Αποτελεί πρόκληση κι όμως συνεχίζει να συμβαίνει: Οι Διευθύνσεις Εκπαίδευσης του υπουργείου Παιδείας ενεργοποιούνται και στέλνουν εγκυκλίους σε σχολεία με τίτλο «αναπλήρωση χαμένων διδακτικών ωρών λόγω καταλήψεων»! Τη στιγμή που έχει φτάσει Μάρτης και ακόμα μετράμε στα σχολεία χιλιάδες κενές θέσεις εκπαιδευτικών... τη στιγμή που τα Μουσικά σχολεία μετράνε δεκάδες χιλιάδες χαμένες διδακτικές ώρες από την αρχή της χρονιάς (κάποια κοντεύουν να χάσουν και το χαρακτήρα τους ως μουσικά, αφού τους λείπουν καθηγητές εκμάθησης μουσικών οργάνων)... τη στιγμή που μια σειρά ΕΠΑΛ και ΕΠΑΣ στερούνται εκπαιδευτικούς ειδικοτήτων και οι μαθητές τους κινδυνεύουν να πάρουν πτυχία ειδικότητα που στην ουσία δεν την έχουν διδαχτεί... υπάρχουν ακόμα Διευθύνσεις Εκπαίδευσης που στέλνουν εγκυκλίους και σχέδια για το πώς θα αναπληρωθούν οι ώρες από μια ή δυο μέρες κατάληψης που έγιναν σε κάποια σχολεία! Για την αναπλήρωση των χιλιάδων χαμένων διδακτικών ωρών από τη δικιά του πολιτική όμως, το υπουργείο Παιδείας δεν έχει πει κουβέντα...
Το φάρμακο - εμπόρευμα...
Σε μεγάλη μερίδα του οικονομικού αστικού Τύπου επανέρχεται το τελευταίο διάστημα το ζήτημα των ελλείψεων φαρμάκων και ο «"πόλεμος" που έχει ξεσπάσει στη φαρμακευτική αγορά μεταξύ φαρμακοποιών, φαρμακαποθηκάριων και εταιρειών για τις ελλείψεις δεκάδων σκευασμάτων στη χώρα μας». Αυτό το γεγονός το βιώνουν στο πετσί τους χιλιάδες ασφαλισμένοι και ασθενείς που πολύ συχνά, εάν μπορούν να πληρώσουν από την τσέπη τους την αυξημένη συμμετοχή τους για να αγοράσουν ένα φάρμακο, δεν μπορούν να το βρουν. Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, «οι πολυεθνικές εταιρείες μείωσαν μέχρι και 80% τις διατιθέμενες ποσότητες σε ορισμένα είδη φαρμάκων». Και την ίδια στιγμή, το υπουργείο Υγείας ισχυρίζεται ότι «οι ελλείψεις φαρμάκων στην ελληνική αγορά οφείλονται στο ότι οι ελληνικές φαρμακαποθήκες διακινούν τα σκευάσματα σε φαρμακαποθήκες άλλων χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης».
Πράγματι, πρόκειται για μία εμπορική δραστηριότητα που προβλέπεται από την ελληνική και ευρωπαϊκή νομοθεσία. Οι λεγόμενες «παράλληλες εξαγωγές». Μία φαρμακαποθήκη, π.χ., στη Γερμανία αντί να αγοράσει το φάρμακο πιο ακριβά από τη φαρμακοβιομηχανία, το αγοράζει απευθείας από την ελληνική φαρμακαποθήκη σε πιο χαμηλή τιμή. Από αυτήν τη συνδιαλλαγή κερδίζει και η ελληνική φαρμακαποθήκη. Π.χ., παίρνει μερίδιο από τη διαφορά της τιμής, πληρώνεται για το εμπόρευμά της σχετικά πιο σύντομα από ό,τι στην Ελλάδα, όπου η αποπληρωμή τους καθυστερεί ιδιαίτερα τώρα, στην οικονομική κρίση. Το 2012 ο τζίρος των φαρμακαποθηκών ήταν 5,5 δισ. ευρώ, εκ των οποίων 400 εκατ. ευρώ προήλθαν από «παράλληλες εξαγωγές». Και αυτά τα κέρδη μεταφράζονται σε ελλείψεις σε σειρά φαρμάκων που δεν υπάρχουν στη χώρα μας. Μπίζνα για πολλά κέρδη...
