«Πιστεύω σε μια νέα γενιά πολιτικών και πολιτών, που πιστεύουν σε μια αλληλεγγύη, σε απόδοση αξιοπρέπειας και σεβασμού στην τρίτη ηλικία».
«Μπορεί να λείπουν και τα χρήματα, λείπει όμως και κάτι ακόμα: Δεν πρέπει να προσθέσουμε στα ευρώ που δίνουμε και την ανθρωπιά;».
«Ενα ζευγάρι αγροτών συνταξιούχων παίρνει σήμερα 140.000 δραχμές. Θεωρώ ότι αυτή είναι μια σωστή σύνταξη, μια ικανοποιητική σύνταξη».
Γνωρίζει καλά ο κ. Παπανδρέου, καλύτερα οι συνταξιούχοι, πως ο «σεβασμός» και η «ανθρωπιά» δεν αρκούν για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ τους καταδίκασε στη φτώχεια, αντιμετώπισε τα δίκαια αιτήματά τους με ΜΑΤ και αδιαφορία, και σήμερα ο Γ. Παπανδρέου πιστεύει πως «ξόφλησε» το χρέος του, υποσχόμενος ...σεβασμό και μεταθέτοντας τις ευθύνες στις πλάτες της κοινωνίας. Η δήλωσή του για τους συνταξιούχους αγρότες δε χρειάζεται, πιστεύουμε, σχολιασμό.
«Ενα μέτρο θα είναι να διαχωρίσουμε πρώτα απ' όλα αυτά τα δύο (σ.σ. "μαλακά και σκληρά")».
Προτάσεις υπέρ του διαχωρισμού και των ελεγχόμενων διαδικασιών δε συνιστούν, παρά προτάσεις υπέρ της ελεγχόμενης υποδούλωσης της νεολαίας στα ναρκωτικά. Ο Γ. Παπανδρέου υπερσκελίζει την ουσία του προβλήματος στην αντιμετώπιση της τοξικοεξάρτησης: Αφ' ενός, τα κοινωνικά αίτια και, αφ' ετέρου, ούτε κουβέντα για τις διαδικασίες και τη δημιουργία των απαραίτητων δομών (μονάδες), που θα οδηγούν το νέο στην απεξάρτηση. Θυμίζουμε - συνοπτικά - κάποιες παλιότερες θέσεις του Γ. Παπανδρέου για τα ναρκωτικά:
Υπόσχεση για μια τραπεζική ρύθμιση, αλλά καμιά λύση στο πρόβλημα, αφού ο αγρότης καλείται να πληρώσει τόκους, επί τόκων και όχι να αποπληρώσει το αρχικό κεφάλαιο του δανείου του. Υπόσχεση σε ανθρώπους που δεν μπορούν να ανταποκριθούν όχι στις τραπεζικές τους οφειλές, αλλά ούτε στην κάλυψη των βασικών αναγκών τους.
«Κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Προεδρίας στην ΕΕ, πετύχαμε ένα συμβιβασμό υπέρ των μεσαίων και μικρών αγροτών (...). Εμείς πετύχαμε να επιδοτήσουμε το εισόδημα».
Ο Γ. Παπανδρέου «βάφτισε» επιτυχία της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ την εισήγηση που η ίδια έκανε πέρσι τον Ιούνη και ψηφίστηκε από τους Ευρωπαίους εταίρους μια ακόμα χειρότερη «Κοινή Αγροτική Πολιτική», που μειώνει τις επιδοτήσεις, τις αποσυνδέει από την παραγωγή, με μελλοντικό στόχο την εξαφάνισή τους... Στο όνομα της διεύρυνσης, τα ποσά που μοιράζονται από τον κοινοτικό προϋπολογισμό για τη γεωργία των «15» θα μοιράζονται ουσιαστικά για τη γεωργία των «25».
Ηταν ο ίδιος, ο οποίος στις 27 Γενάρη του 2003 εισηγήθηκε και ψήφισε ως πρόεδρος στο Συμβούλιο Γενικών Υποθέσεων της ΕΕ τη μείωση των αγροτικών επιδοτήσεων στην παραγωγή κατά 55%, των εξαγωγικών επιδοτήσεων κατά 45% και των εισαγωγικών δασμών από τρίτες χώρες κατά 36%.
«Συμμετοχική δημοκρατία σημαίνει να συναποφασίζουμε. Συμμετοχική δημοκρατία σημαίνει ότι έχουμε δικαίωμα στη δημιουργία, αλλά και ευθύνη για το αποτέλεσμα».
Ο Γ. Παπανδρέου εννοεί τη συμμετοχή ως συνευθύνη και συνενοχή του λαού στην άσκηση μιας σε βάρος του πολιτικής, πιο αντιλαϊκής απ' αυτήν που ως τα σήμερα εφαρμοζόταν, για την οποία ο κ. Παπανδρέου νιώθει περήφανος («Το έργο ήταν και είναι σημαντικό. Γι' αυτό το έργο όχι μόνο είμαστε συνυπεύθυνοι, είμαστε και περήφανοι»). Και για να μην ξεχνιόμαστε, θυμίζουμε πως απ' τη μέρα που ακούσαμε την έννοια «συμμετοχική δημοκρατία», δεν υπήρξε ούτε μία κινητοποίηση που να μη χτύπησαν με αγριότητα τα ΜΑΤ. Στη συμμετοχική τους δημοκρατία αναγνωρίζεται μόνο ένα δικαίωμα, αυτό της υποταγής.
Πιστός στα συμφέροντα που η πολιτική του ΠΑΣΟΚ εξυπηρέτησε όλα αυτά τα χρόνια, ο Γ. Παπανδρέου τούς καταθέτει τα εχέγγυα πως θα τη συνεχίσει χωρίς δισταγμούς. Κάθε δήλωσή του, αποτελεί και μια απόδειξη πως το «όραμά» του, όχι μόνο καμία σχέση δεν έχει με τα οράματα του λαού, αλλά συγκρούεται μ' αυτά. Κάθε του πρόταση ισοδυναμεί με βόμβα σε ό,τι έχει ακόμη απομείνει από τα εργασιακά και λαϊκά δικαιώματα.
Σταχυολογούμε ορισμένες από τις δηλώσεις - προτάσεις που έχει κάνει ο Γ. Παπανδρέου το τελευταίο διάστημα.
«Σύλλογοι Γονέων, ΝΠΔΔ και ΝΠΙΔ μπορούν να υποβάλλουν και να υλοποιούν προγράμματα "ελεύθερης επιλογής", εφόσον τα έχουν επιλέξει οι μαθητές. Τα προγράμματα αυτά χρηματοδοτούνται από την πολιτεία. Εγκατάλειψη της πρακτικής του αναλυτικού προγράμματος και καθιέρωση της διεθνούς πρακτικής της θέσπισης στόχων».
«Τα προγράμματα σπουδών δεν καταρτίζονται πλέον αποκλειστικά από την κεντρική διοίκηση, αλλά καθορίζονται με συμμετοχή κάθε σχολείου και με βάση τις ανάγκες της τοπικής κοινωνίας».
«Υλοποίηση σταδιακά, έως το 2008, της νομοθετημένης δυνατότητας για σύναψη συμβάσεων μεταξύ των ΤΕΕ και επιχειρήσεων του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα».
«Δίνονται περισσότερες δυνατότητες πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, μέσω της δημιουργίας μη κρατικών μη κερδοσκοπικών ΑΕΙ» (από το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ για την Παιδεία).
Δηλώσεις του Γ. Παπανδρέου για την Παιδεία: «Δεν μπορεί η γραφειοκρατική και κρατικίστικη αντίληψη να διέπει το εκπαιδευτικό σύστημα».
«Είναι η δική μου άποψη και έχω ψηφίσει μάλιστα υπέρ της δυνατότητας να δημιουργηθούν μη κρατικά πανεπιστήμια».
Ο ίδιος έχει προτείνει και τη συγχώνευση των υπουργείων Παιδείας και Εργασίας.
Είναι ολοφάνερο πως προετοιμάζουν το έδαφος για την παραπέρα ταξική διαφοροποίηση των σχολείων. Σχολεία για τα παιδιά των ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων, που θα προσελκύουν ευκολότερα προγράμματα και χρηματοδοτήσεις από τις επιχειρήσεις και σχολεία για τα παιδιά της εργατικής τάξης ή της επαρχίας, που μόλις θα καταφέρνουν να ανταποκρίνονται στους «στόχους»...
Πολυκατηγοριοποίηση και ακόμα στενότερη σύνδεση της Παιδείας με τις ανάγκες της αγοράς. Βασική κατεύθυνση, η ένταση των ρυθμών προσαρμογής της εκπαίδευσης στο εργασιακό μοντέλο του «απασχολήσιμου». Δείγμα γραφής αυτής της πολιτικής αποτελεί η πρόταση για συγχώνευση των υπουργείων Παιδείας και Εργασίας, στο πλαίσιο της αμεσότερης σύνδεσης του σχολείου με την αγορά.
Πραγματικός εφιάλτης για τα λαϊκά στρώματα είναι η οικονομική πολιτική του Γ. Παπανδρέου. Από τις δημόσιες δηλώσεις του, το κυβερνητικό πρόγραμμα που ανακοίνωσε ο ίδιος, αλλά και από τη λεγόμενη «χάρτα της σύγκλισης 2004-2008», σταχυολογούμε τα παρακάτω:
Μαύρη ανασφάλιστη εργασία! Αραγε, το όραμα του Γ. Παπανδρέου για τους νέους πόσο σχέση έχει με τα οράματα των νέων για το μέλλον τους; Η πρόταση αυτή ανοίγει το δρόμο για την πλήρη κατάργηση της ασφαλιστικής εισφοράς, αφού οι εργοδότες, αξιοποιώντας το «δώρο», θα μπορούν να «ανακυκλώνουν» κάθε τέσσερα χρόνια το εργασιακό δυναμικό, με μοναδική τους υποχρέωση να καταβάλλουν έναν πενιχρό μισθό. Αυτός ο χρόνος εργασίας δε θα υπολογιστεί ποτέ στα συντάξιμα έτη! Πρόκειται για δέσμευση προς το μεγάλο κεφάλαιο διάλυσης της δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης και των ασφαλιστικών ταμείων, όπως τα γνωρίζαμε έως σήμερα.
«Αύξηση των μισθών και της παραγωγικότητας στο 90% του ευρωπαϊκού μέσου όρου».
Αύξηση μισθών, πόσο και πότε; Και ποιος ευθύνεται που ως τα σήμερα οι μισθοί παραμένουν καθηλωμένοι σε απαράδεκτα χαμηλά επίπεδα (519 ευρώ ο κατώτατος); Μια υπόσχεση τόσο αόριστη όσο και ύποπτη, αφού η αύξηση μισθών συνδέεται με την αύξηση της ...παραγωγικότητας, ενώ οι μισθοί μειώνονται στην ΕΕ, και ο μέσος όρος πέφτει σημαντικά μετά τη διεύρυνση, αφού η πλειοψηφία των 10 νέων χωρών έχει μισθούς πείνας.
«Αύξηση της απασχόλησης στο 62% του ενεργού πληθυσμού, μείωση της συνολικής ανεργίας στο 6% και ειδικότερα για τις γυναίκες στο 8%».
Εξάλειψη της ανεργίας δε θα μπορούσε ποτέ να υποσχεθεί. Αυτή υπήρχε από καταβολής καπιταλισμού και θα «αιμοδοτείται» απ' αυτόν όσο κυριαρχεί. Υπόσχεται «μείωση» που θα επιτευχθεί με τη «μαύρη» εργασία των νέων ανθρώπων, οι οποίοι θα δουλεύουν χωρίς ασφάλιση, προκειμένου να αποκτούν ...εμπειρία! Ζητά από τους ανέργους να καταθέσουν την ψήφο τους με αντάλλαγμα μια ...ελπίδα πως δε θα ανήκουν στο δύσμοιρο και πλασματικό 6%.
«Περιορισμό των εργατικών ατυχημάτων κατά 20% μέσω εντατικοποίησης των ελέγχων των συνθηκών ασφάλειας - και ιδιαίτερα για τα επαγγέλματα ιδιαίτερης επικινδυνότητας κατά 25%». Την τριετία 2000 - 2003, οι νεκροί έφτασαν τους 618, θυσία στο βωμό του εργοδοτικού κέρδους. Ο Γ. Παπανδρέου έμπλεος κυνισμού εξαγγέλλει τον ...περιορισμό των εργατικών ατυχημάτων, μέσω της εντατικοποίησης των ελέγχων, όταν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ με την πολιτική τους έχουν απαξιώσει τους μηχανισμούς. Οι οικογένειες των νεκρών και σακατεμένων εργατών, αυτές που αγωνιούν για το αν ο άνθρωπός τους θα επιστρέψει σπίτι, ας του δώσουν απάντηση.
«Αύξηση της μέσης ηλικίας εθελοντικής συνταξιοδότησης κατά τέσσερα χρόνια, χωρίς αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης».
Μια δέσμευση εκ του ασφαλούς, αφού οι πολύ χαμηλές συντάξεις αποτρέπουν τους εργαζόμενους να επιλέξουν την πρόωρη συνταξιοδότηση και συγχρόνως ανοίγει διάπλατα το δρόμο για την αύξηση του εργάσιμου βίου, όπως ακριβώς επιβάλλουν οι επιταγές της ΕΕ. Διακηρυγμένος στόχος τους είναι η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης στα 71 χρόνια. Οταν η αύξηση της μέσης ηλικίας «εθελοντικής συνταξιοδότησης» γενικευτεί εξ ανάγκης για τους εργαζόμενους, θα δηλώνουν πως πρέπει να τη νομιμοποιήσουν, μετατρέποντας το εθελοντικό σε υποχρεωτικό.
Τα μεγάλα αρμένικα μάτια της υγραίνονται αλλά χαμογελάει πικρά. «Του Αρμέν τού άρεσε πολύ το πιάνο. Είχε και ταλέντο. Οταν ήρθε η καταιγίδα της αλλαγής είχαμε τα λεφτά στην πάντα για να το αγοράσουμε. Ευτυχισμένη οικογενειακή υπόθεση και προσπάθεια. Ομως ξαφνικά, τα λεφτά, τα ρούβλια, με το Γιέλτσιν και το Γκορμπατσόφ, το εμπάργκο και τον πόλεμο, δεν έφτασαν ούτε για ένα πλήκτρο πιάνου. Φώναξα τον Αρμέν που του άρεσε από παιδί να τρώει τυρί με το τσάι του πρωί απόγευμα και του είπα: Κοίτα παιδί μου, τα λεφτά του πιάνου τώρα φτάνουν για να αγοράσουμε ένα κεφάλι τυρί. Αυτό θα πάρουμε, "επιτάσσει" η αλλαγή...».
Σύντροφοι ακόμα κι αν εμείς το ξέρουμε είναι πολλοί γύρω μας πιασμένοι από ανάγκες και σειρήνες, αρρώστιες, χρέη και ταξίματα, που δε θέλουν ή δεν μπορούν να ξέρουν, πως κάθε ψήφος ειδικά σ' αυτές τις εκλογές δεν είναι μόνο του παρόντος αλλά του μέλλοντος αποφασιστική βολή. Με τα θεριά αγριεμένα και κρυφά αιμοσταγή, το σχέδιο που πλασάρουν για αλλαγή, στο κόμμα, στη διακυβέρνηση, στον άλλο τον κόσμο τον «εφικτό» οι αντίπαλοι είναι ξεθεμέλιωμα της ζωής. Κόκκινο και δαγκωτό το βόλι για να περισωθεί ό,τι μπορούμε τώρα και πιο δυνατοί να πολεμήσουμε για να μπορεί το κάθε παιδί να έχει το δικαίωμα και στο πιάνο και στο τυρί. Να μην μπει στο παζάρι καμιά μάνα για ό,τι μπορεί αλλά να παλεύει, ν' απαιτεί, να κερδίζει την ίδια της τη ζωή. Με φαΐ εξασφαλισμένο κι όλον του κόσμου την παιδεία και τη μουσική.
