ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Συνεισφορά στη μακροημέρευση του καπιταλισμού

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Βρισκόμαστε σε μία στιγμή που στην κοινωνία βράζουν τα πράγματα, υπάρχει αίσθηση αδικίας, απελπισίας, απογοήτευσης. Αν θέλουμε ομαλές δημοκρατικές εξελίξεις και όχι αναμπουμπούλα, ας αποφύγουμε ακρότητες, όπως πολίτες να δέρνονται μεταξύ τους. Ο πιο ομαλός δρόμος είναι ένας οδικός χάρτης που θα μας οδηγήσει σε εκλογές το συντομότερο δυνατόν». Αυτά, μεταξύ πολλών άλλων, δήλωσε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλης στο «Ράδιο 9». Πρόσθεσε στα παραπάνω και το αίτημα για απλή αναλογική, ώστε να προκύψουν και κυβερνήσεις συνεργασίας.

Το «πολίτες να δέρνονται μεταξύ τους» συνιστά μιαν έμμεση αναφορά στη δολοφονική επίθεση που δέχτηκε το ΠΑΜΕ, στη διάρκεια της πανελλαδικής απεργίας, από προβοκάτορες τραμπούκους σε διατεταγμένη υπηρεσία εκφοβισμού του λαού και αποτροπής στη συμμετοχή του στο εργατικό - λαϊκό κίνημα και τους αγώνες του. Αλλωστε, την επομένη ο Δ. Παπαδημούλης είχε σπεύσει από τους πρώτους να εξισώσει επιτιθέμενους και αμυνόμενους, δίνοντας άλλοθι στους προβοκάτορες.

Κατά τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ο λαός μπορεί να βρει το δίκιο του όχι μέσα από τις γραμμές του κινήματος και της πάλης, που, κατά τον Δ. Παπαδημούλη συνιστούν «ακρότητες» και «αναμπουμπούλα», αλλά από το δρόμο των εκλογών. Ο,τι λένε και οι αστοί, δηλαδή, που απεχθάνονται την ταξική πάλη μετά βδελυγμίας, που φοβούνται τον οργανωμένο λαό στους δρόμους. Αυτό πασχίζει να αποτρέψει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Και καλύτερα εκλογές λένε οι του ΣΥΡΙΖΑ με απλή αναλογική, ώστε να προκύψει και μια κυβέρνηση συνεργασίας, κεντροαριστερής κατά προτίμηση μορφής. Πρόκειται για απροκάλυπτη προσπάθεια να εκτονώσουν τις λαϊκές διαθέσεις και να αποκρύψουν το μόνο δρόμο που μπορεί να εγγυηθεί στο λαό εξελίξεις προς όφελός του. Το δρόμο της οργάνωσης, της συμμετοχής στην ανειρήνευτη ταξική πάλη, που, διεκδικώντας όσα του κλέβουν τα μονοπώλια, στρέφει τα βέλη του στην ανατροπή της πολιτικής και της εξουσίας τους. Πρόκειται για συνειδητή προσπάθεια, η λαϊκή συνείδηση να μπουκώσει από κοινοβουλευτικές αυταπάτες, η οργή της να μη μετατραπεί σε ριζοσπαστικοποίηση, αλλά να εκτονωθεί κατά τρόπο ανώδυνο για το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Πρόκειται εν ολίγοις για ένα μέρος της συνεισφοράς και της προσφοράς του οπορτουνισμού στη μακροημέρευση αυτού του συστήματος.

Διαρκής η προσπάθεια της συκοφαντίας...

Η Αγ. Ψαρρά δεν είναι η πρώτη και σίγουρα δε θα είναι η τελευταία που απ' τις σελίδες της «Αυγής» μέμφεται το ΚΚΕ για «εργαλειακή» προσέγγιση της ιστορίας του. Αυτό προκύπτει σαφέστατα κι απ' το δικό της «πόνημα», ότι οι οπορτουνιστές θαρρούν πως βρήκαν ένα καλό «εργαλείο» στην αέναη και πάντα ατελέσφορη προσπάθειά τους να συκοφαντήσουν, να πλήξουν τελικά το ΚΚΕ. Και πάντως τους «πονάει» το ότι το ΚΚΕ καταπιάνεται με την ιστορία του. Οχι τυχαία η «πρεμιέρα» της στήλης της καταπιάνεται μ' αυτό το θέμα.

