Δε μιλάω, βέβαια, για τους «πονηρούς» απεργοσπάστες! Ξέρεις αυτά τα σκουλήκια, που σέρνονται μπροστά στα αφεντικά για να αποκτήσουν την εύνοιά τους. Και για τους χειρότερους, αυτούς που σέρνονται για να ανεβάσουν την καριέρα τους. Ούτε και για τους ακόμα χειρότερους, γι' αυτούς που είναι γεννημένοι χαφιέδες! Για τα μάτια των αφεντικών στους χώρους δουλιάς! Γι' αυτά τα μειράκια, που δεν αξίζει ούτε να τα φτύνεις!

Μιλάω για σένα, αγαπημένε μου αυτόχειρα! Για σένα που κιότεψες από τη ζωή. Για σένα που σε λύγισε ο φόβος! Που μπροστά στο φάσμα της ανεργίας, μπροστά στην υπαρκτή απειλή να χάσεις τη δουλιά σου, σηκώνεις τα χέρια σε κάθε κινητοποίηση! Για σένα που βάζεις την ουρά κάτω από τα σκέλια και, όμοιο βρεγμένο σκυλί, σκύβεις το κεφάλι και εργάζεσαι την ώρα που τ' αδέρφια συγκρούονται με την αστυνομία! Μιλάω για σένα που λιώνεις από ντροπή, αλλά δεν έχεις το θάρρος να φωνάξεις «φτάνει, πια»!

Ξέρω τις δικαιολογίες σου! Ούτε εσύ δεν τις πιστεύεις, γι' αυτό κοιτάζεις αλλού όταν τις προβάλλεις! Λες, λόγου χάρη, ότι δεν απεργείς, γιατί τα πράγματα έχουν δρομολογηθεί, γιατί σήμερα, πια, δεν υπάρχει το αντίπαλο δέος για να έχεις βοήθεια, γιατί υπάρχουν εκατομμύρια μετανάστες έτοιμοι να σου πάρουν τη δουλιά και χιλιάδες άλλες παρόμοιες ιστορίες! Σε βεβαιώνω πως όλα όσα λες είναι σωστά! Αυτό, όμως, τι σημαίνει; Σημαίνει ότι έβγαλες τρίχες σε όλο σου το κορμί, ότι γύρισες στην εποχή του γορίλα; Οτι στο εξής θα περπατάς γονατισμένος;

Πώς; Αυτά είναι ψιλά γράμματα; Τότε τι είναι ο άνθρωπος; Ενα αναξιοπρεπές και σκιαγμένο ποντίκι είναι; Ενα σκιαγμένο ποντίκι που μόλις αντικρίσει την πατούσα του αφεντικού το βάνει στα πόδια; Δεν καταλαβαίνεις πως έτσι θα είσαι συνέχεια κυνηγημένος; Συνέχεια ανεβασμένος στην καρέκλα, έτοιμος να περάσεις τη θηλιά στο λαιμό σου; Συνέχεια κατουρημένος!

Δεν αρνούμαι το φόβο! Αντιλαμβάνομαι τον εφιάλτη της ανεργίας! Ξέρω τι σημαίνει να πετάγεσαι στον ύπνο σου με πληγωμένο στομάχι. Να ξυπνάς έτοιμος να εκραγείς από το άγχος σου! Ομως, όλα ετούτα δε γιατρεύονται με το σπάσιμο της απεργίας! Αντίθετα, μεγαλώνουν! Γιατί αυτοί που σε τρομοκρατούν σε θέλουν ολοκληρωτικά τρομοκρατημένο. Θέλουν να τους απαλλάξεις από την υποχρέωσή τους να σε κρεμάσουν. Θέλουν να σε αναγκάσουν να κρεμαστείς μόνος σου! Να πνιγείς φωνάζοντας «εντάξει, ηττήθηκα, γονατίζω»!

Ομως, σε βεβαιώνω, δεν είσαι για τέτοια πράγματα γεννημένος! Ανάλαβε τις ευθύνες σου! Κατάπιε το φόβο σου, λιώσε τον! Ελευθερώσου! Η θηλιά που περνάς στο λαιμό σου δεν είναι για σένα! Τα σχοινί που κρατάς στα χέρια σου δεν είναι για να κρεμαστείς, είναι για να κρεμάσεις!

Από τις αρχές της δεκαετίας του '90, με τους αρνητικούς συσχετισμούς δύναμης στο φοιτητικό κίνημα, έγινε φανερή η πρόθεση των παρατάξεων ΔΑΠ και ΠΑΣΠ να «διαλύσουν» ουσιαστικά την ΕΦΕΕ.

