Ερχεται τσουνάμι, είναι κάτι που το ομολογούν αμφότεροι. Οτι πάνω σ' αυτό οικοδομούν τους εκβιασμούς τους και τα δύο κόμματα της αστικής τάξης είναι επίσης προφανές, δεν το κρύβουν.

Αυτό που προσπαθούν να κρύψουν είναι το περιεχόμενο. Μόνο που ο Αλμούνια δεν άφησε περιθώριο παρερμηνείας: Να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις, ήταν η ξερή εντολή. Και πάνω σ' αυτό αρχίζει ο ανταγωνισμός για το ποιος από τους δυο θα τα καταφέρει καλύτερα. Τι είναι το καλύτερο για την αστική τάξη; Ο,τι ζήσαμε ως τώρα στο πολλαπλάσιο: Κέρδη κι άλλα κέρδη για την πλουτοκρατία. Δυστυχία κι άλλη δυστυχία για την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα.

Γι' αυτό η απάντηση στο δίλημμα «ακυβερνησία ή ισχυρή κυβέρνηση» είναι εύκολη. Χίλιες φορές «ακυβερνησία» όταν πρόκειται για μια ισχυρή αστική κυβέρνηση. Οταν ο Καραμανλής προαναγγέλλει αποφασιστικότητα απέναντι σε συνδικαλιστικές διεκδικήσεις κάνει καθαρό ποιον θεωρεί αντίπαλο στην πολιτική του. Οταν ο Παπανδρέου προσφέρει «πράσινη ανάπτυξη» ως εναλλακτικό σχέδιο, κάνει επίσης καθαρό πως η μόνη διαφορά τους θα 'ναι τα μονοπώλια για τα οποία θα δουλεύει η μια ή η άλλη κυβέρνηση της αστικής τάξης.

Το θέμα δεν είναι η απάντηση στα διλήμματα που θέτει το ένα ή το άλλο από τα κόμματα της αστικής τάξης. Για την εργατική τάξη το «δεν πάει άλλο» δεν μπορεί να βρει λύση στην επιλογή δυνάστη. Τώρα είναι η ώρα να σηκώσει κεφάλι. Τώρα είναι η ώρα να δηλώσει στην πράξη: Κανένας απ' τους δυο. Κανένα από τα συμπληρώματά τους. Οταν οι αστοί μιλάνε για «αυστηρότερο έλεγχο στις δημόσιες δαπάνες» μιλάνε για νέες περικοπές στην ασφάλιση, στην Παιδεία, στην Υγεία, στην Πρόνοια. Οταν λένε «αποφασιστικά τις διαρθρωτικές αλλαγές» αναφέρονται στο τσάκισμα κάθε εργατικής κατάκτησης. Ε, αυτό το σχέδιο δεν πρέπει να βρει τόπο να σταθεί και μόνο η ίδια η εργατική τάξη - μαζί της καθένας από τα λαϊκά στρώματα που κατανοεί ποιος είναι ο αντίπαλος - μπορεί να βάλει φρένο.

ΝΔ και ΠΑΣΟΚ πρέπει να γνωρίσουν συντριβή.

Η εργατική τάξη έχει Κόμμα, το ΚΚΕ. Το παραπέρα δυνάμωμά του - και εκλογικά - είναι εγγύηση, όχι μόνο για να υπάρξει αντίσταση, αλλά για να βρεθεί η ίδια η εργατική τάξη σε θέση επίθεσης.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΑΝΑΓΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ για μέτρα διαρκείας στη Δημόσια Υγεία, στο σύστημα Υγείας

ΤΟ ΒΗΜΑ: Κάλπες και σπαραγμός

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Ραντεβού με την Πυθία

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Στο παρα 5' της απόφασης για εκλογές ο Καραμανλής

ΤΑ ΝΕΑ: Και βόμβα «Ζίμενς» χτυπά Καραμανλή

ΕΘΝΟΣ: ΤΥΜΠΑΝΑ πολέμου στη ΝΔ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: ΛΙΑΠΗΣ: ΠΑΙΖΟΥΝ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ

Η ΑΥΓΗ: Πολιτική καμπή

Ο ΛΟΓΟΣ: ΣΗΜΕΡΑ κληρώνει

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Κινήσεις με άρωμα εκλογών

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: Χρειάζεται ένα νέο «ΟΧΙ»

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: ΕΚΡΗΞΗ ΣΤΗ ΝΔ

«Η αγορά αντιμετωπίζει πρόβλημα πραγματικής ασφυξίας και αυτό θα μεταφραστεί αναμφίβολα σε φτώχεια και ανεργία. Και το χειρότερο είναι ότι ακόμη δεν έχουν γίνει αισθητές οι συνθήκες αυτές σε όλο το φάσμα της κοινωνίας. Θα γίνουν όπως από δω και πέρα (...) η κυβέρνηση θέλει να πάει σε εκλογές περισσότερο για να αποφύγει το τσουνάμι που έρχεται στην οικονομία στους επόμενους μήνες» (ο Γρ. Νικολόπουλος στο ΒΗΜΑ).

