1193 Πεθαίνει ο σουλτάνος της Συρίας και της Αιγύπτου Σαλαντίν. Είχε νικήσει πολλές φορές τους Σταυροφόρους, από τους οποίους αφαίρεσε την Ιερουσαλήμ (1187). Το 1192 υπέγραψε ειρήνη με τον Ριχάρδο τον Λεοντόκαρδο της Αγγλίας.

1678 Γεννιέται ο Αντόνιο Βιβάλντι, Ιταλός συνθέτης, γνωστός για τις «Τέσσερις εποχές» του και για πάνω από 230 κονσέρτα για βιολί και 120 για άλλα όργανα.

1801 Ο Τόμας Τζέφερσον (1743-1826) εκλέγεται Πρόεδρος των ΗΠΑ. Στις 4 του Ιούλη 1776 ήταν ο αντιπρόσωπος της Βιρτζίνια που διάβασε το κείμενο της Ανεξαρτησίας.

1877 Ο Τσαϊκόφσκι ανεβάζει στο θέατρο Μπολσόι της Μόσχας το περίφημο μπαλέτο «Η Λίμνη των Κύκνων».

1917 Πεθαίνει ο στρατηγός κόμης Φέρντιναντ φον Ζέπελιν, «εισηγητής» των περίφημων πηδαλιουχούμενων αερόστατων που φέρουν το όνομά του.

Γράφαμε πριν λίγες μέρες για την έμπνευση του κ. Παπανδρέου, μιλώντας στο κομματικό του ακροατήριο, να προσδιορίσει ως βασικό δίλημμα της εποχής μας το «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» (κρατώντας φυσικά για τον εαυτό του το ρόλο του εκπροσώπου του... «σοσιαλισμού»).

Επειδή, όμως, είναι τόσο βαθιά τα «σοσιαλιστικά» νοήματα που κρύβονται πίσω από την πολιτική του ΠΑΣΟΚ, ο κ. Παπανδρέου ανέλαβε να τα αναλύσει διεξοδικότερα σε μια ειδική μερίδα... «μη προνομιούχων».

Το κακό για το ΠΑΣΟΚ είναι ότι αυτά τα κλειστά σουαρέ ήρθαν στο φως.

Γνωστοποιήθηκε, λοιπόν, ότι την ίδια μέρα που ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ έταξε «κοινωνικά δίκαιη αναδιανομή» και... προειδοποιούσε τους «έχοντες και κατέχοντες» πως μόλις έρθει στην κυβέρνηση θα τους πάρει τον πλούτο και θα τον διαθέσει στους φτωχούς, το ίδιο βράδυ συγκεκριμένα, είχε ένα πολύ ενδιαφέρον «μυστικό δείπνο» με μερικά από τα «φτωχαδάκια» αυτού του τόπου. Ανάμεσά τους ο κ. Καραμούζης, αναπληρωτής διευθύνων σύμβουλος της «Eurobank» του κ. Λάτση, ο κ. Παπαλεξόπουλος της εταιρείας «Τιτάν» και πρώην πρόεδρος του ΣΕΒ, ο κ. Μυτιληναίος, ο κ. Βασιλάκης της «Aegean», ο κ. Διβάνης των ξενοδόχων, ο κ. Σκλαβενίτης της ομώνυμης επιχείρησης, ο εφοπλιστής κ. Λασκαρίδης κ.ά..

Αξιοσημείωτο είναι ότι το γραφείο Τύπου του ΠΑΣΟΚ αναγκάστηκε να παραδεχτεί τη διοργάνωση της συνάντησης μόνο αφότου η πληροφορία ήρθε στη δημοσιότητα. Εκανε δε ελαφρώς χειρότερα τα πράγματα. Ετσι, στην ανακοίνωση του ΠΑΣΟΚ ομολογείται ότι αυτή η συνάντηση δεν ήταν η μοναδική του κ. Παπανδρέου με εκπροσώπους της ολιγαρχίας (σ.σ.: ώστε υπάρχουν κι άλλες; με ποιους;...) και πως «όταν γίνονται (σ.σ.: ανάλογες συναντήσεις) δε σημαίνει ότι βγάζουμε ανακοινώσεις και δημοσιοποιούμε ονόματα, γιατί σεβόμαστε και τους ανθρώπους με τους οποίους συζητά» ο κ. Παπανδρέου (σ.σ.: εδώ τι να υποθέσουμε, ότι όποιος τραπεζίτης, εφοπλιστής, βιομήχανος συναντάται με τον κ. Παπανδρέου πρέπει να ντρέπεται και ως εκ τούτου, επειδή οι του ΠΑΣΟΚ τον «σέβονται», το κρατάνε κρυφό;...).

