Ανοιχτή επιστολή στον πρωθυπουργό έστειλε η ηγεσία της ΔΟΕ, απειλώντας πως «οποιαδήποτε σκέψη για περικοπές στους μισθούς των εκπαιδευτικών (...) αποτελεί για εμάς αιτία πολέμου» και πως εάν οι σκέψεις για περικοπές «γίνουν πραγματικότητα θα αντιδράσουμε δυναμικά και αποφασιστικά και η έναρξη της σχολικής χρονιάς το Σεπτέμβρη θα βρει τα σχολεία κλειστά»...
Καλές οι διαθέσεις που καταγράφονται στην «αγωνιστική» αλληλογραφία με τον πρωθυπουργό, αλλά: Η πλειοψηφία της ΔΟΕ ήταν αυτή που αποτέλεσε έναν από τους καλύτερους συνομιλητές της κυβέρνησης για το «νέο» σχολείο και «θυμήθηκε» ν' αντιδράσει στις ενδεχόμενες (!) περικοπές στους μισθούς των εκπαιδευτικών, ενώ ήδη οι δάσκαλοι έχουν υποστεί - όπως όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι - μεγάλες μειώσεις.
Δε φτάνει η υποκρισία της επιστολής, η ηγεσία της ΔΟΕ υποστηρίζει ότι η κυβέρνηση «μετά την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου οικονομικού προγράμματος και του εφαρμοστικού Νόμου, προσανατολίζεται στη συνέχιση της τακτικής των βίαιων περικοπών, σε βάρος των εργαζόμενων και των συνταξιούχων»! «Προσανατολίζεται»! Ούτε σε μια γραπτή «διαμαρτυρία» δεν μπορούν να κρυφτούν! Η κυβέρνηση με το «μεσοπρόθεσμο» δεν «προσανατολίζεται» να συνεχίσει τη βάρβαρη πολιτική της, αλλά εφαρμόζει ήδη τα ακόμα χειρότερα μέτρα, που δε χωράνε σε επιστολές... διαμαρτυρίας!
Η ΔΕΗ είναι ένα «καλό» μαγαζί. Δεν είναι μόνο το μεγάλο της πελατολόγιο, παρά τις απώλειες του τελευταίου χρόνου από τους «ανταγωνιστές» της. Δεν είναι μόνο οι πολύ μεγάλες επενδύσεις που έχει βάλει μπροστά, με εξασφαλισμένη χρηματοδότηση σε πολλές περιπτώσεις, αποτελώντας ιδανική «ευκαιρία» για τον υποψήφιο αγοραστή.
Εκτός αυτών και πολλών ακόμη, η ΔΕΗ, τουλάχιστον για τα ελληνικά δεδομένα, είναι μια πολύ μεγάλη επιχείρηση, ουσιαστικά ανεκτίμητης αξίας. Γιατί κανένας ιδιώτης δεν θα έμπαινε καν στον κόπο να «χτίσει» μια ΔΕΗ. Γι' αυτό και το κόστος της το επωμίστηκε ο λαός.
Με το υστέρημά του δημιουργήθηκε η ΔΕΗ και - θεωρητικά - προς όφελός του, έστω και αν η ηλεκτροδότηση της χώρας «έκαιγε» και το μεγάλο κεφάλαιο, το οποίο επωφελήθηκε εξαιρετικά και στη συνέχεια με προνομιακούς όρους φτηνής ενέργειας.
Το με ποιον τρόπο θα πουληθεί ένα ακόμη σημαντικό τμήμα της ΔΕΗ στους ιδιώτες, δεν έχει ξεκαθαριστεί ακόμη από την κυβέρνηση. Κάτι για «στρατηγικό επενδυτή» για το 17% έλεγε ο αρμόδιος υπουργός Γ. Παπακωνσταντίνου, χωρίς να δεσμεύεται.
Πρόσφατα, μετά και τις συναντήσεις του με διάφορους επιτρόπους της ΕΕ, ο υπουργός συνέδεσε το θέμα της πρόσβασης τρίτων στο λιγνίτη, με την πώληση λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ. Μια «λύση» που είχε απαιτηθεί εξαρχής από το κεφάλαιο και ποτέ δεν απορρίφθηκε από την ελληνική κυβέρνηση. Αλλο ένα «φιλέτο» θα σερβιριστεί με διάφορους τρόπους στους πλουτοκράτες. Αλλο ένα κομμάτι δημόσιας περιουσίας.
Υπάρχει, όμως, μια εναλλακτική λύση. Να τα πάρει όλα πίσω ο λαός. Να επιβάλει τη δική του λύση, για το δικό του συμφέρον. Να συμπορευτεί με το ΚΚΕ και την πρότασή του για λαϊκή οικονομία και λαϊκή εξουσία, όπου ο τομέας της Ενέργειας θα είναι λαϊκή περιουσία και θα δρα σε όφελος του λαού, με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό - λαϊκό έλεγχο.