Σε μία ολόκληρη σελίδα απλώνονται οι θεωρίες της και τα αποκυήματα της φαντασίας της. Περί εσωτερικής διαπάλης στο ΚΚΕ που καθυστέρησε την έκδοση του δοκιμίου της ιστορίας του! Περί «ακραίας διχοτομικής πρόσληψης του κομματικού παρελθόντος» με «ανάδειξη ηρώων» και «ξεκαθάρισμα των προδοτών». Μάλιστα, αποφαίνεται η αρθρογράφος ότι «οι μηχανισμοί και οι σκοπιμότητες που υπαγόρευαν την είσοδο ενός ονόματος σε μία από τις δύο ομάδες, αποφάσιζαν για τη διαγραφή ενός άλλου»... Συμπληρώνει πως η πολιτική αποκατάσταση του Αρη Βελουχιώτη συνιστούσε μια «εκκρεμότητα με τον ανέκαθεν ενοχλητικό - καθότι λαοφιλή - Αρη, όσο για τον Βαβούδη, υποθέτω πως στην επικαιρότητα τον έφερε η ανάγκη να δοθεί ένα ακόμη ράπισμα στους ισχυρισμούς της Ελλης Παππά»...

... κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια

Διαμαρτύρεται ότι η δική της «αριστερά» ουδέποτε συζήτησε «την αρμοδιότητα της ηγεσίας του ΚΚΕ να αποφασίζει ποιος και πότε αξίζει να "διασωθεί"» (!) και την εγκαλεί για τις «εύγλωττες χλιαρές αντιδράσεις που προκάλεσε η πρόσφατη πρωτοβουλία του ΚΚΕ»! Και καταλήγει: «Το αίτημα για "κομματική αποκατάσταση" μελών και στελεχών του ΚΚΕ (...) συχνά συνεπάγεται πολιτική διαπραγμάτευση, επιλεκτική ανάγνωση των μνημονικών ιχνών, αποσιώπηση ή/και ακύρωση των πραγματικοτήτων που κατάφεραν να μετατρέψουν κομμουνιστές σε δολοφόνους. Ας το πω αλλιώς: καθαρά αγιολογική, η διαδικασία "αποκάθαρσης" του ονόματος ενός κομμουνιστή δεν υπαγορεύεται από το ενδιαφέρον για τους αδικημένους και τις ιστορίες τους. "Αποκαθιστώντας" τους συκοφαντημένους κομμουνιστές, οι ηγεσίες αποκαθιστούν κατά κύριο λόγο τον εαυτό τους. Του δίνουν συγχώρεση»....

Προφανώς το ΚΚΕ δε θα τους ζητήσει την άδεια για να μελετήσει τη δική του ιστορία, να αντλήσει απ' αυτή συμπεράσματα και διδάγματα. Κατανοούμε ότι τους «πονάει», γιατί οι οπορτουνιστές δεν κατάφεραν να φέρουν το κομμουνιστικό κίνημα στην Ελλάδα στα μέτρα των αστών. Γιατί από τη σκοπιά των αστών μιλά η συγκεκριμένη, η εφημερίδα «Αυγή» και ο πολιτικός τους χώρος και όχι από τη σκοπιά των συμφερόντων της εργατικής τάξης και της ταξικής πάλης. Την οποία ως μικροαστοί απεχθάνονται μετά βδελυγμίας, όπως απεχθάνονται μια κοινωνία χωρίς εκμεταλλευτές. Ο συγκεκριμένος χώρος, και αυτό έχει δείξει η ιστορία του ΚΚΕ και του κινήματος, πάντα δρούσε μέσα σ' αυτό ως «Δούρειος Ιππος» για την υπονόμευση του ταξικού αγώνα. Αυτή είναι μια βασική εκτίμηση της ιστορίας και επειδή αυτό τεκμηριώνεται και με τις αποκαταστάσεις, που ταυτόχρονα καταδικάζουν και την οπορτουνιστική στροφή στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα στη 10ετία του '50, γι' αυτό και η χυδαιολογία με τις αποκαταστάσεις. Αλλά, τι να πει κανείς με δήθεν φίλους του λαού που συμπλέουν με τους αστούς;

