Συμβαίνουν πράγματα: Οπως η σύσκεψη του ΠΑΜΕ για τα συλλαλητήρια που οργανώνονται για τις 24 του μήνα. Αλλά μόνο στον «Ριζοσπάστη» και στον «902» μπορείς να μάθεις τι και γιατί γίνεται. Μεγάλη πορεία και η χτεσινή για το Πολυτεχνείο, αλλά μόνο από τον «902» μπορούσες να μάθεις τι έγινε.

Ισχύει και για το Αιγαίο. Οχι τη θάλασσα που «ανήκει στα ψάρια της», αλλά αυτήν την τεράστια βάση εκτόξευσης διηπειρωτικών πυραύλων. Δεν είδες το σχετικό ρεπορτάζ στον «902», δε θα διαβάσεις την ανάλυση στον «Ριζοσπάστη», δε θα μάθεις ποτέ πως η «αγάπη με τους γείτονες» δεν αφορά στο συναίσθημα, αλλά στο πώς οι ιμπεριαλιστές παίρνουν θέση για την κορυφαία στιγμή επίλυσης των διαφορών τους, την καθαρά ιμπεριαλιστική.

Γιατί είναι άλλο πράγμα ο κοινός δρόμος των λαών χωρίς τα αφεντικά τους κι άλλο πράγμα το κοινό οικόπεδο για να διευκολύνονται τα αφεντικά.

«Τίποτα δεν είναι όπως χτες», σημαίνει πως ενώ και χτες και σήμερα καπιταλισμό έχουμε, το σήμερα ξεχωρίζει με την αυξανόμενη επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού. Κι αυτή εκφράζεται τόσο στη «συνδιαχείριση» του Αιγαίου, όσο και στο θόλωμα της «καλή χαρά», που ενώ ιδεολογικά δουλεύει για τον καπιταλισμό 364 μέρες, δηλώνει την 365η ότι είναι κι αυτή εδώ συγκινημένη.

Βέβαια, ανάμεσα στην «καλή χαρά» και τον ύπουλο συμβολισμό, αυτουνού που πάει να στήσει συνειρμό Δεκέμβρη με «Δεκέμβρη», προτιμάς το πρώτο. Γιατί η «καλή χαρά» είναι σχετικά ακίνδυνη για το κίνημα. Ενώ ο συμβολισμός επιδιώκει να καναλιζάρει το κίνημα σε μια καρικατούρα εξέγερσης που θα καπηλεύεται τον πραγματικό Δεκέμβρη, για να επιτρέψει στην αστική τάξη να χτυπήσει τις εξεγέρσεις του μέλλοντος.

Πιάσαμε τα δύσκολα; Σωστά. Κανονικά, τέτοιον καιρό με τα ρακοκάζανα έπρεπε να ασχολούμαστε. Χιλιάδων χρόνων τέχνη και απόλαυση. Ας είναι καλά οι άνθρωποι που μένουν ακόμα στα χωριά. Ελα όμως που ο καιρός απαιτεί εγρήγορση. Δηλαδή, να τα 'χεις τετρακόσια για ό,τι σου στήνουν.

Το μεγάλο κόλπο των ημερών εξελίσσεται στο Ασφαλιστικό. Ενας παλιός στόχος της αστικής τάξης, η αλλαγή στον τρόπο υπολογισμού του ποσού της σύνταξης έχει μπει στην τελική ευθεία για την εφαρμογή του. Ποιος άλλος, εκτός από το ΠΑΣΟΚ, θα μπορούσε να προωθήσει έναν τέτοιο στόχο, κάνοντας τον κόσμο να πιστεύει ότι πρόκειται και για λύση σωτηρίας; Ο τρόπος είναι απλός: Ρίχνουν στο χωράφι ένα λαγό, φουντώνει το κυνήγι - συζήτηση π.χ. για τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης που ήδη τα έχουν φτάσει στα 65 και 67. Κι έτσι όταν αύριο «αποσύρουν» το λαγό, να μην έχει πάρει κανείς χαμπάρι ότι μετά από λίγα χρόνια; ή άμεσα; όταν βγουν στη σύνταξη θα παίρνουν ίσα ίσα ένα «επίδομα αλληλεγγύης». Γιατί, με το νέο υπολογισμό της σύνταξης είτε με βάση το συνολικό χρόνο εργασίας, είτε μ' αυτό που έχει πει ο ΓΑΠ για βασική σύνταξη για όλους, θα καταλήξει να 'ναι η σύνταξη ίσως πιο κάτω κι από το «επίδομα αλληλεγγύης». Αυτή είναι η μία επίπτωση. Μια δεύτερη εξίσου σημαντική, είναι το πέρασμα από το αναδιανεμητικό στο κεφαλαιοποιητικό. Και οι δυο ρυθμίσεις σημαίνουν κέρδος για το κεφάλαιο, χάσιμο για τους εργάτες. Δεν ανήκει σ' αυτήν εδώ τη στήλη η σχετική ανάλυση. Παραθέτουμε μόνο το «διά ταύτα»: Ο,τι σχεδιάζουν επαναφέρει απ' το παράθυρο το περίφημο πόρισμα Σπράου με τους τρεις πυλώνες. Οπου θα πληρώνεις τα μαλλιά της κεφαλής σου, αν έχεις, για να πάρεις μια σύνταξη. Θα σου αντιστοιχεί μια «εθνική σύνταξη» συν ένα επίδομα φτωχοκομείου και για να έχεις ελπίδα να πάρεις συμπλήρωμα θα πρέπει να πληρώνεις αδρά και μια ιδιωτική ασφάλιση.

