Παρουσιάζουμε παρακάτω τον αριθμό των κενών θέσεων στα ΤΕΙ, ανά πόλη. Οι αριθμοί στην παρένθεση δείχνουν σε πόσα Τμήματα στην αντίστοιχη πόλη εμφανίζονται κενά.

Φλώρινα: 1.067 (3)

Καστοριά: 468 (2)

Κοζάνη: 2.360 (8)

Γρεβενά: 214 (1)

Μουδανιά: 85 (1)

Κιλκίς: 162 (1)

Σέρρες: 179 (2)

Καβάλα: 1.278 (7)

Δράμα: 274 (2)

Θεσσαλονίκη: 157 (3)

Κατερίνη: 90 (1)

Ηγουμενίτσα: 611 (3)

Πρέβεζα: 521 (2)

Αρτα: 1.059 (4)

Μεσολόγγι: 1.058 (5)

Ναύπακτος: 106 (1)

Λευκάδα: 248 (1)

Ζάκυνθος: 243 (1)

Αργοστόλι: 308 (1)

Ληξούρι: 519 (2)

Τρίκαλα: 212 (1)

Λάρισα: 1.192 (6)

Καρδίτσα: 360 (2)

Λαμία: 241 (2)

Καρπενήσι: 174 (1)

Θήβα: 188 (1)

Αμφισσα: 52 (1)

Πάτρα: 194 (2)

Καλαμάτα: 1.560 (6)

Σπάρτη: 102 (1)

Αμαλιάδα: 69 (1)

Πειραιάς: 94 (1)

Σπέτσες: 70 (1)

Ηράκλειο: 923 (6)

Χανιά: 282 (2)

Ρέθυμνο: 98 (1)

Αγ. Νικόλαος: 208 (1)

Ιεράπετρα: 180 (1)

Επίσης, υπάρχουν άλλα 11 κενά σε Τμήματα των πόλεων: Ιωάννινα, Σητεία, Πύργος και Χαλκίδα.

Η αναζήτηση στέγης είναι το πρώτο βήμα για τα παιδιά που εισάγονται σε άλλη πόλη από τη μόνιμη κατοικία τους. Η πολιτική της υποχρηματοδότησης της ανώτατης εκπαίδευσης, της ανύπαρκτης φοιτητικής μέριμνας και της ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης, δε θα μπορούσε να αφήνει στο απυρόβλητο το δικαίωμα των φοιτητών για δωρεάν στέγαση. Οι φοιτητικές εστίες - όπου αυτές υπάρχουν - δεν επαρκούν για την κάλυψη των αναγκών των φοιτητών που σπουδάζουν μακριά από το σπίτι τους, και η λαϊκή οικογένεια αναγκάζεται να συντηρεί δυο και τρία σπίτια ανά την Ελλάδα, ανάλογα με το πού σπουδάζουν τα παιδιά της.

Στην Αθήνα - όπου συγκεντρώνεται η μεγάλη μάζα των φοιτητών - οχτώ από τα έντεκα πανεπιστήμια και ΤΕΙ δε διαθέτουν δική τους φοιτητική εστία και οι εστίες που υπάρχουν στο λεκανοπέδιο καλύπτουν περίπου το 2% των αναγκών! Η εικόνα δεν αλλάζει και πολύ στις υπόλοιπες πόλεις... Στις τέσσερις φοιτητικές εστίες στην Αθήνα (ΦΕΠΑ, νέα και παλιά ΦΕΜΠ και ΦΕΑ) στεγάζονται λιγότεροι από 2.200 φοιτητές, ενώ κάποιες δεκάδες φοιτητών στεγάζονται σε ξενοδοχεία που υπενοικιάζουν τα πανεπιστήμια που δε διαθέτουν εστία...

Αντίστοιχα, στη Θεσσαλονίκη, οι φοιτητές του ΑΠΘ στεγάζονται σε τρεις εστίες που μπορούν να φιλοξενήσουν 1.740 φοιτητές, ενώ οι φοιτητές του ΠΑΜΑΚ στεγάζονται σε μια εστία με 202 κρεβάτια. Αναλόγως, στο πανεπιστήμιο Κρήτης, οι εστίες και τα ξενοδοχεία που υπενοικιάζονται για τη στέγαση των φοιτητών και στις τρεις πόλεις (Χανιά, Ρέθυμνο, Ηράκλειο) φιλοξενούν 310 περίπου φοιτητές, ενώ στο ΤΕΙ Κρήτης λειτουργεί εστία που φιλοξενεί 340 σπουδαστές. Στην Πάτρα υπάρχει εστία με 800 δωμάτια, ενώ για το ΤΕΙ Πάτρας υπάρχει εστία που φιλοξενεί 197 σπουδαστές. Στα Γιάννενα υπάρχουν δυο συγκροτήματα εστιών, στα οποία συνολικά στεγάζονται περίπου 940 φοιτητές και σπουδαστές, ενώ στην εστία του ΤΕΙ Αρτας στεγάζονται περίπου 150 σπουδαστές.

