Η μεγαλύτερη αξία της ταινίας είναι ο παιδευτικός χαρακτήρας της. Ο δημιουργός της, πατώντας πάνω σε μια υποτυπώδη ιστορία, περνάει την αντίληψη ότι για να πετύχεις αυτό που αγαπάς πρέπει να προσπαθήσεις με σοβαρότητα, με επιμονή και υπομονή.

Ενας ταλαντούχος μικρός, όταν πρωτοαντικρίζει την παιδική όπερα του Πεκίνου, μαγεύεται! Ομως, άλλο πράγμα ένας καλλιτέχνης του «δρόμου» και άλλο ένας έντεχνος λυρικός καλλιτέχνης! Αλλος ο αγώνας του ενός και άλλος του άλλου! Το ταλαντούχο, αλλά «αδέσποτο» παιδί θα περάσει από πολλές δοκιμασίες. Στο τέλος, βέβαια, θα νικήσουν η θέληση, η επιμονή και η υπομονή.

Αυτή η απλοϊκή ιστορία, πέρα από την ευκαιρία που έδωσε στον σκηνοθέτη να περάσει τα παιδευτικά μηνύματά του, δίνει την ευκαιρία και σε εμάς να γνωρίσουμε από κοντά την περίφημη παιδική όπερα του Πεκίνου. Να δούμε και να απολαύσουμε τους νεαρούς καλλιτέχνες της, αλλά και να γνωρίσουμε τον απόλυτα πειθαρχημένο τρόπο διδασκαλίας αυτών των νεαρών καλλιτεχνών.

Παίζουν: Γουάνγκ Χάο.

Βοήθεια! Ενδεκα ταινίες, και μάλιστα παραμονές Χριστουγέννων, ούτε η αγορά της Κίνας να ήμασταν, με το 1,5 δισεκατομμύριο των κατοίκων! (Την τελευταία στιγμή μια αποσύρθηκε)! Και μη φανταστείτε ότι η ποσότητα κουβαλάει μαζί της και την ποιότητα. Οχι! Αν εξαιρέσεις τις δυο θαυμάσιες παιδικές ταινίες «Το Κόκκινο Μπαλόνι» και το «Ασπρο Αλογο» του Γάλλου Αλμπέρτ Λαμορίς και την εκπαιδευτική ταινία του Κινέζου Ντου Μιν «Οι Μικροί Τραγουδιστές της Οπερας του Πεκίνου», οι άλλες, κακές ή καλές, δεν ξεφεύγουν από τα τετριμμένα! Καμία δεν είναι αληθινό χριστουγεννιάτικο δώρο! Υπάρχουν, φυσικά, αρκετά θετικά επιμέρους...

Αξιόλογο, χωρίς όμως να σπάει κόκαλα, αφού δεν κατονομάζει την πηγή των κακών, δε λέει όλη την αλήθεια, είναι το δικαστικό «πολιτικό» θρίλερ του Τόνι Γκίλροϊ «Μάικλ Κλέιτον». Ενδιαφέρον, μόνο για την «αγνότητά» του, είναι το σεμνό «μιούζικαλ» του Τζον Κάρνεϊ «Μια Φορά». Λίγο πιο «ανήσυχη» είναι η ψυχογραφική ερωτική ταινία του Κινέζου (γεννήθηκε στη Σαγκάη, μετακόμισε στο Χονγκ Κονγκ και τώρα εργάζεται κυρίως στην Αμερική) Γιουόνκ Καρ Γουάι «Οι Νύχτες μου Μακριά σου»!

«Το Αστέρι του Βορά», του Κρις Νάιτζ, που θέλει να μοιάσει στον «Κώδικα Ντα Βίντσι», νοικιάζοντας μια πλειάδα γνωστών ηθοποιών, προσπαθεί να πάρει τα (εμπορικά) σκήπτρα του Χάρι Πότερ! Το ισπανικό θρίλερ «Το Ορφανοτροφείο», του Χουάν Αντόνιο Μπαγιόνα, προσπαθεί (με επιτυχία) να μιμηθεί τους εξπέρ του είδους Αμερικάνους! Για «Τα Μπαλάκια της Οργής», του Ρόμπερτ Μπεν Γκάραντ, καλύτερα να μην πούμε τίποτα! Δεν αξίζει ούτε καν τον κόπο!

