Σε προχτεσινή δήλωσή του, «με αφορμή την έξαρση των φαινομένων ακραίας ρατσιστικής βίας», όπως τονιζόταν, ο Γ. Καμίνης, ζήτησε να βρίσκεται η κοινωνία σε εγρήγορση «και η Πολιτεία, μόνη αρμόδια για την τήρηση των νόμων και της τάξης, συνεπής στην υποχρέωσή της να οδηγήσει τους δράστες στη Δικαιοσύνη». Μάλιστα, υπογράμμισε πως η κρίση βίας προκαλείται από την αθρόα παράνομη είσοδο μεταναστών, καθώς και την απόπειρα μηχανοκίνητων φασιστοειδών συμμοριών, να πάρουν το νόμο στα χέρια τους. Να λοιπόν πώς εξισώνει τα φασιστοειδή με το σύνολο των μεταναστών που επιχειρούν να αναζητήσουν μια καλύτερη τύχη στη χώρα μας και παραμένουν εγκλωβισμένοι εξαιτίας της πολιτικής που στηρίζει με χέρια και με πόδια ο δήμαρχος... Επικίνδυνες λογικές με επικίνδυνες συνέπειες...
Τις συνέπειες που έχει στην ασφάλεια της λαϊκής οικογένειας η αγωνία του μεγάλου κεφαλαίου να εξασφαλίσει «χαμηλό κόστος» (προς όφελος της κερδοφορίας και της «ανταγωνιστικότητάς» του) αποτυπώνει χτεσινό δημοσίευμα σε ελληνική εφημερίδα που αφορά σε καταγγελίες της γερμανικής ένωσης χειριστών πολιτικής αεροπορίας Cockpit για «σκληρές πιέσεις» που ασκεί η εταιρεία «Ryanair» «στο θέμα της οικονομίας καυσίμων, καταρτίζοντας "πίνακες απόδοσης" των κυβερνητών βάσει της κατανάλωσης καυσίμων που επιτυγχάνουν»!
Αντιγράφουμε τη συνέχεια του δημοσιεύματος: «Οπως τονίζει στο Γαλλικό Πρακτορείο ο Γιεργκ Χάντβερκγ, εκπρόσωπος της Cockpit, η ποσότητα καυσίμων με την οποία τροφοδοτείται το κάθε αεροσκάφος ορίζεται εν μέρει από τους κανονισμούς του κατασκευαστή. Ομως, πέραν της νόμιμης ελάχιστης ποσότητας, ο κυβερνήτης είναι εκείνος που αποφασίζει πόσα αποθέματα οφείλει να διαθέτει το αεροσκάφος για "περισσότερη ασφάλεια" - ιδίως όταν εξυπηρετεί πτήσεις προς πολυάσχολα αεροδρόμια, όπου είναι πολύ πιθανό να χρειαστεί να κάνει κύκλους έως ότου του δοθεί άδεια προσγείωσης. Ο Χάντβεργκ τόνισε πως, εκτός της Ryanair, τα καύσιμα αποτελούν έναν "σοβαρό παράγοντα κόστους ιδίως για τις εταιρείες χαμηλού κόστους" και πως σε γενικές γραμμές "πολλές εταιρείες" δίνουν οδηγίες στους κυβερνήτες για τρόπους χαμηλής κατανάλωσης». Μάλιστα, «οι ισπανικές αρχές πολιτικής αεροπορίας έχουν δρομολογήσει έρευνες κατά της Ryanair έπειτα από τρία παρόμοια περιστατικά τον περασμένο μήνα, όταν η εταιρεία ζήτησε να προσγειωθούν εκτάκτως τρία αεροσκάφη της λόγω έλλειψης καυσίμων».
Να λοιπόν τα... «πεδία δόξης λαμπρά» που άνοιξε για τα λαϊκά στρώματα η απελευθέρωση (και) των αερομεταφορών. Να το όφελος που δήθεν θα δημιουργούσε ο ανταγωνισμός για εργαζόμενους και επιβάτες, για το οποίο συνεχίζουν ξεδιάντροπα να μιλούν οι θιασώτες των αποκρατικοποιήσεων - ιδιωτικοποιήσεων. Εχουν μάλιστα το θράσος να σπέρνουν αυταπάτες για «καλή» και «κακή» ιδιωτικοποίηση, για όρους και κανόνες που δήθεν μπορεί κάποιος να βάλει στα μονοπώλια που ορμούν σε κρίσιμους χώρους και τομείς της οικονομίας με μόνο στόχο το μέγιστο και τάχιστο κέρδος...
