1999 Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ φαίνεται να έχει παραδώσει στην Τουρκία τον Αμπντουλάχ Οτσαλάν. Η είδηση ότι ο Κούρδος ηγέτης Αμπντουλάχ Οτσαλάν «φιλοξενούνταν» για δεκαπέντε μέρες στην ελληνική πρεσβεία στο Ναϊρόμπι της Κένυας σκάει σαν βόμβα.

Το απόγευμα εκείνης της μέρας ο Οτσαλάν υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει την πρεσβεία και η επίσημη ανακοίνωση ανέφερε ότι τα ίχνη του χάθηκαν όταν το αυτοκίνητο που τον μετέφερε στο αεροδρόμιο «εξαφανίστηκε» κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Λίγες ώρες αργότερα, τα τουρκικά τηλεοπτικά δίκτυα μετέδιδαν βίντεο με τις αποτρόπαιες εικόνες από τη μεταφορά του Οτσαλάν στην Αγκυρα.

Την αρχική έκπληξη διαδέχτηκε η οργή για τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης και για τους χειρισμούς της, που συνιστούσαν παράδοση του Οτσαλάν στα χέρια των Τούρκων πρακτόρων.

Η οργή μεγαλώνει, γιατί η κυβέρνηση διάλεξε το ίδιο βράδυ για να διατάξει επιχείρηση - «σκούπα» κατά των Κούρδων που ήταν εγκαταστημένοι στην πλατεία Κουμουνδούρου. Στην επιχείρηση, η Αστυνομία επιτίθεται με ιδιαίτερη σκληρότητα κατά των προσφύγων, τους συγκεντρώνει και τους μεταφέρει σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις με συνθήκες στρατοπέδου συγκέντρωσης.

Μετά τη «Ζαχοπουλειάδα» (εκ του «Ζαχόπουλος») τα κανάλια αποφάσισαν να επανέλθουν σε αυθεντικές στιγμές «ενημέρωσης» επενδύοντας, πλέον, και στην «Κουγειάδα» (εκ του «Κούγιας»). Δεν αποκλείεται, δε - εδώ που φτάσαμε - η μετάβαση από τη «Ζαχοπουλειάδα» στην «Κουγειάδα» να συνιστά και κάποιας μορφής... «πρόοδο».

Τα πράγματα είναι εξόχως απλά: Από την εποχή Σημίτη και τα «όποιος έχει στοιχεία να τα πάει στον εισαγγελέα», περάσαμε αισίως στην εποχή Καραμανλή και στα «όποιος έχει στοιχεία να τα πάει στο... αρχείο»!

Εδώ πια, η «πρόοδος» είναι αναμβισβήτητη...

«Η κυβέρνηση και οι εργαζόμενοι όσον αφορά στο Ασφαλιστικό είμαστε στην ίδια όχθη» (!), υποστήριξε ο πρωθυπουργός. Τα στοιχεία ως προς την ορθότητα της εκτίμησης του κ. Καραμανλή είναι αδιάσειστα. Η Ομόνοια, στην προχτεσινή απεργία και συγκέντρωση, πλημμύρισε από... κυβερνητικά στελέχη.

Μιλώντας στο συνέδριο του «Εκόνομιστ» ο πρόεδρος της Τράπεζας της Ελλάδας κύριος Γκαργκάνας ήταν σαφής: Στο Ασφαλιστικό - είπε - θα έπρεπε να ακολουθήσουμε το παράδειγμα της... Ιαπωνίας!

Υπενθυμίζουμε, απλώς, ότι τα τελευταία χρόνια στην Ιαπωνία έχει εφευρεθεί μια νέα λέξη, η λέξη «καρόσι» (προφέρεται και «καρότσι») για να περιγράψει τι; Τους μαζικούς αιφνίδιους θανάτους εργαζομένων κατά τη διάρκεια της εργασίας, ως αποτέλεσμα της εξάντλησης και του ανείπωτου βαθμού εκμετάλλευσης, πέρα από ηλικίες, διάρκεια του εργάσιμου χρόνου και συνθήκες δουλειάς, που υφίστανται οι Ιάπωνες εργαζόμενοι. Αυτό το μοντέλο θέλει για την Ελλάδα ο κ. Γκαργκάνας. Να πηγαίνουν δηλαδή τους εργαζόμενους... «καροτσάκι»! Με μια λέξη: «Πρόοδος»...

Εδώ και μια 20ετία σχεδόν, τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων όπου Γης έχουν τεθεί στο στόχαστρο.

Από το 1990 και μετά οι «μεταρρυθμίσεις» που συντελέστηκαν στα συστήματα κοινωνικής ασφάλισης σε όλες τις χώρες του ΟΟΣΑ είναι δραματικές.

Στην Αυστραλία αυξήθηκαν 5 χρόνια τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης των γυναικών. Στις ΗΠΑ αυξήθηκε το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 65 στα 67 χρόνια. Στην Ιαπωνία τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης πήγαν από τα 60 στα 65. Στη Νέα Ζηλανδία και τη Νότιο Κορέα επίσης αυξήθηκε κατά μια 5ετία το όριο ηλικίας για συνταξιοδότηση. Οσο για τις χώρες - μέλη της ΕΕ ακολουθούν πιστά το ίδιο μοντέλο: Στην Αυστρία, στο Βέλγιο, στη Μεγάλη Βρετανία, στην Πορτογαλία τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης των γυναικών εξισώθηκαν με εκείνα των αντρών και αυξήθηκαν κατά μια 5ετία. Στην Ιταλία αυξήθηκαν τα όρια κατά 5 χρόνια σε άντρες (από 60 στα 65) και γυναίκες (από 55 στα 60) και αυξήθηκαν κατά 2 έτη τα όρια για πρόωρη συνταξιοδότηση. Σε άλλες χώρες (Δανία, Γερμανία) είχαμε αύξηση στα 67 χρόνια ή κατάργηση προϋποθέσεων για πρόωρη συνταξιοδότηση (Πολωνία) κλπ.

*

Τι σημαίνουν τα παραπάνω;

Οτι τα φληναφήματα που ακούγονται στην Ελλάδα περί «γήρανσης του πληθυσμού», «δυσλειτουργίας του συστήματος» κλπ. είναι προφάσεις. Εκτός αν δεχτούμε ότι από την Αυστραλία μέχρι την Ιαπωνία και από την Τουρκία (επίσης αυξήθηκαν τα όρια ηλικίας στα 65 χρόνια) μέχρι την Πορτογαλία, το κοινό στοιχείο είναι οι ...«δυσλειτουργίες» των μηχανισμών κατά της εισφοροδιαφυγής και όχι ο καπιταλισμός.

*

Πίσω, λοιπόν, από τη νέα επίθεση που δέχονται στο Ασφαλιστικό οι Ελληνες εργαζόμενοι (και ενώ ήδη με τους νόμους Σιούφα - Σουφλιά και Ρέππα τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης πήγαν στα 65 και «εθελοντικά» στα 67 χρόνια) βρίσκεται η γενικευμένη επίθεση του μεγάλου κεφαλαίου κατά της εργατικής τάξης.

Μια επίθεση που συντελείται σε κάθε γωνιά του πλανήτη, με στόχο αφ' ενός τη μείωση του «εργατικού κόστους» και του «κόστους» που προκαλεί για το κεφάλαιο το όποιο «κοινωνικό κράτος» έχει απομείνει και αφ' ετέρου την ταυτόχρονη αύξηση του μέσου ποσοστού κέρδους για τους κεφαλαιοκράτες.

*

Πρόκειται, εν ολίγοις, για έναν ταξικό πόλεμο που έχουν κηρύξει οι εκμεταλλευτές εναντίον των εκμεταλλευομένων.