Η βδομάδα έχει και δυο ντοκιμαντέρ! Το «Μπλουζ με Σφιγμένα Δόντια», του Ροβήρου Μανθούλη (γυρίστηκε το 1972), είναι μια μικρή «σπουδή» πάνω στο μπλουζ. Το «Animals In Love», του γνωστού Γάλλου ντοκιμαντερίστα Λοράν Σαρμπονιέ, ασχολείται με τον ερωτισμό των ζώων!

Ο διεθνής, πια, Κινέζος σκηνοθέτης Γουόνγκ Καρ Γουάι, διαθέτει έναν ιδιαίτερο και καθαρά δικό του ερωτισμό! Εναν ερωτισμό που δε δυσκολεύεται να τον διοχετεύσει στην οθόνη και από εκεί στο θεατή είτε γυρίζοντας τολμηρές είτε γυρίζοντας τρυφερές σκηνές. Και στις δυο περιπτώσεις κυριαρχεί ο αισθησιασμός!

Στις «Νύχτες...» έχει να διαχειριστεί ένα, φαινομενικά, μελό. Στα χέρια του, όμως, αυτό το μελό μετατρέπεται σχεδόν σε λυρική ποίηση. Μια νεαρή κοπέλα, που μόλις έχει διαλύσει τον ερωτικό δεσμό της, αφήνοντας, όμως, πίσω της την καρδιά της, ξεκινάει ένα ταξίδι στο χρόνο, για να γιατρευτεί! Πρώτος σταθμός μια συνάντηση με έναν τραυματισμένο, από δικές του εμπειρίες, αλλά και από τις εμπειρίες άλλων, άντρα. Η κοπέλα έχει τη σοφία να μη σταθεί κοντά του, αφού ακόμα δεν πατάει γερά στα πόδια της. Φεύγει για να ...αποτοξινωθεί και υγιής πια, αν αυτός είναι διαθέσιμος ακόμα, να δημιουργήσουν μια καθαρή σχέση.

Στο ταξίδι στο χρόνο, που διαρκεί εύλογο χρονικό διάστημα, η νεαρή κοπέλα γεμίζει με χρήσιμες εμπειρίες. Εμπειρίες που τη δυναμώνουν. Μαθαίνει καλύτερα τον κόσμο και τους ανθρώπους. Οταν επιστρέψει στην πρώτη στάση, στην πρώτη συνάντηση με τον πληγωμένο άντρα, θα είναι πια ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος! Ετοιμη να μην επαναλάβει τα λάθη του παρελθόντος.

Στο ταξίδι της νεαρής πληγωμένης κοπέλας ο φακός θα πλησιάσει και άλλες ραγισμένες καρδιές και άλλους πληγωμένους ανθρώπους. Και μέσα από τις δικές τους εμπειρίες τόσο η νεαρή κοπέλα όσο και οι θεατές θα γίνουν σοφότεροι!

Μια «μικρή» ταινία η οποία με πολύ χαμηλούς τόνους μιλάει για «μεγάλα» πράγματα. Παράλληλα, και ο θεατής θα χαλαρώσει και θα νιώσει καλύτερος. Ο έρωτας, η τρυφερότητα, ο λυρισμός έχουν πάντα πρώτη θέση στις καρδιές των ανθρώπων!

Παίζουν: Νόρα Τζόουνς, Τζουντ Λο, Νάταλι Πόρτμαν, Ρέιτσελ Γουάιζ, Ντέιβιντ Στράδερν.

Ο σκηνοθέτης Ροβήρος Μανθούλης

Τι είναι το Μπλουζ; Είναι πόνος, είναι παράπονο, είναι εξομολόγηση, είναι κραυγή, είναι χαρά, είναι έρωτας, είναι αγωνία, είναι επιθυμία;.. Είναι όλα αυτά μαζί και χιλιάδες άλλα ακόμα! Είναι, όμως, πάνω απ' όλα τρόπος επικοινωνίας μια καταπιεσμένης μειονότητας! Είναι κώδικας για ξεσήκωμα...