Για τους υπόλοιπους φοιτητές που δεν καταφέρνουν να βρουν ένα δωμάτιο σε φοιτητική ή σπουδαστική εστία, ανοίγεται ο δρόμος της ενοικίασης διαμερισμάτων. Στην Αθήνα, στην περιοχή του Ζωγράφου ένα διαμέρισμα (γκαρσονιέρα ή δυάρι) κυμαίνεται στα 250 - 550 ευρώ, ενώ στη Θεσσαλονίκη αντίστοιχα κυμαίνεται στα 150 - 500 ευρώ.

Αλλά και οι οικότροφοι φοιτητές βρίσκονται μπροστά στην επιβολή ενοικίων (με βάση απόφαση 18770/911/2-3-06 του ΔΣ του Εθνικού Ιδρύματος Νεότητας) ενώ σε πολλές εστίες ήδη έχουν επιβληθεί ενοίκια ακόμα και αναδρομικά. Η απόφαση του ΕΙΝ προβλέπει ότι οι Ελληνες οικότροφοι φοιτητές οφείλουν να καταβάλλουν 5 ευρώ το μήνα, ενώ οι αλλοδαποί οικότροφοι φοιτητές οφείλουν να καταβάλλουν 4 ευρώ την ημέρα (2 ευρώ για σίτιση και 2 ευρώ για στέγαση) κι αν είναι υπότροφοι οφείλουν να καταβάλλουν 5 ευρώ την ημέρα (2 ευρώ για στέγαση και 3 για σίτιση)!

Με αφορμή την ανακοίνωση των βάσεων, ανοίγει από την κυβέρνηση και διάφορους άλλους κύκλους, η συζήτηση για την αλλαγή του εξεταστικού συστήματος. Μάλιστα, σύμφωνα με τον υπουργό Παιδείας, η συζήτηση θα γίνει για το πού θα μεταφερθεί το «φίλτρο», δηλαδή το ταξικό φίλτρο επιλογής των νέων που θα εισάγονται στην ανώτατη εκπαίδευση. Είναι φανερό ότι όπου κι αν βρίσκεται το ταξικό φίλτρο, είτε μετά το λύκειο είτε εντός των πανεπιστημίων (όπως ζητάει ο ΣΥΝ), τα αποτελέσματά του θα είναι το ίδιο οδυνηρά για τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών, όπως και σήμερα, χιλιάδες νέοι θα κόβονται κλπ.

«Η συζήτηση για το εξεταστικό είναι άγονη και παραπλανητική, γιατί το πρόβλημα της Παιδείας δεν είναι τεχνοκρατικό, αλλά βαθιά κοινωνικό. Στην εκμεταλλευτική κοινωνία, το εξεταστικό σύστημα αποτυπώνει το σκοπό της εκπαίδευσης, που είναι η ταξική επιλογή», ξεκαθαρίζει το ΚΚΕ και τονίζει πως «το σύνθετο πρόβλημα της Παιδείας συνδέεται με τον αγώνα για ν' αλλάξουν οι γενικότερες οικονομικές και κοινωνικές προϋποθέσεις που το γεννούν και το αναπαράγουν».

