Μ' ένα σχόλιο γεμάτο ασυναρτησίες και ανακρίβειες, η χτεσινή «Αυγή» προσπαθεί απελπισμένα να απαντήσει σε άρθρο του «Ριζοσπάστη» σχετικά με το ρόλο που έπαιξε διαχρονικά ο οπορτουνισμός ενάντια στο ΚΚΕ, είτε μέσα από τις γραμμές της ΕΔΑ, είτε στη διάσπαση του 1968, είτε αργότερα, στη διάσπαση του 1991. Η εφημερίδα αποφαίνεται αυθαίρετα ότι η θέση του ΚΚΕ είναι «καμιά συνεργασία με κανέναν» και αφού - σαν γνήσιος εκφραστής του οπορτουνισμού - οδύρεται ότι έτσι δε θα φτάσουμε στην επανάσταση και «στον γνήσιο επιστημονικό σοσιαλισμό», τον οποίο ο ΣΥΝ και οι ομοϊδεάτες του έχουν αποκηρύξει (!), καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η πολιτική συμμαχιών του ΚΚΕ ευθύνεται για το γεγονός ότι «το κόμμα καταγράφει περίπου τα ίδια ποσοστά προτίμησης των πολιτών στον αιώνα τον άπαντα». Τα ίδια έλεγαν πάντα, τα ίδια λένε και τώρα, έχοντας διαχρονικά στο στόχαστρο το ΚΚΕ, σαν Κόμμα νέου τύπου, πολιτική πρωτοπορία της εργατικής τάξης, που με τους συμμάχους έχει το ιστορικό καθήκον να γκρεμίσει την εξουσία των αστών και να την αντικαταστήσει με το σοσιαλισμό, τον οποίο οι οπορτουνιστές πάντα εχθρεύονταν και συνεχίζουν να τον πολεμούν. Οσο για την εμμονή με τα εκλογικά ποσοστά, από το να προσπαθεί να συκοφαντήσει τη στρατηγική του ΚΚΕ, ας εξηγήσει καλύτερα η «Αυγή» στους αναγνώστες το λόγο για τον οποίο άλλα ευρωπαϊκά ΚΚ, όπως αυτό της Γαλλίας και της Ιταλίας, που ασπάστηκαν τον «ευρωκομμουνισμό», και πήραν ποσοστά κάποτε 30% και 35%, συμμετείχαν και σε αστικές κυβερνήσεις, πού βρίσκονται σήμερα τα εκλογικά ποσοστά τους. Καταποντίστηκαν όταν αποκήρυξαν τη θεωρία του Μαρξισμού - Λενινισμού και το χαρακτήρα τους και κατρακύλησαν στη σοσιαλδημοκρατία, συνάπτοντας μέχρι και κυβερνητικές συμμαχίες με τους κατεξοχήν εκφραστές του κεφαλαίου. `Η, ας εξηγήσει στους αναγνώστες της: Ενώ ψάχνουν 40 χρόνια τώρα την «ανανέωση», πότε ως «ΚΚΕ Εσωτερικού» όπως αυτονομάστηκαν, πότε ως ΕΑΡ, τώρα ως ΣΥΝ, πού βρίσκονται τα εκλογικά ποσοστά τους. Το πρόβλημα για την «Αυγή» και το χώρο που εκπροσωπεί είναι ότι μεγάλο μέρος των εργαζομένων και του λαού έχουν βγάλει συμπεράσματα για το ρόλο τους. Αυτό κάνει ολοένα και πιο δύσκολο να φέρουν σε πέρας την αποστολή τους, γι' αυτό επιτίθενται με αυθαιρεσίες και ξοφλημένα «επιχειρήματα» στο ΚΚΕ.
Πασχίζουν να κρυφτούν...