Οπως και να 'χει, η σύνθεση του τραπεζιού στην οποία «εξομολογήθηκε» ο κ. Παπανδρέου, δεν αφήνει καμία αμφιβολία για την κατάληξη της ωραίας βραδιάς: Αφού ήπιαν, έφαγαν και ανέλυσαν σε βάθος τα θέματα της πολιτικής και της οικονομίας, πεισμένοι από την πληροφόρηση που τους παρείχε αυτοπροσώπως ο κ. Παπανδρέου, ότι εφόσον γίνει πρωθυπουργός «θα τα πάρει από τους πλούσιους και θα τα δώσει στους φτωχούς», οι... «προλετάριοι» της παρέας ανταποκρίθηκαν στην πρόποση του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ και, όλοι μαζί, αναφώνησαν: «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα»!...

Ενα ολόκληρο δισέλιδο αφιέρωσε η «Αυγή της Κυριακής» για να προπαγανδίσει ότι όσον αφορά στην υπόθεση του Κατίν «τα περισσότερα στοιχεία συνηγορούν ότι πρόκειται για σταλινικό έγκλημα». Και βέβαια η εν λόγω τοποθέτηση, που δε συνοδεύεται ούτε από μισό στοιχείο, δεν προσφέρει κάτι καινούριο σχετικά με την «αντικειμενικότητα» της εφημερίδας γύρω από τέτοια ζητήματα. Αντίθετα, πολύτιμες πληροφορίες προσφέρει το δισέλιδο σε ό,τι αφορά στην «ευφυία» του συντάκτη του...

Παρατήρηση πρώτη: «Θα φάτε με χρυσά κουτάλια» έταζαν και σε μας και στους άλλους όταν μπαίναμε στην ΕΕ. Αντ' αυτού, όχι μόνο «χρυσά κουτάλια» δεν είδαμε, αλλά όλα αυτά τα χρόνια δεν έμεινε «ασημικό για ασημικό στο σπίτι», κατά την ομολογία των κ. κ. Παπαντωνίου, Αλογοσκούφη και λοιπών «τσάρων» της Οικονομίας.

Παρατήρηση δεύτερη: Οταν ξέσπασε η οικονομική κρίση, μας είχαν τρελάνει στα διαγγέλματα, από κυβερνητικοί παράγοντες μέχρι τηλε-ευρωλιγούρηδες, για το πόσο «περήφανοι» είναι, επειδή η Ελλάδα βρίσκεται στο απάνεμο λιμάνι της ΕΕ, της ΟΝΕ και του ευρώ. Πολύ θα θέλαμε μια εξήγηση πώς γίνεται το «γραφικό λιμανάκι» να έχει μετατραπεί μέσα σε λίγες βδομάδες σε ...Φαλκονέρα, με την Ελλάδα να φιγουράρει δίπλα στους υπόλοιπους «αδύναμους κρίκους» της ΕΕ.

Παρατήρηση τρίτη: Τη στιγμή που ξεκινούσε το «τσουνάμι» στις ΗΠΑ, εδώ στην Ελλάδα μας έλεγαν ότι ουδείς κίνδυνος υπάρχει διότι η ΕΕ είναι μια «οικογένεια» που διαθέτει τον «μάγο» Μπράουν, την «σιδηρά» Μέρκελ και τον «λεβέντη» Σαρκοζί. Βέβαια, από την πρώτη σύνοδο της ΕΕ για την κρίση έχουν περάσει κάτι μήνες, έκτοτε επαναλήφθηκαν άλλες δυο - τρεις σύνοδοι, αλλά το ερώτημα δεν είναι πλέον αν και πώς θα σωθεί το «καράβι», μα ποιο «ποντίκι» θα πνιγεί πρώτο.