Πιο συγκεκριμένα, για το εξεταστικό σύστημα, το ΚΚΕ επισημαίνει ότι δεν μπορεί να βρεθεί δίκαιη λύση:

• Αν δεν καθιερωθεί το Ενιαίο δωδεκάχρονο σχολείο γενικής μόρφωσης, σχολείο κοινό για όλους τους μαθητές, που θα μορφώνει και θα καλλιεργεί ολόπλευρα την προσωπικότητα κάθε μαθητή.
• Αν δε συγκροτηθεί ένα σύστημα δημόσιας και δωρεάν επαγγελματικής μόρφωσης με κατάργηση των κολεγίων, ΙΕΚ, ΚΕΣ, ΚΕΚ κλπ.
• Αν η Ανώτατη Εκπαίδευση δε γίνει πραγματικά ανώτατου επιπέδου, ενιαία, αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν, αν δεν προσανατολιστεί στο να υπηρετεί ενιαία τις ανάγκες της κοινωνικής και επιστημονικής εξέλιξης και όχι των μονοπωλίων.
• Αν δεν εξαλειφθεί ο εφιάλτης της ανεργίας και δεν εξασφαλιστεί το δικαίωμα στη σταθερή εργασία με 5νθήμερο, 7ωρο, 35ωρο, ώστε κριτήριο για την επιλογή των σπουδών να πάψει να είναι η εξασφάλιση κάποιων καλύτερων προϋποθέσεων για οποιαδήποτε απασχόληση και να γίνουν τα πραγματικά ενδιαφέροντα και οι κλίσεις του καθενός.

Σύμφωνα με τις προτάσεις του ΚΚΕ: «Μια λιγότερο οδυνηρή για τη σημερινή πραγματικότητα τεχνική διαδικασία επιλογής θα μπορούσε να έχει τη μορφή κάποιων "μεταλυκειακών" εξετάσεων σε 2 - 3 μαθήματα σχετικά με το επιστημονικό αντικείμενο όπου προσανατολίζεται ο υποψήφιος. Μέσα δε από κατάλληλο συνδυασμό εξετάσεων σε 4 - 5 το πολύ μαθήματα να μπορεί να καλυφθεί ακόμη και το σύνολο των πανεπιστημιακών τμημάτων. Το όποιο σύστημα θα πρέπει ωστόσο οπωσδήποτε να εξασφαλίζει την απεριόριστη δυνατότητα πολλαπλών επιλογών προτίμησης, το δικαίωμα επανάληψης της διαδικασίας όσες φορές επιθυμεί ο υποψήφιος, την κατοχύρωση βαθμολογίας, την ιδιαίτερη μέριμνα και για τους εργαζόμενους και τα παιδιά ειδικών κατηγοριών (μειονότητες, ΑμΕΑ, φτωχών λαϊκών στρωμάτων), ενώ η ευθύνη της διαδικασίας θα πρέπει να ανήκει στο υπουργείο Παιδείας με τη συμβολή της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης».

Eurokinissi

Συγκεκριμένα, στη διαδικασία των εξετάσεων, πήραν μέρος 90.508 νέοι, ενώ άλλοι 18.668 κατέθεσαν εκ νέου το μηχανογραφικό τους και διεκδίκησαν μια θέση στην ανώτατη εκπαίδευση διατηρώντας τη βαθμολογία που συγκέντρωσαν σε εξετάσεις προηγούμενων ετών (η λεγόμενη κατηγορία του 10%). Συνολικά, δηλαδή, 109.176 νέοι επιδίωξαν την εισαγωγή τους στην ανώτατη εκπαίδευση, αλλά από αυτούς μόνο οι 68.224 πέτυχαν την εισαγωγή τους σε κάποιο Τμήμα Πανεπιστημίου ή ΤΕΙ, σε στρατιωτικές, εκκλησιαστικές σχολές, στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού και τις Ανώτερες Τουριστικές Σχολές. Δηλαδή, μόνο το 62,5% περνάει, ενώ σε απόλυτους αριθμούς 40.952 νέοι βρίσκονται εκτός ανώτατης εκπαίδευσης, παρότι το επιχείρησαν.

Motion Team

Για τους πάνω από 40.000 νέους που μένουν εκτός ανώτατης εκπαίδευσης, οι επιλογές είναι:

• `Η να επαναλάβουν το εγχείρημα ξαναδίνοντας εξετάσεις του χρόνου, πράγμα που σημαίνει ξανά φροντιστήρια με το αντίστοιχο υπέρογκο κόστος για τη λαϊκή οικογένεια.
• `Η να διατηρήσουν τη φετινή τους βαθμολογία και να ξανακαταθέσουν μηχανογραφικό του χρόνου στην κατηγορία του 10% (αυτό όμως συμβαίνει σε περιπτώσεις που ο υποψήφιος έχει εμπιστοσύνη στη βαθμολογία του και συμπληρώνει διαφορετικές σχολές στο μηχανογραφικό του).
• `Η να πέσουν στα νύχια των εμπόρων της γνώσης, των ιδιωτών που κυριαρχούν στο χώρο της λεγόμενης επαγγελματικής εκπαίδευσης, πουλώντας πανάκριβα μια χαμηλού επιπέδου, ληξιπρόθεσμη κατάρτιση.