Εκλογές με το λαό στο δρόμο

Η αστική τάξη ανακάλυψε τη δημοκρατία. Ανακάλυψε, ότι «στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα» ακόμα κι όταν οι εκλογές δε δίνουν αυτοδύναμη κυβέρνηση. Αυτοί που έχουν γανώσει τα μυαλά του λαού για την ανάγκη αυτοδύναμων μονοκομματικών κυβερνήσεων, γιατί μόνο έτσι, έλεγαν, μπορεί να κυβερνηθεί μια χώρα, τώρα μιλούν για κυβερνήσεις εθνικής σωτηρίας. Η αστική τάξη με τους βασικούς πολιτικούς εκπροσώπους της, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, αλλά και με τα ιδεολογικά συμπληρώματά τους, κάτι ΛΑ.Ο.Σ., ΣΥΡΙΖΑ, Μπακογιάννη και Κουβέλη, εκφράζει ανοιχτά το φόβο των καπιταλιστών μπροστά στον κίνδυνο να πάρει επικίνδυνη τροπή για τα συμφέροντά τους η λαϊκή δράση ενάντια στην πολιτική του κεφαλαίου που εξαθλιώνει την εργατική, τη λαϊκή οικογένεια, να γίνει ποτάμι που θα σαρώσει όλη τη σαπίλα. Εφτασε ο Τσίπρας, χτες, να καλεί τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να παρέμβει για να προλάβει δυσάρεστες καταστάσεις. Τόσο πολύ φοβούνται το λαό.

Δεν πρόκειται για υποκρισία. Είναι αποτέλεσμα γνώσης. Τα ρυάκια της λαϊκής διεκδικητικής δράσης στα διάφορα μέτωπα πάλης οργανώνονται σε κατεβασιές οργής, ξεπερνούν τα αναχώματα και ξεχύνονται κάθε φορά πιο ορμητικά να βρουν την κοίτη του ποταμού που οδηγεί στην πλατιά ανεμπόδιστη θάλασσα της λαϊκής πολιτικής ανατρεπτικής πάλης. Η αστική τάξη σπεύδει να προλάβει αυτό το ενδεχόμενο. Σπεύδει να προλάβει τη στιγμή που οι από κάτω θα γράψουν στα παλιά τους τα παπούτσια κάθε παραμύθι εκπροσώπησης κομμένο στα μέτρα της αστικής τάξης και με λαογέννητες διαδικασίες εκπροσώπησης θα τραβήξουν μπροστά έχοντας καθαρό ότι η οικονομία είναι ταξική, τώρα υπέρ των αστών, και αυτό καθορίζει και την ανάγκη της λαϊκής εξουσίας.

Στο αστικό σύστημα κυρίαρχη αξία είναι η προστασία της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας. Για τη λαϊκή εξουσία αξία είναι το συμφέρον των εργαζομένων κι εχθρός της δημοκρατίας είναι ο σφετεριστής του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου. Η σούπα που θέλει αστούς και εργάτες ισότιμους μπροστά στην κάλπη είναι μια απάτη, καθώς η ψήφος καθορίζεται σε μύριες όσες καταστάσεις πολύ πριν από την κάλπη. Καθορίζεται μέσα στους χώρους δουλειάς, όπου τ' αφεντικό εκβιάζει τους εργάτες αν δεν ψηφιστούν οι εκλεκτοί του ώστε να πάρει την επιδότηση ή την κρατική δουλειά και άρα να 'χουν δουλειά οι εργάτες. Καθορίζεται στο σχολείο, όπου η κυρίαρχη αντίληψη μπολιάζει το παιδί του εργάτη με το βολταιρικό περί ελευθερίας που σταματά εκεί που αρχίζει το συμφέρον του απέναντι, δηλαδή του αφεντικού. Καθορίζεται καθημερινά μέσα από την κυριαρχία του αστικού Τύπου που βαφτίζει δημοκρατικό δικαίωμα τη διαδήλωση των καπιταλιστών γης στην Κρήτη όταν σπάνε την απεργία των ναυτεργατών και κατάχρηση δημοκρατίας το δικαίωμα του προλετάριου της γης να διαδηλώνει για το ψωμί του.

