ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Πριν και τώρα...

Γρηγοριάδης Κώστας

Τριάντα περίπου χρόνια έχουν περάσει από το χουντικό πραξικόπημα στην Κύπρο, που άνοιξε το δρόμο στην κατοπινή τουρκική εισβολή και την κατοχή της μισής σχεδόν νήσου. Στη διάρκεια των τριών αυτών δεκαετιών και, ιδιαίτερα, μέχρι το 1990, ξεδιπλώθηκαν αρκετές πρωτοβουλίες του ΟΗΕ, για την επίλυση του Κυπριακού. Και όλες τους, χωρίς την παραμικρή εξαίρεση, προσέκρουσαν στην αρνητική στάση της τουρκοκυπριακής ηγεσίας και της Αγκυρας, παρά τη συνεχή επίδειξη καλής θέλησης και υποχωρητικότητας εκ μέρους της ελληνοκυπριακής πλευράς. Ολοι όσοι σήμερα, όμως, πιέζουν αφόρητα και εκβιάζουν τους Ελληνοκύπριους, όχι μόνο δεν πήραν ποτέ το παραμικρό μέτρο, όλες αυτές τις δεκαετίες, ενάντια στην Αγκυρα, αλλά και ενίσχυαν - με τον έναν ή άλλο τρόπο - την άτεγκτη στάση της. Κι ας τορπίλιζε η τελευταία τις πρωτοβουλίες του ΟΗΕ. Κι ας έγραφε στα παλιά της παπούτσια τις σχετικές αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας.

Λογικό, ίσως σκεφθείτε. Η Τουρκία είχε και έχει μεγαλύτερο βάρος στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ και των κυρίαρχων δυνάμεων της ΕΕ. Δε λέμε όχι. Πράγματι, έτσι είναι. Υπάρχει, όμως, και κάτι άλλο. Για πρώτη φορά, μια συγκεκριμένη πρωτοβουλία του ΓΓ του ΟΗΕ για το Κυπριακό, είναι πλήρως σύμφωνη με τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις και συμφέροντα.

Ξύνεται στην γκλίτσα του τσοπάνη...

Απ' ό,τι φαίνεται, ο Π. Τ. δε διαβάζει προσεκτικά ή δε διαβάζει καθόλου τις εφημερίδες και, ιδιαίτερα, το «Ριζοσπάστη». Το λέμε, επειδή στο «Εθνος της Κυριακής» και σ' ένα σχόλιό του, με τίτλο «Ανάδελφη... κάλυψη», μέμφεται το «Ριζοσπάστη» και σημειώνει τα εξής: «Οπότε προκαλεί έκπληξη ότι ο Ριζοσπάστης ήταν ίσως η μοναδική εφημερίδα που δεν είχε ρεπορτάζ από τη συνεδρίαση του Π.Γ. του ΑΚΕΛ».

Ανατρέχοντας ο Π. Τ. στα αντίστοιχα φύλλα του «Ριζοσπάστη», μπορεί εύκολα να διαπιστώσει πως ήταν η μοναδική ελληνική εφημερίδα, η οποία δημοσίευσε τόσο τις μεταδιδόμενες πληροφορίες, σχετικά με τις τάσεις στο Π.Γ. του ΑΚΕΛ, όσο και τη δήλωση διάψευσής τους, από τον Αντρο Κυπριανού, εκπρόσωπο Τύπου του κυπριακού κόμματος, η οποία έγινε αμέσως μετά το τέλος της συνεδρίασης. Δήλωση, την οποία «έθαψαν» οι υπόλοιπες εφημερίδες, συμπεριλαμβανομένου και του «Εθνους»...

Για να μη μιλήσουμε, για τα διάφορα... ρεπορτάζ ελληνικών εφημερίδων και του «Εθνους», τα οποία προεξοφλούσαν, με μεγάλη σιγουριά και βεβαιότητα, τη θετική για το «σχέδιο Ανάν» απόφαση της ΚΕ του ΑΚΕΛ. Θα συμβουλεύαμε τον Π. Τ., επομένως, να μην ξύνεται στην γκλίτσα του τσοπάνη...

