Και τώρα η δόση της καθαρής και απροκάλυπτης βίας! Πρώτη μπουνιά - και σκληρή δόση - το καλογυρισμένο και καλοφωτισμένο, αλλά και κακόγουστο και αιματηρό θρίλερ του Πατρίκ Λισιέ, «My Bloody Valentine 3D».Την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου πέντε ανθρακωρύχοι εγκαταλείπουν ετοιμοθάνατο έναν συνάδελφό τους στον πάτο ενός μεταλλείου, ενώ αργότερα - την ίδια μέρα - όλοι οι ριψάσπιδες δολοφονούνται αγρίως (καλά να πάθουν)! Επειτα από δέκα χρόνια, ο υπεράνω πάσης υποψίας δολοφόνος των κοπανατζήδων, επιστρέφει διαπράττοντας φόνους ακριβώς με τον ίδιο τρόπο!

Προσθέστε ότι η ταινία προβάλλεται με τη μέθοδο των τριών διαστάσεων (3D)! Αυτό, όπως αντιλαμβάνεστε, κάνει τα πράγματα ακόμα αγριότερα. Ιδανική περίπτωση, λοιπόν, για μαζόχες!

Δεύτερη μπουνιά - και δεύτερη σκληρή δόση - στο στομάχι, το ίδιο και χειρότερα αποκρουστική και κακόγουστη από την πρώτη, ο «Αγέννητος», του Ντέιβιντ Γκόγιερ. Εδώ τα πράγματα είναι, λέει, πιο ...περίπλοκα! Δυο δίδυμα, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, παλεύουν μέσα στην κοιλιά της μάνας τους. Σε κάποια στιγμή ο ομφάλιος λώρος της κοπέλας πνίγει τον αδερφό της ο οποίος, όπως είναι φυσικό, δε γεννιέται ποτέ!

Ο πνιγμένος αδερφός γίνεται φάντασμα και απειλεί και κυνηγάει την άτυχη αδερφή. Θέλει να την εξοντώσει, όπως τον εξόντωσε εκείνη στην κοιλιά της μάνας τους. Τι έχουν να δούνε ακόμα τα μάτια μας!

Μια πανέμορφη νεαρή γυναίκα (Αν Χάθαγουεϊ) επιστρέφει στο σπίτι της ύστερα από πολλές περιπέτειες και πολλές πικρές εμπειρίες από τη ζωή της. Αφορμή της επιστροφής, αλλά και του ξεδιπλώματος των πικρών (και χαρούμενων ενίοτε) προσωπικών αναμνήσεων, στέκεται ο γάμος της αδερφής της Ρέιτσελ (Ρόζμαρι Ντεγουίτ). Συνοδοιπόροι στον πόνο, στις χαρές και τις αναμνήσεις των κοριτσιών, αλλά και των δικών τους δύσκολων αναταράξεων, όπως, επίσης, και των εξελίξεων, οι γονείς (Μπιλ Eργουϊν, Ντέμπρα Γουίνγκερ).

Ενδιαφέρουσα, τρυφερή, πολύ συναισθηματική ταινία, χωρίς, βέβαια, ούτε μια στιγμή να βάζει το μαχαίρι «επί τον τύπον των ήλων». Δε γίνονται αυτά τα πράγματα σε καθαρά εμπορικές ταινίες, σε ταινίες που στοχεύουν στο συναίσθημα! Περιορίζεται, λοιπόν, στα «καθήκοντά» της (συναίσθημα), στους αρκετά έξυπνους διαλόγους και, κυρίως, στο πολύ καλό, έως εξαιρετικό, παίξιμο των ηθοποιών. Ενστάσεις υπάρχουν στο αργό ξετύλιγμα της ιστορίας, ιδιαίτερα εκεί προς το τέλος, και για την κατάχρηση που γίνεται, «η μηχανή στο χέρι», η οποία, από κάποιο σημείο και μετά, ζαλίζει, ακόμα και αυτούς που δε ζαλίζονται!

Μια ακόμα ταινία για τη νεολαία! Εντάξει, μην το δέσετε κόμπο! Προσποιείται ότι αφορά στη νεολαία! Ερωτες, χιούμορ, μικρές προδοσίες και απογοητεύσεις, διαπροσωπικές σχέσεις, γάμος και τα... επακόλουθα! Ταινία που τα αλέθει όλα!