Μάλιστα, σε αυτή την τελευταία επιλογή τους, προτρέπει ανερυθρίαστα ο υπουργός Παιδείας, που βρήκε την ευκαιρία τώρα, μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των εξετάσεων, να διαφημίσει το νομοθετικό του έργο αναβάθμισης των κολεγίων και των ΚΕΣ.

Ουσιαστικά, το πρόβλημα για τις δεκάδες χιλιάδες των νέων που είτε δεν πετυχαίνουν στις εξετάσεις είτε δεν μπαίνουν καν σε αυτή τη διαδικασία, είναι η απουσία ενός συστήματος αποκλειστικά δημόσιων και δωρεάν Επαγγελματικών Σχολών υψηλού επιπέδου. Και η απουσία αυτή είναι σκόπιμη, ακριβώς για να θησαυρίζουν οι έμποροι της γνώσης, για να προωθείται η, σύμφωνη με τις κατευθύνσεις της ΕΕ, ψευτοκατάρτιση και επανακατάρτιση, το κόστος της οποίας βαραίνει πάντα το νέο, τον εργαζόμενο...

Αλλά και από τους νέους, που, με πολλούς κόπους και χρήμα, κατάφεραν την εισαγωγή τους σε ένα Τμήμα Πανεπιστημίου ή ΤΕΙ, δεν είναι λίγοι αυτοί που θα αναγκαστούν να ξαναδώσουν εξετάσεις, ελπίζοντας σε μια καλύτερη σχολή ή σε μια σχολή πιο κοντά στον τόπο κατοικίας τους. Αυξάνεται, δε, τα τελευταία χρόνια το ποσοστό των νέων που εγκαταλείπουν τις σπουδές τους είτε γιατί δεν τα βγάζουν πέρα οικονομικά, είτε γιατί η σχολή τους δεν τους ενδιαφέρει και δεν τους προσφέρει αξιόλογες επαγγελματικές προοπτικές.

Κάθε χρόνο γίνεται όλο και περισσότερο φανερό ότι τόσο για τις οικογένειες των νέων που δεν πέρασαν σε κάποια σχολή, όσο και γι' αυτές των νέων που πέρασαν (ιδιαίτερα όταν η σχολή είναι σε άλλη πόλη από αυτή της μόνιμης κατοικίας τους) ο βραχνάς του μεγάλου κόστους της εκπαίδευσης είναι υπαρκτός.

Από τις θέσεις που προσφέρονταν σε όλες τις σχολές που καταγράφονται στο μηχανογραφικό δελτίο, υπολογίζονται γύρω στις 18.500 αυτές που μένουν κενές και από αυτές, πάνω από 17.000 είναι στα ΤΕΙ. Ο αντίστοιχος περσινός αριθμός των κενών στα ΤΕΙ ήταν 11.883, ενώ η αύξηση που εμφανίζεται φέτος οφείλεται στην πλασματική αύξηση των εισακτέων που όρισε το υπουργείο Παιδείας. Με άλλα λόγια, το υπουργείο αύξησε τις θέσεις, σε σχολές και Τμήματα που ήξερε ότι δεν πρόκειται να καλυφθούν.

Το φαινόμενο των κενών θέσεων εμφανίζεται έντονο για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, από τότε που πρωτοεφαρμόστηκε η «βάση του 10», χωρίς όμως να σημαίνει ότι δεν υπήρχε και παλιότερα. Απλώς, παλιότερα, τα εξάστηλα των εφημερίδων απασχολούνταν περισσότερο με το γεγονός ότι μπορούσε να περάσει κανείς σε πανεπιστήμιο ή ΤΕΙ έχοντας γράψει 5 ή 3 στα 20, ενώ μετά την καθιέρωση της «βάσης του 10» άρχισαν να ασχολούνται με τα κενά.

Είναι γεγονός ότι η «βάση του 10» είναι μέτρο άδικο και εντελώς ανούσιο, που μοναδικό στόχο είχε να φτιάξει τη ...βιτρίνα της ανώτατης εκπαίδευσης. Εφόσον οι εξετάσεις έχουν σκοπό την επιλογή, επιλέγονται πάντα οι «καλύτεροι» από το σύνολο, ό,τι βαθμολογίες και αν επιτύχουν.

