Ταυτόχρονα με τον εφιάλτη που ζουν εδώ και 16 μήνες οι κάτοικοι της Σαντορίνης, οι οποίοι βλέπουν το ναυαγισμένο κρουαζιερόπλοιο «SEA DIAMOND» της εταιρείας ΛΟΥΗΣ, αυτήν την ωρολογιακή βόμβα, να ρυπαίνει τη θάλασσά τους, καλούνται να αντιμετωπίσουν και τον απροκάλυπτο εμπαιγμό της κυβέρνησης της ΝΔ. Χτες, ο υφυπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας Π. Καμμένος, στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου στους ναυτιλιακούς συντάκτες, αφού είπε ότι ήδη έχουν κατατεθεί μελέτες από 8 εταιρείες για την απάντληση των πετρελαιοειδών από τις δεξαμενές του πλοίου και την ανέλκυσή του, κατέληξε: «Οι υπηρεσίες μας είναι έτοιμες να ξεκινήσουμε άμεσα απάντληση και ανέλκυση του σκάφους (αλλά) οι φορείς του νησιού δε θέλουν, επειδή είναι τουριστική περίοδος»!

Τον υπουργό διέψευσαν πανηγυρικά οι ίδιοι οι κάτοικοι του νησιού, οι οποίοι την περασμένη Κυριακή, δηλαδή τρεις μέρες πριν από την προκλητική δήλωση του Καμμένου, συμμετείχαν μαζικά σε αγωνιστική κινητοποίηση, που διοργάνωσε η Συντονιστική Επιτροπή Φορέων της Σαντορίνης, στο γήπεδο του Πανθηραϊκού. Οι κάτοικοι, μέσα σε κλίμα αγανάκτησης για την ωρολογιακή βόμβα που έχει τοποθετήσει στο βυθό της θάλασσας της Καλντέρας η ασύδοτη δράση των εφοπλιστών, ξεδίπλωσαν μέσα στο χώρο του γηπέδου γιγαντοπανό με τη φράση: «Το ναυάγιο του SEA DIAMOND θα ανελκυστεί γιατί το θέλουμε εμείς». Το γιγαντοπανό αναμένεται αυτήν την Κυριακή να το αναρτήσουν πάνω από το χώρο του ναυαγίου. Για να επιβεβαιώσουν ότι η κυβέρνηση δεν προσπαθεί να καλύψει μόνο τους εφοπλιστές, αλλά με ψέματα και συκοφαντίες επιχειρεί να συγκαλύψει απέναντι στους κατοίκους της Σαντορίνης αυτήν τη στρατηγική της επιλογή.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Σε σχετική ανακοίνωση εκθέτει τα επιχειρήματά της, που έχουν να κάνουν με την αύξηση των εξόδων της λόγω της αύξησης των τιμών του πετρελαίου και λόγω της χρέωσης εκπομπών ρύπων. Δεν παραλείπει να επαναλάβει ότι σε σχέση με την αγοραστική τους δύναμη, «οι Ελληνες πληρώνουν τις χαμηλότερες τιμές ηλεκτρικού ρεύματος».

Πολλά μπορεί να πει κανείς για τα επιχειρήματα της ΔΕΗ, όπως, για παράδειγμα, ότι ο παράγοντας λιγνίτης - εγχώριο και φθηνό καύσιμο - είναι καθοριστικός για το χαμηλότερο κόστος παραγωγής σε σχέση με άλλες χώρες. Μπορεί κανείς να πει, ξεφεύγοντας και από τα στενά όρια της επιχειρηματικής λογικής της ΔΕΗ, ότι αναφορικά με την αγοραστική δύναμη, δηλαδή το εργατικό, λαϊκό εισόδημα στην Ελλάδα, έχουμε φτάσει στο σημείο να πληρώνουμε ακριβότερα από τους Δυτικοευρωπαίους πολλά βασικά προϊόντα, άρα το ελληνικό νοικοκυριό επιβαρύνεται συνολικά ποικιλοτρόπως και δυσανάλογα με τα έσοδά του, συγκριτικά με άλλες χώρες.

...Το κυριότερο συμπέρασμα όμως, σε σχέση με τα όσα υποστηρίζει η ΔΕΗ, είναι ότι υπερασπίζεται ανατιμήσεις που επιβάλλονται από την απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας και από τη θέση της ως μετοχοποιημένη επιχείρηση που λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.

