1687 Καταστροφή ενός μέρους του Παρθενώνα από τον Μοροζίνι.

1810 Ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του Μεξικού.

1920 Συνέρχεται το Εκτακτο Συνέδριο του ΚΚΕ. Αποφασίζει τη συμμετοχή του Κόμματος στις εκλογές και συντάσσει το εκλογικό πρόγραμμα.

1944 Σε πάνδημο συλλαλητήριο, ο λαός της Αθήνας απαίτησε τη διάλυση των «ταγμάτων ασφαλείας» και την απόλυση των κρατουμένων.

1946 Αντάρτες του ΔΣΕ χτυπούν και καταλαμβάνουν την Πυρσόγιαννη. Εξουδετερώνουν την Υποδιοίκηση Χωροφυλακής και απελευθερώνουν 60 κρατούμενους.

1976 Ο Τζίμι Κάρτερ, κατά τη διάρκεια προεκλογικής του ομιλίας σε Ελληνες ομογενείς στην Ουάσιγκτον, δηλώνει ότι ως Πρόεδρος των ΗΠΑ θα ζητήσει να φύγουν όλα τα ξένα στρατεύματα από την Κύπρο...

1978 Σεισμός μεγέθους 7,7 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ πλήττει το Βορειοανατολικό Ιράν, προκαλώντας το θάνατο 30.000 ατόμων.

1986 Τραγωδία σε ορυχείο της Νότιας Αφρικής, όταν, κατά τη διάρκεια της εξόρυξης, εκλύονται δηλητηριώδη αέρια στις στοές, προκαλώντας το θάνατο 117 εργατών.

Δικομματοπέδιο

Αλλη μια τεραστίων διαστάσεων τραπεζική «φούσκα» έσκασε χτες στην Αμερική. Δυστυχώς, υπάρχουν πολλές ακόμα. Και το ακόμα δυστυχέστερο: «Σκάνε» πάντα στα κεφάλια όσων, στο πλαίσιο της αστικής «κοινοβουλευτικής δημοκρατίας», ψηφίζουν υπέρ των φωστήρων της νεοσυντηρητικής σκουριάς και εκείνων των πολιτικών μορφωμάτων που εκπροσωπούν και συντηρούν τη «φούσκα» του νεοφιλελεύθερου, του σοσιαλδημοκρατικού και του κάθε λογής «κεντροαριστεροδέξιου» καπιταλισμού.

Ακόμα και την ύστατη στιγμή της αποχώρησής του από το υπουργείο Ναυτιλίας, ο κ. Βουλγαράκης επέλεξε να προκαλέσει, κάνοντας για μια ακόμα φορά επίδειξη αλαζονείας. Οι εργαζόμενοι των 680 ευρώ και οι συνταξιούχοι των 400 ευρώ, θα πρέπει, όπως περίπου ισχυρίστηκε, να τον μακαρίζουν διότι η οικονομική του ευμάρεια ήταν μια ασπίδα υπέρ του δημόσιου συμφέροντος. Και γιατί; Επειδή, όπως άφησε να εννοηθεί, τα διάφορα συμφέροντα δεν μπορούσαν να τον δωροδοκήσουν καθότι ο ίδιος πλούσιος...

*

Σημειωτέον ότι οι απόψεις αυτές διατυπώθηκαν ανήμερα της «Παγκόσμιας ημέρας του κοινοβουλευτισμού», όπως έχει οριστεί η χτεσινή.

*

Αν όμως κριτήριο της τιμιότητας ενός υπουργού είναι τα πλούτη του και το μέγεθος του θησαυροφυλακίου του, τότε το ζήτημα της «χρηστής διαχείρισης» στον έρμο τούτο τόπο είναι απλό να λυθεί:

Ας πάρουν τον Λάτση κι ας τον κάνουν υπουργό Οικονομίας. Ας πάρουν τον Βαρδινογιάννη κι ας τον κάνουν υπουργό Αμυνας. Ας πάρουν τον Μπόμπολα κι ας τον κάνουν υπουργό ΠΕΧΩΔΕ. Ας πάρουν τον Βγενόπουλο κι ας τον κάνουν υπουργό Ναυτιλίας. Πλούσιοι είναι όλοι αυτοί, κι αν δεχτούμε τη συλλογιστική του κ. Βουλγαράκη, ποιος μιζαδόρος θα τολμήσει να τους πλησιάσει...