Ηρθε η ώρα να ψηφίζουμε για τώρα και για πάντα με συνείδηση ηχηρή σα χαστούκι στη θολή βολή και των απωθημένων την προβολή. Γιατί; ρώτησα τη Χασμίκ που έλαβε παιδεία κομμουνιστική, πήγατε εκατό χρόνια πίσω χωρίς αντίσταση πραγματική; Η απάντηση γραμματιζούμενη αλλά αληθινή και πικρή: «Γιατί ό,τι γίνεται εδώ έγινε αλλιώς κι εκεί, στον τόπο μου» ομολογεί. «Το είπαν πρόοδο και φιλελεύθερη πολιτική. Αλλά ήμασταν καλοπροαίρετοι και ηθικοί. Αργήσαμε να καταλάβουμε πως όταν ο Αριστοτέλης έλεγε πως ο άνθρωπος είναι ζώο πολιτικό δεν εννοούσε κτήνος - πολιτικής. Ας μείνει κανείς σας αδρανής. Γιατί το τυρί θα φαγωθεί και το πιάνο θα γίνει σιωπή...».
Σήμερα Κυριακή
Αύριο Καθαρά Δευτέρα
Τρίτη 24/2
Τετάρτη 25/2
Στην Καλλιθέα, όπου χτες πραγματοποίησε περιοδεία η Αλέκα Παπαρήγα, ανάμεσα σε άλλα τόνισε:
«Αν και τούτη τη φορά τα λαϊκά στρώματα δεν αποφασίσουν να ξεκολλήσουν από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, είναι σα να χορεύουν το χορό του Ζαλόγγου. Ηδη έρχονται πακέτα αντιλαϊκών μέτρων με τα οποία θα ολοκληρώσουν την ανατροπή των κατακτήσεων (επιλογές από ΕΕ, ανάγκες των βιομηχάνων - εφοπλιστών για ακόμη πιο φθηνή εργατική δύναμη). Περνάμε σε μια κρίσιμη δεκαετία. Δεν είναι δυνατό να θέλεις να λυθούν τα προβλήματά σου και να ψηφίζεις ΠΑΣΟΚ - ΝΔ. Καλούμε τα λαϊκά στρώματα να κάνουν την έκπληξη. Και η έκπληξη θα είναι να αυξηθούν σημαντικά τα ποσοστά του ΚΚΕ. Γιατί σήμερα για να δώσεις τη μάχη χρειάζεται αντεπίθεση. Χρειάζεται να ηττηθεί η στρατηγική των δύο κομμάτων.
Η μάχη κατά του δικομματισμού είναι και πολιτική και ιδεολογική. Δεν μπορείς να δέχεσαι ως μονόδρομο την απελευθέρωση της αγοράς, δεν κάνεις έτσι κακό στο δικομματισμό. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ευνοούνται από αυτό. Το ΚΚΕ δεν έβαλε νερό στο κρασί του κι αυτό είναι η βάση για τη διαμόρφωση συμμαχίας η οποία θα επιβάλλει ρήγματα στην πορεία στο συσχετισμό δύναμης. Για μας είναι κύριο, συμμαχία και λαϊκό κίνημα να πηγαίνουν μαζί.
Πρέπει να ξεσηκωθούν και οι πέτρες. Με αφορμή την ανακοίνωση του προγράμματος του ΠΑΣΟΚ για την Παιδεία. Πάμε για σχολεία φαστφουντάδικα, πάμε για σχολεία της Κόκα - Κόλα, σχολεία που θα βαθύνουν τις ταξικές διαφορές. Αυτό πρέπει να είναι κριτήριο ψήφου. Οπως επίσης κριτήριο ψήφου είναι και το γεγονός ότι στη χτεσινή του συνάντηση με το Γραμματέα του ΝΑΤΟ ο πρωθυπουργός δέχτηκε να αναλάβει το ΝΑΤΟ τη φύλαξη των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, δηλαδή νομιμοποιούν την παρουσία του ΝΑΤΟ στην καθημερινότητά μας. Πρέπει να υπάρξει αντίδραση τώρα. Να εκφραστεί και στην κάλπη. Μετά θα είναι αργά».
Συνέντευξη για τις εκλογές θα δώσει η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, την Τρίτη, 24 Φλεβάρη, στη δημοσιογράφο Ελλη Στάη και στον τηλεοπτικό σταθμό «ΑΝΤΕΝΝΑ», η οποία θα μεταδοθεί από το κεντρικό δελτίο ειδήσεων των 8 μμ.
Η προεκλογική συνέντευξη της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Aλέκας Παπαρήγα, θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 26 Φλεβάρη, στη 1 το μεσημέρι, στην αίθουσα του Ζαππείου.
Η συνέντευξη θα καλυφθεί από τη ΝΕΤ, σε απευθείας σύνδεση και θα μεταδοθεί απ' όλα τα κανάλια.
Πολλαπλασιάζεται η ισχύς του «οδοστρωτήρα» της Ευρωπαϊκής Ενωσης στην επίθεση κατά των εργαζομένων και των δικαιωμάτων τους, μετά τη συνάντηση των ηγετών της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Βρετανίας, την περασμένη Τετάρτη στο Βερολίνο. Οι τρεις συζήτησαν ιδιαιτέρως την ταχεία προώθηση των «αποφάσεων της Λισαβόνας». Υπενθυμίζουμε ότι στη Σύνοδο της Λισαβόνας (Μάρτης του 2000), οι «δεκαπέντε», κάτω από την προμετωπίδα της «ανταγωνιστικότητας» της ευρωπαϊκής οικονομίας, αποφάσισαν την μεγαλύτερη επίθεση κατά των εργαζομένων από καταβολής ΕΟΚ. Αναγορεύοντας σε ύψιστη αρχή την «ανταγωνιστικότητα», δηλαδή τα κέρδη του κεφαλαίου και την αύξησή τους, κατέληξαν σε αποφάσεις όπως:
Η επίκληση των «αποφάσεων της Λισαβόνας» από τη Συνάντηση των «τριών» στο Βερολίνο σηματοδοτεί την πρόθεση των τριών μεγαλύτερων δυνάμεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης να επιβάλουν τους δικούς τους ρυθμούς και σφραγίδα στην άσκηση της οικονομικής πολιτικής από τις κυβερνήσεις των υπόλοιπων κρατών - μελών.
Είναι χαρακτηριστικό ότι, μετά τη Συνάντηση, ο Πρόεδρος της Γαλλίας, Ζακ Σιράκ, εκθείασε τις «κοινωνικές μεταρρυθμίσεις», που προωθεί ο Σρέντερ στη Γερμανία. Στους προβληματισμούς συνεισέφερε και ο πρωθυπουργός της Βρετανίας, Τόνι Μπλερ, παρουσιάζοντας στους συνομιλητές του το σχέδιο «εκσυγχρονισμού» του βρετανικού δημόσιου τομέα, με την πρόβλεψη για 80.000 απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων! Μάλιστα, για να εξασφαλίσουν την ταχύτερη και αυστηρότερη εφαρμογή της πολιτικής τους, πρότειναν τη δημιουργία μιας θέσης αντιπροέδρου της Κομισιόν, ο οποίος θα είναι υπεύθυνος για την προώθηση των οικονομικών «μεταρρυθμίσεων» στα κράτη - μέλη της ΕΕ.
Μια σειρά από συσκέψεις προγραμματίζονται για τις επόμενες μέρες στο κεντρικό εκλογικό κέντρο του ΚΚΕ στην Αθήνα (Πανεπιστημίου και Θεμιστοκλέους 2). Συγκεκριμένα:
Σήμερα Κυριακή, 22/2:
Την Τρίτη, 24/2:
Την Τετάρτη, 25/2:
Την Πέμπτη, 26/2:
Την Παρασκευή, 27/2:
Το Σάββατο, 28/2:
Την Κυριακή, 29/2:
-- Την Τρίτη 24/2, στις 6μ.μ., στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου Κερατσινίου. Θα μιλήσει ο Σπύρος Χαλβατζής, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και θα χαιρετίσει ο Σωτήρης Παπασωτηρίου, υποψήφιος βουλευτής στη Β' Πειραιά.
-- Την Τρίτη 24/2, στις 6.30μ.μ., στο Δημοτικό Θέατρο Καλλιθέας (Κρέμου και Φιλαρέτου) θα μιλήσει ο Αντώνης Σκυλλάκος. Θα χαιρετίσουν οι Απ. Βλασίδης, Αρ. Αβραμίδης.
-- Την Τετάρτη 25/2, στις 7μ.μ., στο Πνευματικό Κέντρο Νέας Χαλκηδόνας (Αγ. Αναργύρων 9) θα μιλήσει ο Παναγιώτης Σοφός. Θα χαιρετίσουν οι Αντ. Αντύπας, Χ. Χουρδάκης.
-- Την Τετάρτη 25/2, στις 7μ.μ., στο δημαρχείο Αγίου Δημητρίου, θα μιλήσει ο Χρήστος Κατσώτης. Θα χαιρετίσουν οι Ν. Παπαγεωργίου, Χρ. Κακουλίδου.
-- Την Τετάρτη 25/2, στις 7μ.μ., στο Πολιτιστικό Κέντρο Κάτω Πετραλώνων (Αθηνοδώρου 61), θα μιλήσει ο Στέλιος Λάμπρου. Θα χαιρετίσουν οι Γ. Γκολφινόπουλος, Χ. Παπαμάργαρης.
-- Την Τετάρτη 25/2, στις 7μ.μ., στο Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Ελληνικού (πρώην αμερικάνικη βάση) θα μιλήσει ο Γιώργος Μαυρίκος. Θα χαιρετίσουν οι Δ. Μαυραδόγλου, Αρ. Αβραμίδης.
-- Την Πέμπτη 26 Φλεβάρη, στις 7μ.μ., στο Συνεδριακό Κέντρο Θήβας (αίθουσα «ΑΡΜΟΝΙΑ»), θα πραγματοποιηθεί η κεντρική προεκλογική συγκέντρωση του ΚΚΕ. Θα χαιρετίσουν οι υποψήφιοι βουλευτές και θα μιλήσει ο Δημήτρης Κουτσούμπας, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.
Ημουν και είμαι σοσιαλδημοκράτης στην ιδεολογία. Μόνο που μετά το '89 η σοσιαλδημοκρατία, η κεντροαριστερά, ο τρίτος δρόμος, είναι σε κώμα, σε αναστολή, σε βαθιά κατάψυξη. Ξέρετε, το τείχος του Βερολίνου δεν έπεσε μόνο πάνω στις ηγεσίες και τους λαούς της Ανατολικής Ευρώπης και της Σοβιετικής Ενωσης. Επεσε και πάνω στα κεφάλια όλων όσοι θέλουμε να δηλώνουμε αριστεροί, είτε είμαστε μαρξιστές - λενινιστές, είτε μεταρρυθμιστές σοσιαλδημοκράτες. Μετά το '89 ενέσκηψε στην Ευρώπη (και στον κόσμο) ένας τυφώνας νεοκαπιταλιστικής βαρβαρότητας, που μέσα από άγριες μορφές αναδιαρθρώσεων απειλεί το σύνολο των λαϊκών και εργατικών κατακτήσεων.
Στο νέο αυτό μεσαίωνα που μας έχουν βάλει, δεν έχει κανείς πολλές επιλογές: είτε πας σπίτι σου, είτε συμπορεύεσαι με εκείνους που με συνέπεια, συνέχεια και μαζικότητα λένε ένα βροντερό, καθαρό, τίμιο ΟΧΙ στις νεοκαπιταλιστικές βαρβαρότητες της Αμερικής και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, στην ΟΝΕ, στο ΝΑΤΟ και στις σφαγές των λαών της Παλαιστίνης, της Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν και του Ιράκ. Συμπορεύεσαι δηλαδή, με το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.
Στα πλαίσια αυτού του αγώνα κεντρικός στόχος στη χώρα μας πρέπει να είναι ο απεγκλωβισμός προοδευτικών στρωμάτων από τη μέγκενη του δικομματισμού, η απαλλαγή λαϊκών στρωμάτων και αγωνιστών από ψευδαισθήσεις για το ρόλο της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των ΗΠΑ στο μεταψυχροπολεμικό κόσμο.
Ενα ενισχυμένο ΚΚΕ, όχι μόνο μπορεί αλλά και πρέπει μετεκλογικά να ακολουθήσει εκείνη την τακτική που θα επιτρέψει σε σημαντικά κοινωνικά στρώματα να συμπορευτούν μαζί του σ' ένα πλατύ δημοκρατικό μέτωπο με στόχο τη λαϊκή εξουσία. Το ΚΚΕ, κρατώντας τις βασικές πολιτικές του θέσεις και φυσικά, την ιδεολογία του, είναι σε θέση πλέον να ακολουθήσει μετεκλογικά εκείνα τα βήματα τακτικής που μαζί με τις ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό, θα προωθήσουν το στόχο ενός δημοκρατικού μετώπου, θα δώσουν ελπίδα και όραμα σε εκείνους που διψούν για πραγματική αλλαγή. Η 8η Μάρτη θα είναι, με μια έννοια, πιο δύσκολη για το ΚΚΕ από ότι η 7η Μάρτη. πιστεύω ότι θα ανταποκριθεί σωστά, όπως έχει κάνει πολλές φορές στην 85χρονη ιστορία του.
Συνέντευξη με τους υποψήφιους στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΚΚΕ, Θεοχάρη Παπαμάργαρη, Ιορδάνη Παυλόσογλου και Κώστα Δρούτσα
Σήμερα φιλοξενούμε τις απόψεις τριών συναγωνιστών, υποψήφιων βουλευτών στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΚΚΕ. Απευθυνθήκαμε στον Κώστα Δρούτσα από την Κίνηση Πολιτών Θεσσαλονίκης, στον Θεοχάρη Παπαμάργαρη, με δραστηριότητα στην Τοπική Αυτοδιοίκηση αλλά και πρόεδρο της Ελληνικής Επιτροπής Διεθνούς Δημοκρατικής Αλληλεγγύης (ΕΕΔΑΑ) και τον Ιορδάνη Παυλόσογλου, διδάκτορα Βιομηχανικής Μεταλλουργίας, πρώην καθηγητή του Πανεπιστημίου του Μπέρμινχαμ στην Αγγλία, με τρία ερωτήματα: 1. Ποιοι οι λόγοι συμπόρευσης με το ΚΚΕ; 2. Ποιοι παράγοντες θεωρείτε ότι μπορούν να ενισχύσουν τη λαϊκή αντίσταση για τη δημιουργία προϋποθέσεων διεξόδου για τα λαϊκά στρώματα; 3. Τι χρειάζεται να γίνει μετά τις εκλογές;
Motion Team |
Κύρια και βασική επιλογή μας ήταν η εξυπηρέτηση του πολίτη, στην κυριολεξία της, υπηρεσία στον πολίτη τον Ελληνα, σ' αυτόν που συνθέτει με καθημερινούς κόπους, προσπάθεια, αγωνία το λαό, που εισπράττει καθημερινά απογοητεύσεις, στέρηση και, περισσότερο από όλα, εμπαιγμό καθολικά αναγνωρισμένων δικαιωμάτων, όπως η ελευθερία της έκφρασης, η διεκδίκηση στοιχειοθετημένων δικαιωμάτων, από τη σύνταξη, την ανθρώπινη, ξεκινώντας, τις αμοιβές, την ίση ευκαιρία στο δικαίωμα της εργασίας, στην "ανθρωπιά", με δύο λόγια.
