Η μετοχή της «Air France» ανεβαίνει παράλληλα με τον αριθμό των απολύσεων.

Παρ' όλα αυτά οι Γερμανοί ανταγωνιστές της είναι κάμποσα βήματα μπροστά καθώς έχουν προηγηθεί μια δεκαετία στη μείωση του περίφημου μισθολογικού κόστους.

Κι όμως, παρά την πρωτοπορία τους οι Γερμανοί δεν πάνε καλά. Τα στοιχεία από τη Γερμανία προκαλούν γέλιο με το παράδειγμα που αναφέρεται από το Βερολίνο, αποκαλύπτουν όμως και την ένταση στον ανταγωνισμό. Οι αστυνομικοί της βάρδιας πρέπει να αφήνουν τα αλεξίσφαιρα για τους επόμενους καθώς ο δήμος του Βερολίνου, που πληρώνει τα υλικά της αστυνομίας, χρωστά ούτε λίγο ούτε πολύ 61 δισεκατομμύρια ευρώ, πλησιάζει, δηλαδή, να γίνει Ντιτρόιτ.

Την ίδια στιγμή, ο βιομηχανικός κλάδος στη Γερμανία είχε φέτος 19% λιγότερες παραγγελίες από χώρες της Ευρωζώνης, γεγονός που απομυθοποιεί τα περί ανάκαμψης. «Ελπίζουμε στους Κινέζους», δηλώνουν οι Γερμανοί βιομήχανοι, χωρίς όμως κανείς να γνωρίζει αν το κεφάλαιο που δραστηριοποιείται στην Κίνα συμμερίζεται τις αγωνίες των Γερμανών.

Την ίδια ώρα, στην Ελλάδα ένα τμήμα της αστικής τάξης με αφορμή τις δηλώσεις Αβραμόπουλου από τις ΗΠΑ πανηγυρίζει γιατί η χώρα επανέρχεται στην αγκαλιά της δύσης (προφανώς εννοούν ότι η Γερμανία ανήκει ήδη στην ανατολή).

Τα σχήματα προσφέρονται για εύκολη προπαγάνδα, δεν μπορούν όμως να κρύψουν ότι το πρόβλημα δεν είναι γεωγραφικό (πότε «δύση - ανατολή» και πότε «βορράς - νότος»), αλλά καθαρά ανταγωνισμού μονοπωλίων, τα οποία όπως ακριβώς ανταγωνίζονται έτσι βρίσκονται και σε απόλυτη σύμφυση, με αποτέλεσμα μέσα στο καθεστώς της γενικής αναρχίας που επικρατεί στην καπιταλιστική παραγωγή, κανείς να μη γνωρίζει ποιος είναι με ποιον κάθε φορά, αλλά και το κύριο: Πότε η κερδοφορία των κεφαλαίων μιας ομάδας καπιταλιστών ανταγωνίζεται την κερδοφορία των κεφαλαίων της ίδιας ομάδας καπιταλιστών που έχουν επενδυθεί σε διαφορετικό τομέα.

Σε ένα τέτοιο ποδοβολητό, για τους λαούς μένει μόνο ο ρόλος του βάτραχου, εκτός κι αν βγουν από το βάλτο. Αλλά αυτό προϋποθέτει, επίσης, εργατικό κίνημα που δε θα διαλέγεται με τους καπιταλιστές τους όρους της σφαγής των εργατών, αλλά θα κάνει καθαρό στην εργατική τάξη ότι μπορεί και χωρίς τους καπιταλιστές. Κάτι που δεν κάνει το εργατικό κίνημα ούτε στη Γαλλία, ούτε στη Γερμανία.

Ο κυνισμός με τον οποίο αναφέρονται στις αναλύσεις τους οι αστοί για την κατάσταση που επικρατεί στην αγορά εργασίας δηλώνει μια αίσθηση υπεροχής που έχουν καθώς δεν νιώθουν στο σβέρκο τους την ανάσα ενός εργατικού κινήματος ικανού να τους πετάξει από το κάρο. Το γεγονός ότι επικαλούνται την ανάγκη των ανέργων ως άλλοθι για την ανασφάλιστη εργασία είναι προς απάντηση από το εργατικό κίνημα, καθώς το σίγουρο επίσης είναι πως κανείς δεν πάει εθελοντής στο σκλαβοπάζαρο.

Μια σειρά βουλευτές εμφανίστηκαν να παριστάνουν το λιοντάρι δηλώνοντας ότι οι πλειστηριασμοί δεν θα περάσουν από τη Βουλή. Την απάντηση την δίνουν ήδη στην πράξη οι εφορίες και οι τράπεζες που στέλνουν τις σχετικές ειδοποιήσεις στα σπίτια χωρίς να περιμένουν πότε θα έχουν ένα ακόμα νομοθετικό όπλο στα χέρια τους. Στο σύστημα που ζούμε και με συνταγματική εγγύηση μάλιστα η ιδιοκτησία είναι ισχυρή μόνο ως ισχυρότερη μιας άλλης ιδιοκτησίας. Κι αυτή η ισχυρότερη ιδιοκτησία είναι η ιδιοκτησία των καπιταλιστών στα κεφάλαιά τους, μέρος των οποίων είναι και τα χρήματα του κρατικού ταμείου, το οποίο επίσης είναι δικό τους.