Ο Ροβήρος Μανθούλης, σε μια περίοδο που έβραζε το Βιετνάμ, που μόλις είχε καταλαγιάσει ο Μάης του '68, με ένα παγκόσμιο ειρηνιστικό κίνημα, αλλά και το κίνημα των μαύρων της Αμερικής σε πλήρη δράση (1972), πλησίασε με αγάπη και σεβασμό παλιούς μπλουζίστες της Αμερικής και τους παρακάλεσε να μιλήσουν ελεύθερα! Και αυτοί, που δείχνουν να τον εμπιστεύτηκαν, ξεδίπλωσαν στο φακό του τις «ψυχές» τους, αποκάλυψαν τις κρυφές και τις φανερές επιθυμίες τους!

Η ταινία, δυστυχώς, έδειξε ατολμία. Δε φάνηκε να είναι στις προθέσεις της η κοινωνιολογική έρευνα. Δεν προσπάθησε να συνδέσει το μουσικό με το πολιτικό κίνημα των μαύρων. Παρότι υπάρχει το υλικό! Ο,τι ακούγεται και ό,τι βγαίνει προς αυτήν την κατεύθυνση, το βγάζουν τα τραγούδια και οι μουσικές. Και, προπαντός, τα σκαμμένα πρόσωπα και τα πληγωμένα μάτια των μουσικών. Αλλά και οι αυθόρμητοι και αυθεντικοί διάλογοί τους...

Οι ήρωες της ταινίας παίζουν τους εαυτούς τους πάνω σε έναν υποτυπώδη καμβά που τους δημιούργησε ο σκηνοθέτης! Και αυτό είναι μεγάλο εφεύρημα του Μανθούλη. Γιατί οι μπλουζίστες, παρότι πέρασαν διά πυρός και σιδήρου, ίσως και γι' αυτό ακριβώς, είναι η προσωποποίηση της καθαρότητας, της σαφήνειας, της ωριμότητας, της λαϊκής σοφίας. Ο,τι λένε αποτυπώνεται βαθιά στο μυαλό και την «ψυχή» του θεατή! Είναι αγνό, καθαρό, ατόφιο χρυσάφι!

Η ταινία, παρότι είναι 35 ολόκληρων χρόνων, διαθέτει μοναδική δροσιά. Είναι σα να γεννήθηκε εχθές! Ο θεατής δε θα κάνει καμία παραχώρηση αν πάει να τη δει! Αντίθετα, θα φύγει από την αίθουσα γεμάτος από γλυκά και τρυφερά συναισθήματα. Αλλά και αρκετά κατατοπισμένος για το μπλουζ και τους μπλουζίστες!

Οι δυο ταινίες θα παίζονται σε μια ενιαία προβολή, αφού και οι δυο είναι μεσαίου μήκους (38 λεπτά η πρώτη και 40 η δεύτερη). Τις ταινίες ενώνει, πέρα από τον σκηνοθέτη, και η ίδια θεματολογία ή καλύτερα η ίδια τρυφερότητα!

«Το Κόκκινο Μπαλόνι», που γυρίστηκε το 1956 και θεωρήθηκε πρωτοπόρο στα κινηματογραφικά και φωτογραφικά εφέ, έχει καταχωρηθεί σαν ένα από τα μεγαλύτερα κινηματογραφικά αριστουργήματα! Μιλάει, με εξαίσιο ποιητικό τρόπο, για τη φιλία ενός μικρού παιδιού και ενός κόκκινου μπαλονιού. Οταν πρωτοπαίχτηκε η ταινία, πολλοί έκαναν διάφορους πολιτικούς συνειρμούς, καθώς σε μια καθοριστική σκηνή της ταινίας, όλα τα μπαλόνια ξεσηκώνονται για να σώσουν το κόκκινο μπαλόνι. Είχαν περάσει μόλις 10 χρόνια από το τέλος του πολέμου! Πολλές κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές βρίσκονταν σε εξέλιξη.

Ομως, πέρα από τους συνειρμούς, τους οποίους δεν πρέπει να ξεχνάμε, πάντα καλό κάνουν αφού πλουτίζουν την τέχνη, υπάρχουν και χιλιάδες άλλα πράγματα στην ταινία. Υπάρχει η φιλία του παιδιού με το μπαλόνι, υπάρχει το κατεστραμμένο από τον πόλεμο Παρίσι, υπάρχουν οι λαϊκές γειτονιές, υπάρχει ο άνθρωπος, υπάρχει η τρυφερότητα, υπάρχει η ποίηση!

