331 π.Χ. Στην πεδιάδα των Γαυγαμήλων της αρχαίας Ασσυρίας ο Μέγας Αλέξανδρος κατατροπώνει το στρατό του Δαρείου του 3ου. Με τη νίκη αυτή ο Μ. Αλέξανδρος ολοκληρώνει την κατάκτηση της περσικής αυτοκρατορίας.

1946 Το Διεθνές Δικαστήριο Εγκλημάτων Πολέμου, στη Νυρεμβέργη, καταδικάζει σε θάνατο 12 ναζιστές ηγέτες.

1949 Ιδρύεται η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας με ηγέτη τον Μάο Τσε Τουνγκ.

1979 Επειτα από 70 χρόνια αμερικανικού ελέγχου, η διώρυγα παραδίδεται επίσημα στον Παναμά.

1983 Ορκίζεται έκτος καγκελάριος της Δυτικής Γερμανίας ο Χέλμουτ Κολ, στη θέση του Χέλμουτ Σμιτ.

1996 Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ δίνει επίσημα τέλος στις εμπορικές κυρώσεις κατά των γιουγκοσλαβικών Δημοκρατιών της Σερβίας και του Μαυροβουνίου. Είχαν επιβληθεί το 1992, όταν ξεκίνησε ο εμφύλιος.

Οσον αφορά στην κινητοποίηση των ιδιοκτητών φορτηγών

(και μιλάμε για εκείνους τους βιοπαλαιστές της μιας άδειας, όχι για τους πολυέχοντες, τους μεγαλοκατέχοντες και τους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους τους),

πράγματι είναι «υποκινούμενοι»:

*

Υποκινούνται από τον Παπακωνσταντίνου, που «απελευθερώνει» το δρόμο στους μονοπωλιακούς ομίλους μεταφορών, για να έρθουν στην Ελλάδα και να κλείσουν σπίτια,

*

υποκινούνται από την ΕΕ των «4 ελευθεριών του Μάαστριχτ», δηλαδή τη μία και μοναδική ελευθερία προς τις πολυεθνικές να μπορούν ελέω ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ., ΣΥΝ, να επιβάλουν τους «νόμους τους» πέρα και πάνω από σύνορα,

*

υποκινούνται από το «μαύρο μέτωπο» κυβέρνησης, συμπολιτευόμενης «αντιπολίτευσης, ΣΕΒ, ΜΜΕ, που μ' ένα στόμα και μια φωνή έχουν μοιράσει τους ρόλους σε μια ανεπανάληπτη επιχείρηση υπονόμευσης, συκοφάντησης, ελεεινολόγησης, καταστολής του οποιουδήποτε αντιδρά στην πολιτική τους.

***

Οταν όλοι αυτοί του «μαύρου μετώπου» μιλούν για το «νόμο που άπαξ και ψηφίστηκε ουδεμία αντίρρησις νοείται» (!), δεν απευθύνονται στους φορτηγατζήδες.

• Απευθύνονται σε όλη την κοινωνία που «πρέπει να συμμορφωθεί»: Αφού χτες το μνημόνιο έγινε νόμος, ή αν αύριο ψηφίσουν με νόμο πως κάθε οικογένεια εκτός από τους φόρους θα καταβάλλει στο ΔΝΤ και τα πρωτότοκα τέκνα της, τότε ουδείς θα πρέπει να αντιδρά, διότι θα... «το λέει ο νόμος»!

Οταν όλα αυτά τα επίλεκτα μέλη του κλαμπ της πιο παρασιτικής συντεχνίας, της συντεχνίας των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών και των «νταβατζήδων», μιλούν για τη «συντεχνία των δρόμων», όπως έπραξε χτες ο κ. Παπανδρέου, δεν απευθύνονται στους φορτηγατζήδες.

• Απευθύνονται στην κοινωνία την οποία θέλουν να την «παθητικοποιήσουν», να την «κομματιάσουν», να την καταστήσουν έρμαιο του «διαίρει και βασίλευε», να «ξεμοναχιάσουν» το κάθε τμήμα της, να το απομονώσουν και αφού θα του έχουν στερήσει τις εφεδρείες της κοινωνικής αλληλεγγύης να το τσακίσουν, ώστε με την ίδια μέθοδο να καθυποτάξουν, τελικά, όλη την «κατατεμαχισμένη» κοινωνία.