... και οι ελλείψεις στην αγορά
Το φάρμακο στον καπιταλισμό αποτελεί ένα ακριβοπληρωμένο εμπόρευμα, όπου τα μέσα παραγωγής του, η διακίνησή του, όπως και η έρευνα, βρίσκονται στα χέρια, στην ιδιοκτησία ορισμένων κεφαλαιοκρατών για να εξασφαλίζουν κέρδη και υπερκέρδη. Σήμερα, τα ασφαλιστικά ταμεία υποκαθιστούν την κρατική ευθύνη που θα έπρεπε να υπάρχει για την υψηλού επιπέδου και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ενώ ένα μεγάλο μέρος - διαρκώς αυξανόμενο - της φαρμακευτικής δαπάνης την έχουν επωμισθεί οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Ιδιαίτερα όσοι είναι ανασφάλιστοι υποχρεώνονται να πληρώνουν οι ίδιοι όλη τη δαπάνη για φάρμακα. Αυτές είναι οι τραγικές επιπτώσεις στην υγεία του λαού από το γεγονός ότι το φάρμακο αποτελεί ένα τεράστιο εμπορικό ντιλ, στα χέρια των μονοπωλίων και όσων τζιράρουν από την παρασκευή και τη διακίνησή του.
Βάση του προβλήματος είναι το ότι το φάρμακο παράγεται και διακινείται ως εμπόρευμα, αποτελεί πεδίο κερδοφορίας και έντονων ανταγωνισμών των πολυεθνικών. Αναδεικνύεται ότι σε μία εποχή όπου υπάρχουν τεράστιες δυνατότητες έρευνας και παραγωγής αποτελεσματικών και ποιοτικών φαρμάκων, ανάπτυξη σύγχρονης φαρμακοβιομηχανίας με πολυάριθμο εξειδικευμένο εργατικό και επιστημονικό δυναμικό, σύγχρονο δίκτυο και μέσα για έγκαιρη και ασφαλή μεταφορά των φαρμάκων παντού, η φαρμακευτική περίθαλψη των ασθενών επιδεινώνεται. Γι' αυτό και είναι αναγκαίο, να υπάρξει ένας κρατικός οργανισμός φαρμάκου που θα έχει την ευθύνη της έρευνας, παραγωγής, εισαγωγής, ελέγχου και διάθεσης όλων των σύγχρονων σκευασμάτων που κυκλοφορούν στην παγκόσμια αγορά. Να είναι όλα αυτά αποκλειστική υποχρέωση του κράτους. Μόνο έτσι μπορεί να εξασφαλιστεί επαρκές, ασφαλές φάρμακο για το λαό. Βεβαίως σε συνθήκες που ο λαός θα έχει την οικονομία στα χέρια του, το φάρμακο θα δίνεται δωρεάν.
Προετοιμάζουν πόλεμο;
Πληθαίνουν το τελευταίο διάστημα οι ασκήσεις του ΝΑΤΟ στην Ελλάδα και στην ευρύτερη περιοχή, με σενάρια προσαρμοσμένα σε στρατιωτικές επιχειρήσεις ενάντια σε στόχους όπως η Συρία, το Ιράν κ.ά. Πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η ετήσια ΝΑΤΟική άσκηση ανθυποβρυχιακού πολέμου «Proud Manta 2013» (POMA 13), που διεξάγεται στο Ιόνιο Πέλαγος από τις 23 Φλεβάρη και θα ολοκληρωθεί αύριο, 8 Μάρτη. Σύμφωνα με το ΝΑΤΟ, στόχος της άσκησης είναι η ενίσχυση της επιχειρησιακής ικανότητας και της διαλειτουργικότητας των δυνάμεων που συμμετέχουν σε ένα ευρύ φάσμα των πιθανών καθηκόντων, των ρόλων και των αποστολών της Δύναμης Αντίδρασης του ΝΑΤΟ (NRF). Υπενθυμίζεται ότι τη διοίκηση της ΝΑΤΟικής Δύναμης Ταχείας Ανάπτυξης (ΝRF) έχει αναλάβει για το 2012 η Ελλάδα, μέσω του ΝΑΤΟικού Στρατηγείου της Θεσσαλονίκης (NDC-GR).