Να κρύψουν τις ευθύνες τους για το ξεπούλημα της ΔΕΗ και τον εκφυλιστικό ρόλο που έχουν αναλάβει για την ποδηγέτηση των εργαζομένων προσπαθούν οι δυνάμεις που πλειοψηφούν στα συνδικαλιστικά όργανα της ΔΕΗ. Χτες, τη σκυτάλη αυτής της προσπάθειας ανέλαβε ο Γ. Αδαμίδης, πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων στη ΔΕΗ «Σπάρτακος» (δυτικής Μακεδονίας) ο οποίος εμφανίστηκε σε πρωινή τηλεοπτική εκπομπή για να ισχυριστεί ότι όλες οι συνδικαλιστικές και πολιτικές δυνάμεις συμφώνησαν στη χρηματοδότηση της ΓΕΝΟΠ - ΔΕΗ, δηλαδή στις πομπές τους τσουβάλιαζε και το ΚΚΕ. Οταν βέβαια στην εκπομπή παρενέβη ο Μάκης Μαΐλης, μέλος της ΚΕ του Κόμματος, για να αποκαταστήσει την αλήθεια, να θυμίσει ότι οι κομμουνιστές από την πρώτη στιγμή καταδίκασαν και απείχαν από κάθε προσπάθεια εκμαυλισμού των εργαζομένων και των εκπροσώπων τους αλλά και να ζητήσει επί τόπου από το συνδικαλιστή να πάρει θέση για τον ΟΚΔΕ (Οργανισμός Κοινωνικών Δραστηριοτήτων Εργαζομένων) δεν υπήρξε καμία απόκριση... «Συμφωνείτε με την κατάργηση του ΟΚΔΕ (που ίδρυσε η ΓΕΝΟΠ για να «φιλοξενεί» παρόμοιες ... κοινωνικές δραστηριότητες);» ρώτησε το στέλεχος του ΚΚΕ. Στο σαφές αυτό ερώτημα όμως δεν απάντησε ο συνδικαλιστής (ΠΑΣΚΕ) στη ΔΕΗ. Ενώ και ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ που βρισκόταν στο ίδιο πάνελ προτίμησε να μην πάρει καμία θέση, όταν έχει βουίξει όλος ο τόπος τις τελευταίες μέρες...
... αλλά έχουν λερωμένη τη φωλιά τους
Η στάση τους αυτή δεν προκαλεί έκπληξη βέβαια. Γιατί με όποιο πομπώδες ύφος κι αν βγαίνουν στα κανάλια, για την ουσία δε βγάζουν τσιμουδιά. Την ώρα που μόνο το ΚΚΕ και οι ταξικές δυνάμεις ζητούν κατάργηση του ΟΚΔΕ, η συνδικαλιστική πλειοψηφία (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΑΔ, δηλαδή οι παρατάξεις που στηρίζονται από ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ) διαφημίζει τη δράση του. Προσπερνούν το γεγονός ότι η αδρή χρηματοδότηση της ΓΕΝΟΠ από τα ταμεία της ΔΕΗ ξεκίνησε ταυτόχρονα με την ιδιωτικοποίηση της εταιρείας και «συνέπεσε» (τυχαία;) με την πλήρη στήριξη που έχουν προσφέρει στο ξεπούλημα και αυτού του μέρους του δημόσιου πλούτου οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες. Μήπως δεν ήταν οι ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΑΔ που μόλις πριν λίγους μήνες (τον Οκτώβρη του 2010) στο 34ο έκτακτο συνέδριο που έκανε η ΓΕΝΟΠ υπερψήφισαν το διαχωρισμό και τη θυγατρικοποίηση της διανομής και μεταφοράς, σπρώχνοντας ακόμα περισσότερο την πλήρη παράδοση της ΔΕΗ στα μονοπώλια;
Και μετά από όλ' αυτά έχουν το θράσος να βγαίνουν και να το παίζουν υπέρμαχοι των εργαζομένων, ενώ είναι σημαντικός συνεταίρος των αντιπάλων τους.