Η ιμπεριαλιστική επίθεση στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν και τελευταία στο Ιράκ, μας βρήκε στο ίδιο χαράκωμα. Και, ανάλογα, "μας στιγμάτισε" από την άλλη πλευρά, την αμερικανοκίνητη και τους "ισχυρούς της ΕΕ". Εμείς, μπορεί να διαφωνούμε με το ΚΚΕ, επειδή πιστεύουμε στην Ευρώπη των λαών, ότι έχουν δηλαδή όλοι οι εργαζόμενοι, Ιταλοί, Βρετανοί, Ολλανδοί, Βέλγοι, Πορτογάλοι, κλπ., κοινές απαιτήσεις και πρέπει να βρισκόμαστε "εκεί", στην Ευρώπη. Σήμερα είναι μάλλον πρόβλημα τύπου και όχι ουσίας, όπως και ο Κ. Μαρξ ίσως θα επισήμαινε στις μέρες μας. Τούτο, τώρα, έρχεται δευτερεύον.
Το κύριο είναι ζήτημα, πώς στην επέλαση του αμερικανικού αυτοκρατορικού (ιμπεριαλιστικού) δόγματος για την παγκοσμιοποίηση, αντιστεκόμαστε; Ας μη γελιόμαστε. "Παγκοσμιοποίηση" σημαίνει αμερικανική κυριαρχία. Με δύο λόγια, το ΚΚΕ έχει δώσει και έχει εκφράσει την πλέον καθαρή αταλάντευτη στάση, ώστε οι άνθρωποι να είναι άνθρωποι και όχι ανδράποδα του Μπιλ Γκέιτς, του Ράμσφελντ, του Τσένι, όπου οι "απώλειες" - άνθρωποι - είναι απλά μαθηματικά δεδομένα, όπου όσοι χάνονται, ψυχές, θέσεις εργασίας, συντάξεις, άνθρωποι, γίνονται απλοί αριθμοί.
Η "Κίνηση Πολιτών", με εμένα ως εκπρόσωπο, θα ήταν ανάξια του ονόματός της, αν δεν εκφραζόταν με την Αριστερά και ιδιαίτερα με το ΚΚΕ, τον πύργο της Αντίστασης».
Αυτή είναι η ευθύνη μας ατομικά και συλλογικά. Παράδειγμα. Ολοι βρισκόμαστε, ευτυχώς - δυστυχώς, "δυστυχώς" θα έλεγα, υπό τον έλεγχο, τις κατευθύνσεις, τις επιλογές, ακόμη και τα παιχνίδια εξουσίας των ΜΜΕ. Ειδικά η τηλεόραση, μεγεθύνει, σμικρύνει, "εξαφανίζει", σε μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, το τι πραγματικά συμβαίνει. Αντίθετα από ό,τι εξαγγέλλεται, η "ανεργία του Λαυρίου", η "ευτυχία", η κατάντια των σεισμοπλήκτων, η "ευτυχία" τους, ως προς την "ευκαιριακή" αποκατάσταση, παίζεται.
Που θυμούμαστε τον Οτσαλάν, τα ερείπια της "Ρικομέξ", τη "φούσκα" του Χρηματιστηρίου, όπου ένας προϋπολογισμός έτους χάθηκε με λεφτά, όλων, κυρίως φτωχών. Γιατί η ανημπόρια, και η μαζική χειραγώγηση οδηγεί, ως "σωτήρα", στα τυχερά παιχνίδια.
Νομίζω ότι καίρια επιδίωξη, μολονότι το ΚΚΕ είναι επαναστατικό κόμμα, "κόμμα αλλαγής", στην πραγματικότητα και όχι στις "φανφάρες", είναι η ανάδειξη του σκληρού πυρήνα νόμων, επιδιώξεων, αντιλήψεων και κυρίως πρακτικών, ως συνέπεια των προηγουμένων, με την "εφαρμογή" της "κείμενης" νομοθεσίας. Περίπου κανείς, όπως υποθέτω ως Βορειοελλαδίτης, δεν είναι διατεθειμένος να κάνει ένα βήμα προς αυτά».
Μα, δεν είναι έτσι! Παράλληλα, γίνονται πολλά καλά, μπαλέτα, επιδόσεις στις καλές τέχνες, ιδιοφυίες στις νέες τεχνολογίες, τις καινούριου τύπου φιλοσοφικές συλλήψεις και αυτές ως εικόνες, μένουν για τις πρωινές αργόσχολες, στον καιρό μας.
Τείχος περιβάλλει τη ζωντανή πραγματικότητα!
Μετά τις εκλογές τι;
Ποιος φοβάται το λιοντάρι; Εκ προοιμίου δύσκολο, αλλά εξαιρετικά εύκολο στη διατύπωσή του ερώτημα. Είμαστε 6% στις σφυγμομετρήσεις. Θέλουμε να είμαστε τόσοι; Εννοείται, τις εκλογικές σφυγμομετρήσεις. Με τους αγωνιστές του 1943 - '50, τους άλλους, εμάς τους υπόλοιπους; Ας κλείσουμε τα κενά, ας διατυπώσουμε νέο λόγο, ας βαστάξουμε στους ώμους τις παρακαταθήκες του Χ. Φλωράκη».
(Ψηφίζει ΚΚΕ)
ΠΕΡΝΑΕΙ Η ΕΠΟΝ
................................................................
Απόψε όλοι αφουγκράζονται κατά το λόφο πέρα
- Πάλι η ΕΠΟΝ με το χωνί μαντάτα θα μας πει
τι πρέπει για να κάνουμε... κι αύριο αγώνα μέρα
στην πόρτα μας το μυστικό να ρίξει το χαρτί...
................................................................
(Κώστας Καλαντζής - Θεσσαλός)
ΑΥΡΙΟ 23 Φλεβάρη, μια μέρα αλησμόνητη, η μέρα που ιδρύθηκε η ΕΠΟΝ εδώ και 61 χρόνια από τότε. Την υποδεχόμαστε με χαρά, με περηφάνια, τούτη την ώρα που μέσα στον προεκλογικό πυρετό έχει ακόμη μεγαλύτερη σημασία, ολοζώντανη παρουσία μέσα στους λαϊκούς αγώνες.
ΔΕΝ είχε προλάβει να βγει στο φως, δεν είχαμε προλάβει να γράψουμε τα πρώτα επονίτικα συνθήματα στα Εξάρχεια, στην Καισαριανή και στην Καλογρέζα κι η ΕΠΟΝ κολυμπούσε στα βαθιά πλατιά νερά του αγώνα που καθημερινά τράνευε. Θα θυμόμαστε πάντα πως σ' αυτό το θυελλώδικο ξεκίνημα που ποτέ δεν μπορούσαμε να το φανταστούμε, είχαμε την πολύτιμη βοήθεια και στήριξη του ΚΚΕ, της ΟΚΝΕ, του ΕΑΜ. Πώς μπορεί να ξεχαστεί μια Ηλέκτρα ή ο Αδάμ Μολυβδάς, ο Γ. Τρικαλινός, ο Πορφύρης (Θ. Λιακόπουλος);
ΘΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ πάντα τους μεγάλους φίλους μας που στη μεγάλη εκείνη δοκιμασία βρέθηκαν και στήριξαν με κάθε τρόπο την ΕΠΟΝ και τον αγώνα της. Στον αστερισμό του Δ. Γληνού, πανάξιοι εκπαιδευτικοί παρ' όλα τα κυνηγητά, τις διώξεις, στάθηκαν παραστάτες στην ΕΠΟΝ προσφέροντας πάντα πολύτιμη βοήθεια, καθοδηγώντας μια πλούσια πρωτοπόρα δράση.
ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΟ επίσης στάθηκε το πολιτιστικό-μορφωτικό έργο, που ανέπτυξε σ' εκείνα τα χρόνια η ΕΠΟΝ και που μ' αυτό κράτησε ακμαίο, δυνατό κι ανυπόταχτο, περήφανο το φρόνημα της ελληνικής νεολαίας. Ξεχωριστό ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι λέσχες που λειτούργησαν σ' ολόκληρη την Ελλάδα κι αποτέλεσαν για τη νεολαία αλλά και για τις λαϊκές γειτονιές εστίες πολιτισμού, μόρφωσης και ψυχαγωγίας. Μένει πάντα για το ελληνικό χωριό η μνήμη για τη Λέσχη της ΕΠΟΝ.
ΘΥΜΟΥΜΑΣΤΕ πάντα το μήνυμα που έστειλε στην ΕΠΟΝ ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Δημοκρατικής Νεολαίας Γκι ντε Μπουασόν (1946), στο οποίο, ανάμεσα στ' άλλα τόνιζε: «... Ο κόσμος δεν μπορεί να ξεχάσει τη στάση της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια. Δε θα λησμονήσουμε ποτέ ότι όταν τα πράγματα ήταν δύσκολα για τους Συμμάχους, η Ελλάδα ύψωσε και κράτησε κεφάλι ενάντια στον εχθρό, ότι οι πρώτες νίκες που γράφτηκαν για λογαριασμό των συμμάχων ήταν ελληνικές κι ότι η Ελλάδα έδωσε 500.000 θύματα σε πληθυσμό 7 εκατομμύρια, δηλαδή τη μεγαλύτερη αναλογία σε όλο τον κόσμο.
Η ΜΑΧΗ για τις εκλογές μας, ανταμώνει με την επέτειο, τα 61 χρόνια της ΕΠΟΝ και ξέρουμε πολύ καλά το μεγάλο χρέος που έχουμε στην κάλπη με το κόκκινο, το δικό μας ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ. Η χρονιά που πέρασε, το 2003, ήταν αφιερωμένη στα 60χρονα της θρυλικής μας οργάνωσης. Η ΕΠΟΝ δεν μπαίνει σε μουσειακές βιτρίνες. Αντεξε τον πιο μεγάλο κατατρεγμό, γύρεψαν στα κολαστήρια να ξεριζώσουν τα φύτρα της αλλά άντεξε, βάσταξε γιατί είχε μεγάλα ιδανικά κι είναι ακριβώς αυτά που την κράτησαν. Το ζήσαμε στα χρόνια της Κατοχής όταν πολλές άλλες νεολαιίστικες οργανώσεις ανάγγελαν με διάφορα κόλπα την έκδοσή τους και σε λίγο έσβηναν και κανείς δεν τις ξανάβλεπε.
Η ΕΠΟΝ με τη λαμπρή ιστορία της, άντεξε παλικαρίσια στο χρόνο γιατί έπιασε το μήνυμα της εποχής. Ενωσε τα νιάτα κι έγινε μια δυνατή σφιχτοδεμένη γροθιά και πάλεψε με απαράμιλλο ηρωισμό και αυτοθυσία τις σιδερόφραχτες ορδές των χιλτεροφασιστών. Αντεξε γιατί πρόβαλε καθαρούς, ξάστερους σκοπούς και ιδανικά που συγκλόνισαν τη νέα γενιά.
ΟΙ αγωνιστές της ΕΠΟΝ, που διαδέχτηκαν τους πρωτοπόρους της εποχής της (τα νιάτα της ΟΚΝΕ) και δημιούργησε το Νέο Ανθρωπο του αγώνα, της θυσίας και του πολιτισμού, τον ΕΠΟΝίτη, την ΕΠΟΝίτισσα και τα αετόπουλα, μπορούν σήμερα να 'ναι περήφανοι που έχουν άξιους συνεχιστές τους νέους και τις νέες της ΚΝΕ. Οι αγωνιστές κι οι αγωνίστριες της ΕΠΟΝ με το ψηφοδέλτιο της αταλάντευτης πίστης, με τα μεγάλα οράματα, πάμε στην κάλπη με το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ. Εξήντα ένα χρόνια με τη «Χρυσή της Νιότης Πανοπλία» με της ΕΠΟΝ την αγωνιστική παρουσία στους σημερινούς μεγάλους αγώνες.
Η διοίκησή του καταργεί τα πολιτικά, συνδικαλιστικά και ατομικά τους δικαιώματα θυμίζοντας άλλες εποχές
Το νοσηρό και αντιδημοκρατικό αυτό κατασκεύασμα φέρει την υπογραφή του προέδρου και διευθύνοντος συμβούλου, Λ. Αντωνακόπουλου, πρώην προέδρου του ΣΕΒ και εκλεκτού της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, με ημερομηνία 29/1/2004, κατά την οποία και τίθεται σε εφαρμογή.
Και μόνο η ανάγνωση ενός τέτοιου κειμένου σε κάνει να ανατριχιάζεις. Τυχόν εφαρμογή του σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι του ΟΤΕ, κάθε φορά που θα διαβαίνουν την πύλη της επιχείρησης, παύουν να είναι Ελληνες πολίτες.
Τα σχόλια περιττεύουν. Επί της ουσίας - παρά τις περικοκλάδες - η διοίκηση του ΟΤΕ απαγορεύει στους εργαζόμενους την πολιτική δράση, ακόμα και τις συζητήσεις, εμφανιζόμενη μάλιστα υποκριτικά να τους προστατεύει από «παρασκηνιακές πιέσεις»..! Οσο για το δικαίωμα συμμετοχής στα κοινά, όπως είναι και η συνδικαλιστική δράση, την εξοβελίζει εκτός της επιχείρησης. Μήπως ο πρώην πρόεδρος του ΣΕΒ φιλοδοξεί «να βάλει στο γύψο» τους εργαζόμενους και για τις ώρες που δε θα εργάζονται;
Ακόμα και οι «Επαφές με ΜΜΕ και λοιπούς φορείς για κοινοποίηση χρηματοοικονομικών ή άλλων στοιχείων» ανατίθενται «μόνο σε εξουσιοδοτημένα στελέχη συγκεκριμένων θέσεων ευθύνης που έχουν δικαίωμα να συζητούν...». Που σημαίνει ότι απαγορεύεται σε οποιονδήποτε εργαζόμενο ή ακόμα και συνδικαλιστή να δηλώσει κάτι για την επιχείρηση στον Τύπο. Αν στο παραπάνω προστεθεί ότι ανάλογη απαγόρευση ισχύει και για «εμπιστευτικές πληροφορίες σχετικές με μελλοντικές αλλαγές στην τιμολογιακή πολιτική», σημαίνει ότι η διοίκηση του ΟΤΕ, «διά ροπάλου», προσπαθεί να κλείσει κάθε χαραμάδα έγκαιρης πληροφόρησης του ελληνικού λαού, σε περιπτώσεις που σκοπεύει να αυξήσει τα τιμολόγιά του.
Το κλίμα χαφιεδισμού και τρομοκρατίας διατρέχει ολόκληρο τον «Κώδικα» του ΟΤΕ. Σχετικά στο κεφάλαιο «Ερευνες» αναφέρεται: «Καταγγελίες για παραβίαση των νόμων, των κανονισμών ή του παρόντος Κώδικα ενεργοποιούν αυτόματα τη διενέργεια σχετικών ερευνών. Υπάλληλος "ύποπτος" για παραβίαση του Κώδικα δύναται να τεθεί σε προσωρινή αργία άνευ ή μετ' αποδοχών, καθ' όλη τη διάρκεια των ερευνών. Εάν οι αποδείξεις για την παραβίαση του Κώδικα είναι ανεπαρκείς, ο φάκελος κλείνει χωρίς ειδοποίηση/ενημέρωση του "υπαλλήλου" αναφορικά με το αντικείμενο της έρευνας». Θαυμάστε φρασεολογία ...ενωμοτάρχη της χούντας. Θαυμάστε το ήθος τους και τη «συμμετοχική τους δημοκρατία». Μια καταγγελία αρκεί για να ρίχνεται ο εργαζόμενος στο μπουντρούμι, να τιμωρείται ακόμα και με στέρηση αποδοχών.