Για τα λαϊκά στρώματα ένα πρέπει να είναι καθαρό: Τίποτα δεν έχουν να περιμένουν απ' όσους καθημερινά νομοθετούν για το κεφάλαιο και μετά παριστάνουν τους λαϊκούς προστάτες. Τους πλειστηριασμούς μπορεί να τους αποτρέψει μόνο η ίδια η λαϊκή πάλη.

Με τον μπαμπούλα των «άκρων» η αστική τάξη προσπαθεί να επαναφέρει στο «κέντρο» τα εκατομμύρια των ψηφοφόρων που είδαν ξανά και ξανά να διαψεύδονται οι ελπίδες τους. Καιρός, λοιπόν, να διαψευστούν και οι ελπίδες της αστικής τάξης. Με τη μόνη επιλογή που έχουν οι εργαζόμενοι. Να ενωθούν σαν τάξη και ως τάξη να αντιμετωπίσουν το αστικό πολιτικό σύστημα όποια λεοντή κι αν φορά. Με φίλτρο την ταξική τους συνείδηση να πετάξουν στα σκουπίδια πολιτικές που τσακίζουν μεροκάματα και δικαιώματα, να προβάλουν τις δικές τους ανάγκες, «μετά γνώσεως» ότι αλλαγή στη ζωή τους χωρίς ανατροπή της τάξης που βρίσκεται στην εξουσία δεν μπορεί να υπάρχει.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: Βαθύτερη ανάμειξη στα εγκληματικά ιμπεριαλιστικά σχέδια

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Νέα μέτρα για κάθε αστοχία

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Τελεσίγραφο από το ΔΝΤ

Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ: ΔΝΤ: Μέτρα μέχρι τελικής πτώσεως

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Διπλή παρέμβαση του ΔΝΤ για ελάφρυνση του χρέους

ΕΘΝΟΣ: Ενστάσεις ΔΝΤ σε πέντε μέτωπα

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Σκληρή γραμμή ΔΝΤ

Η ΑΥΓΗ: Διπλή απαίτηση ΔΝΤ

ΤΑ ΝΕΑ: Οι μαύρες λίστες των υπουργείων

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Με πόσα μόρια οι «υπεράριθμοι»

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Τα κριτήρια για προσλήψεις 50.000 ανέργων σε δήμους

Η ΕΛΛΑΔΑ: Οδηγούν σε θάνατο το κοινωνικό κράτος

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Κόλπα με τις δηλώσεις

«Μεγάλα σε αναγνωσιμότητα αστικά ΜΜΕ αρθρογράφησαν για την "ανάγκη" να κρατήσει η κυβέρνηση σταθερό το τιμόνι στην εφαρμογή των συμφωνημένων μέτρων, σαν αναγκαία προϋπόθεση για να βγει η οικονομία από την κρίση (...) Τι είναι αυτό που τους κάνει να στριφογυρίζουν διαρκώς στο θέμα της "κυβερνητικής συνοχής" και της "πολιτικής σταθερότητας"; Η αγωνία τους για το βάθος της καπιταλιστικής κρίσης, που είναι μεγάλο και το γεγονός ότι δεν έχει πάτο το βαρέλι των αντιλαϊκών μέτρων που απαιτεί η διαχείρισή της προς όφελος του κεφαλαίου.

Βλέπουν δηλαδή ότι δυσκολεύονται να ανακτήσουν ρυθμούς ανάκαμψης σε Ελλάδα και Ευρωζώνη, ενώ ταυτόχρονα μεγαλώνουν οι ανταγωνισμοί παγκόσμια και στο εσωτερικό της λυκοσυμμαχίας για τη διαχείριση της κρίσης. Ξέρουν επίσης καλά ότι και ανάπτυξη να έρθει, τα αντιλαϊκά μέτρα δεν πρόκειται να σταματήσουν. Η λαϊκή δυσαρέσκεια που μεγαλώνει σ' αυτό το έδαφος, δυσκολεύει την αστική τάξη και τους ελιγμούς της απέναντι στο λαό. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο προσπαθούν να αναμορφώσουν το πολιτικό σκηνικό και να δημιουργήσουν εφεδρείες, με στόχο να ενσωματώσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, να τη στρέψουν σε ακίνδυνα για το σύστημα κανάλια και να προχωρήσουν οι αντιδραστικές ανατροπές που έχει ανάγκη το κεφάλαιο.

