Κάθε είδηση που έρχεται από όποια γωνιά της Γης βεβαιώνει για ένα: Την επελαύνουσα βαρβαρότητα. Είτε αφορά τους ιθαγενείς στην Αυστραλία, είτε τους εργάτες στις πόλεις (όποιες πόλεις), ή, τους αγρότες στον κάμπο. Κάθε βιτρίνα της καπιταλιστικής ευημερίας γίνεται θρύψαλα κάθε που το σύστημα βρίσκεται στην ανάγκη να αποδείξει για ποιον υπάρχει. Βλέποντας τις χτεσινές εικόνες από την Ταϊβάν - μια από τις κορυφαίες βιτρίνες του καπιταλισμού - δεν μπορείς να μην κάνεις αυτόματα τη σύγκριση με τη μικρή Κούβα και τον απόλυτα ανθρωποκεντρικό προσανατολισμό της. Ενας τυφώνας - αυτό το απόλυτα καταστροφικό φαινόμενο - δεν είναι αναγκαστικό να οδηγεί στην απόλυτη καταστροφή. Είναι το σύστημα που καθορίζει τη διαφορά.

Οσο κι αν γονάτισε πολλούς η επικράτηση της αντεπανάστασης, η υπεροχή του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε παραμένει ζωντανή σπίθα κάτω από τις στάχτες. Το γνωρίζουν καλύτερα από τους ίδιους τους εργάτες, οι καπιταλιστές. Γι' αυτό και ορθώνουν αναχώματα το ένα μετά το άλλο. Σήμερα είναι «της μοδός» η «πράσινη οικονομία», καθώς η τόσο χρήσιμη για την αντιμετώπιση των κομμουνιστών σοσιαλδημοκρατία έχει κραχτεί πια σαν βασικός πυλώνας για τη στήριξη του καπιταλισμού.

Κι όμως, αρκεί μια ματιά στη γειτονιά μας, στις εξελίξεις για τον Αχελώο, για παράδειγμα, για να φανεί πως μ' όποιο φτιασίδωμα το σύστημα πάσχει, η λύση δεν μπορεί να δοθεί εντός των τειχών. Στο θέμα της εκτροπής του Αχελώου κυριολεκτικά «δυο γάιδαροι μαλώνουνε σε ξένο αχυρώνα». Πράσινοι και ροζ πλακώνονται ποιος είναι πιο οικολόγος όταν και οι δυο μάχονται για να εφαρμοστεί η ΚΑΠ, να ξεκληριστεί η μικρή και φτωχή αγροτιά, ώστε να συγκεντρωθεί η γη σε χέρια νεοτσιφλικάδων. Το έργο δεν παίζεται μόνο εδώ. Το παράδειγμα των Αυστραλών ιθαγενών είναι χαρακτηριστικό.

Απέναντι σε μια πραγματικότητα που βοά πως θέλει άλλο δρόμο ανάπτυξης ο τόπος, πως αυτό το σύστημα δεν μπορεί να γιατρέψει την ίδια του την αρρώστια - το αναγκαστικό διαρκές κυνήγι του κέρδους από τους λίγους σε βάρος των πολλών - διαβάζοντας τα περί «ακυβερνησίας» θες να βάλεις τα γέλια, αλλά αυτό βολεύει ακριβώς τη σχετική φιλολογία.

Γιατί, οι επιπτώσεις από τη διατήρηση αυτής της οικονομικής - πολιτικής πραγματικότητας είναι δραματικές για τη ζωή του καθένα, ό,τι κι αν έχει ψηφίσει χτες. Αυτοί οι τύποι, οι ηγεσίες, δηλαδή, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, από κοντά οι αρθρογράφοι τους, κοροϊδεύουν τον κόσμο κατάμουτρα, ποντάροντας στην ίδια την απελπισία.

Ωμά, πλέον, δε κάνουν καμιά συζήτηση για διαφορετικά προγράμματα, αλλά για ένα «φύγε εσύ, να έρθω εγώ». Και να αλλάξει τι; Για να διαπραγματευτεί, λέει, ο επίδοξος νέος βεζύρης, νέο χρονοδιάγραμμα στην εφαρμογή του συμφώνου σταθερότητας. Δυο μήνες πριν, παραμονές ευρωεκλογών, ψιθύριζαν κάτι για αναθεώρηση του προγράμματος σταθερότητας, όταν το κοινωνικό αίτημα ήταν ένα και μόνο: Η κατάργηση του προγράμματος σταθερότητας. Τώρα προβάλλουν ως περίπου επαναστατικό στόχο την αλλαγή χρονοδιαγράμματος.