Το στρατηγείο «αναβαθμίστηκε» από την 1η Γενάρη 2013 σε «Στρατηγείο Υψηλής Ετοιμότητας» του ΝΑΤΟ, NRDC-GR (NATO Rapid Deployable Corps - GR), με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ασφάλεια όχι μόνο του ελληνικού, αλλά και των λαών της περιοχής. Πρόκειται για το ίδιο στρατηγείο που με εντολή του ΝΑΤΟ ανέλαβε το Δεκέμβρη του 2011 να βρει πλοία του εμπορικού στόλου, με τα οποία η λυκοσυμμαχία θα στήσει προγεφύρωμα για τη μεταφορά πολεμικού υλικού σε λιμάνια κοντινά στο Ιράν. Ο ρόλος αυτού του στρατηγείου στις πολεμικές επιχειρήσεις, στο πλαίσιο και του νέου δόγματος του ΝΑΤΟ, θα αποδειχτεί καθοριστικός τα επόμενα χρόνια, σε συνέργεια με τη βάση της Σούδας, που συνεχίζει να αποτελεί ορμητήριο για τις φονικές επιδρομές της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας στη Β. Αφρική, στη Μ. Ανατολή και ακόμα πιο πέρα.
Το αίτημα του φιλειρηνικού - αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, του λαϊκού κινήματος γενικότερα να κλείσουν τώρα το Στρατηγείο και η βάση της Σούδας, να αποσύρει η Ελλάδα τις δυνάμεις της από ασκήσεις και αποστολές της ΝΑΤΟικής συμμαχίας και να αποδεσμευτεί η χώρα από το ΝΑΤΟ, διατηρεί ακέραιη την επικαιρότητά του, γίνεται ολοένα και πιο επιτακτικό. Οι εξελίξεις στην περιοχή μας έχουν στο επίκεντρο τους ανταγωνισμούς για τις πηγές και τους δρόμους Ενέργειας. Επαληθεύουν ότι το κυνήγι του κέρδους από τα μονοπώλια είναι η σπίθα που μπορεί ανά πάσα στιγμή να ανάψει το φιτίλι του πολέμου. Η Ελλάδα, με ευθύνη των κυβερνήσεών της, εμπλέκεται ολοένα και πιο βαθιά σ' αυτούς τους ανταγωνισμούς. Το επιβεβαιώνουν οι συμμαχίες που συνάπτει και ο αναβαθμισμένος ρόλος που διεκδικεί στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ.
Η προσπάθεια της ντόπιας αστικής τάξης να αποσπάσει μεγαλύτερο μερίδιο από τη μοιρασιά της λείας που θα προκύψει από τις σχεδιαζόμενες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, όπως προσπάθησε και στην περίπτωση της Λιβύης, μετατρέπει τον ελληνικό λαό σε θύμα και ταυτόχρονα σε θύτη. Κανένα συμφέρον δεν έχει ο λαός να στοιχίζεται πίσω από τον έναν ή τον άλλον ιμπεριαλιστή. Τίποτα δεν έχει να κερδίσει από τις κολεγιές και τις αντιπαλότητες της ντόπιας πλουτοκρατίας. Δικό του συμφέρον είναι να εμποδίσει τη συμμετοχή της χώρας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, παλεύοντας ενάντια στην αστική τάξη και στο πολιτικό της προσωπικό, που τον θέλουν κρέας για τα κανόνια των μονοπωλίων. Μόνο η λαϊκή εξουσία, που θα καταργήσει το καπιταλιστικό κέρδος και θα οικοδομήσει σχέσεις αμοιβαίας συνεργασίας με άλλα κράτη, μπορεί να εγγυηθεί την ειρήνη και την ευημερία για το λαό.
Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ
Οι μπράβοι της «ελεύθερης αγοράς»
Γρηγοριάδης Κώστας
Επιχαίρει η Χρυσή Αυγή γιατί κάνει πλάτες στην κυβέρνηση (ή και το αντίστροφο). Μετά την άρνηση απόδοσης ιθαγένειας σε μεταναστόπουλα, το ανθρωποκυνηγητό μεταναστών, την απόρριψη υποψηφίων στις στρατιωτικές σχολές που δεν κρίνονται αρκετά ...Ελληνες, μια σειρά ζητήματα όπου η συγκυβέρνηση και η τάχα αντισυστημική νεοναζιστική οργάνωση συμπλέουν, οι εν Ελλάδι νεοναζί έγραψαν στην ιστοσελίδα τους ότι «η κυβέρνηση σύρεται πίσω από την ατζέντα της Χρυσής Αυγής» σε άλλο ένα θέμα. Στην απασχόληση μεταναστριών αποκλειστικών σε νοσοκομεία. Οτι «δεν έχει περάσει ούτε μήνας από τότε που κλιμάκια της Χρυσής Αυγής επισκέφθηκαν το Νοσοκομείο Τριπόλεως και διαπίστωσαν το όργιο παράνομης απασχόλησης αλλοδαπών αποκλειστικών νοσοκόμων (...) Η Χρυσή Αυγή ήταν αυτή που πρώτη ανέδειξε και καταδίκασε το θέμα (...) κατέθεσε Επίκαιρη Ερώτηση στην Βουλή (...) Μερικές εβδομάδες μετά την ανάδειξη του θέματος από την Χρυσή Αυγή, το υπουργείο Υγείας προχώρησε σε σχέδιο νόμου "Κατεπείγουσες ρυθμίσεις του Υπουργείου Υγείας" με το άρθρο 2 το οποίο διασαφηνίζει το εργασιακό πλαίσιο εργασίας των αποκλειστικών νοσοκόμων στα δημόσια και ιδιωτικά νοσοκομεία (...) Εάν η απασχολούμενη αποκλειστική (που μισθώνεται από τον ιδιώτη - ασθενή) πληροί τις προϋποθέσεις και τους όρους απασχόλησης (βιβλιάριο υγείας και ΙΚΑ, σπουδές, προϋπηρεσία κλπ). Ετσι θα είναι ευχερής η δυνατότητα ελέγχου πιθανής απασχόλησης παράνομων (κυρίως αλλοδαπών) αποκλειστικών». Ταυτόχρονα, θίγει και «το ζήτημα της απασχόλησης νομίμων μεν αποκλειστικών, οι οποίες όμως δεν προέρχονται από την ελεύθερη αγορά με τα αντικειμενικά κριτήρια που ορίζει ο νόμος για την απασχόλησή τους, αλλά από "λίστες" που κατάρτιζαν έως σήμερα ανεξέλεγκτα διάφορα "επαγγελματικά σωματεία" (...)». Εκεί κι αν συμπλέουν όλα τα κόμματα και μορφώματα των αστών, μαζί και τα φασισταριά της Χρυσής Αυγής: Στην προάσπιση της «ελεύθερης αγοράς», στη στοχοποίηση σωματείων και της λειτουργίας τους, στη μείωση του μεροκάματου κάθε εργατοϋπάλληλου, αυτό που κατά τις επιταγές τρόικας - μονοπωλίων πασχίζει και η Χρυσή Αυγή να το ρίξει στα 18 ευρώ...