Σ' αυτή τη διαδικασία, το σύστημα ξέρει πως κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή με απώλειες στο πολιτικό του προσωπικό. Γι' αυτό προσπαθεί να το εμψυχώσει ή να προετοιμάσει διάδοχες καταστάσεις, προκειμένου ο όποιος κλονισμός να μην το ταράξει συθέμελα. Οι συγκυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων, οι παραιτήσεις - ανεξαρτητοποιήσεις βουλευτών, η κινητικότητα, τα κάλπικα διλήμματα που προσπαθούν να καλλιεργήσουν (μνημόνιο - αντιμνημόνιο, λιτότητα - δημοκρατία), δείχνουν την προσπάθεια του αστικού συστήματος να προσαρμοστεί στα δεδομένα της κρίσης και να θωρακιστεί απέναντι στη λαϊκή δυσαρέσκεια που μεγαλώνει, χωρίς ακόμα να έχει ριζοσπαστικοποιηθεί. Στο χέρι του λαού είναι να δυσκολέψει ακόμα περισσότερο τους ελιγμούς τους, βάζοντας στο στόχαστρο το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και όχι τη μια ή την άλλη κυβέρνηση και διαχείριση. Οταν ο λαός καταφέρει με τη συμμαχία του να μεγαλώσει τις ρωγμές που ανοίγει στο αστικό σύστημα, τότε μόνο θα δημιουργήσει προϋποθέσεις για έξοδο από την κρίση προς όφελός του» (από άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).

Η ΜΕΤΟΧΗ: «Η διοίκηση του γαλλικού αερομεταφορέα Air France, που έχει αποδυθεί σε μία ευρείας κλίμακας αναδιάρθρωση του ομίλου από το 2012, ανακοίνωσε σήμερα με την ευκαιρία της συνέλευσης του ΔΣ της εταιρείας την κατάργηση άλλων 2.500 - 2.600 θέσεων εργασίας έως το 2014. Μέσα στην προηγούμενη διετία, η εταιρεία ήδη έχει καταργήσει 5.600 θέσεις εργασίας (...) Το σχέδιο "Μεταμόρφωση 2015", που έχει δρομολογηθεί από το 2012, φιλοδοξεί να επιτρέψει την εξοικονόμηση δύο δισεκ. ευρώ σε μία τριετία» (στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).

Ο ΠΑΤΟΣ: «Βερολίνο: ο δήμος χρωστάει 61 δισ. ευρώ. Η εικόνα στα ταμεία είναι τόσο δραματική ώστε οι αστυνομικοί πρέπει να επιστρέψουν τα αλεξίσφαιρα γιλέκα τους για να χρησιμοποιηθούν εκ περιτροπής» (στο ΕΘΝΟΣ).

Ο ΚΥΝΙΣΜΟΣ: «Σήμερα που το βασικότερο διαπραγματευτικό στοιχείο στην απασχόληση του άνεργου είναι η εργασία χωρίς ασφάλιση η κυβέρνηση θεωρεί επιτυχία ότι τα φετινά πρόστιμα βγήκαν περισσότερα από τα περυσινά... (...) Στην ιδανικότερη περίπτωση κατά την οποία θα πληρωθούν όλα τα πρόστιμα έχετε την εντύπωση ότι δεν θα τους συμφέρει καλύτερα από την ασφάλιση η πληρωμή προστίμου; Ας σοβαρευτούμε λοιπόν και ας δούμε τι πραγματικά συμβαίνει σήμερα με την ανασφάλιστη εργασία (...) Τον μόνο που προσλαμβάνουν με μισθό και ασφάλιση είναι ο λογιστής για να τους ξελασπώνει... (...) Την τελευταία πενταετία και οι άνεργοι ούτε συζητούν την ασφάλιση αν πρόκειται να πετύχουν κάποιο μεροκάματο έστω και της κακιάς ώρας. Αρα έχουμε και ένα τεράστιο πρόβλημα "αναγκαστικού εθελοντισμού" στο σκλαβοπάζαρο και το δουλεμπόριο που αποτελεί καθεστώς» (στο capital).

ΤΟ ΛΙΟΝΤΑΡΙ: «Πρέπει να κατανοήσουν οι ξεκούραστοι τεχνοκράτες ότι κανένας πλειστηριασμός πρώτης κατοικίας δεν θα γίνει αποδεκτός από αυτή την Βουλή» (κάποιος βουλευτής / στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).

ΤΟ ΑΝΑΧΩΜΑ: «Ο τόπος χρειάζεται μια ισχυρή Κεντροαριστερά: πρώτον, διότι εν τη απουσία της ένα πλειοψηφικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας μένει πολιτικά άστεγο. Και δεύτερον, διότι μόνον αυτή μπορεί να αποτελέσει ανάχωμα στην επέλαση των ακραίων!» (στα ΝΕΑ).