Η ταινία κουβαλάει μαζί της έναν Χρυσό Φοίνικα των Καννών, ένα Οσκαρ σεναρίου, εξαιρετικές μέχρι διθυραμβικές κριτικές και πολλές γενιές θεατών (παιδιών και μεγάλων), που την ευχαριστήθηκαν! Παίζει ο γιος του σκηνοθέτη, Πασκάλ Λαμορίς, και άλλα παιδιά του Παρισιού.

«Το Ασπρο Αλογο», του ίδιου σκηνοθέτη, γυρίστηκε τρία χρόνια νωρίτερα (1953). Και εδώ πρωταγωνιστεί ένα παιδί. Ενα παιδί και ένα άσπρο άλογο. Και εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ιδιόμορφη φιλία!

Ενα ατίθασο και περήφανο άσπρο άλογο, το οποίο είναι ο αρχηγός μιας αγέλης αλόγων, δεν αφήνει κανέναν άνθρωπο να το πλησιάσει. Γιατί όλοι το πλησιάζουν για να το καθυποτάξουν. Ενας μικρός ψαράς, όμως, που ζει με τον παππού του και τη μικρή του αδερφή, το πλησιάζει γιατί το αγάπησε και γιατί εκτίμησε την ανυπακοή του!

Κάθε τόσο οι άνθρωποι παγιδεύουν το άλογο, και εκείνο κάθε φορά που δραπετεύει τρέχει κοντά στο παιδί. Παιδί και άλογο θα δώσουν τη μάχη της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας.

Πέρα από τα μηνύματα της ταινίας, το «στόρι» έδωσε την ευκαιρία στον Αλμπέρ Λαμορίς και στον φωτογράφο του, Εντμόν Σεκάν, να δημιουργήσουν μερικές ανεπανάληπτες κινηματογραφικές εικόνες! Και μόνο για τη θαυμάσια ασπρόμαυρη φωτογραφία αξίζει κανείς να δει την ταινία!

Παίζουν: Αλέν Εμερί, Λοράν Ρος.

«Το Αστέρι του Βορρά»,του Κρις Βάιτζ. Πολλοί και γνωστοί ηθοποιοί. Κίντμαν, Κρεγκ, Ελιοτ, Λι, Γκριν, Γουόκερ κ.ά. Αλλά και πλούσια ντεκόρ, ακριβά κοστούμια, ακριβά γυρίσματα, μουσικές, οπτικά και ηχητικά εφέ. Γιατί όλα αυτά; Για μια προσπάθεια να αναστηθεί ο Χάρι Πότερ που, φαίνεται, να ...πέθανε οριστικά! Για μια προσπάθεια να φτιαχτεί ένας νέος «Κώδικας Νταβίντσι». Μια νέα πηγή πλουτισμού. (Η ταινία είναι το πρώτο μέρος μιας τριλογίας).

Μια νεαρή κοπελίτσα, ο θηλυκός Χάρι Πότερ, που φοιτά στην Οξφόρδη, ανήκει, σύμφωνα με την ταινία, «σε ένα σύμπαν που αποτελεί ένα από τα πολλά παράλληλα σύμπαντα ...αόρατες, άυλες διαστάσεις, όπου η ανθρωπότητα εξελίσσεται με λεπτές διαφορές»!

Πώς; Δεν καταλάβατε τίποτα; Ούτε εγώ κατάλαβα τι ήθελε να μας πει ο ποιητής (η ταινία). Ακούγονται πολλά στην οθόνη για δαιμόνια συντρόφους στον άνθρωπο, «ψυχές» σε άλλα σύμπαντα, πυξίδες αλήθειας και άλλα παρόμοια! Εγώ έπληξα. Κυρίως, γιατί αυτό το μεταφυσικό παραμύθι είναι σπαστικό (οι σκηνές και τα συναισθήματα δεν ωριμάζουν). Με αποτέλεσμα να μη συγκινεί!

«Το Ορφανοτροφείο»,του Χουάν Αντόνιο Μπαγιόνα. Η ταινία, μαθαίνω, είναι η επίσημη πρόταση της Ισπανίας για τα Οσκαρ! Δεν αποκλείω να βραβευτεί, καθώς είναι ό,τι πρέπει για αποπροσανατολισμό! Ιδιαίτερα σε μια Ισπανία, η οποία, παρότι δείχνει ήσυχη, βράζει! Και, επίσης, γιατί στο επίπεδο της κατασκευής, δεν υπολείπεται σε τίποτα από μια αντίστοιχη αμερικανική ταινία.

