Οι εκλογές πραγματοποιήθηκαν σε μια περίοδο αρνητικών εξελίξεων για την ανώτατη εκπαίδευση. Σε ένα μήνα η κυβέρνηση θα συμμετάσχει στη σύνοδο των Eυρωπαίων υπουργών Παιδείας, στο Μπέργκεν της Νορβηγίας, όπου θα συζητηθεί πόσο έχουν προωθήσει οι κυβερνήσεις τη διαδικασία της Μπολόνια, δηλαδή την ιδιωτικοποίηση και την υποβάθμιση των σπουδών.

Γι' αυτό και την άνοδό της η ΠΚΣ την καταθέτει ως επένδυση στους αγώνες του φοιτητικού κινήματος, που είναι αναγκαίο να δυναμώσουν, να συναντηθούν με τους αγώνες του εργατικού λαϊκού κινήματος και να ορθώσουν ισχυρό φραγμό απέναντι στη διάλυση της δημόσιας Ανώτατης Παιδείας, απέναντι στην απώλεια του κοινωνικού χαρακτήρα της επιστήμης.

Ετσι, μαζί με τις παραπάνω ψήφους μεγαλώνουν κι οι ευθύνες της ΠΚΣ, για ακόμα πιο δυναμική καθημερινή παρουσία στις σχολές, πιο πλατύ άνοιγμα σε φοιτητές και σπουδαστές, ώστε να δυναμώσει η φωνή της διεκδίκησης Ενιαίας Ανώτατης Εκπαίδευσης, δημόσιας και δωρεάν, στην υπηρεσία του λαού και της ανάπτυξης της επιστήμης προς όφελος της γενικής ευημερίας.

Μοιράζοντας θέματα εξεταστικής, μεσολαβώντας για μια θέση σε φοιτητική εστία, για μια μεταγραφή, για έναν καλύτερο βαθμό... ΔΑΠ και ΠΑΣΠ εξαπέλυσαν μια ενορχηστρωμένη επίθεση στις νεανικές συνειδήσεις, για να συμβιβαστούν με το ρουσφέτι και την ατομική λύση, να μάθουν να σκύβουν το κεφάλι. Ολο αυτό το «τάξιμο» κι οι εκβιασμοί κατέληγαν και στην εξαγορά της φοιτητικής ψήφου.

Κορύφωση αυτών των φαινομένων ήταν και η εξόφθαλμη νοθεία στις εκλογές. «Ψηφοφόροι» που αποκαλυπτόταν ότι δεν είχαν φοιτητική ιδιότητα εμφανίστηκαν σε γραμματείες σχολών, μαζί με μέλη των ΔΑΠ και ΠΑΣΠ, ζητώντας να τους δοθεί βεβαίωση για να ψηφίσουν. Ξαδέρφια και αδέρφια φοιτητών, έχοντας το ίδιο επώνυμο, προσπαθούσαν να ψηφίσουν στη θέση των συγγενών τους, κ.ά.

Μάλιστα, έφτασε να αναβληθούν οι εκλογές σε δυο συλλόγους του ΤΕΙ Αθήνας (ΣΔΟ και ΣΤΕΦ), όπου πέρσι είχαν την πλειοψηφία η ΠΑΣΠ και η ΔΑΠ αντίστοιχα. Στους εκλογικούς καταλόγους αυτών των συλλόγων ανακαλύφθηκαν περίπου 1.000 ονόματα σπουδαστών που είχαν πάρει πτυχίο και κάποιων που ποτέ δεν ήταν εγγεγραμμένοι στο ΤΕΙ! Η ευθύνη για τους «μαγειρεμένους» εκλογικούς καταλόγους βαρύνει τις πλειοψηφούσες παρατάξεις, γιατί, αν μη τι άλλο, δε μερίμνησαν για τον έγκαιρο έλεγχό τους, ώστε να διασφαλιστεί το αδιάβλητο των εκλογών, όπως είχε αποφασίσει εξάλλου και το απερχόμενο ΚΣ της ΕΣΕΕ μετά από επιμονή της ΠΚΣ. Τέτοια φαινόμενα σε πολλούς συλλόγους είναι επόμενο να γεννούν ερωτήματα και για τα υψηλά ποσοστά των ΔΑΠ-ΠΑΣΠ.

