ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Λαθροχειρίες

Γρηγοριάδης Κώστας

Σε μια επιχείρηση τόνωσης του πεσμένου ηθικού της κυβέρνησης μετατράπηκε το προχτεσινό Υπουργικό Συμβούλιο γράφουν οι χτεσινές εφημερίδες και δεν έχουν άδικο. Το Υπουργικό Συμβούλιο υποτίθεται πως θα εξέταζε την πορεία της οικονομίας, αλλά, τελικά, χρησιμοποιήθηκε αποκλειστικά και μόνο για να μεταδώσει προς τα έξω την κυβερνητική αισιοδοξία, ότι όλα είναι ωραία και καλά. Διοχετεύτηκαν, μάλιστα και τα ανάλογα στοιχεία, το βασικότερο εκ των οποίων, είναι η αύξηση του κατά κεφαλήν εισοδήματος από το 64% του μέσου κοινοτικού όρου το 1993, στο 71% το 2001. Στοιχείο, το οποίο - πάντα κατά την κυβέρνηση - αποδείχνει την ουσιαστική και πραγματική βελτίωση της ζωής των Ελλήνων πολιτών και, μάλιστα, την πρόοδο της πραγματικής σύγκλισης.

Η αλήθεια, όμως, είναι διαφορετική. Ακόμη κι αν δεχτούμε ως αληθινό και σωστό το προαναφερόμενο στοιχείο, αυτό αποδείχνει αποκλειστικά και μόνο πως ο παραγόμενος κοινωνικός πλούτος στη χώρα μας αυξανόταν τα χρόνια αυτά με γρηγορότερους ρυθμούς απ' ό,τι ο αντίστοιχος μέσος κοινοτικός όρος. Τίποτε άλλο. Και πολύ περισσότερο, δεν αποδείχνει ότι βελτιώθηκε ουσιαστικά και πραγματικά η ζωή των εργαζομένων, όταν οι πάντες γνωρίζουν, ότι είναι πολύ διαφορετικό το ποιοι παράγουν τον κοινωνικό πλούτο και πώς αυτός μοιράζεται...

Οι μεν και οι δε

Και, βέβαια, έχετε δίκιο κ. Πρετεντέρη. Πράγματι, η προχτεσινή απεργία ουδόλως αφορούσε τους έχοντες μηνιαία έσοδα μερικών εκατομμυρίων και ακόμη περισσότερο. Αλλωστε, αυτοί δεν περιμένουν από το ΙΚΑ και παρόμοιους ασφαλιστικούς οργανισμούς των εργαζομένων, για να καλύψουν τις όποιες ασφαλιστικές ανάγκες τους.

Φανταζόμαστε, όμως, ότι ακόμη κι εσείς, θα μπορείτε να καταλάβετε -έστω, να προσεγγίσετε κάπως- ότι πολύ διαφορετικά σκέπτονται τα εκατομμύρια των εργαζομένων και των συνταξιούχων, που παίρνουν ή πρόκειται να πάρουν τις γνωστές σε όλους εξευτελιστικές συντάξεις πείνας και φτώχειας.

Εντείνονται οι ταξικές ανισότητες

Περίπου 82.000 μαθητές της Γ' Λυκείου, όπως και άλλοι 17.000 απόφοιτοι προηγούμενων χρόνων, θα διεκδικήσουν φέτος τις 68.600 θέσεις των ΑΕΙ και ΤΕΙ. Η αναλογία, όμως, που δίνουν τα προαναφερόμενα νούμερα είναι σε μεγάλο βαθμό πλαστή, αφού οι πάντες γνωρίζουν ότι δεν έχουν όλες οι σχολές την ίδια ζήτηση. Οι αντίστοιχες αναλογίες στα περιζήτητα τμήματα των πανεπιστημίων είναι πολύ διαφορετικές. Για παράδειγμα, το ακαδημαϊκό έτος 2000 - 2001, οι υποψήφιοι που δήλωσαν το τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Η/Υ του ΕΜΠ ήταν 13.854 (οι 3.475 το είχαν ως πρώτη προτίμηση), ενώ κατάφεραν να εισαχθούν μόλις 310. Τα αντίστοιχα νούμερα για την Ιατρική Αθήνας, ήταν 4.511 υποψήφιοι (2.246 ως πρώτη προτίμηση) και 250 εισαχθέντες. Και δεν είναι, βέβαια, καθόλου τυχαία, τα στοιχεία που έφερε στη δημοσιότητα ο Χρ. Κατσίκας, σχετικά με την ταξική προέλευση των φοιτητών στις σχολές μεγάλης ζήτησης. Στις δυο προαναφερόμενες σχολές, οι φοιτητές που προέρχονται από εργατική ή αγροτική οικογένεια φτάνουν μόλις στο 11,6% για το Πολυτεχνείο και το 14,2% για την Ιατρική. Δυναμώνουν συνεχώς οι ταξικές ανισότητες στην Παιδεία, τόσο ως συνέπεια της κυβερνητικής πολιτικής, όσο και ως αντανάκλαση των γενικότερων και συνεχώς εντεινόμενων προβλημάτων της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων και του λαού.