Παπαγεωργίου Βασίλης
Πλούτος κλεμμένος από τον ιδρώτα των λαών
Γρηγοριάδης Κώστας
Φαίνεται ότι η κρίση αποτελεί το ιδανικό περιβάλλον για την αναπαραγωγή των παράσιτων, που την προκάλεσαν. Ετσι, μεσούσης της κρίσης, οι δισεκατομμυριούχοι του πλανήτη αυξήθηκαν και από 1.226 πέρυσι, φέτος ανήλθαν σε 1.426. Αριθμός που «αποτελεί απόλυτο επίτευγμα» για τα 26 χρόνια που καταμετρά η αξιολόγηση αυτή του περιοδικού «Forbes». Ολοι μαζί μετρούν μία περιουσία 5,4 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, έναντι 4,5 τρισεκατομμυρίων πέρυσι!
Οι προσωπικές τους περιουσίες ξεκινούν από τα 73 δισεκατομμύρια δολάρια ενός Μεξικανού, «πέφτουν» στα 67 δισ. δολάρια για έναν Αμερικανό και ακολουθούν ένας Ισπανός με περιουσία 57 δισ., ένας Αμερικανός με 53,5 δισ. και δύο Γάλλοι με 30 και 29 δισ. αντίστοιχα. Ολοι τους αύξησαν τον πλούτο που διαθέτουν σε σχέση με πέρυσι.
Αυτός ο πλούτος, όπως και όλος ο υπόλοιπος που βρίσκεται στα χέρια άλλων καπιταλιστών, έχει παραχθεί με τον ιδρώτα των λαών, είναι κλεμμένος απ' αυτούς. Πλούτος που θα έπρεπε να τους ανήκει, υπεραρκετός να ικανοποιήσει όλες τις σύγχρονες ανάγκες τους. Κι όμως, δεν μπορούν να απολαύσουν ούτε ένα απειροελάχιστο ποσοστό του. Απεναντίας, βουλιάζουν στη φτώχεια, στερούνται τα στοιχειώδη, το ψωμί, τη στέγη, την πρόσβαση σε υπηρεσίες Παιδείας, Υγείας, Πρόνοιας. Το χάσμα ανάμεσα στον πλούτο και στη φτώχεια διαρκώς θα μεγαλώνει όσο ο καπιταλισμός θα σαπίζει και θα προσπαθεί να επιβιώσει αρπάζοντας και την τελευταία μπουκιά απ' το στόμα των ανθρώπων του μόχθου. Και δε θα κλείσει παρά μόνο όταν οι λαοί αποφασίσουν να το κλείσουν, θάβοντας εκεί τους άρπαγες του πλούτου που παράγουν, κάνοντάς τους παρελθόν στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Κριτική στους επιχειρηματίες...
Η πρόσφατη συνάντηση του υπουργού Ανάπτυξης με εκπροσώπους πολυεθνικών ομίλων, που ζήτησαν να πέσουν τα μηνιάτικα ακόμα και στα 300 ευρώ, τροφοδότησε μια μεγάλη συζήτηση για το θράσος που έχουν οι μεγάλες επιχειρήσεις να πιέζουν για νέα επίθεση στους μισθούς. Το θράσος αυτό εντόπισαν και πολλές δυνάμεις που στηρίζουν την ΕΕ, δυνάμεις γενικά της αστικής διαχείρισης (όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, οι Ανεξάρτητοι Ελληνες κ.λπ.), που συστηματικά εμφανίζουν τη συγκυβέρνηση να «εξαναγκάζεται» σε αντιλαϊκές ανατροπές (λες και η ίδια δεν τις έχει προγραμματίσει) ή της ασκούν κριτική γιατί δε δείχνει πυγμή στους τροϊκανούς.
Αυτές οι δυνάμεις κατακεραυνώνουν τάχα τις προκλητικές απαιτήσεις των επιχειρήσεων, αποδίδοντας όμως την πρόκληση στην πολιτική της κυβέρνησης και της τρόικας. Ετσι, επιδιώκουν να καλλιεργήσουν την αυταπάτη πως η αντεργατική επίθεση γεννιέται από την πολιτική διαχείρισης που εφαρμόζεται σήμερα, αφήνοντας να εννοηθεί ότι υπάρχει και άλλη πολιτική διαχείρισης, που μπορεί να βάλει φρένο στην απαίτηση των επιχειρηματιών για χτύπημα των μισθών, προκειμένου να αυξήσουν την κερδοφορία τους, ως φυσική συνέπεια της οικονομίας που στηρίζεται στο κυνήγι του γρήγορου και εύκολου κέρδους.