Το 1992, για παράδειγμα, η ΠΑΣΠ αποχώρησε από το Πανσπουδαστικό Συνέδριο κι έτσι αυτό δεν πραγματοποιήθηκε. Το 1993, αντίστοιχα, αποχώρησε η ΔΑΠ, αλλά οι υπόλοιπες παρατάξεις προχώρησαν τελικά στη διεξαγωγή του, αφήνοντας τις έδρες της αδιάθετες. Η πραγματοποίηση του Συνεδρίου έγινε ουσιαστικά μετά από πρόταση και επιμονή της ΠΚΣ, η οποία και την προηγούμενη χρονιά είχε προτείνει να πραγματοποιηθεί με αδιάθετες τις έδρες της ΠΑΣΠ, αλλά η ΕΑΑΚ με τη στάση της εμπόδισε τη διεξαγωγή του.

Το 1997, η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ δεν εμφάνισαν τους συνέδρους τους στο χώρο, όπου μοιράζονταν οι κάρτες, ενώ οι παρατάξεις ΕΑΑΚ και «Νέοι Ορίζοντες» (βλέπε «Πολιτική Ανοιξη» του Α. Σαμαρά), παρακώλυαν τη διαδικασία με αλλεπάλληλες ενστάσεις. Το 1998, για άλλη μια φορά, ΔΑΠ και ΠΑΣΠ δεν «πάτησαν» σε καμιά διαδικασία της τεχνικής γραμματείας με τη δικαιολογία ότι θέλουν καταστατικό Συνέδριο, παρ' όλο που το ΚΣ της ΕΦΕΕ δεν πήρε τέτοια απόφαση.

Τις επόμενες χρονιές δεν υπήρχε συμφωνία ούτε καν για να οριστεί ημερομηνία διεξαγωγής του Συνεδρίου. Το 2001 το Συνέδριο έφτασε στο «παρά πέντε» της διεξαγωγής του, με την ΠΑΣΠ όμως να μην έχει εμφανιστεί και πάλι, ενώ ΔΑΠ και ΕΑΑΚ, συστηματικά όλο το τετραήμερο, προσπάθησαν να μειώσουν το Σώμα των αντιπροσώπων στο Συνέδριο. Αποτέλεσμα ήταν να δοθούν μόνο 400 κάρτες αντιπροσώπων όλο το τετραήμερο σε σύνολο 918 από όλους τους συλλόγους της Ελλάδας. Οσο για το ΔΙΚΤΥΟ, με 11 αντιπροσώπους σε 918, παζάρεψε ανταλλάγματα, προκειμένου να μην αποτυπωθεί η εξαφάνισή του από τα ΑΕΙ. Το 2002 η ΠΑΣΠ έφτασε να θεωρεί αναξιόπιστα τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών, αρνούμενη την εγκυρότητα των πρακτικών των συλλόγων που ήταν υπογεγραμμένα από όλες τις παρατάξεις σε κάθε σύλλογο.

Τα «παζάρια» δεν έλειψαν και φέτος που η ΔΑΠ ζητούσε πριν τη συγκρότηση τεχνικής γραμματείας να συναποφασιστεί μεταξύ των παρατάξεων ότι θα δοθούν κάρτες στο 100% των συλλόγων (ακόμα και σ' αυτούς που αποδεδειγμένα έγινε νοθεία, ψήφισαν στρατιωτικοί κ.ο.κ.) και οι ΕΑΑΚ - ΔΙΚΤΥΟ ζητούσαν να προαποφασιστεί η απόρριψη συλλόγων.

Τα πρώτα βήματα ανάπτυξης του φοιτητικού κινήματος βρίσκονται στη δεκαετία του '30. Στην ημερήσια διάταξη του αγώνα μπαίνουν άμεσα ζητήματα, όπως σίτιση - στέγαση - μέριμνα, αλλά και γενικότερα, όπως εκδημοκρατισμός της λειτουργίας των συλλόγων, να σταματήσουν οι διώξεις κατά πρωτοπόρων αγωνιστών φοιτητών λόγω του ιδιώνυμου, η συμβολή των φοιτητών στον αγώνα κατά της προέλασης του φασισμού. Το 1935 στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών πραγματοποιείται το 1ο Πανελλήνιο Συνέδριο Φοιτητών - Σπουδαστών. Οι προοδευτικές εφημερίδες της εποχής έγραφαν: «Για πρώτη φορά στην ιστορία του φοιτητικού κινήματος διατυπώθηκαν καθαρά και ξάστερα τα αιτήματα του φοιτητικού συνδικαλισμού και φάνηκε πως οι φοιτητές δεν ήταν "θορυβοποιοί", όπως τους αποκαλούσε το κατεστημένο». Και πραγματικά αυτή την περίοδο μπήκαν οι πρώτες γερές βάσεις για οργανωμένο φοιτητικό κίνημα, την ίδια στιγμή που οι εργατικοί αγώνες βρίσκονταν σε πλήρη εξέλιξη.