Και πώς να βάλουν, όμως, άλλον στόχο όταν ήδη προαναγγέλλουν πως όχι μόνο δεν έχουν σκοπό να εφαρμόσουν άλλη πολιτική, αλλά θέλουν να κάνουν αποτελεσματικότερη για τα κέρδη αυτήν που εφαρμόζεται. Αυτό ακριβώς σημαίνει «σχέδιο για την τιθάσευση των δημοσιονομικών μεγεθών».

Εξ ου και η διαπίστωση στη γαλάζια ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ότι τα δύο κόμματα της αστικής τάξης πρέπει να τα βρουν, πριν παρέμβει ο λαός για να δώσει λύση στο πρόβλημα. Σε ποια κατεύθυνση να τα βρουν; Μα στο πνεύμα Σημίτη, απαντά η πράσινη εκδοχή στο ΒΗΜΑ. Οπου δημόσια οικονομικά και καλή αστυνομία πήγαιναν μαζί. Σωστοί. Γνωρίζουν πως χωρίς «καλή αστυνομία» δε νοικοκυρεύονται τα δημόσια οικονομικά, τα οποία ως γνωστόν κινδυνεύουν από τους εργάτες που παλεύουν και ενίοτε κερδίζουν.

Η αστική τάξη γνωρίζει ότι το ζωνάρι είναι ήδη αρκετά σφιχτό. Γνωρίζει ότι το «σιχτίρισμα» πάει σύννεφο. Γνωρίζει ότι μια σπίθα αρκεί να ανάψει η φωτιά. Και ψάχνει λύση στην παράταση. Να βρεθεί νικητής χωρίς να αλλάξει το παιχνίδι και ειδικά χωρίς να αλλάξει το γήπεδο.

Λύση στο γήπεδο της αστικής τάξης δεν υπάρχει για τα λαϊκά στρώματα. Το παιχνίδι που έχει κανόνα να αυξάνουν τα καπιταλιστικά κέρδη, άρα να γονατίζουν όλο και περισσότερο οι παραγωγοί του πλούτου, δεν μπορεί να κερδηθεί από τους εργάτες χωρίς ανατροπή του ίδιου του παιχνιδιού. Η πάλη γι' αυτήν την ανατροπή δεν περιμένει καμιά «ΔΕΘ». Δίνεται καθημερινά, με συγκέντρωση δυνάμεων και οργάνωση που υπακούει στο στρατηγικό στόχο.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗΣ στα αντιλαϊκά σχέδια

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Κρέμονται από 5 δισ. ευρώ

ΕΘΝΟΣ: 5 ΝΑΡΚΕΣ στον δρόμο για τις κάλπες

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Καταλύτης εξελίξεων το έλλειμμα

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: Ο ΜΑΝΩΛΗΣ «ΠΥΡΟΒΟΛΕΙ» ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ - ΑΝΤΩΝΑΡΟ

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: ΑΥΞΗΜΕΝΑ ΚΙΝΗΤΡΑ για νέους επιστήμονες

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Πού θα κυμανθούν οι βάσεις ανά πεδίο

ΤΑ ΝΕΑ: Ετοιμάζουν θυσία Παυλίδη - Βατοπεδινών

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: ΔΙΚΑΣΤΙΚΟ θρίλερ με Χριστοφοράκο

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Παιχνίδι για τέσσερις στο ΧΑ

ΤΟ ΠΑΡΟΝ: ΤΟΝ ΣΟΥΦΛΙΑ θέλει ο Γιώργος

ΤΟ ΒΗΜΑ: «Μεγάλος αδελφός» για όλους τους υπουργούς

Η ΑΥΓΗ: Παίζει τα ρέστα της η κυβέρνηση

«Οι ιθαγενείς πληθυσμοί στη χερσόνησο Κέιπ Γιορκ της Αυστραλίας έχουν ξεσηκωθεί εναντίον των οικολογικών οργανώσεων που θέλουν σχεδόν ολόκληρη την περιοχή προστατευόμενο φυσικό πάρκο. Ενας νόμος του 2005 απαγορεύει οποιαδήποτε βιομηχανική και γεωργική δραστηριότητα κοντά σε τρεις ποταμούς που διασχίζουν τα 140 χιλιάδες στρέμματα παρθένων δασών της πολιτείας Κουίνσλαντ. Τώρα, όμως, οι ακτιβιστές της αυστραλιανής οργάνωσης Wilderness Society μάχονται για να ενταχθούν στον ίδιο περιορισμό άλλα δέκα ποτάμια. "Εάν συμβεί κάτι τέτοιο, η ανάπτυξη θα απαγορευθεί στο 80% της χερσονήσου", διαμαρτύρονται οι περίπου 8.000 Αβορίγινες του Κέιπ Γιορκ (...) Πριν από μερικές ημέρες οι Αβορίγινες, ντυμένοι κοάλα, διέκοψαν μια εκδήλωση των οικολόγων. "Θέλουν να μας καταδικάσουν να ζούμε αιωνίως με κοινωνικά επιδόματα" (...) Σύμφωνα με έκθεση που παρουσιάστηκε πριν από δύο βδομάδες από το συμβούλιο των κυβερνήσεων της Αυστραλίας, οι Αβορίγινες έχουν 13 φορές περισσότερες πιθανότητες να καταλήξουν στη φυλακή και τα παιδιά τους 7 φορές περισσότερες πιθανότητες να πέσουν θύματα κακοποίησης. Το προσδόκιμο της ζωής τους είναι 17 χρόνια μικρότερο από αυτό των λευκών» (το θέμα στα ΝΕΑ).