«Το χειρότερο σενάριο για το ΠΑΣΟΚ - και το ξέρουν στην Ιπποκράτους - είναι να έχουν οριακή αυτοδυναμία μιας έδρας. Θα είναι πάντα με την ψυχή στο στόμα και στο έλεος του όποιου δυσαρεστημένου βουλευτή» (το θέμα στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

«Στην Ιπποκράτους προεξοφλώντας την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες έχουν ήδη καταλήξει στο δίλημμα των εκλογών - στο διακύβευμα, όπως λένε: κι αυτό είναι "ακυβερνησία ή ισχυρή κυβέρνηση". Προφανώς το σύνθημα συνδέεται άμεσα με την επίτευξη ή μη αυτοδυναμίας από μέρους του ΠΑΣΟΚ, μια και τα γκαλοπ - φανερά και κρυφά - δείχνουν ότι αυτή είναι κάτι που "παίζεται"» (το θέμα στα ΝΕΑ).

«Σε αιτιολογική έκθεση για την απόδοση μεταλλίου στον Robert F. Clifford, που υπηρετούσε στην πρεσβεία των ΗΠΑ το 2002, στα επιτεύγματά του συμπεριλαμβάνεται η συμβολή του στη συγκρότηση "ανακριτικής ομάδας" η οποία μαζί με τις ελληνικές αρχές συνεργάστηκε με τον Σ. Ξηρό για την αναγνώριση των υπολοίπων μελών της τρομοκρατικής ομάδας (...) μήπως ξέρει κάτι παραπάνω ο τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης επίσης παρασημοφορηθείς...» (το θέμα στην ΑΥΓΗ).

ΑΝΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ: «Δυνάμεις αντίπαλες της Ν.Δ. απεργάζονται την πτώση της από την εξουσία, μετά από πολύμηνη συκοφαντική επίθεση εναντίον της κυβέρνησής της (...) Η φθινοπωρινή επίθεση των αντιπάλων σας πραγματοποιείται σε μια περίοδο κρίσιμη για τον τόπο. Σε περίοδο που η χώρα έχει ανάγκη ήρεμου πολιτικού κλίματος, αφενός για να αντιμετωπίσει το ροκάνισμα της οικονομίας της από την παγκόσμια οικονομική κρίση και αφετέρου για να αντεπεξέλθει με επιτυχία στα σχέδια όσων επιδιώκουν να σπρώξουν άρον άρον στην Ε.Ε. την Τουρκία και στο ΝΑΤΟ τα Σκόπια, χωρίς να έχουν επιλυθεί κρίσιμα για το έθνος μας ζητήματα που μας χωρίζουν από τις δύο αυτές χώρες (...) ανεύθυνες δυνάμεις επιδιώκουν να παρασύρουν τη χώρα σε εκλογές, προκειμένου να ικανοποιήσουν ματαιόδοξα σχέδιά τους, γεγονός, όμως, που θα εντείνει τη ρευστότητα στην πολιτική ζωή, λόγω του εκλογικού συστήματος και θα προκαλέσει παρατεταμένη ακυβερνησία...» (ανοιχτή επιστολή της ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗΣ στον πρωθυπουργό).

ΙΣΧΥΡΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ: «Η κυβέρνηση και το κόμμα βρίσκονται σε κατάσταση νευρικής κρίσης. Η αγορά είναι ανάστατη, γιατί κανείς δεν παίρνει σημαντικές αποφάσεις όταν δεν ξέρει τι θα του ξημερώσει πολιτικά. Ισχυρά συμφέροντα είναι εξαιρετικά ανήσυχα, γιατί έχουν βολευτεί μια χαρά με το έως τώρα αλλά και το προσεχές μοίρασμα της πίτας. Μια ολόκληρη νομενκλατούρα, που ζει από το κράτος και τους δορυφόρους του, αγωνιά γιατί έχει κάνει τα δικά της business plans και τρέμει με την ιδέα να ψάχνει για δουλειά. To "πράσινο" κομμάτι αυτής της νομενκλατούρας ετοιμάζεται να αναλάβει δράση για να αποδείξει πως στην Ελλάδα υπάρχει θεσμική συνέχεια, κυρίως στα "κόλπα". Υπάρχουν, βεβαίως, και πολλοί που ανησυχούν όχι για τα άμεσα συμφέροντά τους, αλλά για το πού πάει αυτός ο τόπος (...) αγωνιούν για το αν ο κ. Παπανδρέου ξέρει τι του έρχεται στην οικονομία, στον τομέα της ασφάλειας και δημόσιας τάξης, αλλά και της δημόσιας διοίκησης. Συζητούν συχνά τη δυνατότητα μιας κυβέρνησης συνεργασίας, αλλά φοβούνται πως (α) δεν υπάρχουν ισχυρές προσωπικότητες που θα μπορούσαν να ηγηθούν σε ένα τέτοιο σχήμα και (β) η κοινή γνώμη δεν έχει αντιληφθεί και δεν έχει δημιουργηθεί η απαραίτητη συναίνεση για τις λύσεις των μεγάλων προβλημάτων» (ο Α. Παπαχελάς στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).