Αστραψε και βρόντηξε χτες ο πρόεδρος του ΣΥΝ Αλέξης Τσίπρας απ' τον «Ευαγγελισμό» όπου πραγματοποίησε περιοδεία, δηλώνοντας: «Δε θα αφήσουμε σε χλωρό κλαρί, δε θα κάνουμε βήμα πίσω, στη μάχη εναντίον όσων μετέτρεψαν την Υγεία σε εμπόρευμα. Που παραχώρησαν τα πάντα στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Που συνειδητά πριμοδότησαν τις ιδιωτικές επιχειρήσεις Υγείας και φαρμάκου». «Θέλουμε, είπε σε άλλο σημείο ο Αλ. Τσίπρας, να ανακτηθεί ο δημόσιος έλεγχος στους κρίσιμους τομείς, έτσι ώστε να διευρυνθεί το κοινωνικό κράτος και αγαθά όπως η Υγεία, η Παιδεία, η κοινωνική προστασία να είναι δημόσια, μη ανταλλάξιμα, παρεχόμενα δωρεάν».

Η Υγεία - όπως και η Παιδεία - δε θα πάψουν να είναι «μη ανταλλάξιμα» και «παρεχόμενα δωρεάν» απ' τη στιγμή που σ' αυτούς τους τομείς θα δρά το κεφάλαιο και θα αποτελούν τα καλύτερα πεδία της επιχειρηματικής δραστηριότητας. Ο ΣΥΝ απλώς προτείνει έναν γιαλαντζί δημόσιο έλεγχο του ιδιωτικού τομέα Υγείας και όχι την κατάργηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας. Αλλωστε, αυτό εννοούσε και χτες ο Αλέξης Τσίπρας λέγοντας: «Υπερασπιζόμενοι το δημόσιο χαρακτήρα της Υγείας, δε γινόμαστε κρατιστές όπως αβασάνιστα θα μας κατηγορήσουν κάποιοι». Μ' άλλα λόγια, έδειχνε, απλώς, χαρακτήρα στο... σύστημα.

Οι εργοδότες των ιδιωτικών δομών στην Ψυχική Υγεία, χρησιμοποιώντας ως μέσο πίεσης τους εργαζόμενους που οι ίδιοι αφήνουν απλήρωτους, διεκδικούν νέες επιχορηγήσεις. Χτες, έγινε συγκέντρωση στο υπουργείο Υγείας εργαζομένων από ένα τμήμα των δομών, ενώ αύριο άλλη ομάδα θα κάνει συναυλία με τη συνδρομή πάλι των εργοδοτών. Πέρα απ' όλα τ' άλλα, φαίνεται καθαρά ότι η συμπόρευση με την εργοδοσία διασπά την ενότητα των εργαζομένων, που είναι βασικό όπλο στις διεκδικήσεις τους. Κατά τη χτεσινή συγκέντρωση στο υπουργείο Υγείας, ο Δημήτρης Αβραμόπουλος αρκέστηκε σε μια πρόσθετη επιχορήγηση κατά 15 εκατ. ευρώ για τις δομές. Σε κάθε περίπτωση, έμεινε στο απυρόβλητο η πολιτική της εκχώρησης των δομών στην επιχειρηματική δραστηριότητα, που σε συνδυασμό με την πολιτική λιτότητας της κυβέρνησης έχει οδηγήσει σε αδιέξοδο τους ψυχικά πάσχοντες και τους εργαζόμενους στις δομές.

Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής καταγράφει - παρότι αφήνει εκτός κριτικής την εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών - και η ίδια η Ειδική Επιτροπή Ελέγχου Προστασίας των Δικαιωμάτων των Ατόμων με Ψυχικές Διαταραχές. Σε έκθεσή της (24.2.2009), μεταξύ των άλλων, σημειώνει: «Οι δομές αυτές αντιμετωπίζουν σημαντικό οικονομικό πρόβλημα, με αποτέλεσμα να δυσλειτουργούν, να υπολειτουργούν ή να έχουν αναστείλει τη λειτουργία τους με αποτέλεσμα να υπάρχουν δυσμενείς επιπτώσεις στους ασθενείς - χρήστες των υπηρεσιών: Πλημμελή φροντίδα, παρατεινόμενο στρες υπό το καθεστώς αβεβαιότητας και ανασφάλειας, με αύξηση του κινδύνου υποτροπών και επανόδου στα ψυχιατρεία».

