Μέχρι τις 4 του Φλεβάρη θα παίζεται στο θέατρο «Βασιλάκου», στον Κεραμικό, το έργο «ΚάθεΠέμπτη, κύριε Γκριν», που παρουσιάζει για δεύτερη χρονιά με επιτυχία το θέατρο «Διαδρομή», με τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο και τον Γεράσιμο Σκιαδαρέση.

Στο μεταξύ άρχισαν οι παραστάσεις της παιδικής σκηνής «Εύμορφον» της Κατερίνας Βασιλάκου με το έργο του Κάρλο Γκότσι «Το πράσινο πουλί» σε μετάφραση Δήμου Λαζαρίδη, σκηνοθεσία Βασίλη Αναστασίου, σκηνικά - κοστούμια Σάντρας Στεφανίδου και μουσική επιμέλεια Νίκου Ζαχαρόπουλου. Παίζουν: Αργύρης Γαλάρης, Χρήστος Γλύκος, Μαριάννα Καστανία, Θανάσης Κυριαζής κ.ά. Παράλληλα η Κατερίνα Βασιλάκου ετοιμάζει το έργο της Γιασμίνα Ρεζά «Ο άντραςπου δεν τον περίμενε κανείς», που ανεβαίνει στις 9 του Φλεβάρη, σε σκηνοθεσία Βασίλη Αναστασίου, μετάφραση Δήμου Λαζαρίδη. Στον βασικό αντρικό ρόλο ο Περικλής Μουστάκης.

• Ενα από τα σημαντικότερα δραματικά κείμενα του Μάριου Ποντίκα «Η γυναίκα του Λωτ», ανεβαίνει από τοΚΘΒΕ, στη Μονή Λαζαριστών - μικρό θέατρο, από την Παρασκευή 19 του Γενάρη. Η πρεμιέρα όμως του έργου θα δοθεί αυτή την Παρασκευή 12 του Γενάρη, στην Αίθουσα Εκδηλώσεων της Νομαρχίας Κιλκίς, όπου θα δοθεί άλλη μια παράσταση το Σάββατο. Η σκηνοθεσία είναι του Γιάννη Αναστασάκη, τα σκηνικά - κοστούμια της Κέλλυς Βρεττού και η μουσική του Σωτήρη Δεμπόνου. Παίζουν:Ιφιγένεια Δεληγιαννίδου, Δημήτρης Κολοβός, Κυριακή Ματσακίδου.

«Η γυναίκα του Λωτ» από το ΚΘΒΕ

• Μια νέα σύνθεση πάνω στα παλιότερα σπονδυλωτά έργα του ΜάριουΠοντίκα, «Κοίτα τους» και «Εσωτερικές ειδήσεις», αλλά και νέα κείμενα, με τον γενικό τίτλο «Κωμωδία»παρουσιάζει, στην Κεντρική Σκηνή, τοΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας.Μια αποσπασματική εικόνα της πραγματικότητας, μια πραγματικότητα σκληρή, κυνική, απάνθρωπη και ανθρώπινη, σαρκαστική και αυτοσαρκαζόμενη. Το έργο ανεβαίνει σε σκηνοθεσίαΣ. Σ. Τσακίρη,σκηνικά - κοστούμια Γιώργου Σουγλίδη.Παίζουν: Παναγιώτης Αργύρης, Αναστασία Γεωργίου, Μαρία Γιαννοπούλου, Ελενα Καμηλάρη, Αλεξία Κόκκαλη, Γιώργος Κορμανός, Ανδρέας Κουτσουρέλης, Δημήτρης Σιακάρας, Ειρήνη Σπανουδάκη, Γιώργος Τσαπόγας.

Οι παραστάσεις θα διαρκέσουν μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου οπότε θα ανέβει«Ο εραστής» τουΧάρολντ Πίντερ.

«Μια υπέροχη Κυριακή για εκδρομή»(πάνω)