Eurokinissi

Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας της κυβέρνησης εντάσσεται και η πρόσφατη εξαγγελία για καθιέρωση βαθμολογικής βάσης για την εισαγωγή των υποψηφίων σε Πανεπιστήμια και ΤΕΙ. Το υπουργείο Παιδείας εμφανίζει κάτι τέτοιο ως κίνητρο για τους μαθητές να προσπαθήσουν περισσότερο, ενώ επικαλείται το τι συμβαίνει σε άλλες χώρες και τα «στάνταρ» που βάζουν ξένα πανεπιστήμια.

Πρόκειται στην πραγματικότητα για μια κίνηση αποπροσανατολισμού από τις αιτίες για την κατάσταση στην Παιδεία.

Κι αυτό γιατί οι επιδόσεις στις πανελλαδικές εξετάσεις για εισαγωγή στα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ δεν αποτελούν κριτήριο αποτίμησης του εκπαιδευτικού συστήματος, ούτε των ικανοτήτων των μαθητών. Πρόκειται καθαρά για εξετάσεις επιλογής που μετρούν τις επιδόσεις του μαθητή τη συγκεκριμένη στιγμή, χωρίς να συνεκτιμώνται μια σειρά παράγοντες. Και βέβαια δεν μπορεί να παραβλέπει κανείς και το κατά πόσον είναι εύκολα ή δύσκολα τα ζητήματα που επιλέγονται κάθε φορά ως θέματα εξετάσεων ως μέτρο που καθορίζει τις επιδόσεις.

Αυτό απαντά και στην προσπάθεια της υπουργού Παιδείας να μεταθέσει την ευθύνη στους μαθητές, όταν ισχυρίζεται ότι «το πόσοι επιτυγχάνουν ή δεν επιτυγχάνουν, δεν έχει σχέση και με τη δυσκολία των θεμάτων, έχει σχέση και με το ποιοι είναι αυτοί που δίνουν εξετάσεις».

Μέτρα σαν και αυτό, της καθιέρωσης βαθμολογικής βάσης, χρησιμοποιούνται ως άλλοθι για να μένουν ανέγγιχτα τα πραγματικά προβλήματα της εκπαίδευσης.

Δεν απαντούν και δεν προτίθενται να απαντήσουν στο ζήτημα της δομής και του περιεχομένου που έχει το σχολείο από το οποίο αποφοιτούν οι υποψήφιοι για την ανώτατη εκπαίδευση και ποιες επιλογές έχουν μετά από αυτό.

Σήμερα, το Λύκειο παραμένει προσανατολισμένο σε μια διαδικασία ταξικής διαλογής, απευθυνόμενο αποκλειστικά σε όσους επιδιώκουν να εισαχθούν στην ανώτατη εκπαίδευση.

Από το σχολείο αυτό, η μεταρρύθμιση των τελευταίων χρόνων έχει στερήσει κάθε μορφωτική λειτουργία, με τους μαθητές να επιδίδονται σε έναν αγώνα αποστήθισης θεμάτων για τις εξετάσεις. Οσο για το περιεχόμενό του, το συνθέτουν ένα πλήθος ασύνδετων και σε πολλές περιπτώσεις αντιεπιστημονικών πληροφοριών, κάνοντάς το απωθητικό στους μαθητές.

Η ουσιαστική γνώση τείνει να εξοβελιστεί από το σχολείο, το οποίο όμως έχει «εμπλουτιστεί» με πληθώρα κοινοτικών και άλλων προγραμμάτων παρέμβασης στις συνειδήσεις των μαθητών (π.χ. διάφορα προγράμματα καλλιέργειας της «ευρωπαϊκής ιδέας», ανάπτυξης της «επιχειρηματικότητας», «καταναλωτικού πνεύματος» κλπ.).

