ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΕΓΚΛΗΜΑ Ο ΠΝΙΓΜΟΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ υπεύθυνες οι κυβερνήσεις των χωρών της ΕΕ

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: ΦΡΑΧΤΗΣ στην ασυδοσία

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: 50.000 «μαϊμούδες» ασφαλισμένοι στο ΙΚΑ

ΤΑ ΝΕΑ: Προσωρινές συντάξεις

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: ΧΤΥΠΗΜΑ ΤΗΣ ΕΦΟΡΙΑΣ στην α' κατοικία

ΕΘΝΟΣ: ΜΕΤΡΑ ΑΝΑΣΑ για αγορά πρώτης κατοικίας

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: ΜΕΤΩΠΙΚΗ ΜΕ ΤΑ ΚΛΕΙΣΤΑ

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Μέτωπο κλειστών επαγγελμάτων

Η ΑΥΓΗ: Ξηλώνουν κι άλλο τις συλλογικές συμβάσεις

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: Ο ΠΑΠΑΤΖΗΣ ΤΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ ΖΗΤΑΕΙ ΣΥΓΝΩΜΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΟΠΡΙΤΕΣ

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΠΡΩΤΑ ΚΑΛΠΕΣ ΤΟΝ ΑΠΡΙΛΙΟ και αμέσως μετά αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Ενα βήμα πιο κοντά σε συμφωνία η Ευρωζώνη

Τι κλάμα κι αυτό.Απ' όσους ένα χρόνο τώρα προσπαθούν να πείσουν την εργατική τάξη ότι φταίει για την οικονομική κατάσταση κι ότι πρέπει να πληρώσει για το δημόσιο χρέος.

Η ακρίβεια στην αγορά, είτε αφορά το πετρέλαιο είτε τα επιτόκια των δανείων, δεν είναι θεομηνία, πολύ περισσότερο δεν έχει ένοχο την εργατική τάξη. Είναι αποτέλεσμα της επιδίωξης του κεφαλαίου για το μέγιστο κέρδος και μιας πολιτικής που δουλεύει για το κεφάλαιο ενάντια στους εργάτες.

Οσοι, δήθεν, καταγγέλλουν την ακρίβεια, έχουν μόνο μια επιλογή: Να αποδείξουν με ποιον είναι: Με τα μονοπώλια ή με το λαό.

Κάθε άλλο κλάμα είναι υποκριτικό. Και αυτήν την περίοδο η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα έχουν ανάγκη κάθε άλλο παρά από ένα υποκριτικό κλάμα. Εχουν ανάγκη από καθαρές κουβέντες και προπαντός κατεύθυνση.

Μόνο το ΚΚΕκαι, κατ' επέκταση, μόνο ο «Ριζοσπάστης» και ο «902» επιμένουν να δείχνουν τα πράγματα όχι ως καταγραφή, αλλά ως διέξοδο.

Οσο σφίγγουν τα πράγματα, αυτή η διαφορά θα γίνεται όλο και πιο εμφανής.

Το κλάμαδιαφόρων για τη νομιμότητα αποκαλύπτει και την ταξική θέση από την οποία εκπορεύεται η ανησυχία: Να βγούμε, λέει, από την κρίση, συντεταγμένα.

Δηλαδή, με εφαρμογή των νόμων που τσακίζουν την εργατική τάξη, που εξαφανίζουν τους αυτοαπασχολούμενους, που βγάζουν από το χάρτη τους μικρούς αγρότες.

Ενα τέτοιο κάλεσμαέχει παρονομαστή: Ζητά, δηλαδή, να δεχτούμε ως αλήθεια τη ρήση του Πάγκαλου «μαζί τα φάγαμε» με άλλα λόγια: Η μη εφαρμογή των νόμων μας οδήγησε στο αδιέξοδο, λέει ο αρθρογράφος.

Μόνο που είναι ακριβώς η εφαρμογή των νόμων που υπηρετούν το κεφάλαιο αυτή που οδήγησε την εργατική τάξη στον γκρεμό.

Κόντρασε τέτοιες ανησυχίες, το δρόμο τον δείχνουν εκείνες οι πράξεις που αψηφώντας νόμους και αστυνόμους κάνουν καθαρό πως όταν ο λαός θέλει μπορεί να τινάξει από πάνω του κάθε δυνάστη. Να επιβάλει ως νομιμότητα το δικό του δίκιο.

«Ο καθένας με τον δικό του τρόπο και τις αποχρώσεις του, προτρέπουν σε μια "τακτική ανυπακοής" στο όνομα της... δημοκρατίας. Μια πρακτική που λειτουργεί όχι μόνο οργανωμένα, αλλά και αυθόρμητα και παίρνει άλλοτε "ειρηνική μορφή" και άλλοτε πιο "βίαιη". Σε κάθε όμως περίπτωση, πρόκειται για μια αυτόβουλη και μειοψηφική παραβίαση του οργανωμένου με δημοκρατικό τρόπο συνταγματικού και νομικού πλαισίου της χώρας. Με αφορμή διάφορες αιτίες, δίκαιες ή άδικες, ανάλογα με την "οπτική γωνία" που τις βλέπει ο καθένας. Μόνο που οι "οπτικές αυτές", ακόμα και δίκαιες, σε ένα κοινωνικό πλαίσιο επιβάλλονται με συγκεκριμένους τρόπους και όχι αυθαίρετα (...) Συμφωνούμε ότι αρκετά πράγματα είναι άδικα και γίνονται με λάθος τρόπο. Να τα διορθώσουμε εξαντλώντας όλα τα νομικά και πολιτικά μέσα. Μ' έναν όμως "σταθερό παρονομαστή". Να βγούμε από την κρίση "συντεταγμένα" και ομαλά, ως χώρα και κοινωνία (...) Στην Ελλάδα πολλές φορές δεν εφαρμόζουμε τους νόμους. Είναι κι αυτό μία από τις αιτίες που μας οδήγησαν στο σημερινό αδιέξοδο» (ο Π. Παναγιώτου στο ΕΘΝΟΣ).