Οταν όλα τα φερέφωνα των «αφεντικών», αυτοί που δε δίνουν δεκάρα για την ανεργία και για τις απολύσεις, αντιπαραθέτουν στο «δικαίωμα της απεργίας» το... «δικαίωμα στην εργασία», δεν απευθύνονται στους φορτηγατζήδες.

• Απευθύνονται στην κοινωνία, η οποία πάνω από έναν αιώνα μετά την εξέγερση στο Σικάγο θα πρέπει να «ρυθμίσει» τη συνείδησή της, ώστε να μη θεωρεί πια ότι «η δουλειά είναι δικαίωμα», αλλά ότι «δικαίωμα» είναι η απεργοσπασία (!), να μάθει να βλέπει την εργασία σαν... «προνόμιο», σαν... «παραχώρηση», σαν... φιλάνθρωπη «προσφορά», για την οποία οφείλει να δοξολογεί τον καλοκάγαθο καπιταλιστή!

Και φυσικά:

Οταν έμβλημα της πολιτικής τους έφτασαν να καθιστούν τη... φυλακή (!), όταν ποινικοποιούν ως «κακούργημα» τις κινητοποιήσεις, όταν ομολογούν πως οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου κατά των απεργών αποτελούν έναν εκσυγχρονισμό των... γραφειοκρατικών διατάξεων της χούντας (!),

σίγουρα δε μιλούν στους φορτηγατζήδες.

• Απευθύνονται σε όλο το λαό, του κουνούν ως «γκαουλάιτερ» του κεφαλαίου το δάκτυλο της καταστολής, τον απειλούν με τον πιο χυδαίο, τον πιο ιταμό, τον πιο απροκάλυπτο τρόπο, ότι ή θα γίνει ραγιάς να τους προσκυνάει ή θα τον... ξεκάνουν!

***

Ο πόλεμος, επομένως, που έχουν εξαπολύσει είναι καθολικός.

Τα «νταϊλίκια» του Παπακωνσταντίνου θα ήταν ανάξια να γίνουν ακόμα και γελοιογραφία, αν δεν επρόκειτο για τον γραβατοφορεμένο «τσαμπουκά» μιας πρωτοφανούς πολιτικής αγριότητας που

αφορά τους φορτηγατζήδες, όπως χτες αφορούσε τους ναυτεργάτες, όπως προχτές αφορούσε τους δημόσιους υπαλλήλους, όπως πέρσι αφορούσε τους αγρότες, όπως κάθε μέρα αφορά τους εργάτες.

*

Αν αυτός ο καθολικός πόλεμος ενάντια σε κάθε τμήμα της κοινωνίας δεν πάρει καθολική απάντηση μέσα από ένα κοινό μέτωπο εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων, φτωχής αγροτιάς, βιοτεχνών, μικρεμπόρων,

που σημαίνει λαϊκή συμμαχία, συμπόρευση, συστράτευση και αλληλεγγύη ανάμεσα σε όλα τα στρώματα που υφίστανται την εκμετάλλευση,

αν κόντρα στο «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω» δεν πάρει σάρκα και οστά το «ο ένας για όλους και όλοι για έναν»,

τότε,

τα υποκινούμενα της πλουτοκρατίας μπορεί να φύγουν νύχτα, μαζί με όλη την κυβερνητική τους «νταλίκα» (και κάπως έτσι θα φύγουν),

αλλά προηγουμένως θα έχουν μετατρέψει έναν ολόκληρο λαό σε... χαλκομανία.

Τόσες επιθέσεις στο ΚΚΕ;

Τυχαίο; Δε νομίζω...

Ο κ. Παπακωνσταντίνου είναι ο υπουργός που

- υποκινούμενος από το «καθήκον» του -

πήγαινε τον περασμένο Δεκέμβρη στα Λόντρα και διαβεβαίωνε σε κλειστές συσκέψεις τους ξένους τραπεζίτες ότι ωσονούπο θα έκοβε τους μισθούς και τις συντάξεις του ελληνικού λαού. Οσα τους υποσχέθηκε, τα (δι)έπραξε κατά γράμμα...

*

Ο κ. Παπακωνσταντίνου είναι ο υπουργός που

- υποκινούμενος από το «χρέος» του -

τις προάλλες ξαναπήγε στα Λόντρα και στα Παρίσια όπου και διαβεβαίωσε τους συνομιλητές του ότι έχει μια δημόσια περιουσία ύψους 270 δισ. ευρώ που είναι έτοιμος να τους την ξεπουλήσει (σ.σ.: «επένδυση» το λένε αυτό στη γλώσσα τους)...