Πέρα όμως από το περιεχόμενο του Λυκείου, που συνιστά από μόνο του ένα μεγάλο πρόβλημα, που όσο δε λύνεται θα βρίσκονται στον αέρα και οι όποιες αναφορές στη βαθμολόγηση, δεν πρέπει να υποτιμηθεί και το πρόβλημα που προκύπτει από τη μείωση του αριθμού των εισακτέων. Η κυβέρνηση αφήνει να εννοηθεί ότι αυτό θα συμβεί και από την καθιέρωση της βαθμολογικής βάσης.

Από μόνο του αυτό αποτελεί αφορμή για προβληματισμό πάνω στα αδιέξοδα που έχουν να αντιμετωπίσουν οι μαθητές μετά το λύκειο.

Ηδη η ασφυκτική σύνδεση με την εισαγωγή στα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ έχει οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερο ανταγωνισμό και γιγάντωση της παραπαιδείας, ειδικά για όσους επιδιώκουν την εισαγωγή σε κάποια από τις λεγόμενες περιζήτητες σχολές.

Ταυτόχρονα, όμως, τόσο η τωρινή όσο και η προηγούμενη κυβέρνηση διακηρύσσουν ότι είναι στρεβλή η αντίληψη της ελληνικής κοινωνίας πως όλα τα παιδιά θα πρέπει να πάνε στο Πανεπιστήμιο. Επαναλαμβάνεται, μάλιστα, κατά καιρούς ότι «δεν μπορούν να γίνουν όλοι γιατροί και δικηγόροι».

Κι ενώ αυτά διακηρύσσουν, διατηρούν τα αδιέξοδα για τους αποφοίτους ενός λυκείου που δεν παρέχει ουσιαστικά εφόδια και που για όσους δεν εισαχθούν σε πανεπιστήμια ή ΤΕΙ, έχει να προτείνει τα κάθε λογής ΙΕΚ, Εργαστήρια, Εκπαιδευτήρια κλπ. Δηλαδή μια φτηνή βραχυπρόθεσμη κατάρτιση και επανακατάρτιση.

Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί και στην Παιδεία έχει τις αιτίες της στον προσανατολισμό του εκπαιδευτικού συστήματος, που είναι στραμμένο στην εξυπηρέτηση του μεγάλου κεφαλαίου. Στο πλαίσιο αυτό, το μέτρο της καθιέρωσης βαθμολογικής βάσης, ξεκομμένο από μια σειρά παρεμβάσεων που θα στοχεύουν στο ριζικό αναπροσανατολισμό της εκπαίδευσης, δε θα ανακουφίσει όσους στενάζουν κάτω από το οικονομικό βάρος που καλούνται να σηκώσουν και που αγωνιούν για το τι εφόδια δίνει και τι ανθρώπους παράγει το εκπαιδευτικό σύστημα.

Και μάλιστα την ίδια στιγμή που για τα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων η συγκεκριμένη πολιτική δεν κλείνει απλά το δρόμο για το Πανεπιστήμιο, αλλά και το ίδιο το λύκειο. Για αυτή τη μεγάλη μάζα των παιδιών ανοίγεται μόνο ο δρόμος της κατάρτισης των ΤΕΕ (ή της ...βελτιωμένης εκδοχής των Επαγγελματικών Λυκείων) και στη συνέχεια η πορεία που έχει προδιαγράψει για αυτούς το μεγάλο κεφάλαιο, να πάρουν δηλαδή θέση στην παραγωγή ως η μεγάλη μάζα εκμεταλλεύσιμου εργατικού δυναμικού έτοιμου.

Με την καθιέρωση παράλληλα ενός συστήματος δημόσιων και δωρεάν επαγγελματικών σχολών, μετά το ενιαίο 12χρονο σχολείο, για να εξασφαλίζεται ουσιαστική επαγγελματική μόρφωση σε όσους δεν επιλέγουν τις σπουδές στα πανεπιστήμια. Την καθιέρωση παράλληλα ενιαίας δημόσιας και δωρεάν ανώτατης εκπαίδευσης, αποδεσμευμένης από τα μονοπώλια. Που θα καλύπτει τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας για επιστήμονες και όχι τις τρέχουσες ανάγκες των επιχειρήσεων.

