1822 Η στρατιά του Δράμαλη μπαίνει στο Αργος, ενώ γύρω της κλείνει οριστικά η λαβίδα του Θόδωρου Κολοκοτρώνη.

1841 Οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις υπογράφουν συνθήκη για την εδαφική ακεραιότητα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Με την ίδια συνθήκη απαγορεύτηκε στα πολεμικά πλοία να περνούν τα στενά του Βοσπόρου και τα Δαρδανέλια σε καιρό ειρήνης.

1863 Υπογράφεται στο Λονδίνο σύμβαση ανάμεσα στη Ρωσία, στη Γαλλία, στη Μεγάλη Βρετανία και τη Δανία για την παραχώρηση του ελληνικού θρόνου στο Δανό πρίγκιπα Γεώργιο.

1930 Ξεκινά στο Μοντεβίδεο της Ουρουγουάης η πρώτη διοργάνωση για το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου με τη συμμετοχή 13 χωρών.

1979 Γενική βλάβη στην ηλεκτροδότηση στις 9.34 μ.μ. δημιουργεί μπλακ άουτ σε όλη τη Νέα Υόρκη. Η Αστυνομία συνέλαβε τουλάχιστον 3.000 λαφυραγωγούς.

ΛΑΒΑΜΕ γνώση του «συγγράμματος» που φέρει την υπογραφή του «κυρίου» Μανώλη Βασιλάκη, ο οποίος, εκμεταλλευόμενος ότι γεννήθηκε στη χώρα τού «είσαι ό,τι δηλώσεις», δηλώνει δημοσιογράφος. Εχουμε μόνο μια απορία: Κάτι τέτοια «πονήματα», η αμερικανική πρεσβεία τα πληρώνει; Και αν «ναι», οι συντάκτες τους πώς αμείβονται; Με τη λέξη ή με τη σελίδα;...

***

ΤΟ ΑΚΟΥΣΑΜΕ κι αυτό! Ο Ξηρός, λέει, ήταν της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, διότι αυτός και η ομάδα του ήταν μέλη της αντιδικτατορικής οργάνωσης «Μαχητής». Μόνο που ο αντιδικτατορικός «Μαχητής» έπαψε να υπάρχει όταν ο Ξηρός ήταν ...12 χρόνων! Παρ' όλα αυτά, ο Λιάγκας του «ΣΤΑΡ», χτες, επέμενε! Συμπέρασμα: Υπάρχει ένας επιπλέον λόγος που καταφεύγουν στην «κιτρινίλα». Οτι είναι (και) παντελώς άσχετοι.

Καμιά γιάφκα σήμερα;

Ενα πλακάτ, όπως μας πληροφορεί η χτεσινή «USA TODEY», «πανηγυρίζει» σε έκθεση συστημάτων ασφάλειας, που γίνεται αυτές τις μέρες στην Ουάσιγκτον, ότι «η εσωτερική ασφάλεια και άμυνα είναι σοβαρή μπίζνα».

Από τέτοιες εκθέσεις έχουν περάσει πολλοί πελάτες, ανάμεσά τους και η ελληνική κυβέρνηση, η οποία πιέζεται να αγοράσει τη συμμετοχή της, που αποτιμάται σε δισεκατομμύρια, στο «Global Position System» (GPS). Πρόκειται για δορυφορικό σύστημα παρακολούθησης των πάντων, το οποίο διαχειρίζονται οι ΗΠΑ και «επιβάλλεται» για την ασφάλεια των Ολυμπιακών Αγώνων και κυρίως για την αναζωογόνηση της αμερικανικής οικονομίας.

Η αποκατάσταση της δημοκρατίας στο Ιράκ αποτελεί ένα άλλο χρυσοφόρο πεδίο για την αμερικανική βιομηχανία, η οποία προετοιμάζει πυρετωδώς νέα οπλικά συστήματα, έξυπνες βόμβες, μη επανδρωμένα κατασκοπευτικά και βομβαρδιστικά αεροσκάφη. Οι αμερικανικές δημοκρατικές ευαισθησίες τυγχάνει να εκδηλώνονται, βέβαια, σε μια περιοχή η οποία θεωρείται από τους ειδικούς ως το ενεργειακό θησαυροφυλάκιο του 21ου αιώνα. Από την άλλη πλευρά, μέσα στις ΗΠΑ, η αμερικανική διοίκηση έχει ξεκινήσει ένα άνευ προηγουμένου ξήλωμα θεμελιωδών αστικών δικαιωμάτων, υπονομεύοντας - το σχοινί που λέγαμε - τη νομιμοποίηση του ίδιου του συστήματος.