Για την εργατική τάξη οι εκλογές είναι ένα μέτωπο πάλης πλάι στα άλλα. Είναι μια στιγμή έκφρασης της θέλησής της που έχει σφυρηλατηθεί στους καθημερινούς αγώνες, ή της υποταγής της όπως έχει καλλιεργηθεί καθημερινά μέσα από τόνους αστικής προπαγάνδας. Ναι και στις εκλογές, λοιπόν. Με το λαό στο δρόμο, με την εργατική τάξη να διεκδικεί όλα όσα της κλέβουν, που θα τα κατακτήσει με κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής. Να αξιώνει κατάργηση του χρέους γιατί δεν είναι δικό της. Και να επιβάλλει το μόνο τρόπο - δρόμο για να διαγραφεί το χρέος, την αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία.

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

Εκβιάζουν τη συνενοχή του λαού...

Γρηγοριάδης Κώστας

Α, ΜΑΛΙΣΤΑ! Τώρα ήρθε η ώρα να ...πούμε τη γνώμη μας. Ξαφνικά, θέλουν τον ελληνικό λαό στο «προσκήνιο», να «αναλάβει ευθύνες» και όποιες άλλες ... μπαρούφες βρουν να μας πούνε.

Πώς, με ...ένα δημοψήφισμα, που προφανώς έχουν σχεδιάσει καιρό, αλλιώς δεν εξηγείται η «πρεμούρα» του υπουργού Δικαιοσύνης, Χ. Καστανίδη, να περάσει το σχετικό νομοσχέδιο στα γρήγορα.

Μιλάμε για τον ίδιο ελληνικό λαό που του «πέρασαν» περίπου 6 μνημόνια χωρίς να συνυπολογίσουν καθόλου τη γνώμη του. Που τον έβαλαν στην «στρούγκα» της ΕΕ, χωρίς ποτέ να τον ρωτήσουν.

Τους εργαζόμενους, που τους έβγαλαν όλες τις απεργίες τους παράνομες, που τους κατασυκοφαντούν ως «τρομοκράτες» ή «τεμπέληδες» και που τους περιμένουν τα ΜΑΤ και οι παρακρατικοί σε κάθε γωνία, τώρα τους θέλουν ... «πρωταγωνιστές στις πολιτικές εξελίξεις».

Αυτούς που κατηγόρησαν ως «συνένοχους» για το ελληνικό δημόσιο χρέος («μαζί τα φάγαμε», αν θυμάστε) τώρα τους θέλουν «συνένοχους» στις πλέον αντιλαϊκές πολιτικές που αποφάσισαν στις Βρυξέλλες.

Και είναι βέβαιο ότι από τώρα έχουν ετοιμάσει τους σχετικούς μηχανισμούς που θα είναι πολλοί και αδίστακτοι.

ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΑΣΤΙΚΟ του ...πράγματος τι να συζητάμε! Απαντες οι κυβερνώντες μιλάνε για ένα δημοψήφισμα που δε γνωρίζουν πότε ακριβώς θα γίνει και τι ακριβώς θα ρωτάει.

Αυτό - λένε - θα διαμορφωθεί στην πορεία και θα δούμε εν καιρώ το «πότε» και το «πώς».

Μεγαλύτερη απόδειξη για την πλήρη υποταγή των λεγόμενων «θεσμών» στις ανάγκες του ...ΠΑΣΟΚ μπορείτε να φανταστείτε; Κατά τα άλλα, όλα γίνονται στο όνομα της «δημοκρατίας» και του «κυρίαρχου λαού».

