Στη διεθνή ειδησεογραφία ξεχώρισε χτες το ρεπορτάζ που περιγράφει πόσο δύσκολα θα περάσει το Σεπτέμβρη ο Γάλλος πρωθυπουργός, καθώς η μία μετά την άλλη εταιρείες κολοσσοί κλείνουν εργοστάσια και πάνω από 50.000 εργάτες αναμένεται σε πρώτη φάση να μείνουν στο δρόμο.

Παρά την εκτίμηση του Ελληνα πρωθυπουργού ότι τα εργοστάσια τα κλείνει το ΠΑΜΕ οργανώνοντας απεργίες, στη Γαλλία δεν έχουν ΠΑΜΕ, τα εργοστάσια όμως κλείνουν. Γιατί απλά οι βιομήχανοι μπορούν αλλού να βρουν περισσότερο κέρδος.

Πάει κι αυτή η «ελπίδα», προς το παρόν τουλάχιστον. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δε θα κόψει χρήμα, όπως με σαφήνεια ζήτησε ως κι αυτός ο ...Αμερικανός Πρόεδρος. Που σημαίνει ότι η πίεση θα συνεχιστεί «μέχρι να βγει η ψυχή του». Οσοι νόμιζαν ότι ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός διεξάγεται στα σαλόνια με ανέξοδες δηλώσεις κάνουν λάθος. Εχει πολύ αίμα αυτή η αναμέτρηση. Το πρόβλημα που παραμένει είναι: ως πότε θα πληρώνουν οι εργαζόμενοι τον ανταγωνισμό των καπιταλιστών; Και η απάντηση - λύση είναι μονοσήμαντη: Θα πληρώνουν όσο δεν αμφισβητούν την εξουσία των μονοπωλίων, όσο δεν βάζουν πλώρη για τη δική τους εξουσία.

Τους εργάτες τους έχουν ξεγράψει χρόνια πριν. Τώρα, όμως, προλεταριοποιούνται ραγδαία και μεγάλα τμήματα των μεσαίων στρωμάτων. Και το κλάμα στον αστικό Τύπο πάει σύννεφο για τους «δεν έχω να πληρώσω». Κάλπικο κλάμα. Χαϊδεύει αυτιά καθώς λέει στους ανθρώπους πως κακοπαθαίνουν επειδή απλά αυξάνεται η φορολογία τους. Κρύβει ότι οι φόροι αυξάνονται για να ενισχυθεί το μεγάλο κεφάλαιο. Κρύβει ότι η καταστροφή τμημάτων των μεσαίων στρωμάτων είναι μέρος της διαδικασίας καταστροφής κεφαλαίων και εργατικής δύναμης που αναγκαστικά συνοδεύει τις καπιταλιστικές κρίσεις. Χτυπώντας με συμπόνοια τους μεσαίους στην πλάτη τούς υπόσχονται ότι θα βρεθεί λύση με μια άλλη διαχείριση. Φρούδες ελπίδες. Οσο πιο γρήγορα οι μεσαίοι συντονίσουν τα βήματά τους με την εργατική τάξη για να αντιμετωπίσουν τον κοινό τους αντίπαλο, τα μονοπώλια και την εξουσία τους, τόσο λιγότερο θα 'ναι το πραγματικό κλάμα.

Γέμισε κακές λέξεις η «Καθημερινή»: «ταξικές διαφορές», «εργατική τάξη που φτύνει αίμα», «κοινωνικό μίσος». Κι εκεί που τρίβεις τα μάτια σου περιμένοντας να δεις και μια καταγγελία για τον καπιταλισμό, διαβάζεις στο σχετικό άρθρο ότι η ταξική διαφορά είναι ανάμεσα σε εργαζόμενους του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, εκεί αναπτύσσεται και το μίσος, λίγο ακόμα θα 'γραφαν ότι εκεί θα ξεσπάσει το νέο ...αντάρτικο.

Υπουλη προπαγάνδα, στα μέτρα εκείνων των τμημάτων της αστικής τάξης που για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους προσπαθούν να εξασφαλίσουν συμμαχίες με τμήματα της εργατικής τάξης. Ωμά πλέον καλούν τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα να δουν σαν εχθρούς τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα.

