«Για να είμαστε όλοι μαζί, πρέπει να συμφωνήσουμε στο προοδευτικό περιεχόμενο πολιτικών, που θα αποτελέσουν την εγγύηση της πορείας μας». Αυτά είπε, ανάμεσα σε άλλα, προχτές, ο Ακης Τσοχατζόπουλος, μιλώντας σε εκδήλωση της νεολαίας του κυβερνώντος κόμματος. Ηταν μια τοποθέτηση, η οποία αξιολογήθηκε από τους συνεργάτες του υπουργού Εθνικής Αμυνας, ως «η πλέον σημαντική, μπροστά στο συνέδριο» του ΠΑΣΟΚ και ακόμη, ότι δίνει απάντηση στο «όλοι μαζί» του Κ. Σημίτη.

Τα μόνα, που... ξέχασαν, τόσο ο Ακης Τσοχατζόπουλος όσο και οι συνεργάτες του, είναι δυο πράγματα: Πρώτον ότι ποτέ μέχρι σήμερα ο υπουργός Εθνικής Αμυνας δεν έχει παρουσιάσει μια ουσιαστικά διαφορετική πολιτική πρόταση από την ακολουθούμενη κυβερνητική πολιτική. Και δεύτερον ότι έχει συμφωνήσει σε όλα, όσα μέχρι σήμερα έχει πράξει η κυβέρνηση. Ακόμη και σε όσα τώρα κάνει κριτική, όπως οι πολιτικές και τα μέτρα στους τομείς των εργασιακών σχέσεων, της Παιδείας, της Υγείας, κλπ.

Και μπορεί να παρουσιάζεται η νέα επιχείρηση ξεπουλήματος δημοσίων επιχειρήσεων, ως ενίσχυση της οικονομίας και του Χρηματιστηρίου, αλλά ο καθένας μπορεί να καταλάβει ότι οι μόνοι που θα κερδίσουν είναι το μεγάλο κεφάλαιο, ντόπιο και ξένο και οι πολυεθνικές.

Οι αποφάσεις απομάκρυνσης ορισμένων πανεπιστημιακών γιατρών από νοσοκομεία του Δημόσιου Συστήματος Υγείας - κατ' εφαρμογήν του νόμου 2889/2001 - καθώς και η προσωρινή διαταγή του Συμβουλίου της Επικρατείας για αναστολή κάποιων από αυτές τις αποφάσεις απομάκρυνσης, φέρνουν στην επικαιρότητα και πάλι τις σχέσεις εργασίας των πανεπιστημιακών γιατρών με το δημόσιο σύστημα υγείας.

Θυμίζουμε ότι ο ιδρυτικός νόμος του ΕΣΥ (1397/1983) προέβλεπε την πλήρη και αποκλειστική απασχόληση των πανεπιστημιακών και στρατιωτικών γιατρών, αλλά ποτέ δεν εφαρμόστηκε, παρά τις αλλεπάλληλες δεσμεύσεις και σχετικές προγραμματικές δηλώσεις των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ. Γεγονός, το οποίο φανερώνει ένα μικρό μόνο μέρος των ευθυνών των μέχρι σήμερα ηγεσιών και κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ.

Αναμφίβολα, οι πανεπιστημιακοί γιατροί πρέπει να είναι ενταγμένοι στο Δημόσιο Σύστημα Υγείας, ως γιατροί πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης. Πρέπει, όμως, και το κράτος, να τους εξασφαλίζει ικανοποιητικές αποδοχές και τις απαραίτητες συνθήκες εργασίας, για τα καθήκοντα που ασκούν σε όλα τα επίπεδα: Το νοσηλευτικό, το εκπαιδευτικό, το διοικητικό και το ερευνητικό. Οι μέχρι σήμερα πολιτικές, όμως, δεν κινούνται σ' αυτές τις κατευθύνσεις και η κατάσταση πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο.

Το πλέον σίγουρο, πάντως, είναι το γεγονός, πως η μη διασφάλιση της πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης των πανεπιστημιακών γιατρών ζημίωσε πολύμορφα το δημόσιο σύστημα υγείας και, ταυτόχρονα, προσβάλλει και τους πανεπιστημιακούς ως επιστήμονες, καθώς τους εμφανίζει πολυπράγμονες, που δεν κάνουν τίποτε «άλλο από το να εισπράττουν». (Αυτό βέβαια για κάποιες περιπτώσεις ισχύει, αλλά δε χαρακτηρίζει τη μεγάλη πλειοψηφία των πανεπιστημιακών γιατρών).