Και εδώ, όπως και στη «Ρέιτσελ», παίζουν όμορφοι και, γιατί όχι, και καλοί ηθοποιοί (γυναίκες και άντρες): Τζένιφερ Ανισον, Ντρου Μπάριμπορ, Σκάρλετ Γιόχανσον, Μπεν Αλφεκ, Τζένιφερ Κόνελι κ.ά. Αγωνία όλων αυτών, τι σπατάλη νιάτων και ομορφιάς, αλλά και ταλέντου, σε κάποιες περιπτώσεις, για να ειπωθεί μια τόσο ρηχή και αδιάφορη ιστορία. Για να μην αμφισβητήσετε αυτά που λέω, σας πληροφορώ ότι η ταινία στηρίζεται σε ιστορία που έγραψαν οι δημιουργοί του «Sex and the City»! Συνεννοηθήκαμε, ελπίζω!

Εγώ, όμως, την ίδια στιγμή που χαιρόμουν, βλέποντας τον κόσμο να τραγουδάει, να πιστεύει, να ελπίζει και να χαίρεται, την ίδια στιγμή ανησυχούσα. Αλλο πράγμα να φτάσεις στην εξουσία και άλλο να την κατακτήσεις και πολύ περισσότερο να την κρατήσεις! Το παράδειγμα της Χιλής είναι ακόμα τόσο νωπό στο μυαλό μου!

Πριν πολλά χρόνια, θυμάμαι, ενθουσιασμένος είχα γράψει ένα στίχο για τον ηγέτη των ανταρτών Ρίο Μπράβο. Η Βενεζουέλα, δεν είναι καθόλου καινούρια υπόθεση. Δεν εμφανίστηκε σήμερα στο αγωνιστικό προσκήνιο. Εχει μακρόχρονους εθνικοαπελευθερωτικούς και επαναστατικούς αγώνες στην πλάτη της. Ο Σιμόν Μπολιβάρ στο Καράκας γεννήθηκε! Η Βενεζουέλα ήταν μια από τις χώρες που σημάδεψαν τον μπολιβαριανό αγώνα για ανεξαρτησία (Βενεζουέλα, Κολομβία, Περού, Εκουαδόρ, Παναμάς).

Αυτό που συμβαίνει σήμερα στη Βενεζουέλα, σίγουρα, είναι συνέχεια αυτών των αγώνων. Αλήθεια, τι συμβαίνει σήμερα στη Βενεζουέλα; Είναι αυτό που συμβαίνει εκεί επανάσταση; Με τυπικούς και ουσιαστικούς λόγους, σίγουρα δεν είναι! Και, ωστόσο, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε, πως μια σειρά από καθημερινά γεγονότα, τραβάνε ή μοιάζουν να τραβάνε προς αυτή την κατεύθυνση (φτάνει, βέβαια, αυτά τα γεγονότα, είτε από τους «επαναστάτες», είτε από εξωτερικούς παράγοντες, Αμερική κλπ. να μην αλλάξουν πορεία). Πρώτα έχουμε ένα λαό που αφυπνίζεται, που πιστεύει στον εαυτό του, και αυτό, σίγουρα, είναι στοιχείο επαναστατικό. Επίσης, έχουμε και μια σειρά από λαϊκές επιτυχίες, πλειοψηφία στη Βουλή, κάποιες εθνικοποιήσεις, αλληλεγγύη και συνεργασία με άλλους αγωνιζόμενους λαούς π.χ. Κούβα, τρίξιμο των δοντιών στους ιμπεριαλιστές κ.ά.!

Καλά σημάδια όλα αυτά. Ομως, λείπει το κυριότερο! Λείπει η επαναστατική λαϊκή οργάνωση, ο επαναστατικός λαϊκός στρατός, η επαναστατική λαϊκή εξουσία και πάνω απ' όλα η επαναστατική συνείδηση! Μην ξεχνάμε πως δίπλα στην κυβέρνηση του Τσάβες, ο οποίος προσωπικά δείχνει συνεπαρμένος, το κεφάλαιο εξακολουθεί να κρατάει... το κεφάλαιο στα χέρια του. Σε κάποια στιγμή, σε κάποια φάση, αυτή η συνύπαρξη θα πρέπει να πάρει τέλος. Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι ποιος θα έχει το πάνω χέρι και τη δύναμη τη δεδομένη στιγμή. Εκεί βρίσκεται και η ανησυχία μου. Η οποία, με φιλοσοφικούς και επαναστατικούς όρους είναι, δυστυχώς, βάσιμη!