Φτάνει βουλευτής της ΝΔ να προβλέπει ότι «θα καεί το σύμπαν» αν δεν μπει χέρι στο «βαθύ κράτος». Εννοεί ο «ποιητής» να μπει χέρι στο κράτος που χρηματοδοτεί τους καπιταλιστές; Εννοεί να μπει χέρι στο κράτος που αυξάνει το μισθοφορικό στρατό για τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και την αντιμετώπιση του «εσωτερικού εχθρού»; Εννοεί, μήπως, να μπει χέρι στο κράτος που καταδικάζει εργάτες γιατί απεργούν και χρηματοδοτεί βιομήχανους για να τσακίσουν εργάτες;

Τίποτα απ' όλα αυτά δεν εννοεί ο «ποιητής» και όλοι όσοι είδαν ξάφνου στο δημόσιο το πρόβλημα. Με τον όρο «βαθύ κράτος» αναφέρονται σε δικαιώματα εργαζομένων και σε υπηρεσίες που το κράτος είναι υποχρεωμένο να παρέχει δωρεάν. Επικαλούνται την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί στο δημόσιο, αλλά προκαλούν γιατί αυτό το δημόσιο που καταγγέλλουν είναι δικό τους δημιούργημα. Η εργατική τάξη έχει κάθε λόγο να καταργήσει αυτό το δημόσιο που υπάρχει και λειτουργεί για το κεφάλαιο. Οχι καταστρέφοντας τους εργαζόμενους σ' αυτό αλλά επιβάλλοντας τη δική της εξουσία για να αποκτήσει και ο όρος δημόσιο φιλολαϊκό πραγματικό περιεχόμενο.

Για τους εργαζόμενους σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα πρέπει να γίνει απόλυτα καθαρό πως δεν πρέπει με κανένα τρόπο να βάλουν πλάτη για να βγει το σύστημα από την κρίση του. Αντίθετα, πρέπει να απορρίψουν τους εκβιασμούς, να ανατρέψουν συσχετισμούς και να στρατευτούν με την πρόταση του ΚΚΕ που μπροστά στη σχεδιαζόμενη απόλυτη χρεοκοπία των εργαζομένων έχει καταθέσει ήδη και σχέδιο νόμου για την κατάργηση του μνημονίου, των εφαρμοστικών νόμων και των δανειακών συμβάσεων σε συνδυασμό με τη μονομερή διαγραφή του χρέους και την έξοδο από την ΕΕ που απαιτεί λαϊκή πάλη σε ρότα ρήξης με τα μονοπώλια.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: Η μόνη λύση για το λαό κόντρα στην αντιλαϊκή πολιτική: Αποδέσμευση από την ΕΕ και μονομερής διαγραφή του χρέους

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Επιχείρηση ανάταξης της οικονομίας με 10 κινήσεις

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: 10 μεταρρυθμίσεις για επανεκκίνηση της οικονομίας

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: 10 μέτρα για επενδύσεις και ανάπτυξη

Ο ΛΟΓΟΣ: «Μπλόκο» της τρόικας στις 10 δόσεις

ΕΘΝΟΣ: Μετέωρα τα ειδικά μισθολόγια

Η ΑΥΓΗ: Κόβουν τις συντάξεις από τα 600 ευρώ

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Μισό βήμα από τον Ντράγκι

ΤΑ ΝΕΑ: Ο ληστής της γειτονιάς

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Γιώργος και Ρουμελιώτης στον εισαγγελέα

ΑΥΡΙΑΝΗ: Δεν γλιτώνει ο Γιωργάκης το ειδικό δικαστήριο

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Συναγερμός στην ΕΛ.ΑΣ.

«Οι κήρυκες της αστικής προπαγάνδας βγήκαν πάλι να μιλήσουν για το "ρεαλισμό" των τριών κυβερνητικών εταίρων της συγκυβέρνησης, που συμφώνησαν για το νέο κύμα βάρβαρης επιδρομής σε ό,τι έχει απομείνει όρθιο στη ζωή των λαϊκών στρωμάτων, ύψους 11,5 δισ. ευρώ (...) αυτό που λένε ότι είναι ρεαλισμός δεν είναι άλλο παρά η πολιτική που έχει χαράξει η πλουτοκρατία για να εξυπηρετήσει τα δικά της συμφέροντα, όπου καλεί την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα να την υιοθετήσουν και να την υπηρετήσουν (...) Θέλουν η αγωνία του καπιταλιστή για την αύξηση της κερδοφορίας του και παραπέρα ενίσχυση της θέσης του να γίνει αγωνία του εργάτη, που πασχίζει για το μεροκάματο και την επιβίωση του ίδιου και της οικογένειάς του. Θέλουν οι ανταγωνισμοί και οι αντιθέσεις των μεγάλων καπιταλιστικών συμφερόντων, εγχώριων και διεθνικών, να γίνουν ανταγωνισμοί και αντιθέσεις των λαών για να τους ενσωματώσουν στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, κυρίως ως αναλώσιμο υλικό και ως φθηνό δυναμικό. Τελικά θέλουν να πείσουν το λαό πως ρεαλισμός είναι το να αποδεχθεί τη μοίρα που του έχουν χαράξει. Θέλουν να πείσουν τους εργαζόμενους πως ρεαλισμός είναι να αποδεχτούν να πληρώσουν αυτοί την κρίση του καπιταλισμού και μάλιστα μέρος της άρχουσας τάξης να βγει και ενισχυμένο. Αυτό που επιδιώκουν είναι να αξιοποιήσουν την κρίση για μια στρατηγικού χαρακτήρα οπισθοδρόμηση σε συνδικαλιστικό και πολιτικό επίπεδο της εργατικής τάξης.