Παρατήρηση τέταρτη: Ολοι αυτοί που έβλεπαν την «ευκαιρία» να αλλάξει ρότα η ΕΕ και να γίνει ...αντι-νεοφιλελεύθερη (!), πώς το εξηγούν ότι με την τελευταία σύνοδο, όπου αποθεώθηκε ο νεοφιλελευθερισμός, μοιάζει να δικαιώνονται οι κομμουνιστές που έλεγαν ότι ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι απλά ένα ιδεολογικό ρεύμα που κάποια στιγμή επικράτησε παίρνοντας στο λαιμό του τον «καλό» καπιταλισμό, αλλά αποτελεί μια δομική ανάγκη του συστήματος από την οποία τα ιμπεριαλιστικά κέντρα δεν πρόκειται να αποστούν σε επίπεδο λειτουργίας και διαχείρισης;

Παρατήρηση πέμπτη: Πόσο ακόμα θα νομίζουν ότι κοροϊδεύουν τον κόσμο με τα φληναφήματα περί «αγαθών» ηγετών που θέλουν «παρεμβατισμό» και «μοχθηρών» κυβερνώντων που θέλουν τις «ελεύθερες αγορές»; Τόσο δύσκολο είναι να δουν ότι πίσω από τον Σαρκοζί είναι, π.χ., η «Πεζό» και η «Ρενό», ενώ πίσω από την Μέρκελ είναι οι γερμανικές αυτοκινητοβιομηχανίες και ότι αυτό που καθορίζει το αποτέλεσμα της ενδοϊμπεριαλιστικής αντίθεσης δεν είναι το ποιος αγαπά περισσότερο το λαό του, αλλά το ποιο κρατικομονοπωλιακό κέντρο μπορεί, στο δοσμένο συσχετισμό δύναμης, να επιβάλει τη θέληση και να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των «δικών του» πολυεθνικών και των «δικών του» μονοπωλίων.

Παρατήρηση έκτη: Σε αυτή τη σύγκρουση συμφερόντων, στο πλαίσιο μιας κρίσης που αφορά στις βάσεις του συστήματος, όποιος συνταχθεί με τα «βουβάλια» θα υποστεί την τύχη που έχουν τα «βατράχια». Οι εργαζόμενοι, όπως ποτέ δεν υπήρξαν «συνεταίροι» στα κέρδη των καπιταλιστών, έτσι δεν μπορεί να αφεθούν στα κηρύγματα της «συναίνεσης» και να αποδεχτούν να μετατραπούν σε «συνεταίρους» της κρίσης και των ζημιών.

Σκύψτε για

συν...ένεση

Αντί άλλου σχολίου η στήλη επέλεξε να φιλοξενήσει σήμερα μια φωτογραφία που τραβήχτηκε πριν από 30 χρόνια. Η εικόνα δεν έχει τίποτα το «λαμπερό» και δεν παρουσιάζει τίποτα το «ενδιαφέρον» για τον λυγερόκορμο κόσμο της λεγόμενης σόου μπιζ. Ο «ήρωας» της φωτογραφίας δεν είναι παρά ένας άντρας ηλικίας 35 περίπου χρόνων, που τον εντόπισε ο φακός ανεβασμένο στη σκαλωσιά να βγάζει το μεροκάματο. Κατά πάσα πιθανότητα, λοιπόν, ο ίδιος άντρας, σήμερα, σε ηλικία 60 χρόνων και βάλε, ακόμα στη σκαλωσιά βρίσκεται. Εχουν φροντίσει γι' αυτό τόσο οι εισοδηματικές πολιτικές των Αρσένη, Παπαντωνίου, Αλογοσκούφη, Παπαθανασίου, όσο και οι ασφαλιστικοί νόμοι των Σιούφα - Σουφλιά, Ρέππα, Πετραλιά κ.ο.κ.

Αυτός ο άντρας, που στη θέση του θα μπορούσε να είναι ο εργάτης στη βιομηχανία, ο ναυτεργάτης στη Ζώνη, ο εργατοϋπάλληλος της πολυεθνικής, ο εργαζόμενος στο γραφείο, όλοι αυτοί δηλαδή που ξυπνούν το άγριο χάραμα για να ταΐσουν την οικογένεια και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, που δεν έγιναν ποτέ αντικείμενο για τα φλας των περιοδικών και τις κάμερες των τηλεοπτικών «γκαλά», που παράγουν τον πλούτο και που από τη στυγνή τους εκμετάλλευση παράγονται οι κλιματιζόμενες «Μερσεντές» με τα φιμέ τζάμια που μεταφέρουν τους «σπουδαίους», αυτόν αποφάσισε η στήλη να ανακηρύξει για φέτος «Αντρα της Χρονιάς». Σύμφωνα δε με τα γούστα της στήλης (τα οποία προφανώς διαφέρουν από τα γούστα των εκδοτών, των καναλαρχών και γενικώς των «Αρχών») αυτός ήταν «άντρας της χρονιάς» και πέρσι. Αυτός θα είναι και του χρόνου...