Τα επόμενα χρόνια η μεταξική δικτατορία εξαπολύει σκληρές διώξεις κατά αγωνιστών - φοιτητών. Χιλιάδες συλλαμβάνονται, βασανίζονται, εκτοπίζονται και φυλακίζονται. Οι δημοκρατικά εκλεγμένες διοικήσεις των συλλόγων αντικαθίστανται από διορισμένες και το ανώτερο όργανο των φοιτητών διαλύεται.

Στα χρόνια της Κατοχής, στα πλαίσια της γενικότερης ανάτασης του λαϊκού κινήματος, η σπουδάζουσα νεολαία ρίχνεται μαζικά και με ορμή στον εθνικοαπελευθερωτικό - αντιφασιστικό αγώνα. Εκφραστής και οργανωτής της πάλης είναι η Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων (ΕΠΟΝ), που είχε δημιουργηθεί στα πλαίσια του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ. Ξακουστές έχουν μείνει οι μάχες του ένοπλου τμήματος της Οργάνωσης Σπουδάζουσας Αθήνας της ΕΠΟΝ «Ιερός Λόχος Λόρδος Μπάιρον», κατά της αγγλικής ιμπεριαλιστικής επέμβασης στην Αθήνα το Δεκέμβρη του '44.

Στα μετεμφυλιοπολεμικά χρόνια αρχίζει σε δύσκολες συνθήκες να συγκροτείται ξανά το φοιτητικό κίνημα. Την περίοδο στιγματίζουν οι μεγάλες κινητοποιήσεις των φοιτητών για το κυπριακό ζήτημα.

Στη δεκαετία του '60 το φοιτητικό κίνημα αναπτύσσεται γοργά και παρουσιάζει πλούσια αγωνιστική δραστηριότητα. Στους συλλόγους ο συσχετισμός γέρνει υπέρ των συνεπών αγωνιστικών δυνάμεων που εκφράζονταν μέσα από τη Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη, τη νεολαία της ΕΔΑ. Γίνονται μεγάλα συλλαλητήρια που συγκλονίζουν τη χώρα, με βασικά αιτήματα το 15% για την Παιδεία, το 1-1-4, που αφορούσε τον εκδημοκρατισμό της ζωής του τόπου. Αποκορύφωμα αποτελούν οι μεγάλες κινητοποιήσεις του Ιούλη του '65 ενάντια στη συνταγματική εκτροπή, όπου δολοφονείται από τις δυνάμεις καταστολής ο αγωνιστής φοιτητής της ΑΣΟΕΕ Σωτήρης Πέτρουλας, στέλεχος των «Λαμπράκηδων». Σε αυτές τις συνθήκες πραγματοποιούνται μια σειρά από πανσπουδαστικά συνέδρια, τα οποία γενικεύουν την πείρα του φοιτητικού κινήματος, προσανατολίζουν την πάλη των φοιτητικών συλλόγων.

Στα χρόνια της δικτατορίας δημιουργείται η Αντι-ΕΦΕΕ σαν μια κεντρική παράνομη οργάνωση που εξέφραζε τις συνεπείς αντιδικτατορικές και αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Μεταπολιτευτικά το φοιτητικό κίνημα αποκτά νέα ώθηση. Γίνεται ενεργό κομμάτι του ρωμαλέου παλλαϊκού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, προβάλλει τα αιτήματα για αποχουντοποίηση του Πανεπιστημίου, για μια καλύτερη Ανώτατη Εκπαίδευση.