Τα σχολεία «δεύτερης κατηγορίας»

Εξετάσεις, βέβαια, δε θα δώσουν μόνον οι μαθητές της Γ' Λυκείου, αλλά και οι 25.000 υποψήφιοι των Τεχνικών Επαγγελματικών Εκπαιδευτηρίων (ΤΕΕ) που συμμετέχουν στις ειδικές εξετάσεις για 6.149 θέσεις των ΤΕΙ, που προβλέπονται ειδικά για τους απόφοιτους του Β' Κύκλου Σπουδών. Και μπορεί, τα νούμερα αυτά, να λένε, ότι περίπου ο ένας στους τέσσερις θα περάσει σε κάποια σχολή, αλλά σύμφωνα με τη μέχρι τώρα εμπειρία αρκετές εκατοντάδες θέσεις, θα μείνουν κενές. Δηλαδή, η αναλογία για τους μαθητές των ΤΕΕ που θα καταφέρουν να πιάσουν τη βάση των 1.000 μορίων, είναι ακόμα πιο δυσμενής. Προοπτική, που παραπέμπει ευθέως στις οικτρές συνθήκες, μέσα στις οποίες λειτουργούν τα ΤΕΕ και, γενικότερα, στο ρόλο των σχολείων «δεύτερης κατηγορίας», που τους έχει επιφυλάξει η πολιτική της κυβέρνησης. Τα μεγάλα κενά σε καθηγητές και βιβλία και οι τεράστιες ελλείψεις στην απαραίτητη υλικοτεχνική υποδομή είναι ορισμένα μόνο από τα μεγάλα προβλήματα, που αντιμετωπίζουν τα ΤΕΕ και μαρτυρούν την υποβάθμισή τους. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός, πως ακόμη και στο λεκανοπέδιο της Αττικής διορίζονταν αναπληρωτές και ωρομίσθιοι για την κάλυψη κενών, μέχρι και στις αρχές Μάρτη...

Τα ακατανόητα...

Γρηγοριάδης Κώστας

Ε, ΟΧΙ ΚΑΙ ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΗ η πολιτική της κυβέρνησης στο θέμα της Μέσης Ανατολής. Μπορεί να βολεύεται έτσι ο κ. Πάγκαλος, αλλά εμάς δε μας έπεισε με τις σχετικές δηλώσεις του. Είναι απολύτως κατανοητή, αν σκεφθεί κανείς πως η Ελλάδα λειτουργεί ως μια «ευρωπαϊκή χώρα» και η ΕΕ, απλούστατα, φροντίζει να «συμπάσχει» στο πλευρό των ΗΠΑ, μια και δεν την παίρνει, να ξεδιπλώσει τον αυτόνομο ιμπεριαλιστικό της ρόλο, όπως θέλουν ορισμένοι.

Οσο για τα περί κοινής ...ειρηνευτικής παρέμβασης Ελλάδας - Τουρκίας, έχει δίκιο ο πρώην υπουργός Εξωτερικών, στην κριτική του, όταν λέει πως ήταν εξαρχής καταδικασμένη. Ομως, ο νυν υπουργός είναι γνωστό ότι, όπου μπορεί, την μπλέκει την πολιτική της «ελληνοτουρκικής προσέγγισης».