Η αλήθεια είναι μία: Την ώρα που η «Ryanair» μετρά βήματα στη θέση της έναντι των άλλων ανταγωνιστών της στον κλάδο, εργαζόμενοι και επιβάτες μετρούν μόνο κινδύνους και ανασφάλεια:
Οι μεν πρώτοι βλέπουν τους εαυτούς τους να επιδοκιμάζονται ανάλογα με το πόσο... λιγότερα καύσιμα χρησιμοποιούν και όχι ανάλογα με το αν μεταφέρουν τους επιβάτες με ασφάλεια στον προορισμό τους. Μάλιστα, δεν θα ήταν απίθανο η ανασφάλεια και η απειλή της ανεργίας σε συνδυασμό με τις πιέσεις της εταιρείας αν έχουν κάνει μερικούς να... ψάχνουν το όνομά τους σ' αυτούς τους «πίνακες απόδοσης», ακόμα κι αν η αλήθεια είναι πως η κατάταξη σε αυτόν δεν τιμά κάποιον ούτε δεοντολογικά ούτε ηθικά.
Οι δε δεύτεροι μπαίνουν στα αεροπλάνα της εταιρείας με την ελπίδα ότι το κυνήγι του «χαμηλού κόστους» θα επιτρέψει στα αεροσκάφη της να προλάβουν να προσγειωθούν με ασφάλεια. Μέχρι την επόμενη φορά που αυτά θα απογειωθούν...
Πώς είναι δυνατόν να τάζουν, να υπόσχονται θέσεις, να εκμαυλίζουν συνειδήσεις, να εκβιάζουν και γενικώς να κάνουν τη δουλειά που ξέρουν χρόνια όταν... πρέπει να μειώσουν το προσωπικό στο Δημόσιο;
Ε, λοιπόν, φαίνεται πως όταν... συνασπίζονται μπορούν να βρουν τις κατάλληλες λύσεις ακόμη και σε προβλήματα που δείχνουν άλυτα. Ολα γίνονται άμα μπλέξει κανείς με κυβερνήσεις σαν κι αυτή που έχουμε.
Ποια είναι η λύση; Αν πιστέψουμε τα σχετικά δημοσιεύματα, η εφεδρεία στο Δημόσιο ...με εξετάσεις ή αξιολόγηση! Αυτό σκέπτονται, όπως φημολογείται.
Με ένα σμπάρο ...τρία τρυγόνια! Γιατί... «φωνάζει» από τώρα το πώς θα προωθήσουν ένα τέτοιο σχέδιο. Δε θέλει άλλωστε και πολλή φαντασία. Τους ξέρουμε πια.
Θα απολύσουν καταρχήν εργαζόμενους. Κατά κύριο λόγο από τις «μη αποδοτικές» υπηρεσίες, δηλαδή αυτές που δε χρειάζονται οι κεφαλαιοκράτες (Ισως καταργήσουν και μερικές μέσα στον όλο χαμό).
Θα «βολέψουν» τους ημέτερους! Σιγά πια μη δε βρεθεί ένα «συστηματάκι» που και τα ρουσφέτια να κάνει και να μοιάζει «αντικειμενικό»... Ξέρετε, κάποια «ανεξάρτητη αρχή» ή κάτι παρεμφερές.
Και στο τέλος θα μας πουλήσουν και το παραμύθι ότι επιτέλους επέρχονται η αξιοκρατία, ο έλεγχος και η εύρυθμη λειτουργία με σύγχρονα συστήματα στο Δημόσιο.
Αλλωστε, μια τέτοια ιστορία μπορεί να καλύψει πολιτικά μπόλικους χώρους. Κυρίως αυτούς που κόπτονται μήπως τα μέτρα που πρόκειται να ληφθούν είναι «οριζόντια». Οι στόχοι μπορούν να επιτευχθούν και... κάθετα.