Παραβιάζοντας τον μέχρι τώρα ισχύοντα Γενικό Κανονισμό Προσωπικού και χωρίς να ορίζονται ακριβώς τα παραπτώματα ο νέος «Κώδικας» ορίζει ότι «οι πειθαρχικές κυρώσεις μπορούν να φθάσουν και μέχρι την απόλυση... Κατά περίπτωση προβλέπεται η αργία με στέρηση αποδοχών, ο υποβιβασμός του υπαλλήλου, η στέρηση επιπρόσθετων αμοιβών ή πριμ και η απόλυση...». Μόνο η φάλαγγα λείπει.
Αλλά στο πνεύμα του «εκσυγχρονισμού» και επειδή κατά τη λογική της «νέας εποχής» τα «πάντα είναι χρήμα» ο Κώδικας ξεκαθαρίζει: «Σας παρακαλούμε να σημειώσετε ότι θα διεκδικήσουμε και αστική αποζημίωση από εσάς, και εάν το αδίκημα στο οποίο υποπέσατε μεταφράζεται σε οικονομική απώλεια για την εταιρία του ομίλου μας, θα σας ζητήσουμε να καλύψετε και αυτήν την απώλεια».
Και για να διευκολυνθεί η αποκάλυψη των «αδικημάτων», επιβραβεύεται και ο καταδότης. Γι' αυτό ο Κώδικας προσθέτει στο παραπάνω πως «θα ληφθεί υπόψη ενδεχόμενη καταγγελία από υπάλληλο για αδίκημα στο οποίο είναι και αυτός συνεργός ή συνένοχος είτε ακούσια είτε εκούσια». Αν το μυαλό σας πήγε στον «αντιτρομοκρατικό νόμο», σας λέμε ότι στο Μέγαρο του ΟΤΕ στο Μαρούσι, ακόμα ...δεν εμφανίστηκε η Αντι-τρομοκρατική!
Αλλά με απόλυση δεν απειλούνται μόνο όσοι υποπέσουν σε «αδίκημα». Απειλούνται συλλήβδην όλοι οι εργαζόμενοι, αν δεν υποκύψουν και δε γίνουν εθελοντές χαφιέδες.
«Ολοι μας οφείλουμε να καταγγέλλουμε τυχόν παραβάσεις. Τυχόν αδυναμία να προβούμε σε τέτοιες καταγγελίες, καθώς και αδυναμία να τηρήσουμε τις διατάξεις του παρόντος ενδέχεται να έχουν σοβαρές συνέπειες πράγμα το οποίο θ' αντιμετωπιστεί πειθαρχικά από κάθε εταιρία του ομίλου ακόμη και με διακοπή της σχέσης εργασίας σας».
Ολο αυτό το χυδαίο χαφιεδιλίκι θα ελέγχεται μέσα από διαδικασίες «Πιστοποίησης» και θα συντάσσεται «ετήσιο πιστοποιητικό συμμόρφωσης»! Απαντες οι υπάλληλοι πρέπει να δηλώσουν εγγράφως ότι έλαβαν γνώση του συγκεκριμένου εκτρώματος. Απομένει να δούμε μέχρι πού θα φτάσει η «συμμετοχική τους δημοκρατία»!
Για την παραδοσιακή γιορτή της πίτας που οργανώνει κάθε χρόνο ο Σύνδεσμος Δημοσιογράφων Εθνικής Αντίστασης 1941-1944 και συνδέεται κάθε φορά, όχι μόνο με αναφορές στο αντιστασιακό παρελθόν, αλλά και με τα τρέχοντα προβλήματα και αποκτούν σημαντική επικαιρότητα.
Να τονίσουμε, επίσης, ότι τα μέλη του ΔΣ του Συνδέσμου Αντιστασιακών Δημοσιογράφων 1941-1944, με επικεφαλής τον πρόεδρό του, Νίκο Καραντηνό, ανέδειξαν κατά τις ομιλίες τους, το ανεκπλήρωτο, ως σήμερα, χρέος της πολιτείας απέναντι στο μεγάλο εθνικό κεφάλαιο της Εθνικής Αντίστασης που όσο μένουμε όρθιοι θα διεκδικούμε, αγωνιζόμενοι παράλληλα για τα εκρηκτικά κοινωνικά, οικονομικά και εθνικά προβλήματα.
Μια σύντομη αναδρομή στη στάση που κράτησε και τις θέσεις που πήρε σε «τρέχοντα θέματα» της επικαιρότητας, μόνο τη βδομάδα που πέρασε, είναι αρκετή να καταδείξει ότι ο πρόεδρος της ΝΔ «κτίζει» πάνω στην εξαπάτηση των λαϊκών μαζών. Δικαιολογημένα, λοιπόν, οι πολίτες, όχι μόνο πρέπει να δυσπιστούν απέναντί του, αλλά και να τον καταψηφίσουν.
Παράδειγμα πρώτο, η αντίδραση του Κ. Καραμανλή στις συνέπειες της πρόσφατης κακοκαιρίας. Ουσιαστικά, έδωσε συγχωροχάρτι στην πολιτική που εφαρμόστηκε τα προηγούμενα χρόνια και η οποία δεν «προβλέπει» την ύπαρξη εκχιονιστικών μηχανημάτων, συγκροτώντας μέτωπο με την κυβέρνηση στη μεταφορά των ευθυνών ...στους «πολίτες»: «Βεβαίως χρειάζεται η οργάνωση και ο συντονισμός του κράτους, αλλά θεωρώ χρήσιμη και τη συνεργασία των πολιτών, γιατί τα προβλήματα δε θα λυθούν αμέσως», ήταν η πρώτη δήλωση του Κ. Καραμανλή, όπου προφανώς το βάρος πέφτει στη «συνεργασία των πολιτών»... Στη συνέχεια, βέβαια, έχυσε κροκοδείλια δάκρυα γι' αυτούς που υπέφεραν και συμμερίστηκε την οργή και το θυμό τους, αλλά ήταν ολοφάνερο ότι δημαγωγούσε, πασχίζοντας να καρπωθεί τη λαϊκή αγανάκτηση.
Εξόφθαλμα ψηφοθηρική ήταν η επίσκεψή του σε θερμοκήπια του Μαραθώνα, προκειμένου να μοιράσει λόγια παρηγοριάς στους αγρότες, αποφεύγοντας να προβάλει συγκεκριμένα μέτρα για την αποκατάσταση των τεράστιων ζημιών στην αγροτική παραγωγή, που ξεπερνούν, σύμφωνα με πρόχειρους κυβερνητικούς υπολογισμούς, τα 300 εκατ. ευρώ. Περίλυπος μπροστά στις κάμερες, ο πρόεδρος της ΝΔ δήλωσε ότι «ο αγρότης και η αγρότισσα δεν μπορεί να εγκαταλείπονται για να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους. Η πολιτεία έχει χρέος, να στέκεται δίπλα στον αγρότη, την ώρα που έχει ανάγκη», αλλά δεν έκανε τον κόπο να δεσμευτεί τι θα κάνει η κυβέρνησή του...
- Παράδειγμα δεύτερο, η καπηλεία του προβλήματος της ανεργίας, κυρίως στους νέους και τις γυναίκες: Για το σκοπό αυτό επισκέφθηκε τις προάλλες τον ΟΑΕΔ, μόνο και μόνο για να επιδείξει το «ενδιαφέρον» του και να κάνει την εξής καταπληκτική δήλωση: «Η ανεργία είναι σήμερα το μεγαλύτερο κοινωνικό πρόβλημα. Το μεγάλο αυτό πρόβλημα δε λύνεται με νέες υποσχέσεις από ένα κόμμα, που κάνει λίγα και λέει πολλά. Χρειάζεται αλλαγή πολιτικής»...
Το τελευταίο είναι το μεγάλο ψέμα. Η πολιτική που επαγγέλλεται η ηγεσία της ΝΔ είναι η πολιτική που έχει εφαρμόσει ή σχεδιάζει το ΠΑΣΟΚ και η οποία έχει αποτύχει παταγωδώς να λύσει το πρόβλημα. Πολιτική, δηλαδή, που «αντιμετωπίζει» την ανεργία με ελαστικές εργασιακές σχέσεις, με μερική απασχόληση, με περισσότερα κίνητρα στο κεφάλαιο. «Ο τόπος απαιτεί ενίσχυση της επιχειρηματικότητας, προσέλκυση ξένων κεφαλαίων, διευκόλυνση των επενδυτικών δραστηριοτήτων. Χρειάζεται να απελευθερώσουμε την ιδιωτική πρωτοβουλία», είναι το - ταυτόσημο με αυτό του Γ. Α. Παπανδρέου - σύνθημα του Κ. Καραμανλή.
- Παράδειγμα τρίτο, η σταυροφορία που ξεκίνησε, με αφορμή τη φιέστα των ευρωδεξιών ηγετών στην Αθήνα, να παρουσιάσει τις άκρως νεοφιλελεύθερες πολιτικές της Λισαβόνας ως διέξοδο στα καυτά κοινωνικά προβλήματα. «Επενδύουμε στην επίτευξη των στόχων της Λισαβόνας», δήλωσε ευθαρσώς, ενώ δε δίστασε να ισχυριστεί ότι η υλοποίησή τους θα φέρει μόνο «καλά» στους εργαζόμενους της χώρας μας, όπως: - «Μείωση της ανεργίας κατά 3 ποσοστιαίες μονάδες μέχρι το τέλος της τετραετίας». - «Σύγκλιση, μέσα σε μια δεκαετία, των μισθών και των συντάξεων στο μέσο ευρωπαϊκό επίπεδο» - «Παροχή κρατικών υπηρεσιών υψηλού επιπέδου στην Υγεία, Παιδεία, Κοινωνική Μέριμνα». Συνειδητά ψεύδεται ο Κ. Καραμανλής, αφού, εκτός των άλλων, είναι βέβαιο ότι είχε ενημερωθεί για τις προτάσεις του Γερμανού καγκελάριου Γκ. Σρέντερ στη μάζωξη του Διευθυντηρίου στο Βερολίνο, με τις οποίες ζήτησε περαιτέρω μείωση των κονδυλίων για την Υγεία και τις Συντάξεις, ώστε να απελευθερωθούν πόροι για επενδύσεις σε άλλους τομείς! Ασφαλώς έχει την αυτονόητη σημασία του το γεγονός ότι ο πρόεδρος της ΝΔ έσπευσε να χαιρετίσει τις αποφάσεις του Διευθυντηρίου για επιτάχυνση των αποφάσεων της Λισαβόνας, τονίζοντας, μάλιστα, ότι προσδίδουν «νέα δυναμική» στα ζητήματα της οικονομίας και συνιστούν «άλμα προς το μέλλον».
Παράδειγμα τέταρτο, η στάση στο Κυπριακό. Οχι μόνο δεν ψέλλισε κάποια αντίρρηση για την ταφόπλακα που μπήκε στη Νέα Υόρκη, αλλά χαιρέτισε τη συμφωνία, επιβεβαιώνοντας έτσι τη συμμετοχή του στην άσκηση πιέσεων στον Κύπριο Πρόεδρο για αποδοχή των αμερικανικών σχεδίων.
- Παράδειγμα πέμπτο, πάρκο Ελληνικού: «Δεσμευόμαστε ότι οι χώροι που απελευθερώθηκαν, στο μεγαλύτερο ποσοστό τους(!), θα χρησιμοποιηθούν αποκλειστικά για τη δημιουργία πρότυπου πάρκου». - «Ο σχεδιασμός και η ανάπτυξη του πάρκου θα γίνει με διεθνή διαγωνισμό». Αυτό δεσμεύτηκε, μιλώντας σε εκδήλωση στην Αργυρούπολη. Ομως, τι περισσότερο ή λιγότερο σχεδιάζει και υλοποιεί η κυβέρνηση; Κι όμως, αυτό δεν τον εμπόδισε να δηλώσει ότι «στην Αθήνα που σχεδιάζουμε, οι κάτοικοι της Αργυρούπολης και των γειτονικών δήμων θα ζουν σε ένα ζηλευτό περιβάλλον»!
Τα παραπάνω ενδεικτικά παραδείγματα αρκούν για να γίνει φανερό ότι η ηγεσία της ΝΔ ακόμα και λίγες μέρες μπροστά στις κάλπες επιμένει αντιλαϊκά, αλλά ταυτόχρονα αξιώνει τη λαϊκή ψήφο, μόνο και μόνο επειδή το ΠΑΣΟΚ «κούρασε». Οι λαϊκές μάζες, όμως, δεν έχουν κανένα λόγο, φεύγοντας από τη Σκύλλα να προσφερθούν εύκολη λεία στη Χάρυβδη. Ευτυχώς, μπορεί να υπάρξει «αλλαγή πολιτικής», με την αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ.
Ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, στις 28/2/1992, βουλευτής τότε του ΣΥΝ, παραχωρούσε συνέντευξη στην «Καθημερινή». Ερωτάται αν υπάρχουν στελέχη της ΝΔ με τα οποία αισθάνεται «συγγενής». Απαντά: «Νομίζω ότι υπάρχουν στελέχη. Είναι ο Σαμαράς, ο Εβερτ, ο Δήμας, ο Κοντογιαννόπουλος, ο Σουφλιάς και άλλα στελέχη...». Λίγους μήνες μετά ο Αντ. Σαμαράς πρωτοστάτησε στα συλλαλητήρια για το λεγόμενο Μακεδονικό. Τότε ο ΣΥΝ συμμετείχε. Λίγα χρόνια μετά το «ξέχασε» και τα αποδοκίμασε. Ο δε Βασίλης Κοντογιαννόπουλος είναι γενικώς υπουργός. Της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ.
Στην ίδια συνέντευξη δήλωνε ότι αν ο Α. Παπανδρέου και ο Κ. Μητσοτάκης (τότε αρχηγοί των ΠΑΣΟΚ - ΝΔ) «πάψουν να χειραγωγούν τους πολιτικούς τους χώρους, οι δυνάμεις που θα απελευθερωθούν θα επιτρέπουν τη δημιουργία σχημάτων που θα αντιμετωπίσουν καλύτερα τα προβλήματα της χώρας». Ακολούθως ερωτάται αν θα αισθάνεται πιο άνετα ως πολιτικός αν κληθεί από στελέχη του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ να μελετήσουν από κοινού κάποια θέματα. Απαντά: «Πιο κοντά αναμφισβήτητα είμαι με στελέχη του κοινωνικού ή πολιτικού χώρου που αναζητούν λύσεις με τον ίδιο προσανατολισμό και το ίδιο περιεχόμενο μ' αυτές που πιστεύουμε κι εμείς στο ΣΥΝ».