... αλλά όχι στα συμφέροντά τους
Η πείρα που έχουν οι εργάτες από την καπιταλιστική ανάπτυξη τους δίνει τη δυνατότητα αλλά και τους υποχρεώνει να βγάλουν χρήσιμα συμπεράσματα, να βαθύνουν τον προβληματισμό τους: Αν, για παράδειγμα, η «Philip Morris» (μία από τις εταιρείες που ήταν στη συνάντηση με τον υπουργό Ανάπτυξης) δεν είχε 33 εκατ. ευρώ μεικτά κέρδη τη διετία 2010 - 2011, ή είχε ζημιές, θα έπρεπε να γίνει αποδεκτή ή θα ήταν δικαιολογημένη η απαίτηση για μισθούς των 300 ευρώ; Οχι, γιατί θα ήταν το ίδιο οδυνηρή για τη ζωή των εργατικών οικογενειών. Αν μία πολυεθνική εταιρεία αντίστοιχου διαμετρήματος καλέσει τους εργάτες να παραιτηθούν από κατακτήσεις που κατοχύρωνε η επιχειρησιακή ή κλαδική Σύμβαση με την υπόσχεση ότι έτσι δε θα χάσουν τη δουλειά τους, θα μπορούσαν οι εργάτες να κοιμούνται ήσυχοι ότι δε θα χάσουν τη δουλειά τους, δηλαδή να θεωρούν ότι η θυσία των δικαιωμάτων τους θα αποτρέψει την εργοδοτική επίθεση; Οχι βέβαια. Γιατί ο ανταγωνισμός για το μοίρασμα της αγοράς οξύνεται αμείωτα και κυριαρχούν εκείνοι που εξασφαλίζουν όλο και φτηνότερους εργάτες. Η «Ford» έκλεισε το εργοστάσιο στο Βέλγιο απολύοντας 4.000 εργάτες, αν και πριν δύο χρόνια οι εργαζόμενοι είχαν αποδεχτεί μειώσεις μισθών στο όνομα της σωτηρίας του εργοστασίου και των θέσεων εργασίας τους.
Τι δείχνουν τα παραπάνω; Οτι όσο η όποια πολιτική διαχείρισης στηρίζει την ανάπτυξη που εξαρτά τα δικαιώματα των εργαζομένων από τις «αντοχές» των μεγαλοεργοδοτών, τότε είναι υποχρεωμένη να εφαρμόζει πολιτική υπέρ των επιχειρηματιών. Αρα αντεργατική.
Περί επαναδιαπραγμάτευσης
Απάτη ολκής αποδείχνεται η διαφημιζόμενη από τη συγκυβέρνηση (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ) προπαγανδιστική επιχείρηση «επαναδιαπραγμάτευσης» με την τρόικα για ορισμένες από τις πτυχές της αντιλαϊκής πολιτικής και της επίθεσης που κλιμακώνουν σε απόλυτη συμφωνία με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, την ΕΕ και το ΔΝΤ, προκειμένου να ανακουφίσουν λένε κάπως το λαό. Μοναδικός στόχος είναι η χαύνωση λαϊκών συνειδήσεων, η απόσυρση του λαϊκού παράγοντα από τις εξελίξεις, η καθήλωσή του σε ρόλο παρατηρητή» των «ικανοτήτων» της συγκυβέρνησης, όπως και άλλων σημερινών ή και αυριανών διαχειριστών της αστικής εξουσίας και των κυβερνήσεων, της δικτατορίας των μονοπωλίων. Το αστικό κράτος, οι θεσμοί του, μαζί και οι διάφοροι πολιτικοί διαχειριστές είναι απόλυτα ενταγμένοι στο πλέγμα των συμφερόντων εξυπηρέτησης των μονοπωλίων που στηρίζουν και υπηρετούν. Οικογενειακή τους υπόθεση είναι και η προβαλλόμενη από τους ίδιους «επαναδιαπραγμάτευση». Το μόνο που αναδείχνει είναι τα διαχειριστικά ζόρια και αδιέξοδα της εγκληματικής πολιτικής του κεφαλαίου, τα οποία ο λαός έχει κάθε συμφέρον να οξυνθούν και να βαθύνουν ακόμη περισσότερο.
