Επόμενο ήταν, αφού μήνες τώρα την... παζαρεύουν, να την... πουλήσουν στο τέλος. Για το κυριακάτικο «Παρόν» μιλάμε, αλλά και τη χτεσινή «Ελευθεροτυπία», που έσπευσε να εκμεταλλευτεί το προχτεσινό... ρεπορτάζ του πρώτου, περί... πώλησης της «Τυποεκδοτικής». Τι κι αν διαψεύσθηκαν πολλές φορές όλ' αυτά, όπως παραδέχεται το «Παρόν», στο ίδιο ρεπορτάζ: «Το ΚΚΕ είχε περιορισθεί, στελέχη του, όπως μέλη του Πολιτικού Γραφείου, να μεταφέρουν σε εφημερίδες το παράπονο της ηγεσίας του ΚΚΕ, ότι τα δημοσιεύματα περί πώλησης της "Τυποεκδοτικής" ήταν εκτός πραγματικότητας...» σημειώνει, προσπαθώντας να υποβαθμίσει τη σημασία αυτών των διαψεύσεων. Αυτά δεν έχουν καμία σημασία... Κι έτσι, το «Παρόν», μαζί με τον - ή μάλλον την - δημοσιογράφο, που κάνει το σχετικό... ρεπορτάζ, αποφάσισαν και προχώρησαν ακόμη παραπέρα, ...πουλώντας την «Τυποεκδοτική». «Σύμφωνα με αξιόπιστες πηγές, το εκτυπωτικό συγκρότημα του ΚΚΕ με όλες τις εγκαταστάσεις που βρίσκονται στο Κρυονέρι, ΕΠΩΛΗΘΗ στον άλλο μεγάλο πόλο της διαπλοκής, στους Κόκκαλη-Λιακουνάκο», γράφει στο προχτεσινό του φύλλο.

Μπράβο παιδιά... Σε καλή μεριά τα λεφτά που πήρατε από την πώληση και ελπίζουμε - αφού την πουλήσατε πλέον - να την αφήσετε τώρα ήσυχη...

Μαθήματα... ευρωπαϊκής συνείδησης επιχείρησε να κάνει χτες στους μαθητές του 57ου Γυμνασίου - Λυκείου στους Αμπελόκηπους ο υπουργός Παιδείας, ο οποίος δε χάνει ευκαιρία να αναφερθεί στην ισότιμη σχέση Ελλάδας - Ευρωπαϊκής Ενωσης. Με αφορμή τα εγκαίνια της νέας πτέρυγας του σχολείου, ο Π. Ευθυμίου, για μια ακόμα φορά, δήλωσε μπροστά στο μαθητικό κοινό ότι «είμαστε ισότιμοι στην Ευρώπη, αλλά με τη δική μας περηφάνια και ταυτότητα». Μόνο που αυτή η... ισοτιμία στην εκπαίδευση μεταφράστηκε και με τη μείωση του ποσοστού αποφοίτων λυκείου από 9 στους 10 που ίσχυε στη χώρα μας, σε 1 στους 2 μετά την εφαρμογή της «μεταρρύθμισης». Στην ίδια εκδήλωση παρών ήταν και ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος ο οποίος στην ομιλία του προς τους μαθητές είπε πως γνωρίζει ότι δεν έχουν χρόνο γιατί έχουν φροντιστήρια και ξένες γλώσσες. Οταν όμως οι μαθητές κινητοποιούνταν ενάντια στη μεταρρύθμιση, τους καλούσε «να κάτσουν στα αυγά τους», να αφήσουν τους αγώνες και να επιστρέψουν στα θρανία...

Και με την ευκαιρία, μέχρι χτες είχαν περάσει τέσσερις μέρες από την καταδικαστέα και απαράδεκτη, ωμή επέμβαση ανδρών των ειδικών δυνάμεων της Αστυνομίας, με άνωθεν εντολή και παρουσία εισαγγελέα, στο 4ο ΕΛ Χανίων, και τόσο η κυβέρνηση, όσο και το υπουργείο Παιδείας δεν έχουν πάρει καμία θέση.