Αλήθεια, το εισηγείται αυτό ο κ. Βουλγαράκης και οι ομοϊδεάτες του; Πιστεύουν ότι εδώ έχουν οδηγηθεί τα «κοινοβουλευτικά ήθη» στην Ελλάδα του δικομματισμού; Να χρησιμοποιείται ο πλούτος ως «ατού» για την είσοδο του ενός εκάστου εκ των ταγών μας στην πολιτική; Πάντως, μια ανάλογη εκδοχή ακολουθήθηκε παλιότερα στη Ρώμη, οπότε και όσο πιο πλούσιος ήταν κάποιος, τόσο ευκολότερο ήταν να γίνει Συγκλητικός. Μιλάμε φυσικά για την περίοδο της ρωμαϊκής παρακμής...

«Κύριε Παπανδρέου, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ και εξέχων στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, ο κ. Παναγόπουλος, υπέγραψε φέτος με τους βιομηχάνους αύξηση 1 ευρώ την ημέρα στους μισθούς των εργαζομένων. Το ΠΑΣΟΚ και εσείς προσωπικά επικροτήσατε αυτή τη συμφωνία. Με αυτούς τους ρυθμούς αυξήσεων στους μισθούς, πότε ακριβώς προβλέπετε να δημιουργήσετε την "ανθρώπινη κοινωνία" που επαγγέλλεστε;».

Το παραπάνω ερώτημα τέθηκε στον κ. Παπανδρέου προχτές στη Θεσσαλονίκη από τον δημοσιογράφο του «Ρ». Τι απάντησε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ; Λίγη σημασία έχει. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι οι 50 λέξεις της ερώτησης του «Ρ» ήταν αρκετές για να καταδείξουν και το είδος της «ανθρώπινης κοινωνίας» που ευαγγελίζεται το ΠΑΣΟΚ και κυρίως για ποιους (τους εργάτες ή τους βιομηχάνους) την ευαγγελίζεται...

«...θέλω να είμαι πολύ καλύτερος, καλύτερος για την Παιδεία, την Υγεία, καλύτερος για τις κοινωνικές υποδομές, καλύτερος για την ανάπτυξη στη χώρα» από τον πρωθυπουργό, δήλωσε ο κ. Παπανδρέου στη Θεσσαλονίκη. Δηλαδή; Τι να υποθέσουμε; Οτι ήδη έχουμε έναν «καλό» πρωθυπουργό αλλά ότι, κατά τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, εκείνος, απλά, θα είναι «καλύτερος»;...

Επιμένουμε στο επίθετο «καλύτερος», διότι η γραμματική και το συντακτικό είναι ξεροκέφαλα: ορίζουν ότι το «καλύτερος», ως επίθετο συγκριτικού βαθμού, ένα λόγο ύπαρξης έχει: να συγκρίνει δυο ομοειδή μεταξύ τους πρόσωπα ή πράγματα.

Επομένως - και εφόσον «γλώττα λανθάνουσα τ' αληθή λέγει» - η τοποθέτηση Παπανδρέου, στο πλαίσιο της ευγενικής του φιλοδοξίας να γίνει «καλύτερος» από τον Κ. Καραμανλή, συνιστά μια ενδιαφέρουσα ομολογία: Οτι η (πολιτική) σύγκρισή του με τον Καραμανλή δεν είναι παρά μια σύγκριση μεταξύ «ομοειδών» καταστάσεων...

*

Να πρόκειται, άραγε, για (ένα ακόμα) γλωσσικό ολίσθημα του κ. Παπανδρέου; `Η μήπως στην εξήγηση θα πρέπει να συμπεριλάβουμε και τη συνήθη δικομματική τακτική, κατά την οποία τα δύο «κακά» (της μοίρας μας) λατρεύουν να υποστηρίζουν ότι το ένα είναι ...«λιγότερο χειρότερο» του άλλου;

Ποιο είναι το μεγαλύτερο λάθος του κατά την περίοδο της προεδρίας του στο ΠΑΣΟΚ, ρωτήθηκε ο κ. Παπανδρέου. Και ιδού τι απάντησε:

«Οτι είχα ελπίσει πολλά περισσότερα από την κυβέρνηση της ΝΔ»!!!