Ο συσχετισμός στους συλλόγους και την ΕΦΕΕ βελτιώνεται χρόνο με το χρόνο υπέρ των συνεπών αγωνιστικών δυνάμεων και οδηγεί στο να αναδειχτεί η Πανσπουδαστική Συνδικαλιστική Κίνηση (ΠΣΚ) σε 1η δύναμη. Αποκορύφωμα των αγώνων είναι στα τέλη της δεκαετίας του '70 όπου το φοιτητικό κίνημα με όλο το λαό καταφέρνει να ανατρέψει τον τότε αντιδραστικό νόμο - πλαίσιο (ν. 815) που είχε ψηφίσει η αντιλαϊκή κυβέρνηση της ΝΔ.

Τα χρόνια που ακολουθούν στη δεκαετία του '80 οι φοιτητές έχουν κατακτήσεις, οι μαζικές διαδικασίες αποκτούν κύρος, η ΕΦΕΕ παίζει το ρόλο του οργανωτή και εκφραστή της πάλης σε κεντρικό - πανελλαδικό επίπεδο, χωρίς βέβαια να λείπουν οι αδυναμίες και οι ελλείψεις και χωρίς φυσικά να σταματήσει η διαπάλη για το χαρακτήρα και τα αιτήματα του φοιτητικού κινήματος.

Στα τέλη της δεκαετίας του '80 οι γενικότερες αρνητικές εξελίξεις για το λαϊκό κίνημα επιδρούν και στο φοιτητικό κίνημα της χώρας μας. Ακολουθεί μια πορεία απαξίωσης του Φοιτητικού Κινήματος, αρνητικής αλλαγής του συσχετισμού που οδηγεί το '95 στη διάλυση της ΕΦΕΕ, με ευθύνη των δυνάμεων της ΔΑΠ, της ΠΑΣΠ και την πρόθυμη συμβολή των ΕΑΑΚ και του ΔΙΚΤΥΟΥ.

Eurokinissi

Τα αποτελέσματα των φοιτητικών καλπών εδώ και χρόνια δεν έχουν αποτυπωθεί στον πανελλαδικό συσχετισμό σε επίπεδο ΕΦΕΕ

Η Πανσπουδαστική ΚΣ, που σταθερά παλεύει σ' αυτή την κατεύθυνση, παίρνει πρωτοβουλία και προτείνει τη διεξαγωγή Πανσπουδαστικού Συνεδρίου στις 11-12 και 13 Γενάρη στην Αθήνα, που θα πάρει αγωνιστική πολιτική απόφαση και θα εκλέξει νέο Κεντρικό Συμβούλιο της ΕΦΕΕ. Η ΠΚΣ έχει εκδώσει σχετική ανακοίνωση που τη διακινεί πλατιά στις σχολές και παραθέτει μια ιστορική αναδρομή για το συντονισμό του φοιτητικού κινήματος διαχρονικά, ενώ επισημαίνει και τις ευθύνες των υπόλοιπων παρατάξεων για τη διάλυση ουσιαστικά της ΕΦΕΕ τα τελευταία χρόνια, αφού έχει να γίνει Πανσπουδαστικό Συνέδριο από το 1995.

Η ΠΚΣ επισημαίνει ότι:

«Από το 1999 με τη Συνθήκη της Μπολόνια σε επίπεδο ΕΕ έχουν διακηρυχτεί οι βασικοί στόχοι του κεφαλαίου για την Ανώτατη Εκπαίδευση, που η υλοποίησή τους έχει προγραμματιστεί να ολοκληρωθεί το 2010 με τη δημιουργία του κοινού ευρωπαϊκού χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης. Πρόκειται για αλλαγές που αποτελούν αντικειμενική ανάγκη για το σύστημα προκειμένου να πετύχει την υπαγωγή της Ανώτατης Εκπαίδευσης στα άμεσα και μακροπρόθεσμα συμφέροντα του κεφαλαίου, να διαμορφώσει ένα δυναμικό που θα παράγεται από τα πανεπιστήμια στα πλαίσια της μεταλυκειακής "σούπας" (ΑΕΙ, ΤΕΙ, ΚΕΣ, bachelor, κολέγια) και το οποίο θα είναι έτσι προετοιμασμένο ώστε να πειθαρχήσει και να υποταχτεί στον εργασιακό μεσαίωνα, στο δυσοίωνο μέλλον που του επιφυλάσσουν. Σε αυτά τα πλαίσια τα δικαιώματα και οι ανάγκες του φοιτητή και του αποφοίτου χτυπιούνται βάρβαρα, επιδεινώνεται η θέση του.