Στις 24/4/96 με αφορμή τα αποτελέσματα των ιταλικών εκλογών και τη νίκη της ιταλικής «κεντροαριστεράς» αναλύει: «Το πολιτικό μήνυμα των ιταλικών εκλογών για την Ελλάδα είναι ότι η έξοδος από την παρακμή και την καθυστέρηση προϋποθέτει και απαιτεί αλλαγή των συσχετισμών και του πολιτικού σκηνικού. Επειδή ακριβώς η κρίση και η παράλυση προέκυψαν από την αποτυχία της δικομματικής πόλωσης και εναλλαγής στο μονοπώλιο της διακυβέρνησης, πρέπει να σπάσει αυτό το πολιτικό πλαίσιο για να απελευθερωθούν εξελίξεις αναζωογόνησης της πολιτικής». Για την ιστορία: Η κυβέρνηση Ντ' Αλέμα πρωτοστάτησε στο βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας και με την πολιτική της έστρωσε το χαλί στον Μπερλουσκόνι.
Ο Ν. Κωνσταντόπουλος τέλη Ιούνη 1996 απευθύνει χαιρετισμό στο 4ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ: «Αποτελεί οργανική προϋπόθεση για την προοπτική της Ελλάδας η αλλαγή του γερασμένου πολιτικού συστήματος διακυβέρνησης. Το σύστημα της εναλλαγής αυτοδύναμων μονοκομματικών κυβερνήσεων». Μετά από λίγο αποκαλεί τους συνέδρους του ΠΑΣΟΚ «συντρόφισσες και σύντροφοι» και συνεχίζει: «Το σύστημα της εναλλαγής των μονοκομματικών αυτοδυναμιών, που στηρίχτηκε σε μεγάλο βαθμό στους εκλογικούς νόμους και που οδήγησε στα αρχηγικά πολυσυλλεκτικά κόμματα, δεν μπορεί να αποτελέσει το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα επιχειρηθεί η ανανέωση της πολιτικής ζωής και ο προοδευτικός εκσυγχρονισμός της χώρας». Και ακόμα: «Ο ΣΥΝ θέλει και θα αγωνιστεί... να προκύψουν προοδευτικές εξελίξεις και νέα δεδομένα. Που σημαίνει ν' αλλάξουν οι πολιτικές. Να μην επιβιώνουν οι πολιτικές νοοτροπίες των ηγεμονικών αυτοδυναμιών και των αδιέξοδων πολιτικών».
Μέσα Ιούλη 1996 συνεδριάζει η Κεντρική Πολιτική Επιτροπή του ΣΥΝ και (με καμία ψήφο κατά) καταλήγει σε απόφαση όπου αναφέρει: «Ο ΣΥΝ αισθάνεται σήμερα δικαιωμένος που και από το ΠΑΣΟΚ, το ένα μετά το άλλο τα κυβερνητικά στελέχη σπεύδουν να αναγνωρίσουν την ανάγκη του διαλόγου μεταξύ των δύο κομμάτων, πάνω στα κρίσιμα θέματα των μεγάλων αλλαγών που έχει ανάγκη ο τόπος. Ο ΣΥΝ είναι πάντα ανοιχτός στο διάλογο και με την κοινωνία, αλλά και με τις πολιτικές δυνάμεις. Διάλογος επί της ουσίας. Επί των ασκούμενων πολιτικών». Παρακάτω: «Ο ΣΥΝ διεκδικεί την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού με το τέλος των αυτοδυναμιών».
Στις 25/10/1998, μια βδομάδα μετά τις δημοτικές-νομαρχιακές εκλογές, όπου για άλλη μια φορά ο ΣΥΝ συνεργάστηκε ευρέως με το ΠΑΣΟΚ με κορυφαία τους στιγμή την από κοινού στήριξη της Μ. Δαμανάκη για τη δημαρχία της Αθήνας, ο Ν. Κωνσταντόπουλος δηλώνει στο «Εθνος»: «Επίμονα χρησιμοποίησα και χρησιμοποιώ και το παράδειγμα του γαλλικού μοντέλου. Αρκετοί ειρωνεύτηκαν τις προτάσεις μου. Σήμερα όλοι προσχωρούν στη ρεαλιστική ουσία και τη διορατική δυναμική της πρότασής μου». Πάντα για την ιστορία θυμίζουμε ότι αναφερόταν στη συγκυβέρνηση Ζοσπέν - Υ, οι οποίοι κατόπιν καταποντίστηκαν στις προεδρικές εκλογές, παίρνοντας ποσοστά κατώτερα κι από τον Λεπέν. Ο Σιράκ δυο μήνες μετά κέρδισε και τις βουλευτικές εκλογές στη Γαλλία.
Στην ίδια συνέντευξη έλεγε: «Το πολυκομματικό σύστημα της χώρας νοσεί. Λύση δεν είναι η απολίτικη και αντικομματική λογική, ούτε η δικομματική διαιώνιση. Λύση είναι η ανασύνταξη του πολιτικού τοπίου, οι ριζοσπαστικές αλλαγές και ρυθμίσεις στο πολιτικό σύστημα διακυβέρνησης...».
Σε συνεντεύξεις του στις 16/11 και 21/12/1998 στα «Νέα» επιμένει στην πρότασή του για την «πολιτική αναδιάρθρωση του συστήματος» θέτοντας πάντα κάποιους όρους, όπως την αλλαγή του εκλογικού νόμου και την έναρξη «ουσιαστικού πολιτικού διαλόγου». Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε εδώ αποσπάσματα κι άλλων συνεντεύξεών του, π.χ., στο «Παρόν» στις 13/12/1998 με τίτλο «Αυτοί είναι οι όροι μας», ή στην «Ακρόπολη» στις 20/12/1998 με τίτλο «Οι προϋποθέσεις για τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ». Δηλαδή κείμενα απ' όπου απεύθυνε ανοιχτό κάλεσμα στο ΠΑΣΟΚ για κυβερνητική πλέον συνεργασία. Γιατί άλλου είδους υπήρχε.
Π.χ. στη ΓΣΕΕ, όπου στήριξαν το διαβόητο και επιζήμιο για τα λαϊκά συμφέροντα «κοινωνικό διάλογο». `Η στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, όπου στήριξαν από κοινού υποψηφίους και τοπικές αρχές (π.χ. την προαναφερόμενη Δαμανάκη στην Αθήνα ή το νομάρχη Μαγνησίας Π. Σκοτινιώτη, ο οποίος επίσης εντάχθηκε στο ΠΑΣΟΚ). Επίσης, χάρηκαν από κοινού όταν δημοσιοποιήθηκε το «σχέδιο Ανάν», κατηγορώντας το ΚΚΕ (που από τότε ανησυχούσε και προειδοποιούσε για όσα ζούμε τώρα) για «εθνικιστικές κορόνες». Υπερψήφισαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, στήριξαν τη Συνθήκη του Αμστερνταμ, τη διεύρυνση της ΕΕ και τον ιμπεριαλιστικό Ευρωστρατό. Μαζί και η ΝΔ, με στελέχη της οποίας κάποιοι στην Κουμουνδούρου αισθάνονται «συγγενείς».
Επίσης, θα μπορούσαμε να αναφερθούμε σε δηλώσεις πολλών άλλων στελεχών, νυν και πρώην, αλλά λόγω χώρου περιοριζόμαστε στον πρόεδρο του κόμματος και στην ΚΠΕ ως ανώτερο όργανό του. Η ουσία είναι ότι ο ΣΥΝ όλα αυτά τα χρόνια καλλιεργεί κλίμα ενσωμάτωσης στη λογική της «κεντροαριστεράς» και της διαχείρισης του συστήματος. Συνεργάζεται με το ΠΑΣΟΚ, συνδιοικεί μαζί του ΟΤΑ, Ενώσεις ΟΤΑ και σωματεία. Διαχρονικά διατυμπανίζει ότι είναι εκεί, έτοιμος και για συγκυβέρνηση.
Υπ' αυτήν την έννοια είναι λογικό στελέχη του, όταν βρίσκουν την ευκαιρία (τους), να κάνουν ένα βήμα πιο μπροστά από την ηγεσία τους, προς την κατεύθυνση που είναι συνολικά στραμμένο το κόμμα τους. Και είναι επόμενο οι προτάσεις που τώρα απευθύνει η Κουμουνδούρου περί δήθεν «συνεργασίας της Αριστεράς» να κρίνονται αβάσιμες, αφερέγγυες κι αναξιόπιστες. Κι αυτοί είναι τρεις ιδιαίτερα επιεικείς χαρακτηρισμοί.
Ως πολιτική προσαρμογή στην παραπάνω φιλοσοφικο-οικονομική αντίληψη, τα οικονομικά προγράμματα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ διακηρύσσουν την προσήλωσή τους στην ιδιωτική επιχειρηματική πρωτοβουλία και τον περαιτέρω σχεδιασμό των αποκρατικοποιήσεων και ιδιωτικοποιήσεων.
Εφθασε, όμως, μια εικοσιτετράωρη χιονόπτωση, μια βραδιά παγετού στην Αττική για να αναγκάσει κυβερνητικούς και άλλους κρατικούς εκπροσώπους να σηματοδοτήσουν τη «στάση» της παραγωγικής μηχανής: Τα μέσα μαζικής μεταφοράς ακινητοποιήθηκαν, μεταξύ αυτών και το «υπερσύγχρονο» αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» στα Σπάτα και η τελευταία λέξη της οδικής υποδομής, η Αττική Οδός. Η παραγωγική μηχανή σχεδόν ακινητοποιήθηκε. Τα εκπαιδευτικά ιδρύματα δε λειτούργησαν.
Οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι υποστήριξαν ότι αιτία της παραγωγικής (ενεργειακής, υδρευτικής, μεταφορικής κλπ.) και της κρατικής δυσλειτουργίας ήταν η «ακρότητα» των φυσικών φαινομένων. Αυτή την αιτιολογία την ακούμε συχνά, σε συνθήκες χιονοπτώσεων, βροχοπτώσεων και πλημμυρών, καύσωνα, πυρκαγιών και σεισμών. Η συχνότητα με την οποία επαναλαμβάνεται αναιρεί την έννοια του «ακραίου».
Για την πρόσφατη κατάσταση, από υπεύθυνα κυβερνητικά χείλη ακούσαμε ότι «τα απαιτούμενα εκχιονιστικά μηχανήματα δεν είναι επαρκή, γιατί δεν είμαστε και από τις πιο αναπτυγμένες οικονομίες του κόσμου, που ακόμη και σ' αυτές παρατηρείται ανεπάρκεια».
Η κυβέρνηση, όμως, αλλεπάλληλα μας έχει βομβαρδίσει με τους ισχυρισμούς ότι η «Ελλάδα πλέον ανήκει στο σκληρό πυρήνα της ΕΕ», ότι «η ελληνική οικονομία είναι η ισχυρότερη της Ανατολικής Ευρώπης, η γέφυρα της Ευρώπης με την Ασία και τη Μέση Ανατολή». Και εν μέρει έχει δίκιο.
Εκφράζει το δίκαιο της πλουτοκρατίας, αφού μονάχα 4 τράπεζες (Εθνική, Εμπορική, Alpha και Πειραιώς) είχαν κέρδη 1,2 δισ. ευρώ το 2003. Γενικότερα, εκτιμάται ότι ο τραπεζικός κλάδος στην Ελλάδα είχε αύξηση κερδοφορίας 35-40% το 2003/2002. Η ΔΕΗ, με πάνω από 300 εκατ. ευρώ κέρδη το 2003, «δεν κατορθώνει» να εξασφαλίσει ηλεκτρικό ρεύμα ή έστω τη γρήγορη αποκατάσταση των βλαβών σε δυσμενείς καιρικές συνθήκες. Η ελληνόκτητη ναυτιλία, με παγκόσμια πρωτιά στις επενδύσεις και στα κέρδη, δεν εξασφαλίζει την ασφάλεια πληρωμάτων και επιβατών. Κερδοφόροι όμιλοι βιομηχανικών επιχειρήσεων κάνουν εξαγωγή άμεσα επενδυτικού κεφαλαίου συμβάλλοντας στη μείωση των θέσεων εργασίας στην Ελλάδα. Ετσι, μαζί με την ανάπτυξη του ΑΕΠ και των επιχειρηματικών κερδών συμβαδίζει η μεγάλη ανεργία (περίπου 13%) και η συρρίκνωση του μεριδίου της μισθωτής εργασίας ως ποσοστού της συνολικής παραγόμενης πίτας.
Ακόμη και με στοιχεία του προγράμματος του ΠΑΣΟΚ επιβεβαιώνεται ότι κάθε νέος κύκλος καπιταλιστικής ανάπτυξης διευρύνει το χάσμα μεταξύ πλούτου και υστέρησης για τις εργατικές δυνάμεις: Το ΑΕΠ ανά απασχολούμενο στην Ελλάδα έφθασε στο 94,2% του αντίστοιχου μέσου κοινοτικού μετρούμενου σε Μονάδες Σταθερής Αγοραστικής Ισοδυναμίας, ενώ ο μέσος μισθός στο 88,4% αντιστοίχως.
Ας μη φανταστεί κανείς ή καμία ότι η μεγάλη κερδοφορία της μεγάλης ιδιωτικής (μετοχικής μορφής) επιχείρησης έρχεται ως αποτέλεσμα της «εργασιομανίας» και των ατομικών ικανοτήτων του τολμηρού, δαιμόνιου και ριψοκίνδυνου ατομικού ιδιοκτήτη μέσων παραγωγής, ενός «σύγχρονου Ωνάση».
Αλλωστε, και στο παρελθόν η μεγάλη συγκέντρωση κεφαλαίου (με τη μορφή παγίου και μεταβλητού) στην ιδιωτική ιδιοκτησία έγινε και γίνεται με την αρωγή της κρατικής παρέμβασης, με πολυποίκιλες μορφές: Τα διάφορα επενδυτικά προγράμματα (τα ΚΠΣ, το ΠΔΕ, τα αναπτυξιακά φορολογικά, εξαγωγικά και άλλα κίνητρα), τη νομοθεσία που «στρώνει το έδαφος» για πτωχεύσεις μικρότερων επιχειρήσεων, παραγωγικά συμπληρωματικών, για εξαγορές ανταγωνιστριών και συγχωνεύσεις.
Κρατικό ρευστό χρήμα ρέει προς το ιδιωτικό κεφάλαιο και το πολλαπλασιάζει. Πρόκειται για ένα μεγάλο μέρος του κρατικού χρηματικού κεφαλαίου που συγκεντρώνει και διαχειρίζεται άμεσα το κράτος από τη φορολογία, από τις κρατικές επιχειρήσεις ή την κρατική συμμετοχή σε επιχειρήσεις, από τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, από τις κοινοτικές εισροές, από τις εκδόσεις κρατικών ομολόγων, τα 19 δισ. ευρώ της περιόδου 1994-2004 από τις αποκρατικοποιήσεις κλπ. Αμεσα και έμμεσα κρατικά συγκεντρωμένο χρηματικό κεφάλαιο τροφοδότησε τα κέρδη μεγάλων ξένων και ντόπιων τεχνικών και άλλων εταιριών, οι κακοτεχνίες των οποίων (λόγω της επιδίωξης μεγιστοποίησης του κέρδους) σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα αποκαλύφθηκαν.
Τη μεγέθυνση του μεγάλου κεφαλαίου και της κερδοφορίας του τροφοδότησαν επίσης οι μηχανισμοί της «αγοράς χρηματικού κεφαλαίου» (χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, χρηματιστήριο, συγκεντρώνοντας το αποταμιευμένο λαϊκό εισόδημα).
Και βεβαίως δεν πρόκειται για ελληνική πρωτοτυπία! Ο κρατικός παρεμβατισμός στις ΗΠΑ έβαλε το χέρι του ώστε σε περίοδο κρίσης να οδηγηθεί σε μεγάλη κερδοφορία η στρατιωτική βιομηχανία. Είχε ως αποτέλεσμα η ανάκαμψη των ρυθμών αύξησης της παραγωγής και των κερδών να μη συνεπάγεται και αύξηση της απασχόλησης και των κατώτερων μισθών. Στις ΗΠΑ την επταετία 1995-2002 συρρικνώθηκαν οι κατώτεροι μισθοί κατά 1,4% ενώ την προηγούμενη επταετία είχαν αυξηθεί κατά 1,3%.