Μία απάντηση θα μπορούσε να είναι ότι αυτό το χρόνο προσπάθησαν να διαχειριστούν - ελέγξουν την κατάσταση με κάποιον διαφορετικό τρόπο, αλλά δεν τους βγήκε.
Μία άλλη θα μπορούσε να υποστηρίξει την άποψη ότι οι ...«ηγέτες» προσπάθησαν όλους αυτούς τους μήνες να μετριάσουν τις επιπτώσεις της κρίσης, αλλά τώρα εξαντλήθηκαν τα μέσα που είχαν στη διάθεσή τους και προχωρούν στο επόμενο σενάριο, αυτό που συζητήθηκε χτες στην έκτακτη Σύνοδο της Ευρωζώνης.
Από την πρώτη κιόλας στιγμή γνώριζαν ότι τα πράγματα θα οδηγούνταν εδώ που βρεθήκαμε σήμερα. Τα ίδια τα κείμενα του Μνημονίου, που υπέγραψε η κυβέρνηση με την τρόικα, εκτιμούν ότι το δημόσιο χρέος δεν επρόκειτο να μειωθεί, αλλά αντίθετα θα έφτανε το 170% του ΑΕΠ της χώρας.
Αλλού, λοιπόν, βρίσκεται το θέμα. Κύρια στο ότι όλους αυτούς τους μήνες κυβέρνηση - ΕΕ - ΔΝΤ φρόντισαν να δώσουν τον απαραίτητο χρόνο, κύρια προς τις τράπεζες της Γερμανίας και της Γαλλίας να ξεφορτωθούν τα ελληνικά ομόλογα και στο μεταξύ να αναζητηθούν ισορροπίες στους οξυνόμενους ανταγωνισμούς ανάμεσα στις διάφορες ομάδες του κεφαλαίου.
Με δυο λόγια, και εδώ δικαιώθηκε το ΚΚΕ, που εδώ κι ένα χρόνο υποστηρίζει την άποψη πως το βασικό πρόβλημα δεν είναι το χρέος, αλλά η οικονομική κρίση, η οποία μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο όταν ξεκαθαριστούν οι ανταγωνιστικοί λογαριασμοί ανάμεσα σε διάφορες μερίδες του κεφαλαίου, ώστε αυτές που θα τη σκαπουλάρουν να βγουν πιο ενισχυμένες, πιο ανταγωνιστικές, πιο κερδοφόρες. Οταν, δηλαδή, θα ολοκληρωθεί ο κύκλος της καταστροφής των ...πλεοναζόντων κεφαλαίων, ο όγκος των οποίων εμποδίζει να έχουν κέρδη όλοι οι κεφαλαιοκράτες.
Ετσι, ενώ η γερμανική οικονομία αναπτύσσεται με γοργούς ρυθμούς και οι προβλέψεις λένε ότι θα αναπτυχθεί κατά 3,4% φέτος και κατά 1,9% το 2012, η πορεία των μισθών των εργαζομένων έχει αντίστροφη φορά. Σύμφωνα με έκθεση του Γερμανικού Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών (DIW) για την εξέλιξη των μισθών στη Γερμανία την τελευταία δεκαετία, ο μισθός ενός «μέσου υπαλλήλου» στη Γερμανία το 2000 ήταν 1.300 ευρώ (μεικτά), ενώ το 2010 μειώθηκε κάτω από 1.200 ευρώ (μεικτά). Μάλιστα, η ίδια έκθεση διαπιστώνει ότι τη μεγαλύτερη μείωση έχουν υποστεί οι ήδη χαμηλοί μισθοί. Οπως σημειώνεται, ενώ το μεικτό εισόδημα όλων των εργαζομένων μειώθηκε από το 2000 κατά μέσο όρο κατά 2,5%, τα χαμηλά εισοδήματα μειώθηκαν αντίστοιχα κατά 22%! Μάλιστα, η τεράστια αυτή μείωση αφορά κυρίως τους μισθούς 700 - 1.300 ευρώ μεικτά. Και μη νομίσει κανείς ότι οι χαμηλόμισθοι στη Γερμανία αποτελούν μικρό ποσοστό. Από τους περίπου 40 εκατ. απασχολούμενους στη χώρα, ένας στους 7 ανήκει στη λεγόμενη αγορά «φθηνής εργασίας», δηλαδή αμείβεται με μισθούς πείνας.
Δεν υπάρχουν πια περιθώρια για αυταπάτες. Η επίθεση της πλουτοκρατίας στα δικαιώματα των εργαζομένων είναι ενιαία και δριμύτατη απ' άκρη σ' άκρη στον καπιταλιστικό κόσμο. Μπορεί στην περίπτωση της Ελλάδας να αξιοποιεί ως όχημα την κρίση για να τσακίσει την τιμή της εργατικής δύναμης, αλλά και στη Γερμανία που η κερδοφορία του κεφαλαίου καλά κρατεί, οι μισθοί και τα μεροκάματα καταβαραθρώνονται. Μόνη λύση για τους λαούς είναι η ταξική οργάνωση και πάλη, για λαϊκή εξουσία και οικονομία, για να καρπώνονται οι ίδιοι οι εργαζόμενοι τον πλούτο που παράγουν.