*

Ο κ. Παπακωνσταντίνου

- υποκινούμενος από τα «ιδανικά» του -

είναι ο υπουργός ο οποίος, τον Μάη, σε μια μνημειώδη κίνηση κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος, έστεψε τον εαυτό του γενικό δερβέναγα του τόπου, δίνοντας το δικαίωμα στον υπουργό Οικονομικών (δηλαδή στον εαυτό του!) να υπογράφει διεθνείς συμβάσεις, συμφωνίες και δεσμεύσεις για λογαριασμό της χώρας (σαν αυτές τις «ωραίες» με το ΔΝΤ), χωρίς να ρωτά κανέναν και χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν, ούτε καν στη Βουλή...

*

Ο κ. Παπακωνσταντίνου

- υποκινούμενος από βαθύ «πατριωτισμό» -

είναι ο υπουργός ο οποίος συνέταξε, υπέγραψε και ψήφισε ένα μνημόνιο με το οποίο η Ελλάδα τίθεται υπό την δικαιοδοσία του «αγγλικού δικαίου» και το οποίο το «πέρασε» από τη Βουλή σε συνεργασία με το ακροδεξιό μόρφωμα που λέγεται ΛΑ.Ο.Σ., αφού πρώτα κουρέλιασε και την τελευταία διάταξη του Συντάγματος (που υποτίθεται ότι το έχει ευαγγέλιο)...

*

Ο κ. Παπακωνσταντίνου είναι ο υπουργός

- ο υποκινούμενος του πρωθυπουργού -

εκείνου του πρωθυπουργού που προχτές στο Αμέρικα, απ' όπου κάποτε στήνανε σκλαβοπάζαρα για τους εξ Αφρικής δούλους, ανακοίνωσε στους δουλοκτήτες («επενδυτές» τους λένε στη γλώσσα τους) ότι υπάρχει μια ευρωπαϊκή χώρα όπου συμφέρει να «επενδύσουν», γιατί εκεί - στην Ελλάδα ντε! - τα κανόνισε ώστε οι εργαζόμενοι να αμείβονται με μόλις το 60% του μισθού των υπόλοιπων εργαζομένων στην Ευρώπη, να δουλεύουν περισσότερες ώρες από κάθε άλλον Ευρωπαίο εργαζόμενο και να μην παίρνουν ποτέ σύνταξη!

***

Αυτός λοιπόν ο υπουργός, αυτού του πρωθυπουργού, που

• έκοψε τα δώρα από τους γέροντες,
• δίνει την άδεια στους βιομήχανους να εκμεταλλεύονται μέχρι και 15χρονα παιδιά (!),
• αύξησε τα όρια των απολύσεων και κατάργησε τις αποζημιώσεις,
• ανάγκασε τις γυναίκες να δουλεύουν από 5 μέχρι 17 χρόνια παραπάνω,
• λεηλατεί με φόρους το λαό για να τα δίνει σε τραπεζίτες και λοιπούς τοκογλύφους,

*

εμφανίστηκε χτες στη Βουλή και

- ποζάροντας με εκείνο το ύφος «σοσιαλιστή» που ταιριάζει σε όσους επιστρατεύουν εργαζόμενους, επιτάσσουν απεργούς, απολύουν συμβασιούχους κ.ο.κ. -

κατήγγειλε «κομμουνιστικό δάκτυλο» πίσω από τις κινητοποιήσεις των φορτηγατζήδων!

*

Δεν ξέρουμε πόσες φορές στην... τουριστική του ζωή έχει ο κύριος αυτός επισκεφθεί την Ελλάδα

(αφού μόνο κάποιος τουρίστας θα μπορούσε να ισχυριστεί σε αυτό τον τόπο ότι το ΚΚΕ «υποκινεί» αγώνες σε χώρους ειδικά όπως αυτός των ιδιοκτητών φορτηγών)

αλλά, υποψιαζόμαστε ότι έχουν, ελαφρώς, χάσει τον μπούσουλα, και όπως το πάνε, όλο και συντομεύουν το χρόνο κατά τον οποίο δεν θα ξέρουν («τουρίστες» καθώς είναι) από πού να φύγουν.