Τα λόγια του πρωθυπουργού και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, σήμερα στη Βουλή, και κυρίως τα έργα τους, είναι οι «κλαγγές» αυτού του πολέμου που οι κεφαλαιοκράτες τον δίνουν ενωμένοι. Η απάντηση των ενωμένων εργατών μπορεί να είναι νικηφόρα, στέλνοντας μήνυμα από δω, από την Ελλάδα, παντού. Αρκεί να είναι απάντηση πολιτικά στέρεη, αρνητική στον εμπαιγμό, ενάντια στα «μεσοβέζικα» και στα υποκριτικά των φερεφώνων του «διαλόγου». Δηλαδή, απάντηση ταξική και κόκκινη.

Τα αφεντικά του MEGA και του ΑΝΤΕΝΑ, οι κ.κ. Λαμπράκης, Βαρδινογιάννης, Μπόμπολας, Κυριακού και οι λοιποί, με αφορμή τους ευρωπαϊκούς αγώνες του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ (από την εποχή της χούντας το ποδόσφαιρο αξιοποιείται ως πρόσφορο «έδαφος» για τη διάπραξη ασχημιών) προχώρησαν ένα βήμα παραπέρα από την τακτική της τάξης τους.

Ως γνωστόν η τάξη των καναλαρχών συνηθίζει να συναγελάζεται με «οφ σορ» εταιρείες. Τούτη τη φορά, τα εκλεκτά μέλη του εκδοτικού κατεστημένου στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ, στράφηκαν κατά χιλιάδων απεργών δημοσιογράφων, επιστρατεύοντας «οφ σορ... απεργοσπάστες» (!), οι οποίοι και μετέδωσαν τα δυο ποδοσφαιρικά ματς από την... Κύπρο (ίσως να χρησιμοποιήθηκαν και κάποια λαγούμια εδώ στην Αθήνα), και ενώ η ΕΣΗΕΑ και η ΕΤΙΤΑ είχαν κηρύξει απεργία για το Ασφαλιστικό.

Σε ό,τι αφορά τους δυο τύπους που τους ανατέθηκε να κάνουν τη «δουλειά», το πολύ που αξίζουν είναι η περιφρόνηση και η αηδία που ταιριάζει στους απεργοσπάστες.

Ομως, για τους κ.κ. Λαμπράκη, Βαρδινογιάννη, Μπόμπολα, Κυριακού και λοιπούς, στα διευθυντικά τους στελέχη, σε όλους όσοι συνήργησαν στο σπάσιμο της απεργίας από θέση «μπιστικού» των αφεντικών τους, η καταδίκη είναι το λιγότερο. Η εκ των ων ουκ άνευ υποχρέωση της ΕΣΗΕΑ και της πλειοψηφίας στο ΔΣ είναι κήρυξη άμεσης κινητοποίησης των δημοσιογράφων ενάντια στα δυο ΜΜΕ.

Απέναντι στο μοντέλο του «απασχολήσιμου» δημοσιογράφου - λεμονόκουπα που θα επιθυμούσε ο κάθε επίδοξος «Πολίτης Κέιν», οι δημοσιογράφοι με φιλότιμο, με εργασιακά δικαιώματα, με επαγγελματική συνείδηση, οφείλουν να αντιταχθούν. Αλήθεια, πολύ ενδιαφέρον θα είχε η γνώμη τους για το θέμα των κυρίων και των κυριών Ευαγγελάτου, Τρέμη, Πρετεντέρη, Λιαρέλη, Δελατόλα, Τσίμα, Καψή, Σπυράκη κλπ. (Παρεμπιπτόντως: Πότε θα «παίξει» ως είδηση στα ελεύθερα και αντικειμενικά δελτία του MEGA και του ΑΝΤΕΝΑ ότι το MEGA και ο ΑΝΤΕΝΑ είναι απεργοσπάστες;)...

Σε κάθε περίπτωση, οποιαδήποτε σκέψη για παρελκυστική τακτική της πλειοψηφίας της ΕΣΗΕΑ δεν πρόκειται στο θέμα αυτό να γίνει ανεκτή.

Πέστε να 'ρθουν σεισμολόγοι