Αυτό που λέει στην πραγματικότητα η ΔΕΗ, είναι ότι πρέπει να αποκομίσει κέρδη για τους μετόχους της, και μάλιστα κέρδη ανάλογα με άλλες μεγάλες ενεργειακές εταιρείες, αλλά και με ένα «εύλογο» μέγεθος σε σχέση με την αξία της επιχείρησης. Ετσι τα μετράνε οι επιχειρηματίες τα εγχειρήματά τους. Αν πεις σε έναν τραπεζίτη ότι είναι μεγάλο κέρδος τα δεκάδες εκατομμύρια ευρώ που αποκομίζει, θα σου πει ότι είναι και μεγάλος ο κύκλος εργασιών του, άρα ...δικαιολογείται.

Επομένως, η διοίκηση της ΔΕΗ δεν προσεγγίζει με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης το ζήτημα των ανατιμήσεων, αλλά με όρους αγοράς. Και στην αγορά δε χωρά το δίκιο του επιχειρηματία και το δίκιο του εργαζόμενου, γιατί κάθε λεπτό κέρδους του επιχειρηματία βγαίνει από τον ιδρώτα του εργαζόμενου. Γι' αυτό και η άποψη του εργαζόμενου ότι οι αυξήσεις είναι μεγάλες για την τσέπη του είναι η μόνη σωστή και η πραγματικά δίκαια...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Σίγουρα - επίσης - το ξενοδοχείο αυτό δε θα είναι πολλών αστέρων και, βέβαια, δε θα το έχει πληρώσει καμία πολυεθνική.

Οπως και να 'χει, πάντως, η ιστορία αυτή ξενοδοχειακής τρέλας είναι τουλάχιστον αστεία.

Γιατί πρέπει να ασχοληθούμε με το ποιος έμεινε στο ίδιο ξενοδοχείο με στελέχη εταιρειών όταν ξέρουμε ποιοι μένουν κάτω από την ίδια (πολιτική) στέγη με τους εκπροσώπους των εταιρειών και τις εταιρείες εδώ και πολλά χρόνια;

Κι αυτοί είναι οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που ανεξαρτήτως του πού κοιμούνται, ξυπνάνε με μία και μόνη έννοια: Πώς θα εξυπηρετήσουν καλύτερα αυτά τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

ΧΑΛΙΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ στην Ελλάδα μετά από 20 χρόνια, υποστηρίζει το 91% των Ελλήνων, σύμφωνα με έρευνα του Ευρωβαρόμετρου.

Θα δουλεύουμε περισσότερο πιστεύουν και θα έχουμε χαμηλότερο επίπεδο ζωής. Λογικότατο με αυτά που βλέπουν να γίνονται.

Μόνο που στο χέρι τους είναι να μη γίνουν έτσι τα πράγματα κι αυτό θα ήταν καλό να το καταλάβουν.

Οσο κάθεται κανείς και εκτονώνει την οργή και τη δυσαρέσκειά του σε ...ερωτήσεις γκάλοπ, δύσκολα μπορεί να περιμένει ένα καλύτερο μέλλον. Ακόμη κι αν το αξίζει.

Γρηγοριάδης Κώστας

Αυτό που ξέχασε να μας πει είναι πως πρόκειται για τις χώρες που είναι πιστές στις κατευθύνσεις του για «διαρθρωτικές αλλαγές» που «οδηγούν στην ανάπτυξη».

Εντάξει, όμως, τη λύση την έχουν ...στο τσεπάκι. Περισσότερη μερική απασχόληση και πιο πολλές ευέλικτες σχέσεις εργασίας.

Γιατί μοιρασμένη, βλέπετε, η ανεργία ...διαιρείται στους δείκτες.

Ακόμα όμως και αυτή η ρύθμιση, την οποία η κυβέρνηση προσπαθεί να παρουσιάσει σαν μέτρο προστασίας της μητρότητας, κάθε άλλο παρά λύνει τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες εργαζόμενες στους τόπους δουλειάς. Γιατί το εξάμηνο της επιπλέον άδειας - το οποίο επί της ουσίας η κυβέρνηση χαρίζει στον ιδιώτη, αφού η μητέρα εργαζόμενη θα πληρώνεται από χρήματα που η ίδια και οι άλλοι εργαζόμενοι έχουν συνεισφέρει στον ΟΑΕΔ - έρχεται να θολώσει τα νερά για την επέκταση του εργάσιμου βίου. Κι αυτό επειδή τα όρια ηλικίας για τις γυναίκες εργαζόμενες μετά το 1993 έχουν ήδη πάει στα 65 χρόνια, ενώ οσονούπω έρχεται η εξίσωση και για τις παλιότερες εργαζόμενες στο Δημόσιο, με τη συμβολή της ΕΕ και του Ευρωδικαστηρίου.