«Η Λόρα έχει μεγαλώσει σε ορφανοτροφείο. Τριάντα χρόνια μετά, αυτή και ο άντρας της, μαζί με το υιοθετημένο γιο τους, θα μετακομίσουν στο εγκαταλειμμένο πια ορφανοτροφείο, μετατρέποντάς το σε σπίτι για παιδιά με ειδικές ανάγκες. To σπίτι, όμως, είναι στοιχειωμένο! Το υιοθετημένο παιδί θα αρχίσει να έχει φανταστικούς φίλους και να παίζει μαζί τους παράξενα παιχνίδια. Ολα αυτά θα φέρουν στην επιφάνεια καλά κρυμμένες αναμνήσεις από την παιδική ηλικία της Λόρας...».

Αντιλαμβάνεστε τι θα συμβεί στην οθόνη! Θα φανεί όλο το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν τα παιδιά με ειδικές ανάγκες στην Ισπανία και αλλού! Αφού απουσιάζει η ντροπή, δε μένει παρά ένα Οσκαρ στο «Ορφανοτροφείο»! Και με την ευκαιρία και ένα Οσκαρ και στους δικούς μας που έχτισαν το νοσοκομείο για τα παιδιά με όγκο... Αλήθεια, τι έγινε εκείνο το νοσοκομείο;

Για «Τα Μπαλάκια της Οργής»,του Ρόμπερτ Μπεν Γκάραντ, δε λέμε τίποτα! Πείτε και εσείς πως δε γυρίστηκαν καθόλου! Δεν πρόκειται να αδικήσετε κανέναν! Αντίθετα, θα σώσετε κάποια ευρώ από κάποιους απληροφόρητους!

Το ντοκιμαντέρ «Animals In Love»,του Λοράν Σαρμπονιέ, αν το βλέπαμε στην τηλεόραση, θα νιώθαμε, σίγουρα, ικανοποίηση! Στον κινηματογράφο κουράζει. Υπάρχουν, βέβαια, πολλές θαυμάσιες εικόνες, ζώα και πουλιά με υπέροχα χρώματα και εξαιρετικά σχήματα. Ομως, κουράζει!

Κουράζει ιδιαίτερα, ίσως, γιατί λείπει ο λόγος! Ο θεατής ακούει συνέχεια ερωτικά κρωξίματα και ερωτικά μουγκρητά. Πότε πότε βλέπει και κάποια «τσόντα» με χιμπατζήδες ή κάποιες ερωτικές «συνομιλίες» πουλιών και άλλων πετούμενων! Αυτά!

Να πούμε κατ' αρχάς, ότι πρόκειται για πολύ προσεγμένη ταινία. Το πλανάρισμά της, οι φωτισμοί της, οι μουσικές και οι ήχοι της, οι χώροι, η ατμόσφαιρα, γενικά, της ταινίας, δείχνουν σεβασμό στο θεατή. Αυτή η προσοχή που έδειξαν οι δημιουργοί της αναγκάζει το θεατή να δείξει και αυτός τα δικά του (ανάλογα) συναισθήματα απέναντί τους και απέναντι στην ίδια την ταινία.

Ο «Μάικλ Κλέιτον», λοιπόν, σε όλη τη διάρκειά του παρακολουθείται με τεντωμένες, ας πούμε, κεραίες! Πέρα από τη σοβαρή κινηματογράφησή του έχουμε και το εξίσου σοβαρό θέμα του! Ενας άνθρωπος για τις «δύσκολες» δουλιές μιας νομικής εταιρείας στην οποία εργάζεται, προσπαθώντας να «βοηθήσει» σε μια υπόθεση, βρίσκεται αντιμέτωπος με όλες τις «αρετές» του καπιταλιστικού συστήματος. Οι «αρετές» αυτές - εκβιασμοί, απειλές, αποκαλύψεις, απόπειρες δολοφονίας - σιγά σιγά στενεύουν και γύρω του. Νιώθει και ο ίδιος έναν αόρατο κύκλο να σφίγγει γύρω από το λαιμό του.