Οι συνέπειες της ιδιωτικοποίησης - εμπορευματοποίησης της Πρόνοιας δεν μπορούν να κρυφτούν. Και τις βιώνουν με τον πιο βάρβαρο τρόπο στο πετσί τους οι εργαζόμενοι, οι ασθενείς και οι οικογένειές τους. Αυτοί έχουν αντικειμενικό συμφέρον να παλέψουν για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Υγεία και Πρόνοια, στρέφοντας τα πυρά τους και στους εργοδότες που δραστηριοποιούνται στο χώρο, παριστάνοντας τους αδικημένους και τους θιγόμενους...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Θα ήταν πολύ λογική η αντίδρασή τους, αν ήταν ...μαγαζάτορες που το προϊόν τους έχει μεγάλη ζήτηση. Ελα, όμως, που υποτίθεται πως είναι κυβέρνηση της χώρας.

Ισως κάποιος θα πρέπει να τους εξηγήσει ότι ο δημόσιος πλούτος της χώρας δεν είναι προϊόν προς πώληση. Και ότι όσο περισσότερες προσφορές εμφανίζονται τόσο σαφέστερο γίνεται ότι η «Ολυμπιακή Αεροπορία» πρέπει να μείνει στο Δημόσιο.

Εκτός αν θέλουν να πιστέψουμε ότι όλοι αυτοί που μαζεύτηκαν για να αγοράσουν τον εθνικό αερομεταφορέα δεν πολυενδιαφέρονται για το κέρδος και επιθυμούν να χάσουν τα λεφτά τους αγοράζοντας κάτι άχρηστο.

`Η, ακόμη περισσότερο, ότι είναι κάτι σαν ...εθνικοί ευεργέτες (όπως αυτοπροβάλλεται ο Βγενόπουλος), που τα κάνουν όλα αυτά για το καλό της πατρίδας.

ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΥ εμφανίζονται μερικά τέτοια, έτσι για να δουλευόμαστε. Για τα προγράμματα «ενίσχυσης της επιχειρηματικότητας» νέων και γυναικών μιλάμε, όπως αυτό που ανακοίνωσε χτες το υπουργείο Ανάπτυξης...

Διότι σε αυτή τη χώρα μπορεί να μη βρίσκεις δουλειά, να μην έχεις Ασφάλιση, Υγεία και Παιδεία, αλλά, αν αποφασίσεις να γίνεις επιχειρηματίας, όλοι «σκίζονται» να σε βοηθήσουν.

Το κράτος σε επιδοτεί κοινοτικά, οι τράπεζες κάνουν ουρά για να σου δώσουν δάνειο και η κυβέρνηση επαινεί το δημιουργικό σου πνεύμα και χαιρετίζει την είσοδό σου στην αγορά.

Φυσικά, το τι θα γίνει στο τέλος είναι γνωστό. Σε αγορές που ελέγχουν οι πολυεθνικοί όμιλοι, η περίφημη «ατομική επιχειρηματικότητα» μόνον ως ...τροφή για τα (οικονομικά) θηρία μπορεί να λειτουργήσει.

Γρηγοριάδης Κώστας

Τα συγχαρητήρια του υπουργού Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων Αρη Σπηλιωτόπουλου δέχτηκε ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γιάννης Παναγόπουλος για την κοινή πρωτοβουλία που πήρε (για πολλοστή φορά) με τον ΣΕΒ, στη «γραμμή» της συναίνεσης και του κοινωνικού «συνεταιρισμού» που προτείνουν οι βιομήχανοι. Βλέπεις δεν είναι λίγο πράγμα, την ώρα που βιομήχανοι και κυβέρνηση με σχέδιο, φορτώνουν την κρίση στους εργάτες, η ΓΣΕΕ να συναγελάζεται μαζί τους και να ψάχνει να βρει δήθεν «κοινές λύσεις» με τους θύτες της εργατικής τάξης.

Ετσι εκτός από τον ΣΕΒ, για τη στρατηγική που ακολουθεί η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, επιχαίρει και η κυβέρνηση, αφού καταλαβαίνει καλά, πως αυτή η στάση είναι βούτυρο στην πολιτική της, κάνει το αντεργατικό της έργο πιο εύκολο, αφού είναι τακτική που υπονομεύει τους αγώνες και τα συμφέροντα των εργαζομένων.