«Το 1974 η εκτίναξη των τιμών της βενζίνης και οι αγανακτισμένες κραυγές ενός οδηγού ΤΑΧΙ πυροδότησαν την εξέγερση που οδήγησε στην ανατροπή της αυτοκρατορίας του Χαϊλέ Σεϊλασιέ. Στη Τυνησία σήμερα, η αυτοπυρπόλυση ενός απελπισμένου άνεργου φοιτητή της Πληροφορικής ήταν η σπίθα που πυροδότησε τη λαϊκή εξέγερση κατά της τυραννικής κυβέρνησης της χώρας αυτής. Η κοινωνική εξέλιξη προχωρεί. Κόντρα σε τυραννικά και αυταρχικά καθεστώτα, κόντρα σε μηχανισμούς βίας, καταστολής και ιδεολογικής υποταγής των εργαζόμενων τάξεων, με ταλαντεύσεις και προσωρινές υποχωρήσεις, οι ανθρώπινες κοινωνίες βαδίζουν προς το πεπρωμένο τους. Η εξέλιξη του κοινωνικού γίγνεσθαι από ένα κατώτερο επίπεδο οργάνωσης σε ένα ανώτερο, είναι νόμος της ζωής, τίποτα δεν μπορεί να το σταματήσει, τίποτα δεν μπορεί να σταθεί αξεπέραστο εμπόδιο στην ιστορική του εξέλιξη...» (το σχόλιο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).

Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ: «Νέο διπλό χτύπημα εν μέσω κρίσης δέχεται ο οικογενειακός προϋπολογισμός, καθώς αυξάνεται το κόστος δύο βασικών δαπανών του που δεν μπορούν να περικοπούν: των καυσίμων και των τόκων των δανείων. Η επιβάρυνση για ένα νοικοκυριό υπολογίζεται, με μετριοπαθείς υπολογισμούς, σε περίπου 150 ευρώ τον μήνα από την άνοδο της τιμής της βενζίνης και του πετρελαίου θέρμανσης, αλλά και των δόσεων για έναν καταναλωτή που έχει να αποπληρώσει πιστωτικές κάρτες, ένα καταναλωτικό καθώς και ένα στεγαστικό δάνειο. Πρόκειται για δυσβάστακτο κόστος για την πλειονότητα των Ελλήνων μισθωτών, που έχουν δει τους μισθούς τους να περικόπτονται περίπου 15% κατά μέσο όρο (...) ενώ πολλοί αντιμετωπίζουν το φάσμα της ανεργίας» (το θέμα στα ΝΕΑ).

Η ΔΙΕΞΟΔΟΣ: «Απέναντι στην αυξανόμενη ακρίβεια, διογκώνεται το κύμα των λαϊκών αντιδράσεων και παίρνει διάφορες μορφές, με καθοριστική συμβολή του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΥ, της ΠΑΣΕΒΕ, του ΜΑΣ και της ΟΓΕ: Από τις κινητοποιήσεις ενάντια στα διόδια, μέχρι τον αγώνα ενάντια στη διακοπή του ρεύματος σε ανέργους ή φτωχά λαϊκά νοικοκυριά κ.ά. Πρόκειται για ελπιδοφόρα αντίδραση των λαϊκών στρωμάτων, που ασφυκτιούν από το βάρος της αντιλαϊκής επέλασης και της διαρκούς αφαίμαξης του πενιχρού λαϊκού εισοδήματος. Μέσα από τέτοιες κινητοποιήσεις, αποκαλύπτεται η γενεσιουργός αιτία της ακρίβειας, ανεβαίνουν οι αγωνιστικές διαθέσεις των εργατικών λαϊκών στρωμάτων. Για να αντιστοιχηθεί η λαϊκή απάντηση με την ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου, πρέπει να πάρει χαρακτηριστικά οργανωμένης λαϊκής αγωνιστικής απειθαρχίας, ανυπακοής και αποφασιστικότητας απέναντι στην κυρίαρχη πολιτική και τα αντιλαϊκά μέτρα. Αυτό το στοιχείο περνάει μέσα από την οργάνωση και ισχυροποίηση της εργατικής - λαϊκής συμμαχίας στους τόπους δουλειάς, στους κλάδους και τις συνοικίες, η οποία θα θέτει ριζοσπαστικά αιτήματα και στόχους που θα ορθώνουν ουσιαστικά εμπόδια στην κυρίαρχη πολιτική και θα δημιουργούν τις προϋποθέσεις για την ανατροπή της αντιλαϊκής στρατηγικής. Αυτή η συμμαχία θα προβάλλει επιθετικά αιτήματα για την ουσιαστική προστασία και ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων από τις συνέπειες της ακρίβειας, παλεύοντας ταυτόχρονα για την ανατροπή της πολιτικής που τη συντηρεί και την αναπαράγει. Η ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και η λειτουργία με κοινωνικό έλεγχο της παραγωγής, του εμπορίου, των συγκοινωνιών και κάθε άλλου στρατηγικού τομέα, είναι όρος αναγκαίος για να απαλλαγεί ο λαός από το βραχνά της ακρίβειας» (από το κύριο άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).