Δύο από τις πιο βασικές επενδύσεις που έχει κάνει η ελληνική κυβέρνηση σε εθνικό επίπεδο, αλλά και η άρχουσα τάξη παγκοσμίως είναι η τρομοκράτηση των λαϊκών αγώνων, που αναπτύσσονται με μέτρα καταστολής, απειλές και νόμους καθώς και η προσπάθεια καλλιέργειας στις λαϊκές μάζες και ιδιαίτερα στη νεολαία της μοιρολατρίας και της ηττοπάθειας.

Την τρομοκρατία τη ζήσαμε τα τελευταία χρόνια, στις αγροτικές κινητοποιήσεις με δίκες, κατασχέσεις κτλ. στο μεγαλειώδες μαθητικό κίνημα με τους εισαγγελείς, το Ιδιώνυμο και τα ΜΑΤ έξω από τα σχολεία, στο αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, την επίσκεψη Κλίντον, στους αγώνες της ΕΤ για το Ασφαλιστικό.

Η επίθεση αυτή αγγίζει σ' ένα βαθμό τη νεολαία, τους φίλους της ΚΝΕ και σε κάποιες περιπτώσεις και τα μέλη. Ετσι είναι επόμενο να ακούγονται πολλές φορές οι απόψεις: «Αν πω ότι είμαι φίλος (ή μέλος) της ΚΝΕ θα στιγματιστώ...», «Αν μαθευτεί ότι θέλω να οργανωθώ (ή ότι είμαι) στην ΚΝΕ μπορεί να μη βρω δουλιά!...», «Φοβάμαι για τη βαθμολογία μου αν αναπτύξω δράση στο σχολείο μου...».

Επιπλέον μεγάλα χρηματικά ποσά με πολλούς αποδέκτες (πολιτικούς, δημοσιογράφους, «αριστερούς», «αντιεξουσιαστές») έχουν επενδυθεί από την άρχουσα τάξη στο πώς θα πείσουν λαό και νεολαία στη λογική του ό,τι και να κάνεις δε γίνεται τίποτα, μην αγωνίζεσαι γιατί χάνεις τον πολύτιμο ελεύθερο χρόνο σου, ρεαλιστικό είναι αυτό που το καπιταλιστικό σύστημα θεωρεί αναγκαίο κλπ.

Βέβαια από τη μεριά τους καλά κάνουν. Τι άλλο, άλλωστε, θα μπορούσαν να μας πουν; Οτι δεν έχει η εργατική τάξη και η νεολαία προβλήματα, ότι το σύστημα αυτό δε δημιουργεί αδιέξοδα και ανασφάλεια; Μα αυτά η πλειοψηφία του λαού τα ζει και σε μεγάλο βαθμό τα γνωρίζει. Και γίνεται ακόμα μεγαλύτερη η μανία της άρχουσας τάξης για τρομοκρατία, καταστολή, καλλιέργεια της μιζέριας και της ηττοπάθειας, όταν βλέπει ότι παρ' όλες τις προσπάθειες, ένα μεγάλο μέρος του λαού - κατά καιρούς - της γυρίζει την πλάτη και βγαίνει διεκδικώντας στο δρόμο του αγώνα.

Επειδή όμως η ιστορία αυτή ξεκινάει από πολύ παλιά και το λαϊκό κίνημα και βέβαια το πρωτοπόρο του κομμάτι, οι κομμουνιστές, είχαν αρκετή ιστορική εμπειρία, είναι αναγκαίο να γίνει προσπάθεια να αξιοποιηθεί η ιστορία του Κόμματος και να γίνει γνωστή στα μέλη της ΚΝΕ και κατ' επέκταση στη νεολαία. Αυτή η ογδοντατριάχρονη πορεία, γεμάτη αγώνες και θυσίες, διδάγματα και δράση, μπορεί και πρέπει να παραδειγματίσει εμάς τους νεότερους. Είναι ανάγκη να γίνει πολύμορφη προσπάθεια (παρουσίαση σε ΟΒ, εκδηλώσεις, αφιερώματα, εκδρομές σε χώρους αγώνα και μαρτυρίου), ώστε να ατσαλωθούμε όλοι μας από τα λαμπρά παραδείγματα της ιστορίας μας.

Θα κατανοηθεί έτσι ακόμα καλύτερα ότι το να είσαι «σήμερα» μέλος της ΚΝΕ και «αύριο» του Κόμματος, είναι τιμή και όχι στίγμα, ότι οι κομμουνιστές δε λύγισαν ποτέ, όποιες συνθήκες κι αν είχαν να αντιμετωπίσουν πάντα έλεγαν με θάρρος τις απόψεις τους, ακόμα και την ώρα που πολλούς απ' αυτούς τους εκτελούσαν στο απόσπασμα. Οτι η μιζέρια και η μοιρολατρία δεν ταιριάζει σ' αυτούς που φέρνουν το νέο κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, αλλά σε εκείνους που με νύχια και με δόντια προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανό κάτι που σαπίζει.

Νομίζω ότι η γνώση της ιστορίας του Κόμματος θα παίξει σημαντικό ρόλο στο να πειστούν και άλλοι νέοι να ενταχτούν στις γραμμές της ΚΝΕ, καθώς επίσης και στο να εμπνεόμαστε συνεχώς στο δύσκολο, αλλά συνάμα και όμορφο δρόμο του αγώνα.