Ο Σαρλ Γκεβρέ, που γύρισε το πορτρέτο του Τσάβες και της «επανάστασής» του, δεν απασχολείται με τις ανησυχίες μου. Είναι τόσο συνεπαρμένος με αυτό που συμβαίνει στη Βενεζουέλα, που δε θέλει να βάλει άλλα ζητήματα. Ετσι η ταινία του έχει μια μονομέρεια. Ομως, παρόλα αυτά, είναι μια πολύ χρήσιμη ταινία, γιατί δίνει στον κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο «υλικό για το σπίτι». Αυτός, πάντως, συγκινήθηκε και σημείωσε πράξεις πρωτόγνωρες για λαϊκά κινήματα. Οπως, για παράδειγμα, το μοίρασμα από τον Τσάβες ενός εκατ. βιβλίων του Μιγκέλ ντε Θερβάντες «Δον Κιχώτης».

Ο σκηνοθέτης της ταινίας, ποιητική αδεία, παραλληλίζει τον Τσάβες με τον ρομαντικό ήρωα του Θερβάντες. Συνδετικός κρίκος στην εξέλιξη της ιστορίας του, είναι επαναστατικά συνθήματα και σκίτσα. Ο καθένας θα συμφωνήσει πως κάτι σοβαρό συμβαίνει στη Λατινική Αμερική που απαιτεί μελέτη. Η ταινία του Σαρλ Γκεβρέ συνεισφέρει προς αυτήν την κατεύθυνση.

Ο Ελληνας δημιουργός, που ζει και εργάζεται στη Γαλλία, θεωρείται, χωρίς αμφιβολία, καλός και σοβαρός κινηματογραφιστής. Δυστυχώς, με την τελευταία του ταινία, για εμπορικούς και ιδεολογικούς λόγους, κυρίως για ιδεολογικούς, εκποίησε όλη αυτή τη γενική εκτίμηση. Δεν κράτησε ούτε καν τα προσχήματα. Λειτούργησε σαν επαρχιώτης κοσμοπολίτης, που προσπαθεί να αποδείξει ότι έγινε Παριζιάνος!

Ο «Παράδεισος στη Δύση», δυστυχώς και περιέργως, δεν έχει καμία σχέση με το προηγούμενο έργο του Κώστα Γαβρά. Ακόμα και αισθητικά. Στον «Παράδεισο στη Δύση» δεν έχουμε μια αποτυχημένη απόπειρα (στον καθένα θα μπορούσε να συμβεί). Εχουμε μια προαποφασισμένη πρόχειρη και κακή εμπορική ταινία (κάτι στο οποίο δε μας είχε συνηθίσει ο Κώστας Γαβράς). Στον «Παράδεισό» του βασιλεύει η προχειρότητα. Οι χώροι, αν εξαιρέσεις ένα - δυο γαλλικά τοπία, στην πορεία του κεντρικού ήρωα μετανάστη για το Παρίσι, είναι όλοι πρόχειρα και χωρίς καλλιτεχνική δικαιολογία επιλεγμένοι, τα κοστούμια μοιάζουν να αγοράστηκαν από τη «λαϊκή», οι θέσεις της μηχανής μοιάζουν να προέκυψαν από τύχη και σύμπτωση, η αλληλουχία και ο χρόνος των πλάνων, η μουσική και οι ήχοι, οι ερμηνείες, όλα τα στοιχεία τέλος πάντων που συνθέτουν μια ταινία, μοιάζουν να έπεσαν από τον ουρανό!