ΠΑΝΤΩΣ, Ο ΑΡΙΕΛ Σαρόν λέει όχι σε όσες προτάσεις κι αν του γίνονται και προβλέπουν την απομάκρυνση των στρατευμάτων του από τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη. Ούτε καν την ανάπτυξη πολυεθνικής (δηλαδή ΝΑΤΟικής) δύναμης δέχεται.

Φανταστείτε, δηλαδή, πόσο ενίσχυσε την επιθετική τακτική του η πρόσφατη επίσκεψη του Κόλιν Πάουελ, που, κατά τα άλλα, χαρακτηρίζεται επιτυχημένη από τους Αμερικανούς, μια και έβαλε, λέει, τις βάσεις για την ειρήνευση.

Α, ΜΑΛΙΣΤΑ, επιτέλους το κατάλαβαν εκεί στην κυβέρνηση ότι κάτι δεν πάει καλά με τον πληθωρισμό και στην τελευταία κυβερνητική επιτροπή δεν απέκλεισαν το ενδεχόμενο να μην επιτύχουν το 2,7%, που έχει θέσει σαν στόχο το υπουργείο Οικονομικών.

Λένε, βέβαια, ότι τους φταίνε τα οπωροκηπευτικά που είχαν αυξημένες τιμές. Μια άποψη, βεβαίως, προωθημένη, διότι ποιος να το πίστευε ότι το «όραμα του εκσυγχρονισμού» θα υπονομευόταν από τα μαρούλια και τα λαχανάκια;

Ομως, ό,τι κι αν λένε αυτοί για λαχανικά, καλό είναι να ξέρουν ότι ο κόσμος δεν τρώει κουτόχορτο. Χώρια, που διαθέτει έναν πολύ καλό οικονομικό αναλυτή, σαφώς καλύτερο από τους οίκους που προσλαμβάνει κατά καιρούς η κυβέρνηση: Την τσέπη του.

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Σφάξε με αγά μου... »

Εχουμε επίγνωση της πολύ αρνητικής πορείας των πραγμάτων, σε σχέση με τις θεμελιώδεις αρχές του Ποινικού Δικαίου», παραδέχτηκε ο συνταγματολόγος υφυπουργός Εξωτερικών στη Βουλή, στη συζήτηση για την κύρωση της σύμβασης περί «χρηματοδότησης της τρομοκρατίας». Αλίμονο, να μην είχαν και επίγνωση του παραλογισμού, που επιβάλλεται σαν λογική. Πολύ περισσότερο, που ο ίδιος είναι και μελετητής του Δικαίου και πιάνει όλη την ασυνέχεια με αυτό που ονομάζει «θεμελιώδεις αρχές», που, όμως, είχαν πέραση σε άλλες ιστορικές εποχές και εντελώς άλλες επιδιώξεις της κυρίαρχης αστικής τάξης.

Τώρα όλα αυτά, που σπούδασε και διδάσκει ο υφυπουργός Εξωτερικών είναι υποχρεωμένος, όχι να τα ξεχάσει, αλλά να κάνει κάτι πιο επικίνδυνο, όσον αφορά στη διαμόρφωση της κοινωνικής συνείδησης. Να διδάξει πρακτικά τον ελληνικό λαό πως οι συγκυρίες επιβάλλουν να θυμόμαστε αυτές τις «θεμελιώδεις αρχές», αλλά να κάνουμε πως δεν τις θυμόμαστε και να τις καταπίνουμε, προκειμένου να δείχνουμε καλό πρόσωπο στο εξωτερικό. Δηλαδή, σε πιο απλά ελληνικά, αν ο ιμπεριαλισμός το θέλει, να λέμε «ο γάιδαρος πετάει», την ώρα που ξέρουμε, από τους γαϊδάρους της χώρας μας τουλάχιστον, πως δεν έχουν φτερά και ούτε δίπλωμα πιλότου... Η Μ. Δαμανάκη, μάλιστα, που έπιασε αμέσως το νόημα, έσπευσε ακριβώς, όχι μόνο να κολλήσει φτερά στους γαϊδάρους, αλλά πρότεινε και σ' εμάς να κάνουμε το ίδιο, αφού κυνικά ισχυρίστηκε πως «το πολιτικό κόστος που θα υποστεί η Ελλάδα θα είναι τεράστιο», αν δεν ψηφιστεί η παράλογη σύμβαση.

Δε φτάνει, δηλαδή, πως πρέπει, σώνει και καλά, να αρχίσουμε να παραδεχόμαστε και να το κατοχυρώνουμε με αποφάσεις στη Βουλή πως... ο ήλιος βγαίνει από τη δύση, παρά τη συσσωρευμένη αντίθετη γνώση χιλιετηρίδων, αλλά να το κάνουμε και εξυπνακίστικα, γνωρίζοντας ότι λέμε επικίνδυνες ανοησίες για να μην τυχόν και μας γράψουν στα κατάστιχα οι ιμπεριαλιστές. Αυτή η λογική, που διδάσκεται από τους εκλεγμένους του αντιπροσώπους ο ελληνικός λαός, είναι χειρότερη και από το να τον κάνουν να πορεύεται με το «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω», γιατί, πρακτικά, σημαίνει «σφάξε με κι ας ξέρω πως δε θα αγιάσω...».

Οι, τάχατες, «έξυπνες ευλυγισίες», του τύπου μην αναπνεύσω και ξυπνήσει ο γίγαντας, οδηγούν, ή σε ασφυξία, ή από τις πολλές ευλύγιστες τούμπες γίνεσαι ο ευχάριστος γελωτοποιός του «γίγαντα». Δεν αξίζει κανένας απ' αυτούς τους ρόλους στον ελληνικό λαό και η ιστορία του έχει αποδείξει πως ποτέ δεν τους ανέχτηκε. Ισως γι' αυτό έχουν σκάσει με κάθε δυνατό τρόπο, όχι μόνο να του δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα, αλλά να προσπαθούν, με κάθε ευκαιρία, να ιδεολογικοποιούν από πάνω και την υποταγή, με μαθήματα, του τύπου «κάνε το κορόιδο για να μη χάσεις...».

Παύλος ΑΛΕΠΗΣ

Η ικανοποίηση του Πολυζωγόπουλου...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Επειδή, πέρα από την ικανοποίηση που εξέφρασε ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ από το αποτέλεσμα των... διαπραγματεύσεών του με τον ΣΕΒ και την ...αύξηση που προβλέπει η νέα Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΕΓΣΣΕ), λέει και διάφορα άλλα, περί πραγματικής αύξησης των μεροκάματων και των μισθών, πραγματικής σύγκλισης, κλπ., κλπ., παραθέτουμε ορισμένα στοιχεία, για να προκύψουν ορισμένα εύλογα συμπεράσματα.

Πολλές εφημερίδες και ΜΜΕ έγραψαν ότι η προβλεπόμενη από την ΕΓΣΣΕ αύξηση είναι 5,5%, αλλά στην πραγματικότητα αυτή δεν ξεπερνά το 3,4%. Κι αυτό, γιατί από το 5,5% πρέπει να αφαιρεθεί το 1,1%, το οποίο αποτελεί την προβλεπόμενη από την προηγούμενη σύμβαση διορθωτική αύξηση και αφορά στο έτος 2001. Επίσης, το εναπομείναν 4,4% θα δοθεί σε δύο δόσεις(2,5% από 1η Γενάρη και 1,9% από 1η Ιούλη). Η δεύτερη δόση, δηλαδή, θα αφορά μόνο στο δεύτερο εξάμηνο και εάν «μεταφραστεί» σε όλο το χρόνο δίνει μια αύξηση 0,9%, η οποία μαζί με το 2,5% δίνει τη συνολική αύξηση - κοροϊδία του 3,4%, για το 2002. Και αυτό, όταν ο επίσημος πληθωρισμός τρέχει με ρυθμό 4% περίπου και οι προβλέψεις της κυβέρνησης για όλο το χρόνο κινούνται περί το 3,5%.

... και η... σύγκλιση

Πέρα από τα παραπάνω. Πέρα από το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι μισθοί των 165.000 ή 200.000 δραχμών είναι στην κυριολεξία μισθοί πείνας και φτώχειας και δεν καλύπτουν ούτε τις στοιχειωδέστερες των αναγκών ενός εργαζομένου, μπορείτε να συγκρίνετε, τα όσα «κατάφερε» ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ με τα όσα γίνονται τον καιρό αυτό στη Γερμανία, όπου στην ηγεσία των συνδικάτων βρίσκονται ομοϊδεάτες του κ. Πολυζωγόπουλου. Οι εργαζόμενοι στη χημική βιομηχανία - των οποίων το συνδικάτο IG BCE υπέγραψε πρώτο τις προάλλες νέα σύμβαση εργασίας με την αντίστοιχη εργοδοτική οργάνωση - θα πάρουν αύξηση που θα προσεγγίσει το 3,6%, με τρέχοντα, όμως, πληθωρισμό στη Γερμανία 1,9% και προβλεπόμενο στο ίδιο επίπεδο για όλο το χρόνο. Το IG METALL, το μεγαλύτερο γερμανικό συνδικάτο που αριθμεί περίπου 3 εκατ. μέλη, διεκδικεί αυξήσεις 6,5% και μόλις προχτές η ηγεσία του αρνήθηκε την πρόταση της εργοδοτικής πλευράς για 2%, υπογραμμίζοντας ότι επιδιώκουν μια συμφωνία, η οποία θα είναι τουλάχιστον καλύτερη απ' αυτή της χημικής βιομηχανίας.

Τα σχόλια δικά σας.

Εκλεισαν το πέρασμα

Η οδός Εμ. Μπενάκη στην Κηφισιά είναι ένας μικρός σχετικά δρόμος, που φτάνει δε φτάνει το χιλιόμετρο. Εδώ και αρκετές δεκαετίες, αποτελεί όμως δρόμο - κλειδί, για την αποσυμφόρηση της κίνησης στον κεντρικό δρόμο της Κηφισιάς, αφού οδηγεί κατευθείαν, μέσω της οδού Τατοΐου, στην εθνική οδό.

Η Μπενάκη, όμως, δεν είναι, απ' ό,τι φαίνεται, ένας τυχαίος δρόμος, αφού κατά μήκος της υπάρχουν καμιά τριανταριά - σαρανταριά βίλες ...αναξιοπαθούντων συμπολιτών μας. Αυτοί λοιπόν, με τα λεφτά τους και τον τσαμπουκά τους, αποφάσισαν να κλείσουν το δρόμο για τους ενοχλητικούς εποχούμενους που πορεύονται προς την εθνική οδό. Με τη συνδρομή προφανώς και του δήμου, μεγάλωσαν τα πεζοδρόμια, άφησαν ένα μικρό πέρασμα, ίσα ίσα για να μπαίνουν οι ίδιοι με τις λιμουζίνες τους στα γκαράζ τους και εξέτρεψαν την κίνηση των αυτοκινήτων σε διάφορες παρόδους.

Το αποτέλεσμα μπορεί να το καταλάβει ο καθένας: Η επιβάρυνση από την κυκλοφορία των αυτοκινήτων, που πράγματι υπήρχε για τους ελάχιστους ενοίκους των βιλών της Μπενάκη, φορτώθηκε σε εκατοντάδες οικογένειες, που μένουν στους δρόμους, από τους οποίους περνάει τώρα η κίνηση, ενώ παράλληλα ταλαιπωρούνται, μέσα στα δρομάκια, πολλές εκατοντάδες αυτοκινητιστών, που πάνε προς την εθνική οδό.

Είναι απεργία!

Πρώτη του Μάη. Οχι απλά η επόμενη απεργία. Αλλά η Πρωτομαγιά! Μέρα, δηλαδή, γενικής επιθεώρησης για την εργατική τάξη. Μέρα, που μετρά τις δυνάμεις της, τιμά όσους έδωσαν και την ίδια τους τη ζωή για το μεγάλο στόχο, προβάλλει την προοπτική του αγώνα της, διατυπώνει τους στόχους για το μέλλον της και δείχνει στην πράξη, με αυτήν καθαυτήν την απεργία - τη μορφή του αγώνα που γνωρίζει, τόσο η ίδια, όσο και, πολύ περισσότερο, τ' αφεντικά, ότι βλάπτει τα συμφέροντα του κεφαλαίου - ότι εκείνη τη μέρα εκφράζεται η μεταξύ τους κόντρα.

Η εργατική τάξη επαναδιατυπώνει, δηλαδή, κάθε 1η Μάη, τη μεγάλη αλήθεια για το ανειρήνευτο της ταξικής πάλης. Και μ' αυτήν την έννοια, τη χαρά, δηλαδή, που γεννά το ίδιο το εξεγερτικό μήνυμα, η εργατική τάξη εκείνη τη μέρα και γιορτάζει. Για τις επιτυχίες του μέχρι τώρα αγώνα της. Για τα βήματα, που έκανε ως τάξη προς το στόχο της. Γιορτάζει την περηφάνια της. Κι απ' αυτήν τη γιορτή αντλεί δυνάμεις για να προχωρήσει. Μ' έναν τρόπο, δηλαδή, κείνη τη μέρα, οι εργάτες «βγάζουν τη γλώσσα» στα αφεντικά τους. Κι από μόνο του αυτό είναι, ήδη, ένα βήμα μπροστά.

Δε συμφωνούν, βέβαια, όλοι μ' αυτήν την όψη των πραγμάτων. Και, χρόνια τώρα, προσπαθούν να μετατρέψουν την Πρωτομαγιά σε γιορτή των λουλουδιών. Φέτος, έκαναν ένα βήμα παραπέρα. Θέλουν και να την παζαρέψουν. Οχι μόνο να μη χάσουν τ' αφεντικά από την απεργία, αλλά και να κερδίσουν από την αργία. Χρειάζεται πολύ θράσος γι' αυτό και η σημερινή κυβέρνηση φαίνεται ότι το διαθέτει.

Ετσι, γνωρίζοντας πως «ο κόσμος να χαλάσει, η απεργία θα γίνει», σπεύδει να εκφράσει την ευαισθησία της απέναντι στους εμπόρους και δηλώνει πρόθυμη να μεταθέσει την αργία σε κάποια μέρα που δε θα θίγει τον τζίρο. Οπως οι «ανιδιοτελείς» οπαδοί της γιορτής των λουλουδιών, έτσι και η κυβέρνηση για ένα νοιάζεται: Για το πώς θα εδραιωθεί στη συνείδηση των εργατών η Πρωτομαγιά ως μια κάποια μέρα αργίας. Μια κάποια κινητή γιορτή. Που αύριο, με όρους «συμφέροντος της εθνικής οικονομίας», σαν αργία μπορεί και να καταργηθεί.

Καμιά επανάπαυση, λοιπόν. Τα ταξικά συνδικάτα, ανταποκρινόμενα στο κάλεσμα του ΠΑΜΕ, προσδιόρισαν προχτές την 1η Μάη, δηλαδή τη Μεγάλη Τετάρτη, σαν μέρα απεργίας. Το γεγονός ότι, για τους δικούς της λόγους, και η πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ υποχρεώθηκε να κηρύξει απεργία για κείνη τη μέρα, διευκολύνει τα πράγματα, χωρίς, όμως, να αφήνει περιθώρια για αυταπάτες. Η εργατική τάξη θα τραβήξει το δρόμο της. Ο ταξικός γιορτασμός της Πρωτομαγιάς έχει προσδιοριστεί με κεντρική απεργιακή συγκέντρωση στο Σύνταγμα. Το περιεχόμενο, επίσης: Κόντρα στο σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής, κόντρα στους βιομηχάνους, κόντρα στην ταξική συνεργασία και τους «κοινωνικούς διαλόγους», με αποκάλυψη του ρόλου των ιμπεριαλιστών. Αυτά τα δεδομένα προσδιορίζουν και το χρέος, στο οποίο πρέπει να ανταποκριθούμε με συγκεκριμένο πρακτικό τρόπο.

Τα αίτια

«Ποιος τον κόσμο

ξεσηκώνει,

ποιος τον κάνει

κι απεργεί;»

κάθε τόσο

αναρωτιούνται

οι ταρτούφοι μας

ταγοί,

λες και δεν υπάρχει

η «ζώνη», η ΟΝΕ,

η αναδουλειά