Και, μπορεί το μέτρο που πήρε ο Αλ. Παπαδόπουλος να δίνει την εντύπωση ότι πρόκειται να ξεκαθαρίσει την κατάσταση, ενώ εμφανίζει και τον υπουργό ως ασυμβίβαστο με τα «συμφέροντα που κατατρώγουν το σύστημα υγείας», αλλά η πραγματικότητα είναι αρκετά διαφορετική. Ουσιαστικά, με το νέο μέτρο «εντάσσεται στους... πανεπιστημιακούς» το εναπομείναν δημόσιο σύστημα υγείας, καθώς εισάγει τα ιδιωτικά ιατρεία στα δημόσια νοσοκομεία, γενικεύοντάς τα και για μια μεγάλη πλειοψηφία των νοσοκομειακών γιατρών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την παραπέρα εμπορευματοποίηση - ιδιωτικοποίηση της Υγείας.

Επιπλέον, το υπουργείο Υγείας δεν ξεκαθαρίζει και τους όρους της απομάκρυνσης, καθώς δεν έχουν εκδοθεί οι σχετικές αποφάσεις, ώστε και οι πανεπιστημιακοί να έχουν την ευθύνη της τελικής επιλογής. Ετσι, λοιπόν, μια θολή κατάσταση γίνεται ακόμα θολότερη με ακόμα πιο δυσμενείς επιπτώσεις στους χρήστες των υπηρεσιών Υγείας.

Υπομονή και αυτοσυγκράτηση συνέστησε και πάλι χτες ο Γ. Παπαντωνίου, σχετικά με τις εξελίξεις στο Χρηματιστήριο και τη γνωστή σε όλους πορεία του δείκτη. Και τη μεν υπομονή καταλάβαμε πού την απευθύνει - προφανώς σε όσους τραβούν τα μαλλιά τους... - την αυτοσυγκράτηση όμως; Αν την απευθύνει στους ίδιους, είναι μάλλον περιττή, αφού δεν τους έχει μείνει και τίποτε να... συγκρατήσουν. Αν την απευθύνει, όμως, στους ελάχιστους που βρήκαν την κότα με τα χρυσά αβγά και συσσωρεύουν τεράστια ποσά, τότε έκανε... διάνα.

Τώρα, βέβαια, τι να συζητάμε; Είτε αποσυνδεθεί είτε όχι, η κατρακύλα πλέον δεν έχει τέλος. Και μην μας πει κανείς ότι κινδυνολογούμε.

Στο μόνο που έχει δίκιο η κυβέρνηση, είναι όταν χαρακτηρίζει λάθος την άποψη πως για όλα ευθύνεται η πολιτική αστάθεια, η οποία επηρεάζει τη χρηματιστηριακή και γενικώς την «αγορά». Πράγματι, το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ δεν επηρεάζει την «αγορά». Οι αντιλαϊκές κατευθύνσεις είναι δεδομένες, όποια κι αν είναι η έκβασή του τον Οκτώβριο.

Αυτό που δεν είναι δεδομένο, είναι το μοίρασμα της «πίτας», το ποιοι θα ωφεληθούν λιγότερο και ποιοι περισσότερο από την όποια κατάσταση διαμορφωθεί. Ποιες θα είναι οι «δέκα οικογένειες», που έλεγε τελευταία στην ΚΕ του «κινήματος» ο Παναγιωτακόπουλος, δηλαδή...

Οσο για τη χτεσινή διαβεβαίωση του Δημήτρη Ρέππα, ότι δε θα έχουμε αλλαγές στο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, τις ακούσαμε μεν, αλλά αναρωτιόμαστε σε ποια χρονική περίοδο αναφέρεται. Μέσα στο καλοκαίρι εννοεί; Μέσα στην επόμενη εβδομάδα; Τι εννοεί ακριβώς;

ΑΛΛΗ ΜΙΑ έρευνα του περίφημου «ευρωβαρόμετρου» είδε το φως της δημοσιότητας και αναφέρει ότι έγιναν ακόμη λιγότεροι οι Ελληνες, που βλέπουν το μέλλον τους μέσα από την «εμβάθυνση» της Ευρωπαϊκής Ενωσης, την κοινή εξωτερική πολιτική και όλα τα σχετικά.