Ελπίζω στους σεισμούς που μέλλονται για να 'ρθουν... (Μπρεχτ)

Από τις αρχές Σεπτέμβρη που δημοσιεύτηκαν οι Θέσεις του ΚΣ της ΚΝΕ για το 8ο Συνέδριό της, ξεκίνησε η εσωοργανωτική προσυνεδριακή συζήτηση και ο ανοιχτός Προσυνεδριακός Διάλογος μέσα από τις σελίδες της εφημερίδας της ΚΝΕ, του «Οδηγητή».

Ο «Ρ» δημοσιεύει σήμερα άρθρα του Προσυνεδριακού Διαλόγου, που στάλθηκαν στο ΚΣ της ΚΝΕ εντός της προθεσμίας που είχε οριστεί, αλλά δεν πρόλαβαν να δημοσιευτούν καθώς για τις ανάγκες έκδοσης, η ύλη του «Οδηγητή» έκλεισε νωρίτερα.

Σύντροφοι/σες,

Τα τελευταία χρόνια η Οργάνωσή μας έχει διαγράψει μια ενδιαφέρουσα πορεία. Μέσα από τη δράση μας μαζεύουμε καινούριες εμπειρίες και αποκομίζουμε χρήσιμα διδάγματα για τη γραμμή και τη στρατηγική μας.

Οδηγούμαστε όμως σε σωστά συμπεράσματα, όταν κριτήριο εκτίμησης π.χ. του φεστιβάλ είναι η μαζικότητα, της δουλιάς της ΠΚΣ ο αριθμός των ψήφων και της ΚΝΕ ο αριθμός των μελών της; Μήπως θα έπρεπε να εξετάζουμε και άλλες παραμέτρους όπως τη διακίνηση του «Ρ» στο φεστιβάλ, την ποιότητα των ψήφων της ΠΚΣ (φιλικοί ή πολιτικοί;), το ιδεολογικό επίπεδο των συντρόφων και το επίπεδο συγκρότησης της Οργάνωσης; Ή μήπως θα ήταν σωστότερο να απομυθοποιήσουμε τους διάφορους δείκτες και να αρχίσουμε να εξάγουμε πραγματικά πολιτικά συμπεράσματα από τη δράση της ΚΝΕ;

Είναι, πιστεύω, εμφανές ότι υπάρχουν κάποιες «αναντιστοιχίες» μεταξύ των αποτελεσμάτων που θα περιμέναμε από τη θετικά εκτιμώμενη πορεία της Οργάνωσης και των πραγματικών δεδομένων.

Για παράδειγμα, η αλματώδης οργανωτική ανάπτυξη δεν έχει οδηγήσει (όπως θα περίμενε κανείς) σε αντίστοιχα μαζικές και δραστήριες συσπειρώσεις και σε ανάλογη άνοδο της συνείδησης των νέων, αλλά ούτε και σε ιδεολογική θωράκιση των συντρόφων, η οποία προβάλλεται ως μείζων ζήτημα (και όχι απλώς ως αίτημα) τα τελευταία χρόνια.

Μήπως, τελικά, είναι υπεραπλούστευση να θεωρούμε ότι η ιδεολογική ανεπάρκεια των Κνιτών και μια σειρά προβλημάτων (π.χ. η προβληματική αφομοίωση ενός, ομολογουμένως, σεβαστού αριθμού νέων συντρόφων), οφείλονται στην αδύναμη σχέση τους με τον «Ρ»; Μάλλον πρέπει να αναζητήσουμε τις αιτίες των ζητημάτων αυτών πέρα από το «εύκολο» και το «προφανές». Πιθανότατα στο γεγονός ότι οι προηγούμενες αποφάσεις για «μαζική ΚΝΕ» δεν τίθενται στις πραγματικές τους διαστάσεις, με αποτέλεσμα τα κριτήρια ένταξης ενός καινούριου μέλους να έχουν ελαχιστοποιηθεί («θέλει να παλέψει»).

Οπως έχει ελαχιστοποιηθεί και η ευθύνη του συντρόφου που κάνει μία πρόταση στρατολογίας. Είναι άραγε συνείδηση σε όλους μας ότι ζητάμε από έναν νέο να αλλάξει άρδην τη ζωή του, ενώ ταυτόχρονα του δίνουμε ισότιμη ψήφο στις αποφάσεις της Οργάνωσης; Και όταν η πορεία ενός συντρόφου δεν είναι καλή, αναζητούνται ευθύνες σε αυτόν που τον οργάνωσε και στην ΟΒ που τον δέχτηκε, προκειμένου να εξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα;

Οι κομμουνιστές σύντροφοι, δεν παλεύουν για μια καλύτερη κοινωνία. Παλεύουν για τη σοσιαλιστική κοινωνία. Πρέπει λοιπόν ο υποψήφιος Κνίτης, να έχει συνειδητοποιήσει ότι αυτή η κοινωνία είναι η καλύτερη που μπορεί να υπάρξει και ότι το σημερινό σύστημα δεν επιδέχεται εξευγενισμό ή μπάλωμα. Να κατανοεί την αξία της οργανωμένης πάλης και τον πρωτοπόρο ρόλο της εργατιάς (κάτι που δεν είναι πάντα ξεκάθαρο στους νέους φοιτητές). Να γνωρίζει τα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις του Κνίτη και κυρίως να έχει διαβάσει το Καταστατικό (όχι να του έχει γίνει περιγραφή).