Πολλά χρόνια πριν, το 1997, το «European Round Table», δηλαδή, η ένωση των 45 πολυεθνικών της Ευρώπης, παρουσίαζε τους στόχους για το ασφαλιστικό, μιλώντας για την «ωρολογιακή βόμβα των συντάξεων». Οπως εξηγούσε στη σχετική έκθεση «η διατήρηση των σημερινών συνταξιοδοτικών συστημάτων απειλεί να γίνει μια αυξανόμενη επιβάρυνση για την ανταγωνιστικότητα της ευρωπαϊκής βιομηχανίας». Σε απλή μετάφραση, τα μονοπώλια εκτιμούσαν από τότε ότι πρέπει να φύγει από πάνω τους και η υποχρέωση να πληρώνουν το τμήμα που τους αναλογεί για τις συντάξεις. Αυτό που προωθείται σήμερα είναι ένα ακόμη βήμα σε κείνη την κατεύθυνση. Ολο μαζί σημαίνει: Να πληρώνεται ακόμα φτηνότερη η εργατική δύναμη, να κερδίζει περισσότερα το κεφάλαιο.

Οσοαυτό δε γίνεται στόχος για ανατροπή τα πράγματα θα γίνονται χειρότερα. Αυτό διακήρυξε και πριν 91 χρόνια το ΚΚΕ.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΝΕΑ ΣΦΑΓΗ ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΙΣΗ με άλλοθι τα ελλείμματα από τη ληστεία του κεφαλαίου

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Ναυάγιο 10 έτη νωρίτερα

Ο ΛΟΓΟΣ: ΔΙΑΛΟΓΟΣ εξπρές για Ασφαλιστικό

Η ΑΥΓΗ: Ανασφαλής η κυβέρνηση για το ασφαλιστικό

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Κλίμα ανησυχίας στην αγορά

ΤΟ ΒΗΜΑ: Επίθεση κερδοσκόπων κατά της ελληνικής οικονομίας

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΟΔΗΓΕΙ ΤΗ ΧΩΡΑ ΣΤΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΤΟ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟ ΚΑΙ ΣΑΠΙΟ ΚΡΑΤΟΣ

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Νευρική κρίση σε ΧΑ, ομόλογα

ΕΘΝΟΣ: ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ σαφάρι για τον ΦΠΑ

ΤΑ ΝΕΑ: Μποϊκοτάρουν το εμβόλιο οι γιατροί

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: ΜΕ ΤΙΣ ΕΥΛΟΓΙΕΣ ΤΗΣ ΤΡΟΪΚΑΣ

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: ΡΕΛΑΝΣ ΝΤΟΡΑΣ με Αρη Σπηλιωτόπουλο

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Υπέρ της Ντόρας ο Α. Σπηλιωτόπουλος

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: ΤΑ ΔΙΝΕΙ ΟΛΑ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΟΥΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ

«Πάνε 17 χρόνια που η πολυετής λιτότητα, η οποία επιβλήθηκε με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, στέρησε από τους εργαζομένους την αγοραστική δύναμη που θα μπορούσε σήμερα να αναστήσει τις αγορές. Ηταν μια μεθόδευση που καλλιέργησε στους ευρωπαϊκούς λαούς αυταπάτες για αιώνια ανάπτυξη και που στηρίχτηκε σε χρόνιες κινδυνολογίες: αν δεν περικοπούν οι κοινωνικές δαπάνες, αν δεν συγκρατηθούν οι μισθοί, αν δεν μειωθούν οι συντάξεις, αν δε διευκολυνθούν οι απολύσεις, αν δεν γίνουν ιδιωτικοποιήσεις, τότε η οικονομική κρίση θα είναι αναπόφευκτη. Οι κοινωνικές δαπάνες κόπηκαν, οι μισθοί καθηλώθηκαν, οι συντάξεις μειώθηκαν, οι απολύσεις πλήθυναν, οι δημόσιες επιχειρήσεις ξεπουλήθηκαν, αλλά οι χώρες και οι λαοί που υποβλήθηκαν σε αυτές τις θυσίες δεν απέφυγαν τελικά την οικονομική κρίση. Το παράδειγμα της Γερμανίας είναι διδακτικό. Οταν συνυπέγραφε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, οι γερμανικοί μισθοί ήταν κατά 25% υψηλότεροι από τους μέσους ευρωπαϊκούς. Σήμερα πια έχουν επιστρέψει στα επίπεδα του 1986. Η Γερμανία κέρδισε σε ανταγωνιστικότητα. Οχι όμως και οι Γερμανοί» (η υπενθύμιση από τον Ρ. Βρανά στα ΝΕΑ).