Εκεί, όμως, που δεν μπορεί να υπάρξει καμία «συγχώρηση» και δε χωράει καμία δικαιολογία είναι στη μεταχείριση του θέματος της ταινίας. Ο Κώστας Γαβράς, με τους ηπιότερους χαρακτηρισμούς, ασέλγησε πάνω στους μετανάστες. Σε αυτή την πρωτόγνωρη βιβλική μετακίνηση πεινασμένου και κυνηγημένου πληθυσμού. Είναι αδύνατο να δεχτώ, ότι, καλλιτέχνης και εκ προοιμίου ευαίσθητος άνθρωπος, έτσι έχει καταλάβει το Πρόβλημα των ημερών μας! Οτι το μόνο που τον συγκίνησε από αυτή την ανθρώπινη καταιγίδα, ήταν η «χαριτωμένη» και άκρως επιφανειακή περιπέτεια, ενός όμορφου και χωρίς μεγάλη ηθική αντίσταση νέου. Ο οποίος, ανάμεσα στα άλλα, εκπορνευόταν με ευκολία χυδαίας πουτάνας, για να επιβιώσει. Τέτοια γνώμη έχει για τους μετανάστες; Σύμφωνα με δήλωσή του ήταν και αυτός μετανάστης. Αυτά του έμειναν από τη δική του περιπέτεια; Να μη γνωρίζει, τάχα, ο Κώστας Γαβράς, ότι πάνω από 12.000 άτομα έχουν χάσει τη ζωή τους - άλλος πυροβολήθηκε, άλλος πνίγηκε, άλλος πέθανε μέσα στα χιόνια από το κρύο και από την πείνα - στην προσπάθειά τους να περάσουν τα σύνορα; Να μη γνωρίζει, τάχα, τα στρατόπεδα εγκλεισμού τους; Οπου 4.000 άτομα ζούνε και πεθαίνουν σε χώρο που δε χωράει ούτε πεντακόσιους (Πάτρα); Δεν παρακολούθησε, τάχα μου, από την τηλεόραση έστω, το ξεσήκωμα στα προάστια του Παρισιού; Δε θέλω να συνεχίσω...

Η στάση του καθένα απέναντι στα προβλήματα του καιρού του, μας καθορίζει. Το «ήμουν και εγώ μετανάστης», μπορεί να πουλάει, δεν είναι όμως άλλοθι! Το τι ήσουν χτες, δε σε αθωώνει γι' αυτό που είσαι σήμερα. Θεωρώ συνυπεύθυνη την ελληνική κυβέρνηση, στο σύνολό της, η οποία μέσω του ΥΠΠΟ, της ΕΡΤ, του ΕΚΚ και του ΕΟΤ, πλαγίως και χωρίς να τηρήσει τις νόμιμες διαδικασίες, συν-χρηματοδότησε την ταινία. Κανένας δεν έμαθε πόσα και πώς έλαβε τα χρήματα ο «Παράδεισος». Ο Κώστας Γαβράς, βέβαια, κύριος σε τέτοια ζητήματα, ανταπέδωσε. Προσποιήθηκε τον πρόεδρο μιας σικέ επιτροπής, μακριά από τους καλλιτεχνικούς φορείς, εκπόνησης νόμου για τον Κινηματογράφο. (Αμειβόμενος και εδώ; Μυρίζει σκάνδαλο; Ψάξτε το!). Το ζήτημα της μετανάστευσης, για να επανέλθουμε στο θέμα μας, δεν είναι για παιχνίδια και οικονομικές συναλλαγές! Ούτε χωράει στις τουριστικές διαφημίσεις! Καλά τους έκανε ο Γαβράς και τους εξέθεσε! Δεν έδειξε καθόλου Ελλάδα στην ταινία του!

Παίζουν: Ρικάρντο Σκαμάρσιο, Τζούλια Κόλχερ, Ντίνα Μιχαηλίδη, Ιεροκλής Μιχαηλίδης, Ουλρίχ Τουκούρ κ.ά.

Ο 36χρονος ταγματάρχης Κλάους Σενκ φον Στάουφενμπεργκ, ήρωας του πολέμου και σημαδεμένος από αυτόν (ανάμεσα στα άλλα είχε χάσει και το ένα του μάτι), αντιλαμβανόμενος ότι η καταστροφή της Γερμανίας από τους συμμάχους θα ήταν ολοκληρωτική, αφού ο πόλεμος έγερνε φανερά, πια, προς ατιμωτική και ολοκληρωτική ήττα της Γερμανίας (1944), προσπάθησε να περισώσει ό,τι μπορούσε να περισωθεί. Επιθυμία και σκοπός, του ίδιου και των συνεργατών του (στρατιωτικών και πολιτικών), ήταν ένας τίμιος συμβιβασμός με τους συμμάχους!