Παπαγεωργίου Βασίλης

Καμία εμπιστοσύνη

Γρηγοριάδης Κώστας

«Ποιοι έχουν λόγο να είναι δυσαρεστημένοι από τις αποφάσεις της 26ης Οκτωβρίου; Προφανώς οι μεγάλοι μέτοχοι και οι διοικήσεις τραπεζών που αναγκάζονται να γράψουν ζημίες πολύ μεγαλύτερες από αυτές που προέβλεπε η απόφαση του Ιουλίου. Αυτό αφορά και τις ελληνικές τράπεζες. Ομως, μεταξύ έθνους και τραπεζών, υπερισχύει το έθνος. Μεταξύ γενικού συμφέροντος και οποιουδήποτε ιδιωτικού συμφέροντος υπερισχύει το γενικό συμφέρον». Το απόσπασμα από το χτεσινό άρθρο του Ευ. Βενιζέλου στα «Νέα» επιβεβαιώνει για ακόμα μια φορά το απίστευτο θράσος των κυβερνώντων, που δεν σταματάνε μπροστά σε τίποτα προκειμένου να πληρώσει ο λαός για να σωθεί η πλουτοκρατία. Δίνοντας μαθήματα κάλπικης προπαγάνδας, θέλουν να πιστέψει ο λαός ότι τάχα ο «μεγάλος χαμένος» από το «κούρεμα» είναι οι τράπεζες και οι μέτοχοί τους, ενώ ο λαός είναι ο μεγάλος κερδισμένος γιατί «ελαφρύνεται» τάχα με το «κούρεμα». Πρόκειται βέβαια για θρασύτατη πρόκληση και βάναυση αντιστροφή της πραγματικότητας. Η διάσωση και ενίσχυση των τραπεζών, ως πυλώνα του καπιταλιστικού συστήματος, είναι το μόνο για το οποίο εγγυήθηκε από την πρώτη στιγμή η λυκοσυμμαχία της ΕΕ, παρέχοντας ομπρέλα στήριξης με πακέτα που ξεπερνούν τα 4 τρισ. ευρώ. Στη χώρα μας, όπως είπε ο υπουργός, «από το 2008 έως σήμερα το κράτος έχει αναλάβει το βάρος στήριξης, με τη μορφή κεφαλαιακής ενίσχυσης και εγγυήσεων, των ελληνικών τραπεζών, ύψους 128 δισ. και από αυτά έχουν ήδη ενεργοποιηθεί τα 93 δισ.». Ο ίδιος, μιλώντας στο υπουργικό συμβούλιο της περασμένης Πέμπτης, αποκάλυψε ότι το IIF, δηλαδή η διεθνής των τραπεζών, υιοθέτησε κατ' αρχάς την πρόταση της Ενωσης Ελληνικών Τραπεζών (ΕΕΤ), ώστε το «κούρεμα» να είναι όσο γίνεται πιο ανώδυνο για τις εγχώριες τράπεζες. Καμία εμπιστοσύνη, κάτω η κυβέρνηση και τα κόμματα της πλουτοκρατίας, λαϊκή συμμαχία, συμπόρευση με το ΚΚΕ για λαϊκή εξουσία και οικονομία.

