1811 Ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Βενεζουέλας.

1830 Οι Γάλλοι μπαίνουν στο Αλγέρι και λίγο αργότερα κυριεύουν και το Οράν. Τα επόμενα τέσσερα χρόνια επεκτάθηκαν ως την έρημο Σαχάρα.

1932 Γίνεται πρωθυπουργός της Πορτογαλίας ο Αντόνιο ντε Ολιβέιρα Σαλαζάρ και εγκαθιστά στρατιωτικοφασιστική δικτατορία.

1936 Ογκώδη και μαχητικά συλλαλητήρια ακτημόνων στις Σέρρες και το Σουφλί.

1943 Υπογράφεται σύμφωνο ανάμεσα στο ΕΑΜ - ΕΛΑΣ και το αρχηγείο της Μέσης Ανατολής.

1945 Διεξάγεται καθολική ψηφοφορία στη Βρετανία. Οι κάλπες θα ανοίξουν στις 25 του Ιούλη. Νικητές βγαίνουν οι εργατικοί. Ο Ουίστον Τσόρτσιλ που, από τις 17 του Ιούλη μετέχει στη διάσκεψη της νίκης, στο Πότσδαμ, αποχωρεί, παραχωρώντας τη θέση του στον νέο πρωθυπουργό Κλέμεντ Ατλι.

1959 Ο Πρόεδρος της Ινδονησίας Σουκάρνο διαλύει τη Βουλή και εγκαθιστά δικτατορία.

1977 Στο Πακιστάν ο στρατηγός Μοχάμεντ Ζία - ουλ - Χακ ανατρέπει με πραξικόπημα την κυβέρνηση του Ζουλφικάρ Αλι Μπούτο.

1989 Κλείνει δικαστικά η «υπόθεση Ιράνγκεϊτ».

Ωραίο το σήμα που επέλεξε το υπουργείο Δημόσιας Τάξης για το νέο σώμα της Αγροφυλακής των 9.500 προσληφθέντων «παιδιών τους». Κατά τα λοιπά, οι άνθρωποι είναι «αντικρατιστές». Αλλά μόνο όταν πρόκειται να ξεπουλήσουν την περιουσία του ελληνικού λαού. Οταν πρόκειται για τα «ρουσφέτια» τους (νομιμότατα, βέβαια) είναι... «κρατιστές» μέχρι το μεδούλι.

Και μην μπερδεύεστε. Το έμβλημα που επέλεξαν για το σήμα δεν είναι φύλλο συκής. Αμπελόφυλλο είναι...

Μέχρι στιγμής, το κόστος του πολέμου των Αμερικανών στο Ιράκ έχει ανέλθει στα 181 δισ. δολάρια.

Πρόκειται για ποσό κατά 1.600% μεγαλύτερο από αυτό που είχαν υποσχεθεί ότι θα διατεθεί ως «βοήθεια» στα θύματα του τσουνάμι.

Για ποσό που θα εξασφάλισε τον εμβολιασμό των παιδιών όλου του κόσμου για 60 χρόνια.

Για ποσό που θα μπορούσε να χρηματοδοτήσει τα παγκόσμια προγράμματα κατά του Εϊτζ για 18 χρόνια.

Για ποσό με το οποίο θα μπορούσε να εξαλειφθεί η παγκόσμια φτώχεια για 7 χρόνια...

Μεγάλη η δημοσιότητα. Χιλιάδες οι θεατές. Εκατοντάδες χιλιάδες οι τηλεθεατές. Και καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο. Που τραγούδησαν «ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και τη φτώχεια στην Αφρική». Μόνο, που, στον κόσμο της (καπιταλιστικής) παγκοσμιοποίησης, η διαπλοκή μεταξύ των πολυεθνικών, που, από τη μια μεριά, ρημάζουν την Αφρική και, από την άλλη, των πολυεθνικών του θεάματος (μεταξύ αυτών και των εταιριών δίσκων που διακινούν τις δημιουργίες των εν λόγω καλλιτεχνών, όπως φυσικά και των ΜΜΕ που πρόβαλαν τις συναυλίες) είναι αυτονόητη.

Κάποιο λάκκο έχει η φάβα...

***

Κανείς δεν έχει δικαίωμα να αμφισβητεί την καλή προαίρεση των καλλιτεχνών (ας προσπεράσουμε εδώ τη φιλοτέχνηση του πρεστίζ που υπηρετεί η δημοσιοποίηση της «φιλανθρωπίας») και πολύ περισσότερο του κόσμου, που σπεύδει να ανταποκριθεί σε τέτοιες πρωτοβουλίες. Εχει, όμως, ο καθένας το δικαίωμα να σκέφτεται και να κρίνει: Η απλοϊκότητα του να «προσεύχεσαι» (να «τραγουδάς», να αγοράζεις φτηνά βραχιόλια κλπ.) για την τύχη του κόσμου, μήπως είναι, τελικά, μια επικίνδυνη απλοϊκότητα; Μήπως ότι οι 300 πολυεθνικές, που τα κέρδη τους από την εκμετάλλευση του πλανήτη ισοδυναμούν με το 50% του παγκόσμιου ΑΕΠ, φιγουράρουν ως χορηγοί τέτοιων «πρωτοβουλιών» πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις; Μήπως όλα αυτά είναι μια εξαιρετικά ανώδυνη και εκ τούτου επιδοτούμενη από τους ενόχους δαπάνη, που ξεστρατίζει σε ελεγχόμενα πλαίσια τη δυναμική που θα μπορούσε να γεννήσει το (πολιτικά αδιαμόρφωτο) πάθος των απλών ανθρώπων για έναν καλύτερο κόσμο;

***

Ας προσπαθήσουμε να γίνουμε συγκεκριμένοι.