Τι έχει να πει το υπουργείο γι' αυτή τη βάναυση επέμβαση των ΜΑΤ στο σχολείο και τον άγριο ξυλοδαρμό των μαθητών; Να υποθέσουμε ότι ο τρόπος «διαπαιδαγώγησης» που χρησιμοποιήθηκε προς τους «εχθρούς» καταληψίες μαθητές θα γενικευτεί; `Η μήπως η διαπαιδαγώγηση των παιδιών τώρα πια θα γίνεται από τους εισαγγελείς και τα ΜΑΤ;

«Το ΠΑΣΟΚ πρέπει να είναι σε διαρκή εξέλιξη», λέει ο Τ. Μαντέλης, πρώην υπουργός Μεταφορών, στον «Αγγελιοφόρο» και συνεχίζει: «Κύκλους δεν κλείνει, με την έννοια ότι δε σταματάει. Οι κύκλοι για το ΠΑΣΟΚ έχουν την έννοια του σπιράλ, θα έλεγα. Προχωρεί, εξελίσσεται και ανεβαίνει. Αλλα τα αιτήματα της δεκαετίας του '80, άλλα του '90 και άλλα του 2000».

Φανταστείτε, δηλαδή, τι... αιτήματα θα προβάλλει σε δυο τρία χρόνια...

Μόνο, που όσα υποτίθεται ότι θα μας δώσουν, μας τα έχουν πάρει διπλά και τρίδιπλα όλο το προηγούμενο διάστημα, γεγονός που η κυβέρνηση επιμένει να προσπερνάει ως «άνευ σημασίας».

Πάντως αποδείχτηκε περίτρανα σε αυτή τη Σύνοδο, τι πραγματικά είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση, ποιοι «κάνουν παιγνίδι» και με ποιους όρους το κάνουν. Γι' αυτό είναι καλό να σταματήσει η κυβέρνηση τα περί προάσπισης των εθνικών συμφερόντων, τα οποία μας έδειξε ότι τα αντιλαμβάνεται ως πραμάτεια στο παζάρι των ισχυρών της ΕΕ.

Αλλωστε είναι γνωστό πως τώρα μας λένε για «ισχυρή Ελλάδα» που την υπολογίζουν στην ΕΕ και όταν πρόκειται να υποταχθούν στα μέτρα που τους ζητούν, το «γυρίζουν» το παραμύθι και μιλάνε για τη «μικρή Ελλαδίτσα» των 10 ψήφων.

ΣΤΟ ΓΚΑΛΟΠ της «Κάπα Ρισέρτς» - το ακούσατε ίσως - ουδείς είναι ευχαριστημένος ούτε από το ΠΑΣΟΚ ούτε από τη Νέα Δημοκρατία και βέβαια αυτό ήταν το κυρίαρχο στοιχείο του (πολύ λογικά θα λέγαμε)!

Μόνο που αυτό το στοιχείο ήταν τελικά το τελευταίο που αναδείχτηκε και άπαντες ασχολήθηκαν με τους μνηστήρες της ηγεσίας των δυο κομμάτων. Τέλος πάντων ακόμα κι όταν τις κάνουν αυτές τις έρευνες δεν μπαίνουν και λίγο στον κόπο να ασχοληθούν με την ουσία τους;

Φυσικά διάφοροι άρπαξαν την ευκαιρία να ασχοληθούν και με την υπόθεση που λέγεται Αβραμόπουλος και το περίφημο κόμμα του, το οποίο έγινε σαν της Αρτας το Γιοφύρι. Ο δήμαρχος, πάντως, με τις γιορτές των Χριστουγέννων και τις φιέστες μάλλον αναλώνεται.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ως μια πρωτοβουλία ιδιαίτερης κοινωνικής ευαισθησίας προβλήθηκε από αρκετούς η πρόσφατη κατάθεση στη Βουλή σχέδιο νόμου, από 53 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, με το οποίο ζητείται η θεσμοθέτηση ενός «ελαχίστου εγγυημένου εισοδήματος» για όλους τους Ελληνες. Και ναι μεν ακούγεται ωραία ο τίτλος του σχεδίου νόμου, αλλά προχωρώντας κανείς πέρα απ' τα ωραία λόγια ανακαλύπτει ότι άνθρακες ο θησαυρός... Τα 2 εκατομμύρια περίπου δραχμές ορίζει το σχέδιο νόμου, ως ελάχιστο ετήσιο εγγυημένο εισόδημα για μια τετραμελή οικογένεια και, μάλιστα, όταν δε διαθέτει ιδιόκτητη κατοικία, αλλά πληρώνει νοίκι. Δηλαδή, τις 166.000 δραχμές το μήνα... Αρκεί, να σκεφθείτε, ότι την άνοιξη του 1997 το υπουργείο Υγείας και Πρόνοιας όριζε το ποσό των 245.000 δραχμές το μήνα ως στοιχειώδεις δαπάνες διαβίωσης μιας τετραμελούς οικογένειας, χωρίς ιδιόκτητη κατοικία. Ποσό, που σήμερα είναι ακόμη μεγαλύτερο αν πάρουμε υπόψη μας τις απώλειες που είχε το λαϊκό εισόδημα στο μεταξύ χρονικό διάστημα των τριών και πλέον χρόνων.