Η «επαναδιαπραγμάτευση» δεν είναι τίποτα άλλο παρά οι διαρκείς και χωρίς τέλος αναγκαστικές αναπροσαρμογές της πολιτικής τους στις νόρμες ανταγωνιστικότητας, που κάθε φορά έχουν ανάγκη οι κεφαλαιοκράτες. Για παράδειγμα, βλέπουν μπροστά τους την αντικειμενική αδυναμία των λαϊκών νοικοκυριών να πληρώσουν τους ασήκωτους φόρους και τα βαριά χαράτσια. Αυτό που «διαπραγματεύονται» είναι η καταβολή τους σε περισσότερες δόσεις, με την ελπίδα να αρπάξουν από το λαό και την τελευταία διαθέσιμη δεκάρα. Δίπλα στο «καρότο» σηκώνουν το βούρδουλα της βαρβαρότητας απειλώντας και ετοιμάζοντας νέα σκληρότερα μέτρα για κατασχέσεις μισθών και συντάξεων σε βάρος λαϊκών νοικοκυριών, που όπως είναι απόλυτα δεδομένο, δε θα μπορέσουν να ανταποκριθούν ούτε και στη νέα ρύθμιση. «Επαναδιαπραγμάτευση» είναι η διαρκής συμπίεση και του κατώτατου μισθού για τους εργατοϋπαλλήλους, η βίαιη προσαρμογή του στις εκάστοτε συνθήκες ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου. Το ομολογούν και οι ίδιοι στο «μνημόνιο - 3», στη μεταξύ τους συμφωνία με τους ιμπεριαλιστικούς Οργανισμούς, όπου αναφέρεται: «Η κυβέρνηση θα αναθεωρεί το σύστημα του κατώτατου μισθού, με σκοπό πιθανές βελτιώσεις και την αποτελεσματικότητα στην προώθηση της απασχόλησης και τη μάχη της ανεργίας και τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας».
«
Επαναδιαπραγμάτευση» είναι και οι «ρήτρες αυτόματης διόρθωσης», η διαρκής διάλυση των κρατικών δαπανών που συνδέονται με τις λαϊκές ανάγκες, στο ίδιο πράγμα εντάσσονται και τα νέα ασήκωτα χαράτσια που ετοιμάζουν απέναντι στη μικρή λαϊκή περιουσία. «Επαναδιαπραγμάτευση» είναι η διαρκής προσαρμογή του κεφαλαίου, το ξεσκαρτάρισμα, όπως λένε, από τα «μη αποτελεσματικά μέτρα πολιτικής» (για τους ίδιους) η αναβαθμισμένη «αντικατάστασή» τους από αλλεπάλληλα νέα μέτρα, περισσότερο αποτελεσματικά στη διαμόρφωση ολοένα και πιο ευέλικτης, φτηνότερης εργατικής δύναμης. «Επαναδιαπραγμάτευση» είναι αυτά που κάθε φορά συμφέρουν τη διαχειριστική τακτική τους, είναι συνώνυμο με την καταστροφή του λαού.
Αδιαπραγμάτευτο για τα λαϊκά συμφέροντα, είναι η πάλη ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, σε ρότα συνολικής ρήξης με τα μονοπώλια και την πολιτική τους, είναι η μονομερής διαγραφή του χρέους, η έξοδος από τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ, με εργατική λαϊκή εξουσία, με κεντρικό σχεδιασμό για την ανάπτυξη όλων των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας και το λαό αποκλειστικό ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει.
Feeds
