Γρηγοριάδης Κώστας

Τώρα προβάλλει αυτό το ενδιαφέρον και απροκάλυπτα. Σε εκπομπή του ο διευθυντής του ραδιοσταθμού κ. Πορτοσάλτε με καλεσμένο τον πρόεδρο της ΚΕΔΕ κ. Ασκούνη του πρότεινε να μην περιμένει το κράτος, αλλά να του οργανώσει ο ίδιος μια συνάντηση στη διάρκεια επόμενης εκπομπής όπου ο πρόεδρος της ΚΕΔΕ θα παραλάβει από εταιρείες ιδιωτικών συμφερόντων δημόσια τις προσφορές τους για την ανάληψη της καθαριότητας.

Οπως σωστά επισημαίνει το Συνδικάτο εργαζομένων στους ΟΤΑ Αττικής, η πρόταση του διευθυντή του «Σκάι» οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε έναν «Δήμο ΑΕ», στην επιβολή νέων φόρων, σε ενίσχυση της ανταποδοτικότητας, στην υποβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών, καθώς σαν κίνητρο αναδεικνύεται η κερδοφορία της επιχείρησης και όχι η εξυπηρέτηση των λαϊκών αναγκών.

«Να είναι σίγουρος ο κ. Πορτοσάλτε και ο "Σκάι", σημειώνει το συνδικάτο, ότι οι εργαζόμενοι θα τους δώσουμε την απάντηση που τους χρειάζεται ανατρέποντας τα σχέδιά τους και το σάπιο σύστημά τους».

Στο φουλ δουλεύουν οι μηχανές στο ΣΥΡΙΖΑ, μετά και την ολοκλήρωση των εργασιών του Ιδρυτικού του Συνεδρίου, με στόχο την καλλιέργεια ψεύτικων ελπίδων στο λαό. Η «συνταγή» είναι γνωστή: Ο δρόμος που δείχνει ο ΣΥΡΙΖΑ περνά μέσα από την κάλπη και την ανάδειξή του σε κυβέρνηση. «Τώρα, αύριο ή κάποτε;», αναρωτιέται σε αυτό το μήκος κύματος αρθρογράφος της «Αυγής», ψέγοντας όσους δεν καταλαβαίνουν πως «ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να περιμένει να ωριμάσουν οι επαναστατικές συνθήκες (...) για την ανάληψη των κυβερνητικών ευθυνών». Αυτός που δεν κρατιέται μπροστά στις κυβερνητικές καρέκλες είναι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, που έχει βγει από καιρό στη γύρα με στόχο την εξασφάλιση κυβερνητικών εταίρων και ταυτόχρονα κάνει τα πάντα για να χειραγωγήσει το λαό στην αστική διαχείριση, προβάλλοντας ουτοπίες ότι με την ενίσχυση των επιχειρηματικών ομίλων -αυτό υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ- θα λυθούν τα προβλήματα των εργατών, του λαού. Λες και τα κέρδη δε βγαίνουν από την εκμετάλλευση, άρα όσο μεγαλύτερη, δηλαδή όσο περισσότερα τα δεινά των εργαζομένων, τόσο μεγαλύτερα τα κέρδη. 'Η οι καπιταλιστές θα γίνουν ξαφνικά, με κυβέρνηση το ΣΥΡΙΖΑ, φιλεύσπλαχνοι και θα μοιράζουν τα κέρδη τους στο λαό... Οπως ο ίδιος αρθρογράφος σημειώνει, στη «σκληρή δοκιμασία για τη ζητούμενη στις κάλπες εμπιστοσύνη των Ελλήνων πολιτών», η αυτοδυναμία «δεν είναι εύκολη», ενώ «η συνεργασία με το ΚΚΕ» χαρακτηρίζεται «ανέφικτη και κυρίως ανεπαρκής»...

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει σημαία του τη διαχείριση του καπιταλισμού και της κρίσης του. Ομως για τους εργαζόμενους, τους ανέργους, όσους έχουν πάρει ήδη το χαρτί της απόλυσης ή πρόκειται να σταλούν το επόμενο διάστημα στην ανεργία, η σημαία αυτή είναι ξένη προς τα συμφέροντα και τις ανάγκες τους. Η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ και των όποιων συνεταίρων του σε κυβερνητικό σχήμα, δεν αντιπροσωπεύει τη λύση στα προβλήματα που καθημερινά τους πνίγουν, αλλά ένα άλλο περιτύλιγμα στην ίδια στρατηγική. Απάντηση στη βαρβαρότητα μπορούν να δώσουν μόνο οι αγώνες που δεν έχουν ορίζοντα την επόμενη εκλογική αναμέτρηση και στόχο την εναλλαγή του κυβερνητικού συνασπισμού αλλά συμβάλλουν στην αναμέτρηση με το σύστημα της εκμετάλλευσης και όσους το υπηρετούν.