Το δικαίωμα στην Παιδεία που χρειάζεται και αξίζει σήμερα ο νέος δεν περνά μέσα από την αποδοχή των εκβιαστικών διλημμάτων του τύπου «κατάρτιση ή κοινωνικός αποκλεισμός» που θέτει η Ευρωπαϊκή Ενωση και αναπαράγουν οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις. Ούτε μέσα από διαλόγους σαν αυτόν που έχει στηθεί αυτό το διάστημα για τη νομιμοποίηση των αντιδραστικών τομών που προωθούνται.

Η κατάκτηση μιας Παιδείας που θα συναντά τις πραγματικές λαϊκές ανάγκες και θα καθορίζεται από αυτές, περνά μέσα από τη συνειδητοποίηση από πλευράς των εργαζομένων, ότι η Παιδεία είναι υπόθεση όλων, όπως και η συντονισμένη δράση με προσανατολισμό που θα βρίσκεται σε αντίθετη κατεύθυνση από το «μονόδρομο» των προωθούμενων μέτρων.

Οι προκηρύξεις αλλάζουν χέρια. Η μόρφωση των παιδιών είναι κεντρικό ζήτημα για την εργατική τάξη

Η φωνή από τον τηλεβόα απλωνόταν πάνω από το εργοστάσιο, έφτανε σ' έναν προς έναν τους εργάτες που μόλις έπιαναν δουλιά. Τα λόγια δεν τα 'παιρνε ο αέρας. «Ακουμπούσαν» σ' αυτό που βιώνει κάθε εργατική οικογένεια.

Ξημέρωμα, έξω από την πύλη της «ΧΑΛΚΟΡ», του ομίλου Στασινόπουλου, στα Οινόφυτα.

Από δω ξεκίνησε μια μεγάλη εξόρμηση των Νομαρχιακών Επιτροπών Εύβοιας και Βοιωτίας του ΚΚΕ, που μέρα με τη μέρα θα απλώνεται στο σύνολο των εργασιακών χώρων της περιοχής. Θέμα της: «Παιδεία για τους εργάτες και όλο το λαό!».

«Οι Νομαρχιακές Επιτροπές Βοιωτίας και Εύβοιας του ΚΚΕ πήραν αυτή την πρωτοβουλία να συντάξουν την ανακοίνωση για τα ζητήματα της Παιδείας και με εξορμήσεις στα εργοστάσια και στους χώρους δουλιάς να φτάσει σε όσους περισσότερους εργαζόμενους γίνεται. Για να γίνει ξεκάθαρο ότι εκτός από το μεροκάματο είναι και μια σειρά άλλα ζητήματα - όπως η Παιδεία, η Υγεία - για τα οποία πρέπει να παλέψουμε. Η σημερινή δουλιά είναι ένα παραπέρα βήμα στην προσπάθεια για συσπείρωση των εργαζομένων προς τη σωστή κατεύθυνση», δήλωσε στο «Ρ» ο Β. Ξένος, μέλος του Γραφείου Περιοχής Στερεάς Ελλάδας.

Ξημέρωμα στην πύλη

Παρά την προσπάθεια της εργοδοσίας να βάλει εμπόδια στην ενημέρωση, η προκήρυξη περνούσε μέσα στο εργοστάσιο: «Ανεργία, μερική απασχόληση, μεροκάματο και σύνταξη της πείνας, ξεθέωμα και κίνδυνος στη δουλιά, ΙΚΑ της οργής! Η ζωή των εργατών, που δημιουργούν τον πλούτο, πάει χειρότερα, γιατί τα κέρδη των αφεντικών πάνε καλύτερα».