Ο Χίτλερ, βέβαια, και το στενό επιτελείο του, δεν ήθελαν να ακούσουν τίποτα και ποτέ περί συμβιβασμού. Η «τρέλα» και ο ναζιστικός φανατισμός τους εμπόδιζε να δούνε την πραγματικότητα. Για να σωθεί, λοιπόν, η Γερμανία, για να σταματήσουν οι καταστροφές και τα χιλιάδες καθημερινά θύματα από τις βόμβες των συμμαχικών αεροπλάνων, έπρεπε πρώτα να φύγει από τη μέση ο Χίτλερ. Την αποστολή αυτή ανέλαβε ο ίδιος ο Κλάους Σενκ φον Στάουφενμπεργκ. Πίσω του άφησε τους συνεργάτες του οι οποίοι αμέσως μετά τη δολοφονία θα έβαζαν σε εφαρμογή το έτοιμο σχέδιο «Βαλκυρία» και θα αναλάμβαναν την εξουσία (και στη συνέχεια θα σταματούσαν τον πόλεμο).

Στις 20 Ιουλίου του 1944 ο ταγματάρχης Κλάους Σενκ φον Στάουφενμπεργκ, σε μια μεγάλη σύσκεψη της ανώτατης διοίκησης του στρατού, η οποία έγινε στη γνωστή «φωλιά του κούκου» και στην οποία προήδρευσε ο Χίτλερ, τοποθέτησε κάτω από το τραπέζι της συνεδρίασης έναν χαρτοφύλακα με μια μεγάλη βόμβα. Αμέσως μετά την τοποθέτηση αποχώρησε διακριτικά. Βγαίνοντας έξω από το χώρο της συνεδρίασης άκουσε το θόρυβο και είδε τις φλόγες της έκρηξης. Μετά από αυτό το «σημάδι» δίνει εντολή στους συνεργάτες του να προχωρήσουν στην «Επιχείρηση Βαλκυρία». Πράγματι, για κάποιες ώρες, η Γερμανία πέρασε σε πιο «λογικά» χέρια. Δυστυχώς, όμως, ο Χίτλερ είχε σωθεί (με μερικούς μώλωπες μόνο).

Το τι ακολούθησε εύκολα μπορεί κανείς να συμπεράνει! Τις αμέσως επόμενες ώρες πάνω από 200 άτομα, ανάμεσά τους και ο ταγματάρχης Κλάους Σενκ φον Στάουφενμπεργκ, εκτελέστηκαν με πολύ συνοπτικές διαδικασίες και πάνω από 700 άλλα άτομα κλείστηκαν στις φυλακές. (Οι εκτελέσεις και οι φυλακίσεις συμπεριλάμβαναν και αθώα μέλη των οικογενειών των «συνωμοτών».) Ο Χίτλερ για μια ακόμα φορά σώθηκε ως «εκ θαύματος», για μια ακόμα φορά θριάμβευσε, για μια ακόμα φορά εκμεταλλεύτηκε μια ακόμα απόπειρα εναντίον του, από τις δεκάδες που έγιναν σε βάρος του.

Η παραπάνω αληθινή και άκρως κινηματογραφική ιστορία, όπως όλα τα πράγματα άλλωστε, έχει πολλές οπτικές γωνιές. Ο Μπράιαν Σίνγκερ και οι συνεργάτες του διάλεξαν την πιο ανώδυνη! Περιορίστηκαν απλώς στην καταγραφή των γεγονότων και απέφυγαν κάθε πολιτικό ή ιστορικό σχολιασμό. Ο θεατής, λοιπόν, θα παρακολουθήσει με μεγάλη αγωνία, είναι αλήθεια, την αλληλουχία των περιστατικών και, σίγουρα, θα συγκινηθεί με το θάρρος και τη θυσία του ταγματάρχη! Πίσω βέβαια από την οθόνη, και πίσω στην ιστορία η αλήθεια, οι πολιτικές και ηθικές δικαιολογίες, οι οικονομικές, οι πολιτικές και οι στρατιωτικές ίντριγκες, η ουσία των γεγονότων δηλαδή, θα περιμένουν... τον σκηνοθέτη τους!(Ο ταγματάρχης Κλάους Σενκ φον Στάουφενμπεργκ έχει αναγνωριστεί από τη μεταπολεμική Δυτική Γερμανία ως αντιστασιακός ήρωας και αρκετοί δρόμοι φέρουν το όνομά του.)