Με «φάρο» τις ανάγκες των επιχειρήσεων και σκληρά ταξικά εκπαιδευτικά μοντέλα προωθείται το «νέο» τεχνικό λύκειο. Εμφαση στη μαθητεία, επαναλαμβάνει το υπουργείο Παιδείας, παραπέμποντας σε μοντέλα τύπου οκτώ με δώδεκα ώρες τη βδομάδα στο σχολείο και τις υπόλοιπες σε χώρο εργασίας (π.χ. Γερμανία). Δηλαδή, αυτό το λύκειο είναι τόσο «νέο» στη μεθοδολογία του όσο ο... παραγιός του μάστορα του περασμένου αιώνα και τόσο ανανεωμένο στην ουσία του όσο το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα που βλέπει τον δεκαπεντάχρονο σαν εργαλείο κερδοφορίας.

Αυτές είναι οι ανάγκες των παιδιών της φτωχής λαϊκής οικογένειας στα οποία απευθύνεται αποκλειστικά η τεχνικοεπαγγελματική εκπαίδευση; Γιατί κανένας γόνος αστικής οικογένειας δε θα στραφεί εκεί. Είναι προορισμός για τη μεγάλη μάζα των παιδιών του λαού, μία ταξική διαλογή από το εκπαιδευτικό σύστημα, μια επιλογή να μείνουν με λιγότερη μόρφωση από όση πρέπει, αντί να τα κρατήσουν σε ένα αναβαθμισμένο σχολείο δημόσιο και δωρεάν που μέχρι τα 18 τους θα τα μορφώνει ολόπλευρα και θα τους δίνει βάσεις για οικοδόμηση ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων. Που μετά, θα τους δίνει τη δυνατότητα να επιλέξουν και να φοιτήσουν δωρεάν σε αναβαθμισμένες δημόσιες επαγγελματικές σχολές.

Αυτή την επικίνδυνη για το λαό προσέγγιση των πραγμάτων σιγοντάρουν σήμερα εκείνοι που προαλείφονται για τη θέση του διαχειριστή της αστικής εξουσίας, πιστεύοντας ότι διαθέτουν το κατάλληλο, να τη βγάλει από την κρίση, μείγμα. Το «να φύγουν αυτοί, να έρθουμε εμείς», έγινε σημαία του ΣΥΡΙΖΑ σχεδόν από την επομένη των εκλογών, ένα χρόνο πριν. Να αλλάξει η κυβέρνηση, όχι όμως τάξη στην εξουσία κι ας είναι μιλιούνια οι αλλαγές αυτές που δεν πρόσφεραν στους λαούς παρά πίκρα κι απογοήτευση.

Ναι, ο λαός να μη αφήσει τόπο να σταθεί καμία αστική κυβέρνηση, να κάνει άνω κάτω το αστικό πολιτικό σύστημα, αλλά έχοντας καθαρό στο μυαλό του ότι ο πραγματικός αντίπαλος με τον οποίο πρέπει να αναμετρηθεί είναι τα μονοπώλια, είναι η καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής που επιτρέπει στους καπιταλιστές να τσεπώνουν τον πλούτο που αυτός παράγει.

Ο ταξικός αντίπαλος είναι ισχυρός, όχι όμως ανίκητος. Τίποτα δεν μπορεί να σταθεί ικανό να ανακόψει την πορεία μιας λαϊκής συμμαχίας αποφασισμένης να οικοδομήσει τη λαϊκή εξουσία, ο αγώνας της οποίας θα διασφαλίζει σήμερα «προκαταβολές» του «επάθλου» με το οποίο τελικά θα ανταμειφθεί.

Η εφημερίδα «Καθημερινή» το 'χει σύστημα τα τελευταία χρόνια στο εκπαιδευτικό ρεπορτάζ να «ανακαλύπτει» (ή να δημιουργεί) και στη συνέχεια να υπερπροβάλλει κάποιες θλιβερές μειοψηφίες που καμιά αναφορά δεν έχουν στο κίνημα, προκειμένου να τις καθιερώσει. Τέτοια περίπτωση ήταν το λεγόμενο «κίνημα των ανοιχτών σχολών» στα πανεπιστήμια. Ανάλογο παράδειγμα ήταν το ρεπορτάζ της την επομένη των φοιτητικών εκλογών που ασχολιόταν με τους ελάχιστους φοιτητές στο Σύλλογο Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου που κατήγγειλαν τις εκλογές γιατί ήθελαν να απαγορεύσουν τις παρατάξεις κτλ.

