1948 Συλλαμβάνονται στην Αθήνα και τον Πειραιά 1.400 δημοκρατικοί πολίτες και άλλοι 650 στο Νομό Ηλείας.

1962 Ο μητροπολίτης Αττικής Ιάκωβος εκλέγεται αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, αλλά δύο μέρες αργότερα κατηγορείται δημοσίως από τον αρχιμανδρίτη Δαμασκηνό Γεωργακόπουλο και τον απόστρατο στρατηγό Μπενή - Ψάλτη για «ακατονόμαστες πράξεις» και αποφασίζεται η παραπομπή του στο Ανώτατο Εκκλησιαστικό Δικαστήριο, με κύριο μάρτυρα κατηγορίας τον αρχιμανδρίτη Αυγουστίνο Καντιώτη.

1968 Κατάσταση έκτακτης ανάγκης σε ολόκληρη τη Βόρεια Ελλάδα, εξαιτίας σφοδρής κακοκαιρίας που πλήττει τη χώρα. Ο υδράργυρος κατεβαίνει στους -24 βαθμούς στο Νευροκόπι και στους -22 στη Βυτίνα. Στην περιοχή του Ναυαρίνου βυθίζεται αύτανδρο το ελληνικό φορτηγό «Εύελπις» με 16μελές πλήρωμα.

1971 Διακόπτονται μέσα σε βαθιές διαφωνίες οι μυστικές συνομιλίες μεταξύ των πετρελαιοπαραγωγών χωρών και δυτικών εταιρειών πετρελαίου, που διεξάγονται στην Τεχεράνη. Οι χώρες του Περσικού Κόλπου, που ελέγχουν το μεγαλύτερο ποσοστό εξαγωγών του «μαύρου χρυσού», απαιτούν την αύξηση των τιμών πώλησης.

Δεν είναι της ώρας...

Με αφορμή, όμως, τους πολιτικαντισμούς των τελευταίων ημερών, αξίζει να θυμηθούμε την άποψη του ...ίδιου του Αγνωστου Στρατιώτη, για όσους τον στέλνουν να ...«υπηρετεί την πατρίδα» (!) εκτός των ελληνικών συνόρων...

Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι από το πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» της 27ης Μαρτίου 1932, την επομένη δηλαδή των εγκαινίων του Μνημείου, όπου στο χρονογράφημα της εφημερίδας, ο Αγνωστος Στρατιώτης, δέκα χρόνια μετά την τραγωδία της Μικράς Ασίας και 70 χρόνια... πριν τα Ιράκ και τα Αφγανιστάν, «απευθύνεται» στους διαβάτες:

*

«Λοιπόν μου λέτε πως θέλουν να τιμήσουν ποιον; Εμένα (...).

Ημουν ένας εργάτης, ένας αγρότης, ένας φτωχός διανοούμενος. Στη ζωή μου με πήγαιναν του κλώτσου και του βρόντου.

Πείνασα, δίψασα, γύρισα γυμνός, ταπεινώθηκα, χρεώθηκα, διώχτηκα από τη δουλειά μου.

Τέλος με φωνάξανε φαντάρο να υπερασπίσω, λέει, την πατρίς.

Πήγα χωρίς το θέλημά μου. Και κείνοι το ξέρανε πως χωρίς το θέλημά μου πήγα. Γι' αυτό με σφίξανε μέσα στην τρομοκρατία, την πιο άγρια. Σούζο! Να μη σκεφτώ, να μη μιλήσω. Δεν ήμουνα γι' αυτούς παρά ένα φονικό μηχάνημα, σαν το τουφέκι μου, που έπρεπε να σκοτώνω τον εχθρό. Κι αν τόφερνε η περίσταση να σκοτωθώ, έπρεπε νάδινα τη ζωή μου πρόθυμα κι αδιαμαρτύρητα. Ημουνα το πολύ-πολύ ένα ζώο... Τι αξία είχα; Τομάρι... Φονικό μηχάνημα και κρέας για το κανόνι του εχθρού.

Κι όταν εγώ, κάτω από τη βία και την τρομοκρατία, σερνόμουνα πάνω στα ματωμένα πεδία των μαχών, πίσω μου, στο σπίτι μου πεινούσαν. Τα παιδιά μου κι η γυναίκα μου, η μάνα κι ο πατέρας μου (...)