Αραγε, ο κ. Τσουκάτος και οι άλλοι 52 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ έκαναν λογαριασμό και είδαν πώς μπορεί να τα βγάλει μια τετραμελής οικογένεια με 160.000 ή 170.000 δραχμές το μήνα; Δεν είναι απίθανο, βέβαια. Εδώ, οι κυβερνώντες πιστεύουν ότι μπορούν να τα βγάζουν πέρα με ακόμη λιγότερα...

Ολο... κακές λέξεις του ξεφεύγουν τον τελευταίο καιρό τον Κ. Σημίτη. Μετά την περίφημη δήλωσή του ότι η ΝΔ είναι κόμμα του «μεγάλου κεφαλαίου»(!), προχτές στη Νίκαια, θυμήθηκε τη λέξη «Διευθυντήριο»!

Να δείτε που μέχρι να ψηφιστεί στη Βουλή ο νέος αντιδραστικός προϋπολογισμός της κυβέρνησής του και κυρίως μέχρι να ψηφιστεί και το νομοσχέδιο για τις εργασιακές σχέσεις, μέχρι και... αντάρτικα τραγούδια (που λέει ο λόγος) μπορεί να μάθει ο πρωθυπουργός, μπας και ξεγελάσει κανέναν αδαή.

Ελάχιστες μέρες έχουν περάσει από τη στιγμή που κατηγορηματικά διαβεβαίωνε η κυβέρνηση τη Βουλή ότι τα χρέη του δημοσίου προς το ΙΚΑ θα πληρωθούν. Βέβαια, ο αρμόδιος υπουργός δεν είπε ούτε πόσα είναι ούτε πώς και πότε θα εξοφληθούν. Κι όπως αποδείχτηκε, όχι τυχαία.

Προχτές, η κυβέρνηση αποφάσισε δυο πράγματα. Πρώτον, ότι το δημόσιο χρωστά στο ΙΚΑ 1,3 τρισεκατομμύρια δραχμές. Δεύτερον, ότι το ποσό αυτό θα εξοφληθεί σε 15 ετήσιες δόσεις - αρχίζοντας από το 2002 - και με επιτόκιο 2%!

Εχουμε, δηλαδή, άλλον έναν εμπαιγμό της κυβέρνησης σε βάρος του ΙΚΑ και των ασφαλισμένων σ' αυτό. Πρώτον, γιατί τα χρέη του δημοσίου προς τον Οργανισμό είναι πολύ περισσότερα (π.χ., τα αποθεματικά που αρπάχτηκαν στις αρχές της δεκαετίας του '80 υπολογίζονται σε 2 - 4 τρισεκατομμύρια). Δεύτερον, γιατί λόγος γίνεται για ποσά που έπρεπε να έχουν ήδη καταβληθεί. Και, τρίτον, γιατί το επιτόκιο του 2% είναι εξευτελιστικό και σκανδαλώδες, αφού ακόμη και για τα χρέη, που το δημόσιο αναλαμβάνει έναντι των τραπεζιτών, προσφέρει επιτόκιο μεγαλύτερο του 6,5%.

Ετσι γίνεται, όμως, όταν αυτός που χρωστά αποφασίζει και πώς θα «πληρώσει». Και ακόμη περισσότερο, όταν ο ίδιος... ενδιαφέρεται τόσο πολύ για την κοινωνική ασφάλιση...

Η παραπάνω εικόνα, αν μη τι άλλο επιβεβαιώνει ότι η όποια δυναμική εξαργυρωνόταν μέχρι τώρα από το πολιτικό σύστημα μέσα από την πρόταξη της αρχής που λέει «το μη χείρον βέλτιστον», αρχίζει να εξαντλείται επικίνδυνα. Ο κίνδυνος αφορά φυσικά τις ταξικές δυνάμεις που στηρίζουν και στηρίζονται από το πολιτικό σύστημα της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων. Γι' αυτό ακριβώς το λόγο, η άρχουσα τάξη δείχνει να «πειραματίζεται», βάζοντας καθημερινά σχεδόν σε «ζύμωση» μια σειρά σενάρια σχετικά με τη θρυλούμενη «ανασύνθεση» του πολιτικού σκηνικού.