Οργάνωση ανατροπής

Η ΝΔ θέλει εκλογές, γιατί «αποτελούν τη μόνη λύση, όχι μόνο για τα προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί αλλά και για τη σταθερότητα της χώρας», δηλαδή τη σταθερότητα, του αστικού πολιτικού συστήματος και τη διάσωση των συμφερόντων της πλουτοκρατίας. «Εάν δεν μπορούν να συμφωνήσουν (σ.σ. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ), για να υπάρξει μια άλλη πιο ευρύτερη κυβέρνηση, τότε να πάμε σε εκλογές για να έχει την ευθύνη του αύριο ο ελληνικός λαός», δηλώνει ο Γ. Καρατζαφέρης. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι άμεση προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία είναι η μόνη λύση για να αποκατασταθεί η «ομαλή λειτουργία του πολιτεύματος» και να αντιμετωπιστεί η «δυσαρμονία», που υπάρχει ανάμεσα στη λαϊκή βούληση και στις πολιτικές αποφάσεις. Ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς, αν και δεν επιθυμεί εκλογές, τις θεωρεί «αναγκαστικό γεγονός μπροστά στην κοινωνική ασφυξία και να εκτονωθεί η πίεση», όπως είπε. Η Ντ. Μπακογιάννη θέλει εκλογές αλλά όχι πριν περάσουν τέσσερις μήνες, ακριβώς για να εφαρμοστούν οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ... Κοινός παρονομαστής των τοποθετήσεων των παραπάνω κομμάτων είναι ότι θέλουν εκλογές, γιατί δε θέλουν το λαό αγωνιζόμενο να διεκδικεί όλα όσα του κλέβουν, προσδοκώντας να εκτονωθεί η λαϊκή οργή, ανώδυνα και εντός των τειχών του αστικού πολιτικού συστήματος και του καπιταλισμού. Εκλογές δηλαδή που θα «νομιμοποιήσουν» την κλιμάκωση του βάρβαρου πολέμου μέσω της κάλπης. Ομως, στις εκλογές, για να έχει όφελος ο λαός χρειάζεται να υποστούν μεγάλο «κούρεμα» και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ και τα άλλα κόμματα, που είναι πρόθυμα να συμβάλουν στη διαμόρφωση διάφορων μορφών κυβερνήσεων συνεργασίας - συναίνεσης για να συνεχιστεί και να ολοκληρωθεί το αντιλαϊκό έγκλημα. Στις εκλογές να φτάσει ο λαός με τη μέγιστη ανάπτυξη της ταξικής πάλης και να ενισχύσει αποφασιστικά το ΚΚΕ. Είναι βασική προϋπόθεση για να μετατραπεί η λαϊκή οργή και αγανάκτηση σε οργανωμένη δύναμη ανατροπής.

Στόχοι ... επετεύχθησαν

Οι πλέον ανατρεπτικές προτάσεις που διατύπωσε ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ από την εποχή που ξέσπασε η κρίση μέχρι σήμερα ήταν, όπως έλεγαν και οι ίδιοι, δύο. Η μία προέβλεπε το διαχωρισμό του κρατικού χρέους σε «κανονικό» και «παράνομο» και προτεινόταν η διαγραφή του ...μη νόμιμου. Η άλλη, όπως θυμούνται οι πάντες, προέβλεπε τη μετατροπή μίας ή δύο τραπεζών σε κρατικές, ώστε το κράτος να έχει τα απαιτούμενα, λέει, εργαλεία για τη χρηματοδότηση της οικονομίας.

Ο ένας στόχος του συγκεκριμένου κόμματος ήδη επιτεύχθηκε. Η ΕΕ και η ευρωενωσιακή πλουτοκρατία, σε συνεργασία με τις τράπεζες, αποφάσισαν να διαγράψουν από μόνες τους ένα κομμάτι του χρέους και μάλλον μεγαλύτερο από εκείνο που ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ θα χαρακτήριζε παράνομο.

Να δούμε μετά από δυο - τρεις μήνες, όταν και κάποιες τράπεζες περάσουν υπό τον έλεγχο του κράτους, τι θα έχουν να απαντήσουν...

Να αποκρουστεί ο εκφοβισμός

Με απροκάλυπτους εκβιασμούς και τρομοκρατία, η κυβέρνηση, τα άλλα αστικά κόμματα, μεγάλη μερίδα του Τύπου και επικουρικά οι δυνάμεις του οπορτουνισμού, προσπαθούν να καταλαγιάσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια στην κυρίαρχη πολιτική, να εμποδίσουν τη ριζοσπαστικοποίησή της. Δίπλα στις απειλές για ένταση της καταστολής, η προπαγάνδα τους προσθέτει την κινδυνολογία για το ενδεχόμενο «εκτροπής» από τη δημοκρατία. Αλλοι πάλι επισείουν τον κίνδυνο να οδηγηθεί η χώρα σε εμφύλιο, εξαιτίας της ταξικής πάλης που οξύνεται και σε συνδυασμό με τα αδιέξοδα στην αστική διαχείριση της κρίσης, προκαλεί κλυδωνισμούς στο αστικό πολιτικό σύστημα.