Το σκιάχτρο των ελλειμμάτων
Με πολύτιμο σύμμαχο το σκιάχτρο με τα εμφανιζόμενα κρατικά ελλείμματα και χρέη, το μαύρο μέτωπο κυβέρνησης - τρόικας - πλουτοκρατίας, έχει καλά προετοιμάσει την επερχόμενη φάση σφοδρής αντιλαϊκής κλιμάκωσης. Στρατηγικός στόχος τους είναι η έξοδος από την καπιταλιστική κρίση σε όφελος των μονοπωλίων, με φτηνότερους τους εργάτες, τη ζωντανή ανθρώπινη εργασία δεμένη στο άρμα της ανταγωνιστικότητάς τους. Η μπόχα μαζί με τα ελλείμματα και τα χρέη τους ξεχείλισαν ξανά. Οι επίσημες ανακοινώσεις από κυβέρνηση και κοιναγορίτικες υπηρεσίες, οι διαπιστώσεις τους για τις νέες «αστοχίες», για το γεγονός ότι ελλείμματα και χρέη τους «ξέφυγαν» για μια ακόμη φορά, είναι το πολεμικό σάλπισμα της πλουτοκρατίας, το απόλυτα σαθρό πρόσχημα και δήθεν άλλοθι για αυτά που ήδη έχουν ετοιμάσει με το «μεσοπρόθεσμο στρατηγικό σχέδιο»
Η μάζα με τα κρατικά ελλείμματα και χρέη είναι κομμάτι από τον κοινωνικά παραγόμενο πλούτο, μέρος από τη λεία που άρπαξαν από το λαό για να τη δώσουν, μέχρι και την τελευταία δεκάρα, στις μερίδες της πλουτοκρατίας, με τη μορφή τόκων, ενισχύσεων, φοροελαφρύνσεων, άλλων «κινήτρων», αποτελεί μια ακόμη απόδειξη για την εγκληματικότητα της πολιτικής που στηρίζει και ενισχύει το κεφάλαιο. Τα όποια «προβλήματα» των καπιταλιστών και των πολιτικών διαχειριστών του εκμεταλλευτικού συστήματος, αντικειμενικά, δεν αποτελούν απολύτως κανένα πρόβλημα για το λαό. Για το λαό το πρόβλημα είναι ότι «τα σπασμένα» της, η πλουτοκρατία, του τα φορτώνει, να τα πληρώσει. Οι καπιταλιστές και τα «παπαγαλάκια» τους είναι που επιχειρούν να τα εμφανίσουν ως τέτοια, με στόχο να στρεβλώσουν την πραγματικότητα, να χαυνώσουν συνειδήσεις με το δηλητήριο της πολιτικής τους, για να εγκλωβίσουν σε ψεύτικα διλήμματα, τέτοια που να παραλύουν τη λαϊκή αντίσταση και αντεπίθεση.
Τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας είναι οδοστρωτήρας για το λαό. Σε τελική ανάλυση δεν τους κόφτουν ούτε τα ελλείμματα ούτε και τα χρέη, αλλά το κεντρικό ζητούμενο της στρατηγικής τους είναι η παραπέρα κλιμάκωση, με τις μαζικές ομοβροντίες, των μέτρων που έχουν ετοιμάσει. Στην κυριολεξία δε σκοπεύουν να αφήσουν «πέτρα πάνω στη πέτρα» προκειμένου να διασφαλίσουν την επάνοδό τους σε συνθήκες διευρυμένης κερδοφορίας. Οι νέες τρανταχτές ανατιμήσεις σε φόρους, η μαζική ανεργία, η καρατόμηση δικαιωμάτων, μισθών, συντάξεων κοκ... για το λαό έχουν αποδειχθεί όλα μάταιος κόπος. Θα πρέπει να συνειδητοποιηθεί ότι η βαρβαρότητα θα προσλάβει πολύ εντατικότερους ρυθμούς. Η διαδικασία εξόδου από την καπιταλιστική κρίση περνά και μέσα από την «ελεγχόμενη» καταστροφή κεφαλαίων, από τη λεγόμενη αναδιάρθρωση και του κρατικού χρέους, διαδικασία που επίσης είναι προϊόν συνδιαλλαγής αλλά και οξυμένων ανταγωνισμών ανάμεσα στις μερίδες της πλουτοκρατίας, των πολιτικών διαχειριστών και κρατών που τους έχουν βάλει κάτω από τη δική τους ομπρέλα προστασίας.