Εχει παραγίνει το κακό με κάποιες δημοσιογραφικές «πένες», κρατικών και μη μέσων ενημέρωσης. Σεβαστό το δικαίωμα στο «μεροκάματο», όπως και στη διαφορετική άποψη, αλλά το να βλέπεις δημοσιογράφους να «εγκαλούν» υπουργούς, επειδή δε λαμβάνονται μέτρα καταστολής και απαγόρευσης για τις απεργιακές κινητοποιήσεις, πάει πολύ.
Πάει πολύ, επειδή υποτίθεται ότι οι ρόλοι έχουν μοιραστεί, άλλος είναι αρμόδιος για την καταστολή και άλλος για την παραπληροφόρηση. Αυτοί όμως εκεί, να υπερασπίζονται το μεροκάματό τους, όχι ελέγχοντας την κυβέρνηση και την εξουσία, για τις αδικίες που διαπράττει ή σχεδιάζει, αλλά για το πώς θα τις επιβάλει πιο αποτελεσματικά!
Τις προηγούμενες δύο μέρες, ο υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού Π. Γερουλάνος, γνωστός για τη σταθερή, εχθρική στάση του σε κάθε κινητοποίηση, με εμμονή στο να δηλώνει ότι «ο κόσμος γυρνάει την πλάτη» σε τακτικές αποκλεισμών, ή στην ανάρτηση πανό στην Ακρόπολη, ήρθε αντιμέτωπος με πιο «προωθημένες» απόψεις και από αυτές που επιλέγει να εμφανίσει ο ίδιος!
Οι δημοσιογράφοι, «αγανακτισμένοι» από τις κινητοποιήσεις των αυτοκινητιστών, να επανέρχονται στο θέμα των «σοβαρών» συνεπειών, αλλά και στην «ανάγκη» να «προστατέψει» η κυβέρνηση την ελεύθερη μετακίνηση των πολιτών! Με βία βεβαίως, γιατί δεν γίνονται αλλιώς αυτά τα πράγματα, με εισαγγελικές παρεμβάσεις, ματ και συλλήψεις, με καταστολή.
Δεν τα λένε ευθέως αυτά, αλλά τα απαιτούν, ταγμένοι ενάντια σε οποιονδήποτε διεκδικεί το δίκιο του κόντρα στην πολιτική που υπηρετεί την πλουτοκρατία. Δύσκολες εποχές και ανασφαλείς, αλλά αυτός που τρώει ψωμί, στερώντας το ψωμί κάποιου άλλου, κρίνεται και χαρακτηρίζεται από αυτό ακριβώς...
Η συμμετοχή των επικεφαλής μεγάλων τραπεζικών ομίλων στη χτεσινή συνεδρίαση κορυφής της ευρωζώνης έχει συμβολική, αλλά και ουσιαστική σημασία. Επιβεβαιώνει περίτρανα ότι η ΕΕ είναι μια δικτατορία των μονοπωλίων και φυσικά τον πρωταγωνιστικό ρόλο του τραπεζικού τομέα, που είναι η «καρδιά» του καπιταλιστικού συστήματος. Οι εκπρόσωποι του τραπεζικού τομέα, όπως αποκάλυψε η γερμανική εφημερίδα «Μπιλντ», κλήθηκαν στη συνεδρίαση των ηγετών της ευρωζώνης για να δώσουν το «πράσινο φως» για τη συμμετοχή των ιδιωτών στο δεύτερο πακέτο στήριξης της Ελλάδας. Κλήθηκαν, δηλαδή, οι τραπεζίτες για να σιγουρέψουν ότι οι αποφάσεις των ηγετών της ΕΕ θα είναι σύμφωνες με τα συμφέροντά τους. Ευθύς εξαρχής, βέβαια, ήταν δεδομένο ότι οι αποφάσεις των ηγετών της ευρωζώνης θα είχαν τη σφραγίδα των τραπεζικών και άλλων μονοπωλιακών ομίλων αφού η διασφάλιση των στρατηγικών συμφερόντων τους είναι ο σταθερός γνώμονας των αποφάσεων των οργάνων και των κυβερνήσεων της ΕΕ. Απλά η συμμετοχή των εκπροσώπων των τραπεζικών ομίλων στη συγκεκριμένη συνεδρίαση της ευρωζώνης ήρθε να καταδείξει τη σημασία του τραπεζικού τομέα στην καπιταλιστική ανάπτυξη. Οι λαοί γνωρίζουν πολύ καλά ότι τίποτα καλό δεν μπορεί να προέλθει από την λυκοσυμμαχία του κεφαλαίου. Μόνο νέα δεινά και ατέλειωτες θυσίες τους υπόσχονται. Θέλουν να τους μετατρέψουν σε σύγχρονους σκλάβους για να θωρακίσουν την ανταγωνιστικότητα και κερδοφορία τους. Μόνη λύση είναι η αποδέσμευση από την ΕΕ και διαγραφή του χρέους με λαϊκή εξουσία.