«Ενα επεισόδιο πήγε να δημιουργηθεί προς στιγμήν χθες στη συγκέντρωση που έγινε κατά της εκτροπής του Αχελώου στη Μεσοχώρα Τρικάλων, από τον γραμματέα Τρικάλων του ΣΥΝ Γ. Χονδρό εναντίον του ευρωβουλευτή των Οικολόγων Πράσινων Μ. Τρεμόπουλου. Αιτία η αποκλειστικότητα ίσως που νομίζουν κάποιοι ότι έχουν για το θέμα του Αχελώου» (το σχόλιο στο ΕΘΝΟΣ).

«ΠΟΙΟΣ ΚΥΒΕΡΝΑ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΟΠΟ;» «Η κυβέρνηση έχει πάψει να κυβερνά και το μόνο που την απασχολεί είναι τα εσωκομματικά προβλήματά της και το πώς θα αποφύγει τις πρόωρες εκλογές» (από το κύριο άρθρο στα ΝΕΑ).

Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΕΠΟΜΕΝΟΥ «ΣΗΜΙΤΗ»: «Το μόνο στο οποίο μπορούμε πλέον να ελπίζουμε είναι στην αλλαγή κυβέρνησης. Δεν πιστεύω ότι η επόμενη κυβέρνηση θα είναι σε θέση να αντιμετωπίσει με άνεση και αποτελεσματικότητα αυτό το χάος, αλλά ελπίζω ότι θα έχει διάθεση, όρεξη και ικανότητα να προσπαθήσει. Αυτό που απεδείχθη εκ των υστέρων είναι ότι τελικά η κυβέρνηση Σημίτη - με όσα και αν της καταλογίσει κανείς - είχε συμμαζέψει την οικονομία, είχε πετύχει ένα ικανοποιητικό επίπεδο των ελεγκτικών μηχανισμών αλλά και της Αστυνομίας και το "μαγαζί Ελλάς" λειτουργούσε. Τώρα δεν λειτουργεί τίποτε και κυρίως δεν υπάρχει ελπίδα ότι θα λειτουργήσει κάτι (...) Οσο διαρκεί αυτή η αρρωστημένη προεκλογική περίοδος η κυβέρνηση θα προχωρεί σε παροχές και ρουσφέτια με την ελπίδα να μειώσει την απαρέσκεια των ψηφοφόρων. Και έτσι τα ελλείμματα και τα χρέη διαρκώς θα αυξάνονται» (ο Γρ. Νικολόπουλος στο ΒΗΜΑ).

ΚΑΙ Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗΣ: «Κάποια στιγμή, οι εκπρόσωποι των μεγάλων κομμάτων θα αναγκασθούν να καθήσουν στο ίδιο τραπέζι και να πάρουν από κοινού αποφάσεις για το πώς θα αντιμετωπίσουν το ασφαλιστικό και τη μεγάλη δημοσιονομική κρίση. Προς το παρόν, ο ένας προτείνει ημίμετρα και ο άλλος απορρίπτει προκαταβολικά τα πάντα χωρίς καν να ακούει τα επιχειρήματα της άλλης πλευράς. Πρόκειται για μια προβλέψιμη παράσταση που δεν λύνει κανένα πρόβλημα και απωθεί τους ψηφοφόρους. Ασφαλώς και θα πρέπει να αποδοθούν ευθύνες σε πρόσωπα και κυβερνήσεις για το πώς φτάσαμε στα σημερινά αδιέξοδα. Προέχει όμως η υπέρβασή τους. Αν τα δύο κόμματα εξουσίας δεν αντιληφθούν αυτή την ανάγκη, ενδεχομένως ο λαός να τους αναγκάσει με την ψήφο του να το κάνουν» (από το κύριο άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).