Η εικόνα, που προκύπτει από την αποδοκιμασία των λαϊκών στρωμάτων απέναντι στο κυρίαρχο πολιτικό τοπίο της χώρας, ορίζεται από κάποιους δημοσιολογούντες με όρους, όπως «πολιτικό κενό», «πρόβλημα πολιτικής εκπροσώπησης της κοινωνίας» κλπ. Η ανάλυση αυτή είναι επιτηδευμένα «περιγραφική», ώστε να μη θίγει το κύριο. Και το κύριο, εν προκειμένω, είναι ότι το «κενό» αυτό είναι υπαρκτό, αλλά αφορά κατ' εξοχήν την άρχουσα τάξη που έχει να αντιμετωπίσει την τεράστια δυσκολία της πλέον να αξιοποιεί τους υπάρχοντες πολιτικούς φορείς, για να τους χρησιμοποιεί (και) ως αναχώματα στους επερχόμενους κοινωνικούς κλυδωνισμούς. Ταυτόχρονα, η ολιγαρχία έχει να αντιμετωπίσει της εξής δυσλειτουργία: Δυσκολεύεται ολοένα και περισσότερο να εκπροσωπήσει πολιτικά (με την έννοια του εγκλωβισμού, των αυταπατών, σε ένα βαθμό και των εκβιασμών) τις ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων. Το λεγόμενο «πρόβλημα πολιτικής εκπροσώπησης», όσο κι αν θέλουν να το απαλύνουν μέσα σε γενικότητες, είναι πολύ εξειδικευμένο: Το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα δυσκολεύεται όλο και εμφανέστερα να «εκπροσωπήσει» (σ.σ: εγκλωβίσει και εξαπατήσει) τους μισθοσυντήρητους, τους άνεργους, τους αγρότες, τους νεολαίους, τους συνταξιούχους, την εργαζόμενη διανόηση, τα μικρομεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού.

Η κατάσταση αυτή θέτει σε λειτουργία τα αντανακλαστικά της αυτοσυντήρησης της αστικής τάξης. Την ώρα που το (δικό της) αδιέξοδο είναι ορατό στους πάντες και κυρίως στους πολίτες, η πλουτοκρατία φτιάχνει σχέδια, για να καναλιζάρει τον κόσμο σε ψεύτικες «διεξόδους». Από τη μια τα «κεντρο-αριστερο-δέξια» παιχνίδια που βγαίνουν κατά περίπτωση από τη ναφθαλίνη, από την άλλη η ιδιότυπη «Αβραμοπουλειάδα», η κινητικότητα «προσωπικοτήτων» κ.ο.κ.

Ομως το ζητούμενο παραμένει. Και το ζητούμενο είναι η πραγματική διέξοδος του τόπου από το τέλμα της συντήρησης και της αντιλαϊκής πολιτικής. Τέτοια διέξοδος δεν πρόκειται να υπάρξει μέσα από τα «μέτωπα» της ανακύκλωσης ή από τα λίφτινγκ των αναλώσιμων πολιτικών υλικών της ολιγαρχίας. Η διέξοδος είναι δυνατή, αλλά βρίσκεται σε ριζικά διαφορετική πολιτική κατεύθυνση από τη σημερινή. Το άνοιγμα του δρόμου, όμως, σε αυτή, την «άλλη» κατεύθυνση, θα υπάρξει μόνο στο βαθμό που γίνει υπόθεση των λαϊκών στρωμάτων. Ο λαός ή θα κάνει δική του υπόθεση την ανατροπή της σημερινής κατάστασης, θα συστήσει το δικό του Μέτωπο που θα βάλει στη θέση της εξουσίας των μονοπωλίων τη λαϊκή εξουσία, ή θα συνεχίσει να περιδινείται σε ένα τούνελ χωρίς καμία χαραμάδα φωτός και χωρίς τέρμα.

Το μέλλον

μαζευτήκανε

να «ορίσουν»

της Ευρώπης

κι οι «δεκαπέντε»

αρπάχτηκαν

και έγινε

της... Πόπης!

* * *

Κι εγώ εδώ

που έβλεπα

τη «μάχη»

τη μεγάλη

... φοβόμουν μήπως

την ΕΟΚ

την κάνουνε

σμπαράλι.

***

Σκούρα βλέπω

τα πράγματα -

μονολογούσα -

σκούρα,

πάει, θα χάσω

με αυτούς

τη «ζώνη»

και την «κούρα»

κι όλα

τα... «ευρώ-προνόμια»

που έχω

στην καμπούρα!