Κάποιοι κοντοστέκονται. Το «χωνί» μιλά για πράγματα που λένε και τα παιδιά στο σπίτι: «Τα ΤΕΕ, σχολεία β΄ κατηγορίας, προορίζονται κύρια για τα παιδιά των εργατών, για πρόωρη επιλογή επαγγέλματος, για φτηνή και ρηχή κατάρτιση. Αλλά ούτε το Ενιαίο Λύκειο επιδιώκει τη μόρφωση και την καλλιέργεια της ανθρώπινης προσωπικότητας. Είναι προσανατολισμένο κύρια προς τις εισαγωγικές εξετάσεις. Οι μαθητές ώρες ατέλειωτες στα θρανία, γίνονται παπαγάλοι πολλών ασυνάρτητων, ακατανόητων και συχνά αχρείαστων γνώσεων».

«Βρισκόμαστε δίπλα στην εργατική τάξη των εργοστασίων της περιοχής, όπου βασιλεύει η τρομοκρατία και η καταπίεση, για να τους καλέσουμε σε αγώνα για τη μόρφωση, δίπλα στα άλλα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Ετσι ώστε να μην ξεπουλιέται η γνώση στα χέρια λίγων κεφαλαιοκρατών», δηλώνει στο «Ρ» ο Μ. Μιχαηλίδης, εκπαιδευτικός.

Το μάτι του επιστάτη μετρά ποιος κοντοστέκεται. Το μάτι του εργάτη ρίχνει μια κλεφτή ματιά στην προκήρυξη: «Οι τελευταίες εξελίξεις ξεπερνούν κάθε προηγούμενο. Βιομήχανοι, Ευρωπαϊκή Ενωση, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ με τη βοήθεια των εξαγορασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών επιδιώκουν την πλήρη ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης και την παράδοσή της στους ισχυρούς της αγοράς (...) οι επιχειρήσεις θα ελέγχουν απόλυτα το έργο των Πανεπιστημίων και στη διδασκαλία και στην έρευνα. Η επιστήμη αντί να ασχολείται με το πώς θα καλυτερέψει τη ζωή των εργατών και όλου του λαού, θα είναι εργαλείο των μεγαλοβιομηχάνων και των μεγαλεμπόρων, για να μας εκμεταλλεύονται περισσότερο. Μέχρι και τα συμπεράσματα της επιστημονικής έρευνας μπορούν να "μαγειρεύουν" για να εξυπηρετούν τα κερδοσκοπικά και τα γενικότερα πολιτικά συμφέροντα του κεφαλαίου. Τα πανεπιστήμια κάνουν ήδη μελέτες που στηρίζουν με επιστημονικά δήθεν επιχειρήματα τις ιδιωτικοποιήσεις, τα αντιασφαλιστικά μέτρα, τις μεσαιωνικές εργασιακές σχέσεις. Αποδεικνύουν ότι φταίνε οι εργάτες για τα εργατικά ατυχήματα, αποσιωπούν τους κινδύνους για ένα βλαβερό φάρμακο ή ακατάλληλο τρόφιμο. Η έρευνα είναι υποχρεωμένη να "υπηρετεί" με κάθε τρόπο το χρηματοδότη της. Το "εμπορικό" πανεπιστήμιο δεν μπορεί να δαγκώσει το χέρι που το ταΐζει».

Το μεροκάματο μέσα περιμένει. Η προκήρυξη διπλώνει στα δυο κι ύστερα στα τέσσερα. Μετά το σχόλασμα θα διαβαστεί μαζί με τα παιδιά...

Η ντουντούκα απέξω συνεχίζει: «Μια χούφτα μεγιστάνων του πλούτου και οι πολιτικοί τους ορθώνουν εμπόδια, όχι μόνο στη μόρφωση των παιδιών μας, αλλά και στην πρόοδο της επιστήμης, αφού τη βάζουν να υπηρετεί τα ιδιοτελή τους συμφέροντα σε βάρος όλης της κοινωνίας. Τι πρέπει να γίνει; Να τους σταματήσουμε, γιατί είναι επικίνδυνοι! Να ανατρέψουμε τα μέτρα τους, την πολιτική τους, την εξουσία τους!».