Μοναδική απάντηση στη σαπίλα και τα αδιέξοδα των καπιταλιστών, είναι ο άλλος δρόμος ανάπτυξης, που αναγκαστικά περνά μέσα από την πλήρη ρήξη και την ανατροπή. Για τη λαϊκή οικονομία και εξουσία, που στόχο θα έχει την ολόπλευρη ικανοποίηση των σύγχρονων και συνεχώς διευρυνόμενων κοινωνικών αναγκών, για οικονομία χωρίς κρίσεις, ανεργία, χωρίς τα σαπρόφυτα τους καπιταλιστές και τους νόμους τους.
Ανδρέας ΣΑΚΑΡΕΛΟΣ
Αποπροσανατολισμός από τα πραγματικά προβλήματα...
Παπαγεωργίου Βασίλης
ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΡΑΠΟΝΟ, η κυβέρνηση με συνέπεια μας πληροφορεί κάθε μέρα σχετικά με το τι ...δε θα έχουμε!
Ετσι, λοιπόν, μάθαμε (και) χτες από τον Γ. Πεταλωτή, τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, ότι δε θα έχουμε ανασχηματισμό, δε θα έχουμε εκλογές και, βεβαίως - βεβαίως, δε θα έχουμε αναδιάρθρωση.
Οχι πως τους έχουμε κάποια εμπιστοσύνη, ή χαίρουν αξιοπιστίας οι κυβερνώντες, αλλά ας δεχθούμε ότι είναι έτσι τα πράγματα. Το πρόβλημα είναι ότι ...ελάχιστα μας ενδιαφέρει.
Κι αυτό γιατί το τι ΔΕ θα έχουμε αναμασιέται για να καλύψει το ...τι θα έχουμε, που είναι και το μεγάλο θέμα.
Γιατί θα έχουμε ιδιωτικοποιήσεις, λιτότητα, ανεργία, κι άλλο χτύπημα στα εργασιακά δικαιώματα, μειώσεις μισθών, περαιτέρω καταλήστευση των αποθεματικών των Ταμείων, φοροεπιδρομή από κάθε πλευρά, ακρίβεια και συρρίκνωση των κρατικών παροχών που έχουν απομείνει.
Σε αυτά προσθέστε την ένταση του αυταρχισμού (πάντα «πάει πακέτο» με τις αντιλαϊκές πολιτικές) και συμμετοχή στα νέα ιμπεριαλιστικά σχέδια στη Μεσόγειο (που θα πληρώσουν ξανά οι φορολογούμενοι).
Αυτά είναι που ενδιαφέρουν τον κόσμο κι αυτά ακριβώς θέλουν να κρύψουν. Τόσο η κυβέρνηση που θα τα προωθήσει, όσο και η ΝΔ με το ΛΑ.Ο.Σ. που θα τα στηρίξουν, ο καθένας με τον τρόπο του.
ΕΠΙΜΕΝΕΙ Η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ στο ότι έχει κάνει «γενναία αυτοκριτική», επειδή ο εκπρόσωπος Τύπου της αποκήρυξε την απογραφή του Γ. Αλογοσκούφη. Δηλαδή, αυτό πιστεύουν ότι θυμάται ο ελληνικός λαός από τη διακυβέρνησή τους;
Γρηγοριάδης Κώστας
Το νομοσχέδιο για κατάργηση του 8ωρου, που «πέρασε» ο τότε υπουργός Εργασίας Π. Παναγιωτόπουλος, θεωρούν ότι το ξεχάσαμε; Τις ιδιωτικοποιήσεις των λιμανιών; Τις φοροαπαλλαγές και τις παραχωρήσεις στο κεφάλαιο;
Προφανώς έχει βάλει και αυτή μια «στρώση» στην αντιλαϊκή πολιτική που προωθεί σήμερα το ΠΑΣΟΚ, όμως η απογραφή είναι μάλλον ...το λιγότερο.