Η ΠΚΣ πρωτοστατεί στις κινητοποιήσεις σε κάθε σύλλογο, αλλά και στο συντονισμό της δράσης των συλλόγων πανελλαδικά

Οι μεγάλοι αγώνες που έγιναν τα τελευταία χρόνια, με αποκορύφωμα τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις του 2006 και του 2007, έδειξαν τη δύναμη των φοιτητών και είχαν αποτέλεσμα να καθυστερεί, να εμποδίζεται η εφαρμογή νόμων και αντιεκπαιδευτικών ρυθμίσεων (οδηγία 89/48, ν/σ για αξιολόγηση, ΙΔΒΕ, ΔΟΑΤΑΠ, νόμος - πλαίσιο, Αναθεώρηση του άρθρου 16).

Οι αγώνες αυτοί, παράλληλα με την προσπάθεια που έγινε για κατά πόλη και πανελλαδικό συντονισμό των φοιτητικών συλλόγων, φέρνουν επιτακτικά στο προσκήνιο το ζήτημα της συγκρότησης και της οργάνωσης του φοιτητικού κινήματος ώστε να αποκτά σταθερότητα, συνέχεια, διάρκεια, κεντρική και πανελλαδική έκφραση στη σύγκρουση με την αντιεκπαιδευτική πολιτική.

Καθοριστικός παράγοντας για να αποκτά αυτά τα χαρακτηριστικά είναι η πάλη για τη ριζική αλλαγή του συσχετισμού δύναμης, η αποφασιστική αποδυνάμωση των βασικών εκφραστών της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής ΔΑΠ - ΠΑΣΠ, η ισχυροποίηση της Πανσπουδαστικής ΚΣ.

Παράλληλα, όμως, θεωρούμε ότι σήμερα είναι αρκετά ώριμη η ανάγκη να πραγματοποιηθεί Πανσπουδαστικό Συνέδριο και να επανασυσταθεί το Κεντρικό Συμβούλιο της ΕΦΕΕ. Δεν πιστεύουμε ότι κάτι τέτοιο είναι πανάκεια για να λυθούν όλα τα προβλήματα και οι αδυναμίες, αλλά πρόκειται για κάτι το οποίο μπορεί να συμβάλει, μαζί με την ανάπτυξη της πάλης και την αλλαγή του συσχετισμού, στην καλύτερη οργάνωση του Φοιτητικού Κινήματος, στο να εκφράζεται η πάλη σε κεντρικό επίπεδο, να είναι πιο ανθεκτική. Η πάλη αυτή απαιτεί μαζικούς και ζωντανούς συλλόγους, μαζικές διαδικασίες (Γενικές Συνελεύσεις, Συνελεύσεις ετών κλπ.) που θα διευκολύνουν κάθε φοιτητή να συμμετέχει, όργανα (ΔΣ κλπ.) που θα συνεδριάζουν και θα παρεμβαίνουν συστηματικά πάνω σε όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι φοιτητές και δευτεροβάθμιο πανελλαδικό όργανο (ΕΦΕΕ) που θα συμβάλλει παράλληλα με τους συλλόγους στην οργάνωση των αγώνων.

Χρειάζεται το Φοιτητικό Κίνημα με την οργάνωσή του σε όλα τα επίπεδα να μην περιορίζεται σε τουφεκιές στον αέρα, σε κάποιες εκρήξεις αγωνιστικότητας, αλλά να ξεκαθαρίσει το χαρακτήρα των αλλαγών που προωθούνται, να συνειδητοποιήσει με ποιον έχει να τα βάλει, ενάντια σε τι έχει να αντιπαρατεθεί, να υιοθετεί σταθερά πλαίσιο αιτημάτων και διεκδικήσεων που αποτελούν απάντηση στην κυρίαρχη πολιτική, να σφυρηλατήσει την κοινή δράση με όλο το λαό».

«Κάθε πολιτική δύναμη που δρα στο φοιτητικό κίνημα πρέπει να υποχρεώνεται να λογοδοτεί πανελλαδικά στους φοιτητές γι' αυτά που λέει και γι' αυτά που κάνει. Κάτι που σήμερα δεν ισχύει και επιτρέπει σε ΔΑΠ, ΠΑΣΠ, όπως και σε ΕΑΑΚ, ΣΥΝ να κάνουν παιχνίδια στις πλάτες των φοιτητών μιλώντας εξ ονόματός τους και υποκαθιστώντας τους», τονίζει η ΠΚΣ και επισημαίνει:

«Απέναντι σε αυτή την ανάγκη αντιδρούν εδώ και χρόνια τόσο οι δυνάμεις της κυρίαρχης πολιτικής στα πανεπιστήμια όσο και οι δυνάμεις της ηττοπάθειας και του συμβιβασμού.