Ο αντιδραστικός ρεαλισμός τους αποκαλύπτεται και μέσα από μια ματιά στην Ιστορία. Εάν είχε γίνει αποδεκτός ο ρεαλισμός της εκάστοτε άρχουσας τάξης, η ανθρωπότητα θα ζούσε ακόμα στην εποχή της δουλείας, δε θα είχε γίνει η Γαλλική Επανάσταση, η Οχτωβριανή Επανάσταση, δε θα είχε γίνει η Επανάσταση του 1821, καθώς υπήρχε το "σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω" (...) Ο μόνος βιώσιμος ρεαλισμός για το λαό είναι η ακύρωση αυτών των σχεδίων και η πάλη για την ανατροπή» (στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).

ΧΩΡΙΣ ΣΩΤΗΡΙΑ: «Ο Μάριο Ντράγκι βύθισε στην απογοήτευση χθες τις αγορές μόλις μια εβδομάδα μετά την δήλωσή του ότι θα κάνει χωρίς ταμπού ό,τι χρειαστεί για να στηρίξει το ευρώ (...) οι προσδοκίες κατέρρευσαν με τις χθεσινές τοποθετήσεις του (....) εμφανίστηκε ασαφής ως προς τα βήματα που προτίθεται να κάνει (...) τα χρηματιστήρια άρχισαν να πέφτουν και το ευρώ να υποχωρεί έναντι του δολαρίου (...) πιθανότατα θα δικαιωθούν όσοι εκτιμούν ότι αυτός θα είναι ο πιο δύσκολος Αύγουστος στην ιστορία του κοινού νομίσματος. Κι ο Σεπτέμβρης ένας μήνας δύσκολων αλλά σημαντικών αποφάσεων» (το θέμα στα ΝΕΑ).

«ΔΕΝ ΕΧΩ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΩ»: «Τις τελευταίες ημέρες, η πιο... "δημοφιλής" συζήτηση μεταξύ των Ελλήνων είναι "πώς θα πληρώσουν το εκκαθαριστικό της εφορίας"! Ενώ η πιο "δημοφιλής" απάντηση είναι ότι "δεν έχω και δεν πληρώνω τίποτα, ας έρθουν να μου πάρουν το σπίτι...". Το άγχος είναι μεγάλο, καθώς η κρίση πλήττει πλέον κατεξοχήν μεσαία εισοδήματα (...) τα ποσά που καλούνται να πληρώσουν έχουν "παραφουσκώσει" (...) είμαστε ένα μικρό βήμα πριν το σύστημα απολέσει πλήρως την ισορροπία του, που σημαίνει ότι θ' αρχίσουν να μην πληρώνουν φόρους κι αυτοί που μέχρι χτες πλήρωναν» (από άρθρο στο ΕΘΝΟΣ).

ΥΠΟΥΛΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ: «Mα υπάρχουν ακόμα ταξικές διαφορές εν έτει 2012; Οντως, είναι αυτές που έχουν δημιουργηθεί μεταξύ του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα (..) Ξανά και ξανά καλείται να θυσιασθούν οι "αμνοί" του ιδιωτικού τομέα (...) δεν αντέχουν άλλο και ανιχνεύεται ήδη η ανάπτυξη συνθηκών κοινωνικού μίσους, οι οποίες αν επικρατήσουν, θα διαμορφώσουν περιβάλλον τυφλών συγκρούσεων (...) Τα απειλούμενα πλήθη το αισθάνονται σε κάθε πόρο του δέρματός τους (...) οι όποιες αντιδράσεις (...) θα είναι αντιδράσεις βαθιά πολιτικές (...) είναι άγνωστο πώς θα αντιδράσει το πλήθος, αυτό το απρόβλεπτο, βουβό πλήθος (...) οι αντοχές έχουν αρχίσει να εξαντλούνται δραματικά. Η εργατική τάξη φτύνει αίμα και η μεσαία τάξη αποδεκατίζεται» (από άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΑΝΟΙΧΤΗ ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ: «Οποιος τολμήσει να σκεφτεί ότι μπορεί να πιέσει και άλλο τον Ελληνα πολίτη πρέπει να είναι προκλητικά διεστραμμένος (...) είναι σαν να υπάρχει χυμένη βενζίνη και εσύ να πετάς και ένα σπίρτο από πάνω και να έχεις την αφέλεια να πιστεύεις ότι όλα αυτά δεν θα οδηγήσουν σε κοινωνική έκρηξη (...) πρέπει να βάλουμε χέρι στο βαθύ κράτος, δεν υπάρχει άλλη λύση (...) αν δεν βάλουμε (...) σε δυο τρεις μήνες (...) δεν θα μπορεί να κυκλοφορεί έξω κανένας, θα καεί το σύμπαν» (ο Κ. Γκιουλέκας της ΝΔ στο «Σκάι» / ΕΘΝΟΣ).