Ο κρατικός παρεμβατισμός σε συνεργασία με το διακρατικό (πολυποίκιλες διακρατικές και πολυμερείς συμφωνίες, διεθνείς οργανισμοί κυκλοφορίας του χρηματικού κεφαλαίου και ιμπεριαλιστικές ενώσεις) οδήγησαν την παγκόσμια βιομηχανία αφ' ενός σε αύξηση κατά 30% την περίοδο 1995-2002 και αφ' ετέρου σε απώλεια 22 εκατομμυρίων θέσεων εργασίας αφού η αύξηση της παραγωγικότητας δε συνοδεύτηκε από καθολική μείωση του ωραρίου εργασίας και του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης.
Τίποτε δεν είναι και δε λειτουργεί τόσο αυθόρμητα όσο προπαγανδίζεται στην περίφημη «οικονομία της ελεύθερης αγοράς», την οικονομία της «ελεύθερης ιδιωτικής πρωτοβουλίας» (στα προγράμματα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ).
Στην πραγματικότητα, στον 21ο αιώνα, η διατήρηση της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στα αναπτυγμένα και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση. Είναι αρκετά διαφορετική από την ατομική ιδιοκτησία του πρώιμου καπιταλισμού, στον οποίο ήταν ακόμη χαμηλή η παραγωγικότητα των μέσων παραγωγής και κατακερματισμένη η κοινωνική παραγωγή. Τότε, όταν ο ατομικός ιδιοκτήτης είχε ακόμη άμεση σχέση με την παραγωγική μονάδα, τη διεύθυνση και διαχείρισή της. Τότε, όταν ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός ακόμη διεξαγόταν κυρίως μεταξύ τέτοιων ατομικών ιδιοκτητών.
Στη σύγχρονη καπιταλιστική οικονομία του 21ου αιώνα, η ατομική ιδιοκτησία με τη μορφή της κύριας ή σημαντικής συμμετοχής στη μεγάλης κεφαλαιοποίησης μετοχική εταιρία απαιτεί μια πολύ ισχυρότερη κρατική παρέμβαση. Απαιτεί μια τεχνολογικά υπερσύγχρονη κρατική μηχανή προκειμένου να διατηρήσει τον κοινωνικά άχρηστο, παρασιτικό ρόλο της ατομικής ιδιοκτησίας. Απαιτεί τον κρατικό οικονομικό σχεδιασμό και άμεσα οικονομικό παρεμβατισμό, πάνω στον οποίο αναπτύχθηκαν ως κισσός η γραφειοκρατία, οι άμεσες συναλλαγές κρατικών υπαλλήλων και ομίλων επιχειρήσεων (αποκαλυπτόμενες ως σκάνδαλα), η ενσωμάτωση ακόμη και εργατικού δυναμικού. Απαιτεί εναλλασσόμενες σχέσεις αναλογίας μεταξύ ιδιωτικού και κρατικού κεφαλαίου, ανάλογα με τη συγκυρία της εσωτερικής και διεθνούς οικονομίας, τις μεσοπρόθεσμες ανάγκες και το διεθνή καπιταλιστικό ανταγωνισμό. Απαιτεί πολυδαίδαλη νομοθεσία, σύγχρονους μηχανισμούς ελέγχου και ενσωμάτωσης της εργατικής συνείδησης, σύγχρονους μηχανισμούς καταστολής της εργατικής και λαϊκής αντίστασης, αντίδρασης, αντεπίθεσης.
Το ιδεολόγημα περί «παρωχημένου κρατισμού» συγκαταλέγεται στα μέσα της ιδεολογικής χειραγώγησης της εργατικής συνείδησης.
Συνειδητά αποσιωπώνται η έκταση, οι λειτουργίες και οι στόχοι του σύγχρονου καπιταλιστικού κρατικού παρεμβατισμού. Συνειδητά ταυτίζεται ο κρατικός παρεμβατισμός με τη μορφή του κρατικού μονοπωλίου σε ορισμένους τομείς της οικονομίας (κυρίως στην ηλεκτρική ενέργεια, στην τηλεφωνία και στην ύδρευση), που σε κάποια περίοδο εξυπηρέτησαν τη συνολική κεφαλαιακή συσσώρευση. Συνειδητά ταυτίζεται ο κρατικός παρεμβατισμός με την κρατική προστασία της εγχώριας παραγωγής και αγοράς από τον εξωτερικό ανταγωνισμό, σε εκείνη την ιστορική εποχή της εθνικής καπιταλιστικής ανάπτυξης κατά την οποία δεν είχε φθάσει ακόμη σε ορισμένα ελάχιστα όρια που να επιτρέπουν την εξαγωγή κεφαλαίων. Η κίνηση αυτή υπήρξε νομοτελειακή όχι μόνο για την ανάπτυξη του καπιταλισμού το 19ο αιώνα, αλλά και κατά τον 20ό. Από τα πιο καθαρά και σύγχρονα παραδείγματα είναι αυτό της σύγχρονης Ινδίας.
Οσοι και όσες εγκατέλειψαν τον αριστερό ριζοσπαστισμό που αμφισβητούσε τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και αρνούνταν την καπιταλιστική εκμετάλλευση και την κοινωνική αδικία, σήμερα επικαλούνται την «παγκοσμιοποίηση και τις νέες τεχνολογίες» για να αιτιολογήσουν την πολιτική σύγκλιση της «αριστεράς, της κεντροαριστεράς και των νεοφιλελευθέρων». Ειρωνεύονται την ταξική πάλη, καλλιεργούν την εργατική συναίνεση και το συμβιβασμό στην ξέφρενη επιθετικότητα και στο γιγαντισμό των κεφαλαίων, στη διεθνή αναπαραγωγή του ανταγωνισμού τους, στην ανισομετρία και στην αναρχία της καπιταλιστικής παραγωγής. Δίνουν αριστερό άλλοθι στην εμπορευματοποίηση των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών (για εκπαίδευση, φροντίδα υγείας, πρόνοια, ασφάλιση, πολιτισμό, αθλητισμό). Η προσαρμογή στην «παγκοσμιοποίηση» είναι το ιδεολόγημα όσων προσφέρουν «εξ αριστερών» κάλυψη στις πολιτικές των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων, της πληρωμής της μισθωτής εργασίας με χειρότερους όρους από τους θεσμοθετημένους.
Το κυριότερο όμως είναι ότι το ιδεολόγημα του «παρωχημένου κρατισμού» αντλεί σημαντικό μέρος της δύναμής του από την άγνοια των πραγματικών αιτίων της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στις κοινωνίες που οικοδομούσαν τη νέα σοσιαλιστική κοινωνία.
Διαμορφώνει την εξής στρεβλή συλλογιστική:
«Η απελευθερωμένη από τον κρατικό παρεμβατισμό καπιταλιστική οικονομία επιβιώνει. Η κρατικά σχεδιασμένη και ελεγχόμενη σοσιαλιστική οικονομία απεβίωσε. Αρα το μέλλον της κοινωνίας είναι η απελευθερωμένη καπιταλιστική συγκρότησή της».
Πέραν του σκέλους που ήδη αναπτύξαμε, την έκταση, την ισχύ και το πολυδαίδαλο της κρατικής παρέμβασης στην «απελευθερωμένη» καπιταλιστική οικονομία, υπάρχει και το σκέλος του περιεχομένου της κρατικής παρέμβασης στη σοσιαλιστική οικοδόμηση.
Πρώτ' απ' όλα, ο κρατικός σχεδιασμός για την κινητοποίηση των αναπτυγμένων και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, δηλαδή ο κεντρικός σχεδιασμός τι, πού, πώς θα παραχθεί, πώς θα κατανεμηθεί, στην πράξη έλυσε προβλήματα εύρυθμης παραγωγικής και κοινωνικής λειτουργίας σε αφάνταστα αντίξοες καιρικές συνθήκες.
Πολύ απλά θα λέγαμε, ότι με καθημερινές θερμοκρασίες -150 και -200 βαθμούς Κελσίου, καθημερινές χιονοπτώσεις, λειτουργούσαν όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς πλήρως θερμαινόμενα. Η πυκνότητα των σταθμών, υπογείων διαβάσεων κλπ., η κατάσταση των δρόμων έκαναν δυνατή τη μετακίνηση ακόμη και για ανθρώπους ασυνήθιστους σε αυτές τις καιρικές συνθήκες.
Η αδιάκοπη θέρμανση και το ζεστό νερό στις κατοικίες ήταν μόνιμη κατάσταση για το μεγαλύτερο μέρος του έτους. Ακόμη και η θερμοκηπευτική παραγωγή έδινε τη μάχη της νικηφόρα με τις πολύμηνες αντίξοες καιρικές συνθήκες. Ακόμη, με πρόσφατο ρεπορτάζ στον αστικό Τύπο, αποκαλύφθηκε πως στους οικισμούς της Σιβηρίας με θερμοκρασία των -400 και -500 βαθμών Κελσίου επί σοσιαλιστικής οικοδόμησης υπήρχε οργανωμένη παραγωγική κοινωνική ζωή, η οποία αναιρέθηκε από το σημερινό καθεστώς.
Αυτά ήταν αποτελέσματα όχι απλά ενός κεντρικού, κρατικού σχεδιασμού, αλλά του κεντρικού σχεδιασμού-εργαλείου της λαϊκής, της σοσιαλιστικής οικονομίας, με κίνητρο τη μαζική ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών.
Η απότομη άνοδος της θνησιμότητας από το κρύο, την πείνα και την εξαθλίωση στη σημερινή Ρωσία είναι το κοινωνικό αποτέλεσμα της καπιταλιστικής παλινόρθωσης.
Η ιδεολογία του ταξικού μας αντιπάλου υποστηρίζει ότι η μαζική ικανοποίηση κάποιων κοινωνικών αναγκών κράτησε σε πολύ χαμηλά επίπεδα τη συνολικότερη παραγωγική ανάπτυξη, το κίνητρο της τεχνολογικής της εξέλιξης, το κίνητρο της ατομικής ευθύνης για την παραγωγικότητα της εργασίας. Ενοχοποιεί την κοινωνική ιδιοκτησία και τον κεντρικό σχεδιασμό. Η αλήθεια όμως είναι διαφορετική.
Η οικοδόμηση του νέου, του σοσιαλιστικού-κομμουνιστικού τρόπου παραγωγής ξεκίνησε, για ιστορικούς-κοινωνικούς λόγους, σε κοινωνίες όπου υπήρχε ακόμη στο εσωτερικό τους ασύγκριτα μεγαλύτερη ανισόμετρη καπιταλιστική ανάπτυξη, πολύ μεγαλύτερη έκταση πρώιμων καπιταλιστικών σχέσεων, μεγάλη επιβίωση προκαπιταλιστικών τρόπων παραγωγής, που κυριαρχούσαν στον τομέα της αγροτικής παραγωγής.
Το πρόβλημα της ταξικής πάλης μεταξύ των νέων σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής / κατανομής και των προσοσιαλιστικών επιβιώσεων οξύνθηκε μεταπολεμικά υπό το βάρος των εξής παραγόντων:
Κωδικοποιώντας θα λέγαμε ότι αποδυναμώθηκε ο κεντρικός σχεδιασμός, απονευρώθηκε από το κίνητρο της ικανοποίησης των συνολικών κοινωνικών συμφερόντων, από την ουσιαστική λειτουργία της εργατικής συμμετοχής στην οργάνωση, διοίκηση, διεύθυνση της παραγωγής από τα κάτω προς τα πάνω, από αποτελεσματικές λειτουργίες κοινωνικού ελέγχου.
Στο έδαφος αυτών των αποκλίσεων της σοσιαλιστικής οικοδόμησης συν τω χρόνω αναπτύχθηκαν μηχανισμοί και ενισχύθηκαν λειτουργίες ατομικού και ομαδικού σφετερισμού του κοινωνικού πλούτου, πλουτισμού με καταπάτηση της αρχής κατανομής «στον καθένα ανάλογα με την εργασία του». Κεντρικός σχεδιασμός και διεύθυνση που λειτουργεί ως κατεύθυνση του κατακερματισμού και όχι της ανάπτυξης της κοινωνικής ιδιοκτησίας.
Η αντεπανάσταση δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η αποκορύφωση της ταξικής πάλης μεταξύ των δυνάμεων του σοσιαλιστικού τρόπου παραγωγής και των δυνάμεων της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, όταν πλέον οι δεύτερες δυνάμεις είχαν ισχυροποιήσει τη θέση και την επιρροή τους στο κόμμα, στις κρατικές λειτουργίες και στις εργατικές δυνάμεις.
Η οπισθοχώρηση στην οικοδόμηση και εδραίωση, στην κυριαρχία των νέων σοσιαλιστικών-κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής δεν είναι πρωτοτυπία στην ιστορική κοινωνική εξέλιξη. Πολλά από τα στοιχεία πάνω στα οποία αναπτύχθηκαν οι καπιταλιστικές σχέσεις, όπως η μικρή εμπορευματική παραγωγή, η βιοτεχνία και το εμπόριο στα αστικά κέντρα τόσο της Δυτικής όσο και της Ανατολικής Ευρώπης γνώρισαν την οπισθοχώρηση, μια πολύχρονη ιστορικά πεπερασμένη καθυπόταξή τους στη φεουδαρχική κυριαρχία.
Η ιστορία της εξέλιξης της ανθρώπινης κοινωνίας έχει περιπτώσεις ακόμη και καταστροφής κοιτίδων ανθρώπινου πολιτισμού, ζιγκ-ζαγκ και ασυνέχειες στην κοινωνικο-οικονομική ανάπτυξη.
Ανεξάρτητα από την αντοχή των πρώτων κοιτίδων της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην Ευρώπη και στην Ασία, κατά τον 20ό αιώνα, το μέλλον του σοσιαλιστικού τρόπου παραγωγής εγγυάται η κοινωνικοποίηση της εργασίας, επομένως και η ανάγκη της κοινωνικής ιδιοκτησίας, της κοινωνικής οργάνωσης και διεύθυνσης της παραγωγής, με εργαλείο το λαϊκό κρατικό σχεδιασμό.
Σύγχρονη και όσο ποτέ άλλοτε ζωντανή παραμένει η ανάγκη του λαϊκού, κοινωνικού κρατικού παρεμβατισμού για να αξιοποιηθούν τα πιο σύγχρονα επιστημονικά και τεχνολογικά επιτεύγματα για να ικανοποιηθούν οι κοινωνικοί στόχοι: Καθολική άνοδος του επιπέδου εκπαίδευσης / επαγγελματικής κατάρτισης, εξασφάλιση κοινωνικής εργασίας για όλους με μείωση του εργάσιμου χρόνου και καθολική άνοδο του βιοτικού επιπέδου, καθολική άνοδο του επιπέδου προστασίας από τα φυσικά φαινόμενα, τις επιδημίες και τις καταστροφές στην υγεία και στο περιβάλλον που έφερε η κερδοσκοπική βιομηχανική παραγωγή.