Χτες η εφημερίδα ανακάλυψε και πρόβαλε τον νεοσυσταθέντα «Πανελλήνιο Σύλλογο Εκπαιδευτικών Διορισμένων με γραπτό Διαγωνισμό ΑΣΕΠ» που, όπως συμπεραίνει κανείς από το πνεύμα του ρεπορτάζ, στήθηκε με μια λογική του τύπου «μην απολύσετε εμάς, απολύστε τους άλλους»... Λες και οι εκπαιδευτικοί που για χρόνια δουλεύουν ως αναπληρωτές και προσλαμβάνονται με βάση την προϋπηρεσία τους έχουν διαφορετικά συμφέροντα από αυτούς που μπήκαν στις αίθουσες μέσω ΑΣΕΠ... Κάτι τέτοιες διασπαστικές κινήσεις όμως, οποιαδήποτε κίνηση βάζει εμπόδια στο κίνημα και το πισωγυρίζει, είναι η χαρά της «Καθημερινής», η οποία ακόμα και στην περίπτωση που δεν υπήρχαν θα τις εφηύρε... Στη μεγάλη μάζα των εκπαιδευτικών όμως, αυτά δεν πιάνουν τόπο.

Σύμφωνα με την έκθεση του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) για την απασχόληση στα κράτη - μέλη του, η επίσημη (και υποτιμημένη στην καταγραφή της) ανεργία στην Ευρωζώνη, θα φτάσει σε νέο επίπεδο ρεκόρ στα τέλη του 2014, αγγίζοντας μέχρι και το 28% στην Ισπανία και την Ελλάδα. Ο ΟΟΣΑ σημειώνει ότι το ποσοστό της ανεργίας των νέων βρίσκεται σε «επίπεδο δίχως προηγούμενο» σε πολλές χώρες: Πάνω από 60% στην Ελλάδα, 55% στην Ισπανία, περίπου 40% στην Ιταλία και στην Πορτογαλία. Σε παγκόσμιο επίπεδο, το μέσο ποσοστό της ανεργίας στις 34 χώρες - μέλη του ΟΟΣΑ, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται οι πλουσιότερες του πλανήτη, «δεν αναμένεται να μειωθεί, παρά μόνο ελαφρά» κατά τη διάρκεια των επόμενων 18 μηνών, από το 8% το Μάιο του 2013 στο 7,8% στα τέλη του 2014. Δηλαδή, ακόμα και στις χώρες που δεν πλήττονται από την καπιταλιστική κρίση, η ανεργία όχι μόνο δεν έχει εξαλειφθεί, αλλά παραμένει σε σχετικά υψηλά ποσοστά. Στον ΟΟΣΑ συμμετέχουν περίπου 20 ευρωπαϊκές χώρες, οι χώρες της βόρειας Αμερικής, η Αυστραλία, η Νέα Ζηλανδία, η Χιλή και το Ισραήλ. Στην ίδια έκθεση, ο ΟΟΣΑ διαπιστώνει «σημαντικές και διευρυνόμενες αποκλίσεις μεταξύ των χωρών» μελών του Οργανισμού, επαληθεύοντας επί της ουσίας την ανισομετρία της καπιταλιστικής ανάπτυξης, η οποία μεγάλωσε σε συνθήκες παγκόσμιας και συγχρονισμένης κρίσης. Στο διά ταύτα, ο Οργανισμός παροτρύνει τις χώρες - μέλη του να «διπλασιάσουν τις προσπάθειές τους» για την αντιμετώπιση της ανεργίας, εξαίροντας προγράμματα όπως αυτά της ΕΕ για τη διοχέτευση φθηνού εργατικού δυναμικού στις μεγαλοεπιχειρήσεις, με το μανδύα της «μαθητείας» και της επιδοτούμενης απασχόλησης.