Ας το ξανασκεφτούν

Μπορεί στις πρόσφατες εκλογές στην Ισπανία, οι ψηφοφόροι να καταδίκασαν την πολιτική του Χ. Μ. Αθνάρ και ιδιαίτερα την εμπλοκή της χώρας τους στον πόλεμο του Ιράκ. Μπορεί, επίσης, η υπόσχεση του Θαπατέρο, του αρχηγού του Σοσιαλιστικού Κόμματος, περί απόσυρσης των ισπανικών ενόπλων δυνάμεων από το Ιράκ, να έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εκλογική του νίκη, αλλά οι εκλογές τέλειωσαν. Και ναι μεν, ο Θαπατέρο επιμένει σε δηλώσεις του στην προεκλογική του υπόσχεση, αλλά το γεγονός αυτό δε σημαίνει κάποια ουσιαστική και γενικότερη αλλαγή πολιτικής. Το τελευταίο γίνεται περισσότερο φανερό κι από το γεγονός πως την ίδια στιγμή η νέα ισπανική κυβέρνηση -αναλαμβάνει καθήκοντα στα τέλη Απρίλη - ετοιμάζεται να στείλει ακόμη περισσότερους στρατιώτες στο Αφγανιστάν. Ο μέλλων υπουργός Εξωτερικών της χώρας, Μιγκέλ Ανχελ Μορατίνος, δεν αφήνει την παραμικρή αμφιβολία. Η Ισπανία θα «ενισχύσει τις προσεχείς εβδομάδες την παρουσία της στο Αφγανιστάν» σημειώνει σε άρθρο του στην εφημερίδα «Δε Γουόλ Στριτ Τζόρναλ Γιούροπ».

Προφανώς, έτσι κατάλαβε το μήνυμα των εκλογών η ηγεσία του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Μάλλον, οι Ισπανοί εργαζόμενοι πρέπει να ξανασκεφτούν την όλη στάση τους...

Η μερική απασχόληση

Οι άνεργες γυναίκες, ακόμη και οι νέες σε ηλικία, προσανατολίζονται όλο και περισσότερο σε θέσεις εργασίας μερικής απασχόλησης. Και αυτό γίνεται, όχι επειδή το επιθυμούν και το θέλουν, αλλά γιατί τέτοιες είναι όλο και περισσότερο οι θέσεις εργασίας που προσφέρονται, είτε από τις επιχειρήσεις, είτε από το δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα, στα πλαίσια της εφαρμοζόμενης πολιτικής των διαρθρωτικών αλλαγών, τα τελευταία χρόνια.

Συγκεκριμένα, οι νέες σε ηλικία γυναίκες, έως 29 ετών, που δουλεύουν σήμερα σε θέσεις μερικής και προσωρινής απασχόλησης, αποτελούν το 25% του συνόλου των εργαζομένων γυναικών. Ενα ποσοστό, το οποίο διαρκώς αυξάνεται. Την ίδια στιγμή, η ανεργία πλήττει το 26,3% των γυναικών της ίδιας ηλικίας, ενώ οι εντεινόμενες συνεχώς οικονομικές δυσκολίες των λαϊκών κυρίως στρωμάτων «σπρώχνουν» όλο και περισσότερες γυναίκες στην αναζήτηση μιας θέσης εργασίας.

Τα παραπάνω στοιχεία αποτελούν τα συμπεράσματα σχετικής έρευνας του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ και τα σημειώνουμε επειδή αποτελούν μια από τις πολλές, ανάλογες «προσφορές» της απελθούσας κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, την οποία, βέβαια, υπερασπίζεται και συνεχίζει επάξια η κυβέρνηση της ΝΔ...

