Πολλά και καλά και κυρίως άκρως διαφωτιστικά ειπώθηκαν στη συζήτηση στρογγυλής τραπέζης που διοργάνωσε το βράδυ της Τρίτης το Ελληνοαμερικανικό Εμπορικό Επιμελητήριο, με τη συμμετοχή των Γ. Σταθάκη από τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Κ. Μητσοτάκη της ΝΔ, τον Χ. Θεοχάρη από το Ποτάμι, τον Α. Λοβέρδο από το ΠΑΣΟΚ και τον Δ. Καμμένο των ΑΝΕΛ, υπό τον τίτλο «Το Μοντέλο Ανοικοδόμησης & Ανάπτυξης της Ελληνικής Οικονομίας». Το κυριότερο στοιχείο της συζήτησης ήταν η, δίχως καμία υπερβολή, ταύτιση απόψεων όλων των συμμετεχόντων τόσο ως προς το κύριο ζητούμενο, δηλαδή την εφαρμογή, χωρίς καμία καθυστέρηση και απόκλιση, της συμφωνίας/τρίτου μνημονίου, με τη μεγαλύτερη δυνατή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, όσο και στα επιμέρους στοιχεία, όπως το σταθερό φορολογικό - επενδυτικό περιβάλλον για την προσέλκυση επενδύσεων, τη μείωση του κράτους, την «εξυγίανση» του τραπεζικού συστήματος για να «ανοίξουν οι κρουνοί» της χρηματοδότησης κ.λπ.

Υπό αυτά τα δεδομένα, μάλλον θυμηδία προκάλεσε, σε όσους παρακολουθούσαν την εκδήλωση, η αρνητική απάντηση του Γ. Σταθάκη σε σχετική ερώτηση που δέχτηκε από το κοινό, αναφορικά με το ενδεχόμενο σχηματισμού «μεγάλου κυβερνητικού συνασπισμού» μετά τις εκλογές, φυσικά και με τη συμμετοχή της ΝΔ. Οπως και να εξελιχθούν, πάντως, τα πράγματα σε ό,τι αφορά τη διακυβέρνηση της χώρας κατά τους επόμενους μήνες, το μόνο βέβαιο είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ, απ' όποια θέση κι αν βρεθεί, είτε αυτή της κυβέρνησης είτε της αντιπολίτευσης, θα συνεχίσει να κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης, την ενίσχυση δηλαδή της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου.

Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια η προχτεσινή τοποθέτηση του Π. Παπακωνσταντίνου (πρώην ΝΑΡ και τώρα υποψηφίου με τη ΛΑΕ) στη ΕΡΤ. Γιατί, όχι μόνο αποκαλύπτει τη γνήσια διαχειριστική φύση των προτάσεων της ΛΑΕ, αλλά και γιατί προέρχεται από κάποιον που μέχρι χτες δεν ήταν ΣΥΡΙΖΑ αλλά ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και μάλιστα σημαίνον στέλεχος του ΝΑΡ, και βρήκε υποτίθεται στη ΛΑΕ την πραγμάτωση του «αντικαπιταλιστικού μετώπου». Διαλέξαμε το πιο χαρακτηριστικό κομμάτι, όπου εξηγεί τι είναι αυτή η περιβόητη πρόταση για εθνικοποίηση των τραπεζών. Τι μας είπε λοιπόν ο Π. Παπακωνσταντίνου «Εθνικοποιούμε τις τράπεζες. Χωρίς να πάρουμε ούτε ένα ευρώ από τις καταθέσεις του πολίτη. Οταν λέμε εθνικοποιούμε εννοούμε ότι εμείς έχουμε πληρώσει τις τράπεζες, μετατρέπουμε με έναν απλό νόμο τις προνομιούχες μετοχές σε κοινές και αποκτά τον έλεγχο του τραπεζικού συστήματος το δημόσιο, χωρίς να χάσει ούτε ένας καταθέτης μικρός ή μεγάλος ένα ευρώ. Για ποιο λόγο; Οχι επειδή είμαστε κρατιστές ή επειδή θέλουμε να κάνουμε σοβιετία, αλλά για να δώσουμε στην αγορά που διψάει την απαιτούμενη ρευστότητα, στη μικρή και μεσαία επιχείρηση...»

