενιαίο Δημόσιο Φορέα Συγκοινωνιών είναι και δική τους υπόθεση.

Αγροτική παραγωγή για το λαό

Η παραγωγή αγροτικών προϊόντων, για διατροφικές ή βιομηχανικές ανάγκες, αφορά ολόκληρη την κοινωνία. Αφορά τη βιομηχανική παραγωγή τις κοινωνικές υπηρεσίες. Το ζήτημα της οργάνωσης της παραγωγής, της οικονομίας, όλης της κοινωνίας πρέπει να τεθεί σε τελείως διαφορετική βάση από τη σημερινή, όπου κυριαρχούν τα μονοπώλια και οι νόμοι του κέρδους. Είναι κοινή η ανάγκη να οργανωθεί η μεγάλη και συγκεντρωμένη παραγωγή, στη βάση της κοινωνικής ιδιοκτησίας των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και γης. Η χρησιμοποίηση της γης με την εθελοντική συνένωση των μικρομεσαίων αγροτών σε μεγάλους παραγωγικούς συνεταιρισμούς, ώστε να επωφελούνται από τα βιομηχανικά προϊόντα, τις κρατικές υποδομές, την παραγωγικότητα των καλλιεργητικών εργασιών (φυτοπροστασία, λίπανση, οργώματα, συλλογή κ.ά.), θα συμβάλει στην άνοδο της παραγωγικότητας της εργασίας και στη βελτίωση της ποιότητας του προϊόντος. Ο κεντρικός σχεδιασμός, το κρατικό εμπόριο να στηρίξουν παραγωγή και συγκέντρωση φθηνού, ασφαλούς και υγιεινού αγροτικού προϊόντος αλλά και του εισοδήματος. Αυτή η ανάγκη απαιτεί ν' αλλάξει ο συσχετισμός δυνάμεων για να διεκδικηθεί - κατακτηθεί η λαϊκή εξουσία. Αυτό είναι το βάθρο για να συγκροτηθεί οικονομία προς όφελος των λαϊκών δυνάμεων, νέες εργασιακές σχέσεις, συνεταιριστικής ή κοινωνικής ιδιοκτησίας, με κατάργηση των καπιταλιστικών αγροτικών, βιομηχανικών, εμπορικών, τραπεζικών επιχειρήσεων. Στη θέση τους, μεγάλες κρατικές παραγωγικές μονάδες, μαζί με παραγωγικούς συνεταιρισμούς θα εξασφαλίζουν αγροτικά προϊόντα για τη διατροφή του λαού και την πρώτη ύλη των κρατικών μεταποιητικών μονάδων, αξιοποιώντας τα επιστημονικά και τεχνολογικά επιτεύγματα, τις εδαφοκλιματολογικές συνθήκες και αναπτυξιακές δυνατότητες της κάθε περιοχής, με κεντρικό και περιφερειακό σχεδιασμό της οικονομίας και στόχο τη λαϊκή ευημερία.

Τα τιμολόγια της ΔΕΗ

Την ώρα που πληθαίνουν τα νοικοκυριά των εργαζομένων που δεν μπορούν να πληρώσουν καν το ρεύμα και χιλιάδες σπίτια κάνουν γιορτές με «κομμένο» το ηλεκτρικό, η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι αλλάζουν πάλι τα τιμολόγια της ΔΕΗ. Αλλάζουν, μάλιστα, επιλεκτικά και ανάλογα με την κατηγορία στην οποία ανήκει ο καθένας μας, σαν πελάτης της ΔΕΗ.

Οι εργατικές οικογένειες, αυτές που χτυπιούνται αλύπητα από την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης και για να τα φέρουν βόλτα προσπαθούν να περιορίσουν ό,τι είναι δυνατόν, ακόμα και την κατανάλωση ρεύματος, αυτοί, δηλαδή, που καταναλώνουν το λιγότερο ηλεκτρικό ρεύμα, θα κληθούν να πληρώσουν τα νέα τιμολόγια μέχρι και 40% ακριβότερα. Οσοι ζουν σε συνθήκες απόλυτης ευδαιμονίας και αδιαφορούν για το πόσο ρεύμα θα κάψουν στις βίλες και τις επαύλεις τους, οι μεγάλοι, δηλαδή, οικιακοί καταναλωτές, θα πληρώνουν το ρεύμα 8,5% φτηνότερο από τώρα. Για δε τις μεγάλες βιομηχανικές και εμπορικές επιχειρήσεις, καθιερώνονται τιμολόγια που θα είναι φτηνότερα μέχρι και 17,3%. Μπορεί όλα αυτά να φαίνονται αταίριαστα και παράλογα, μόνο που αυτό ακριβώς είναι το σχέδιο.

Ο «Ρ» εδώ και καιρό είχε προειδοποιήσει ότι έρχονται τσουχτερές ανατιμήσεις στα τιμολόγια του ρεύματος. Λέγαμε, μάλιστα, ότι αυτές οι ανατιμήσεις, που θα ισχύσουν από το Σάββατο 1η του μήνα, αποτελούν την πρώτη δόση, αλλεπάλληλων ...«προσαρμογών», που θα γίνουν τα επόμενα χρόνια στα τιμολόγια της ΔΕΗ, προκειμένου να εξασφαλιστεί ικανοποιητικός ανταγωνισμός στην αγορά της ηλεκτρικής ενέργειας.

Κάποτε οι κυβερνώντες του ΠΑΣΟΚ, μίλαγαν για τα μεγάλα ελλείμματα και το υψηλό κόστος λειτουργίας της ΔΕΗ, κάτι που καθιστούσε - έλεγαν οι άθλιοι - αναγκαστική τη διαδικασία ιδιωτικοποίησης της εταιρείας. Η ιδιωτικοποίηση προχώρησε. Η ΔΕΗ, με όχημα τις συνεχείς ανατιμήσεις του ηλεκτρικού ρεύματος και την υπονόμευση κάθε εργατικής κατάχτησης όσων απασχολούνται στην εταιρεία, κατάφερε και φιγουράρει στις πρώτες θέσεις των πλέον κερδοφόρων επιχειρήσεων της χώρας. Μέσα στα τελευταία χρόνια έχει εξασφαλίσει για τους μεγαλομετόχους της, τους περιβόητους «θεσμικούς επενδυτές», κέρδη αρκετών δισεκατομμυρίων ευρώ.

Αυτά όλα όμως, δεν επαρκούν στις σημερινές συνθήκες εξέλιξης του συστήματος. Ειδικά μέσα στην περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης και του μνημονίου, κυβέρνηση και τρόικα έχουν αποφασίσει να δημιουργήσουν άμεσα τις κατάλληλες προϋποθέσεις, ώστε και άλλοι ...«παίχτες», εκπρόσωποι του ιδιωτικού κεφαλαίου, να μπορούν να δραστηριοποιηθούν στην αγορά της ηλεκτρικής ενέργειας. Μόνο που για να το κάνουν, απαιτούν να υπάρχουν τέτοιες τιμές πώλησης της ηλεκτρικής ενέργειας, που εκ των προτέρων να είναι εγγυημένη η κερδοφορία τους. Ε, αυτό σημαίνει αύξηση, συνεχή αύξηση των τιμολογίων του ρεύματος, στα επίπεδα που κρίνονται ότι συμφέρουν τους επίδοξους επενδυτές. Και επειδή κόρακας- κοράκου μάτι δεν βγάζει, η μέθοδος που έχει επιλεγεί είναι οι συνεχείς ανατιμήσεις στο οικιακό ρεύμα, με παράλληλες μειώσεις για το ρεύμα που καταναλώνουν οι εμποροβιομήχανοι.

Τέτοιες επιλογές μπορεί να ανταποκρίνονται στα συμφέροντα του κεφαλαίου, είναι όμως αδιέξοδες για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Μοναδική διέξοδος για το λαό, είναι η δημιουργία ενιαίου, 100% δημόσιου φορέα ενέργειας που θα είναι λαϊκή ιδιοκτησία και που σχεδιοποιημένα θα αξιοποιήσει, θα αναπτύξει και θα διαχειρίζεται όλες τις πηγές ενέργειας και τις εφεδρείες που διαθέτει η χώρα, για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών με επαρκή και φτηνή ενέργεια.

Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ

Καλπάζουν τα αντιλαϊκά μέτρα...

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΥ δεν το έχουν αντιληφθεί εκεί στο υπουργείο Οικονομικών, αυτοί που μαζεύονται τούτες τις μέρες στις Εφορίες δεν το κάνουν γιατί έχει «ρεβεγιόν». Ούτε γλεντάνε, ούτε περνάνε καλά...

Για την ακρίβεια - αν και μπορεί να μη φαίνεται- έχουν φτάσει μέχρι εκεί με ένα πιστόλι στον κρόταφο. Είτε πρόκειται για τα τέλη κυκλοφορίας, είτε πρόκειται για την περαίωση...

Το λέμε για να μην αρχίσουν να τους παίρνουν φωτογραφίες και να τις στέλνουν στην Κομισιόν ή στα διεθνή μέσα ενημέρωσης, για να αποδείξουν ότι ο ελληνικός λαός στηρίζει την ...Ευρωζώνη και τις πολιτικές του Μνημονίου και του ΔΝΤ!