Ενα πρώτο συμπέρασμα είναι ότι η λαϊκή πάλη, απέναντι στην επίθεση σε μισθούς και δικαιώματα, δημιουργεί σοβαρά αναχώματα στην εφαρμογή της φιλομονοπωλιακής πολιτικής, εξαναγκάζοντας τα αστικά επιτελεία να καταφεύγουν σε αδίστακτη προπαγάνδα για να φοβίσουν το λαό, να κρύψουν το χαρακτήρα της κρίσης και να περάσουν τα βάρβαρα μέτρα. Το δεύτερο που προκύπτει, είναι η σύμπνοια που δείχνει όλος ο αστικός κόσμος, ανεξάρτητα από τις εσωτερικές αντιθέσεις, στην προσπάθεια να διασφαλίσει μακροπρόθεσμα τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας απέναντι στην κλιμακούμενη πάλη του λαού, επιδιώκοντας να φοβίσει τις λαϊκές συνειδήσεις που βρίσκονται σε τροχιά απεγκλωβισμού από την κυρίαρχη πολιτική και ριζοσπαστικοποίησής τους. Εκεί αποσκοπεί, για παράδειγμα, η προπαγάνδα περί εκτροπής, που κορυφώθηκε μάλιστα μετά τις αντιδράσεις που εκφράστηκαν στις παρελάσεις της 28ης Οκτώβρη. Ολη αυτή η προπαγάνδα στόχο έχει να εμποδίσει το λαό να συμμετέχει ολοένα και πιο μαζικά και αποφασιστικά στους αγώνες. Ολοι αυτοί που προβάλλουν αυτή την άθλια προπαγάνδα στο όνομα της σωτηρίας του λαού, φοβούνται τον οργανωμένο λαό στους δρόμους. Μιλούν για τη «δημοκρατία» αλλά θέλουν το λαό στη γωνία. Μα δεν υπάρχει πιο πλατιά δημοκρατία από τη λαϊκή πολιτική δράση, από τη συνεχή λαϊκή παρέμβαση στις εξελίξεις.

Τι λένε όλοι αυτοί στους εργαζόμενους και στο λαό; Οτι οι αγώνες και τα αιτήματά τους πρέπει να είναι εντός των πλαισίων που καθορίζει η πολιτική της κυβέρνησης που τσακίζει δικαιώματα και ό,τι απέμεινε από τις κατακτήσεις των προηγούμενων δεκαετιών. Από πίσω κρύβεται η προσπάθεια να συγκαλυφθούν οι ταξικές αντιθέσεις που οξύνονται και να καλλιεργηθεί κλίμα συναίνεσης, καθώς παρουσιάζονται σαν ενιαία τα συμφέροντα ανάμεσα στους εργαζόμενους και το λαό, που πληρώνουν την κρίση, και στους καπιταλιστές που την προκάλεσαν και τώρα προσπαθούν να τη διαχειριστούν προς όφελός τους.

Οι οπορτουνιστές, με το αίτημα για προάσπιση της «κοινωνικής συνοχής» και της διασφάλισης της «δημοκρατικής ομαλότητας», διεκδικούν μερτικό στην ενσωμάτωση των λαϊκών συνειδήσεων που επιχειρούν τα αστικά επιτελεία. Την ίδια ώρα που αποκαλύπτεται η σαπίλα του αστικού πολιτικού συστήματος, γίνεται προσπάθεια η λαϊκή οργή να αφήσει ανέγγιχτα τα θεμέλιά του, τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, και να εκτονωθεί στην επιφάνεια, με αλλαγές στο επίπεδο της διακυβέρνησης και όχι με πάλη για αλλαγή τάξης στην εξουσία. Ο λαός άφοβος πρέπει να αποκρούσει τους εκβιασμούς και την προπαγάνδα, που θα μεγαλώσει και θα γίνει πιο επικίνδυνη μετά τις χτεσινές εξελίξεις με το δημοψήφισμα. Η μαζική και οργανωμένη, ταξικά προσανατολισμένη λαϊκή πάλη είναι αυτή που πρέπει και μπορεί να καθορίσει τις εξελίξεις, με ισχυρό ΚΚΕ και αλλαγή των συσχετισμών παντού.