Η δυνατότητα δε γίνεται αυθόρμητα πραγματικότητα. Το μέλλον δε χτίζεται με την ηττοπάθεια, το συμβιβασμό. Κερδίζεται μέσα από μικρότερες και μεγαλύτερες μάχες αντίστασης και αντεπίθεσης. Προωθείται μέσα από την άμεση μάχη απόρριψης της πλάνης του δικομματικού μονόδρομου. Οι επικείμενες βουλευτικές εκλογές δίνουν μια ευκαιρία ενίσχυσης του λαϊκού αγώνα, της λαϊκής αντεπίθεσης με τη μεγαλύτερη δυνατή πολιτική ισχυροποίηση του ΚΚΕ.
Eurokinissi |
Πρώτο ότι τα πολιτικά κόμματα της άρχουσας τάξης πάνε να διαμορφώσουν νέο πολιτικό σκηνικό. Και δεύτερο ότι η νέα πολιτική τάξη πραγμάτων που θα προκύψει θα είναι άκρως αντιδραστική, θα συμπυκνώνει και θα οικοδομηθεί με τα αντιδραστικά υλικά της σημερινής κυρίαρχης πολιτικής. Και θέλουν να δημιουργήσουν ένα πολιτικό εποικοδόμημα, πιο βίαιο και πιο αντιδραστικό και από το σημερινό...
Αλλα πώς φτάσαμε ως εδώ;
Εχει, βέβαια, ενδιαφέρον να πάμε λίγα χρόνια πίσω, να πιάσουμε το νήμα από το σημείο εκείνο που ξεκίνησαν και στη χώρα μας οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στην οικονομία, το πώς αυτές επηρέασαν, επέδρασαν και διαμόρφωσαν την οικονομική ολιγαρχία της χώρας, πώς οι αλλαγές στην παραγωγική βάση επηρέασαν το πολιτικό εποικοδόμημα, ώστε να προβάλλει σήμερα η ανάγκη της «ανανέωσής» του, σε αντιδραστικότερη, όμως, βάση. Εχουμε, δηλαδή, στα χρόνια αυτά μια συνεχή αλληλεπίδραση της οικονομίας στην πολιτική και της πολιτικής στην οικονομία, μια συσσώρευση ποσοτικών αλλαγών στις οικονομικές σχέσεις και στο πολιτικό εποικοδόμημα, οι οποίες σήμερα αναζητούν διέξοδο σε μια νέα ποιότητα, μέσα βεβαίως στα πλαίσια του συστήματος.
Κοινός παρονομαστής των εξελίξεων αυτών ήταν η ανάγκη διευκόλυνσης της συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, προκειμένου να αντεπεξέρχεται στον οξύτατο διεθνή ανταγωνισμό, σε συνδυασμό με τις ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες, οι οποίες πυροδότησαν και επιτάχυναν την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα σε όλα τα επίπεδα: Στις εργασιακές σχέσεις, στις κοινωνικές κατακτήσεις, στον πολιτισμό, στις διακρατικές σχέσεις με τις ωμές ακόμη και πολεμικές επεμβάσεις εναντίον λαών και κρατών, όπως τις γνωρίσαμε τα προηγούμενα χρόνια.
Ας δούμε πώς αυτή η κατάσταση πραγμάτων επηρέασε την πολιτική και την οικονομία στη χώρα μας.
Με την ψήφιση της Συνθήκης του Μάαστριχτ, το Δεκέμβρη του 1991, δόθηκε το σύνθημα για μια γενικευμένη επίθεση κατά των εργασιακών δικαιωμάτων των λαών της Ευρώπης και φυσικά και της χώρας μας. Οι εργασιακές σχέσεις που στηρίζονται στο σταθερό ημερήσιο εργάσιμο χρόνο και τη σταθερή εργασία ανατρέπονται. Τη θέση τους καταλαμβάνουν οι «ευέλικτες» μορφές απασχόλησης, οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου κλπ. Τα δημόσια συστήματα Κοινωνικής Ασφάλισης, Παιδείας, Υγείας και Πρόνοιας υπονομεύονται, με την ιδιωτικοποίηση -εμπορευματοποίηση, προς όφελος του ιδιωτικού κεφαλαίου. Επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας ιδιωτικοποιούνται, ενώ επιβάλλονται φορολογικές πολιτικές βαθιά αντιδραστικές. Κοινή βάση των πολιτικών αυτών ήταν η βίαιη ανατροπή των όρων αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, έτσι ώστε να αυξηθεί ο βαθμός εκμετάλλευσής της, να αναζωογονηθεί το κεντρί του καπιταλιστικού κέρδους. Απτά αποτελέσματα των πολιτικών αυτών έχουμε στα οικονομικά αποτελέσματα των επιχειρήσεων της χώρας μας. Σύμφωνα με τα στοιχεία της εταιρίας ICAP, μεταξύ των ετών 1991 και 2001, στη βιομηχανία, στο εμπόριο, στις τράπεζες και τις κατασκευαστικές - οικοδομικές επιχειρήσεις, είχαμε τις ακόλουθες μεταβολές:
Από τα στοιχεία αυτά προκύπτει ότι τη δεκαετία αυτή συντελέστηκε μια σημαντική συσσώρευση κεφαλαίου, που υπήρξε το σύνθετο αποτέλεσμα των αντιδραστικών αλλαγών στις εργασιακές σχέσεις, στις δραστικές μειώσεις του λεγόμενου μη μισθολογικού κόστους των επιχειρήσεων, στις επιδοτήσεις του κεφαλαίου, στην άνοδο της παραγωγικότητας της εργασίας. Η οικονομική ολιγαρχία βγαίνει σήμερα πιο δυναμωμένη, πιο ισχυρή, αλλά και πιο επιθετική, απαιτεί νέες αντιδραστικές αλλαγές, δεδομένου ότι η βάση σύγκρισης δεν είναι σήμερα εθνική, αλλά πανευρωπαϊκή και διεθνής. Τα αποτελέσματα της αντιλαϊκής «συγκομιδής» συγκρίνονται σήμερα με τα αντίστοιχα αποτελέσματα του ευρωπαϊκού και διεθνούς κεφαλαίου. Ο ανηλεής μεταξύ τους ανταγωνισμός απαιτεί και νέες «ανθρωποθυσίες». Η συνεχής και παρατεταμένη εξαθλίωση της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, προβάλλει ως ο αναγκαίος όρος της διατήρησης και αύξησης της ανταγωνιστικότητας κάθε «εθνικού κεφαλαίου», αλλά και του διεθνικού. Το οποίο συγκρίνει σήμερα τους όρους αναπαραγωγής του σε κάθε κράτος, όχι μόνο με τους όρους αναπαραγωγής των κεφαλαίων που ανταγωνίζονται μέσα στα όρια των περιφερειακών ενώσεων (Ευρωπαϊκή Ενωση), αλλά και στους όρους αναπαραγωγής του κεφαλαίου στα σημεία εκείνα του πλανήτη, όπου η εξαθλίωση της εργατικής τάξης βρίσκεται στα έσχατα σημεία της. Ας θυμηθούμε τις τελευταίες επισημάνσεις του ΙΟΒΕ για την προσέλκυση ξένων επενδύσεων, όπου με ζήλο μας υπενθύμιζαν ότι στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης προσφέρονται πολύ καλύτεροι όροι για επενδύσεις. Ας θυμηθούμε τι έλεγαν τα στελέχη της ΠΑΛΚΟ όταν έκλεισαν την επιχείρησή τους στη χώρα μας. Εκαναν σύγκριση μισθών και όρων εργασίας της Ελλάδας, όχι με χώρα της ΕΕ, αλλά της ...Κίνας.
Η προώθηση νέων αντιδραστικών αλλαγών, ομολογείται πλέον απ' όλους. Οπως όλοι ομολογούν, τα νέα αντιλαϊκά μποφόρ θα ξεκινήσουν αμέσως μετά τις εκλογές. Με πρωτόγνωρη ειλικρίνεια, οι παράγοντες του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος μας κάνουν γνωστό ότι από τις 8 του Μάρτη θα υποφέρουμε...
Προβάλλει, όμως, το ερώτημα. Ποιος θα διαχειριστεί τη νέα κατάσταση πραγμάτων; Το ΠΑΣΟΚ με τη σημερινή του μορφή; Σίγουρα όχι. Το σημερινό ΠΑΣΟΚ με τη συνεχή άσκηση επί μία εικοσαετία και πλέον αντιδραστικών πολιτικών, έχει φθαρεί στη λαϊκή συνείδηση, έχει γίνει αναξιόπιστο, μη αποδοτικό... Οταν στις πολιτικές αναλύσεις κάνουν λόγο για «κούραση», αυτό ακριβώς εννοούν. Το σημερινό ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Ξεκίνησε σαν ριζοσπαστικό μικροαστικό κόμμα, αναρριχήθηκε στην εξουσία, σταδιακά εγκατέλειψε κάθε ριζοσπαστική πολιτική θέση. Το σημερινό κόμμα αποτελεί άρνηση και αντίθεση του παλιού, αλλά αυτή η μετάλλαξη είχε μέσα της τα σπέρματα της φθοράς. Από την άλλη πλευρά, η νέα τάξη πραγμάτων απαιτεί μια ριζική ρήξη με καθετί που θυμίζει τα μεταπολεμικά μαζικά κόμματα, τα οποία αναδύθηκαν από τις στάχτες του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Κόμματα, τα οποία αναγκάζονταν, με βάση τούς τότε συσχετισμούς δυνάμεων να παίρνουν σε ένα βαθμό υπόψη και το λαϊκό παράγοντα και με ποια μορφή διαχείρισης θα τον ενσωματώσουν. Σε αυτόν τον τύπο κομμάτων, τα επιτελεία του κεφαλαίου, θέλουν να βάλουν οριστικά τέλος. Φυσικά, αν δεχτούμε ότι τα αστικά κόμματα, όπως π.χ. το ΠΑΣΟΚ ξεκίνησαν σαν τέτοια, σήμερα με την ιστορική μνήμη, των πρώτων χρόνων του σαν κόμματος του μικροαστικού ριζοσπαστισμού, να παραπέμπει σε αγωνιστική διεκδικητική παράδοση, έστω και εντός του συστήματος, αυτή σήμερα φαντάζει ύποπτη. Και αυτός που έχει αναλάβει να θάψει οριστικά το παρελθόν, αναμορφώνοντάς το με βάση τις σημερινές απαιτήσεις, φαίνεται ότι βρέθηκε στο πρόσωπο του Γ. Παπανδρέου. Ο οποίος εμφανίζεται σήμερα σαν ο εγγυητής μιας νέας πολιτικής τάξης πραγμάτων, αντιδραστικής σε όλες της τις μορφές.
Γι' αυτό, οι ΕΒΕ πρέπει να τους γυρίσουν την πλάτη και να βρίσκονται σε μια ανειρήνευτη πάλη με την πολιτική τους. Αυτή η εξέλιξη, όσο και αν φαίνεται φυσιολογική βέβαια, πρακτικά δεν είναι εύκολη υπόθεση. Η πολιτική που περιθωριοποιεί ακόμη και καταστρέφει τις μικρές επιχειρήσεις, ταυτόχρονα δημιουργεί ψευδαισθήσεις στους ΕΒΕ, λόγω της σχέσης τους, με την παραγωγή και τη μικρή ιδιοκτησία που κατέχουν στα μέσα παραγωγής. Τα αστικά κόμματα δεν παραιτούνται, προκειμένου να εγκλωβίσουν πολιτικά ένα πολυάριθμο κοινωνικό στρώμα, που αντιπροσωπεύει περίπου το 20% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, κολακεύουν τους αυτοαπασχολούμενους και μικρούς ΕΒΕ, τους αποκαλούν «ραχοκοκαλιά της οικονομίας, νοικοκυραίους, ικανούς επιχειρηματίες κλπ.», γιατί σαν εκλογική δύναμη ελεγχόμενη και ανενεργό μάζα υπηρετεί καλύτερα τους σκοπούς τους.
Την απελευθέρωση της αγοράς, αν και είναι όρος και δέσμευση των αστικών και μικροαστικών κομμάτων απέναντι στο μεγάλο κεφάλαιο, για να διευκολυνθεί η κυριαρχία του, να αυξηθούν τα κέρδη και να εδραιωθεί η δεσπόζουσα θέση του, την προβάλλουν ως μία ίση ευκαιρία για όλους, ενώ στην πραγματικότητα σημαίνει ακριβώς το αντίθετο: Επιταχύνει τη συγκέντρωση και την ανισόμετρη ανάπτυξη.
Στο Ασφαλιστικό μειώνεται συνεχώς η κρατική επιχορήγηση, αυξάνονται προκλητικά οι εισφορές των ασφαλισμένων ΕΒΕ, προωθείται η αύξηση της ασφαλιστικής ηλικίας, η μείωση των συντάξεων. Ιδιαίτερα για τους νέους ασφαλισμένους από 1/1/1993 και μετά, οι όροι ασφάλισης είναι «σφαγείο», υποβαθμίζονται οι παροχές Υγείας, θεσπίζονται μια σειρά κίνητρα για τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες, προωθούνται τα επαγγελματικά συνταξιοδοτικά ταμεία, (κεφαλαιοποιητικό σύστημα, νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου), δηλαδή όποιος έχει να πληρώνει - και αυτοί είναι οι λίγοι - θα έχει παροχές και συντάξεις που θα ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες.
Η απελευθέρωση του ωραρίου λειτουργίας των καταστημάτων μέχρι και 75 ώρες τη βδομάδα σήμερα, αλλά και η απαίτηση των ομίλων Σούπερ Μάρκετ και πολυκαταστημάτων για κατάργηση της Κυριακής αργίας και πλήρη απελευθέρωση του ωραρίου, προβάλλεται από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ως μια ευκαιρία αύξησης του τζίρου και αύξηση της απασχόλησης. Αυτό που κρύβει η κυβέρνηση, γιατί δεν τη συμφέρει να το πει, είναι το ποιες επιχειρήσεις θα αυξήσουν τον τζίρο τους. Η αλήθεια είναι ότι ο όγκος των πωλήσεων δε θα έχει σοβαρές αλλαγές, όμως με την απελευθέρωση του ωραρίου ένα μεγαλύτερο κομμάτι των λιανικών πωλήσεων θα μετατοπιστεί στους ομίλους, Σούπερ Μάρκετ, πολυκαταστήματα κλπ, που ήδη 10 -12 αλυσίδες ελέγχουν το 85% στο λιανικό εμπόριο τροφίμων και οι τέσσερις από αυτές ελέγχουν το 60%. Οσο για την απασχόληση, βασικά αυξάνεται η ωρομίσθια και όχι η πλήρης. Σε αυτές τις συνθήκες η αναδουλιά παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις, οι υψηλοί ρυθμοί αύξησης του ΑΕΠ, όπως τους παρουσιάζουν, φυσικά δεν εκφράστηκαν με σχετική βελτίωση της θέσης των ΕΒΕ και εργαζομένων.
Η κατάσταση αυτή θα χειροτερεύει συνεχώς με κύρια αιτία τα υπερκέρδη του μεγάλου κεφαλαίου τα οποία καθορίζουν την πορεία της οικονομίας, που χαρακτηριστικό της στοιχείο είναι η ανισόμετρη ανάπτυξη, η οποία συμβαδίζει με την καταστολή δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων, για να αποτραπούν κοινωνικοί αγώνες. Εφαρμόζουν την τακτική του «διαίρει και βασίλευε», τοποθετούν τους ΕΒΕ κοινωνικά απέναντι από τους εργαζόμενους, γιατί έτσι η εκμετάλλευση και η κυριαρχία του κεφαλαίου γίνεται πιο εύκολη και πιο σίγουρη. Γι' αυτό η ανατροπή αυτής της πολιτικής και των φορέων της είναι βασική προϋπόθεση για να δρομολογηθούν εξελίξεις φιλολαϊκές.