Είναι, για παράδειγμα, σαν έναν αγώνα δρόμου, όπου από τους 100 αθλητές που τρέχουν θα προκριθούν οι 20 ταχύτεροι. Δε θα είχε κανένα απολύτως νόημα σε έναν τέτοιο αγώνα να τεθεί επιπλέον κριτήριο του τύπου ...για να προκριθούν θα πρέπει να έχουν πιάσει χρόνο μικρότερο από χ λεπτά. Δε θα είχε νόημα γιατί ο αγώνας έχει προκριματικό χαρακτήρα, δεν κρίνει ποιοι είναι καλοί αθλητές και ποιοι όχι. Αυτό κρίνεται από την εκπαίδευσή τους.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τη «βάση του 10». Οι πανελλαδικές εξετάσεις δε γίνονται για να κριθεί το επίπεδο των μαθητών που αποφοιτούν, αλλά για να επιλεγούν αυτοί που θα εισαχθούν στην ανώτατη εκπαίδευση. Αντικειμενικά, θα εισάγονται αυτοί που θα συγκεντρώνουν τις μεγαλύτερες βαθμολογίες, όσο υψηλές ή λιγότερο υψηλές κι αν είναι αυτές. Γι' αυτό και η «βάση του 10» δεν έχει νόημα, είναι ένα άδικο μέτρο.

Οι κενές θέσεις όμως, ειδικά στα ΤΕΙ της επαρχίας, δεν οφείλονται μόνο στη «βάση του 10». Σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό οφείλονται στο υπέρογκο κόστος διαμονής, διαβίωσης και σπουδών, σε απομακρυσμένες πόλεις και σε Τμήματα που δεν εξασφαλίζουν επαγγελματικές προοπτικές στους αποφοίτους τους.

Είναι χαρακτηριστικό ότι υπάρχουν Τμήματα ΤΕΙ στην επαρχία, όπου δεν εισάγεται ούτε ένας υποψήφιος από τη μεγάλη κατηγορία των αποφοίτων Γενικού Λυκείου, αλλά εισάγονται σε αυτά λίγες δεκάδες υποψήφιοι από τις άλλες κατηγορίες (κυρίως αυτή του 10%). Τέτοια Τμήματα, που δεν επιλέχτηκαν καθόλου, όπως φαίνεται, από τους αποφοίτους Λυκείου είναι τα: Φυτικής Παραγωγής (Φλώρινα), Ζωικής Παραγωγής (Φλώρινα), Ιχθυοκομίας - Αλιείας (Ηγουμενίτσα), Τουριστικών Επιχειρήσεων (Ηγουμενίτσα), Γεωργικής Μηχανολογίας και Υδάτινων Πόρων (Μεσολόγγι).

Το κριτήριο του κόστους είναι καθοριστικό για τους νέους όταν συμπληρώνουν το μηχανογραφικό τους. Αν λάβει κανείς υπόψη του ότι οι μισοί σχεδόν υποψήφιοι κάθε χρόνο προέρχονται από το Λεκανοπέδιο, γίνεται κατανοητό γιατί τα Τμήματα των ΤΕΙ σε Αθήνα και Πειραιά δεν παρουσιάζουν ουσιαστικά κενά (με εξαίρεση το Τμήμα Κλωστοϋφαντουργίας του ΤΕΙ Πειραιά). Για παράδειγμα, το Τμήμα Τουριστικών Επιχειρήσεων του ΤΕΙ Αθήνας γεμίζει, ενώ όλα τα υπόλοιπα επαρχιακά Τμήματα Τουριστικών Επιχειρήσεων εμφανίζουν κενά. Τα Τμήματα Διοίκησης Επιχειρήσεων ΤΕΙ σε Αθήνα, Πειραιά, Χαλκίδα, Πάτρα, Λάρισα γεμίζουν, ενώ σε Κοζάνη, Καβάλα, Σέρρες, Ληξούρι, Ηράκλειο έχουν πάρα πολλά κενά. Τα Τμήματα Εμπορίας και Διαφήμισης (που είναι από τις περιζήτητες ειδικότητες στα ΤΕΙ) γεμίζουν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ενώ στην Ιεράπετρα έχει 190 κενές θέσεις κ.ο.κ.