Και δεν έγιναν μόνον οι Ελληνες λιγότεροι. Εγιναν και οι εργαζόμενοι σε όλες τις χώρες - μέλη της ΕΕ. Και να 'στε σίγουροι ότι όλο και λιγότεροι θα γίνονται, ενώ θα αυξάνουν όσοι εναντιώνονται στις αντιλαϊκές πολιτικές, που θέλουν - σώνει καλά - τους Ευρωπαίους εργαζόμενους να δουλεύουν για να πλουτίζουν οι κάθε λογής «ευρω-καρχαρίες».

Ελάχιστες μέρες πέρασαν και τα πρώτα απειλητικά σύννεφα σκίασαν τον ουρανό, όχι μόνο πάνω από την επικράτεια των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά σε όλη την υδρόγειο. «Κύριο μέλημα της αμερικανικής πολιτικής είναι να εκσυγχρονίσει τις Ενοπλες Δυνάμεις της, ώστε να αντεπεξέλθει στις ανάγκες και τις απαιτήσεις του 21ου αιώνα»... Ούτως ειπείν, αναδιάρθρωση του στρατεύματος και εγκατάλειψη του μέχρι στιγμής δόγματος των «δύο πολέμων». Ραχοκοκαλιά αυτού του νέου δόγματος, είναι το «Εθνικό Αντιπυραυλικό σύστημα των ΗΠΑ», το επονομαζόμενο και «υιός του πολέμου των άστρων».

Η οικουμένη σοκαρισμένη κρατά την ανάσα της. Δεν αντιδρά. Σκέφτεται σχέδια είναι. Δεν μπορούν να το πράξουν, είναι αδιανόητο.

Μετά οι ΗΠΑ αποσύρθηκαν από τη διεθνή Συνθήκη για τη χρήση χημικών, βιολογικών και τοξικών. Σχεδόν κανείς δεν αντέδρασε, αφού δεν το έμαθε. Τέτοιου είδους όπλα είναι εξαιρετικά πολύπλοκα ζητήματα και δεν ενδείκνυνται να κοσμούν τα διεθνή ΜΜΕ.

Λίγο αργότερα, εξέφρασαν την πρόθεση να αποσυρθούν από τη συμφωνία ΑΒΜ, που απαγορεύει την υλοποίηση του «υιού του πολέμου των άστρων», καθώς τη θεωρούν αναχρονιστική και ξεπερασμένη, «συμφωνία σχεδόν μιας τριακονταετίας που δεν μπορεί πλέον να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ΗΠΑ στη νέα εποχή που ανατέλλει τον 21ο αιώνα». Και πάλι λίγοι μίλησαν, καθώς δεν μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν τι θα σημάνει η εγκατάλειψη της διμερούς συμφωνίας του 1972.

Αυτή πια τη στιγμή πιθανώς μιλάμε για την πλήρη κατάρρευση όλων των διεθνών συμφωνιών για τον έλεγχο τόσο των όπλων μαζικής καταστροφής όσο και των πυρηνικών. Και είναι η πιο επικίνδυνη ατραπός που θα μπορούσε να εισέλθει η οικουμένη. Εκτός αν η ιλιγγιώδης πτώση στο κενό αποτραπεί. Και ο τρόπος είναι μόνος ένας: απαιτώντας και παλεύοντας, όλοι οι λαοί μαζί να «σταματήσουν οριστικά τα σχέδια πολέμου».

Ναι, στα πλαίσια αυτού του «διαλόγου», αποφάσισαν το συντονισμό των δυνάμεων καταστολής, τη συνεργασία των φυσικών και ηλεκτρονικών χαφιέδων και πρακτόρων, τον εκφοβισμό και την τρομοκράτηση των λαών, κλπ., κλπ. Προφανώς, ο «διάλογος» στον οποίο αναφέρονται δεν περιλαμβάνει τον παραμικρό αντίλογο, την παραμικρή διαφωνία. Αλλωστε, στην προχτεσινή απόφαση των 15 ΥΠΕΞ ξεκαθαρίζεται ότι οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις της ΕΕ είναι οι μόνες αρμόδιες να ερμηνεύουν τα θέματα της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης. `Η, με άλλα λόγια, «αποφασίζομεν και διατάσσομεν»...