Η απογραφή των δικαιούχων έγινε. Ολοκληρώθηκε στα μέσα του Μάρτη. Για να δούμε τώρα, πώς ωφελήθηκαν οι ανάπηροι και οι χρόνια πάσχοντες. Για μήνες έμειναν χωρίς αυτό το πενιχρό επίδομα, με το οποίο ζουν αυτοί και οι οικογένειές τους. Μια μερίδα αναπήρων δεν έχει λάβει ακόμη και σήμερα το επίδομα για τους μήνες Μάρτη - Απρίλη και Μάη - Ιούνη. Η πλειοψηφία δεν έχει πάρει σήμερα το επίδομα για Μάη - Ιούνη. Μετά την ολοκλήρωση της ...«σωτήριας» απογραφής τείνει να παγιωθεί η μεγάλη καθυστέρηση στην καταβολή των προνοιακών επιδομάτων. Την ίδια στιγμή «φουντώνουν» οι «φήμες» για κατάργηση των προνοιακών επιδομάτων και αυτά να δίνονται στους πιο εξαθλιωμένους με εισοδηματικά και κοινωνικά κριτήρια. Θα έπρεπε, λοιπόν, να ντρέπονται η κυβέρνηση και τα στελέχη της που, με τέτοια «θανατηφόρα» για ΑμΕΑ και χρονίως πάσχοντες έργα, έχουν τα μούτρα να υποκρίνονται και ότι χτυπούν τους αναπήρους - «μαϊμού» δήθεν για να προστατεύσουν τους πραγματικούς αναπήρους!
Το ζητούμενο είναι οι ανάπηροι και οι οικογένειές τους, αλλά και όλο το λαϊκό κίνημα να βάλει ένα τέρμα σε αυτές τις «μαϊμουδιές», στην κοροϊδία που στόχο έχει την άγρια περικοπή σε βάρος ακόμη και των πιο ανήμπορων ανθρώπων, που η ίδια τους η επιβίωση εξαρτάται από τη θεραπεία, τη φροντίδα, τις προνοιακές δομές.
Ανά τακτά χρονικά διαστήματα δημοσιεύονται λίστες με τα «καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου», μετά από διαφόρων ειδών αξιολογήσεις. Τελευταία ήταν αυτή του Ινστιτούτου Ανώτατης Εκπαίδευσης του πανεπιστημίου Ζια Τονγκ της Σαγκάης. Κάθε φορά γίνεται η ίδια δημόσια «συζήτηση», για την έλλειψη «ανταγωνιστικότητας» των ελληνικών πανεπιστημίων. Εάν στη λίστα η θέση κάποιου ελληνικού πανεπιστημίου είναι καλή υπάρχουν τα ανάλογα «πανηγύρια».
Στη λίστα του Πανεπιστημίου της Σαγκάης τα «Νέα» αφιέρωσαν το προχτεσινό τους κύριο άρθρο για να παροτρύνουν τη σύνδεση των ΑΕΙ με τις «ερευνητικές και τις παραγωγικές ανάγκες του τόπου» κ.ά., εξηγώντας ότι «η συνταγή είναι μία: Ανταγωνιστικότητα, εξωστρέφεια, διαρκής αξιολόγηση».
Συνήθως σε αυτές τις αξιολογήσεις βρίσκονται «μπροστά» τα μεγάλα πανεπιστήμια των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας και άλλων χωρών, σαν πρότυπα «ανταγωνιστικά πανεπιστήμια». Οι δείκτες σε αυτού του είδους τις αξιολογήσεις δεν έχουν να κάνουν μόνο με την ποιότητα τις παρεχόμενης εκπαίδευσης, αλλά κυρίως με το κατά πόσο τα πανεπιστήμια είναι και καλές επιχειρήσεις, αν έχουν την απαραίτητη σύνδεση με την «αγορά», αν «πουλάνε» και επενδύουν την ερευνητική τους δραστηριότητα. Ολα αυτά ονομάζονται ακαδημαϊκές και ερευνητικές επιδόσεις, μαζί με την υλικοτεχνική υποδομή κ.ά.
Ποια είναι η κατεύθυνση που προτείνουν οι «αρμόδιοι», η κυβέρνηση, οι επιχειρήσεις και γενικότερα η κυρίαρχη τάξη και οι εκφραστές της, για να «ανέβουν θέσεις» τα ελληνικά πανεπιστήμια; Την εφαρμογή αναδιαρθρώσεων όπως αυτές του νόμου - πλαισίου για το πανεπιστήμιο ΑΕ, με προγράμματα σπουδών προσαρμοσμένα στη «γνώση» που θέλει κάθε φορά η αγορά, με ερευνητική δραστηριότητα που ζητούν οι πολυεθνικές, με άμεση σύνδεση των ιδρυμάτων με το κεφάλαιο.
Η «εξωστρέφεια», η «αξιολόγηση» και η «ανταγωνιστικότητα» είναι λέξεις που χρησιμοποιούν οι κυβερνώντες και οι διάφοροι διεθνείς αξιολογητές. Είναι η «γλώσσα» τους για τα πανεπιστήμια που δε θα μορφώνουν την πλειοψηφία, αλλά θα αντιμετωπίζουν τους φοιτητές σαν πελάτες ή «μυαλά» που θα μπορεί να επενδύσει σε αυτά η α' ή η β' εταιρεία. Τα ιδρύματα πρέπει να είναι επιχειρήσεις που θα «κρίνονται» για τις «μπίζνες» και την επιστημονική τους συνεισφορά στις απαιτήσεις της «αγοράς».
Οι λίστες αυτές εξυπηρετούν τα μεγάλα ιδρύματα, ενισχύουν την εικόνα τους στη διεθνή αγορά, ώστε οι επιχειρήσεις να έχουν στοιχεία για τις επιδόσεις και να ξέρουν πού να επενδύσουν. Με αυτόν τον τρόπο τα ισχυρά ιδρύματα των ΗΠΑ, της Μεγάλης Βρετανίας και άλλων χωρών να μπορούν να «χτυπάνε» μεγάλες χρηματοδοτήσεις, να έχουν καλύτερες επιλογές στα ερευνητικά πακέτα της «αγοράς».
Η εξέλιξη της επιστημονικής γνώσης, η προσέγγιση της επιστήμης από τα λαϊκά στρώματα, το δικαίωμα στη μόρφωση, η βασική έρευνα προς όφελος των εργαζομένων και των παιδιών τους, η ανάπτυξη της επάρκειας των νέων επιστημόνων δεν έχει καμία σχέση με αυτές τις αξιολογήσεις, όσο επιστημονικοφανείς κι αν είναι.
Οταν αυτοί μιλάνε για επιμήκυνση, είναι σαφές τι εννοούν. Αλλωστε, δεν το κρύβουν. Αυτό που λένε είναι ότι τα νέα μέτρα - καρμανιόλα, περικοπών ύψους 11,5 ή 15 και άνω δισ. ευρώ, δε θα τα εφαρμόσουν σε δύο αλλά σε τέσσερα χρόνια! Τα μέτρα αυτά είναι επιπλέον όλων των άλλων που έχουν μέχρι τώρα επιβληθεί στο όνομα της κρίσης και της ενίσχυσης της «ανταγωνιστικότητας» του ελληνικού κεφαλαίου. Δηλαδή, λένε ότι την ολοκλήρωση της διάλυσης της Υγείας, της Παιδείας, των εργασιακών σχέσεων, των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, της κατακρεούργησης των συντάξεων, της συρρίκνωσης των επιδομάτων ανεργίας, δεν την προλαβαίνουν σε δύο και θέλουν τέσσερα χρόνια. Αυτό είναι όλο. Ζητάνε χρόνο, θέλουν παράταση για να αποκάνουν το λαό.
Τα λαϊκά στρώματα πλέον δεν έχουν ούτε τα περιθώρια ούτε την πολυτέλεια να παραπλανηθούν άλλο. Εχουν κάθε λόγο να αποτρέψουν την κάθε επιμήκυνση και την όποια «επαναδιαπραγμάτευση» των όρων της εξαθλίωσής τους και τελικά να ανατρέψουν αυτή την πολιτική.