Τα «παπαγαλάκια» σε δράση

Μια πρωτοφανών διαστάσεων προπαγανδιστική επιχείρηση έχει στηθεί γύρω από την υπόθεση του «σχεδίου Ανάν. Αντικειμενικός σκοπός δεν είναι απλά να «πειστεί» ότι το «σχέδιο» αποτελεί λύση μόνον ο κυπριακός λαός και ιδιαίτερα η ελληνοκυπριακή πλευρά του, η οποία εκ των πραγμάτων βρίσκεται σε μειονεκτική θέση, αλλά αξιοποιείται για να προωθηθούν και στον ελληνικό λαό απόψεις και λογικές, που συνδέονται με όλο το πλέγμα της αποδοχής και της ενεργού υποταγής στους νεοταξίτικους σχεδιασμούς.

Αρπαξαν, λοιπόν, την ευκαιρία, για να «δουλέψουν» το «κενό» που διαπιστώνουν ότι υπάρχει στη συνείδηση του ελληνικού λαού, επιδιώκοντας μια στρατηγικής σημασίας επιτυχία στον τομέα αυτό. Η σπουδή που δείχνουν υποδηλώνει ότι το ζητούμενο γι' αυτούς δεν είναι τόσο και μόνον η Κύπρος, αλλά η προετοιμασία αποδοχής ή ανοχής των ευρύτερων σχεδίων στην περιοχή, που σχετίζονται με όλο το πλέγμα των ελληνοτουρκικών σχέσεων και τη διευθέτησή τους. Σχέδια, τα οποία θα εδραιώνουν τις προτεραιότητες του ιμπεριαλισμού στην ευρύτερη περιοχή της Ανατ. Μεσογείου και των Βαλκανίων και τους ρόλους για τους οποίους έχουν μοιραστεί μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας από τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία, με αναβαθμισμένη αντικειμενικά την Τουρκία.

Κοινός παρονομαστής, για όλους τους εγχώριους προπαγανδιστές του «ΝΑΙ», είναι η κινδυνολογία, για τα «κακά» που θα φέρει το «ΟΧΙ» στην Κύπρο, αλλά και στην Ελλάδα. Ετσι μονομιάς Ελλάδα και Κύπρος, σύμφωνα μ' αυτούς τους προπαγανδιστές, θα βρεθούν στο περιθώριο των εξελίξεων και θα επιβληθούν σε βάρος τους ακόμα πιο δυσμενείς διευθετήσεις σε όλα τα ανοιχτά ζητήματα που τις αφορούν. Είναι η ίδια κινδυνολογία, που κάθε φορά απευθύνεται σε όσους δε συμμορφώνονται προς «τας υποδείξεις».

Πέρα, βέβαια, από το γεγονός ότι με όλες αυτές τις κινδυνολογικές θεωρίες, που διατυπώνονται, αναιρείται όλο το οικοδόμημα περί «ισχυρής Ελλάδας», «αναβαθμισμένης» θέσης της, «ισότιμου εταίρου» σε ΕΕ, ΝΑΤΟ κλπ., ουσιαστικά όλοι αυτοί συναινούν με τους εκβιασμούς και ότι όλα όσα λένε περί «ευκαιρίας» για «επανένωση» της Κύπρου, που παρέχει το «σχέδιο Ανάν», δεν τα πιστεύουν ούτε οι ίδιοι.

Το ζητούμενο, όμως, δεν είναι ο εξευμενισμός του «θηρίου», που ακούει στο όνομα ιμπεριαλισμός. Εξάλλου, και όποτε επιχειρήθηκε κάτι τέτοιο, πάντα είχε τα αντίθετα αποτελέσματα. Οι κίνδυνοι, ανεξάρτητα από υπερβολές των προπαγανδιστών του «ΝΑΙ», είναι υπαρκτοί. Δεν προέκυψαν, όμως, τώρα, ούτε θα εκλείψουν αν η Κύπρος πει το «ΝΑΙ» στο Σχέδιο Ανάν και δε θα εκλείψουν με κανένα άλλο «ΝΑΙ», που ενδεχομένως εκβιαστεί στη συνέχεια για άλλα ανάλογης λογικής σχέδια.