Ο δείκτης της μαζικότητας δεν είναι ικανός να μας πει εάν η ΚΝΕ αποτελεί ή όχι την πρωτοπορία της νεολαίας. Διότι το πρωτοπόρο κομμάτι είναι συνδεδεμένο με το ηγετικό και το μειοψηφικό στοιχείο. Και στην έλλειψη αυτών των στοιχείων θα πρέπει να αναζητήσουμε την εξήγηση των άμαζων συσπειρώσεων, αλλά και της μειωμένης ικανότητας των μελών μας να χρησιμοποιούν αυτές τις συσπειρώσεις για δουλιά με συνέπεια. Γιατί όπως είναι γνωστό σε κάθε σύντροφο μόνο με τέτοια δουλιά μπορούμε να αλλάξουμε συνειδήσεις και να περιμένουμε θετικά αποτελέσματα για την Οργάνωση.

Οι Θέσεις του Συνεδρίου εντοπίζουν ένα σημαντικότατο πρόβλημα που έχει να κάνει με την υποβάθμιση της συνεδρίασης της ΟΒ σε καθηκοντολογία και έλεγχο των πλάνων. Η ύπαρξη αυτής της τακτικής συνήθως συνοδεύεται από εξαιρετικά χαμηλή προσέλευση στις ΟΒ, γεγονός που έγινε πιο έντονο κατά την προσυνεδριακή περίοδο, και στις δραστηριότητες της Οργάνωσης.

Αυτή η έλλειψη συνειδητοποίησης των συντρόφων στις περισσότερες περιπτώσεις «εξηγείται» ως προβληματική αφομοίωση της γραμμής μας. Είναι όμως πράγματι έτσι; Κι αν ακόμα δεχτούμε ότι αυτό ισχύει, δεν είναι αποτέλεσμα του ιδεολογικού επιπέδου που έχει το στελεχικό δυναμικό;

Το ιδεολογικό επίπεδο των μελών της Οργάνωσης είναι άμεσα συνυφασμένο με αυτό της καθοδήγησης. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει πρόβλημα ανάμεσα στα μέλη της ΚΝΕ και να μην υπάρχει στην ίδια κλίμακα και στα ανώτερα όργανα. Και αυτό έχει μεγάλο αντίκτυπο στην πορεία της Οργάνωσης. Κατ' αρχήν διότι επηρεάζει την ποιότητα των συντρόφων που διαπαιδαγωγούν και στη συνέχεια διότι, δυστυχώς, αρκούν λίγες μόνο λανθασμένες επιλογές, για να κλονιστούν οι σχέσεις εμπιστοσύνης που πρέπει να διέπουν την ΚΝΕ.

Ολα αυτά τα ζητήματα, σύντροφοι, είναι αναπόφευκτη «κληρονομιά» της επιθυμητής μαζικότητας της Οργάνωσής μας. Προφανώς, η λύση τους δε βρίσκεται στη μετατροπή της ΚΝΕ σε ελιτιστικό κλαμπ για «λίγους και καλούς», αλλά στο κατά πόσο έχουμε τη θέληση να τα αναγνωρίσουμε ως υπαρκτά προβλήματα και να τα αντιμετωπίσουμε. Και για να το κάνουμε αυτό θα πρέπει να στηριχτούμε στη βάση της ΚΝΕ, τη Μαρξιστική - Λενινιστική ιδεολογία. Δεν αναφέρομαι σε απλή εκμάθηση των γραπτών των θεωρητικών, αλλά στην πραγματική μετατροπή των ιδεών μας σε στάση ζωής.

Η πραγματοποίηση του 8ου Συνεδρίου, είναι μία καλή ευκαιρία για να σκεφτούμε, να ξεκαθαρίσουμε και να συνειδητοποιήσουμε τι είδους οργάνωση θέλουμε. Με μοναδικό γνώμονα την ιδεολογία και την υλοποίηση των προϋποθέσεων για την επανάσταση.

«ΕΜΕΙΣ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΣΤΟ ΩΡΑΙΟΤΕΡΟ ΙΔΑΝΙΚΟ ΠΟΥ ΔΙΑΝΟΗΘΗΚΑΝ ΤΑ ΠΙΟ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΑ ΜΥΑΛΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ. ΓΙΑ ΤΟ ΣΚΟΠΟ ΑΥΤΟ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΚΙ ΟΤΑΝ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ, ΘΥΣΙΑΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ».

Διαβάζοντας το απόσπασμα αυτό από την απολογία του σ. Νίκου Μπελογιάννη, βλέπει κανείς τη στάση ζωής που πρέπει να κρατά ο κάθε κομμουνιστής μπροστά στο κίνημα. Μπορεί τα λόγια αυτά να μη φτάνουν στο μυαλό του κάθε νέου ανθρώπου που θέλει να παλέψει μέσα από τις γραμμές της ΚΝΕ. Ομως απεικονίζουν μια πραγματικότητα σε σχέση με το ρόλο και τη δουλιά του νέου κομμουνιστή - του συνεχιστή της πάλης για το σοσιαλισμό. 83 ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ τώρα, το Κόμμα δίνει τις μάχες του, κάτω από συνθήκες σκληρής διαπάλης με τα εμπόδια που βάζει ο εχθρός του. Ειδικότερα μετά την ανατροπή των Σοσιαλιστικών χωρών και την κρίση που πέρασε το Κόμμα, το ΚΚΕ και η ΚΝΕ ήταν που ανέπτυξαν πάλι τους αγώνες, μπροστά στα μέτωπα που κατά καιρούς ανοίχτηκαν την τελευταία δεκαετία: αγροτικά, μαθητικές κινητοποιήσεις, αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, εργατικό κίνημα, ασφαλιστικό. Μέσα απ' αυτή τη διαδικασία, η Οργάνωση και το Κόμμα κατάφεραν να ξεπεράσουν τις δυσκολίες και ν' αναπτύξουν το κύρος μπροστά στον κόσμο και τη νεολαία. Ειδικότερα από το 7ο Συνέδριό της, η Οργάνωση κατάφερε να τριπλασιάσει τις γραμμές της και βέβαια, να συνεχίζει να τις αυξάνει.