«Για μεγάλες ανατροπές προετοιμάζει επικοινωνιακά η κυβέρνηση τους πολίτες (...) το "μάρμαρο" θεωρείται βέβαιο ότι θα πληρώσουν ξανά οι νέοι καθώς και όσοι βρίσκονται στις παραγωγικές ηλικίες των 30 έως 50 ετών (...) στις λύσεις που εξετάζονται συμπεριλαμβάνονται η αλλαγή του τρόπου υπολογισμού των συντάξεων (στη βάση του συνόλου της επαγγελματικής πορείας του κάθε ασφαλισμένου) και η προώθηση του κεφαλαιοποιητικού αντί του αντιδιανεμητικού μοντέλου. Η προώθηση αλλαγών στα ηλικιακά όρια (με εξαίρεση τις εργαζόμενες στο Δημόσιο) ενδέχεται να μην εξεταστεί στην παρούσα φάση για να μην προκληθούν οξείες κοινωνικές αντιδράσεις» (το θέμα στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).

«Λένε πως όταν ο καγκελάριος Μπίσμαρκ έθεσε σε ισχύ το Ασφαλιστικό της Γερμανίας ζήτησε να μάθει ποιος ήταν ο μέσος όρος ζωής ενός εργαζομένου της εποχής. Εξήντα επτά χρόνια του είπαν. Βάλτε λοιπόν το όριο συνταξιοδότησης στα εξήντα πέντε τους απάντησε (...) Μπίσμαρκ δεν έχουνε να κόψει τον γόρδιο δεσμό του ασφαλιστικού (...) ο Λοβέρδος δεν πρόκειται να ασχοληθεί με τα οικονομικά του Ασφαλιστικού. Αυτά είναι δουλειά του Παπακωνσταντίνου. Πρέπει όμως να χειριστεί τα συνδικάτα (...) δημοφιλής είναι, φωτογενής είναι, λέγειν έχει, είναι μια καλή ευκαιρία να τα αξιοποιήσει» (ο Δ. Μητρόπουλος στα ΝΕΑ).

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΑ ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ: «Η αμερικανική κυβέρνηση προσανατολίζεται πλέον να τοποθετήσει τους διηπειρωτικούς πυραύλους στα πλοία του αμερικανικού ναυτικού τα οποία θα εποπτεύουν την ευρύτερη περιοχή (περιλαμβανομένου και του Αιγαίου) (...) η ιδέα οριστικοποιήθηκε ύστερα και από τις αφόρητες πιέσεις κατασκευαστικών εταιριών προς την αμερικανική κυβέρνηση εν μέσω οικονομικής ύφεσης (...) η αμερικανική πλευρά επέμεινε να λήξει γρήγορα το θέμα της Σούδας (...) πρόκειται για αμερικανικό αίτημα κατασκευής του νέου αγωγού καυσίμων στη Σούδα για τις ανάγκες των αμερικανικών αεροσκαφών, πλοίων» (η Κύρα Αδάμ στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

ΣΤΗΝ ΚΑΛΗ ΧΑΡΑ: «Εστω και για μια μέρα κάθε χρόνο, οι νωπές ακόμα μνήμες μας φέρνουν αντιμέτωπους με το καλύτερο κομμάτι μας: τον σκεπτόμενο εαυτό μας. Η Ελλάδα συζητάει για πολιτική και εξεγέρσεις, αναπολεί, μετανιώνει, τσακώνεται, ζητάει συγνώμη (...) κραυγές και ψίθυροι, σιωπές και πληγές, μνήμες και αποστροφές, ερμηνείες και παρερμηνείες. Ολα αυτά μου φαίνονται σαν όαση ζωντάνιας μέσα σε μια έρημο αποβλάκωσης. Ολα αυτά - και πολλά άλλα - είναι για μένα η απόδειξη, χωρίς ερωτηματικό, ότι το "Πολυτεχνείο ζει" κι αυτές οι μέρες, μέρες αναβρασμού, αυτοκριτικής και αντιπαραθέσεων, είναι το τελευταίο - και πιο απρόσμενο - δώρο του» (η Ρίκα Βαγιάνη στο ΕΘΝΟΣ).

ΥΠΟΥΛΟΣ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ: «Σήμερα οι νέοι μπορούν να είναι "μαζί" χωρίς απαραίτητα να μοιράζονται ένα ταυτόσημο σύστημα αξιών αλλά κοινές "οπτικές". Τους αρκεί που όταν απαιτείται μπορούν να κινητοποιηθούν μέσα από την κινηματική τους παραβατικότητα. Εχουν αλλάξει ακόμα και τη γεωγραφία του πεδίου μάχης. Δεν είναι το Πολυτεχνείο. Στα "Δεκεμβριανά" του 2008 οι "μάχες" δόθηκαν στη Σόλωνος και στα στενά γύρω από το Σύνταγμα. Οι γνωρίζοντες αντιλαμβάνονται πολύ καλά το συμβολισμό» (ο Δ. Μαύρος της MRB στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).