Σκοτώθηκα έτσι, όπως ένα μυρμήγκι σκοτώνεται κάτω από το παπούτσι ενός που περνάει... τόσο ήμουν ασήμαντος στη ζωή γι' αυτούς... Ενας λιγότερος!

Στείλανε θαρρώ κάποιο γράμμα στο σπίτι μου, πως πέθανα σαν ήρωας, και οι γυναίκες του σπιτιού μου δινότανε σαν πόρνες! Τέτοιο τομάρι λοιπόν ήμουνα στη ζωή μου, χωρίς καμιά εχτίμηση, χωρίς καμιά υπόληψη!

Τώρα πώς βρέθηκα ξάφνου τόσο σπουδαίος, που να μου κάνουνε παράτες, να μου βγάνουν λόγους και να μου καταθέτουνε στεφάνους;

Δεν είναι ωστόσο μυστήριο το πράγμα, όσο θα φαινότανε. Για τη μάζα των κουτών, τους χρειάζεται να δείχνουν πως μ' έχουν σε τέτοια τιμή και υπόληψη. Αύριο στο νέο πόλεμο που ετοιμάζουν θα καλέσουν και νέα κορόϊδα να πάνε, όπως εγώ. Κι άλλους να σκοτωθούνε.

Γι' αυτά τα μελλοντικά τραγιά, χρειάζεται να δείχνουνε πως με τιμούνε και με θεωρούν ήρωα... Στο βάθος δεν έπαψαν ποτέ να με θεωρούν ένα ηλίθιο, που χάθηκα τζάμπα γι' αυτούς, κι αν μάθαιναν τώρα τι σας λέω θα μ' έστελναν στρατοδικείο...»

Ξεχείλισε ο λαϊκισμός διαφόρων, με αφορμή τη μη αποχώρηση των ευζώνων από το χώρο του Αγνωστου Στρατιώτη, όταν έσκασε η βόμβα έξω από τη Βουλή.

*

Ανάμεσα στους ξελιγωμένους από «περηφάνια» για τη στάση των ευζώνων και οι εκπρόσωποι του ΛΑ.Ο.Σ. που δηλώνουν ότι τιμούν ό,τι συμβολίζει ο Αγνωστος Στρατιώτης.

*

Προφανώς, οι συγκεκριμένοι όπως και οι ταξικοί τους ομοϊδεάτες τιμούν «εθνικές» μάχες όπως αυτή της «Κορέας», η οποία αναγράφεται (!) στο Μνημείο και άλλες που δεν αναγράφονται (όπως σε Κόσσοβο, Βοσνία, Αφγανιστάν)...

*

Αλλά, για να περιοριστούμε σε ένα μόνο,

Αγνωστος Στρατιώτης είναι και αυτός που εξαπατήθηκε όταν τον έστειλαν να παλέψει για μια υπόθεση προδομένη, στην Κύπρο.

Επομένως, δεν μπορούν να μαγαρίζουν τη μνήμη του υποκρινόμενοι τους «πατριώτες» αυτοί που τον εξαπάτησαν και που έλκουν την πολιτική καταγωγή τους από την ΕΠΕΝ του δικτάτορα Παπαδόπουλου...

Ο κ. Βενιζέλος μέμφεται συναδέλφους του που συμμετείχαν στην υποτιμητική «ανάκριση» από χαμηλόβαθμους υπαλλήλους της Κομισιόν (αν η «ανάκριση», πάντως, γινόταν από κανέναν υψηλόβαθμο επίτροπο, προφανώς δεν θα την θεωρούσε υποτιμητική...).

Αλλά, ο κ. Βενιζέλος είχε ενταχθεί ήδη στο ΠΑΣΟΚ, όταν το κόμμα του ψήφισε το 1992 τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, μαζί με τα άρθρα 104 και 109 της συνθήκης που ακριβώς επιτρέπουν σε Κοινοτικούς παράγοντες (χαμηλόβαθμους και υψηλόβαθμους) να έρχονται στην Ελλάδα για να κρίνουν, να επικρίνουν και να ανακρίνουν...