Είναι λοιπόν άκρως υποκριτική η στάση του υπουργείου Παιδείας, που αύξησε φέτος τους εισακτέους σε πολλά τέτοια Τμήματα της επαρχίας, προκειμένου να παρουσιάσει μια πλασματική προσφορά θέσεων. Η κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ, που κόπτεται τάχα για τις κενές θέσεις, γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι λαϊκές οικογένειες δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με το κόστος σπουδών ειδικά σε απομακρυσμένες περιοχές. Ακόμα κι αν δεν υπήρχε η «βάση του 10», πάλι θα εμφανιζόταν το ίδιο πρόβλημα: Να μην επιλέγουν οι νέοι μακρινές σχολές λόγω κόστους και αυτές να παρουσιάζουν κενά. Είναι επίσης προκλητικό να ισχυρίζεται ο υπουργός Παιδείας ότι οι 30.000 νέοι που κατέθεσαν μηχανογραφικό, αλλά δεν εισάγονται, φταίνε οι ίδιοι, γιατί δεν έκαναν «σωστή» επιλογή σχολών. Μα, αν δεν έχουν τα χρήματα για να μείνουν σε άλλη πόλη και να φοιτήσουν, πώς θα επιλέξουν τις μακρινές σχολές;

Αποδεικνύεται, έτσι, ότι αν δεν υπάρξουν ριζικές αλλαγές, σε όλο το εκπαιδευτικό σύστημα και συνολικά στην κοινωνία, οι λαϊκές οικογένειες δεν μπορούν να ελπίζουν σε δικαιότερες λύσεις για την εισαγωγή, την κατανομή των παιδιών τους στην ανώτατη εκπαίδευση, τη φοίτηση, αλλά και την επαγγελματική τους προοπτική.

Δεν υπάρχει μάτι που να μην έχει «πέσει» σε κάποια διαφημιστική εκστρατεία, που, πατώντας πάνω στην πολιτική της ΕΕ και των κομμάτων του ευρωμονόδρομου, στην ανυπαρξία δημόσιας μεταλυκειακής επαγγελματικής εκπαίδευσης, σκόπιμα, παραπλανά τους νέους που δεν κατάφεραν να εισαχθούν σε κάποια πανεπιστημιακή σχολή και τις οικογένειές τους. Κεντρικό ρόλο διαφημιστή όλων των ιδιωτικών ιδρυμάτων «εκπαιδευτικών υπηρεσιών» αναλαμβάνουν και οι κυβερνητικοί παράγοντες, που σπεύδουν να δηλώσουν σε ποιανού το πλευρό τάσσονται και να ονομάσουν τα διάφορα κέντρα κατάρτισης «εναλλακτικές επιλογές»...

Στην πραγματικότητα όμως, το νομοθετικό πλαίσιο που έχει προωθήσει η κυβέρνηση και οι αντίστοιχες ευρωπαϊκές οδηγίες, όχι μόνο δεν προσθέτουν και δε δίνουν εναλλακτικές προοπτικές στο υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα, αλλά, αντίθετα, στρώνουν το έδαφος για την κατάργηση της δημόσιας ανώτατης εκπαίδευσης, για την αναγνώριση ιδιωτικών «πανεπιστημίων» και για την πλήρη ιδιωτικοποίηση των δημόσιων.

Τα διάφορα ιδιωτικά ιδρύματα που πουλούν εκπαιδευτικές υπηρεσίες δεν αποτελούν εναλλακτική πρόταση σπουδών ανώτατης εκπαίδευσης, δεν είναι και δεν μπορούν να γίνουν πανεπιστήμια. Στα διάφορα ΚΕΣ και κολέγια, το επίπεδο των σπουδών είναι πολύ χαμηλότερο του επιπέδου των δημόσιων πανεπιστημίων. Ούτε επιστημονική έρευνα γίνεται, ούτε διδακτορικοί τίτλοι απονέμονται, ούτε αναπαράγεται το επιστημονικό δυναμικό - προϋποθέσεις βασικές για να χαρακτηριστεί ένα ίδρυμα ως πανεπιστήμιο. Ο νόμος για τα ΚΕΣ που ψηφίστηκε μέσα στο κατακαλόκαιρο δεν απαιτεί από τα κολέγια να πληρούν τις παραπάνω προϋποθέσεις, ούτε ελέγχει το επίπεδο των σπουδών που παρέχουν. Εκείνο που επιδιώκει είναι να ανοίξει πρακτικά το δρόμο για την αναγνώριση ιδιωτικών ιδρυμάτων, να στρώσει το έδαφος για να «πέσει στα μαλακά» η ενσωμάτωση της κοινοτικής οδηγίας 36/05.