Ομως, η άνοδος αυτή της Οργάνωσης, η αύξηση του κύρους και του Κόμματος στυλώθηκαν πάνω στο αίσθημα ευθύνης και λειτουργικότητας της Οργάνωσης και του Κόμματος να δώσει τις μάχες με θάρρος και αυτοπεποίθηση. Δε χρειάζεται όμως, να μείνουμε εδώ. Το βάρος της μάχης που έχει να δώσει το Κόμμα και η Οργάνωση ειδικά στη νεολαία είναι μεγάλο μια και η νεολαία είναι το μεγάλο θύμα κάτω από τα δεινά που έρχονται το επόμενο διάστημα για να τσακίσουν τη νέα γενιά σε όλους τους ευρύτερους τομείς της ζωής. Εδώ, λοιπόν, έρχεται ο ρόλος της Οργάνωσης για να δείξει τον άλλο δρόμο απ' αυτό που έχουν επιλέξει για να παίξουν στις πλάτες της οι αστοί, το δρόμο της πάλης και του αγώνα, το δρόμο δηλαδή, «ή τις αλυσίδες ή τα όπλα, όπως πρότεινε στο λαό το ιστορικό ΕΑΜ - ΕΛΛΑΣ. Για να πραγματοποιηθεί όμως αυτό, χρειάζεται ο κάθε νέος, με μεγαλύτερη θυσία να αναδείξει από μέσα του ένα νέο Ν. Μπελογιάννη, ένα νέο Ν. Πλουμπίδη, ένα νέο Χ. Μαλτέζο.

Εχοντας, λοιπόν, ως όπλο το αίσθημα ευθύνης και καλλιεργώντας πρότυπα ζωής σε κάθε νέο κομμουνιστή, η Οργάνωση θα αποκτήσει άλλους ρυθμούς στη λειτουργικότητά της, αυξάνοντας το χαρακτήρα της στην εσωτερική της δομή «ΟΒ - κύτταρο οργάνωσης, οικονομικά, Οδηγητής», δίνοντας παράλληλα τη μάχη μέσα στο κίνημα της νεολαίας και βέβαια, στο πλευρό του Κόμματος.

Σίγουρα, λοιπόν, οι ανάγκες και τα προβλήματα της νεολαίας απαιτούν πιο ισχυρή, πιο μαζική ΚΝΕ, αλλά και με μεγαλύτερη ευθύνη, περισσότερη αισιοδοξία και οπωσδήποτε καλλιεργώντας άλλη στάση ζωής μέσα από αγωνιστικά πρότυπα.

«Τιμή μου εγώ πάνω απ' όλα έχω την τιμή του ΚΚΕ» - Ν. Πλουμπίδης.

Τα βήματα που έχουν γίνει απ' το 7ο Συνέδριο μέχρι σήμερα είναι σημαντικά. Η ΚΝΕ μεγάλωσε, δυνάμωσε, έγινε εμπειρότερη, απόκτησε μεγαλύτερη απήχηση στη νεολαία.

Η σύγχρονη εκμεταλλευτική κοινωνία όμως και το βάρβαρο πρόσωπό της που χτυπάει καθημερινά το λαό και τη νεολαία, επιτάσσει μεγαλύτερες προσπάθειες από όλο το δυναμικό της Οργάνωσής μας. Βασικός κρίκος σ' αυτή την προσπάθεια είναι η καθοδηγητική δουλιά και το πώς οι αποφάσεις φτάνουν και υλοποιούνται, ακόμα και απ' τον πιο απομακρυσμένο σύντροφο.

Τα προβλήματα και οι δυσκολίες είναι δείγματα ζωντανού οργανισμού, οπότε είναι λογικό να παρουσιάζονται σε μια δραστήρια, επαναστατική οργάνωση όπως είναι η ΚΝΕ. Είναι προβλήματα κυρίως ανάπτυξης που δεν πρέπει να μας απογοητεύουν, αλλά να μας κινητοποιούν ώστε να γίνουμε καλύτεροι και πιο αποτελεσματικοί στο ξεπέρασμά της.

Εδώ εμφανίζεται και η αναγκαιότητα της ποιοτικής βελτίωσης της δουλιάς των στελεχών, καθώς και ο καθημερινός προσανατολισμός που πρέπει να δίνεται.