*

Ο κ. Παπουτσής είχε πάλι εμφανιστεί προ μηνός στη Βουλή για να δηλώσει, τότε, ότι οι μισθοί των 2.000 ευρώ δεν πρέπει να «παγώσουν».

Το επικοινωνιακό παιχνίδι κράτησε μερικές μέρες, με τα «παπαγαλάκια» να ισχυρίζονται ότι η παρέμβαση Παπουτσή σταμάτησε υποτίθεται το ανοσιούργημα, αλλά αμέσως μετά:

α) Ο ίδιος ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε ότι τα επιδόματα θα περικοπούν.

β) Το οικονομικό επιτελείο - που τα στελέχη του «ξεροβήχουν» όταν τους ρωτούν αν το πετσόκομμα αφορά τα 2.000 ευρώ «μεικτά» - ξεκαθαρίζει (και μάλιστα σε «κλειστές εκδηλώσεις» με τραπεζίτες) ότι πάνε όχι απλώς για «πάγωμα», αλλά για μείωση (!) μισθών...

*

Ο κ. Λοβέρδος, όταν ξέσπασε η ιστορία με την απίθανης αγριότητας κίνηση του ΠΑΣΟΚ για απόλυση των χιλιάδων εργαζομένων στα «stage», εμφανίστηκε να «διαφωνεί» και να ζητά την ανάληψη της σχετικής πολιτικής απόφασης από ευρύτερο κυβερνητικό όργανο.

Ε, λοιπόν, το όργανον συνεκλήθη, η απόφαση πάρθηκε και το αίσθημα ευθύνης που «βάραινε» τον κ. Λοβέρδο φαίνεται ότι αλάφρυνε, αφού η απόλυση των εργαζομένων δεν ήταν προσωπική του απόφαση, αλλά συλλογική...

***

Θα μπορούσαν να αναφερθούν κι άλλα παρόμοια περιστατικά.

Οπως οι ενστάσεις του κ. Πετσάλνικου για τα τέλη κυκλοφορίας των ΙΧ, που όμως, τελικά, επιβλήθηκαν.

'Η τα επικριτικά σχόλια του κ. Καστανίδη για την τροπολογία σχετικά με τις γονικές παροχές, που όμως τελικά και κατατέθηκε και προωθείται η ψήφισή της.

*

Αυτά τα φαινόμενα ορισμένοι τα ερμηνεύουν σαν κυβερνητικές «αρρυθμίες», «δυσλειτουργίες», «κακό συντονισμό» και εσχάτως διαβλέπουν από ...«ψυχικά χάσματα» μέχρι και «δυο γραμμές» (!) στην κυβέρνηση.

***

Θα μας συγχωρήσουν οι ...«ψυχαναλυτές» της πολιτικής ζωής, αλλά - χωρίς να αναιρούνται τα προηγούμενα - αποφεύγουν να σημειώσουν το ουσιώδες:

Οτι, δηλαδή, τα παραπάνω «κόλπα» και οι προσωπικές στρατηγικές ενίων εκ των κυβερνώντων εκδηλώνονται πάνω στο έδαφος της εφαρμογής μιας πολιτικής αντιλαϊκής

(και μάλιστα ομολογημένα αντιλαϊκής, από τη στιγμή που μερικοί κυβερνητικοί πάνε να βγάλουν την «ουρά τους απέξω»).

*

Και επιπλέον:

Αυτές ακριβώς τις προσωπικές στρατηγικές η κυβέρνηση τις ενσωματώνει, τις αξιοποιεί και θέτοντας σε ετοιμότητα τα πάντα «πρόθυμα» φερέφωνα,

τις αφήνει να ποζάρουν σαν «διαφοροποιήσεις» που τάχα μου συνιστούν ...«διορθωτικές κινήσεις», προερχόμενες, μάλιστα, από τα ...έγκατα της «σοσιαλιστικής συνείδησης» του ΠΑΣΟΚ.

Ολα αυτά, φυσικά, μέχρι οι «δυο γραμμές» να ενωθούν εις σάρκαν μίαν - όπως συνέβη στην ομόφωνη υπερψήφιση του προϋπολογισμού - αφού μία και ενιαία είναι, εν τέλει, η γραμμή της εφαρμοζόμενης αντιλαϊκής επίθεσης.

Φόροι παρτίδα!