Αλλωστε, με το δεδομένο ότι θα ακολουθήσει η ενσωμάτωση της κοινοτικής οδηγίας, φτιάχτηκε αυτός ο νόμος, ο οποίος δε βάζει «τάξη» στα ΚΕΣ - όπως επικαλείται η κυβέρνηση - αλλά θέτει ένα χαλαρό πλαίσιο «απονομής τίτλου κολεγίου»! Με αυτόν τον τρόπο, προσθέτει «πόντους» και αυξάνει το κύρος των κολεγίων, χωρίς να ασκεί κανέναν έλεγχο, χωρίς να διαφοροποιεί επί της ουσίας τον τρόπο λειτουργίας τους.

Ουσιαστικά, όπως ορίζει και η κοινοτική οδηγία 36/05 (άρθρο 50, παράγραφος 3), το κράτος υποδοχής δεν ελέγχει, απλά επαληθεύει την πιστοποίηση που έχει το κολέγιο από το ίδρυμα του εξωτερικού. Αρμόδιο για τον «έλεγχο» είναι το ίδρυμα του εξωτερικού, δηλαδή, το ίδρυμα με το οποίο το κολέγιο έχει συνάψει εμπορική συμφωνία με το σύστημα της δικαιόχρησης (franchising). Γιατί έτσι είναι οι μπίζνες!

Ακόμα και οι προϋποθέσεις που τίθενται για τα κολέγια και τα ΚΕΣ στο νόμο αναδεικνύουν ότι σε καμία περίπτωση αυτά δεν ...αναβαθμίζονται. Οι ...σοβαροί όροι και προϋποθέσεις, που θεσμοθέτησε η κυβέρνηση για να βάλει «τάξη», αφορούν στην κτιριακή και υλικοτεχνική υποδομή, που εξειδικεύεται στην ύπαρξη ...βιβλιοθήκης και χώρων εργαστηρίου ανάλογα με τις ειδικότητες που παρέχονται, οπτικοακουστικά μέσα και εξοπλισμένη αίθουσα πολυμέσων με πρόσβαση στο Διαδίκτυο... Ενώ ορίζεται ότι οι διδάσκοντες θα πρέπει να έχουν πανεπιστημιακό τίτλο, μεταπτυχιακό ή διδακτορικό...

Η κυβέρνηση της ΝΔ - όπως και του ΠΑΣΟΚ παλιότερα, που είχε ενσωματώσει την «πρόγονο» της 36/05, την κοινοτική οδηγία 89/48 - θεσμοθετεί όντας απόλυτα ευθυγραμμισμένη με την πολιτική της ΕΕ. Κύρια στόχευση της πολιτικής της ΕΕ είναι η πλήρης πρόσδεση της ανώτατης εκπαίδευσης στις ανάγκες της αγοράς, η υποταγή των ιδρυμάτων στην ανταγωνιστικότητα, στην επιχειρηματικότητα, στη λειτουργία με ιδιωτικοοικονομικά - κερδοσκοπικά κριτήρια.

Εφαρμόζοντας πιστά τους διακηρυγμένους ευρωενωσιακούς στόχους, η ΝΔ προωθεί ρυθμίσεις με στόχο την άσκηση ασφυκτικής πίεσης στα δημόσια πανεπιστήμια, ώστε να προσαρμοστούν στους κανόνες της αγοράς. Αλλωστε, το θεσμικό πλαίσιο για να λειτουργήσουν με αυτούς τους όρους τα δημόσια πανεπιστήμια υπάρχει ήδη (νόμος - πλαίσιο, νομοθετικές ρυθμίσεις για μεταπτυχιακά κλπ.). Η ανταγωνιστικότητα, η διαμόρφωση συνθηκών «ελεύθερης αγοράς» ανώτατης εκπαίδευσης, πιέζει τα δημόσια πανεπιστήμια να επιβάλουν δίδακτρα, να προσαρμόσουν το πρόγραμμά τους στις απαιτήσεις της αγοράς για πρόσκαιρη κατάρτιση, να λειτουργήσουν απόλυτα με ιδιωτικοοικονομικά - επιχειρηματικά κριτήρια.