Οι αποδεδειγμένες ιστορικά δραστηριότητες της CIA προκαλούν τρόμο σε κάθε προσπάθεια αναζήτησης αναλογιών στα όσα συμβαίνουν σήμερα σε διάφορες γωνιές του πλανήτη. Σταχυολογώντας, μπορούμε να θυμηθούμε τους 16 νεκρούς στην Ιταλία μετά από έκρηξη βόμβας το Δεκέμβρη του 1969. Μετά από μια δεκαετία, αποκαλύπτεται ότι οι νεοφασίστες τρομοκράτες που τις τοποθέτησαν ήταν συνεργάτες της CIA. Το 1980 βομβιστική επίθεση στην Μπολόνια με 80 νεκρούς. Στην ηγεσία της μασονικής στοάς Π-2, που συμμετέχει στη δολοφονική ενέργεια, επικεφαλής είναι ο πατενταρισμένος πράκτορας της CIA και φίλος του Ρίγκαν, Λίτσο Τσέλι.

Για τη σύνδεση της CIA με την «αριστερή» τρομοκρατία αξίζει να προσέξει κανείς τα όσα είπε ο Ουίλιαμ Γιαρμπόρο, στρατηγός των ειδικών υπηρεσιών της CIA, στο περιοδικό «L' Europeo» το 1978. «Η λεγόμενη τυφλή τρομοκρατία είναι μια τακτική επεξεργασμένη από τη CIA, σε συνεργασία με διάφορους ατλαντικούς οργανισμούς. Η τακτική αυτή χρησιμοποιείται κυρίως σαν βασικό στοιχείο σε διάφορα προγράμματα που έχουν σαν σκοπό την αποσταθεροποίηση κυβερνήσεων και να πείσουν τον πληθυσμό να συμφωνήσει με την εγκαθίδρυση ισχυρού αστυνομικού κράτους».

Δεν υπάρχει ίσως καλύτερη δικαίωση της εκτίμησης ότι ο καπιταλιστής είναι διατεθειμένος να κατασκευάσει ακόμη και το σχοινί που θα τον κρεμάσει, από τα όσα συμβαίνουν παγκοσμίως με πρόσχημα την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας.

Το σύστημα μετά από μια δεκαετή αυτάρεσκη και από ισχύος ανάλυση των παγκόσμιων δεδομένων, κινείται στα γνωστά μονοπάτια: Το χάσμα μεταξύ των κατεχόντων και των σύγχρονων προλετάριων μεγαλώνει, η οικονομία σε ύφεση δημιουργεί εκρηκτικό μείγμα στις κοινωνίες της αφθονίας, το πολιτικό προσωπικό, ξεφωνημένη θεραπαινίδα, της οικονομικής ολιγαρχίας, ολοένα και περισσότερο αδυνατεί να παίξει το ρόλο του. Η ανάγκη για την αναζωογόνηση του συστήματος προβάλλει επιτακτική. Ο πόλεμος ήταν πάντα μια «ασφαλής» οδός διαφυγής από την ύφεση. Ποιον όμως να πολεμήσουν οι πρόσφατοι νικητές; Ποιος είναι ο εχθρός που να δικαιολογεί τον κίνδυνο της κατασκευής, ακόμη και αυτού του σχοινιού που απειλεί το ίδιο το σύστημα;

Το σύστημα μπορεί να ανακαλύψει ακόμη και να κατασκευάσει εχθρούς. Η αέναη προσπάθεια των μυστικών υπηρεσιών μπορεί να προσφέρει χιλιάδες σενάρια και η καπιταλιστική ευελιξία στην παραγωγή είναι σε θέση να προσαρμόσει υπηρεσίες και προϊόντα για την εξυπηρέτηση του νέου στόχου. Ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας είναι η νέα μεγάλη μπίζνα του 21ου αιώνα.

Η εικόνα από τις συνθήκες κράτησης του δέσμιου Αμερικανού, που τον συνέλαβαν με την κατηγορία του συμπολεμιστή των Ταλιμπάν (τους οποίους, για να μην ξεχνιόμαστε, οι «αντιτρομοκράτες» τους δημιούργησαν...), αποτυπώνει μια πλευρά από το βαθύτερο νόημα της «αντιτρομοκρατικής» εκστρατείας