Και μη νομίζετε πως η ελληνική κυβέρνηση έχει διαφορετική στάση και ξεφεύγει από τα κοινοτικά δεδομένα, επειδή προχτές ο κυβερνητικός εκπρόσωπος παραλίγο να... πλέξει το εγκώμιο των διαδηλωτών... Η υφυπουργός Ελισάβετ Παπαζώη ήταν παρούσα στη σύνοδο των ΥΠΕΞ και συμφώνησε σε όλες τις αποφάσεις, που όλοι μαζί πήραν. Και όχι μόνο αυτό, η κ. Παπαζώη έδωσε και το δικό της στίγμα θράσους και υποκρισίας, όταν μιλώντας στους δημοσιογράφους, μετά τη σύνοδο, αναφέρθηκε επί μακρόν στην πρόθεση και διάθεση της ΕΕ και των κυβερνήσεων, να ακούσουν και να διαλεχτούν με τους Ευρωπαίους πολίτες που αισθάνονται αποκλεισμένοι από τις αποφάσεις ή αδιαφορούν κλπ., κλπ. Και κλείνοντας την τοποθέτησή της υπογράμμισε: «Η ΕΕ κέρδισε πολλά τα τελευταία 50 χρόνια. Τώρα πρέπει να κερδίσει τους ίδιους τους πολίτες της».

Με άλλα λόγια, κ. Παπαζώη, όλα όσα κέρδισε η ΕΕ, τα 50 αυτά χρόνια, δεν αφορούν τους πολίτες της και για να γίνουμε περισσότερο ακριβείς, δεν αφορούσαν τα εκατομμύρια των εργαζομένων. Και δε λέτε εσείς, βέβαια, ποιους αφορούσαν αυτά τα κέρδη, αλλά ο καθένας μπορεί να το καταλάβει: τις ολιγαρχίες του πλούτου, τις μεγάλες επιχειρήσεις και τις πολυεθνικές. Κι έρχεστε, τώρα κι εσείς και οι υπόλοιποι, να μιλήσετε για διάλογο..;

Associated Press

Χαρακτηριστικό του εκφοβιστικού κλίματος, που καλλιεργεί, εδώ και μέρες, η ιταλική κυβέρνηση είναι το γεγονός, πως έκλεισε τους δύο κύριους σιδηροδρομικούς σταθμούς της πόλης, Πρίντσιπε και Μπρίνιολε, παρά την αρχική συμφωνία που είχε με τους διοργανωτές των λαϊκών εκδηλώσεων. Γεγονός, το οποίο προκάλεσε την άμεση αντίδραση των εργαζομένων στους σιδηροδρομικούς σταθμούς, οι οποίοι αποφάσισαν να μπλοκάρουν όλα τα τρένα στην Ιταλία, κυρίως, τα «τρένα των πλουσίων» και, τελικά, η ιταλική κυβέρνηση υποχώρησε και άνοιξε ξανά τους σιδηροδρομικούς σταθμούς.

Ποιοι, όμως, είναι πραγματικά οι φυλακισμένοι; Οι οκτώ ηγέτες των περισσότερο αναπτυγμένων χωρών, που θα βρίσκονται από τη μια μεριά των σιδηρόφρακτων διαχωριστικών ή οι δεκάδες χιλιάδες εργαζομένων και νεολαίας, που θα διαδηλώνουν από την άλλη;

Είναι του κόσμου

«αρχηγοί»,

μα μπρος

στου πλήθους

την οργή

τρέμουν, φοβούνται

σαν λαγοί

και τους σταθμούς

κλείνουν, τους δρόμους

κι επιστρατεύουν

αστυνόμους,

δες στου λαού

μπροστά την πάλη

πώς νάνοι γίνονται

οι «μεγάλοι».

* * *

Αυτό βαθιά

βάλτο στο νου,

σκιάχτρο η ισχύς

κάθε «τρανού»,

κάθε «προστάτη»

και «νονού»,

αν ο λαός γίνει

πλημμύρα,

σβήνει τελειώνει

κάθε σπείρα,

σπαν αλυσίδες,

πέφτουν τείχη

κι έτσι αλλάζει

μόνο η τύχη!