Η Αφρική λιμοκτονεί. Κι όμως! Η Αφρική παρουσιάζει τη μεγαλύτερη οικονομική ανάπτυξη της τελευταίας δεκαετίας (5% μετρήθηκε το 2004). Γιατί, τότε, όλες οι εκτιμήσεις θεωρούν σαν όνειρο θερινής νυκτός το στόχο να μειωθεί η σημερινή φτώχεια στο μισό μέχρι το 2015;

*

Ενα παράδειγμα, που ενώνει σαν κλωστή την εποχή του δουλεμπορίου με την εποχή της αποικιοκρατίας ως τη σημερινή εποχή του ανώτατου σταδίου του καπιταλισμού και της συνακόλουθης ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης του πλανήτη, είναι τούτο:

Η Αγκόλα είναι μια χώρα που στα χαρτιά εμφανίζει εκρηκτικούς ρυθμούς ανάπτυξης (μέχρι και 11%!). Κάτι που οφείλεται στα σημαντικά κοιτάσματα πετρελαίου του εδάφους της. Κι όμως: Πάνω από το 70% των κατοίκων της χώρας ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Σε κάθε 1.000 παιδιά που γεννιούνται, τα 250 πεθαίνουν από τον υποσιτισμό και τις ασθένειες. Γιατί; Πού πάει ο πετρελαϊκός πλούτος της χώρας; Πώς διανέμεται; Είναι απλό: Πάει στις πολυεθνικές. Την «Chevron - Texaco» και την «Total». Η ληστεία, δε, διεξάγεται νομιμότατα. Οι εταιρίες, αφ' ενός, έχουν απαλλαγεί από τη φορολογία και οι κυβερνώντες, αφ' ετέρου, δεν εγγράφουν στον κρατικό προϋπολογισμό τα έσοδα από το πετρέλαιο! Ούτε, φυσικά, τα ποσά με τα οποία δωροδοκούνται από τις εταιρίες...

***

Το φαινόμενο της εκμετάλλευσης της Αφρικής δεν περιορίζεται στο πετρέλαιο. Τα στοιχεία είναι φοβερά: «Το 80% των παιδιών που υποσιτίζονται ζουν σε χώρες που έχουν πλεόνασμα γεωργικών προϊόντων»! Μόνο που η φτηνή σε κόστος παραγωγή δεν ανήκει στους λαούς της Αφρικής και δε διατίθεται για την αντιμετώπιση της πείνας. Ανήκει στις πολυεθνικές τροφίμων...

*

Αν τα πράγματα ήταν ηθικά και αγγελικά, η ανθρωπότητα θα ζούσε από καιρό στον Κήπο της Εδέμ.

Την τελευταία 50ετία, το διεθνές εμπόριο έχει αυξηθεί κατά 20 φορές. Συνεπώς, η φτώχεια θα έπρεπε να αποτελεί - από καιρό - θλιβερή ανάμνηση. Αλλά η φτώχεια είναι μεγαλύτερη από ποτέ. Οσο ακριβώς και το χάσμα ανάμεσα στον πλούτο των λίγων και την ανέχεια των πολλών...

***

Είναι προφανές, λοιπόν, ότι και στην Αφρική και σε όλο τον κόσμο των δισεκατομμυρίων φτωχών, που «ζουν» με ένα δολάριο τη μέρα, διεξάγεται ένας πόλεμος. Είναι ένας πόλεμος ταξικός και άδικος από μια χούφτα πολυεθνικές εναντίον της ανθρωπότητας. Και στον πόλεμο δεν αρκεί να «τραγουδάμε». Ούτε να επιτρέπουμε οι ήχοι των τραγουδιών να καλύπτουν τις κλαγγές του πολέμου. Στον πόλεμο, για να έχουν νόημα οι μάχες που δίνουμε, υπάρχει ελπίδα, αλλά μόνο όπως την περιέγραψε η ΕΠΟΝ στο σύνθημά της: «Πολεμάμε και τραγουδάμε».

Ωράριο κατεργοδοσίας

Γράφει ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος σε άρθρο του: «Ο νόμος Ρέππα έδωσε τη δυνατότητα σε τράπεζες να μετακυλίσουν στο Δημόσιο δικές τους υποχρεώσεις».

Α, ώστε αυτά έκανε ο νόμος Ρέππα! Ευνόησε τους τραπεζίτες και έριξε τα βάρη στους εργαζόμενους. Και ποιος το ομολογεί; Ενας πολιτικός, που εξελέγη βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ, δηλαδή με το κόμμα του κ. Ρέππα. Ενδιαφέρον...

Σαν χτες, 4 Ιούλη 2004. Ενα χρόνο πριν. Σήμερα, μετά ένα χρόνο, μετά από τόσες και τόσες υποσχέσεις για «κάθαρση», για «εξυγίανση», για «υποδομές», στο ερώτημα «πόσο άλλαξε το ελληνικό ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα», η απάντηση βρίσκεται στα λόγια ενός από τους ξενιτεμένους της Εθνικής ομάδας, του Τραϊανού Δέλλα («Ελευθεροτυπία»): «Ποιος δε θα ήθελε να γυρίσει στον τόπο του. Οσοι όμως έχουν ζήσει το ελληνικό πρωτάθλημα δε θέλουν να το ξαναζήσουν»...