Μέχρις εδώ, μέχρι το τέλος της ταινίας δηλαδή, τα πράγματα εξελίσσονται «φυσιολογικά». Το κακό καταφέρνει να έχει το πάνω χέρι, όπως επιβάλλει ο ρεαλισμός, όπως γίνεται στον καπιταλιστικό κόσμο. Οπου το χρήμα και η εξουσία κυριαρχούν και επιβάλλουν τη θέλησή τους. Κάπου εκεί στο τέλος ή μάλλον με το τέλος που διάλεξαν οι δημιουργοί, και αυτή η ταινία δεν μπορεί να αποφύγει την πεπατημένη. Ψευτίζει! Το καλό, το μοναχικό και ατομικό καλό, όπως γίνεται σχεδόν σε όλες τις αμερικάνικες ταινίες, νικάει! Μόνο του αυτό νικάει το οργανωμένο και αποφασισμένο, αλλά και καλά εξοπλισμένο σύστημα! Ενα άτομο και όχι η ομάδα, καταφέρνει να κατατροπώσει το έγκλημα!

Νικάει, αλλά η ζωή παραμένει ίδια και χειρότερη. Ποιος θα τους πει πως όσο και να προσπαθούν δε θα λύσουν (με αυτόν τον τρόπο) τα προβλήματά τους. Τα εγκλήματα πολλαπλασιάζονται. Οι «νομικές» εταιρείες θεσμοθετούνται. Οι μοναχικοί καουμπόηδες δεν μπορούν, πια, να «καθαρίσουν»! Δε ζούμε στην εποχή του λάσο και του πιο γρήγορου πιστολιού. Σήμερα κυριαρχούν τα «ανώνυμα» χρηματιστήρια και τα επώνυμα πολιτικά και οικονομικά λόμπι. Τα οποία κανένας Τζορτζ Κλούνι δεν μπορεί (μόνος του) να νικήσει! Αυτή είναι η αλήθεια!

Πολύ λίγες αμερικάνικες ταινίες, ελάχιστες για την ακρίβεια και, πάντως, όχι ο «Μάικλ Κλέιτον», έχουν κατονομάσει καθαρά τον υπεύθυνο. Ολες σχεδόν, και ο «Μάικλ Κλέιτον» ανάμεσά τους, γυρίζουν γύρω από το δολοφόνο, αλλά δε σηκώνουν το χέρι να τον δείξουν. Και στον «Μάικλ Κλέιτον» ακούγονται διάφορες καταγγελίες, οι οποίες όμως δεν οριοθετούνται και δεν ταυτοποιούνται με το ίδιο το σύστημα, το οποίο, τελικά, αυτοκαθάρεται! Αφού δικά του παιδιά κάνουν το κακό, δικά του, επίσης, κάνουν και το καλό!

Αν, λοιπόν, «παραβλέψουμε» αυτό το σημείο ή το θεωρήσουμε σαν μια ενδογενή αδυναμία του αμερικάνικου κινηματογράφου (που, οπωσδήποτε, απαιτεί διόρθωση) και μείνουμε στο υπόλοιπο, σε αυτό δηλαδή που τους επιτρέπουν να πουν, τότε η ταινία, με τα παραπάνω δεδομένα, ανακηρύσσεται, τελικά, θετική. Αφού, έστω και μετ' εμποδίων, λέει κάποια πράγματα, κάνει κάποιες αποκαλύψεις. Αφού ανοίγει κάποια παράθυρα, για να μπει κάποιο φως.

Να μη μας διαφύγει, ακόμα, πως πολλά πράγματα που δεν μπορούν να πουν οι διάλογοι, τα λέει η φωτογραφία! Για παράδειγμα, το κέντρο της Νέας Υόρκης, αυτά τα τεράστια ψηλά κτίρια, είναι από μόνα τους μια απειλή. Αν ο θεατής συνδυάσει την όψη αυτών των κτιρίων με το περιεχόμενό τους (όλα είναι γεμάτα με «εταιρείες», με «βρωμοδουλιές», με «σκοτεινές υποθέσεις»), τότε θα καταλάβει και αυτά που δεν μπορεί ή δε θέλει να πει η ταινία!

Παίζουν: Τζορτζ Κλούνι (φωτ.), Αντονι Μινγκέλα, Στίβεν Σόντερμπεργκ, Σίντεϊ Πόλακ, Τζένιφερ Φοξ, Κέρι Ορεντ κ.ά.