Αυτό γιατί τόσο η ιμπεριαλιστική τακτική του «διαίρει και βασίλευε», όσο και οι γενικότερες βλέψεις του δε θα πάψουν να υπάρχουν και να επιβάλλουν «λύσεις» και διευθετήσεις σε βάρος των συμφερόντων, των δικαιωμάτων και των ελευθεριών των λαών. Η υπόθεση της στάσης του κυπριακού λαού και της διεθνών διαστάσεων προπαγανδιστικής εκστρατείας που γίνεται αναδεικνύει περίτρανα το ρόλο του λαϊκού παράγοντα. Είναι αυτός ο παράγοντας, που κάνει τη διαφορά και που μπορεί να τους χαλάσει τα σχέδια, ανοίγοντας μιαν άλλη προοπτική.

Τα σταθερά...

Γρηγοριάδης Κώστας

ΑΣΤΑΘΕΙΑ βλέπει κανείς - εκ πρώτης όψεως - στις εξελίξεις στο Κυπριακό και όλα μοιάζουν ρευστά. Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, που μέχρι προχτές δήλωνε ότι δε δέχεται αναβολή των δημοψηφισμάτων, τώρα το συζητά, ο Τούρκος αρχιστράτηγος Οζγκιοκ εντόπισε θετικά σημεία στο «σχέδιο Ανάν», η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει αποσαφηνίσει πού το πάει...

Ομως, στην εξέλιξη της υπόθεσης υπάρχουν - χωρίς ταλαντεύσεις - οι μόνιμοι και σταθεροί άξονες: Οι πιέσεις των ΗΠΑ επί παραδείγματι, που μάλλον κάτι περισσότερο από «πιέσεις» είναι, όταν αναφέρεται στην ανακοίνωση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ πως το «σχέδιο Ανάν» είναι ο «μόνος και τελικός τρόπος» να υπάρξει ασφάλεια...

Τελικά ...διά μέσου της ρευστότητας, το πράγμα «τραβάει» σε σταθερότατο προσανατολισμό και το «τιμόνι» έχει κολλήσει στην εξέλιξη που εξαρχής απαιτούσαν ΗΠΑ και ΕΕ, με γνώμονα φυσικά να διασφαλίσουν τα δικά τους (και μόνο) συμφέροντα.

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, πάντως, κάποιοι «αναλυτές» αποφάσισαν και επιχειρούν να το επιβάλουν ότι χωριζόμαστε σε δύο είδη, αναφορικά με το «σχέδιο Ανάν». Στους ...«συναισθηματικούς», που λένε όχι και στους «σοβαρούς ρεαλιστές», που λένε «ναι»!

Το ενδεχόμενο κάποιος να λέει «όχι», χωρίς να είναι «εν βρασμώ ψυχής», αλλά σκεπτόμενος και αναλύοντας τις καταστάσεις, δε θεωρείται από αυτούς παραδεκτό. Θα τους λυπήσουμε, αλλά υπάρχουν και αυτοί που μπορούν να σκέπτονται και δε θεωρούν το ρεαλισμό συνώνυμο της άκριτης αποδοχής των πάντων.

ΩΡΑΙΑ ΜΑΣ τα λένε οι Αμερικανοί περί εξομάλυνσης της κατάστασης στο Ιράκ. Μόνο, που η μερική αποχώρηση του στρατού τους από τη Φαλούτζα (όπως ανακοίνωσαν) δύσκολα πείθει πως ...όλα πάνε καλά.