Τουτέστιν, δεν είναι ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ απλά «ήλπιζε» (!) στη ΝΔ. «Ηλπιζε» και μάλιστα σε «πολλά περισσότερα»!!!

Αν πάρουμε τα λόγια του τοις μετρητοίς, τότε, μετά τις 7 Μάρτη του 2004, όταν και έχασε τις εκλογές το ΠΑΣΟΚ, ο κ. Παπανδρέου «ήλπιζε» στον Καραμανλή. Αλλά φαίνεται ότι πια απογοητεύτηκε...

Τώρα, τι να του πεις; Αν, πάντως, όντως «ήλπιζε σε πολλά περισσότερα» από τον Καραμανλή και κείνος τον απογοήτευσε τόσο πολύ, δύο επιλογές έχει: `Η να ζήσει με το «η ελπίδα πεθαίνει τελευταία», ή να μην τον ...ξαναψηφίσει!

Το «σενάριο» της «διευθέτησης» του προβλήματος της ονομασίας της ΠΓΔΜ άρχισε να εξελίσσεται αμέσως μετά το ελληνικό «βέτο» για την ένταξη της χώρας αυτής στο ΝΑΤΟ.

Ηδη βρισκόμαστε σε έναν ακόμα γύρο «συνομιλιών». Πίσω όμως από αυτά που λέγονται, υπάρχουν και εκείνα που δρομολογούνται χωρίς να λέγονται.

Οπως, μάλιστα, υποστηρίζουν Ελληνες διπλωμάτες στο μετά Βουκουρεστίου «σενάριο» περιλαμβάνεται και η επιστολογραφία, με την οποία ο πρωθυπουργός Γκρούεφσκι φρόντισε να τοποθετήσει στο τραπέζι τα αιτήματα περί αναγνώρισης της «μακεδονικής εθνικής και γλωσσικής ταυτότητας».

Σε γενικές γραμμές, σημειώνουν οι ίδιοι κύκλοι, αν το σχέδιο «τελεσφορήσει» προβλέπεται να προσφέρει κέρδη και στις τρεις πλευρές. Δηλαδή, στην Ελλάδα, στην ΠΓΔΜ και - κυρίως - στις ΗΠΑ. Πιο συγκεκριμένα:

• Η ελληνική κυβέρνηση θα μπορεί να λέει ότι «πέτυχε» σ' ένα πρόβλημα που κρατά 17 χρόνια, επιβάλλοντας στην ΠΓΔΜ να αλλάξει ονομασία και να υιοθετήσει ένα νέο όνομα που θα ισχύει έναντι όλων.
• Η κυβέρνηση της ΠΓΔΜ μπορεί να λέει ότι έβαλε τη χώρα στο ΝΑΤΟ, την ΕΕ και κυρίως ότι άνοιξε τη συζήτηση για την ουσία του προβλήματος, δηλαδή την «αναγνώριση της μακεδονικής εθνικής και γλωσσικής ταυτότητας».
• Η Ουάσιγκτον όχι μόνο θα ολοκληρώσει τη ΝΑΤΟποίηση της Βαλκανικής, αλλά θα κρατήσει ανοιχτό το «μακεδονικό - μειονοτικό» ζήτημα το οποίο θα συνεχίσει να αξιοποιεί πιέζοντας και απειλώντας.

Πόσο βάση έχει το «σενάριο»; Οι πληροφορίες λένε ότι «αν τα πράγματα δε σκαλώσουν», ο κρίσιμος μήνας για εξελίξεις θα είναι ο Οκτώβρης. Και τότε όλοι θα μιλούν για «λύση». Μόνο που θα πρόκειται ακριβώς για αυτό: για μια «λύση» εντός (πολλών) εισαγωγικών...