Η κυβέρνηση έχει δηλώσει ότι περιμένει την απόφαση του ευρωπαϊκού δικαστηρίου για την εφαρμογή της κοινοτικής οδηγίας, προκειμένου να προχωρήσει στην ενσωμάτωσή της. Η οδηγία αυτή, την οποία επικαλούνται οι επιχειρηματίες της εκπαίδευσης, δίνει στους αποφοίτους των διαφόρων κολεγίων ισότιμο δικαίωμα πρόσβασης στο επάγγελμα με τους πτυχιούχους των πανεπιστημίων. Δηλαδή, απόφοιτοι δίχρονων και τρίχρονων ΚΕΣ έχουν τα ίδια δικαιώματα πρόσβασης στο επάγγελμα με τους πτυχιούχους τετράχρονων και πεντάχρονων σπουδών στα δημόσια πανεπιστήμια! Το γεγονός αυτό οδηγεί σε κατάφωρη υποβάθμιση των πτυχίων και των σπουδών των πανεπιστημίων, ενώ συρρικνώνει προς τα κάτω τα εργασιακά και επαγγελματικά δικαιώματα όλων των αποφοίτων - πανεπιστημίων, ΤΕΙ και κολεγίων.

Στην πραγματικότητα, όλες αυτές οι ρυθμίσεις δε γίνονται για το «καλό» των νέων αποφοίτων, που, μην έχοντας άλλη διέξοδο, εξαναγκάζονται να καταφύγουν στα διάφορα ΚΕΣ. Μόνοι κερδισμένοι από την εφαρμογή της πολιτικής της ΕΕ και στην Παιδεία, είναι οι επιχειρηματίες. Τόσο εκείνοι που δραστηριοποιούνται στις «εκπαιδευτικές υπηρεσίες» και πλέον με επίσημη κυβερνητική «βούλα» αποκτούν κύρος που συμβάλλει στην αύξηση των κερδών τους. Οσο και οι υπόλοιποι επιχειρηματίες που τους δίνεται απλόχερα η δυνατότητα να συμπιέσουν τους μισθούς όλων των εργαζομένων - είτε αυτοί είναι απόφοιτοι Λυκείου είτε πανεπιστημίου... Γιατί αν ο εργοδότης επιλέξει τον απόφοιτο του ΚΕΣ, δεν το κάνει γιατί αυτός είναι ο «ικανότερος», αλλά γιατί είναι πιο ευέλικτος, πιο φτηνός, πιο εύκολα χειραγωγήσιμος και απασχολήσιμος. Και με αυτόν τον τρόπο συμπιέζονται και τα εργασιακά και επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων των πανεπιστημίων. Στο στόχαστρο της ευρωενωσιακής πολιτικής είναι η ενίσχυση της εκμετάλλευσης των αποφοίτων της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, η αποσύνδεση του πτυχίου από το δικαίωμα στην εργασία, η πλήρης απαξίωση των πτυχίων και η μετατροπή τους σε απλές ...βεβαιώσεις, την αξία των οποίων θα ορίζουν τελικά οι εργοδότες.

Οι νέοι απόφοιτοι, σπουδαστές - φοιτητές, οι εργαζόμενοι και η λαϊκή οικογένεια, έχουν κάθε συμφέρον να απαιτήσουν τη μη εφαρμογή - απειθαρχία στην κοινοτική οδηγία 36/05. Πραγματική απάντηση στην αγωνία χιλιάδων νέων αποφοίτων Λυκείου, που δε διακρίνουν δρόμους να ανοίγονται μπροστά τους μετά το λύκειο, είναι η κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας στην εκπαίδευση και η θεσμοθέτηση δημόσιων και δωρεάν «μεταλυκειακών» επαγγελματικών σχολών, με ελεύθερη πρόσβαση για όλους μετά τη δωδεκάχρονη εκπαίδευση, που θα παρέχουν ουσιαστική ειδίκευση και πλήρη επάρκεια για την άσκηση του επαγγέλματος, για όσες ειδικότητες δεν απαιτούν ανώτατη εκπαίδευση. Και, ταυτόχρονα, η αναδιαμόρφωση μιας πραγματικά ενιαίας ανώτατης εκπαίδευσης, δημόσιας και δωρεάν, που θα παρέχει υψηλού επιπέδου επιστημονική ειδίκευση και οι τίτλοι σπουδών θα αποτελούν τη μοναδική προϋπόθεση για άσκηση του επαγγέλματος.