Και σίγουρα δεν έγινε, όπως λένε, σε ένδειξη «καλής θέλησης»! Η μόνη θέληση που έχουν είναι να καταπνίξουν κάθε αντίσταση της χώρας που κατέκτησαν με αιματηρό πόλεμο, η οποία σαφώς και δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «καλή».

Παπαγεωργίου Βασίλης

Σταθεροί στο «όχι»

Παπαγεωργίου Βασίλης

Σταθερά και αρκετά πάνω από το 60% έφερναν το «όχι» οι δημοσκοπήσεις στην ελεύθερη Κύπρο, μέχρι το τέλος της Μεγάλης Εβδομάδας και μια μέρα πριν την απόφαση της ΚΕ του ΑΚΕΛ. Χαρακτηριστική είναι αυτή της «Metron Analysis», η οποία έδωσε 64% στο «όχι», 23,3% στο «ναι» και 22,7% δεν απάντησαν. Ακόμη περισσότερο εύγλωττα είναι τα στοιχεία της δημοσκόπησης που αναλύουν το «όχι» και το «ναι», ανάλογα με την πολιτική τοποθέτηση των ερωτώμενων. Το 63% των ψηφοφόρων του ΔΗΣΥ, του οποίου η ηγεσία έχει ταχθεί υπέρ της αποδοχής του σχεδίου, τάσσεται με το «όχι» και μόνο ένα 15,1% με το «ναι». Το ίδιο συνέβαινε με τους ψηφοφόρους του ΑΚΕΛ, παρότι τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης προεξοφλούσαν τη θετική στάση των κομματικών του οργάνων. Το 66,8% των ψηφοφόρων του τάσσεται με το «όχι» κι ένα 11,7% με το «ναι». Οι ψηφοφόροι του ΔΗΚΟ (το κόμμα του Τ. Παπαδόπουλου) τάσσεται κατά 73,4% με το «όχι» και κατά 4,8% με το «ναι», ενώ στα υπόλοιπα κόμματα το 58,4% των ψηφοφόρων τους είναι με το «όχι» και ένα 23,4% με το «ναι».

Είναι προφανές ότι μετά την απόφαση της ΚΕ του ΑΚΕΛ και την αναμενόμενη, αντίστοιχη απόφαση της σημερινής Παγκύπριας Συνδιάσκεψής του, το ποσοστό του «όχι» θα είναι πολύ μεγαλύτερο.

Τι θα κάνει τώρα;

«Το ΑΚΕΛ, ο ΔΗΣΥ, οι Ενωμένοι Δημοκράτες, ο Γλαύκος Κληρίδης, ο Γιώργος Βασιλείου, ο Αλέκος Μαρκίδης, ο Ταλάτ, ο Ακιντζί στο πρώτο. Κι ακόμη το ΠΑΣΟΚ, ο Κων. Μητσοτάκης, η Ντόρα Μπακογιάννη, ο Κώστας Σημίτης, ο Λεωνίδας Κύρκος, κατά πάσαν βεβαιότητα και ο ΣΥΝ. Ο Τάσος Παπαδόπουλος, το ΔΗΚΟ, οι Νέοι Ορίζοντες, το ΑΔΗΚ, οι Οικολόγοι, ο Βάσος Λυσσαρίδης, ο Ραούφ Ντενκτάς, η πλειοψηφία των Κυπρίων ιεραρχών, πιθανότατα και η ΕΔΕΚ στο δεύτερο. Κι ακόμη το ΚΚΕ της κ. Αλέκας Παπαρήγα»

