1941 Εκδηλώθηκε, ταυτοχρόνως, η γερμανική επίθεση κατά της Ελλάδας και της Γιουγκοσλαβίας. Η επίθεση στα μακεδονικά οχυρά άρχισε τα ξημερώματα, πριν το τέλος του τελεσιγράφου προς την ελληνική κυβέρνηση.
Η αντίσταση της Γιουγκοσλαβίας εξουδετερώθηκε ταχύτατα, όμως τα γερμανικά στρατεύματα συνάντησαν σθεναρή αντίσταση στα οχυρά Ρούπελ από τον ελληνικό στρατό. Οι Γερμανοί αναπροσάρμοσαν τα σχέδιά τους και προχώρησαν σε ελιγμό. Πέρασαν από τη Γιουγκοσλαβία στο ελληνικό έδαφος, διέσχισαν την κοιλάδα του Αξιού και της Δοϊράνης και κατέλαβαν τη Θεσσαλονίκη στις 9 του Απρίλη.
Μετά από διαταγή του Γενικού Επιτελείου, παραδόθηκε στους Γερμανούς το Τμήμα Στρατιάς Ανατολικής Μακεδονίας - Θράκης (ΤΣΑΜ). Επειτα από αυτήν την εξέλιξη, η Στρατιά της Ηπείρου περιήλθε σε δεινή θέση. Περικυκλωμένη από τους Ιταλούς και τους Γερμανούς, υποχρεώθηκε σε συνθηκολόγηση στις 23 του Απρίλη.
το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού στερείται την πρόσβαση σε βασικά αγαθά για την ανθρώπινη ύπαρξη: Τροφή, καθαρό νερό, οποιαδήποτε κοινωνική υποδομή (στέγη, ηλεκτρικό, αποχέτευση, παιδεία, στοιχειώδη υγεία, περίθαλψη, κ.λπ.).
Αυτά συμβαίνουν σε έναν κόσμο που η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνατοτήτων θα μπορούσε να εξασφαλίσει να έχουν όλοι απ' όλα, αλλά που ποτέ στο παρελθόν δεν έχει συμβεί το 1/6 της ανθρωπότητας να είναι θύμα υποσιτισμού.
*
Φυσικά υπάρχει μια «λεπτομέρεια»: Αν ο καπιταλισμός είχε τέτοιες ευαισθησίες, δε θα ήταν καπιταλισμός.
Ο καπιταλισμός, ένα κοινωνικό σύστημα που βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και που κινητήρια δύναμη για την ύπαρξή του έχει την αναζήτηση του κέρδους και του όλο και μεγαλύτερου κέρδους.
Αυτό το σύστημα δε θα μπορούσε παρά να είναι σύμφυτο, σε κάθε του βήμα, με τη μαζική υπαγωγή σε καθεστώς εξαθλίωσης τεράστιων μαζών που έχουν εξασφαλισμένο ένα και μόνο «προνόμιο»: Να πληρώνουν τα σπασμένα της διαδοχικής και επαναλαμβανόμενης κρίσης του συστήματος.
*
Καθόλου «αναπόφευκτο» δεν είναι
Δεν είναι «γραφτό» οι λαοί να ζουν στην εκμετάλλευση, στη φτώχεια, στη δυστυχία, στην ανέχεια, στην ανασφάλεια.
Τα όσα αποτρόπαια ζούμε δε συνιστούν «θεϊκό νόμο».
Αυτό το μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης απορρέει από άλλους νόμους, όχι θεϊκούς αλλά «εξαναγκαστικούς». Από τους νόμους που η «νομιμότητά» τους προκύπτει από το γεγονός ότι
Από τους νόμους που δίνουν το δικαίωμα στις
*
Αυτός ο παραλογισμός αποτελεί την αναπόφευκτη συνέπεια των αγεφύρωτων και ανταγωνιστικών αντιθέσεων του καπιταλιστικού συστήματος και, ταυτόχρονα, μια ακόμα, αδιαμφισβήτητη απόδειξη του ξεπερασμένου ιστορικά χαρακτήρα του.
Ούτε τα μέσα λείπουν, λοιπόν, ούτε τα χρήματα, ούτε ο πλούτος, ούτε οι δυνατότητες ώστε να οικοδομηθούν τα πάντα από την αρχή και να εξασφαλιστεί η πανανθρώπινη εξύψωση. Εκείνη η προς τα πάνω ισότητα, ώστε
έτσι ώστε
*
Από την άποψη των αντικειμενικών προϋποθέσεων τίποτα δε λείπει για να φτιαχτεί ο κόσμος διαφορετικά. Για να οικοδομηθεί και να λειτουργεί με κριτήριο την ικανοποίηση των αναγκών των πολλών και όχι τα κέρδη, την ξιπασιά και τα λούσα των λίγων.