Οσο για την προστασία της μητρότητας, το εξάμηνο της άδειας σε καμιά περίπτωση δεν είναι ικανό να επισκιάσει την άθλια επίθεση που δέχεται το δικαίωμα της γυναίκας να γεννάει και να μεγαλώνει απρόσκοπτα τα παιδιά της, αφού, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, η γέννηση ενός παιδιού ταυτίζεται με την απόλυση, την παραμονή στην ανεργία. Ολα τα άλλα είναι φούμαρα για λαϊκή κατανάλωση, μπροστά σε έναν ακόμα γύρο επίθεσης στα δικαιώματα των εργαζόμενων γυναικών, που βρίσκεται προ των πυλών.

Πόσο θράσος, όμως, απαιτείται να έχεις, για να εγκαλείς εκατομμύρια εργάτες σε όλο τον κόσμο, γιατί τόλμησαν να κάνουν την επανάστασή τους και, ακόμα καλύτερα, πάλεψαν να την κρατήσουν όρθια;

Πόσο θράσος απαιτείται να έχεις, για να αξιώνεις να δικαιωθούν εκ των υστέρων οι αντεπαναστάτες;

Πόσο θράσος χρειάζεται σ' έναν αστό - στη χώρα όπου στέκει όρθια ακόμα η Γιάρος και ανεξίτηλα τα σημάδια στο Μακρονήσι, στη χώρα στα νεκροταφεία της οποίας είναι θαμμένοι εκτελεσμένοι πολιτικοί κρατούμενοι και τα βουνά σπαρμένα από επαναστάτες που τόλμησαν να αμφισβητήσουν την αστική εξουσία - πόσο «από αλλού» πρέπει να 'ναι ένας αστός, για να τολμά να μιλά για «γκουλάγκ»; Μήπως του χρειάζεται αυτό το θράσος για να συγκαλύπτει ή και να υπερασπίζεται τα εγκλήματα του συστήματος που υπηρετεί, κατά των λαών, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, τις δολοφονίες αμάχων από τους ιμπεριαλιστές στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ και αλλού;

Ας μη συνεχίσουμε τις ερωτήσεις. Είναι εντελώς υποθετικές, όταν αφορούν τον Πρετεντέρη. Τις έχει απαντήσει ξανά και ξανά, υπηρετώντας με συνέπεια την αστική τάξη. Είναι καθημερινή η γαργάρα που κάνει για όσα δεινά τραβά σήμερα, κάθε μέρα, η εργατική τάξη αυτής της χώρας. Και ας του περισσεύει το μελάνι κάθε μέρα, στην αγωνία του να βρει επιχειρήματα που να πείθουν πως αξίζει να ζεις στην αστική δημοκρατία θαμμένος ζωντανός.

Είναι κάποιες φορές, όπως χτες, που ο εργολάβος αντικομμουνιστής του «συγκροτήματος» παίρνει τέτοια φόρα, που ίσως βγαίνει εκτός ορίων ακόμα κι αυτής της αστικής προπαγάνδας. Δε γνωρίζουμε (αν και μπορούμε να φανταστούμε) τι ακριβώς είναι αυτό που τον γέμισε ξανά με τόση αγωνία για να ξερνά έτσι. Σίγουρο είναι πως πράγματι, ως γνήσιος εκφραστής της αστικής τάξης, έχει πολλούς λόγους να νιώθει τρόμο.

Για όσους επιμένουν να υπερασπίζουν το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε. Για όσους, περήφανοι, υπεράσπισαν και υπερασπίζουν τους εργάτες στη λυσσαλέα αντιπαράθεση με τους αστούς. Για όσους, περήφανοι, δέχτηκαν και απλόχερα πρόσφεραν τη διεθνιστική αλληλεγγύη ως ζήτημα αρχής της δράσης των κομμουνιστών, στη λυσσαλέα επίθεση που δέχονται από τους καπιταλιστές και τα τσιράκια τους σαν τον δεδηλωμένο αντικομμουνιστή αρθρογράφο. Αλληλεγγύη, συστατικό στοιχείο της οποίας ήταν και είναι η υπεράσπιση της σοσιαλιστικής εξουσίας. Για όσους και σήμερα, παρά την πρόσκαιρη επικράτηση της αντεπανάστασης, επιμένουν να δείχνουν πως ο καπιταλισμός δεν μπορεί να αποφύγει την ανατροπή, η εργατική εξουσία θα επιβληθεί ως ιστορική ανάγκη. Και, ακόμα περισσότερο, για όσους όχι μόνο διακηρύσσουν το δίκιο αυτών που παράγουν όλο τον πλούτο, αλλά και παλεύουν για να επιβληθεί αυτό το δίκιο.

Εχει λόγους να ανησυχεί η αστική τάξη, ειδικά σήμερα, που - για δισεκατομμύρια ανθρώπους στον πλανήτη - ένας μετά τον άλλον οι μύθοι της αστικής δημοκρατίας καταρρέουν...