Χρεοκοπία λαού ή πλουτοκρατίας
Γρηγοριάδης Κώστας
Ολα, μηδενός εξαιρουμένου, τα αντιλαϊκά - αντεργατικά μέτρα που προβλέπει το μνημόνιο εφάρμοσε η κυβέρνηση στο χρόνο που πέρασε από την υπογραφή του, αλλά το έλλειμμα όχι μόνο δε μειώθηκε αλλά βρέθηκε στα επίπεδα που θα ήταν και δίχως τα παραπάνω μέτρα. Υπάρχει πιο καραμπινάτη απόδειξη ότι τα βάρβαρα μέτρα που πάρθηκαν δεν είχαν στόχο τη μείωση του ελλείμματος, αλλά την κατεδάφιση των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων και τη διαρκή μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης για να ενισχυθεί η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων; Εδώ και ένα χρόνο τσάκισαν τους μισθούς και τις συντάξεις σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, διέλυσαν τις συλλογικές συμβάσεις, «απελευθέρωσαν» τις απολύσεις και έκαναν πιο ευέλικτες τις εργασιακές σχέσεις, προχώρησαν σε εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεις, πετσόκοψαν τις κοινωνικές δαπάνες, καταργούν σχολεία και νοσοκομεία, κ.ο.κ., αλλά το έλλειμμα δε λέει να πέσει. Μόνο όσοι είχαν χάψει την κυρίαρχη προπαγάνδα, ότι δηλαδή για το έλλειμμα φταίει η κοινωνική πολιτική και οι αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, θα περίμεναν κάτι διαφορετικό. Η αλήθεια όμως είναι ότι το έλλειμμα, όπως και το χρέος, το δημιουργούν και το φουσκώνουν οι φοροαπαλλαγές υπέρ του κεφαλαίου, το ζεστό χρήμα και οι κρατικές επιχορηγήσεις στο όνομα της ανάπτυξης και της διάσωσης θέσεων εργασίας, τα πακέτα στήριξης των τραπεζών και των άλλων επιχειρηματικών ομίλων, η εισφοροδιαφυγή κ.ο.κ. Κι όμως παρ' όλα αυτά συνεχίζουν να χρησιμοποιούν το έλλειμμα για να δικαιολογήσουν νέα αντιλαϊκά μέτρα και επιτάχυνση της «μεταρρυθμιστικής προσπάθειας», δηλαδή κλιμάκωση του αντιλαϊκού πολέμου. Τα περιθώρια στενεύουν ασφυκτικά: 'Η θα χρεοκοπήσει ο λαός ή η πλουτοκρατία.
Διαπιστώνουν τα αδιέξοδα
«Τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα (σ.σ. σε Αίγυπτο και Τυνησία), καθιστούν ευκρινές ότι οι μεταρρυθμίσεις, και ακόμη και η ραγδαία οικονομική ανάκαμψη που παρατηρήθηκε κατά περιόδους σε Τυνησία και Αίγυπτο, δεν μπορούν να διατηρηθούν εκτός κι αν δημιουργηθούν θέσεις εργασίας για το ταχύτατα αυξανόμενο εργατικό δυναμικό και εάν συνοδεύονται από κοινωνική πρόνοια για τους περισσότερο ευάλωτους». Τις παραπάνω διαπιστώσεις κάνει το ΔΝΤ σε έκθεσή του για την οικονομική κατάσταση στη Μ. Ανατολή, εκτιμώντας την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί σε Αίγυπτο και Τυνησία μετά τις λαϊκές κινητοποιήσεις. Εκείνο που παραδέχεται το ΔΝΤ, είναι ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη δε σημαίνει ανάπτυξη για το λαό, δε σημαίνει αύξηση των θέσεων εργασίας, καλύτερους μισθούς, περισσότερα δικαιώματα και κοινωνικές παροχές. Αλλωστε, αυτή η αντιλαϊκή πολιτική που τσάκισε τα λαϊκά δικαιώματα και έβγαλε τους λαούς στους δρόμους, η πολιτική που εφάρμοσαν όλα τα προηγούμενα χρόνια οι κυβερνήσεις σε Αίγυπτο και Τυνησία, δεν αποτελεί κάποια «παρέκκλιση» στην εφαρμογή της πολιτικής των κυβερνήσεων της πλουτοκρατίας με στόχο την εξυπηρέτηση των μονοπωλιακών συμφερόντων. Οπως επισημαίνει το ΔΝΤ, «οι εκδιωχθέντες ηγέτες από Αίγυπτο και Τυνησία εφάρμοζαν πολιτικές που είχαν τη συγκατάθεση και τα εύσημα από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα, και προωθούσαν την ανάπτυξη».