Με τις αράδες αυτές περιγράφει τα «μέτωπα του "ναι" και του "όχι"» στο «σχέδιο Ανάν» η «Κυριακάτικη Αυγή», η οποία δεν κρύβει καθόλου την προτίμησή της. Αράδες, που είχαν γραφτεί, βέβαια, πριν την απόφαση της ΚΕ του ΑΚΕΛ και με την προσδοκία -αν όχι τη βεβαιότητα...- ότι αυτή θα είναι υπέρ της αποδοχής του διαβόητου σχεδίου. Αλλωστε, είναι χαρακτηριστικά όσα σημειώνονται σε άλλο ρεπορτάζ της ίδιας εφημερίδας και με τίτλο «Προς το "ναι" ο ΣΥΝ - Την Τετάρτη (14.4) η ΚΕ»: «Στους κόλπους του ΣΥΝ διατυπώνονται διαφορετικές απόψεις, ωστόσο αναμένεται να διαμορφωθεί ευρεία πλειοψηφία υπέρ του "ναι", στη βάση κυρίως της στάσης του ΑΚΕΛ».

Για να δούμε, λοιπόν, ποια θέση θα πάρει τώρα ο ΣΥΝ και, ιδιαίτερα, πώς θα τη δικαιολογήσει...

Αλλος δρόμος δεν υπάρχει

«Αυτή είναι η πικρή αλήθεια! Ο εκσυγχρονισμός απεδείχθη αντιλαϊκός μηχανισμός αναδιανομής του εθνικού εισοδήματος και τώρα η τάση αυτή πρέπει να αντιστραφεί γιατί η κοινωνική αντίδραση θα είναι σκληρή».

Αυτή είναι η κατακλείδα και το τελικό συμπέρασμα της ανάλυσης του Ν. Νικολάου στο «Βήμα της Κυριακής». Και δεν τη σημειώνουμε γιατί διαφωνούμε με την ουσία της. Κάθε άλλο. Αλλωστε, από την πρώτη στιγμή, ο «Ριζοσπάστης» έχει αποκαλύψει το ταξικό περιεχόμενο της λεγόμενης πολιτικής του εκσυγχρονισμού των κυβερνήσεων του Κ. Σημίτη και έχει ταχθεί κατηγορηματικά ενάντιά της, ως βαθιά αντιλαϊκής και αντεργατικής. Την αναδημοσιεύουμε, όμως, για δυο κυρίως λόγους: Πρώτον, γιατί ο κ. Νικολάου, τόσα χρόνια τώρα, όχι μόνον στήριζε την πολιτική του εκσυγχρονισμού, αλλά και ζητούσε την πολύ πιο γρήγορη και βαθύτερη εφαρμογή των σχετικών μέτρων. Και δεύτερον, γιατί η προτεινόμενη από τον αρθρογράφο τάση αντιστροφής προϋποθέτει την ήττα της φιλομονοπωλιακής και ίδιας στην ουσία πολιτικής του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, τη ριζική αλλαγή του συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων σε βάρος του δικομματισμού, την αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ, τη συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας και την ανάδειξη της δικής της Λαϊκής Εξουσίας, ικανής να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα λαϊκής οικονομίας. Αλλος δρόμος δεν υπάρχει.

Ανάσταση λαών

H Ανάσταση στην παράδοσή μας έχει συνδεθεί με το μήνυμα της ανάτασης, της αναγέννησης της φύσης. Συνδέεται πάντα από το λαό μας με ευχές για μια πραγματική ανάσταση και όχι μόνο σε συμβολικό επίπεδο, που θα σημάνει την καλυτέρευση της ζωής των ανθρώπων. Οχι τυχαία η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα επέλεξε στη δήλωσή της, τη μέρα του Πάσχα που βρέθηκε με στρατευμένους νέους, να σημειώσει: «Είμαστε αλληλέγγυοι με τον αναστάσιμο δρόμο που επιλέγουν οι λαοί. Ο κυπριακός λαός, ο παλαιστινιακός λαός, ο ιρακινός λαός. Τον αναστάσιμο δρόμο που επιλέγουν οι λαοί όχι με το πιστόλι στον κρόταφο».