Το μεγαλύτερο δυνατό πολιτικό άνοιγμα της Οργάνωσης στη νεολαία, η καλύτερη ιδεολογικοπολιτική θωράκιση των μελών της ΚΝΕ, η αφομοίωση των νέων μελών και η ανάδειξη νέων στελεχών, είναι μερικά μόνο απ' αυτά που πρέπει ένα στέλεχος να τα αλληλοσυνδέει, να τα επεξεργάζεται, να τα δίνει στην Οργάνωση. Είναι λάθος να τα βάζουμε σε κουτάκια και να τα εξετάζουμε ξεχωριστά κι ασύνδετα. Αυτό δυσκολεύει τη δουλιά μας και το κυριότερο, εμποδίζει τους συντρόφους να παρακολουθήσουν και να παρέμβουν στις σύγχρονες εξελίξεις.

Η καθοδηγητική δουλιά θέλει αυταπάρνηση, θυσία και πάνω απ' όλα όρεξη για δουλιά. Τα στελέχη είναι τα πρώτα που πρέπει να υλοποιούν τις αποφάσεις και παράλληλα να τραβούν την υπόλοιπη οργάνωση στην κατεύθυνση αυτή.

Η οργάνωσή μας επιδιώκει τα στελέχη να σκύβουν πάνω από τις ΟΒ, να επικοινωνούν με τους συντρόφους, να τους κατανοούν και να τους βοηθούν στην επίλυση των προβλημάτων τους.

Η δουλιά του στελέχους με τους συντρόφους δεν είναι σχέση προϊσταμένου - εργαζόμενου, είναι σχέση συντρόφου προς σύντροφο.

Αν η καθοδήγηση είναι στείρα, καθηκοντολογική και όχι ουσιαστική με πολιτικά χαρακτηριστικά, είναι λογικό οι σύντροφοι να μην αντιλαμβάνονται τα καθήκοντα που μπαίνουν. Να τα θεωρούν εντολές χωρίς αξία και να τα αγνοούν, υποτιμώντας τα. Να νομίζουν ότι υποβαθμίζονται. Τότε και οι ΟΒ είναι επιρρεπείς σε διάφορα προβλήματα. Δε λειτουργούν τακτικά. Συνεδριάζουν με πολλούς απόντες ή δυσκολεύονται να έχουν απαρτία. Συζητάνε μίζερα και γκρινιάρικα, τις χαρακτηρίζει εσωστρέφεια.

Μόνο όταν οι ΟΒ έχουν τακτή λειτουργία, πολιτικό περιεχόμενο και συζήτηση, εμβαθύνουν στις θέσεις μας και δυναμώνουν το ιδεολογικό μας επίπεδο, τότε μπορούμε να περιμένουμε και τα ανάλογα αποτελέσματα.

Σ' αυτή τη βάση χρειάζεται μεγαλύτερη και καλύτερη αξιοποίηση των κομματικών εντύπων, ο «Οδηγητής» κι ο «Ριζοσπάστης» πρέπει να γίνουν όπλα στα χέρια της Οργάνωσης. Η αξιοποίησή τους αναβαθμίζει την όλη δουλιά μας, ανοίγοντας δρόμους σε κάθε μέλος της ΚΝΕ.

Ιδιαίτερα θέλω να σημειώσω την ανάγκη συνδυασμού της θεωρίας με την πράξη, των λόγων με τα έργα. Είναι αναγκαίο να κατανοήσουμε όλοι πως χρειάζονται προσπάθειες να εξαφανίσουμε κάθε διάσταση ανάμεσα σ' αυτό που οδηγεί στον κακό χαρακτηρισμό μας σαν επιπόλαιων, δυσκολεύει τη λειτουργία της οργάνωσης μειώνοντας και το κύρος της. Το πνεύμα των θέσεων της ΚΝΕ και η συζήτηση που γίνεται γύρω απ' αυτή, ο χαρακτήρας της Οργάνωσής μας και οι στόχοι που αναδείχνουν την αξία της, συνδέουν τη θεωρία με την πράξη και επιβάλλουν πέρα απ' τις συλλογικές και οι προσωπικές προσπάθειες του καθένα μας.

Στενά δεμένο με το ζήτημα θεωρίας και πράξης είναι και αυτό της υλοποίησης των αποφάσεων που πολλές φορές καθυστερούν ή ματαιώνονται. Προς τιμήν του 8ου Συνεδρίου και για την αντιμετώπιση αυτού του σημαντικού ζητήματος, κάθε ΚΝίτης οφείλει να θεωρήσει την προσπάθεια αυτή θέμα τιμής.

Το 8ο Συνέδριο της ΚΝΕ, με τις αποφάσεις που θα πάρει, θα δώσει ακόμα μεγαλύτερη ώθηση στο δυνάμωμα της καθοδηγητικής δουλιάς, θα δώσει το εφαλτήριο για μεγαλύτερο μαζικό άνοιγμα προς τη νεολαία και το λαό της χώρας και του τόπου.

Εμπρός για ΚΝΕ γερή και μαζική.

Σύντροφοι! Χαίρομαι που μπορώ, μέσω του προσυνεδριακού διαλόγου, να εκφράσω τις σκέψεις μου για την πορεία της Οργάνωσης, αλλά και για μερικά από τα προβλήματα που αυτή αντιμετωπίζει.