Είναι πια φανερό: Αν οι λαοί δεν πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους και δεν επιβάλουν το δίκιο τους, δεν οργανώσουν την πάλη τους για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, τότε θα παραμένουν θύματα της καπιταλιστικής ανάπτυξης και στην καλύτερη περίπτωση θα αναγκάζουν τους εκπροσώπους της παγκόσμιας πλουτοκρατίας να προχωρούν σε διαπιστώσεις με μόνο σκοπό να ρίξουν στάχτη στα μάτια των λαών για να συνεχίσουν με άλλο προσωπείο την εφαρμογή της ίδιας βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής.
Ρήξη με την εξουσία των μονοπωλίων
Σιγά σιγά βγαίνουν στον αέρα τα στοιχεία που καταδεικνύουν ότι το «θαύμα ανταγωνιστικότητας» της γερμανικής οικονομίας στηρίζεται στην άγρια εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, στην κατεδάφιση των εργασιακών δικαιωμάτων, στη διάλυση του λεγόμενου κράτους πρόνοιας. Οι καταστροφικές συνέπειες για την εργατική τάξη και το λαό μετά από δέκα χρόνια αδιάκοπης και ανελέητης αντιλαϊκής επίθεσης γίνονται πλέον χειροπιαστές και μη αντιστρέψιμες. Είναι χαρακτηριστικά τα στοιχεία για την ιλιγγιώδη αύξηση του αριθμού των εργαζομένων που πλέον αμείβονται με μισθούς πείνας! Σε διάστημα επτά ετών η κατηγορία αυτή των εργαζομένων έφτασε τα 7,3 εκατομμύρια, αυξήθηκε δηλαδή κατά 1,6 εκατομμύρια σε σχέση με το 2003. Οι εργαζόμενοι αυτοί, όπως αναφέρει ρεπορτάζ της «Ντόιτσε Βέλε», αμείβονται με λιγότερο από 400 ευρώ το μήνα και κατά κανόνα είναι ανασφάλιστοι. Το εξοργιστικό είναι ότι η ενίσχυση της χαμηλόμισθης και ανασφάλιστης εργασίας είχε προβληθεί από τις γερμανικές κυβερνήσεις ως μέτρο για την καταπολέμηση της ανεργίας και της επανένταξης των ανέργων στην «κανονική» αγορά εργασίας. Ο πραγματικός στόχος όμως ήταν και παραμένει η κατεδάφιση της «κανονικής αγοράς εργασίας», δηλαδή της πλήρους και σταθερής εργασίας, ακριβώς για να κυριαρχήσουν οι ευέλικτες μορφές εργασίας και να ενισχυθούν τα κέρδη των μονοπωλίων. Και ο στόχος αυτός επιτυγχάνεται όχι μόνο στη Γερμανία, αλλά στο σύνολο της ΕΕ, που έχει φροντίσει να πάρει συγκεκριμένα μέτρα για τα επόμενα χρόνια στην κατεύθυνση αυτή μέσω του Συμφώνου για το Ευρώ (πρώην Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας). Η ρήξη και ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων είναι μονόδρομος για το λαό.