Καταξιωμένος στην πατρίδα του και διεθνώς, αλλά «βουλιάζοντας» στον τυραννισμένο ψυχισμό του, στη μοναξιά, στο βασανιστικό πάθος του, στο αλκοόλ και στα βαρβιτουρικά, το 1975 ο Ουίλιαμς γράφει αυτή την πικρόγευστη, δραματική κατά βάθος, κωμωδία, θεωρώντας το γέλιο ως την «άλλη όψη του κλάματος». «Πυρήνας» και του έργου αυτού, αποτυπωμένος με διάφορες διαβαθμίσεις και στα τέσσερα πρόσωπα, η μοναξιά, ο ανεκπλήρωτος έρωτας, το συντριμμένο όνειρο του απλού ανθρώπου για λίγη ευτυχία, αλλά και η ανθρώπινη τρυφερότητα και αλληλεγγύη, ως μόνη του «οδός» για να μπορέσει να συνεχίσει τη στερημένη, μίζερη ζωή του. Ο,τι, δηλαδή, είχε ο ίδιος ανάγκη για να επιζήσει, αλλά του έλειψε, με αποτέλεσμα τον τραγικό, μοναχικό του θάνατο. Και οι τέσσερις «ηρωίδες» του έργου έχουν κάποιο «σημάδι» από τη ζωή και τον ψυχισμό των πρωταγωνιστικών γυναικείων προσώπων των μεγάλων έργων του. Εχουν όλες το βάσανό τους. Η μεγαλύτερη, η Μπόντι, μια εργάτρια χωρίς προοπτική για γάμο και ευτυχία, γεμίζει την άδεια ζωή της με τη μητρική, έως υπερπροστατευτική, τρυφερότητά της απέναντι σε δυο άλλα έρημα πλάσματα. Τη νεαρή, έρημη και ψυχικά συντριμμένη από το θάνατο των γονιών της Γκλουκ και τη συγκάτοικό της Ντόροθι. Μια δασκάλα, ερωτεύσιμη ακόμα, που λαχταρά μια καλύτερη ζωή, αλλά προδομένη και από τον τελευταίο της έρωτα, για να μην καταλήξει σαν την Μπλανς («Λεωφορείον ο "Πόθος"»), έρημη, αλκοολική, ψυχοπαθής, δέχεται να παντρευτεί τον, αδιάφορο για εκείνη, αδερφό της Μπόντι. Αλλά και το τέταρτο πρόσωπο του έργου, η ιστορικός τέχνης Ελενα, πίσω από τον επηρμένο σνομπισμό, κρύβει μια απέραντη μοναξιά.

«Ο Ντάνι και η βαθιά γαλάζια θάλασσα» (αριστερά)

Στη δεύτερη σκηνή του «Θεάτρου του Νέου Κόσμου» φιλοξενήθηκε (μέχρι τις 7/1/2001) μια αξιοσημείωτη παράσταση του «Κέντρου Καλλιτεχνικής Επιμόρφωσης "Σχεδία"» και του Βασίλη Βαφέα, με το μονόπρακτο έργο του Αμερικανού Τζον Πάτρικ Σάνλεϊ «Ο Ντάνι και η βαθιά γαλάζια θάλασσα». Δημιουργός ευαίσθητος και προβληματιζόμενος ο Β. Βαφέας, επέλεξε, μετέφρασε (δόκιμα) και σκηνοθέτησε με λιτή, ρεαλιστική αλήθεια, αυτό το ενδιαφέρον, σκληρό θεματικά, βαθύτατης ποιητικής διάθεσης έργο. Εργο, που αντλημένο προφανώς από βιώματα της νεανικής ζωής του συγγραφέα στην υποβαθμισμένη εργατούπολη της Ν. Υόρκης, το Μπρονξ, αντανακλά τα κοινωνικά, οικογενειακά, υπαρξιακά αδιέξοδα, την ερημία, τη στερημένη, ανασφαλή εργασιακά, διαλυμένη, επικίνδυνη, περιθωριοποιημένη ζωή πολλών νέων στη σύγχρονη κοινωνία, ιδιαίτερα των πολύπλευρα καταπιεσμένων λαϊκών τάξεων. Την έλλειψη «γλώσσας», τη φοβία και την ανημπόρια τους να επικοινωνήσουν, παρότι «διψούν» για επικοινωνία, συντροφικότητα και αγάπη.

Τα δυο πρόσωπα του έργου, ο Ντάνι και η Ρομπέρτα, δύο «ρημάδια» ζωής, συναντιούνται σε ένα μπαρ. Εκείνη, μάνα ενός παιδιού χωρίς πατέρα. Εκείνος κρύβει τον τραυματισμένο ψυχισμό του με βία. Βρίσκοντας τρόπο, σχεδόν οδυνηρά, να «μιλήσουν», σμίγουν τις μοναξιές τους. Πρώτα με το σεξ, έπειτα με αλληλοεξομολόγηση των πικρών βιωμάτων τους και της μοναξιάς τους και σιγά - σιγά με τη συνειδητοποίηση ότι με την αγάπη μπορούν να σωθούν, να δώσουν νόημα στη ζωή τους.

Στον αφαιρετικό σκηνικό χώρο που διαμόρφωσε η Ιουλία Σταυρίδου, φωτισμένο ατμοσφαιρικά από τον Ντίνο Κατσουρίδη, ο Βασίλης Βαφέας, κατέχοντας την κινηματογραφική τέχνη και την κινηματογραφική υποκριτική, καθοδήγησε τις αξιόλογες ερμηνείες των νέων ηθοποιών, της Εύας Βλαχάκου και του Νίκου Ορφανού, με κινηματογραφική «ματιά», με τη μέθοδο του κοντινού και μακρινού πλάνου, ζητώντας τους - και αποσπώντας σε αρκετό βαθμό - απέριττη εσωτερική αλήθεια και φυσικότητα των εκφραστικών μέσων τους.