Οσο για τις απόψεις που διατυπώνονται από όσους στέκονται στις ουρές για να πληρώσουν, καλύτερα να μην τις παραθέσουμε αυτολεξεί. Απλά, για λόγους ...σεμνότητας.

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ, εκεί στη ΔΕΗ, για τις αυξήσεις του ηλεκτρικού ρεύματος που ανακοινώσανε. Είναι, λέει, μικρότερες από αυτές που είχε αρχικά εκτιμηθεί ότι θα κάνουν.

Προφανώς, δεν τους φαίνεται ιδιαιτέρως επώδυνο το να αυξήσουν τον λογαριασμό ενός σπιτιού όπου μένουν εργαζόμενοι ή συνταξιούχοι.

Αντιθέτως, τους φάνηκε εντελώς παράλογο (και πρόδηλα αντιαναπτυξιακό) να αυξηθεί το ρεύμα για τα εργοστάσια των βιομηχάνων και τις θερμαινόμενες πισίνες των σπιτιών τους.

Αλλωστε, κάποιοι από αυτούς θα επωφεληθούν τα μέγιστα από την (νέα) απελευθέρωση που ετοιμάζεται στην αγορά Ενέργειας. Ας μην επιβαρύνονται οι ...μελλοντικοί άνθρωποι του χώρου.

ΕΝΤΕΚΑ (και αντιλαϊκά σας βεβαιώνουμε) νομοσχέδια επεξεργάστηκε το υπουργικό συμβούλιο που συνεδρίασε χτες. Προσθέστε πέντ' - έξι που έχει ήδη και περιμένουν και καμιά δεκαπενταριά που επείγεται να περάσει μέχρι το Μάρτη, και έχετε πλήρη την εικόνα...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Οπως το πάνε το πράγμα, η συζήτηση νομοσχεδίου στη Βουλή που δε θα έχει το χαρακτήρα του «κατεπείγοντος» (ψεκάστε - σκουπίστε - τελειώσατε, δηλαδή) θα αποτελέσει σπάνια εξαίρεση.

Βρώμικος κυνισμός

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ανατριχίλα και οργή προκαλεί χτεσινή ανακοίνωση του ΛΑ.Ο.Σ. για το θάνατο του Αιγύπτιου εργάτη που σκοτώθηκε εν ώρα εργασίας, και μάλιστα Κυριακή, σε κτίριο του υπουργείου Εργασίας, του οποίου την καθαριότητα είχε αναλάβει εργολαβικά το συνεργείο που τον απασχολούσε, ανασφάλιστο όπως προέκυψε.

Ενας άνθρωπος χάθηκε, άφησε πίσω του τέσσερα ορφανά κι όμως ο ΛΑ.Ο.Σ. δεν μπορεί ούτε να υποκριθεί ένα στοιχειώδη σεβασμό απέναντι στην οικογένεια του αδικοχαμένου που θρηνεί την απώλειά του. Και αναφέρει κυνικά στην ανακοίνωσή του: «Ο τραγικός θάνατος του ανασφάλιστου Αιγύπτιου καθαριστή τζαμιών καταδεικνύει, αφενός μεν, την επιπολαιότητα που χαρακτηρίζει την κυβέρνηση και αφετέρου φέρνει στο φως και πάλι την αναλγησία του Δημοσίου. Με την ευκαιρία αυτή τίθεται και το ζήτημα του πόσοι και ποιοι αλλοδαποί δουλεύουν σε εταιρείες που ασχολούνται με την καθαριότητα των υπουργείων και έχουν πρόσβαση σε ευαίσθητες πληροφορίες»...

Αν και γνωστό το μίσος του ΛΑ.Ο.Σ. για την εργατική τάξη και ιδιαιτέρως για εκείνο το τμήμα της που αποτελείται από μετανάστες, η ωμότητά του σοκάρει. Ενας ακόμα εργάτης χάθηκε εξαιτίας των συνθηκών που έχει διαμορφώσει μια πολιτική που αντιμετωπίζει τους εργάτες σαν αναλώσιμα, μια πολιτική που ο ΛΑ.Ο.Σ. στηρίζει, κι αντί τουλάχιστον να σιωπά, βγάζει και γλώσσα! Και υποδεικνύει τον νεκρό και κάθε άλλο μετανάστη, υποψήφιο θύμα αυτής της πολιτικής σαν δυνάμει «κατασκόπους» σε βάρος της χώρας όπου κατέφυγαν. Ντροπή!