Το 8ο Συνέδριο της Οργάνωσής μας γίνεται σε μια περίοδο όπου η φτώχεια, η εξαθλίωση και η εκμετάλλευση, όχι μόνο δεν αμβλύνθηκαν (στα πλαίσια της «παγκοσμιοποίησης» και της «ανοιχτής κοινωνίας»), αλλά δυστυχώς αυξάνονται επικίνδυνα. Η επίθεση του κεφαλαίου είναι ολομέτωπη. Παιδεία, Υγεία, Κοινωνική Ασφάλιση, Δημοκρατικές Ελευθερίες - τίποτα δεν έχει σκοπό να αφήσει απείραχτο. Πρόσφατα μάλιστα, ξεκίνησε νέα ιμπεριαλιστική επέμβαση με πρόσχημα την τρομοκρατία, αλλά με σαφή στόχο τον έλεγχο των διόδων των πλουτοπαραγωγικών πηγών, την καταστολή των δημοκρατικών κινημάτων και το ξαναμοίρασμα των σφαιρών επιρροής.

Παράλληλα όμως δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε την αντίδραση των λαών. Στην Ελλάδα, δεκάδες χιλιάδες κόσμου διαδήλωσαν και κατάφεραν να αναστείλουν τα μέτρα της κυβέρνησης για το ασφαλιστικό, ο ελληνικός λαός είπε ξεκάθαρο όχι στον πόλεμο και τίμησε την επίκαιρη επέτειο του Πολυτεχνείου. Αλλά και στη διεθνή σκηνή τα μηνύματα είναι ευχάριστα. Η κοινή γνώμη της Δύσης για τον πόλεμο έχει μεταστραφεί. Τα κινήματα της Γένοβας κτλ. μπορούν να πάρουν μια αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Η άνοδος του επιπέδου της ταξικής πάλης είχε και την αναμενόμενη αντανάκλαση στην Οργάνωσή μας. Οπως επισημαίνουν και οι Θέσεις του ΚΣ, τα τελευταία χρόνια τα μέλη της ΚΝΕ πολλαπλασιάστηκαν.

Αυτό από μόνο του μας φέρνει μπροστά σε νέα δεδομένα και νέες απαιτήσεις. Πρέπει να βελτιώσουμε τον τρόπο δουλιάς μας, να μιλήσουμε άφοβα σε καινούριο κόσμο. Ας μην ξεχνάμε πως δυστυχώς η πλειοψηφία του κόσμου μένει απαθής στα δρώμενα. Ναι μεν διαφωνεί με τον πόλεμο, αλλά δε συμμετέχει στις κινητοποιήσεις. Θίγεται από την αντιεκπαιδευτική πολιτική, αλλά δεν παίρνει μέρος στις συνελεύσεις σε ΑΕΙ - ΤΕΙ. Νιώθει ότι όλα αυτά δεν την ενδιαφέρουν, δεν την αφορούν. Το ότι η πλειοψηφία του κόσμου δεν ενδιαφέρεται για την πολιτική και άρα δε διεκδικεί λύσεις σε ζωτικά προβλήματα, το ότι δεν έχουμε καταφέρει να ανατρέψουμε τους συσχετισμούς σε διάφορα όργανα (π.χ. η ΠΚΣ σε ΕΦΕΕ - ΕΣΕΕ) οφείλεται στις διάφορες αδυναμίες μας.

Μια από τις αδυναμίες μας, που θίγεται και στις Θέσεις του ΚΣ είναι η επιφανειακή επαφή μας με την κοσμοθεωρία του Μαρξισμού - Λενινισμού, τη φιλοσοφία του διαλεκτικού υλισμού. Με το να μη γνωρίζουμε και να μην εφαρμόζουμε στην καθημερινή μας δράση τις αρχές και τα συμπεράσματα του διαλεκτικού υλισμού, στερούμαστε του σπουδαίου πλεονεκτήματος της επιστημονικής αυστηρότητας και ορθότητας στην ανάλυση των εξελίξεων. Επίσης, αν αποκοπούμε από τη μόνη φιλοσοφία της εργατικής τάξης, κινδυνεύουμε να αποκοπούμε και από τον τελικό μας στόχο - τη δικτατορία του προλεταριάτου. Ενας από τους διάφορους τρόπους αφομοίωσης της διδασκαλίας των Μαρξ - Ενγκελς - Λένιν είναι τα ακτίφ. Αυτά θα πρέπει να αποκτήσουν μόνιμο χαρακτήρα και οργανωμένη δομή. Το Κόμμα θα πρέπει να έρθει πιο κοντά και να βοηθήσει την ΚΝΕ σε αυτό.

Επίσης, αφού η επίθεση της αστικής τάξης γίνεται σε πολλά μέτωπα, εξίσου ολοκληρωμένη γνώση για όλα τα θέματα είτε αυτά μας αφορούν άμεσα είτε όχι θα πρέπει να έχουμε και εμείς. Να μην περιοριζόμαστε για παράδειγμα όσοι δραστηριοποιούμαστε μέσω των Πανεπιστημίων στα εκπαιδευτικά, αλλά να μπορούμε να τοποθετηθούμε και για τους συνταξιούχους.

Τέλος, όταν μιλάμε με τον κόσμο θα πρέπει κάθε φορά να προσαρμοζόμαστε στην ιδιαίτερη περίπτωση και διαφορετική πολιτική συνειδητοποίηση του καθενός. Ο,τι για εμάς είναι δεδομένο δεν είναι και για τους άλλους. Με βάση την εμπειρία μας πριν οργανωθούμε, μπορούμε να αποφύγουμε τα κλισέ και να κάνουμε τον κόσμο να συνειδητοποιήσει την αναγκαιότητα της πάλης για το Σοσιαλισμό. Οσο για αυτούς που δεν είναι και τόσο κοντά μας, μπορούμε πιστεύω, να βρούμε μερικά σημεία που θίγονται από τον ιμπεριαλισμό για να τους προσεγγίσουμε.