• Η ΔΑΠ, αν και στα λόγια τάσσεται υπέρ της ΕΦΕΕ, έχει πρωτοστατήσει στη διάλυση των Πανσπουδαστικών Συνεδρίων και έχει υπονομεύσει κάθε μετέπειτα απόπειρα διεξαγωγής. Η αντίληψή της για το φοιτητικό κίνημα είναι αυτή που λέει ότι οι Φοιτητικοί Σύλλογοι πρέπει να είναι παραρτήματα του υπουργείου Παιδείας και της Κομισιόν και οι φοιτητές χειροκροτητές μιας πολιτικής που τους θέλει στο περιθώριο.
• Η ΠΑΣΠ, αν και πάντα λίγο πριν τις Φοιτητικές Εκλογές χύνει κροκοδείλια δάκρυα για το φοιτητικό κίνημα, έχει πάει χέρι - χέρι τόσα χρόνια μαζί με τη ΔΑΠ και στην υπεράσπιση της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής και στην προσπάθεια απαξίωσης των αγώνων. Γι' αυτό μποϊκοτάρει και απέχει από κάθε προσπάθεια επανασύστασης της ΕΦΕΕ. Ούτε θέλει, ούτε μπορεί να βοηθήσει στο να υπάρχει τέτοιου είδους πάλη που θα είναι ικανή να τα βάλει στα ίσα με την επίθεση που δεχόμαστε.
• Τα ΕΑΑΚ έχουν δώσει πολύτιμο χέρι βοήθειας στη διάλυση της ΕΦΕΕ και αυτό απορρέει από τη γενικότερη αντίληψή τους για ανοργάνωτο και "εποχιακό" κίνημα που θα αρκείται σε "γύρους" αναμέτρησης και δε θα αναπτύσσει δράση καθημερινά και εφ' όλης της ύλης. Προφανώς, κάτι τέτοιο βολεύει τη συγκεκριμένη παράταξη ώστε κατά καιρούς να εμφανίζεται ως αυτόκλητος εκπρόσωπος των φοιτητών περιφρονώντας τις αποφάσεις τους (βλ. περσινές κινητοποιήσεις).
• Το ΔΙΚΤΥΟ (ΣΥΝ) προβάλλει χρεοκοπημένες αντιλήψεις περί "ακηδεμόνευτου" κινήματος, αρνούμενο δηλαδή την ανάγκη συμμαχίας με το λαό, σαφούς προσανατολισμού και διεκδικήσεων. Το κίνημα, που ...ονειρεύεται, είναι τόσο ακηδεμόνευτο όσο να μπορεί ο Αλαβάνος να το επικαλείται και να το καπηλεύεται στις προεκλογικές του εκστρατείες.

Η Πανσπουδαστική, προσπερνώντας όλες τις παραπάνω αντιλήψεις και επιζήμιες λογικές, αναλαμβάνει το μερίδιο ευθύνης που της αναλογεί και όπως έκανε το Μάη μετά τις Φοιτητικές Εκλογές, θα πρωτοστατήσει ώστε τα ΔΣ να ορίσουν αντιπροσώπους για το Πανσπουδαστικό Συνέδριο με βάση τα αποτελέσματα των Φοιτητικών Εκλογών, να συγκροτηθεί Τεχνική Γραμματεία για τη διαδικασία του Συνεδρίου ώστε να πραγματοποιηθεί (με προτεινόμενη ημερομηνία 11-12-13/1 στην Αθήνα), να υιοθετήσει αγωνιστική πολιτική διακήρυξη και απόφαση και να εκλέξει Κεντρικό Συμβούλιο.

To επόμενο διάστημα πρέπει να ανοίξει διάλογος και αντιπαράθεση μέσα στα αμφιθέατρα και το φοιτητικό κίνημα, ώστε οι φοιτητές να κρίνουν και να βγάλουν συμπεράσματα, όχι μόνο για την ανάγκη ύπαρξης της ΕΦΕΕ, αλλά συνολικότερα για την προοπτική και τους προσανατολισμούς του φοιτητικού κινήματος, για την ανάγκη αλλαγής του συσχετισμού υπέρ των δυνάμεων που εκφράζουν τη συνεπή πάλη και διεκδίκηση ενάντια στην αντιεκπαιδευτική πολιτική, που η πρόταση και οι θέσεις τους πατάνε πάνω στα συμφέροντα των φοιτητών και του λαού».