Δε λείπει το «άπλετο φως»

«Απαράδεκτο» και «απίστευτο» χαρακτήρισε ο Δημήτρης Στρατούλης το θάνατο του μετανάστη εργάτη, που σκοτώθηκε δουλεύοντας σε ιδιωτικό συνεργείο καθαρισμού και έπεσε από τον τρίτο όροφο του υπουργείου Εργασίας. Και ...αγανακτισμένο, επειδή το «ατύχημα» έγινε σε κτίριο του υπουργείου Εργασίας, το στέλεχος του ΣΥΝ ζητά «να χυθεί άπλετο φως στην υπόθεση και να καταλογιστούν οι πολιτικές, ποινικές και αστικές ευθύνες σε όσους τις έχουν, όσο ψηλά και αν βρίσκονται». Αλλά και «να σπάσουν τα χιλιάδες ορατά και αόρατα νήματα που συνδέουν στη χώρα μας δουλεμπόρους, εργολάβους, κυβερνητικά κόμματα και υπουργούς με θύματα εργαζόμενους που θυσιάζονται στο βωμό της επιχειρηματικής κερδοφορίας και της πολιτικής ιδιοτέλειας».

Ας δεχτούμε ως καλοπροαίρετες και τις ανησυχίες, και τις καταγγελίες του ΣΥΝ. Από πότε, όμως, είναι το «άπλετο φως» που λείπει από την καπιταλιστική οργάνωση της παραγωγής που θεωρεί τους εργάτες γρανάζια και γι' αυτό ή τους ξετινάζει ή τους αντικαθιστά; Πότε έκρυψε ο καπιταλισμός και η «ανταγωνιστικότητα» ότι τα δικαιώματα και οι ανάγκες των εργαζομένων είναι εμπόδιο στην κερδοφορία των επιχειρήσεων; Πότε έπαψαν ή αρνήθηκαν οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου να μετρούν την υγεία και την αρτιμέλεια των εργαζομένων ως κάτι που τις ενδιαφέρει μόνον ως παράγοντας ενίσχυσης της παραγωγικότητας και ποτέ ως προϋπόθεση προσωπικής και οικογενειακής ευεξίας; Ποτέ. Οπως, επίσης, και ο ΣΥΝ ποτέ δεν «αγγίζει» τέτοια ζητήματα από τη σκοπιά των πραγματικών αιτιών και της εξάλειψής τους. Αλλωστε, άμα τα αποκάλυπτε και τα αντιπάλευε, δε θα ήταν αυτό που είναι, δηλαδή ένα κόμμα που δίνει άλλοθι και, τελικά, στήριγμα στην πολιτική που μετατρέπει τους τόπους δουλειάς σε κάτεργα.

Κοροϊδία και με τα καύσιμα

Οποτε ακριβαίνουν τα καύσιμα η κυβέρνηση... θυμάται τις διεθνείς τιμές. Από αυτές, «εξηγεί», εξαρτώνται οι λιανικές τιμές. Οποτε οι διεθνείς τιμές πέφτουν παθαίνει... «αμνησία» και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα που δεν πέφτουν και οι λιανικές. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και τώρα. Οι διεθνείς τιμές «φταίνε» που η τιμή της αμόλυβδης έχει φτάσει μέχρι και 1,8 ευρώ στην επαρχία, κοντά στο 1,7 ευρώ το λίτρο στην Αθήνα και αλλού. Αυτή τη φορά, βέβαια, η κυβέρνηση αποδίδει την ακρίβεια στα καύσιμα και στις αλλεπάλληλες αυξήσεις στους φόρους - κατά 139% μέσα σε ένα χρόνο - λες και δεν είναι αυτή η κυβέρνηση που τις επέβαλε αλλά κάποια άλλη! Εχουμε τα ακριβότερα καύσιμα στην Ευρώπη, έλεγε προχτές ο υφυπουργός Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας, κι αν δεν ήταν οι φόροι θα ήμασταν στην 9η θέση. Ακριβώς! Κι αν η γιαγιά μου είχε καρούλια θα ήταν πατίνι... Δεν έχει πάτο η κοροϊδία...