Τι να σχολιάσει κανείς για αυτόν τον ...γνήσιο ριζοσπαστικό, αντικαπιταλιστικό λόγο. Η τοποθέτηση μιλάει από μόνη της. Με έναν «απλό νόμο» (σας θυμίζει κάτι;) παίρνει τον έλεγχο των τραπεζών το Δημόσιο. Ποιο είναι το Δημόσιο; θα ρωτήσει κάποιος. Το καπιταλιστικό κράτος βέβαια, που δε μας εξηγούν εκεί στη ΛΑΕ πώς θα γίνει να λειτουργήσει προς όφελος του λαού. Λες και οι κρατικές τράπεζες (που θα συνεχίσουν βέβαια να είναι μετοχικές εταιρείες κατά το πρότυπο Παπακωνσταντίνου), όπως όλες οι κρατικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις που υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν, λειτουργούν όχι με γνώμονα το κέρδος, αλλά με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες. Και για να μην παρεξηγηθεί κανείς διευκρινίζεται ότι όλα αυτά γίνονται με στόχο την «ενίσχυση της αγοράς», «της μικρής και μεσαίας επιχείρησης». Γιατί τότε σκίζουν τα ρούχα τους, όταν το ΚΚΕ τούς λέει ότι το πρόγραμμά τους είναι πρόγραμμα για την καπιταλιστική διαχείριση και ότι ενδιαφέρονται για την ανάκαμψη του κεφαλαίου; Μόνοι τους τα λένε. Και όχι μόνο αυτό, αλλά φτάνουν να υιοθετούν (και μάλιστα από πρώην στέλεχος του ΝΑΡ) τις λασπολογίες και συκοφαντίες για «σοβιετία», που θα μπορούσε κάλλιστα να τα λέει κάθε άλλος αστός πολιτικός. Απλά ντροπή. Κάτι τέτοια ακούνε οι κεφαλαιοκράτες, οι βιομήχανοι και οι τραπεζίτες και «τρέμουν» από τα «μεταβατικά» ή τα «αντιμνημονιακά» προγράμματα.

1823 Πεθαίνει ο Βρετανός αστός οικονομολόγος Ντέιβιντ Ρικάρντο.

1922 Εκδηλώνεται στρατιωτικό κίνημα από τους Ν. Πλαστήρα, Στ. Γονατά και Δ. Φωκά με επίκεντρο τα στρατεύματα που κατέφυγαν στη Χίο και τη Λέσβο μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Οι κινηματίες συγκρότησαν «Επαναστατική Επιτροπή» και πραγματοποιώντας απόβαση στο Λαύριο μπήκαν στην Αθήνα και ανέλαβαν ουσιαστικά την εξουσία (τυπικά σχηματίστηκε πολιτική κυβέρνηση υπό τον Σ. Κροκιδά). Ο βασιλιάς Κωνσταντίνος ο Α' διέφυγε στην Ιταλία.

1938 Γεννιέται η ηθοποιός Ξένια Καλογεροπούλου.

1943 Τμήματα του ΕΛΑΣ Πελοποννήσου απελευθερώνουν την πόλη των Καλαβρύτων. Στον ΕΛΑΣ προσχωρούν και πολλοί Ιταλοί από τις φρουρές των Καλαβρύτων, της Τρίπολης, του Αιγίου και της Πάτρας.

1964 Καθιερώνεται η ελεύθερη χρήση της δημοτικής γλώσσας στα σχολεία.

1973 Εκδηλώνεται αμερικανοκίνητο στρατιωτικό πραξικόπημα στη Χιλή με επικεφαλής το στρατηγό Αουγκούστο Πινοσέτ. Ο σοσιαλιστής Πρόεδρος, Σαλβαδόρ Αλιέντε, οχυρώνεται στο Προεδρικό Μέγαρο και πέφτει νεκρός με το όπλο στο χέρι. Στο πρώτο μήνυμά της, η χούντα ισχυρίζεται ότι η επέμβαση του στρατού έγινε «για να λυτρωθεί η πατρίδα από το μαρξιστικό ζυγό». Την ίδια ώρα, το αμερικανικό πρακτορείο ειδήσεων «Ασοσιέιτεντ Πρες» μεταδίδει ότι «το πραξικόπημα υπήρξε έργο του σκληρού, φιλοαμερικανικού πυρήνα των Ενόπλων Δυνάμεων».

Το πραξικόπημα ήταν το επιστέγασμα μιας επιχείρησης για την ανατροπή του Αλιέντε και της κυβέρνησης της «Λαϊκής Ενότητας», στην οποία συμμετείχαν κομμουνιστές, σοσιαλιστές, ριζοσπάστες, αριστεροί, χριστιανοδημοκράτες. Στην επιχείρηση αυτή πήραν μέρος οι βιομήχανοι, οι μεγάλοι γαιοκτήμονες, και, φυσικά, τμήματα του στρατού. Την επιχείρηση σχεδίασαν, χρηματοδότησαν και καθοδήγησαν η κυβέρνηση των ΗΠΑ και μυστικές αμερικανικές υπηρεσίες με συντονιστή τον Αμερικανό υπουργό Εξωτερικών, Χένρι Κίσινγκερ.

Οι ΗΠΑ ήταν το πρώτο κράτος που αναγνώρισε την «κυβέρνηση» της στρατιωτικής χούντας.

1986 Πεθαίνει ο πολιτικός και ακαδημαϊκός Παναγιώτης Κανελλόπουλος, δύο φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας.

2001 Επιθέσεις πραγματοποιούνται στις ΗΠΑ με 4 αεροπλάνα που κατελήφθησαν και εν συνεχεία χρησιμοποιήθηκαν κατά συγκεκριμένων στόχων στο αμερικανικό έδαφος: δύο συνετρίβησαν στο Κέντρο Παγκόσμιου Εμπορίου (Δίδυμοι Πύργοι), ένα στο Πεντάγωνο, ενώ ένα κατέπεσε πριν καταλήξει στο στόχο του. Από τις επιθέσεις αυτές, που αποδόθηκαν στην οργάνωση «Αλ-Κάιντα», έχασαν τη ζωή τους 2.996 άνθρωποι, ενώ αποτέλεσαν την αφορμή για την κατοπινή εισβολή των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν.