«Ο ελληνικός ακτοπλοϊκός στόλος είναι ίσως ο πλέον σύγχρονος στην Ευρώπη και προσφέρονται αξιόπιστες υπηρεσίες και μεγάλη συχνότητα δρομολογίων (...) Οι αυξήσεις των ναύλων στην Ακτοπλοΐα σαφώς υπολείπονται από τις αυξήσεις των άλλων υπηρεσιών μεταφοράς και των αυξήσεων που καθημερινά παρατηρούμε σ' όλα σχεδόν τα είδη πρώτης ανάγκης (...) Οι Ακτοπλοϊκές μας υπηρεσίες θα ήταν ακόμα καλύτερες και σε επίπεδο εξαιρετικό, εάν είχαν γίνει έγκαιρα τολμηρά βήματα προς την κατεύθυνση της απελευθέρωσης και της εφαρμογής του Ευρωπαϊκού Κανονισμού 3577/92»... που προβλέπει την κατάργηση της 10μηνης απασχόλησης των ναυτεργατών, των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και τη ναυτολόγηση χαμηλόμισθων ανασφάλιστων.
Αυτά είναι ορισμένα από τα όσα αναφέρονται σε χτεσινό δελτίο Τύπου της Ενωσης Επιχειρήσεων Ακτοπλοΐας. Θα ήταν για γέλια, αν η υπόθεση δεν αφορούσε εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους, νησιώτες, ναυτεργάτες. Ολον αυτό τον κόσμο που βασανίζεται με τον αποκλεισμό νησιών, τις αυξήσεις στα εισιτήρια που ξεπερνούν από το 2001 - οπότε εφαρμόστηκε από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ο κανονισμός 3577 και εφαρμόζεται απαρέγκλιτα σήμερα από τη ΝΔ - μέχρι και τον περασμένο Απρίλη ακόμα και το 300%. Κι αυτό παράλληλα με τις συνθήκες γαλέρας στα πλοία, τα οποία είναι τόσο «σύγχρονα», ώστε η ηλικία για το 44% από αυτά να ξεπερνάει τα 20 έτη. Με άλλα λόγια, η πραγματικότητα αποδεικνύει ότι οι εφοπλιστές δε «χωράνε» στις ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες. Είναι κοινωνικό αγαθό και για να λειτουργήσει έτσι πρέπει τα «παράσιτα» να φύγουν από τη μέση.
Για την αγορά της ΕΕ
Πάνω από τρία χρόνια πέρασαν από τότε που το αμαρτωλό ΔΙΚΑΤΣΑ μετονομάστηκε σε ΔΟΑΤΑΠ (κι άρχισε να εφαρμόζεται ο νέος νόμος για την αναγνώριση των πτυχίων της αλλοδαπής) και όπως είχε προβλέψει από τότε το ΚΚΕ, τίποτα δεν έχει βελτιωθεί στην ταλαιπωρία των πτυχιούχων εξωτερικού (κυρίως των χωρών εκτός ΕΕ ή των χωρών που εντάχθηκαν πρόσφατα στην ιμπεριαλιστική ένωση).
Σύμφωνα με καταγγελίες, δέκα περίπου απόφοιτοι κτηνιατρικής από τη Ρουμανία έχουν γίνει μπαλάκι εδώ και δυο χρόνια ανάμεσα σε υπουργεία, γραμματείς και φαρισαίους, προκειμένου να αναγνωρίσουν το πτυχίο τους.
Αντί άλλου σχολιασμού επαναφέρουμε απόσπασμα από άρθρο του «Ρ» (8/12/2004) την περίοδο που συζητιόταν το νομοσχέδιο για το ΔΟΑΤΑΠ: «Ο νέος οργανισμός (ΔΟΑΤΑΠ) διατηρεί όλα τα αρνητικά του προκατόχου του (ΔΙΚΑΤΣΑ) ως προς την αντιμετώπιση των πτυχιούχων των εκτός της ΕΕ ανώτατων ιδρυμάτων (...) Η τακτική αυτή δεν έχει σχέση με την προστασία της εγχώριας αγοράς από τους αποφοίτους των βαλκανικών ιδρυμάτων που κάποιοι συνηθίζουν στο σύνολό τους να τα θεωρούν ανυπόληπτα, καθώς ανυπόληπτα κι αμφιβόλου ποιότητας ιδρύματα υπάρχουν σε χώρες τόσο εντός όσο και εκτός της ΕΕ. Στην πραγματικότητα τα συγκεκριμένα μέτρα στοχεύουν στην ανακοπή της φοιτητικής μετανάστευσης προς τις χώρες εκτός ΕΕ, προκειμένου να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα της ευρωενωσιακής "αγοράς" ανώτατης εκπαίδευσης».
Αυταπάτες
«
Συγκεκριμένα, στο ζήτημα της ακρίβειας, ο ΣΥΝ εκτιμάει ότι συμπυκνώνεται η αποτυχία της κυβερνητικής πολιτικής»! Απέτυχε λοιπόν η κυβέρνηση, αυτό κατάλαβε ο Συνασπισμός. Και η αποτυχία της συνίσταται κατά τη γνώμη του: «Πρώτον, στην εισοδηματική πολιτική με τις απαράδεκτα χαμηλές αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις. Ο ΣΥΝ προτείνει την άμεση καταβολή διορθωτικού ποσού. Δεύτερον, στην τιμολογιακή πολιτική όπου υποτίθεται ότι η απελευθέρωση των τιμών, μέσω του "ελεύθερου" ανταγωνισμού θα έριχνε τις τιμές, ενώ βλέπουμε ότι έχουμε σκανδαλώδεις αυξήσεις. Ο ΣΥΝ εκτιμά ότι η κρατική παρέμβαση για τον έλεγχο των τιμών και του ποσοστού κέρδους είναι πλέον επιτακτική για να αποκρουστεί η ακατάσχετη κερδοσκοπία σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων. Τρίτον, στην ιδιωτικοποίηση δημόσιων κοινωνικών αγαθών, όπως η Παιδεία και η Υγεία, που επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο τους εργαζόμενους. Ο ΣΥΝ προτείνει την αύξηση των κρατικών δαπανών σε αυτούς τους τομείς και την αντιστροφή της πορείας απαξίωσης που ακολουθεί η κυβέρνηση, με στόχο την προώθηση της ιδιωτικής κερδοσκοπίας. Τέταρτον, στην ασυδοσία των τραπεζών, οι οποίες, με την αμέριστη υποστήριξη της κυβέρνησης, λεηλατούν τα πενιχρά εισοδήματα των εργαζομένων με τα υψηλά επιτόκια και την υπερχρέωση των νοικοκυριών».
Κι όμως είναι απολύτως επιτυχημένη η πολιτική της κυβέρνησης. Επιτυχημένη για τα συμφέροντα τα οποία εκφράζει, του μεγάλου κεφαλαίου. Λογικές αποτυχημένης διαχείρισης, εισάγουν από το παράθυρο συμπεράσματα περί της δυνατότητας ύπαρξης μιας επιτυχούς υπέρ του λαού διαχείρισης. Μόνο που τέτοια δεν μπορεί να υπάρξει. Ο λαός, αν θέλει να δει άσπρη μέρα, πρέπει να κάνει πολύ περισσότερα από το να παλέψει για λιγότερο ασύδοτες τράπεζες, για έλεγχο του ποσοστού κέρδους κι άλλες τέτοιες αυταπάτες.
Υποκριτές...
Πηχυαίοι τίτλοι, επεξεργασμένοι έτσι ώστε να ερεθίσουν τον... πατριωτισμό των αναγνωστών τους, τίτλοι όπως «Οι Γερμανοί ξανάρχονται» και άλλα βαρύγδουπα, συνοδεύουν το τελευταίο διάστημα αναφορές σχετικές με το πέρασμα πακέτου μετοχών του ΟΤΕ, όπως και του μάνατζμεντ στα χέρια της γερμανικής «Ντόιτσε Τέλεκομ». Από τη δημόσια συζήτηση σκόπιμα απουσιάζει κάθε αναφορά σε μια σημαντική παράμετρο του ζητήματος, ο ΟΤΕ δεν ήταν λαϊκή περιουσία, καπιταλιστική επιχείρηση ήταν, ήδη ιδιωτικοποιημένη και ως τέτοια λειτουργούσε.
Διαβάσαμε χτες στην «Αυριανή» άρθρο του Δ. Στρατούλη, στελέχους του ΣΥΝ, με τον τίτλο που προαναφέρουμε, όπου ισχυρίζεται: «Πρώτο βήμα για την επανεθνικοποίηση του ΟΤΕ θα μπορούσε να είναι η κατάργηση της παραγράφου 26 του νόμου 2843/2000 του ΠΑΣΟΚ, με την οποία δόθηκε η δυνατότητα εκχώρησης του 51% σε ιδιώτες». Διαβάσαμε στην «Αυγή» δήλωση του Αλ. Αλαβάνου: «Στόχος μας είναι να έχει η χώρα μας στη διάθεσή της έναν οργανισμό που θα ελέγχεται από το δημόσιο, δηλαδή 50+1 μετοχή στα χέρια του δημοσίου». Διαβάσαμε ακόμα στον Τύπο υποσχέσεις του ΠΑΣΟΚ πως όταν επανέλθει στην εξουσία θα κάνει ό,τι μπορεί για να διατηρηθεί ο δημόσιος έλεγχος του ΟΤΕ.
Το «δούλεμα» πάει σύννεφο. Από δυνάμεις που όχι μόνο ψήφισαν υπέρ της ιδιωτικοποίησης των πάντων, ψηφίζοντας το Μάαστριχτ και στηρίζοντας ως σήμερα την ΕΕ, που άνοιγε το δρόμο για την «απελευθέρωση» των τηλεπικοινωνιών και την ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων, δηλαδή που άνοιγε το δρόμο της ιδιωτικοποίησης και υπηρετούσε αντικειμενικές ανάγκες του κεφαλαίου συμβάλλοντας στις εξαγορές επιχειρήσεων και στη συγκεντροποίηση κεφαλαίου και σε διεθνικό επίπεδο, αλλά και που με τη μετέπειτα πολιτική τους τίμησαν δεόντως την υπογραφή τους ιδιωτικοποιώντας τα πάντα. Που αποκρύπτουν από το λαό ότι σε μια καπιταλιστική επιχείρηση, γιατί τέτοια ήταν και είναι ο ΟΤΕ, με εξαγωγές κεφαλαίων στα Βαλκάνια, με εργασιακές σχέσεις επισφαλείς κλπ., μικρή σημασία για το λαϊκό συμφέρον έχει αν ο καπιταλιστής που τον ελέγχει είναι Γερμανός ή Ελληνας. Που αποκρύπτουν ότι οι ιδιωτικοποιήσεις είναι αντικειμενική διαδικασία στον καπιταλισμό, καθώς το κεφάλαιο θέλει να βάλει «χέρι» σε τομείς όπου μέχρι πριν λίγα χρόνια δεν μπορούσε να επενδύσει και γι' αυτό ανέθετε την ανάπτυξή τους, τον έλεγχο και τη διαχείρισή τους στο (καπιταλιστικό) κράτος.
Το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ υποκρίνονται. Δεν υπάρχει καλή και κακή ιδιωτικοποίηση, καλό και κακό μονοπώλιο. Το κεφάλαιο, ελληνικό, γερμανικό, αραβικό ή ό,τι άλλο, κάνει χρυσές δουλειές στην Ελλάδα εδώ και χρόνια. Μήπως δεν είναι στα χέρια Γερμανών το αεροδρόμιο;
Φυσικά και το ΚΚΕ αντιτάσσεται στις ιδιωτικοποιήσεις, πολύ περισσότερο όταν αφορούν σε στρατηγικής σημασίας τομείς, όπως η ενέργεια, οι τηλεπικοινωνίες κ.ά. Τις αντιπαλεύει μαζί όμως και την πηγή από την οποία πηγάζουν. Σε αντίθεση όμως με τα υπόλοιπα κόμματα, δεν καλεί το λαό να διαλέξει... καπιταλιστή. Τον καλεί να παλέψει για να γίνουν και οι τηλεπικοινωνίες λαϊκή περιουσία. Οι υλικές συνθήκες έχουν ωριμάσει για κάτι τέτοιο και μένει να «ανταμώσουν» με την ωρίμανση του λαϊκού παράγοντα, τη συνειδητοποίηση ότι το συμφέρον του βρίσκεται στη λαϊκή εξουσία με λαϊκή οικονομία και την πάλη του για να την επιβάλει.
Βάσω ΝΙΕΡΡΗ
«Περιβαλλοντικές ευαισθησίες»του κεφαλαίου
Παπαγεωργίου Βασίλης
ΤΙ ΛΕΣ ΒΡΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ; Ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Γ. Σουφλιάς και ο επίτροπος Στ. Δήμας διαφωνούν για τη... φύση της πυρηνικής ενέργειας;
Ο ένας λέει πως είναι φιλική για το περιβάλλον και ο άλλος ότι είναι εχθρική;
Τέτοια περιβαλλοντική ευαισθησία σε αυτή την κυβέρνηση ώστε να ...τρώγονται μεταξύ τους; Πραγματικά μας εντυπωσίασαν.
Μόνο που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε πώς γίνεται και οι δύο να βρίσκονται σε οργανισμούς που μόνο φιλική προς το περιβάλλον πολιτική δεν ακολουθούν.
Το ΥΠΕΧΩΔΕ παραδίδει με όποιο τρόπο μπορεί τα δάση και το πράσινο στους κατασκευαστές και τους εργολάβους
Οσο για την ΕΕ του Στ. Δήμα εκεί πια έχουμε... όργια υπέρ των μεγάλων επιχειρήσεων με τις «ανταλλαγές» ρύπων και όλα τα σχετικά.
Ας αρκεστούμε - από ευγένεια - να πούμε ότι απλά μας δουλεύουν και οι δύο με τις «περιβαλλοντικές ευαισθησίες» τους.
Για να μην πάει αλλού το μυαλό μας. Μια και όπως ξέρουμε, γύρω από τα θέματα της ενέργειας παίζονται πολλά, μα πάρα πολλά συμφέροντα.
ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΝΝΟΟΥΝ όταν λένε ότι συζήτησαν τη «μετεξέλιξη των Ενόπλων Δυνάμεων» στη χτεσινή κυβερνητική επιτροπή;
Συνήθως με αυτή τη λέξη εννοούμε πως κάτι θα μετατραπεί σε κάτι άλλο. Ομως πολύ ανησυχητικό ακούγεται όταν αυτό το «κάτι» είναι ο ελληνικός στρατός...
Βλέπετε, οι κυβερνώντες μάς έχουν αποδείξει εμπράκτως πώς εννοούν τη «μετεξέλιξη».
Και κάθε «μετεξέλιξη» την πληρώνουν οι πληβείοι...
Οι Ενοπλες Δυνάμεις (για την ώρα τουλάχιστον) δεν έχει ακουστεί ότι θα μπουν στο Χρηματιστήριο...
Ομως έγιναν απολύτως ένα παρακλάδι του ΝΑΤΟ. Ο,τι δηλαδή σιγά σιγά κάνουν επί τόσα χρόνια οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Γρηγοριάδης Κώστας
«Ναργκίς» όπως «Κατρίνα»
Γρηγοριάδης Κώστας
Αυτό κι αν είναι θράσος: Η σύζυγος του Αμερικανού Προέδρου Τζορτζ Μπους, Λόρα, κατηγόρησε τη χούντα της Μιανμάρ πως απέτυχε στην κύρια αποστολή της να ειδοποιήσει τον πληθυσμό για την επέλαση του κυκλώνα «Ναργκίς». Συγκεκριμένα, η Λόρα Μπους είπε: «Είναι λυπηρό που πολλοί κάτοικοι δεν πληροφορήθηκαν για την επαπειλούμενη καταστροφή παρά μόνον από ξένες πηγές, όπως το "Radio Free Asia" και το "Voice of America", που σήμαναν το συναγερμό. Ενώ είχαν γνώση για την απειλή, τα βιρμανικά μέσα ενημέρωσης δε σήμαναν έγκαιρα το συναγερμό για τους κατοίκους που βρίσκονταν στο δρόμο της καταιγίδας». Φυσικά και η χούντα της Βιρμανίας φέρει μεγάλη ευθύνη, αλλά στην παρέμβαση της κυρίας Μπους μας έρχεται στο νου το «Κοίτα ποιος μιλάει...», αφού δεν πέρασε τόσος πολύ καιρός που να μη θυμόμαστε έναν άλλο κυκλώνα, τον «Κατρίνα», σε μια πολύ πιο αναπτυγμένη οικονομικά χώρα απ' ό,τι η Βιρμανία, στις ΗΠΑ, που βρίσκονται στην κορυφή της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας. Στη χώρα όπου και εκείνη την εποχή Πρόεδρος ήταν ο σύζυγος της κυρίας Μπους. Στη χώρα όπου δεν εξασφαλίστηκαν ούτε τα πιο στοιχειώδη για να μη θρηνήσουν χιλιάδες ανθρώπινα θύματα. Οπου και μετά την τεράστια ανθρωπιστική καταστροφή τα θύματα έμεναν να λιμοκτονούν δίπλα στα γκρεμισμένα σπίτια τους και στα πτώματα των δικών τους ανθρώπων. Και μετά την τραγωδία ήρθαν οι κερδοσκόποι για να τους πάρουν ό,τι τους απέμεινε όσο - όσο και να τους διώξουν από την περιοχή τους. Μάλλον θα έπρεπε να βουβαθεί και να μην κάνει δηλώσεις η κυρία Λόρα Μπους. Ελα όμως που οι εκπρόσωποι του ιμπεριαλισμού δεν ανοίγουν το στόμα τους τυχαία και όπως τα όρνια περιμένουν δυνατότητα να επωφεληθούν και απ' αυτή την καταστροφή.
«Φιάσκο» ή άλλοθι;
Το ότι το Λονδίνο τα τελευταία χρόνια είναι η «πρωτεύουσα της κάμερας» είναι γνωστό, αφού έχουν δημοσιευτεί και στατιστικές για τις εκατοντάδες φορές που βρίσκεται εγκλωβισμένος ο οποιοσδήποτε κυκλοφορεί στους δρόμους της βρετανικής πρωτεύουσας. Περίπου 4,2 εκατομμύρια κάμερες καλύπτουν τη χώρα, δηλαδή περίπου μία για κάθε 14 Βρετανούς, σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα δεδομένα, που χρονολογούνται από το 2003. Ετσι ένα πρόσωπο μπορεί να φωτογραφίζεται εν αγνοία του από κάμερες ως και 300 φορές την ημέρα. Υπολογίζεται πως από το 1994 ως το 2004, δημόσια κεφάλαια ύψους περίπου 500 εκατομμυρίων στερλινών (630 εκατομμύρια ευρώ) δαπανήθηκαν για το σκοπό αυτό. Επίσης, έχει επανειλημμένως χρησιμοποιηθεί σαν παράδειγμα και για τη χώρα μας για την αντιμετώπιση τάχα της εγκληματικότητας. Για να δούμε όμως τι λέει ο καθ' ύλην αρμόδιος Βρετανός γι' αυτήν την υπόθεση. Σε συνέντευξη Τύπου που έδωσε χτες στο Λονδίνο ο Μάικ Νέβιλ, υπεύθυνος του Γραφείου οπτικών εικόνων, ταυτοποιήσεων και εντοπίσεων (VIIDO) της Σκότλαντ Γιαρντ υποστήριξε: «Δισεκατομμύρια στερλίνες δαπανήθηκαν για το υλικό, αλλά δε σκεφτήκαμε τον τρόπο με τον οποίο η αστυνομία θα χρησιμοποιεί τις εικόνες και πώς θα παρουσιάζονται ενώπιον ενός δικαστηρίου. Είναι ένα πραγματικό φιάσκο». Επίσης, είπε πως «οι αστυνομικοί δε θέλουν να χρησιμοποιούν αυτές τις εικόνες επειδή απαιτούν πολλή δουλειά» και πως «οι κάμερες δεν έχουν ούτε προληπτικό ρόλο». Ηταν λοιπόν «φιάσκο» η σπατάλη τόσων χρημάτων όπως ισχυρίζεται ο Βρετανός αστυνομικός; Αν πραγματικά κρίνει την επιχείρηση από την πλευρά της εγκληματικότητας φυσικά και ήταν. Προφανώς όμως αν είναι «αθώος» δεν έχει καταλάβει πως από την αρχή τέτοιες επενδύσεις την εγκληματικότητα και μηχανισμούς σαν τους δικούς του μόνο για άλλοθι τους θέλουν οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου. Η ουσία είναι η παρακολούθηση του λαού για να τον ελέγχουν και με αυτό τον τρόπο. Ολα τ' άλλα που ακούγονται και στη χώρα μας, τα είπε πολύ πιο όμορφα αιώνες πριν η Χαλιμά...
Συνδικαλισμός για όλες τις χρήσεις
Οι κάτοικοι και το μαζικό κίνημα του Θριάσιου Πεδίου βρίσκονται το τελευταίο διάστημα αντιμέτωποι με τη νέα επίθεση του μεγάλου κεφαλαίου στην περιοχή, αντιδρώντας στα σχέδια για παραπέρα επέκταση - γιγάντωση των δραστηριοτήτων του. Ακριβώς αυτή την κρίσιμη στιγμή που το κίνημα φουντώνει, έρχεται ο εργοδοτικός κυβερνητικός συνδικαλισμός να παρέμβει σε βάρος των πραγματικών συμφερόντων του λαού και των εργαζομένων.
Ο λόγος για το Σωματείο Εργαζομένων στα «Ελληνικά Πετρέλαια» και για τη σχεδιαζόμενη επέκταση των εγκαταστάσεων της ΠΕΤΡΟΛΑ. Η πλειοψηφία του Σωματείου (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ) έσπευσε -μετά από συνάντηση και παραίνεση της διοίκησης των ΕΛΠΕ - να βγάλει τρισέλιδη ανακοίνωση για να υποστηρίξει όλους τους ισχυρισμούς της εργοδοσίας, με τους οποίους επιχειρεί να νομιμοποιήσει τη νέα επένδυση. Χρησιμοποιώντας τα ίδια επιχειρήματα με αυτά της επιχείρησης - μόνο φραστικές παραλλαγές υπάρχουν - η πλειοψηφία υποστηρίζει ότι η επένδυση θα μειώσει τη ρύπανση και είναι απαραίτητη.
Προκλητικά μάλιστα εγκαλεί την τοπική κοινωνία και τους φορείς γιατί εναντιώθηκαν αντί να «συμμετέχουν» στο σχεδιασμό της επέκτασης. Βέβαια, αυτό που δε λένε επιχείρηση και Σωματείο είναι ότι - εκτός όλων των άλλων - η επέκταση θα φέρει τα διυλιστήρια σε απόσταση αναπνοής από την αποθήκη πυρομαχικών της ΠΥΡΚΑΛ, βάζοντας φιτίλι στη βόμβα που ήδη υπάρχει στην περιοχή έτοιμη να τινάξει όλο το Θριάσιο στον αέρα! Για τους πρασινογάλαζους συνδικαλιστές προέχει όμως ο «εκσυγχρονισμός» των ιδιωτικοποιημένων πλέον ΕΛΠΕ, ώστε να εξασφαλιστεί η αύξηση των κερδών. Οταν η εργοδοσία έχει τέτοια σωματεία, τι άλλο να ζητήσει...
Βιβλία του σχολείου της αγοράς...
Το ζήτημα του περιεχομένου του σχολείου έρχεται και πάλι στο προσκήνιο με αφορμή τη δημοσιοποίηση έρευνας που δείχνει ότι οι εκπαιδευτικοί εμφανίζονται προβληματισμένοι για τα νέα βιβλία. Υπενθυμίζεται ότι τα νέα βιβλία που έχουν εισαχθεί στα σχολεία, συνοδεύτηκαν από μία ευρεία προσπάθεια προπαγάνδισής τους τάχα σαν κίνηση αναβάθμισης του σχολείου, εκσυγχρονισμού του, εισαγωγής καινοτομιών και μια σειρά άλλων θετικών στο αυτί χαρακτηρισμών, ειδικά σε μία στιγμή που τα περισσότερα σχολικά εγχειρίδια μετρούσαν αρκετές δεκαετίες στην εκπαίδευση. Οπως φάνηκε αυτές τις μέρες, παρά την προσπάθεια να πειστούν πρώτα από όλα οι εκπαιδευτικοί να υπηρετήσουν το εγχείρημα, σήμερα κυριαρχεί ο προβληματισμός.
Τα σχολικά βιβλία αντικατοπτρίζουν τους στόχους της εκπαίδευσης και αποτελούν εργαλεία μόρφωσης. Σήμερα, γίνονται εργαλείο προώθησης της αμορφωσιάς που θέλει το μεγάλο κεφάλαιο για την πλειοψηφία των παιδιών του λαού: Ιδεολογική μονομέρεια με προσπάθεια καλλιέργειας αντιλήψεων και συμπεριφορών στα μέτρα του συστήματος, αντιεπιστημονικότητα και χτύπημα του επιστημονικού τρόπου σκέψης, καλλιέργεια χρηστικών δεξιοτήτων αντί για στέρεη γνώση και κατανόηση των νόμων της φύσης και της κοινωνίας... είναι μερικά από τα βασικά χαρακτηριστικά που συναντά κανείς στα νέα βιβλία.
Βιβλία που συνάδουν απόλυτα με τη στόχευση του μεγάλου κεφαλαίου για σχολείο - φυτώριο «απασχολήσιμων», ανθρώπων κομμένων και ραμμένων στα μέτρα του. Τα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει αυτός ο εργαζόμενος καλλιεργούνται μέσα από το σχολείο το οποίο πάντα αναπαρήγαγε την κυρίαρχη ιδεολογία, σήμερα όμως περισσότερο από ποτέ προσανατολίζεται στενά στην εξυπηρέτηση των αναγκών του μεγάλου κεφαλαίου. Ετσι, αναλαμβάνει να φορτώσει τους νέους με το χρήσιμο για την παραγωγή μίνιμουμ δεξιοτήτων που θα επιτρέπει στον αυριανό εργαζόμενο να προσαρμόζεται ευέλικτα, να παρεμβαίνει από νωρίς στις συνειδήσεις της νεολαίας και να τις μπολιάζει με τις κάλπικες αξίες του καπιταλιστικού συστήματος, προκειμένου να «προληφθούν» ενοχλητικές για την παντοκρατορία των πολυεθνικών αμφισβητήσεις και διεκδικήσεις. Παράλληλα, προωθείται η κατηγοριοποίηση εντός του σχολείου και μεταξύ των σχολείων, οξύνονται οι ταξικοί φραγμοί. Στο πλαίσιο αυτό αλλάζει και ο ρόλος του εκπαιδευτικού, ο οποίος, μέσα από ένα πλέγμα μέτρων, καλείται να εφαρμόσει απαρέγκλιτα αυτή την αντιεκπαιδευτική πολιτική που απομακρύνει τον ίδιο από τον παιδαγωγικό του ρόλο.
Το σχολικό βιβλίο ταυτίζεται ουσιαστικά με το περιεχόμενο του σχολείου που οικοδομείται, «του σχολείου της αγοράς». Απέναντι σε αυτό, εργαζόμενοι, εκπαιδευτικοί, γονείς, μαθητές, όλοι οι εργαζόμενοι καλούνται να αντιπαραθέσουν το σχολείο των αναγκών τους. Ενα σχολείο που θα διαμορφώνει ολοκληρωμένες προσωπικότητες και όχι φοβισμένους μισο-αμόρφωτους υπηρέτες του συστήματος, δωρεάν και ενιαίο για όλα τα παιδιά, με βιβλία σύγχρονα, κατανοητά, μέσα από τα οποία οι μαθητές θα μάθουν να αγαπούν την πραγματική γνώση, που θα ενσωματώνουν τα επιτεύγματα της επιστήμης. Η σιωπή για την επίθεση στις συνειδήσεις της νεολαίας αποτελεί συνενοχή και η αντίσταση σε όσους υποθηκεύουν το μέλλον τους καθήκον.
Feeds