Το πράγμα έχει αποκτήσει πλέον εξοργιστικές διαστάσεις, για τους παθόντες και τους γνωρίζοντες. Για να υλοποιηθούν τα σχετικά κυβερνητικά σχέδια, συνεχίζεται μια θλιβερή πολιτική υποκρισίας και αυθαιρεσίας σε βάρος των ελαιοπαραγωγών. Και σε όσους διεκδικούν το δίκιο τους αγωνιστικά, ασκείται αστυνομική βία και κρατική τρομοκρατία, με κλασικό παράδειγμα τους ελαιοπαραγωγούς του Αιγίου. Τη βδομάδα που πέρασε, οι αγωνιζόμενοι ελαιοπαραγωγοί του Αιγίου γνώρισαν μια πρωτόγνωρη αστυνομική βαρβαρότητα σε βάρος τους. Αξίζει ακόμα να σημειωθεί πως στις περιοχές που έγιναν συλλαλητήρια ελαιοπαραγωγών, ο ΟΠΕΚΕΠΕ έσπευδε την παραμονή να βγάλει ανακοινώσεις κοροϊδίας και αποπροσανατολισμού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ανακοίνωση του ΟΠΕΚΕΠΕ στις 18/2, παραμονή του συλλαλητηρίου των ελαιοπαραγωγών της Λέσβου. Αναφερόταν σε αυτή την ανακοίνωση πως δικαιώθηκαν 2.500 ελαιοπαραγωγοί, ενώ κάτι τέτοιο δεν έγινε και οι «κομμένοι» ελαιοπαραγωγοί της Λέσβου είναι 5.500 περίπου.
ICON |
Για τους θιγόμενους ελαιοπαραγωγούς δε μένει άλλη επιλογή παρά να αντιδράσουν και να διεκδικήσουν αγωνιστικά το δίκιο τους και να παλέψουν, για να ανατραπεί η αντιαγροτική πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ, που γεννά προβλήματα και αδιέξοδα σαν κι αυτό. Ηδη μέχρι τώρα έγιναν πάμπολλα συλλαλητήρια για το πρόβλημα αυτό από τη Μακεδονία μέχρι την Κρήτη, αλλά ο αγώνας πρέπει να συνεχιστεί και να ενταθεί, μαζικά και συντονισμένα, μέχρι τη δικαίωση. Κι ενόψει εκλογών να πέσει «μαύρο» στην πολιτική της κυβέρνησης, για ό,τι έκανε μέχρι τώρα, αλλά και στην πολιτική της ΝΔ, που αρκείται σε αντιπολίτευση δημιουργίας ψευτο-εντυπώσεων, ενώ δεν αποκλείεται, αν ήταν κυβέρνηση, να έκανε ακριβώς τα ίδια!
Eurokinissi |
Για το βαμβάκι υπάρχουν τροπολογίες που δε δέχονται την αποσύνδεση επικαλούμενες το Πρωτόκολλο 4 της Συνθήκης ένταξης της Ελλάδας. Αυτό είναι θετικό. Δεν ισχύει όμως το ίδιο για τις τροπολογίες που ζητάνε αλλαγή των ποσοστών αποσύνδεσης λες και η μικρότερη ή μεγαλύτερη αποσύνδεση και μεταφορά του ποσοστού στο στρέμμα, για το βαμβάκι, ή στο δέντρο, για το λάδι, θα αλλάξει την ουσία της μεταρρύθμισης. Σε κάθε περίπτωση ο στόχος της αποσύνδεσης και της στρεμματικής ενίσχυσης είναι ένας: η εγκατάλειψη των καλλιεργειών.
Στον κόπο να κάνουν τροπολογίες στην πρόταση της Κομισιόν μπήκαν και κάποιοι Ελληνες ευρωβουλευτές, κάποιοι μόνοι τους, όπως ο Χ. Φωλιάς, και κάποιοι από κοινού όπως ο Αλ. Μπαλτάς (ΠΑΣΟΚ) και ο Γ. Αβέρωφ (ΝΔ) (!!!) κινούμενοι όλοι στη λογική της προτεινόμενης αναθεώρησης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί τροπολογία (αρ. 207) για το βαμβάκι όπου οι δύο ευρωβουλευτές προτείνουν το ποσοστό εθνικής βασικής έκτασης για τη στρεμματική ενίσχυση να είναι 3.800.000 στρέμματα. Με άλλα λόγια πρότειναν λιγότερα στρέμματα κι από αυτά που προτείνει η Ισπανίδα εισηγήτρια για την Ελλάδα, δηλαδή 4.000.000!
Αυτό είναι ένα από τα χαρακτηριστικά παραδείγματα για να σταματήσει η ΝΔ, διά στόματος του Κ. Καραμανλή, να λέει ότι έχει διαφορετικές απόψεις για την εφαρμοζόμενη αγροτική πολιτική και ότι, όταν γίνει κυβέρνηση, θα βάλει ζήτημα αύξησης του πλαφόν των αγροτικών προϊόντων που παράγει η χώρα μας, όπως το βαμβάκι, το λάδι, ο καπνός. Βέβαια όλα αυτά λέγονται ελαφρά τη καρδία ενόψει εκλογών και για να υφαρπάξουν την ψήφο των αγροτών προκειμένου να γίνουν κυβέρνηση.
Από την άλλη πλευρά του δικομματισμού, ο Γ. Παπανδρέου υπόσχεται στους αγρότες «καλύτερες μέρες» - «αποτασσόμενος» τη μέχρι τώρα αγροτική πολιτική του ΠΑΣΟΚ, την οποία και ο ίδιος στήριζε και συνυπέγραφε - υποστηρίζοντας ότι η νέα αναθεώρηση διασφαλίζει το εισόδημα των Ελλήνων αγροτών και ότι θα τους δώσει τη δυνατότητα να παράγουν προϊόντα ποιότητας και να προσαρμοστούν στις αγορές.
Ολα όσα λέγονται από τους δύο «μονομάχους» είναι τα προεκλογικά, τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα που μόνο ψηφοθηρικούς σκοπούς εξυπηρετούν.
Γι' αυτό και οι αγρότες πρέπει να τους γυρίσουν την πλάτη!
Να αναλογιστούν τα δεινά που τους έφερε η μέχρι σήμερα εφαρμοζόμενη ΚΑΠ, με τις μειώσεις των τιμών, με τους περιορισμούς στις καλλιέργειες, τις ποσοστώσεις και τα πρόστιμα συνυπευθυνότητας που είχαν σαν αποτέλεσμα 200.000 μικρομεσαίοι αγρότες να εγκαταλείψουν τα χωράφια και τα χωριά τους και 660.000 αγρότες να χρωστάνε στην ΑΤΕ 6 τρισ. δρχ. Αυτά είναι τα αποτελέσματα της πολιτικής που το ΠΑΣΟΚ εφάρμοζε και η ΝΔ στήριζε!
Είναι στο χέρι των αγροτών, στις 7 του Μάρτη, να καταδικάσουν την πολιτική τους, να τους καταψηφίσουν, να μειώσουν τα ποσοστά τους και να ενισχύσουν το ΚΚΕ. Επειδή γνωρίζουν ότι το ΚΚΕ είναι το μοναδικό κόμμα που τους λέει πάντα την αλήθεια, που στηρίζει τα αιτήματά τους και παλεύει μαζί τους, σε όλους τους μεγάλους και δυναμικούς αγώνες τους, όλα αυτά τα χρόνια.
Στις 8 του Μάρτη όποιο από τα δύο κόμματα και αν κερδίσει τις εκλογές την ίδια πικρή γεύση θα επιφυλάξει για τους μικρομεσαίους αγρότες, διογκώνοντας τα οξυμένα προβλήματα που ήδη αντιμετωπίζουν. Είτε κερδίσει το ΠΑΣΟΚ είτε η ΝΔ, θα εφαρμόσουν απαρέγκλιτα την αναθεωρημένη ΚΑΠ που στόχο έχει το ξεκλήρισμά τους και τη συγκέντρωση της γης στα χέρια λίγων μεγαλοαγροτών και εταιριών.
Το μόνο κόμμα που θα σταθεί κοντά στη μικρομεσαία αγροτιά με όλες του τις δυνάμεις, είναι το ΚΚΕ. Με όλα του τα αγροτικά στελέχη και μέσα από την ΠΑΣΥ θα δώσουν τη μάχη για την ανατροπή της ΚΑΠ και της αντιαγροτικής πολιτικής της ΕΕ, για την εφαρμογή μιας άλλης φιλοαγροτικής πολιτικής προς όφελος των αγροτών, την προστασία των προϊόντων χωρίς ποσοστώσεις και συνυπευθυνότητες, με τιμές που θα καλύπτουν το κόστος παραγωγής και θα εξασφαλίζουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα στον αγρότη, με στήριξη της κτηνοτροφίας και κάλυψη των αναγκών της χώρας μας, με έργα υποδομής, με παραγωγικούς συνεταιρισμούς. Μιας άλλης πολιτικής που θα έχει στόχο τη στήριξη και ανάπτυξη της γεωργίας, και όχι μόνο, προς όφελος των πολλών και όχι των ελαχίστων.
Σύμφωνα με το καθεστώς που υπάρχει, με ευθύνη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, ο ΕΛΓΑ (Οργανισμός Γεωργικών Ασφαλίσεων) καλύπτει μόνο την αγροτική παραγωγή και το ζωικό κεφάλαιο και αυτά όχι στο σύνολό τους. Το μεγαλύτερο ποσοστό αποζημίωσης που καταβάλλεται στην αγροτική παραγωγή ανέρχεται στο 76% περίπου, όταν η εκτιμούμενη ζημιά είναι 100%, ενώ τα ποσοστά αποζημίωσης είναι μικρότερα του 76% όταν η εκτιμούμενη ζημιά είναι μικρότερη του 100% και όταν η καλλιέργεια βρίσκεται σε προηγούμενο στάδιο από το τελικό, που είναι το στάδιο της συγκομιδής.
Για το αγροτικό κεφάλαιο φυτικό και έγγειο (θερμοκήπια, στάβλοι, αποθήκες κ.ά.) δεν υπάρχει καμιά νομοθεσία που να προβλέπει το ποσοστό αποζημίωσης. Για τις ζημιές αυτές δίνονται κάποιες αποζημιώσεις από τις ΠΣΕΑ (Πολιτική Σχεδιασμού Εκτακτης Ανάγκης) που πρόσφατα εντάχθηκαν στον ΕΛΓΑ. Οι αποζημιώσεις αυτές από τη μέχρι τώρα πολυετή εμπειρία έχει αποδειχθεί ότι κυμαίνονται στο ύψος του 50% περίπου των πραγματικών ζημιών. Επιπλέον για να δοθούν αυτές οι αποζημιώσεις των ΠΣΕΑ, θα πρέπει να δοθεί σχετική έγκριση από την ΕΕ, η οποία είναι χρονοβόρα και αποδείχνει την εξάρτηση της χώρας μας από το Ευρωπαϊκό Διευθυντήριο σε προφανή θέματα που δεν έχουν ιδιαίτερα κοινοτική σημασία, αλλά αφορούν αγρότες ορισμένων περιοχών της χώρας μας.
Με βάση τις πρώτες εκτιμήσεις για τις πρόσφατες ζημίες από τις χιονοπτώσεις και τον παγετό, που ανέρχονται στα 300 εκατ. ευρώ, από τα οποία τα 175 εκατ. ευρώ αφορούν αγροτικό κεφάλαιο, γίνεται φανερό ότι οι αποζημιώσεις που θα δοθούν στους πληγέντες αγρότες είναι ψίχουλα σε σχέση με τις πραγματικές ζημίες.
Γι' αυτό είναι επουσιώδης η υπόσχεση του κ. Παπανδρέου και της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ ότι μέχρι το Πάσχα θα καταβληθεί το 50% αυτών των ψίχουλων, ακόμα και στην περίπτωση που θα τηρηθεί η υπόσχεσή τους.
Οι πρόσφατες καταστροφές στην αγροτική παραγωγή και στο αγροτικό κεφάλαιο φέρνουν στην επικαιρότητα τη θέση του ΚΚΕ για πλήρη ασφάλιση της αγροτικής παραγωγής και του αγροτικού κεφαλαίου από όλους τους φυσικούς κινδύνους, μέσα από ένα αποκλειστικά Δημόσιο Σύστημα Αγροτικής Ασφάλισης, τα έσοδα του οποίου θα προέρχονται από τις εισφορές των αγροτών και την πάγια επιχορήγηση του Κρατικού Προϋπολογισμού.
Βασικό αντικείμενο αυτού του συστήματος αγροτικής ασφάλισης, πέρα από την καταβολή των αποζημιώσεων, θα είναι η πρόληψη και ο δραστικός περιορισμός των ζημιών που προκαλούν τα αντίξοα καιρικά φαινόμενα, που επιτυγχάνεται με την κατασκευή των αντίστοιχων έργων υποδομής, όπως αντιπλημμυρικά, αντιπαγετικά, αντιχαλαζικά κ.ά., σε συνεργασία με αρμόδιες δημόσιες υπηρεσίες και οργανισμούς.
Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ άφησαν εκτός ασφαλιστικής κάλυψης το αγροτικό κεφάλαιο και ουδέποτε επιχορήγησαν από τον Κρατικό Προϋπολογισμό τον ΕΛΓΑ, όπως προβλεπόταν από τον ιδρυτικό νόμο 1790/1998. Αντίθετα τον ανάγκασαν σε δανεισμό, με αποτέλεσμα τα δάνεια του ΕΛΓΑ να φτάσουν στο αστρονομικό ύψος των 730 εκατ. ευρώ ή 248 δισ. δραχμές.
Επιπλέον η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υλοποιώντας το νεοφιλελεύθερο προσανατολισμό της με νέο νόμο το 2001 αύξησε τα ασφάλιστρα των αγροτών χωρίς να επεκτείνει την ασφαλιστική κάλυψη και το κυριότερο άνοιξε το δρόμο στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες να κερδοσκοπήσουν στον τομέα των γεωργικών ασφαλίσεων και μάλιστα με κίνητρα από τον Κρατικό Προϋπολογισμό ή από σχετικό κοινωνικό πόρο.
Ο αναγκαστικός δανεισμός του ΕΛΓΑ, που σίγουρα θα τον οδηγήσει στη χρεοκοπία, θα αποτελέσει το άλλοθι στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ για να υλοποιήσουν την ιδιωτικοποίηση των γεωργικών ασφαλίσεων, που προβλέπει ο νόμος του 2001.
Η αντιαγροτική πολιτική του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και στον τομέα της γεωργικής ασφάλισης αποτελεί έναν ακόμα λόγο καταψήφισής τους από όλους τους μικρομεσαίους αγρότες και ενίσχυσης του ΚΚΕ.
Και αυτό γιατί το ΚΚΕ, εκτός από την ολοκληρωμένη φιλοαγροτική πρόταση που έχει και για τη γεωργική ασφάλιση, είναι το μόνο κόμμα που με κάθε τρόπο στηρίζει τις κινητοποιήσεις και των πληγέντων αγροτών για έγκαιρη και ολική αποζημίωση των ζημιών τόσο στην αγροτική παραγωγή όσο και στο αγροτικό κεφάλαιο, για πάγωμα των δανείων τους προς την ΑΤΕ μέχρι να αποκατασταθεί πλήρως η παραγωγική τους διαδικασία, για ευνοϊκή χρηματοδότηση τους από την ΑΤΕ ώστε να συνεχίσουν την παραγωγική τους δραστηριότητα.