Και πράγματι η πραγματική ανάσταση για τους λαούς θα προέλθει μόνο σε σύγκρουση και ρήξη με τον ιμπεριαλισμό, με το κεφάλαιο. Ο δρόμος αυτός είναι μακρύς και θ' ανοίξει μόνο με αγώνες ταξικούς, με τη λαϊκή αντίσταση και αντεπίθεση. Μόνο όσο κλονίζεται η κυριαρχία των καπιταλιστών, του συστήματος της εκμετάλλευσης που για να συντηρηθεί απομυζά τους εργαζόμενους, δυναστεύει λαούς και σκορπίζει πολέμους, θάνατο και καταστροφή, οι λαοί μπορούν να ελπίζουν στην Ανάστασή τους. Μόνο οι ίδιοι μπορούν να την επιβάλλουν.

Οι λαοί αντιστέκονται. Ο κυπριακός λαός που αρνείται να δεχτεί τη μετατροπή του νησιού σε προτεκτοράτο των Αμερικανοβρετανών. Ο παλαιστινιακός λαός που μάχεται καθημερινά ενάντια στη δολοφονική κυβέρνηση του Ισραήλ για το αναφαίρετο δικαίωμα στην πατρίδα. Ο ιρακινός λαός που αντιστέκεται στην κατοχή και θέλει ο ίδιος να κάνει κουμάντο στον τόπο του. Το δείχνουν επίσης όλοι οι λαοί που δεν υποτάσσονται στον ιμπεριαλισμό, που παρά τις δυσκολίες αντιστέκονται και αγωνίζονται για να χτιστεί ένας καλύτερος κόσμος, τα εκατομμύρια των αγωνιστών σε κάθε γωνιά του πλανήτη που διατρανώνουν την αντίθεσή τους στα ιμπεριαλιστικά δολοφονικά σχέδια.

Ο δρόμος της αντίστασης και της ανυπακοής στην καπιταλιστική βαρβαρότητα δεν είναι μια ουτοπία που μπορούμε μόνο να οραματιζόμαστε. Είναι μια ρεαλιστική δυνατότητα που γίνεται πραγματικότητα μέσα από καθημερινά βήματα και δράση. Πρώτα από όλα σε εθνικό επίπεδο, με το χτίσιμο της λαϊκής συμμαχίας, όλων εκείνων που παράγουν και δημιουργούν τον πλούτο που ιδιοποιείται μια μικρή μειοψηφία κεφαλαιοκρατών. Στην πάλη για μεροκάματα και μισθούς που καλύπτουν τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και δεν περιορίζονται στον «στενό κορσέ» αστικών ιδεολογημάτων περί αντοχής της οικονομίας και ανταγωνιστικότητας. Στην πάλη για πραγματικά δημόσια και δωρεάν Υγεία και Παιδεία, για κοινωνική ασφάλιση, για το δικαίωμα στον πολιτισμό και τον αθλητισμό.

Αυτός ο δρόμος συγκρούεται με το «ρεαλισμό του ραγιαδισμού». Προϋποθέτει τη λαϊκή ενότητα, πρωτοβουλία και αυτενέργεια που ουκ ολίγες φορές στην ιστορία έχει αποδείξει ότι μπορεί να μεγαλουργήσει. Ετσι αλλάζουν και οι αρνητικοί συσχετισμοί και διεθνώς για να μπορεί να ανατείλει ένα διαφορετικό μέλλον για τους λαούς, ειρηνικό και δημιουργικό χωρίς εκμετάλλευση, που οι ίδιοι θα διαφεντεύουν τις τύχες τους, όπως πραγματικά αξίζει στους απλούς ανθρώπους του μόχθου.

Μόνο μια μέρα

Αν σαν το Πάσχα ήτανε

η κάθε μου ημέρα,

με φαγητό και με κρασί

και γέλια στον αέρα,

ε, τότε δε θα σήκωνα,

τ' ορκίζομαι, παντιέρα,

καλά περνάω θα 'λεγα

τι άλλο να ζητήσω

και είθε ως το τέλος μου

πασχαλινά να ζήσω!

***