Οσο για τον ισχυρισμό της ΓΣΕΕ και του ΣΕΒ, ότι συνεργάζονται για να εμποδίσουν τις απολύσεις (!) φαίνεται πως ή οι εργατοπατέρες είναι καταφερτζήδες ή ο ΣΕΒ έγινε φιλεύσπλαχνος. Αλλά επειδή οι εργατοπατέρες είναι συνεταίροι του ΣΕΒ, την απάντηση τη δίνει το ΠΑΜΕ που με ανακοίνωσή του σημειώνει μεταξύ άλλων: «Τα μπλόκα στην αντεργατική πολιτική και στις απολύσεις θα τα στήσει η εργατική τάξη, το ταξικό εργατικό κίνημα. Βεβαίως μπορούν να συσκέπτονται όπως προτείνει ο υπουργός, για το ποια άλλα αντεργατικά μέτρα θα πάρουν για το "καλό μας", "να ανταλλάσσουν σκέψεις" και χειραψίες, όμως δεν μπορούν να κοροϊδέψουν την εργατική τάξη ότι μπορεί ποτέ ο λύκος να φυλάξει τα πρόβατα».

Και αφού εκτός από τον ΣΕΒ, και η κυβέρνηση δηλώνει φίλος της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, το ΠΑΜΕ εύστοχα θυμίζει τη ρήση του λαού μας: «Δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι»!

Η είδηση έχει ως εξής: Σήμερα Πέμπτη, το Πανεπιστήμιο Πειραιά διοργανώνει ημερίδα με θέμα «Χρηματοπιστωτική κρίση: Αίτια, επιπτώσεις και προτάσεις αντιμετώπισης», στην οποία ομιλητές θα είναι ο Τρύφων Κολλίντζας, καθηγητής στην ΑΣΟΕΕ και, ταυτόχρονα, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Attica Bank, και ο Γκίκας Χαρδούβελης, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πειραιά και, ταυτόχρονα, οικονομικός σύμβουλος του Ομίλου Eurobank.

Τι να πρωτοθαυμάσουμε; Οτι ένα οικονομικό πανεπιστήμιο αναπαράγει τους αντιεπιστημονικούς ισχυρισμούς ότι, τάχα, η κρίση είναι των τραπεζών κι όχι του καπιταλισμού; Οτι φροντίζει να συνεισφέρει τα μάλα στο πώς θα αντιμετωπιστεί η «κρίση» υπέρ του καπιταλισμού, άρα υπέρ του κεφαλαίου, δηλαδή πώς θα πληρώσουν τα βάρη της οι εργαζόμενοι;

`Η να σταθούμε στο έτερο σκάνδαλο ότι οι ίδιοι οι «μεγαλοκαθηγητάδες» πανεπιστημιακοί είναι, ταυτόχρονα, στελέχη δυο και τριών επιχειρηματικών ομίλων;

Βέβαια, μπορούν κάλλιστα να ισχυριστούν ότι αυτό επιτρέπεται από το νόμο της αγοράς. Κι εμείς θα προσθέταμε ότι «επιβάλλεται» κιόλας από τους νόμους αυτούς, που σπρώχνουν τα ΑΕΙ να διαπλέκονται όλο και περισσότερο με τις επιχειρήσεις και να υπηρετούν πιο αποτελεσματικά τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Πώς αναπτύσσεται η επιστήμη, όμως, μέσα σ' αυτά τα ιδρύματα; Τι μαθαίνουν οι φοιτητές και αυριανοί «επιστήμονες»; Το πώς θα εντείνουν την εκμετάλλευση, το ξεζούμισμα των εργαζομένων, απαντάμε εμείς.

Η επιδρομή αυτή είναι συνέχεια της επίθεσης τα 20 τελευταία χρόνια, μετά τις ανατροπές στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο. Την ίδια ώρα το κεφάλαιο, σε όλες τις μορφές του, υπερτροφοδοτείται από τον κοινωνικό πλούτο. Μέσα σ' αυτό το κλίμα, έρχεται ο πρωθυπουργός, Κ. Καραμανλής, δηλώνοντας προς τα κόμματα ανοιχτός «σε κάθε ρεαλιστική πρόταση και όχι πλειοδοσίες» και ζητώντας «ήρεμο πολιτικό κλίμα» στη βάση της «παραδοχής των βασικών δεδομένων», ως προϋπόθεση για «την αντιμετώπιση της κρίσης», που, όπως λέει, «είναι μια υπόθεση που αφορά τον τόπο, είναι εθνική υπόθεση». Το διά ταύτα των παραπάνω είναι η εξασφάλιση πολιτικής και κοινωνικής συναίνεσης στο πάγωμα των εργατικών και κοινωνικών διεκδικήσεων και στην αφαίρεση των όποιων εργασιακών δικαιωμάτων έχουν απομείνει, προβάλλοντας το γνωστό εδώ και δεκαετίες «η οικονομία δεν αντέχει».