Αυτό που λείπει, αυτό που απουσιάζει για να μετασχηματιστούν οι δυνατότητες σε πραγματικότητα, είναι ένα και μόνο:
Η απόφαση των δισεκατομμυρίων ανθρώπων, αυτών που παράγουν τον πλούτο, να μετασχηματίσουν σε πράξη τη δύναμή τους:
Να σπάσουν τις αλυσίδες τους, να ενωθούν, να οργανωθούν, να επαναστατήσουν και να φτιάξουν το δικό τους κόσμο.
Θα συμβεί ποτέ;
Αν συνεκτιμήσουμε ότι παρά τους κόπους που χρειάστηκαν και παρά τις τόσο αντίξοες συνθήκες εντούτοις οι «δούλοι» - και ανεξάρτητα από τις κατοπινές δραματικές εξελίξεις - κατάφεραν να φτιάξουν το δικό τους προλεταριακό κράτος, το 1917, τότε ναι, δεν μας ταιριάζει η απαισιοδοξία:
Οσο θα υπάρχουν άνθρωποι κι όσο θα υπάρχουν οι κομμουνιστές που συνειδητά, οργανωμένα, πειθαρχημένα και με σταθερό βήμα θα ανοίγουν δρόμους, κρατώντας ζωντανή την προοπτική της πιο ρεαλιστικής «ουτοπίας» που αξίζει στο ανθρώπινο γένος, τότε όλα είναι δυνατά!
Κατανοούμε την «έκπληξη» για το βάθος, για την ποιότητα και για το ουσιαστικό περιεχόμενο του Προσυνεδριακού Διαλόγου για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ εκ μέρους όσων έχουν συνηθίσει να ζουν και να σκέφτονται με τους κανόνες της ίντριγκας, του μιντιακού παρασιτισμού, της υποκρισίας, του καιροσκοπισμού, της καμαρίλας, της κομματικής ψευτοδημοκρατίας.
Κατανοούμε τον «πόνο» τους να «διορθώσουν» τους κομμουνιστές όσον αφορά τη στρατηγική και την τακτική που θα φέρει το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό, μιας και άλλωστε είναι πασίγνωστος ο «καημός» τους και για το σοσιαλισμό και για τον κομμουνισμό.
Κατανοούμε και την εμετική συμπεριφορά τους που άλλοτε μεταμφιέζεται σε «έπαινο», σε συκοφαντικές επιθέσεις «φιλίας» που είναι αηδιαστικότερες και από τον πιο αήθη λίβελο, κι άλλοτε υψώνει την «εισαγγελική» ρομφαία για τις Θέσεις του ΚΚΕ και τις απόψεις που αναπτύσσονται στο διάλογο.
Αυταπατώνται, αν νομίζουν ότι μπορούν αυτοί, είτε με τη χυδαιότητα, είτε με την «αντικειμενικότητά τους», να καθορίσουν τη σχέση του ΚΚΕ με τα μέλη του και τη σχέση των μελών του ΚΚΕ με το Κόμμα τους.
Αυταπατώνται, αν νομίζουν ότι μπορούν να παρέμβουν στα εσωτερικά του ΚΚΕ από την «πίσω πόρτα».
Αυταπατώνται ότι έτσι θα καταφέρουν να πλήξουν το φρόνημα, τις συντροφικές σχέσεις και την τιμή των ελεύθερων, σκεπτόμενων και συνειδητά πειθαρχημένων στα ιδανικά τους ανθρώπων που συγκροτούν το ΚΚΕ.
*
Ο Χαρίλαος μας έχει αφήσει παρακαταθήκη εκείνη τη φράση: «Παινεύουν τους πεθαμένους για να θάψουν τους ζωντανούς». Ματαιοπονούν, μα στο τέλος θα καταλάβουν όπως τόσοι άλλοι αυτά τα 95 χρόνια, ότι:
Ούτε τους πεθαμένους, ούτε τους ζωντανούς του ΚΚΕ τούς επιτρέπουμε να μας πιάνουν στο στόμα τους. Κι όταν καταχρηστικά το διαπράττουν, ματαιοπονούν, αν νομίζουν ότι μπορούν να μας λερώσουν.
*
ΥΓ: (για κ. Λάκη Λαζόπουλο):
«Κρείττον εις κόρακας ή εις κόλακας εμπεσείν. Οι μεν γαρ νεκρούς, οι δε ζώντας εσθίουσιν» (Αντισθένης).
Ούτε βήμα πίσω!