Η δύναμη στα χέρια του λαού
Ο ορυμαγδός της σεναριολογίας, περί αναδιάρθρωσης του χρέους, αντιμετώπισης των ελλειμμάτων και επιβολής νέων σκληρών αντιλαϊκών μέτρων προς όφελος του κεφαλαίου, συνοδεύεται από ένταση της προπαγάνδας των αστικών ΜΜΕ γύρω από το αστικό πολιτικό σύστημα και τη διακυβέρνηση. Δίνουν και παίρνουν τα σενάρια και οι ζυμώσεις: Αν μπορεί ή δεν μπορεί η σημερινή κυβέρνηση να επιβάλει τα μέτρα που απαιτεί η πλουτοκρατία, αν πρέπει να γίνουν άμεσα εκλογές, αν θα είναι πιο αποτελεσματική μια κυβέρνηση συνεργασίας ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, αν το φτιασίδωμα του αστικού πολιτικού συστήματος απαιτεί νέα πρόσωπα, «τεχνοκράτες» σε υπουργικές θέσεις, για να είναι πιο αποτελεσματικό το ξεθεμέλιωμα των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων. Παράλληλα, τα αστικά ΜΜΕ σηκώνουν τον κουρνιαχτό της ακυβερνησίας, κλίνοντας σε όλες τις πτώσεις την ανάγκη της πλουτοκρατίας για ισχυρή κυβέρνηση, που δε θα διστάζει ούτε στιγμή να επιβάλει τα αντιλαϊκά μέτρα που θα διασφαλίσουν την επάνοδο του κεφαλαίου σε τροχιά κερδοφορίας.
Ο λαός πρέπει να δει την κατάσταση με τα δικά του μάτια, με βάση τις δικές του ανάγκες και όχι τις ανάγκες της πλουτοκρατίας. Να μη φοβηθεί τον «μπαμπούλα» των αστών περί ακυβερνησίας, ακριβώς γιατί σταθερή αστική κυβέρνηση, όποιας μορφής - μονοκομματική, συνεργασίας ή με τη συμμετοχή τεχνοκρατών - θα σημάνει την ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης. Για το λαό το ζήτημα δεν είναι να αλλάξει το αστικό κόμμα που βρίσκεται στην κυβέρνηση. Το ζήτημα είναι πως είναι ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης που θα φέρει νέο κύκλο κρίσης. Από τη σκοπιά της υπεράσπισης των λαϊκών συμφερόντων, το ζήτημα που αντικειμενικά μπαίνει στην πρώτη γραμμή είναι η ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και όχι της μίας ή της άλλης κυβέρνησης που υπηρετεί την πλουτοκρατία περισσότερο ή λιγότερο αποτελεσματικά.
Ο λαός πρέπει να διαλέξει ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο, εκείνον που προτείνει το ΚΚΕ για διέξοδο υπέρ του λαού. Δεν μπορεί να ελπίζει σε καλύτερες μέρες όσο κυβερνούν τα μονοπώλια και τα κόμματά τους. Πρέπει να πάρει την υπόθεση στα χέρια του, να πυκνώσει τις γραμμές της λαϊκής συμμαχίας και αντεπίθεσης ενάντια στον πόλεμο που κλιμακώνει το κεφάλαιο σε βάρος του. Σήμερα προβάλλει η ζωτική ανάγκη να βάλει ο λαός στόχο να επιβάλει με τη δύναμή του την εργατική λαϊκή εξουσία, τη λαϊκή οικονομία. Για μια κοινωνία όπου η κρίση και η εκμετάλλευση, η ανεργία και η ανασφάλεια θα αποτελούν παρελθόν.
Γι' αυτό, όποτε κι αν γίνουν οι εκλογές, ακόμα κι αν προκηρυχθούν αύριο, ο λαός πρέπει να χρησιμοποιήσει σωστά το όπλο της ψήφου. Να το αντιστοιχήσει με τις ανάγκες και τα δικαιώματά του, ενισχύοντας το ΚΚΕ και επιβάλλοντας θεαματική μείωση της εκλογικής και γενικότερα της πολιτικής δύναμης των κομμάτων της πλουτοκρατίας και του ευρωμονόδρομου. Να μην παγιδευτεί στα σενάρια αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού σκηνικού, να γυρίσει την πλάτη στις αγωνίες των αστών που θέλουν να επιβάλουν τη λαϊκή σιωπή και υποταγή στην κλιμάκωση της αντιλαϊκής επέλασης. Οι εκλογές μπορούν να σπρώξουν τα πράγματα προς τα εμπρός, αν κερδίσει έδαφος η κοινωνική λαϊκή συμμαχία, αν εγκαταλειφθούν μαζικά τα αστικά κόμματα, αν η λαϊκή πάλη εναντιώνεται στην εξουσία του κεφαλαίου, των μονοπωλίων, αν στηριχτεί η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ.
Feeds