Είναι φανερό ότι παρά την προπαγάνδα περί ανάπτυξης, που κάνουν τα αστικά επιτελεία, η ανεργία δεν πρόκειται να μειωθεί και οι όποιες θέσεις εργασίας δημιουργούνται είναι ελαστικές ή προσωρινές. Για την Ελλάδα, είναι αποκαλυπτικά τα στοιχεία που παρουσίασε η ΕΛΣΤΑΤ για το α' τρίμηνο του 2013. Σύμφωνα με αυτά, τα αυξημένα ποσοστά της ανεργίας «έχουν προέλθει σε πολλές περιπτώσεις και από την παύση λειτουργίας των επιχειρήσεων, οι οποίες δεν επιβίωσαν, λόγω της οικονομικής ύφεσης και όχι μόνον από τον περιορισμό του αριθμού των απασχολουμένων». Ομολογούν, δηλαδή, ότι η γενικευμένη καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων στην καπιταλιστική κρίση γιγαντώνει την ανεργία και όχι βέβαια οι αγώνες των εργαζομένων, όπως λένε τα αστικά επιτελεία. Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία, ο αριθμός των μερικώς απασχολούμενων εργαζομένων στην Ελλάδα παρουσίασε κι άλλη αύξηση τον περασμένο χρόνο και ανήλθε στο 8,6% το α΄ τρίμηνο του 2013, από 6,4% το α΄ τρίμηνο του 2010. Από το υποσύνολο αυτό των εργαζομένων (8,6%), το 65% έκανε τη συγκεκριμένη επιλογή, διότι δεν μπόρεσε να βρει πλήρη απασχόληση, καταρρίπτοντας το μύθο ότι η μερική απασχόληση είναι επιλογή όσων αναζητούν εργασία και κυρίως των γυναικών. Το ποσοστό της προσωρινής εργασίας (ως προς το σύνολο των μισθωτών) ανήλθε περίπου στο 10% για το σύνολο του 2012. Σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ η αύξηση της προσωρινής εργασίας προήλθε από την υποκατάσταση των μόνιμων εργαζομένων με προσωρινά απασχολούμενους σε πολλές επιχειρήσεις, οι οποίες στη συνέχεια είτε έκλεισαν, είτε απέλυσαν και αυτό το προσωπικό τους. Σε κλαδικό επίπεδο, η μεγαλύτερη μείωση της απασχόλησης (α' εξάμηνο 2013) καταγράφηκε στο χονδρικό - λιανικό εμπόριο (-43,2 χιλ. άτομα, σε σύγκριση με το αντίστοιχο διάστημα του 2012), στις κατασκευές (-41,3 χιλ. άτομα), στη μεταποίηση (-36,2 χιλ. άτομα) και στην εκπαίδευση (-32,5 χιλ. άτομα).

Γρηγοριάδης Κώστας

Σε έγγραφό της προς την κοινή διοίκηση των νοσοκομείων η διευθύντρια της ΜΕΑ αναφέρει ότι «υπάρχει δυσλειτουργία λόγω αυξημένου φόρτου εργασίας και μειωμένου προσωπικού». Στη ΜΕΑ, που «αποτελεί πρότυπο κέντρο μεσογειακής αναιμίας» παρακολουθούνται «συστηματικά 340 μεταγγιζόμενοι ασθενείς και 200 στα εξωτερικά ιατρεία» (με μεσογειακή αναιμία από την επαρχία ή άλλες νόσους).

Κι όμως γι' αυτή τη μονάδα που «λειτουργεί σύμφωνα με διεθνείς προδιαγραφές» η διευθύντριά της βγήκε στη ζητιανιά για γιατρούς σε όλη την Ελλάδα. «Προτείνουμε, αναφέρει, την ενημέρωση των παιδιατρικών και αιματολογικών κλινικών (σε όλη την Ελλάδα), δυνατότητας παρακολούθησης και απόκτησης γνώσης και εμπειρίας στις αιμοσφαιρινοπάθειες για γιατρούς (ειδικευόμενους ή ειδικευμένους) που ενδιαφέρονται για το συγκεκριμένο αντικείμενο».

Δηλαδή την οργανωμένη εκπαίδευση και παρακολούθηση που θα έπρεπε να προσφέρει το υπουργείο Υγείας στους γιατρούς που ενδιαφέρονται, προσπαθεί να την αξιοποιήσει το νοσοκομείο ως φιλότιμη προσφορά τους για να καλύψει τα κενά του. Ούτε οι 900 γιατροί που έχουν κριθεί από τα συμβούλια κρίσης δεν προσλαμβάνονται, γιατί κόπηκαν οι πιστώσεις. Κι όταν διάφοροι φορείς ζητούν προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, ο υπουργός Υγείας Αδωνις Γεωργιάδης απαντά - όπως συνέβη στην πρόσφατη συνάντηση με την ΕΙΝΑΠ - από ποιο... πλανήτη ήρθαν!

Μόνο όσοι ζουν σε άλλους πλανήτες ή στον αστερισμό της Ευρωπαϊκής Ενωσης, δεν μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνουν οι ελλείψεις στα δημόσια νοσοκομεία...