Στη λαϊκή οργάνωση η διέξοδος

Τα μέτρα που πάρθηκαν την τελευταία χρονιά χτυπούν κάθε πλευρά της ζωής της λαϊκής οικογένειας, μετατρέποντας ακόμη και την επιβίωση των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των σπουδαστών, των αυτοαπασχολούμενων σε προνόμιο. Τα περιθώρια για αντίσταση και αντεπίθεση στενεύουν επικίνδυνα, η ανάγκη για λαϊκή απάντηση στην εξαθλίωση γίνεται όλο και πιο επιτακτική. Ολο και μεγαλύτερα τμήματα του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας των λαϊκών στρωμάτων προβληματίζονται, μπαίνουν στη δράση ή εκφράζουν διάθεση να πάρει «σάρκα και οστά» η αγανάκτηση. Οι πολύμορφες κινητοποιήσεις που οργάνωσαν οι ταξικές δυνάμεις τον τελευταίο χρόνο, οι επιτυχημένες απεργίες, η συγκρότηση επιτροπών αγώνα στους χώρους δουλειάς και λαϊκών επιτροπών στις γειτονιές, αυτό δείχνουν. Βήματα έχουν γίνει, μένουν όμως πολλά να γίνουν, ώστε να μην επικρατήσουν η απογοήτευση και η παθητικότητα. Να «φωτιστεί» η προοπτική.

Το μεγάλο στοίχημα για τις ταξικές δυνάμεις του εργατικού κινήματος παραμένει η οργάνωση των λαϊκών μαζών «από τα κάτω». Οργάνωση παντού, για καθετί που απασχολεί τα λαϊκά στρώματα και τους νέους. Λαϊκές επιτροπές έχουν στηθεί σε μια σειρά περιοχές της χώρας, παρεμβαίνοντας ενάντια στις απολύσεις, ενάντια στις περικοπές και τις ελλείψεις στις υπηρεσίες υγείας, για τους άνεργους, για να επανασυνδεθεί το ρεύμα και το νερό σε οικογένειες ανέργων κ.λπ. Αφετηρία και προοπτική αυτών των λαϊκών πρωτοβουλιών είναι η αντίληψη ότι οι παραγωγοί του πλούτου, όχι μόνο δεν πρέπει να δεχτούν να κάνουν θυσίες για την κρίση των καπιταλιστών, αλλά επιπλέον πρέπει να διεκδικήσουν και όλα όσα στερούνται εξαιτίας των καπιταλιστικών κερδών και ανταγωνισμών.

Με άλλα λόγια, οργάνωση σημαίνει τα λαϊκά στρώματα να κατανοήσουν τα αίτια της καπιταλιστικής κρίσης, αλλά και τη φύση (το ποιον εξυπηρετεί) της καπιταλιστικής ανάπτυξης, την ταξική ουσία των μέτρων, να δουν τα ιστορικά όρια του καπιταλισμού, να αρχίσουν να βλέπουν την αναγκαιότητα ενός άλλου δρόμου ανάπτυξης και να μπαίνουν οργανωμένα στην πάλη με τα ταξικά συνδικάτα, τους άλλους φορείς του λαϊκού κινήματος. Σημαίνει συζητήσεις, συσκέψεις, παρεμβάσεις και δυναμικές πρωτοβουλίες, οργάνωση στους χώρους δουλειάς, ταξική ενότητα και κοινωνική συμμαχία με τους αυτοαπασχολούμενους, τους φτωχούς αγρότες, τους μικρούς ΕΒΕ, ενισχύοντας ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΟΓΕ, ΜΑΣ και το μετωπικό τους σχήμα. Οργάνωση σημαίνει να βαθύνει η ταξική συνείδηση των εργαζομένων, η πάλη της τάξης απέναντι σε τάξη. Αυτό θα δώσει «ανάσα», ώθηση στη λαϊκή πάλη.

Απαραίτητη προϋπόθεση για να προχωρήσει η λαϊκή οργάνωση είναι το ξεπέρασμα του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, αλλά και όσων πολιτικών και συνδικαλιστικών δυνάμεων μιλούν για «υποτακτική κυβέρνηση», για «κατοχή» του ΔΝΤ και της ΕΚΤ στην Ελλάδα. Είναι οι ίδιες πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις, που για δεκαετίες βάζουν συνεχώς φραγμούς ακόμη και στην τυπική συμμετοχή των εργαζομένων στα συνδικάτα, έχουν αναλάβει το ρόλο είτε να εμποδίσουν τη λαϊκή οργάνωση και παρέμβαση, είτε να την προσανατολίσουν στην αλλαγή μιας κυβέρνησης ή ενός υπουργού, στην αλλαγή της διαχείρισης του καπιταλισμού. Ο εργαζόμενος λαός, οι άνεργοι, οι νέοι θα πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους στο βαθμό που θα συνειδητοποιούν τη δύναμή τους, το δίκιο τους, ως πλειοψηφικό τμήμα της κοινωνίας που παράγει τα πάντα με τα χέρια και το μυαλό και ζει διαρκώς χειρότερα επειδή έτσι προστάζει η οικονομία και η εξουσία των μονοπωλίων.