Ετσι η ΚΝΕ, στην πορεία μετά το 8ο Συνέδριό της, πρέπει αυξάνοντας την οργανωτική της και διορθώνοντας τις αδυναμίες της, να στεριώσει τη θέση της στη συνείδηση του λαού, να βγάλει τις μάζες από την αδράνεια και να τις κινητοποιήσει στα πλαίσια του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου με τελικό στόχο την οικοδόμηση του Σοσιαλισμού.

Σύντροφοι, συντρόφισσες

Ούτε ένας μήνας δε μας χωρίζει από την πραγματοποίηση του 8ου Συνεδρίου της Οργάνωσής μας, της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας, του ακούραστου στυλοβάτη της νεολαίας της χώρας μας. Μιας νεολαίας, η οποία αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα όπως την ανεργία, τη μόλυνση του περιβάλλοντος, την παντελή έλλειψη ανθρωπιστικής παιδείας, την πλύση εγκεφάλου που καθημερινά συντελείται μέσω των ΜΜΕ και πολλά άλλα. Η ΚΝΕ σε όλα αυτά τα προβλήματα στήριξε, στηρίζει και είναι σίγουρο ότι θα συνεχίζει να στηρίζει το νεολαιίστικο κίνημα με όλες τις δυνάμεις που διαθέτει.

Μήπως, όμως, σύντροφοι, δεν επαρκεί αυτό; Μήπως, δηλαδή, οι δυνάμεις μας δεν επαρκούν στην αδιάκοπη ρήξη με το κεφάλαιο και όλους αυτούς που στο βωμό του κέρδους θυσιάζουν την καρδιά αυτού του τόπου, τη νεολαία;

Αυτό το πρόβλημα, σύντροφοι, μπορεί και πρέπει να διορθωθεί από τις ρίζες του. Οι οποίες δεν είναι άλλες από τις ΟΒ και τα καθοδηγητικά όργανα. Η δουλιά των οργανώσεων τα τελευταία χρόνια έχει διευρυνθεί και τα «ανοίγματά» μας στη νεολαία έχουν αρχίσει να καρποφορούν. Ομως, σύντροφοι, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί. Η αλόγιστη και αβίαστη αποδοχή κάθε νέου φίλου, ο οποίος θέλει να μπει στην Oργάνωση μπορεί να έχει καταστροφικές συνέπειες. Η μόνη ασφαλιστική δικλείδα σε αυτό είναι η πλήρης αποδοχή του καταστατικού μας, το οποίο, κατά την άποψή μου πρέπει να τηρείται στο μέγιστο βαθμό του. Το συνέδριο πρέπει να καθορίσει το βαθμό αυτό. Ετσι ώστε οι ΟΒ να μπορούν να κρίνουν εάν ο ρόλος του κάθε μέλους συμβαδίζει με το ρόλο του Κνίτη και να παίρνουν τα κατάλληλα μέτρα.

Επιπλέον, το συνέδριο πρέπει να αποφασίσει κανόνες μέσα από τους οποίους να καθορίζεται η δουλιά των καθοδηγητικών οργάνων. Στα όργανα αυτά η οργάνωση εμπιστεύτηκε τον έλεγχο για τη σωστή λειτουργία της. Είναι ανεπίτρεπτο, λοιπόν, τα όργανα αυτά να μην παρουσιάζουν μια συνεχή και αδιάκοπη δουλιά, που να βελτιώνει την υπάρχουσα μορφή των ΟΒ. Τα καθοδηγητικά αυτά όργανα πρέπει να έχουν το κατάλληλο ιδεολογικό υπόβαθρο, έτσι ώστε να βοηθάνε πραγματικά. Πρέπει τα καθοδηγητικά όργανα να τροφοδοτούν έγκαιρα τις οργανώσεις με υλικό, έτσι ώστε να βοηθηθούν και οι ίδιες στο έργο τους. Πρέπει το καθοδηγητικό όργανο να προωθεί και να αναλύει τις θέσεις του Κόμματος στον κάθε σύντροφο. Τέλος, θα πρέπει να τονιστεί από το Συνέδριο η αναγκαιότητα για τη δημιουργία μιας Επιτροπής Ελέγχου Καθοδηγητικών Οργάνων, η οποία θα ελέγχει τα όργανα για τη σωστή λειτουργία τους.

Το 8ο Συνέδριο έχει ανοίξει τις πύλες του και μας καλεί για άλλη μια φορά να αγωνιστούμε για την προώθηση των θέσεών μας στο χώρο της νεολαίας.

Ζήτω το 8ο Συνέδριο!

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Θα ήθελα να εκθέσω κάποιες σκέψεις για ένα επιμέρους ζήτημα που βάζουν οι Θέσεις της ΚΝΕ για το 8ο Συνέδριό της, το ζήτημα του «902» και πώς μπορεί με τη δική μας συμβολή αυτό το όργανο του Κόμματος να βοηθήσει στην προπαγάνδα μας, την καθοδηγητική μας δουλιά και να προβάλλει τις αξίες και τα ιδανικά της Οργάνωσής μας στη νεολαία.