Κρίμα, λοιπόν, που μια ιστορία, και μάλιστα αληθινή ιστορία, αντί να γίνει μια ταινία σταθμός, μια ταινία γεμάτη σκέψη, μια ταινία που θα βοηθήσει να εξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα, γίνεται μια ακόμα ανώδυνη πολεμική περιπέτεια. Μια περιπέτεια η οποία, για να είμαστε τίμιοι απέναντί της, σίγουρα θα ικανοποιήσει κάθε θεατή που δεν έχει απαιτήσεις, που δε νοιάζεται για την «ουσία των πραγμάτων». Η «Επιχείρηση Βαλκυρία», είναι χορταστική και κρατάει όλους τους γνωστούς, για παρόμοιες ταινίες, κινηματογραφικούς κανόνες. Εχει εντυπωσιακά ντεκόρ, άψογες πολεμικές σκηνές, αμείωτη δράση, αγωνία, όμορφους και δυναμικούς ηθοποιούς, συναίσθημα, έρωτα, κλπ.

Παίζουν: Τομ Κρουζ, Κένεθ Μπράνα, Μπιλ Νάι, Καρίς Βαν Χάουτεν, Τομ Γουίλινσον, Τέρες Σταμπ.

Η περιπέτεια της εβδομάδας και η πιο μεγάλη παραγωγή είναι, το δίχως άλλο, η ταινία του Μπράιαν Σίνγκερ «Επιχείρηση Βαλκυρία». Η τελευταία απόπειρα δολοφονίας του Χίτλερ από Γερμανούς αξιωματικούς! «Σοβαρή» ταινία, χωρίς, όμως, να προχωράει βαθύτερα από μια χορταστική περιπέτεια.

Ο πολυδιαφημιζόμενος «Παράδεισος στη Δύση», του Κώστα Γαβρά, δε δικαιώνει ούτε το θέμα της (μετανάστευση), ούτε το κόστος της (μόνο τα χρήματα του υπουργείου Πολιτισμού έφταναν για την τσουρούτικη παραγωγή της). Αλήθεια, με ποιο σκεπτικό το ΥΠΠΟ χρηματοδότησε την ταινία και μάλιστα χωρίς να περάσει από τις διαδικασίες (ΕΚΚ) που περνάνε όλες οι άλλες ταινίες (πλην Αγγελόπουλου, επίσης, ο οποίος, σε τελευταία ανάλυση όμως, παρουσιάζει όγκο δουλειάς);

Η καθαρά πολιτική ταινία της εβδομάδας είναι, δικαιολογημένα, η «Revolucion» του Σαρλ Γκεβρέ. Πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ που αφορά στη Βενεζουέλα, στον Τσάβες και τις επαναστατικές και ανατρεπτικές απόπειρες στη Λατινική Αερική. Η ταινία προβληματίζει και γεμίζει με σκέψεις (θετικές και αρνητικές) το θεατή.

Η συνέχεια, βέβαια, είναι «τι έχεις Γιάννη τι είχα πάντα»... «Η Ρέιτσελ παντρεύεται», του Τζόναθαν Ντέμι παριστάνει την ανήσυχη (η μηχανή στο χέρι) και τη μοντέρνα, όμως παρ' όλα αυτά, κινείται στη γνωστή αμερικάνικη συνταγή: συναίσθημα, ρομαντισμός, χιούμορ και... οικογένεια! Στην ίδια κατεύθυνση, αλλά με πολύ πιο σαθρά υλικά, κινείται και η ταινία του Κεν Κουάπις, «Απλώς δε σε γουστάρω». Οι ερωτικές και διαπροσωπικές σχέσεις των νέων ιδωμένες, βέβαια, με παραμορφωτικό φίλτρο (ωραιοποιημένες και απολιτίκ).

Ο «Αγέννητος», καλύτερα να μην είχε γεννηθεί ούτε και σαν ταινία! Καλύτερα να τον είχε πνίξει ο ομφάλιος λώρος της δίδυμης αδελφής του μέσα στην κοιλιά της μάνας τους (έτσι λέει το στόρι της ταινίας) και στο μυαλό(;) του σεναριογράφου και σκηνοθέτη της ταινίας (Ντέιβιντ Γκόγιερ). Αγριο θρίλερ.

Θρίλερ, και αυτό άγριο και του κερατά, είναι και το «My Bloody Valentine 3D», του Πατρίκ Λισιέ. Αιμοσταγής δολοφόνος επιστρέφει μετά δέκα χρόνια στον τόπο του εγκλήματος και αρχίζει να ξανασκοτώνει με τον ίδιο τρόπο (για να το εμπεδώσουμε καλύτερα, ενδεχομένως).