Είναι γεγονός ότι έγιναν και γίνονται προσπάθειες για την αναβάθμιση του «Ριζοσπάστη», του «Οδηγητή», καθώς και του τηλεοπτικού καναλιού «902», όμως παρ' όλα αυτά συνεχίζει να μην υπάρχει μια εκπομπή για τη νεολαία που θα βάζει τα ζητήματα που την αφορούν, όπως γίνεται με τον «Ο» και το «Ρ». Η λύση αυτού του προβλήματος μας δίνει τη δυνατότητα να απαντήσουμε ακόμη πιο δυναμικά στην επίθεση χειραγώγησης και παραπλάνησης των νεανικών συνειδήσεων από την αστική τάξη και τα ΜΜΕ που έχει στα χέρια της.

Από τη μέχρι τώρα εμπειρία μου και από συζητήσεις με συντρόφους και φίλους διαπίστωσα ότι είναι πολύ λίγοι αυτοί που παρακολουθούν κάποια εκπομπή του «902» με πιο δημοφιλές το δελτίο ειδήσεων στις 12:00 τα μεσάνυχτα, για να ενημερωθούν όταν δεν έχουν προλάβει να διαβάσουν ή δεν έχουν πάρει «Ρ» και γυρνούν αργά στο σπίτι τους. Επίσης, είναι πολύ μεγάλη η μερίδα αυτών που λένε ότι δε θέλουν να παρακολουθήσουν καμιά εκπομπή του «902» γιατί δεν τους αγγίζει, δεν έχει κάποια εκπομπή για τη νεολαία και πως το πρόγραμμά του είναι πολύ βαρετό σε σχέση με αυτό των αστικών καναλιών. Αυτό που θέλουν όλοι όμως, ανοίγοντας την τηλεόρασή τους είναι να παρακολουθήσουν κάτι που θα τους βοηθήσει να χαλαρώσουν, να ψυχαγωγηθούν και ταυτόχρονα να ενημερωθούν. Μπορεί να μην αποτελεί το μέσο που θα βοηθήσει να γίνουν βαθύτερες διεργασίες στο νέο και να καταλήξουν στο αποτέλεσμα που θέλουμε, την ανάπτυξη του κινήματος της νεολαίας ή την πάλη για το σοσιαλισμό, όμως η επίδρασή του στο συναισθηματικό και το συγκινησιακό τομέα είναι αρκετά σημαντική και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για βαθύτερες διεργασίες.

Το πιο λυπηρό απ' όλα είναι το ότι ενώ στην Οργάνωση είχαμε κάνει κινητοποίηση ενάντια στο τηλεσκουπίδι «Big Brother» και γενικότερα στα τηλεσκουπίδια, να βλέπουμε πως μια μερίδα συντρόφων μαζί με ένα μεγάλο τμήμα της νεολαίας το παρακολουθούν, όχι γιατί δεν έχουν να κάνουν κάτι άλλο ή «κόβουν φλέβες» γι' αυτό, αλλά γιατί δεν υπάρχει κάτι καλύτερο να δουν την ώρα που έχουν την ανάγκη να παρακολουθήσουν κάτι από την τηλεόρασή τους. Στις συζητήσεις μας, είχαν συνείδηση του ότι δεν υπάρχουν κάποιες άλλες αξιόλογες εκπομπές, δε θεωρούσαν αξιόλογη εκπομπή το «Big Brother», ενώ το έβλεπαν και αυτό που τους ωθούσε να το δουν ήταν η ανάγκη για ψυχαγωγία και χαλάρωση μέσα από την τηλεόραση. Σημαντικός παράγοντας βέβαια είναι και η δύναμη της συνήθειας που όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι να ξεπεραστεί.

Από τα παραπάνω φαίνεται ότι είναι επιτακτική η ανάγκη να υπάρξει μια νεανική εκπομπή στον «902» που θα αναδεικνύει την πολιτική μας πρόταση σε συνδυασμό με την πολιτιστική μας πρόταση. Θα αποτελεί βήμα των φορέων και καλλιτεχνών της νεολαίας που θα δείχνουν τη δημιουργία τους κυρίως μέσα από τη ζωντανή μουσική (όπως γίνεται στο Φεστιβάλ) στο στούντιο, τις προτάσεις μας για τον κινηματογράφο, το θέατρο και τις άλλες τέχνες, που τα μονοπώλια δεν αφήνουν να γίνουν κτήμα του λαού και της νεολαίας. Θα σατιρίζουν την καθημερινότητα, τα σάπια του καπιταλιστικού συστήματος και τις καπιταλιστικές «αξίες» μέσα από έξυπνα σκετς (όπως γίνεται στο «Ρ» με τον «Τηλέπαθο»). Ενώ το καλύτερο θα ήταν την εκπομπή να μπορούσε να την παρακολουθήσει ένα κοινό 50 - 100 ατόμων, όπου οι σύντροφοι θα μπορούσαν όχι μόνο να ψυχαγωγηθούν αλλά να στρατολογήσουν κιόλας, ακόμη και σ' αυτόν το χώρο, αναδεικνύοντας το ότι πρέπει να περάσουν τα μέσα παραγωγής και τα ΜΜΕ στα χέρια της εργατικής τάξης και των συμμάχων της μέσα από τη λαϊκή εξουσία και οικονομία που θα επιφέρει το ΑΑΔΜ, ώστε να γίνει ο πολιτισμός κτήμα του λαού που είναι ο μόνος που τον δημιουργεί και μπορεί να τον ανεβάσει σε υψηλά επίπεδα.

Καλή επιτυχία στο 8ο Συνέδριο.